http://vasiliskos2.blogspot.com

Ξέρετε, όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας θα μπορούσαμε να είμαστε σε καλύτερη θέση από αυτήν που είμαστε τώρα. Γιατί κάθε άνθρωπος εκτός από τις γνώσεις του, τα φυσικά του ταλέντα, και τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, έχει και μια άλλη δυνατότητα σε όποιο σκαλί της κοινωνικής βαθμίδας και να βρίσκεται για να «ανέλθει». Εκτός από τα χέρια μας και το μυαλό μας, υπάρχουν και κάποια άλλα κάστρα μέσα μας που αν κάποιος τα γκρεμίσει , όλα είναι εκεί μπροστά στα πόδια του.

Συνείδηση, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, φιλότιμο, φιλανθρωπία, καλοσύνη. Αν κάποιος βάλει στη ζυγαριά αυτά και από την άλλη το κέρδος και πάρει την απόφαση να τα εξαλείψει και να μπει στον αγώνα του απρόσωπου και στυγνού κέρδους μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά.

Δεν είναι ιδιαίτερο ταλέντο , να γίνει κάποια πουτάνα ή όχι. Είναι ζήτημα επιλογής.

Δεν είναι ιδιαίτερο ταλέντο, να γίνει κάποιος νταβατζής  ή όχι. Είναι ζήτημα επιλογής.

Δεν είναι ιδιαίτερο ταλέντο, να γίνει κάποιος εγκληματίας. Είναι ζήτημα επιλογής.

Όταν καταργήσεις λοιπόν τα κάστρα που σε φυλάνε από το να γίνεις ένα κούφιο κτήνος, έχεις πολλές δυνατότητες. Να βρεις κορόιδα που θα τους τα φας. Να πουλήσεις κοριτσάκια και να τα κονομάς. Να σπρώχνεις πρέζα και να θησαυρίζεις. Να πουλάς τη μάνα σου και το πατέρα σου ή και το θεό σου τον ίδιο και να φτιάχνεις κομπόδεμα. Να κάνεις κομπίνες και λαμογιές στη δουλειά, στον έρωτα, στο γάμο, στους συνανθρώπους σου γενικότερα , με διάφορους τρόπους (άπειρους προσφέρει το σύστημα που έχουμε) και να πιάσεις τη καλή.

Μπορείς ακόμα και να πουλήσεις τη πατρίδα σου και το λαό σου και να φτάσεις στα ανώτερα αξιώματα. Όταν διαβάζουμε γύρω μας πως υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε παιδάκια σε ανώμαλους για να τα κονομάνε, πως υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν τα μάτια και όργανα από άστεγους για να τα πουλάνε στη μαύρη αγορά των μεταμοσχεύσεων, πως υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν με συμβόλαιο και χωρίς καμιά ενοχή, πως  υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν λεφτά από τη δυστυχία και το θάνατο των άλλων, τότε ξέρουμε πως όλα είναι πιθανά. Κι η μεγαλύτερη φρίκη μπορεί να δώσει χρήμα.

Ανάλογα με του που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις, υπάρχουν και οι αντίστοιχες προτάσεις. Μπορείς να περιοριστείς να βρεις μια κακομοίρα και να της φας τη προίκα, να πηδήξεις μια γριά και να της τρως τη σύνταξη, να κάνεις αγώνα σε διάφορα κρεβάτια και να καταλήξεις να έχεις δική εκπομπή στη τηλεόραση, η να φτάσεις όπου όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν. Να σε γράφει το Forbes

στους εκατό ή στους χίλιους καλύτερους «νοικοκυραίους» του κόσμου  

Σίγουρα υπάρχει και στην εγκληματικότητα διαβάθμιση ικανότητας. Γιατί εκτός από το να είσαι αδίστακτος πρέπει να έχεις και μερικά ταλέντα. Δεν αντιλέγω. Όμως υπάρχουν χιλιάδες, που δεν ξεπούλησαν τα κάστρα. Δεν άντεξε το στομάχι τους να μετατραπούν σε κτήνη. Δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια αν το χνώτο τους μύριζε ανθρώπινο αίμα. Δεν θα μπορούσαν να κοιτάξουν τους άλλους στα μάτια και θα έπρεπε να τα βγάλουν για να περπατάνε. Όλοι αυτοί οι άλλοι επέλεξαν να είναι έστω και με τα στραβά τους, τις μικρο-αδυναμίες τους, τους καυγάδες τους και τις ζήλιες τους, με τις μικρο-κομπίνες τους, ή τις μικρο-πονηριές τους, επέλεξαν να παραμείνουν απλοί άνθρωποι με το καλό και το κακό σε μια όσο το δυνατό καλύτερη ισορροπία.

Μια ισορροπία που όταν ξυπνάς το πρωί μπορεί να νοιώθεις πως υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που σου λείπουν, αλλά ησυχάζεις γνωρίζοντας ότι δε ξεπούλησες τη ψυχή σου στο διάολο για να τα αποκτήσεις. Ακόμα και μέσα στη φτώχεια, στις στερήσεις, στα βάσανα, είναι πολύ γλυκιά η αίσθηση πως δεν σε αγόρασε κανείς. Αυτή η αίσθηση περηφάνιας είναι που κάνει εκείνα τα φτωχόσπιτα να μπαίνεις μέσα κι η νοικοκυρά τους να τα έχει μετατρέψει σε μικρά παλατάκια με το τίποτα. Αυτή η περηφάνια κάνει να βλέπεις ανθρώπους που  έχουν μια μπουκιά ψωμί πρόθυμους να τη μοιράσουν στα δύο. Αυτή η περηφάνια κάνει κάτι κοριτσόπουλα και κάτι αγόρια να περπατάνε λεβέντικα ακόμα κι αν πατάνε πάνω σε δεύτερης διαλογής παπούτσια.

Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα καλά μελετημένο να μας ωθεί να θαυμάζουμε συγκεκριμένα μοντέλα ανθρώπων, να επιθυμούμε συγκεκριμένα προϊόντα του συστήματος, να μας υποβάλλουν κάθε στιγμή να ζητάμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε.

Δυστυχώς όμως γι΄αυτούς αυτό δεν μπορεί να πιάσει σε όλους γιατί ο πήχης ασυνεινηδησίας και ξεπουλήματος της προσωπικής αξιοπρέπειας που έχουν βάλει για να αποκτήσει κανείς όλα αυτά που διαφημίζουν είναι πολύ ψηλά. Και τελικά δεν αρέσει σε όλους μας να μεταλλαχθούμε από ανθρώπους σε λυσσασμένα ανθρωποειδή.

Γι΄αυτό και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ντρέπονται, κοκκινίζουν, νοιώθουν ενοχές, τύψεις, θέλουν το κούτελο καθαρό, θέλουν τα κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια, θέλουν να ξαπλώνουν το βράδυ με τη συνείδηση όσο το δυνατόν πιο καθαρή.

Γιατί τελικά αυτοί οι θησαυροί δεν έχουν τιμή. Και αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός πως άνθρωποι που έχουν τεράστια συσσώρευση πλούτου και δόξας στα χέρια τους δεν μπορούν να βρουν πουθενά να αγοράσουν λίγη αξιοπρέπεια πριν πεθάνουν.

Κι επειδή η φύση? Ο θεός αν θέλετε? Η συμπαντική εντολή? Έχει ένα κανόνα απαράβατο «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες» όλα αυτοί οι τρανοί άνθρωποι τελικά όταν έρχεται το τέλος κατουριούνται επάνω τους και δίνουν γη και ύδωρ για να κερδίσουν έστω κι ένα λεπτό παραπάνω στη σκατοζωή τους αλλά .... το πεπρωμένο κλπ...

Να ξέρεις να σκάβεις, να σπέρνεις και να αλέθεις τη γη.

Να μπορείς να δουλεύεις με τον ιδρώτα σου και το βράδυ να σε περιμένουν οι αγαπημένοι σου να σ΄αγκαλιάσουν

Να έχεις φίλους που σ΄αγαπάνε και τους αγαπάς και πίνεις μαζί τους ένα ποτήρι ανόθευτο κρασί

Να βοηθάς κάποιον που πέφτει, να σκουπίζεις τον ιδρώτα από ένα πυρετό, να δεις μια γυναίκα να γεννάει και να ξενυχτίσεις το γέροντα πατέρα στο τελευταίο του ταξίδι,

Να μιλάς με τα άλλα ζωντανά της πλάσης και να σου μιλάνε κι αυτά

Να κοιμηθείς σε ένα ξέφωτο, κάτω από ένα δέντρο, στην άμμο, να γρατσουνιστείς, να σκοντάψεις, να σηκωθείς ξανά και ξανά και να είσαι πάντα ένα παιδί που ζει μέσα στα θαύματα

Να γυρνάς πλευρό το βράδυ και να νοιώθεις μια αγαπημένη ανάσα δίπλα να σε νανουρίζει ξανά

Να γεράσεις και να είναι γύρω σου τη τελευταία ώρα μάτια αγαπημένα που θα σε αποχαιρετήσουν με ένα γλυκό δάκρυ,

Να περάσεις από αυτή τη ζωή και να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή πριν το τέλος, πως χρησίμεψες για να ζήσουν καλύτερα έστω κι ένας, δυο, τρεις άνθρωποι

Να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου μπλέχτηκε για καλό με τις ζωές των άλλων κι ότι ακόμα κι αν έκανες λάθη, ακόμα κι αν σκόνταψες, ποτέ δεν ήταν τέτοια λάθη ώστε κάποιοι άνθρωποι να δυστύχησαν, να αρρώστησαν, να πέθαναν εξ΄αιτίας σου.

http://vasiliskos2.blogspot.com

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας

Να ένα εξαιρετικό κείμενο, που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο….

Για την αθλιότητα της σεξουαλικότητας

Μια κοινωνία βασισμένη  στην συγκεντρωτική εξουσία και τις οικονομικές συναλλαγές φτωχαίνει σε κάθε τομέα της ζωής, ακόμα και στους πιο οικείους. Γίνεται πολύς λόγος για τη γυναικεία απελευθέρωση, την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και τη σεξουαλική απελευθέρωση στους αναρχικούς κύκλους. Και αναλύσεις για την ανδρική κυριαρχία, την πατριαρχία και τον ετερο-σεξισμό δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν, αλλά η πραγματικότητα της σεξουαλικής αθλιότητας φαίνεται να αγνοείται σε μεγάλο βαθμό. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική έκφραση περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτά που έχουν να κάνουν με τη μονογαμία, τη μη-μονογαμία, τον πολυ-ερωτισμό και άλλα τέτοια θέματα των μηχανισμών των ερωτικών σχέσεων. Ο περιορισμός αυτός είναι από μόνος του, κατά τη γνώμη μου, μια αντανάκλαση της σεξουαλικής μας φτώχειας κι εξαθλίωσης- ας αρκεστούμε στο να μιλάμε για σχεσιακούς μηχανισμούς ώστε να αποφύγουμε το θέμα της ποιότητας αυτών των σχέσεων.    

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τη σεξουαλική εξαθλίωση που βιώνουμε σ’ αυτή την κοινωνία. Αν εξετάσουμε τις απαρχές της, φυσικά, οι θεσμοί του γάμου και της οικογένειας και η επιβολή πατριαρχικών κοινωνικών δομών είναι σημαντικοί κι ο ρόλος τους δε μπορεί να αγνοηθεί. Όμως, στην παρούσα φάση, τουλάχιστον εδώ στη λεγόμενη Δύση, η ισχύς αυτών των θεσμών έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, η σεξουαλική εξαθλίωση δεν έχει. Αν έχει μεταβληθεί κάπως, τότε έχει γίνει πιο έντονη και απεγνωσμένα αισθητή.

Η ίδια διαδικασία που έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση και τη σταδιακή διάλυση της οικογένειας είναι ό,τι τώρα στηρίζει αυτή τη σεξουαλική αθλιότητα: η διαδικασία της εμπορευματοποίησης. Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας είναι, φυσικά, τόσο παλιά όσο και η πορνεία (και έτσι σχεδόν τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός), αλλά τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, η διαφήμιση και τα μίντια έχουν εμπορευματοποιήσει την έννοια της σεξουαλικότητας. Διαφημίσεις που μας προσφέρουν χαρισματικά σεξουαλική επιθυμία, αναμένεται να οδηγήσουν σε αυθόρμητο πάθος μέσα από αποσμητικά, οδοντόκρεμες, αρώματα κι αυτοκίνητα. Ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές μας πουλάνε την εικόνα της ευκολίας με την οποία ο καθένας μπορεί να πάρει όμορφους ανθρώπους στο κρεβάτι του. Φυσικά, αν κάποιος είναι όμορφος και χαρισματικός από μόνος του- και έτσι τα αποσμητικά, τα αρώματα, τα γυμναστήρια, οι δίαιτες και τα τζελ για τα μαλλιά πουλάνε. Μας δίδαξαν να επιθυμούμε πλαστικές εικόνες “ομορφιάς” που είναι ανέφικτες γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματικές. Αυτή η δημιουργία του ανέφικτου, των τεχνιτών επιθυμιών, εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου τέλεια, γιατί εγγυώνται μια συνεχή υποσυνείδητη δυσαρέσκεια που κάνει τους ανθρώπους να αγοράζουν διαρκώς σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διευκολύνουν τους πόθους τους.

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας έχει οδηγήσει σε ένα είδος «απελευθέρωσης» στο σχήμα των σχέσεων της αγοράς. Δε βλέπουμε μόνο συχνά σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ άγαμων ανθρώπων στη μεγάλη οθόνη, αλλά όλο και περισσότερο η ομοφυλοφιλία, η αμφιφυλοφιλία και οι σεξουαλικές εκκεντρικότητες κερδίζουν κάποιο επίπεδο αποδοχής στην κοινωνία. Φυσικά, κατά τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες της αγοράς. Στην πραγματικότητα, αυτές οι πρακτικές μετατρέπονται σε ταυτότητες, στις οποίες συμμορφώνεται ο καθένας λιγότερο ή περισσότερο. Έτσι, αρχίζουν να απαιτούν πολύ περισσότερα από την πρακτική της καθέκαστης σεξουαλικής πράξης. Ένα ολόκληρο “lifestyle” συνδέεται με αυτά, συμπεριλαμβανομένης της συμμόρφωσης, της προβλεψιμότητας, ειδικά μέρη που συχνάζουν, ειδικά προϊόντα που αγοράζουν. Με αυτό τον τρόπο, υποκουλτούρες όπως οι gay, οι λεσβίες, οι bi, τα δερμάτινα, η πειθαρχία, η κυριαρχία και η υποβολή, ο σαδομαζοχισμός (bdsm) λειτουργούν ως αγορές στόχοι έξω από την παραδοσιακή οικογένεια και τα γενεολογικά πλαίσια. Στην πραγματικότητα, η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας τοποθετεί κάθε μορφή σεξουαλικής πρακτικής σε ένα πλαίσιο προϊόντων προς πώληση έναντι κάποιας τιμής. Στη σεξουαλική αγορά, καθένας προσπαθεί να πουλήσει τον εαυτό του στο μεγαλύτερο πλειοδότη, ενώ προσπαθεί να αγοράσει όσους τον ελκύουν στη χαμηλότερη τιμή. Έτσι, έχουμε τη σύνδεση της σεξουαλικότητας με την κατάκτηση, τον ανταγωνισμό, τους αγώνες για εξουσία. Έτσι, έχουμε τα παράλογα παιχνίδια του να παίζεις σκληρά για να πάρεις ή να προσπαθείς να πιέσεις τον άλλο να κάνετε σεξ. Και έτσι, έχουμε και την κτητικότητα που τόσο συχνά αναπτύσσεται σε τρέχουσες σχέσεις “αγάπης”- στην τελική στο καθεστώς της αγοράς, δεν ανήκει σε κάποιον αυτό που έχει αγοράσει;

Στο πλαίσιο αυτό, η σεξουαλική πράξη από μόνη της τείνει να λάβει μια σχετικά πιο μετρημένη, ποσοτικοποιημένη μορφή σύμφωνα με αυτή την εμπορευματοποίηση. Μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η “απελευθέρωση” της σεξουαλικής ειλικρίνειας θα σήμαινε κατα κύριο λόγο την αύξηση της συζήτησης σχετικά με τους μηχανισμούς του σεξ. Η χαρά της σεξουαλικής πράξης υποβιβάζεται όχι μόνο σε απλή σωματική ευχαρίστηση, αλλά ειδικότερα σε οργασμό, και το επίκεντρο των σεξουαλικών συζητήσεων είναι πλέον οι μηχανισμοί για πιο αποτελεσματική επίτευξη οργασμού. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ένας εκστατικός οργασμός είναι ένα υπέροχο πράγμα. Αλλά, επικεντρώνοντας μια σεξουαλική συνέυρεση γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού οδηγεί στο να χάσουμε επαφή με τη χαρά του να χαθεί ο ένας μέσα στον άλλο εδώ και τώρα. Αντί να είναι μια βύθιση του ενός στον άλλο, το σεξ που επικεντρώνεται γύρω απ’ την επίτευξη οργασμού γίνεται εργασία με σκοπό την επίτευξη στόχου, γίνεται χειραγώγηση συγκεκριμένων μηχανισμών για την επίτευξη ενός σκοπού.

Κατα τη γνώμη μου, αυτό μετατρέπει όλη τη σεξουαλική πράξη σε μια κατα βάση αυνανιστική δραστηριότητα – δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο για να πετύχουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, ανταλλάσοντας (με την πλέον οικονομική έννοια) ευχαρίστηση χωρίς να δίνουν τίποτα απ’ τον εαυτό τους. Σε τέτοιες υπολογισμένες από πριν αλληλεπιδράσεις, δεν υπάρχει θέση για αυθορμητισμό, πάθος χωρίς όρια, ή εγκατάλειψη του εαυτού του ενός στον άλλο.

Αυτό είναι το κοινωνικό πλαίσιο της σεξουαλικότητας στο οποίο ζούμε αυτή τη στιγμή. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την εξαθλίωση της σεξουαλικότητας. Ο καπιταλισμός χρειάζεται μερικά απελευθέρωτικά κινήματα όλων των ειδών, τόσο για να φρενάρει την εξέγερση, όσο και για να διαδόσει το γελοίο κανόνα της αγοράς σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής. Έτσι, ο καπιταλισμός χρειάζεται φεμινισμό, φυλετικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, κινήματα απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων και ναι, χρειάζεται τη σεξουαλική απελευθέρωση. Αλλά ο καπιταλισμός δε αφήνει ποτέ να φανούν αμέσως οι παλιές μέθοδοι κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, κι όχι μόνο επειδή είναι ένα αργό και δυσκίνητο σύστημα. Μέρος των απελευθερωτικών αγώνων διατηρούν τη “θεραπευτική” τους χρήση με το να συνεχίζουν να έχουν την παλιά καταπίεση ως αντιστάθμισμα για να εμποδίσουν αυτούς που εμπλέκονται στους απελευθερωτικούς αγώνες απ’ το να δούν την αθλιότητα της “απελευθέρωσής” τους στην παρούσα κοινωνική δομή. Έτσι, αν ο πουριτανισμός και η σεξουαλική καταπίεση είχαν πραγματικά εξαλειφθεί μέσα στον καπιταλισμό, η φτώχεια της δήθεν πιο φεμινιστικής συνείδησης , των φιλικών απέναντι στους gay sex shops, θα ήταν προφανής.

Κι έτσι, ο πουριτανισμός συνεχίζεται και όχι απλά σαν κάτι ξεπερασμένο που έχει ξεμείνει από παλιές εποχές. Εκδηλώνεται με προφανείς τρόπους, όπως η συνεχής πίεση να παντρευτούν (ή τουλάχιστον να αποκτήσουν μια ταυτότητα ως ζευγάρι) και να κάνουν οικογένεια. Αλλά εκδηλώνεται επίσης και με τρόπους που οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα παρατηρούσαν, επειδή δεν έχουν εξετάσει ποτέ άλλες δυνατότητες. Η εφηβεία είναι η εποχή που οι σεξουαλικές ορμές είναι εντονότερες λόγω των αλλαγών στο σώμα που λαμβάνουν χώρα. Σε μια υγιή κοινωνία, μου φαίνεται ότι οι έφηβοι θα έχουν κάθε ευκαιρία να εξερευνήσουν τις επιθυμίες τους χωρίς φόβο ή μομφή, αλλά με ειλικρίνεια και συμβουλές, εφόσον το επιθυμούν, από τους ενήλικες. Αν και οι έντονες σεξουαλικές επιθυμίες των εφήβων αναγνωρίζονται σαφώς (πόσο τηλεοπτικό και κινηματογραφικό χιούμορ βασίζεται στην ένταση των εν λόγω επιθυμιών και την αδυναμία της εξερεύνησής τους με ελεύθερο κι ανοιχτό τρόπο; ) σ’ αυτήν την κοινωνία , αντί να δημιουργούνται τα μέσα για αυτές τις επιθυμίες να διερευνηθούν ελεύθερα, αυτή η κοινωνία τις καταδικάζει, ζητώντας αποχή, αφήνοντας τους εφήβους είτε να αγνοούν τις επιθυμίες τους, να περιορίζονται στον αυνανισμό ή να δέχονται συχνά βεβιασμένο σεξ σε καταστάση υψηλής πίεσης και σε ένα περιβάλλον που δεν είναι άνετο γι’ αυτούς, προκειμένου να αποφύγουν τον εντοπισμό. Είναι δύσκολο να μην αναρωτιέται κανείς πώς οποιοδήποτε είδος υγιούς σεξουαλικότητας είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μέσα απ’ αυτό.

Επειδή το μόνο είδος σεξουαλικής “απελευθέρωσης” που χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό είναι αυτή που συνεχίζει να βολέυεται στη σεξουαλική ανεπάρκεια, κάθε εργαλείο για τη διατήρηση της σεξουαλικής καταπίεσης στα μέσα μιας πλασματικής απελευθέρωσης, χρησιμοποιείται. Απ’ τη στιγμή που οι παλιές δικαιολογίες που βασίζονταν στη θρησκεία για τη σεξουαλική καταπίεση δεν κατέχουν πλέον έδαφος σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού,  Ο φόβος αυτός προωθείται κυρίως σε δύο μέτωπα. Πρώτα απ ‘όλα υπάρχει ο φόβος της σεξουαλικής κακοποίησης. Η παιδική κακοποίηση, η σεξουαλική καταδίωξη και ο βιασμός είναι πολύ πραγματικά περιστατικά. Αλλά τα μίντια παραφουσκώνουν την πραγματικότητα με υπερβολικούς αριθμούς και προβληματισμούς. Ο χειρισμός των θεμάτων αυτών από τις αρχές και τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν, σαφώς, ως στόχο να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα, αλλά να προωθήσουν έναν συγκεκριμένο φόβο. Στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις μη-σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών και των γυναικών (και αναφέρομαι ιδιαίτερα στις πράξεις βίας που βασίζονται ακριβώς στο γεγονός ότι τα θύματα είναι παιδιά και γυναίκες) είναι πολλές φορές πιο συχνές απ’ τις περιπτώσεις σεξουαλικής βίας. Αλλά, το σεξ έχει αποκτήσει μια τόσο ισχυρή κοινωνική δύναμη που δίνει στις πράξεις σεξουαλικής βίας μια πολύ πιο τρομακτική εικόνα. Και ο φόβος που προωθείται στα μίντια σε σχέση με τις πράξεις αυτές συμβάλλει στην ενίσχυση μια γενικής κοινωνικής στάσης ότι το σεξ είναι επικίνδυνο και πρέπει να καταπιεστεί ή, τουλάχιστον, να είναι ελεγχόμενο δημόσια.

Δεύτερον, υπάρχει ο φόβος των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων και ιδιαίτερα του AIDS. Στην πραγματικότητα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο φόβος για τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είχε πάψει σε μεγάλο βαθμό να λειτουργεί ως τρόπος για να τρομάζουν και να απωθούν τους ανθρώπους απ’ το σεξ. Τα περισσότερα ΣΜΝ αντιμετωπίζονται αρκετά εύκολα, και οι πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι γνώριζαν ήδη τη χρησιμότητα των προφυλακτικών για την πρόληψη της εξάπλωσης της γονόρροιας, της σύφιλης και μιας σειράς άλλων ασθενειών. Τότε, ανακαλύφθηκε το AIDS. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να ειπωθούν για το AIDS, πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν, πολλές σκιερές επιχειρήσεις (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) σχετικά μ’ αυτό το φαινόμενο, άλλα σε σχέση με το παρόν θέμα, παρείχε μια βάση για τη χρήση του φόβου των ΣΜΝ, για να προωθηθεί και πάλι η σεξουαλική αποχή ή, τουλάχιστον, οι λιγότερο αυθόρμητες, λιγότερο απομονωμένες, περισσότερο αποστειρωμένες σεξουαλικές συνευρέσεις.

Στη μέση ενός τόσο διεστραμμένου σεξουαλικού περιβάλλοντος, ένας άλλος παράγοντας αναπτύσσεται που φαίνεται να είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Μια αυξανόμενη τάση να προσκολλώμαστε απελπισμένα σε εκείνους με τους οποίους έχουμε μια κάποια σχέση, ασχέτως πόσο φτωχή είναι αυτή. Ο φόβος να μείνουμε μόνοι, χωρίς εραστή ή ερωμένη, οδηγεί στην προσκόλληση σ’έναν “εραστή” που έχουμε πάψει από καιρό να αγαπάμε πραγματικά. Ακόμα κι όταν το σεξ συνεχίζει να υπάρχει σ’ αυτές τις σχέσεις, είναι πιθανό να είναι καθαρά μηχανικό και τελετουργικό, σίγουρα όχι μια στιγμή ολοκληρωτικής εγκατάλειψης του εαυτού στον άλλον.

Και φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που απλά νιώθουν ότι δε μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σ’αυτό το θλιβερό, φτωχό κλίμα, αυτό το πάμπτωχο περιβάλλον τεχνητών και φοβισμένων σχέσεων, και έτσι δεν προσπαθούν καν. Δεν είναι η έλλειψη επιθυμίας που υποχρεώνει την “αποχή” τους, αλλά η απροθυμία να πωλούν τους εαυτούς τους και μια απελπισία στη δυνατότητα σεξουαλικών επαφών που διακατέχονται από αληθινά συναισθήματα. Συχνά πρόκειται για άτομα που στο παρελθόν έχουν μπει στην ουρά αναζήτησης έντονων, παθιασμένων ερωτικών συντρόφων και έχουν δεχθεί την απόρριψη σαν μειοψηφία. Έβαζαν τον εαυτό τους για στοίχημα, και οι άλλοι αγόραζαν και πουλούσαν. Και έχουν χάσει τη θέληση να συνεχίσουν να στοιχηματίζουν τον εαυτό τους.

Σε κάθε περίπτωση, ζούμε, πράγματι, σε μια κοινωνία που ό,τι αγγίζει το ξεφτυλίζει, και επομένως και το σεξουαλικό ζήτημα. Η σεξουαλική απελέυθέρωση – με την πραγματική έννοια του όρου, είναι η δικιά μας απελευθέρωση να εξερευνήσουμε την πληρότητα της σωματικής ερωτικής εγκατάλειψης του εαυτού σου στον άλλο (ή τους άλλους) – δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί πλήρως μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, επειδή αυτή η κοινωνία απαιτεί φτωχές, εμπορευματοποιημένες σεξουαλικές επαφές, όπως ακριβώς απαιτεί όλες οι συναλλαγές της να είναι εμπορευματοποιημένες, μετρήσιμες, ποσοτικοποιημένες.

Έτσι οι ελεύθερες σεξουαλικές επαφές, όπως κάθε ελεύθερη επαφή, μπορούν μόνο να υπάρξουν ενάντια σ’ αυτή την κοινωνία. Αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί απόγνωση (η απόγνωση, εξάλλου, δεν είναι παρά μόνο η άλλη όψη της ελπίδας), αλλά μάλλον ανατρεπτική εξερεύνηση. Οι πτυχές της αγάπης είναι τεράστιες κι υπάρχουν άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση. Η τάση ανάμεσα στους αναρχικούς (τουλάχιστον στις ΗΠΑ) να μειώνουν τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης σ’αυτά που σχετίζονται με μηχανισμούς σχέσεων (μονογαμία, μη-μονογαμία, πολυερωτισμός, “ακολασία”, κλπ) πρέπει να ξεπεραστεί. Η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση έχει χώρο για όλα αυτά και πολλά παραπάνω. Στην πραγματικότητα, ο σεξουαλικός πλούτος δεν έχει να κάνει ούτε με μηχανισμούς (είτε σχέσεων, είτε οργασμών), ούτε με την ποσότητα (ο καπιταλισμός έχει αποδείξει προ πολλού ότι όσο περισσότερο αποτελεσματικά σκατά κι αν μαζευτούν, ακόμα θα μυρίζουνε το ίδιο). Αντίθετα, έγκειται στην αναγνώριση ότι η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι μόνο ζήτημα ηδονής ως τέτοια, αλλά ιδιαίτερα της ηδονής αυτής που πηγάζει από πραγματική επαφή και αναγνώριση, ένωση των επιθυμιών και των σωμάτων, και αρμονία, ικανοποίηση και έκσταση που προέρχεται απ’ όλα αυτά. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι σαφές ότι πρέπει να επιδιώκουμε οι σεξουαλικές μας επαφές να είναι όπως όλες οι υπόλοιπες επαφές μας, σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτή την κοινωνία, όχι από επαναστατικό καθήκον, αλλά επειδή είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να έχουμε πλήρεις, πλούσιες, ανεμπόδιστες σεξουαλικές επαφές στις οποίες η αγάπη παύει να είναι μια απεγνωσμένη αμοιβαία εξάρτηση και αντ’ αυτού γίνεται μια διαρκής εξερεύνηση του αγνώστου.                                                                 http://pontosandaristera.wordpress.com/

πιστoς η άθεος

http://vasiliskos2.blogspot.com/                                                                                 ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΑ.

Πολλές φορές με ρωτούν, μα γιατί δεν δηλώνεις πιστoς η άθεος Τι σημαίνει τελικά εκείνο το ενδιάμεσο στάδιο του ίσως να είναι έτσι ή αλλιώς. Υποδεικνύει δειλία μια τέτοια στάση? Μήπως πονηρια (κάτσε να μην αποφασίσω ξεκάθαρα για να έχω μια καβάτζα μήπως και...)

Η απάντησή μου είναι πολύ απλή και ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει.

Αν κάποιος πιστέψει σε λάθος θεούς στο τέλος μπορεί να καταλήξει να πιστεύει πως θεοί δεν υπάρχουν. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε λάθος θεούς και δεν νοιώθω την ανάγκη να πείσω κανέναν για οτιδήποτε πιστεύω.


Η μόνη υποχρέωση που νοιώθω απέναντι στους άλλους είναι όταν βλεπω πως γίνονται θύματα, έρμαια κακοπιστων, ραδιούργων και στυγνών εκμεταλλευτών να τους ξεσκεπάζω. Γιατί πιστεύω πως μια ανθρωπότητα προσκολλημένη σε παραμύθια  θα συνεχίσει να παραδίνεται στο σκοταδισμό και την εκμετάλλευση. Η μεγαλύτερη επιδίωξη των ραδιούργων είναι να χτυπήσουν σε δυο μέτωπα. Πάντα αυτό έκαναν. Πίστη χωρίς λογική για να τσακίσουν τις μάζες , και λογική χωρίς πίστη για να τσακίσουν τις "επικίνδυνες" αναζητήσεις. Δυό στρατόπεδα φανατικά, πεισμένα για την αλήθεια το καθένα και οι ενδιάμεσοι να μοιάζουν ανούσιοι.


Πίστη χωρίς έρευνα καταντάει παράνοια, και έρευνα χωρίς πιστη είναι κούφια.


Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα καταρρέουν. Οι μηχανισμοί που συντηρούν το σκοταδισμό κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να σώσουν ότι δεν σώζεται πια. Εχει αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση με τέλος που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Σ΄αυτό το απρόβλεπτο χρειάζονται πνεύματα ευέλικτα, εμπνευσμένα, με μεγάλες γνώσεις αλλά και γεννήτορες νέων ιδεών, ικανά να συνδέσουν το παζλ της ανθρώπινης ιστορίας.

Σ' αυτή την εποχή του χαμού λοιπόν, είναι λίγο αφελές να έχει κάποιος μεγάλες βεβαιότητες για τις γνώσεις του και τα πιστεύω του. Είναι τουλάχιστον παιδαριώδες να πει κάποιος πως όλα τα γνωρίζει.Και όχι μονο παιδαριώδες, αν έχει και οποιαδήποτε βαρύτητα ο λόγος του λόγω θέσης, εξουσίας, ή μόρφωσης γίνεται και επικίνδυνος.

Η δική μου πίστη είναι μια. Πως γνωρίζω ελάχιστα και θα ήθελα να μάθω κι άλλα πολλά. Ο αγώνας μου με τους συνανθώπους μου που υποφέρουν θα ήθελα να είναι κοινός γιατί υπάρχουν κοινά πράγματα που πρέπει να πολεμήσουμε για να μπει φως στις ζωές μας.

Ο εσωτερικός μου αγώνας και η αναζήτησή μου είναι ένας δρόμος μοναχικός και ο μόνος που θα μου υποδείξει που να βαδισω θα είναι η ίδια η ψυχή μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που νοιώθουν τόσο σίγουροι για τις γνώσεις τους και τα πιστεύω τους.

Πρέπει να έχεις περίσσια ματαιοδοξία για να θεωρείς τον εαυτό σου πάνσοφο. Πάνσοφη είναι η φύση. Με όλα τα γνωστά και τα άγνωστα που ο μικρός άνθρωπος προσπαθεί  να κατακτήσει.


Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα ελευθερίας.  Και σεβασμού των συνανθρώπων και του άπειρου κόσμου που μας φιλοξενεί.

Γιατί λοιπόν δεν μου επιτρέπω να ενταχθώ σε κάποιο στρατόπεδο? Γιατί δεν αισθάνομαι πολύ βολικά στα στρατόπεδα. Απλό.

ΥΣ. Οταν από κάποιον ακούω τη φράση "τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λέω και τα υπόλοιπα είναι ανοησίες"  εύχομαι πάντα να μην βρεθεί να κρατάει στα χέρια του εξουσία γιατί ανθρώπινο αίμα θα μυρίσει.

θρησκεια ανθρωπος και μαζες ανθρωπων

ΤΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΚΑΙ Η ΒΙΒΛΟΣ!

http://vasiliskos2.blogspot.com                                    21 Φλεβάρη 1848 δημοσιεύεται το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ένα βιβλίο που θα έφερνε τα πάνω κάτω και θα γινόταν η Βίβλος των προλετάριων όλου του κόσμου. Σίγουρα δεν «έπιασε» ποτέ τις πωλήσεις της άλλης Βίβλου της κλασσικής η οποία μέχρι και σήμερα είναι το best seller όλων των εποχών. Άλλωστε, είμαι βέβαιoς πως αν ο Μάρξ ήξερε τόσο καλά την ανθρώπινη φύση όσο φαντάζομαι, ίσως μέσα του βαθιά ήξερε πως 163 χρόνια μετά το βιβλίο του οι προλετάριοι θα προσπαθούσαν ακόμα να σπάσουν τις αλυσίδες του ενώ η Βίβλος θα συνέχιζε να κάνει ρεκόρ στις πωλήσεις της.

Θα μου πείτε τώρα τι σε έπιασε και κάνεις αυτές τις συγκρίσεις μέρες δύσκολες που έρχονται...Σοβαρολογείτε? Πιστεύω πως δεν υπάρχουν βιβλία στο κόσμο που να εξαρτάται τόσο πολύ το γράφημα των πωλήσεων του ενός από εκείνο του άλλου. Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν να είναι και τα δύο στη κορυφή, εκτός αν η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν για μια ακόμα επανάσταση.

Στη «κανονική» ροή των γεγονότων, δηλ.στην εποχή των ήσυχων και υποτακτικών προβάτων, ντε φάκτο η Βίβλος πάει μπροστά. Δεν είναι πολύπλοκο το ζήτημα. Είναι ζήτημα δημοσίων σχέσεων και αντικειμένου που προωθείς. Είναι ευνόητο πως πολύ πιο εύκολα μπορείς να προωθήσεις έναν βολικό αέρα από μια ανατροπή των πάντων. Είναι πιο απλό να κάνεις το κόσμο να πιστέψει από  το να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Φυσικά οι φίλοι χριστιανοί θα διαμαρτυρηθούν και θα μου ζητήσουν εξηγήσεις για το τι εννοώ «να πουλάς αέρα» Το πρόβλημά μου (όπως και πολλών άλλων) είναι πως ζω σε μια χώρα όπου ο μέσος κάτοικος οποιουδήποτε χωριού στην Ελλάδα δε διαφέρει καθόλου από το μέσο κάτοικο ενός χωριού στην έρημο της Νεβάδα – εκείνου του κατοίκου που συνηθίζουμε να βλέπουμε στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές- όπως επίσης και ο μέσος μικρο-αστός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον μέσο μικροαστό αμερικάνο αστό ή τον ανάλογο ευρωπαίο.

Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού περί κομμουνισμού γνωρίζει μόνο τη πηγάδα του Μελιγαλά και τα κονσερβοκούτια. Επί πλέον σήμερα είναι εκείνος που σε κάθε ανάλογη συζήτηση θα πετάξει ένα «είδατε ρε τα χάλια του κομουνισμού εκεί που εφαρμόστηκε, ευτυχώς εμείς στην Ελλάδα γλυτώσαμε, Αλβανία θα ήμασταν ρε τώρα» και αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις περισσότερα θα σε απορρίψει ενώ αν με τα ίδια επιχειρήματα προσπαθήσεις να του εξηγήσεις πως απέτυχε ο χριστιανισμός στο όνομα του οποίου βαπτίζεται μπορεί να σου ανοίξει και το κεφάλι με κανένα μπαστούνι...

Ίσως εκεί τελικά να βρίσκεται το σφάλμα στους φιλοσόφους του κομμουνισμού. Όταν έγραψαν ότι έγραψαν θα έπρεπε να έχουν δημιουργήσει γύρω τους ένα καλό γραφείο δημοσίων σχέσεων που θα προωθούσε μια και μοναδική ιδέα. Πως ασχέτως ιδεολογίας ήταν ΘΕΟΣΤΑΛΤΟΙ! Κι αν είχαν «σκάσει» και μερικές καλές μίζες στους κατάλληλους κύκλους σήμερα εκτός από τον Μέγα Κωνσταντίνο μπορεί να είχαμε και τον Μέγα Μάρξ!

Ξέρω ότι πολλοί ντόπιοι μπορεί να ένοιωσαν προσβεβλημένοι με τη σύγκριση έλληνος ιθαγενούς με κάτοικο της Νεβάδας δεδομένου ότι τον τελευταίο τον θεωρούν ηλίθιο αμερικανάκι, αλλά, σκεφτείτε το καλύτερα πατριώτες μου. Ο τύπος που κάθεται  στη κουνιστή ή μη πολυθρόνα στη βεράντα του με τα στέκια να ψήνονται παραπέρα κι ένα κουτί μπύρες στο καφάσι έχει την απόλυτη πεποίθηση πως ο jesus σώσει και πως ο κομμουνισμός ήταν ο εχθρός της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας και ευτυχώς τον πατήσαμε κάτω τον άτιμο. Πιστεύεις κάτι διαφορετικό εσύ και δεν το έχω καταλάβει?

Κι όπως εκείνος είναι έτοιμος να ξεσκονίσει οποιαδήποτε φυλλάδα θα του μιλήσει για αποκαλύψεις, δεύτερη παρουσία, σενάρια στυλ Αρμαγεδδών , δαιμόνους τριβόλους, κλπ έτσι κι εσύ είσαι έτοιμος να δεχτείς με ευκολία ότι ηλιθιότητα σου σερβίρουν ενώ μπορείς το ίδιο εύκολα να μισήσεις και να πολεμήσεις όσους προσπαθήσουν να σε βγάλουν από αυτή ακριβώς την ηλιθιότητα.

Ναι ο κομουνισμός απέτυχε, ή μάλλον δεν εφαρμόστηκε τελικά ποτέ. Ούτε ο σοσιαλισμός εφαρμόστηκε, ούτε η δημοκρατία. Ούτε ο χριστιανισμός ποτέ και πουθενά δεν εφαρμόστηκε αν χριστιανισμός είναι εκείνο το «αγαπάτε αλλήλους» και ο «έχω τους δυο χιτώνες να δίνει τον έναν» όπως μου λες. Όμως εσύ όλα τα άλλα είσαι πρόθυμος να τα καταδικάσεις, τη πίστη σου όμως όχι. Έχεις σκεφτεί ποτέ το γιατί? Και μην σκεφτείς να μου πεις γιατί βγαίνει από μέσα μου. Γιατί ποτέ ούτε ένα λεπτό, δεν σε άφησαν να σκεφτείς τι βγαίνει από μέσα σου.

Πιστεύεις χωρίς να ερευνάς. Αποδέχεσαι χωρίς αποδείξεις. Στεφανώνεις τους βασιλιάδες σου από ανύπαρκτους θρόνους. Υποκύπτεις στις λάγνες υποσχέσεις που καλύπτουν τους φόβους σου κλείνοντας τα μάτια στη θηριωδία που εδώ και αιώνες απλώνεται γύρω σου. Φοβήθηκες πάντα τις επαναστάσεις, τους επαναστάτες, τους ανθρώπους που θέλησαν να σου ανοίξουν τα μάτια,  που προσπάθησαν να σε τραβήξουν έξω από το σκοτάδι και ή τους απέρριψες  χωρίς δεύτερη σκέψη ή αν κάτι χτύπησε μέσα σου , απομακρύνθηκες γρήγορα για να ξαναβρείς την ησυχία σου...

Στις κομουνιστικές ιδέες φοβήθηκες μεταφράζοντας ,όπως σου υπέδειξαν, το «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε», σαν ένα κίνδυνο απώλειας της εθνικής σου ταυτότητας, της πατρίδας σου, της θρησκείας σου, της ατομικής σου ελευθερίας.

Το φοβήθηκες εσύ αυτό, που από την ώρα που γεννιέσαι σε βαφτίζουν σε κάτι που αγνοείς τι είναι, που όλη σου η ζωή, οι αντιλήψεις, το τι είναι καλό και τι όχι, οι νόμοι σου, η ηθική σου, η σκέψη σου ολόκληρη κατευθύνονται εδώ και αιώνες από μια παγκόσμια κυβέρνηση που ήδη έχει δημιουργηθεί και ήδη κατευθύνει τις τύχες σου καταργώντας κάθε έννοια ελευθερίας είτε ατόμου είτε πατρίδας, τα ΙΕΡΑΤΕΙΑ!

Ονόμασες τους επαναστάτες που κατά καιρούς βρέθηκαν στο δρόμο σου σφαγιάδες, άπιστους, φονιάδες, προδότες ή ότι άλλο και αποδέχτηκες σαν σωτήρες εκείνους που αιματοκύλησαν χωρίς καμιά ντροπή ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφάνισαν λαούς ολόκληρους από το πρόσωπο της γης, καταπάτησαν ιστορίες, πολιτισμούς και θρησκείες των λαών, κι έπεσαν σαν τη χειρότερη μάστιγα πάνω στις ανθρώπινες ψυχές για να τις εγκλωβίσουν σε ένα μόνιμο φόβο, μια μόνιμη δουλικότητα.

Πολέμησες εκείνους που θυσιάστηκαν για να ζήσεις ελεύθερος, ίσως γιατί τελικά μπορεί όντως να μην είσαι τίποτα περισσότερο από δούλος κάποιου θεού. Σου είπαν όταν σε χτυπάνε από το ένα μάγουλο να γυρνάς και από το άλλο, μόνο που στη συνέχεια σου χτύπησαν ατέλειωτες φορές τα μάγουλα με μίσος και σε έμαθαν να χτυπάς κι εσύ με το ανάλογο μίσος. Σε έμαθαν να είσαι μισάνθρωπος, ατομιστής, γεμάτος δεισιδαιμονίες, φόβους, να βλέπεις το συνάνθρωπο σαν εν δυνάμει εχθρό, να είσαι ύπουλος, πονηρός και εγκλωβισμένος σε ευτελείς επιθυμίες.

Ο κομουνισμός μου απέτυχε.

Ο χριστιανισμός σου το ίδιο.

Μόνο που εγώ συνεχίζω να πιστεύω στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την αγάπη των ανθρώπων, συνεχίζω να ονειρεύομαι ένα κόσμο χωρίς αλυσίδες, χωρίς παπαδαριά, χωρίς απειλές και εκβιασμούς. Συνεχίζω να ονειρεύομαι τη πατρίδα μου ελεύθερη από τα δεσμά που της επιβλήθηκαν με φωτιά και μαχαίρι πριν από πολύ καιρό. Συνεχίζω να αγωνίζομαι για να κερδίσουν τα παιδιά μου και όλες οι ερχόμενες ζωές τη θέση που τους αρμόζει σ΄αυτό το κόσμο του πολίτη των άπειρων κόσμων, κι όχι του αμαρτωλού δούλου. Μπορεί στο δρόμο μου να βρω κι άλλες εναλλακτικές λύσεις. Μπορεί να δημιουργήσω νέες ιδέες, να βρω νέους τρόπους για να πετύχω τα όνειρά μου. Δεν έχω πρόβλημα να καταρρίπτω ιδέες και να γεννάω καινούργιες. Να ξεσκονίζω τις παλιές επαναστάσεις ή να οραματιζομαι τις μελλοντικές. Δεν είμαι υποχρεωμένος να υπακούσω σε κανένα και σε τίποτα που δεν σέβεται τη ζωή, τον άνθρωπο, τη φύση, το σύμπαν ολόκληρο. Το σπουδαιότερο από όλα ονειρεύομαι να χτίσω ένα παράδεισο για τα παιδιά μου εδώ που ζουν τώρα. Να τον χαρούν με το δώρο που τους δώθηκε να ανασαίνουν, να αγαπούν, να ζουν...

Εσύ όμως σε τι άλλο στ΄αλήθεια ελπίζεις εκτός από το να καπαρώσεις μια θέση σε ένα παράδεισο που τελικά κανείς δεν σου είπε που είναι. Κι αν αύριο σου δώσουν μαχαίρι στο χέρι και  δύναμη, θα με περάσεις πάλι από τη πυρά ανθρωπάκο?

ΥΣ. Λες κάτω από τις ίδιες σκέψεις το ΚΚΕ να έχει μετατρέψει τις πορείες του σε λιτανεία του επιταφίου κι εγώ το κατηγορώ άδικα?

Αναρωτιέσαι αν πιστεύω σε κάποιο θεό?

Είναι τόσο άπειρο το σύμπαν και ότι κλείνει μέσα του που δεν μου φτάνει μια ζωή για να μπορέσω να σου ονομάσω όλους τους θεούς μου.

ΑΠ' ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ-BURGER PROJECT

ΑΠ' ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ
Μετωπική με το ελληνικό Δημόσιο

Μια ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού.

Στις 3 Μαρτίου στους κινηματογράφους από την Spentzos Film.

Με τους: Αργύρη Ξάφη, Δημήτρη Ήμελλο, Άννα Κουτσαφτίκη, Γιώργο Συμεωνίδη, Μηνά Χατζησάββα, Κώστα Μπερικόπουλο, Δημήτρη Ξανθόπουλο, Βαγγέλη Μουρίκη, Στέλιο Μάϊνα, Μπέσσυ Μάλφα, Μάκη Παπαδημητρίου, Υβόννη Μαλτέζου, Γιώτα Φέστα

ΜΟΥΣΙΚΗ: Burger Project

Δ/ΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ Σίμος Σαρκετζής-ΗΧΟΣ Βαγγέλης Ζέλκας ΜΟΝΤΑΖ Ιωάννα Σπηλιοπούλου-ΣΚΗΝΙΚΑ Σπύρος Λάσκαρης ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ Χριστίνα Χαντζαρίδου-ΜΑΚΙΓΙΑΖ Γιάννης Παμούκης
ΜΙΞΑΖ Κώστας Βαρυμποπιώτης,Αρης Λουζιώτης- ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Παναγιώτης Καραμπίνης ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ Κων/νος Μωριάτης - ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ Νίκος Παναγιωτόπουλος- ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Σωτήρης Γκορίτσας, από το ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού

Ο ειδικευόμενος ορθοπεδικός γιατρός Γιώργος Σπυράτος ξεκινάει την επαγγελματική του καριέρα στο φανταστικό Γενικό Ορθοπεδικό Νοσοκομείο «Άγιοι Πάντες», κάπου στις παρυφές της Αθήνας.
Εκεί θα ανακαλύψει πως ο νοσοκομειακός πληθυσμός, από τους γιατρούς, τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους νοσηλευτές, μέχρι τους ασθενείς, είναι όλοι αναγκασμένοι να αντιπαρατίθενται χορεύοντας τον χορό μιας κωμικοτραγικής καθημερινότητας.
Με χιούμορ αλλά και ανθρωπιά μέσα σ΄ ένα τόσο αγριεμένο κοινωνικό τοπίο ο Γιώργος Σπυράτος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους αντιμαχόμενους αυτούς μικρόκοσμους. Η σταδιακή εξέλιξη του από άπειρο ειδικευόμενο σε έμπειρο επιμελητή θα γίνει μέσα από την σύγκρουσή του με το παράλογο περιβάλλον. Κάτι που θα τον μεταμορφώσει από αφελή νεαρό που αρχικά στέκει άναυδος μπρος στο νεοελληνικό χάος, σε ώριμο άντρα που τελικά θα πραγματοποιήσει έναν στοχαστικό απολογισμό της επιλογής, αλλά και επιμονής του, να συνεχίσει να δουλεύει για τη δημόσια υγεία.
Μοναδικός του σύμμαχος σε αυτό τον αγώνα οι ισχυρές προσωπικές σχέσεις και φιλίες που δημιουργούνται σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο, έναν κωμικοτραγικό μεν αλλά έντονα φορτισμένο κοινωνικά αλλά και συναισθηματικά χώρο.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στους παγετώνες της Εποχής των Αλαζόνων. 2

Χασαμε το λεωφορειο της ζωης
και περιμενουμε στη σταση,
με σκυμενο κεφαλι και χαμηλωμενο βλεμμα.
Ακομα και καποιες φορες,
που μπορεσαμε να επιβιβασθουμε
μας κατεβασε ο Ελεγκτης.

Μας κατεβασε λεει....
γιατι κανανε πολυ θορυβο...τα ονειρα μας
και χαλαγαμε την ησυχια των αλλων επιβατων!

Εξαλου οπως μας ειπε δεν ειχαμε εισιτηριο.
Μα εμεις δεν ξεραμε οτι χρειαζονταν.

Οταν εισαι 18 τι να το κανεις το εισιτηριο;
Ποιος ελεγκτης θα τολμουσε
να ελεγξει τα ονειρα μας!!!

Περνωντας ο καιρος
τα ονειρα μας
παψαν να κανουν τοση φασαρια.
( θα κουραστηκαν μαλλον )
και μας αφησαν καποιες φορες ν'ανεβουμε.
Αλλα στην επομενη σταση....τσουπ ο Ελεγκτης!

Ναι, μα τωρα εχουμε εισιτηριο!
Μας επεισαν οτι χωρις εισιτηριο δεν πας πουθενα.

Μονο που το εισιτηριο αυτο
οπως μας ειπε ο κ.Ελεγκτης....
δεν ηταν για τη δικη τους διαδρομη.
Δεν ταιριαζε με τα εισιτηρια
που κρατουσαν
στα χερια τους οι αλλοι επιβατες.

Μα καλα, ολα τριγυρω αλλαζουν
και μονο αυτος ο ελεγκτης παραμενει ιδιος;
Με το ιδιο γκρι σακακι,το αυστηρο υφος
και το ειρωνικο χαμογελο.


Με τρομαζει!!!

Περνωντας κι'αλλο τα χρονια,
τα ονειρα μας
ησυχασαν τελειως.
Μοιαζαμε πια με τους αλλους επιβατες.
Κουρασμενοι, γερασμενοι....
μα με ενα εισιτηριο στα χερια.
Αυτη τη φορα....
ιδιο με το δικο τους!!!

Μονο,
που τωρα πια...
Δεν ειχαμε που να παμε........

Αναρτήθηκε από αναρχογατουλης http://anarhogatoulis.blogspot.com/

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στους παγετώνες της Εποχής των Αλαζόνων.

 

Στέκονται όλοι σε μια στάση λεωφορείου κι ας γνωρίζουν ότι η γραμμή «Ελπίδα-Όνειρο» έχει καταργηθεί προ πολλού.
Έχουν την περίεργη εμμονή να βγαίνουν από το σπίτι τους και να μην κρατούν ποτέ ομπρέλα ακόμα και αν το σύστημα βρέχει τόσο άδικο που σε τρυπάει μέχρι το μεδούλι.
Πάντα στην μια τους τσέπη έχουν το εισιτήριο, που χρόνια ένας εισπράκτορας της Εντιμότητας δεν βρέθηκε να τους το ακυρώσει.

Όλοι στην ίδια στάση χωρίς υπόστεγο στέκονται αμίλητοι κοιτώντας τα λεωφορεία άλλων γραμμών να περνούν κάθε λεπτό αιώνες τώρα. 

Η γραμμή που έχει την περισσότερη κινητικότητα είναι η «Κατάφαση-Λησμονιά». 

Όλα τα λεωφορεία της, από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, είναι ασφυκτικά γεμάτα από πλάσματα που έχουν πάντα τα ρούχα τους στεγνά, όσο άδικο κι αν βρέχει, ενώ το πρόσωπό τους δεν έχει ούτε μία ρυτίδα. 

Μόνο τα μάτια τους που κοιτούν έξω από τα χνωτισμένα παράθυρα έχουν την θαμπάδα των νεκρών βλεμμάτων.

Σαν τεράστιες νεκροφόρες κινούνται αυτά τα οχήματα κάθε μέρα αιώνες τώρα και κάθε φορά που θάβεται ένας από τους επιβάτες πάντα βρίσκονται δύο να πάρουν την πολυπόθητη θέση του.

Αντίθετα με αυτούς που βρίσκουν πολλούς αντικαταστάτες, οι άνθρωποι της γραμμής «Ελπίδα- Όνειρο» δεν βρίσκουν ποτέ.

Κατά έναν περίεργο τρόπο μετά την κηδεία αυτών, η θέση τους μένει κενή στην στάση τιμητικά. 

Σαν να υπάρχει έναν άγραφος κανόνας κανείς να μην κλέβει το όνειρο και την ελπίδα του άλλου ακόμα κι αν δεν είναι εκεί για να τα υπερασπιστεί ή για να τα προσμένει. 

Κανείς δεν παίρνει το εισιτήριο από την τσέπη αυτού που έφυγε. Είναι η πρώτη φορά που βγάζουν το εισιτήριο από την τσέπη του και του το βάζουν στο χέρι. 

Λες και το λεωφορείο που χρόνια περίμενε έφθασε. 

Λες και ανεβαίνει ένα – ένα τα σκαλιά.

Λες και ο εισπράκτορας είναι επιτέλους στην θέση του. 

Λες και το Όνειρο τελικά ήταν μια ζωή δρόμος.

http://simplemangreek.blogspot.com/

Tsopana Rave " Kornilia "

TSOPANA RAVE KORNILIA LYRICS

Send "Kornilia" Ringtone to your Cell

Τώρα θα σας πούμε μια ιστορία
Για τη μικρή τσοπάνα την ωραία Κορνηλία
Που μάζευε τα πρόβατα και πήγαινε στη στάνη
Φράγκο δεν είχε η τσέπη της να πάρει ένα ποδήλατο
Γιατί όλα τα πρόβατα στη στάνη ήτανε στείρα
Δεν βγάζανε το γάλα τους και είχανε και ψείρα
Η Κορνηλία έκλαιγε τη μαύρη της τη μοίρα
Τα βάσανά της έπνιγε σ' ένα μπουκάλι ούζο

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

Μα είχε ένα γείτονα που ήτανε τσογλάνι
Tην Κορνηλία γούσταρε της έταζε στεφάνι
Εκείνη δεν τον πήγαινε τον βλάχο τον βρωμιάρη
Κι εκείνος την εβίασε στη φάτνη των αλόγων

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

Εκείνη ήθελε σινιέ δεν ήθελε τσοπάνο
Τον Βασιλεύ των ουρανών ή έστω Μητροπάνο
Και αν εσείς νομίζετε την ιστορία πλάνη
Ποτέ δεν θα το μάθετε γιατί έχει πεθάνει

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

http://vasiliskos2.blogspot.com MΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ?

http://vasiliskos2.blogspot.com                     MΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ?

Μπορούμε να σταματήσουμε να σπαταλάμε το χρόνο μας σε ξεκατινιάσματα? Να τσιμπάμε το δόλωμα τους να πλακωθούμε μεταξύ μας τόσο εύκολα? Ολοι είμαστε υπόλογοι για τη κατάντια. Μερικοί συνεχίζουν να είναι αδιάφοροι κι άλλοι ελπίζω οι περισσότεροι δεν φανταζόμασταν πως θα φτάσουμε μέχρι εδώ.

Ζούσαμε το παραμύθι μας ακόμα κι όταν φωνάζαμε. Μέσα μας βαθειά είχαμε τη πεποίθηση πως "έλα μωρέ..." Αυτό το έλα μωρέ που μας τρώει πάντα.
Δεν υπάρχουν ένοχοι δημόσιοι υπάλληλοι και αθώες περιστερές ιδιωτικοί. Δεν υπάρχουν ένοχοι ψηφοφόροι και αθώοι. Μέσα σ΄ενα καζάνι όλοι τη κουτσοπορέψαμε. Μικρουπάλληλοι ή μικροαστοί, εργάτες ή έμποροι, λίγο πιο κονομημένοι ή όχι, τα κάναμε σκατά.

Εκτός από ένα μικρό ποσοστό δυο ασκέρια τρέχανε εδώ και δεκαετίες και ψηφίζανε το πράσινο ή το μπλε, το μπλε ή το πράσινο και δίνανε παράταση συνέχεια σ΄αυτά που σήμερα μάθαμε να λέμε λαμόγια. Αλλος κατάφερε να χωθεί κάπου στο δημόσιο και να τη βγάζει καλύτερα, άλλος κατάφερε να πάρει μια άδεια για το αυθαίρετο, άλλος έδωσε φακελλάκια και κάλυψε τις μικροαπάτες του, άλλος τη λούφαρε από την εφορία, άλλος είχε μπάρμπα, νονό, ξάδελφο ή ότι άλλο σκατό και έτρεχε να αρπάξει ότι προλάβει, άλλος φόρτωσε ένα μάτσο κάρτες για να αγοράσει ότι άχρηστο του κατέβαινε στο κεφάλι, άλλος έπαιζε στο χρηματιστήριο να πιάσει τη καλή κι ο κατάλογος ατελείωτος.

Και τώρα θα αρχίσουμε να βρίζουμε ο ένας τον άλλον και να βγάζουμε τα μάτια μας σαν τα κοκόρια. Μαλακίες. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε εκατομύρια βγάλαμε στις Ελβετίες, ούτε κότερα έχουμε, ούτε προσωπικούς φρουρούς, ούτε παιδιά στα κολλέγια, ούτε μεζονέτες στα βόρεια. Δώσαμε λευκό χαρτί σε μια χούφτα απατενώνες να κλέβουν, να βολεύονται για τα καλά, να φτιάχουν τη προίκα τους, κι εμείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τσιμπολογάγαμε τα αποφάγια.

Κουτσοπορευόμασταν. Κάποιοι κατάφεραν να φτάσουν πιο ψηλά και να γίνουν μεγαλοαπατεώνες. Κάποιοι έμειναν μικροαπατεώνες. Και κάποιοι άλλοι δεν έγιναν τίποτα από τα δύο αλλά το βουλώνανε και το βουλώνουν μέχρι τώρα τραβώντας το κουπί, σωπαίνοντας και υποκύπτοντας στο θράσος, το φιλοτομαρισμό, την απατεωνιά των υπόλοιπων.

Ολοι λοιπόν βάλαμε ένα λιθάρι στη σαπίλα. Είτε κερδίζοντας, είτε σωπαίνοντας.

Και τώρα η λύση ποιά είναι. Να προβιβαστούμε από σιωπηλά κορόϊδα σε γκρινιάρες κατίνες? Η λύση είναι να φάμε τον τάδε που έπαιρνε πεντακόσια ή χίλια ευρώ παραπάνω από εμάς, ή τον άλλο που κατάφερε να φτιάξει ένα σπίτι λουφάρωντας στο δημόσιο, ή τον έμπορο που δεν έκοβε αποδείξεις? Μήπως το επόμενο στάδιο είναι να  οργανώσουμε και πυρήνες χαφιέδων και να καταγγέλουμε ο ένας τον άλλον στον μπαμπούλα για μας κάνει ντα?

Σύντομα θα χάνουμε το κόσμο κάτω από τα πόδια μας. Πολλοί τον χάνουν ήδη. Σύντομα ακόμα και οι κουτσοβολολεμένοι θα νοιώσουν τη γη να τρέμει και θα αρχίσουν να χάνουν τα κουτσοβολέματα χωρίς να ξέρουν από που τους έρχεται.

Ακούω φωνές να λένε έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καμμιά ενοχή, "ναι ρε να τα πουλήσουν όλα σε ιδιώτες για να δούμε άσπρη μέρα" Τι άσπρη μέρα να δεις βρε φουκαριάρη, αιώνιε ανόητε, τι άσπρη μέρα να δεις βρε φτωχομπινέ. Νομίζεις πως η πίτα θα είναι για όλους? Θα έχεις εκπληρώσει το όνειρό σου αν αντί να ανέβεις εσύ επίπεδο κατέβουν όλοι οι άλλοι στο δικό σου? Νομίζεις πως τα κατάφερες αν αντί να πάρεις κι εσύ καλύτερο μισθό, επιδόματα, καλύτερες ασφάλειες, συντάξεις, καλύτερες συνθήκες δουλειεάς, γίνουν όλοι σαν και σένα.Αυτό ήταν το ζητούμενο?

Φυσικά και υπήρχε ένας δημόσιος τομέας, οργανισμοί, ΔΕΚΟ ή ότι άλλο θέλεις που είχαν καταντήσει παράσιτα. Φυσικά και υπήρχε ένα κράτος μέσα στο κράτος που έτρωγε τις ίδιες του τις σάρκες αλλά σου φαίνεται πως αυτό που πάει να γίνει τώρα είναι εξυγίανση, κοινωνικό κράτος δικαίου, καλυτέρευση του βιωτικού επιπέδου, καλύτερες ευκαιρείες δουλειάς, μόρφωσης και ασφαλίσης για όλο το λαό?

Απλά δεν έχουν ανάγκη της πελατείας πλέον γιατί προχώρησαν σε άλλο επίπεδο. Τα αρπάξανε, φτιαχτήκανε μέχρι και για τα δισέγγονα, βγάλαν τα κλεμμένα έξω, δεν καταδικάστηκε κανένας, και τώρα κάνουν ΜΠΙΖΝΕΣ! Και οι μπίζνεσμαν που θα αγοράσουν τα φιλέτα, τα παιδάκια, και το μεδούλια ακόμα από ότι είναι διαθέσιμοι θα βρουν έτοιμο εργατικό δυναμικό που θα δουλεύει με μισθούς τριτοκοσμικούς, θα βρει διαθέσιμους πεινασμένους χιλιάδες, θα βρει νόμους κομμένους και ραμένους για ΜΠΙΖΝΕΣ κι εσύ θα είσαι αγκαλιά με τον πρώην βολεμένο και τραβάτε μαζί το κάρο δεμένοι σαν τα μουλάρια.

Το μόνο νέο που θα υπάρξει σύντομα, είναι το πόσοι νόμιζαν ότι την έχουν καλά και θα ανακαλύψουν πως η γυναίκα ήταν βουλωμένη και το μπουκάλι άδειο, όπως το παλιό ανέκδοτο της κόλασης. Θα το ανακαλύψουν την ώρα που θα τους φωνάζει ο ντελάλης "τα κεφάλια μέσα!!!!"  

το καινούργιο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου

ο-πολύς-και-ανεξάντλητος-ελάχιστος-εαυτός-του-θανάση-παπακωνσταντίνου

Διαδρομή με ταξί, Πειραιάς- Παγκράτι. Δίνω του ταξιτζή το καινούργιο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που μόλις παρέλαβα από την Χριστιάννα της Inner Ear. Τον παρακαλάω να το παίξει στο cd-player, καθώς η διαδρομή είναι μακρυνή κι έχει και κίνηση. Απέναντι ακριβώς από τις ερειπωμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Φαλήρου ενός στοιχειωμένου πλέον 2004, πέφτουν οι νότες του εναρκτήριου Loco-motivo (αφιερωμένο στον Loco). Η κιθάρα της Βάσως Δημητρίου, το πιάνο του Δημήτρη Κακαβούλη σε συνδυασμό με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου και τα φωνητικά του Φώτη Σιώτα συντελούν στη δημιουργία ενός cinematic lounge κλίματος. Κάτι όμως με προβληματίζει. Όχι, ο Θανάσης δεν θα έφτιαχνε ποτέ ανώδυνη lounge μουσική, δεν έχει πρόθεση μ' αυτό το νέο έργο του να περάσει καλά ο ακροατής. Να το ακούσει live ή έστω στο σπίτι του, βρε αδερφέ, και μετά να πάει μακάριος για ύπνο. Με τον ακόλουθο Ελάχιστο εαυτό, που έδωσε και τον τίτλο στο cd, κάτι πάει να ξεκαθαρίσει: είναι αυτός ο στίχος που λέει Μια σκέψη ακατάβλητη του γαζώνει τα μυαλά, ο τζουράς, τα μονότονα τύμπανα, το θλιμμένο τσέλο, τα πνευστά, οι λούπες με την ποίηση μέσα τους. Σωστή τοποθέτηση ενός track που δύναται να δώσει στίγμα για όλη την υπόλοιπη ακρόαση. Ο Φώτης Σιώτας τραγουδάει Ποιος θα με θυμάται, όταν θά 'χει γίνει πυρετός, κραυγή, χρόνος που έφυγε, θύμα, παραδόπιστος, αντίλαλος και χαμένο όνειρο του ναύτη της Κροστάνδης. Οι 7 Πληγές του Φαραώ σε ένα τραγούδι- τραγουδένιο με κλασικίζουσα εισαγωγή που οδηγεί σε μιαν ηλεκτρική έκρηξη, πλούσια σε ρυθμό. Το επόμενο κομμάτι, το San Michele, αποτελεί την κορυφαία στιγμή από στιχουργικής άποψης. Η εισαγωγή του Ποιος θα με θυμάται, παρεμβάλλεται και εξελίσσεται, λειτουργώντας αντιστοικτικά με τον ξερό ήχο της κάσας και του ταμπούρου. Κλαρίνο και ακορντεόν μας θυμίζουν πως εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε, όση ώρα ο δημιουργός αναζητεί το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό. Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό- μας ενημερώνει- ξέρει όμως πως δεν είναι αλήθεια ή άλλο πράγμα θέλει να πει ως λάτρης της εν γένει ποιητικής αλληγορίας. Αν ο παραπάνω στίχος περιέχονταν στην Ανταρκτική, θα λειτουργούσε εντελώς καταδηλωτικά. Και πως αλλιώς, αφού ακούμε ένα εκπληκτικό ντουέτο του Θανάση με τον Ορφέα Περίδη σε ένα ούτως ή άλλως εκπληκτικό rock τραγούδι με ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, διακριτικά έγχορδα και την εξίσου διακριτική και οικεία μπουζουκομάνα του δημιουργού. Χωρίς να έχω ακούσει ακόμη το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του Περίδη, έχω την αίσθηση πως η συμμετοχή του σ' αυτό το τραγούδι τον ξελασπώνει από το κρέμασμα στα...περίπτερα και του χαρίζει στις αποσκευές του, μιαν ερμηνεία εφάμιλλη μ' αυτήν του Γιάννη Αγγελάκα στο Όταν χαράζει, επίσης του Θανάση. Κρατώ σημειώσεις φτάνοντας στο τέρμα της Συγγρού κι ενώ ο Σιώτας τραγουδά το Σαν παιδί. Ο άνθρωπος κάνει επίκληση στα στοιχεία της φύσης και στα ζώα του δάσους. Ζητά την αγάπη τους κι ο γρήγορος ρυθμός δεν μπορεί να καλύψει το μεγαλείο της μοναξιάς, αλλά και της απελπισίας του. Μια κραυγή απόγνωσης ενός σαλεμένου μυαλού μέσα σ' έναν σαλεμένο, απ' όλες τις όψεις του, κόσμο. Του έρωτα και του θανάτου περιέχει στίχους αγνώστου ποιητή, μουσική σε γνώριμα δημώδη μονοπάτια, τον απρόβλεπτο ήχο ενός μουσικού κουτιού και τη θρηνητική πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου. Ο ποιητής είναι τόσο οπτιμιστής που βλέπει τη Νίκη του Έρωτα επί της Σήψης του Θανάτου: Μη με φοβάσαι αγάπη μου λιβάνι κι αν μυρίζω/ μόνο σκουλήκι να γενείς να 'ρθείς να μ' ανταμώσεις/ κρυφά στο σώμα μου να μπεις, γλυκό φιλί να δώσεις...Ανατριχιάζω σύγκορμος με την πρωτοτυπία του στιχουργήματος και την εικόνα, εγώ πού 'χα φάει τα μοιρολόγια με το κουτάλι για πολλά χρόνια. Θαυμάζω την τόλμη του δημιουργού να αξιοποιήσει ένα τόσο πικρό, στα όρια του απωθητικού, νεκρικό καλλιτεχνικό κληροδότημα. Στην ακόλουθη Ομίχλη, ο Ορφέας Περίδης τραγουδά και πάλι ένα πολύ δυνατό τραγούδι. Η χαμηλότονη ερμηνεία του συνομιλεί κυριολεκτικά με την εμπνευσμένη ενορχήστρωση του Σιώτα. Μυρωδιές από κάπαρη, ρίγανη, μέντα και θυμάρι χτυπάνε τα ρουθούνια του φτωχού ακροατή, εμού εν προκειμένω. Η Ομίχλη του Θανάση Παπακωνσταντίνου διά στόματος Ορφέα Περίδη είναι ο ύμνος του νέου αντάρτικου των πόλεων του μέλλοντος και όχι των βουνών του παρελθόντος. Εό! Γαμώ το φασισμό λέει αμέσως μετά ο Θανάσης, απαντώντας στην ίδια του την Ερώτηση κρίσεως, μια απόλυτα υπερρεαλιστική ερώτηση, αφού απευθύνεται στον σκύλο του τον Ρίβα! Σαπίλα ο φασισμός, τον ακούω να τραγουδάει στο τέλος του κομματιού εν μέσω του εμβατηρίου των ενόπλων δυνάμεων, σαπίλα ο φασισμός, κάνω κι εγώ του νεαρού ταξιτζή, δίνοντας του τα 15 ευρώ της κούρσας. Μπαίνω σπίτι, πετάω τα πράγματα δεξιά κι αριστερά και βάζω το cd στο μηχάνημα από 'κει που διακόπηκε αναγκαστικά. Δεν θέλω να παρεμβληθεί τίποτα άλλο στην απότομη σύναψη σχέσης μου με τον Ελάχιστο εαυτό, ίσως τον δικό μου κατά βάθος! Δέκατο κομμάτι, ο Σιμούν. Ταιριαστό το αφρικανικό ξυλόφωνο του Αντώνη Μαράτου σε σύμπλευση με τα έγχορδα του Φώτη Σιώτα και το ακορντεόν του Δημήτρη Τσιολχά. Παραδόξως, από τη μελαγχολία περνάω σε μία δοξαστική διάθεση. Θα ευθύνονται μάλλον η ερμηνεία του Θανάση και οι στίχοι του που μοιάζουν να αποσπάστηκαν από τα ομηρικά έπη. Στον Φέγγαρο, θυμάμαι τη Βροχή από κάτω και τη νοσταλγώ, καθώς στην τελευταία μου μετακόμιση έχασα μια κούτα με τα άπαντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Σωκράτη Μάλαμα και των Rolling Stones παρακαλώ! Μέσα από ένα άναρχο ηχητικό σύμπαν που με πηγαίνει στο jazzy soundtrack για το Γυμνό Γεύμα του David Cronenberg, με γυρίζει στον τόπο μου η φωνή του Νίκου Καρούζου. Τον βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου να με κοιτάει αυστηρά με το πτι-καρό φθαρμένο σακάκι του. Για το τέλος, ο Θανάσης διαλέγει να μας μιλήσει για Τα τραγούδια που έγραψε: σκυλιά δεμένα, χιλιάδες λέξεις, σαράκια ειν' οι νότες του και συνειδητοποιώ πως έπεσα μέσα, καθώς τον ακούω να λέει Δε θα μ' αντέξεις ανώδυνα! Πόσω μάλλον όταν η σημαδιακή αυτή φράση πέφτει σαν ριπή μέσα στο ίδιο cinematic lounge τοπίο της έναρξης. Λίγη σιωπή και μετά ο δημιουργός πιάνει το μολυβάκι του και γράφει μια παραβολή, ανολοκλήρωτη, αμάσητη και γι' αυτό αρκούντως ποιητική και διόλου δηκτική. Ο ελάχιστος εαυτός είναι ένα αληθινό αριστούργημα, ο καλύτερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου και ενδεχομένως ο καλύτερος ελληνικός δίσκος της χρονιάς που διανύουμε                                                       !http://bosko-hippydippy.blogspot.com

Φασούλι-φασούλι...αδειάζει το σακούλι.

Φασούλι-φασούλι...αδειάζει το σακούλι.

  Κάποτε μαζεύαμε...Ρώγα-ρώγα...Γεμίζαμε το σακούλι...
Κάτι από εθνική κυριαρχία και Δημοκρατία. Κάτι από Δικαιοσύνη.
Ενισχύαμε την Πρόοδο, την Ανθρωπιά, τους Θεσμούς.
Πλούτιζε η Πατρίδα, οι γέροντες, τα παιδιά.
 Είχαμε και τις κόντρες μας, τις διαφορές μας. Υγεία και ζωντάνια, το λέγαμε...
Πράσινος εσύ, μπλε εγώ, κατακόκκινος ο άλλος. Χωριζόμασταν. Παίζαμε το παιγνίδι
άλλων. Παιγνίδι που δεν γνωρίζαμε.
 Ανηφόρα ήταν και τότε. Δυσκολίες, προβλήματα, "θύματα".
Είχαμε καλές παρέες και πολλούς φίλους. Επένδυση...
Ερωτευόμασταν χωρίς να λογαριάσουμε το...νοίκι ή τον...Φπα ενός γαρύφαλλου.
Επισκεφτόμασταν τα γερόντια μας και τους πηγαίναμε ένα ελάχιστο δωράκι. Στερνή
απόδειξη αγάπης και σεβασμού.
  "Να ξεφύγουμε ένα σαββατοκύριακο" λέγαμε."Τα παιδιά θέλουν θάλασσα". Αλλοθι!
Το honda κι και δρόμο. Μέχρι και Κέρκυρα έπιανε το άτιμο...
  Το μεροκάματο το παλεύαμε δυνατά. Και το ΙΚΑ. Και τα φροντιστήρια. Τενεκές
να είσαι μια  ξένη γλώσσα τη χρειάζεσαι...Good morning...
  "Δεν θέλω να λείψει τίποτα στα παιδιά μου" λέγαμε. Θυμόμασταν τους εαυτούς
μας και τα καινούργια παπούτσια που μας αγόραζαν οι δικοί μας γονείς κάθε δεύτερη Ανάσταση. Το βούτυρο. Ενα ρούχο της προκοπής. Φανταχτερό. Ακριβό ρε αδερφέ.
Δικό μας...κι όχι χάρισμα της πονόψυχης πλούσιας γειτόνισσας...
  "Διάβαζε, να ανοίξουν τα μάτια σου"...η άτεγκτη και μόνιμη εντολή και παρότρυνση
του πατέρα...Κι από κοντά ο κλώστης της μάνας...
Καλύτερα να μας άφηναν στην άγνοια και στη μαυρίλα της...
  - Πέρασαν τα άτιμα...
 Σήμερα μού λένε πως ξόδεψα τη Ζωή μου προετοιμάζοντας την καταστροφή των
παιδιών μου...Μού λένε πως ήρθε η ώρα να "ξοδέψω τις οικονομίες που έκανα"...μα οι μονες οικονομιες ειναι τα ΠΑΔΙΑ μου
 Πρέπει να "παραχωρήσω" κάτι από την εθνική κυριαρχία...τη Δημοκρατία...
Κάτι από τα "κεκτημένα" που βελτίωσαν τη Ζωή μου. Δυό τροχούς από το νέο ΙΧ.
Το φροντιστήριο. Τα αγγλικά. Το δώρο-αναγνώριση στη μάνα...
Εχω πολύ λίπος και πρέπει να αδυνατίσω ...
  ΄Εχουν δίκιο.
 Εγώ φταίω...
Οχι που ονειρεύτηκα ή δούλεψα ή ξόδεψα.
Φταίω που τους εμπιστεύτηκα . Τους πίστεψα. Που τους εξουσιοδότησα εν λευκώ να με κυβερνήσουν...
Που τους επέτρεψα, 36χρόνια τώρα, να με εξαπατούν...
Να με βρίζουν, να με διασύρουν, να με θεωρούν αιώνιο θύμα...

Αναρτήθηκε από Δημήτριος Ζhttp://politikokoraki.blogspot.

Χρήστος Μπράβος γεννήθηκε το 1948 στη Δεσκάτη[ποιηση]

Ο Χρήστος Μπράβος γεννήθηκε το 1948 στη Δεσκάτη, αλλά από τα δεκαοχτώ του χρόνια έζησε στην Αθήνα. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών και εργάστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών. Ανήκει στη γενιά του 1970, αλλά κυκλοφορεί όψιμα την πρώτη του ποιητική συλλογή Ορεινό καταφύγιο, μόλις το 1983. Δυο χρόνια αργότερα εκδίδει μια δεύτερη, Με των αλόγων τα φαντάσματα, κι ένα μονόφυλλο το 1986 με το ποίημα «Σονέτο του σκοτεινού θανάτου», το οποίο γράφεται με αφορμή τα πενήντα χρόνια από το θάνατο του Λόρκα. Δημοσίευσε άρθρα, χρονογραφήματα και κείμενα κριτικής. Ανάμεσα στα τελευταία, πέντε όλα κι όλα, ενήμερα από βιβλιογραφική άποψη και οξυδερκή από αναγνωστική, ξεχωρίζουν τρία, για το λόγο ότι αναφέρονται στο Μίλτο Σαχτούρη, έναν ποιητή στον οποίο ο Μπράβος μαθήτεψε ιδιαίτερα γόνιμα: «Η κριτική και ο Μίλτος Σαχτούρης. Ένας “περίπατος” από αφορμή την Εισαγωγή στην ποιητική του Μίλτου Σαχτούρη του Γιάννη Δάλλα», περ. Ο Λογοτεχνικός Πολίτης 43 (Ιούνιος 1981) 70-73· «Μίλτου Σαχτούρη Εκτοπλάσματα, σελίδες 21», περ. Το Δέντρο 33-34 (Σεπτέμβριος–Οκτώβριος 1987) 21-23· «Η “αποκριά” του Μίλτου Σαχτούρη: Ξόρκι ή όχημα της φρίκης;», περ. Γράμματα και Τέχνες 16 (Απρίλιος 1983) 24-25. Ο ποιητής ασθένησε σοβαρά και πέθανε στα 39 του χρόνια, στις 20 Απριλίου 1987, δεύτερη μέρα του Πάσχα. Ύστερα από το θάνατό του, το 1996, εκδίδεται η συλλογή Μετά τα μυθικά, με εικόνες του Χρόνη Μπότσογλου, πρόλογο του Μιχάλη Γκανά και επιμέλεια–επίμετρο του Μισέλ Φάις. Η συλλογή, στην οποία 2 εμπεριέχεται και το μονόφυλλο του 1986, μοιράζεται σε δύο ενότητες, «Ξύλινα τείχη» και «Μετά τα μυθικά»,με πέντε και εφτά ποιήματα αντίστοιχα. Τα πρώτα, χρονολογημένα, γράφονται ανάμεσα στις 28-3-1982 και 23-6-1983 (ένα στις 9-4-1985), ενώ τα δεύτερα είναι αχρονολόγητα αλλά πάντως γραμμένα μετά τις δύο δημοσιευμένες συλλογές του.Τ.Κ. ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Ουράνιο ψάρι

.

στον Γιώργο Κακουλίδη

Η σκοτεινή της μήτρα αναδεύει

και σάμπως μπάσταρδο κι απόψε σε ξερνά·

στον κύκνο σου λαιμό θηλιά περνά

το χέρι της Σειρήνας· και σε ζεύει.

Τα πόδια σου πριόνισε η προπέλα

κι όλη τη νύχτα αλυχτάς σκυλί λυτό·

πάλι θα λεν τη μάνα σου Λητώ

και τη σπασμένη κάμα σου Μαρκέλλα.

Σε ποιο λιμάνι τ’ ουρανού να σκάψω τάφο,

νὰ σε ρουφήξει ποια θεόρατη κοιλιά;

Θα πνίγεις στο σκοτάδι τα σκυλιά

κι εγώ απ’ τον πάτο της ζωής μου θα σου γράφω.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Ήμερος ύπνος

στον Χρήστο Κεραμίδα

Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο.
Χιόνι και πένθιμο σκυλί βραχνός προφήτης.
Με νύχια παγωμένα ο λύκος κρύβεται.
Με φόβο οι ζωντανοί την πόρτα κλείνουν.
Κοιτάς απ’ το παράθυρο: Καπνίζουν τα πηγάδια.
Χιόνι· κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο.
Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει.
Τον λύκο, που εχύμηξε πίσω του, δεν τον βλέπει.
Νύχτα με πένθιμο σκυλί στον σάπιο φράχτη.
Κι οι πεθαμένοι ακούν· και περιμένουν.
Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Μήκος χρόνου

.

Στον Μιχάλη Γκανά

Θα είναι νύχτα και θα ουρλιάζουν τα βατράχια
και τα σκυλιά θα σεργιανούν στην αγορά
και εσύ μ’ ένα μαχαίρι στα νεφρά
θα συντροφεύεις τα φαντάσματα στα βράχια.

Εκείνος θα ’ρχεται απ’ τ’ ανέμου τον κρυψώνα
–ξύλινα πόδια που κοντεύουν την οργιά–
και συ με τον ανάπηρο σουγιά
θα σκάβεις πάλι τ’ όνομά του στον αιώνα.

Σε κούφια μέρα θα γλιστράς τυφλός σακάτης
θα ’ν’ όλος αίμα του σκυλιού σου ο ζουρνάς
κι αν φύγεις όλο πίσω θα γυρνάς
στα μαυρολίθαρα δεμένος απελάτης.
Ορεινό καταφύγιο, 1983

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Σονέτο του σκοτεινού θανάτου

.
Της νύχτας και του ανέμου Federico
Garcia Lorca, πέφτει πέντε η ώρα.
Τ’ άλογο πάει μιαν άδεια νεκροφόρα·
στ’ αλώνι πολεμά ταύρος με λύκο.
Σε παίρνει η δημοσιά, για να σε βγάλει
κει που η αστραπή κλωσάει την αστραπή της.
Του φεγγαριού το πέταλο, μαγνήτης,
σέρνει το ματωμένο σου κεφάλι
κουρέλια φασκιωμένο της παντιέρας.
Φυσάει σκοτεινού θανάτου αέρας –
και πού να είν’ εκείνο τ’ άσπρο σάλι
που σου ’ριξε, όταν σ’ έπαιρναν, η νύφη;
Σκυλί τρελό τα κόκαλά του γλείφει
και σ’ άλλον κόσμο αρχίζει καρναβάλι.
Μετά τα μυθικά, 1996
(πρώτη δημοσίευση σε μόνοφυλλο, 1986)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Πρώτη βροχή ή Αντιπερισπασμός

.
Όταν χτυπά η βροχή στους τσίγκους
και σε τραβούν του ύπνου τα τελώνια
γλιστρούν στ’ άδειο πλακόστρωτο οι ίσκιοι
βρεμένοι ώς το κόκκαλο. Επιστρέφουν.
Τρυπώνουν στα ραγίσματα των τοίχων
ύστερα στα θεμέλια κατεβαίνουν·
βυθίζονται στου κόκορα το αίμα.
Όταν χτυπά η βροχή στους τσίγκους
και σε τραβούν του ύπνου τα τελώνια
έρχονται πίσω των σπιτιών οι πεθαμένοι·
σε γνώριμους βυθούς να ξεχειμάσουν.
Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΡΑΒΟΣ, Το κόκκινο κεφάλι του Modigliani σε δωμάτιο της 14ης Ιουλίου 1985

Στον Μιχάλη Μπράβο

Τα μάτια σου θα σβήσει κιμωλία
ή κάρβουνο – ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Θ’ ανυψωθείς με χάρη αεροστάτου
για ν’ ανταμώσεις τ’ άλλα ουράνια πλοία
με τα πανιά τα μαύρα. Και τα λεία
μαλλιά σου με το κόκκινο της βάτου
ένα θα γίνουν – φίδι και τ’ αυγά του.
Το χέρι που θα βάλει την τελεία
βγαίνει σφιχτά κρατώντας την ομπρέλα
που αρπάζεις και πηδάς έξω απ’ τον χρόνο
εδώ που είμ’ εγώ και σ’ αμπαρώνω
και μεσ’ από σωλήνες κι από φίλτρα
στη σκοτεινή σε σπρώχνω πάλι μήτρα
που θα γεννήσει θάνατο και τρέλα.

Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985      

Χρήστος Μπράβος, Εις μνήμη, 20 χρόνια μετά (επιλογή: Σπύρος Αραβανής, επίμετρο: Θανάσης Μαρκόπουλός (αναδημοσίευση))

Οικογενειακό νεκροταφείο

Μην περπατήσεις
τούτα τα βουνά

η μάνα λέει
δεν κάνει να πατάμε
τους πεθαμένους

Γενέθλιος τόπος

Πατρίδα των απόντων.

Οι φράχτες
κ’ οι φωλιές των βράχων
κρατούν ακόμα βογγητά.

Ο χρόνος μετριέται
με Ψυχοσάββατα.

Μήκος χρόνου
Στον Μιχάλη Γκανά

Θα είναι νύχτα και θα ουρλιάζουν τα βατράχια
και τα σκυλιά θα σεργιανούν στην αγορά
και εσύ μ’ ένα μαχαίρι στα νεφρά
θα συντροφεύεις τα φαντάσματα στα βράχια.

Εκείνος θα ‘ρχεται απ΄’ τ’ ανέμου τον κρυψώνα
-ξύλινα πόδια που κοντεύουν την οργιά-
και συ με τον ανάπηρο σουγιά
θα σκάβεις πάλι τ’ όνομά του στον αιώνα.

Σε κούφια μέρα θα γλιστράς τυφλός σακάτης
θα ν’όλος αίμα του σκυλιού σου ο ζουρνάς
κι αν φύγεις όλο πίσω θα γυρνάς
στα μαυρολίθαρα δεμένος απελάτης

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

(Από την ποιητική του συλλογή “Ορεινό καταφύγιο”, Τυπογραφείο “Κείμενα”, Αθήνα 1983)

Νανούρισμα

Μες στου νεκρού το μάτι
κοιμούνται δέντρα και πουλιά.

Βγαίνουν με το φεγγάρι
τα παιδιά, λεν για τους ζωντανούς
μετρούν τα χρόνια·
φύλλα μασούν της λησμονιάς
και τραγουδάνε.
Τ’ ακούνε οι όμορφες, ξυπνούν
τ’ ακούνε οι κολασμένες, βγαίνουν κρυφά
στη μαύρη χλόη απάνω
τα κοιμούνται.

Μα οι μάνες που μαραίνονται
για τις χαρές δεν ξέρουν
του άλλου κόσμου.

Του λυπημένου

Σε φράχτη θα το δείτε το κεφάλι μου.

Σε καθαρή πετσέτα να το βάλετε
και να το πάτε.
Στάχτη και πριονίδι μη σκορπίσετε–
πίνουν το αίμα όχι τη φωνή του.

Δέστε το μαύρο άλογο που τρέχει
δέστε τ’ άσπρα φτερά του που χτυπούν·
κι ανοίξτε στη γριά με τ’ άγρια
δάχτυλα να μπήξει στο σανίδι
το καρφί της.

(Από την ποιητική του συλλογή “Με των αλόγων τα φαντάσματα, Τυπογραφείο “Κείμενα”, Αθήνα 1985)

Ήμερος ύπνος

Προοίμιο: Μέσα στου νεκρού το μάτι
δέντρα βλέπω και πουλιά

Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο,
χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης.

Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος

Κοιτάς απ΄ το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια.
Χιόνι κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο.

Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει.
Τον λύκο που εχύμηξε πίσω του δεν τον βλέπει.

Α. Μάνθος

Όπου, στα 1923 ο επικυρηγμένος Θωμάς Γκαντάρας
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί…”

Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά γυρνώντας σπίτι του
τους γάμους θα σκεφτότανε αλλά και τους θανάτους
που εκράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί

Μα πιο πολύ θυμότανε το βράδυ του Αυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε για του δικαίου τον ύπνο
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε όπως κάθε φορά

Μήτε που άκουσε σκυλί, θυρόφυλο να τρίζει
και απ’ το φεγγίτη της σκεπής τον είδε να γλυστρά
από την άκρη Άγγελος, στα δόντια το μαχαίρι
Άγγελος, Εξάγγελος, μας ήρθε από μακριά

(Από το δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου (διασκευή-μελοποίηση), “Βραχνός προφήτης”, Lyra, 2000)

Πένα που ξύνει το χαρτί
όσο το άσπρο σουρουπώνει.
Αλλά το Πάσχα πρώιμο
η νύχτα στο γλυκύ μου έαρ
κι ένα τραγούδι σιγανό με λιβανίζει.
Πραματευτής κατέβαινε μεσ’ από την Αυλώνα
σέρνει μουλάρια δώδεκα και μούλες δεκαπέντε
φέρνει το Χρήστο-Χρήστο μου!με πλάκα και κοντύλι.
Με το κοντύλι έγραφε κι η πλάκα μαρτυρούσε
αργά πολύ συλλαβιστά με κεφαλαία ΜΝΗ-ΜΗ

Αντιλαλώ σαν τρικλιτη βασιλική
από φωνές πολλών κεκοιμημένων.
Το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος -θυμάμαι-
και τότε ξεχωρίζω τη δική του