«Χωριάτισσα,
ξυπόλητη, φτωχή
βαρειά
ζαλιγκωμένη,
άσκεπη
μέσα στη βροχή,
που
πας εσύ καϋμένη;
Στον
έλατο ξεσπά ο κεραυνός.
Το
ρέμμα πλημμυρίζει.
Μαύρος
θολός κι ο ουρανός,
σα
να σε φοβερίζει.
Η νύχτα θεοσκότεινη θαρθεί.
Το
κρύο σε παγώνει.
Σε
βλέπω πώχεις κουρασθεί.
Το
μάτι σου ιδρώνει.
Κι
όμως σκυφτή περνάς και δε μιλάς.
Σκουπίζεις
τη ματιά σου.
Ω!
με τι κόπο κουβαλάς
ψωμί
για τα παιδιά σου!...»
ΥΓ. Με αφορμή την “Ημέρα της Γυναίκας”!
1 σχόλιο:
Ευχαριστούμε πολύ για την αναδημοσίευση.
Δημοσίευση σχολίου