αριστερα η δεξια

Γιάννης Κυριακάκης

Παλιά  η αριστερά ήθελε να αλλάξει ο κόσμος κι η δεξιά να μείνει όπως είναι. Από ένα σημείο και μετά η δεξιά ήταν αυτή που ήθελε να αλλάξει ο κόσμος, προς το χειρότερο, κι η αριστερά να τον κρατήσει όπως είναι.  

 

Αυτή η απώλεια του χαρακτήρα της, ως δύναμης ανατροπής,  και η μετατροπή της σε «κατοικίδιο του συστήματος», όπως έλεγε ο μεγάλος Βασίλης Διαμαντόπουλος, έκανε μεγάλο μέρος του λαού να τη θεωρεί συχνά «μια από τα ίδια».

 

Παρ’ όλα αυτά δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αρκεί να ενωθεί η αριστερά κι ο λαός θα τρέξει προς αυτή. Δεν αρκεί. Σήμερα πρέπει, όχι μόνο η αριστερά, αλλά ο οποιοσδήποτε, να  πει στο λαό τι πρέπει να γίνει, σε τι θέλει να συμβάλλει, που θα οδηγηθούμε. Ίσως έτσι να θεωρηθεί ξανά «χρήσιμη» και αντάξια της ιστορίας και του ονόματός της.

 

Ξεκαθαρίζω ότι δε θεωρώ τη διάκριση δεξιάς - αριστεράς ξεπερασμένη, έτσι  γενικά. Για τη διάκριση ΠΑΛΙΑΣ ΔΕΞΙΑΣ – ΠΑΛΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, να συμφωνήσω. Αλλά γενικά και για πάντα όχι. Θυμηθείτε τα κωμικοτραγικά αποτελέσματα που είχε η συγκυβέρνηση ΝΔ –ΣΥΝ (ΚΚΕ), που οι εμπνευστές της ήθελαν να απαλείψουν τις «διχαστικές γραμμές του παρελθόντος».

 

Κάθε εποχή, με τις αντιθέσεις που κυριαρχούν, διαμορφώνει τη δική της δεξιά και αριστερά. Αυτή η διάκριση δε θεμελιώνεται στις δάφνες του παρελθόντος ούτε στις θέσεις που κάθεται κάποιος στο κοινοβούλιο.

 

Τι σήμαινε παλιότερα η λέξη  σοσιαλδημοκράτης;  Επαναστάτης που στο όνομά του «έπινε νερό η εργατική τάξη» και μισούσε θανάσιμα το κεφάλαιο. Σήμερα είναι κάτι υποκείμενα που κυνηγά ο λαός, διαφεύγουν με ελικόπτερα και συνεδριάζουν στη μαγευτική Κόστα Ρίκα.

 

Θυμηθείτε το παλιό ΚΚ Κούβας που ήταν αντίθετο στην επανάσταση του Κάστρο και των συντρόφων του. Ποιος από τους δυο ήταν αριστερά τότε;

 

Αριστερά λέει πως είναι και η ΔΗΜΑΡ, αριστερά του Μνημονίου. Η αριστερά ‘’κυβερνά’’ στην Κύπρο μέσω του ΑΚΕΛ.

 

Αυτά βλέπουν πολλοί  και μιλούν για υπέρβαση του πλαστού διλήμματος δεξιάς – αριστεράς.

 

Η διάκριση της νέας εποχής και κάθε εποχής εδράζεται στο βαθύ ρήγμα, στη βαθιά ταξική διαίρεση της κοινωνίας.

 

Τι σχέση έχουν οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι μισοεργαζόμενοι, οι απεργοί  της Χαλυβουργίας, οι άστεγοι, οι φτωχοί αγρότες, οι κατεστραμμένοι εμποροβιοτέχνες, οι νέοι που μεταναστεύουν, τι σχέση έχουν  με τους καταθέτες της Ελβετίας, με τους εφοπλιστές, με το Λάτση και το Βαρδινογιάννη, με το Μπόμπολα;

 

Ένας ιταλός συγγραφέας και πολιτικός ο Ιγνάσιο Σιμόνε, έλεγε ότι η αναμέτρηση για τη συντριβή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας θα διεξαχθεί ανάμεσα στους αριστερούς και τους πρώην αριστερούς   (υποθέτω αηδιασμένος από τους πρώην αριστερούς που μετατράπηκαν σε σφουγγοκωλάριους της εξουσίας)

 

Όχι,  έγραφε στο ΠΡΙΝ το 1993 ο αείμνηστος κομμουνιστής Κ. Τζιαντζής, η αναμέτρηση θα διεξαχθεί ανάμεσα στους δεξιούς κάθε απόχρωσης και προέλευσης και στους πρώην δεξιούς εργαζόμενους και νεολαίους που θα δημιουργήσουν τη νέα επαναστατική εποποιία της εποχής μας.

 

Μήπως « η εποχή μας» έχει έρθει :