H γραφικότητα της αλήθειας του καπνού μου…!

γραφικότητα της αλήθειας του καπνού μου …

 Η καθημερινότητα της ηττοπάθειας και της ρεαλιστικής ήττας χτίζεται χρόνια τώρα με αποκορύφωμα την τελευταία διετία μέσα από τους δέκτες και από τους δεκτικούς  ιδιώτες.   Η αναγκαιότητα της παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας ,της καταστρατήγησης θεμελιωδών δικαιωμάτων  παρουσιάζονται  ως αναγκαίο δεδομένο .Για να επιβιώσουμε….
Αλλά δεν ξεκαθαρίζουν  για ποιους ακριβώς ενδιαφέρονται.
Ποιος να επιβιώσει…
Εμείς οι αυτοί…. (Και εμείς με ποιους είμαστε …;)
Και τελικά ο στόχος ποιος είναι να ζήσω ή να επιβιώσω ; Γιατί η μάχη της επιβίωσης έχει σύγκρουση με τον πιο αδύναμο που πρέπει να πατήσω να σκοτώσω ,να αφανίσω για να έχω χρόνο συμμετοχή στο παιχνίδι.
Αρνούμαι…

 Είναι φανερό διαπιστώνω  σε κουβέντες με φίλους ότι  η τακτική του "λέγε λέγε" έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Τα αυτονόητα της Γαλλικής επανάστασης φαντάζουν σήμερα απόψεις εξτρεμιστών της Αριστεράς. Και οι θέσεις αυτής ,έχουν εγκαταλείψει  τις επιστημονικές αρχές της  διαφορετικής αξιοποίησης της εργατικής δύναμης και του πλούτου. Με τον θυμικό εγωισμό της υποκειμενικής αλήθειας απέναντι στην διαφορετική εκτίμηση  που δυστυχώς αποδεικνύει καθεστωτική παθογένεια.  Στην αναζήτηση πολιτικού λόγου απευθυνόμενου στον μέσο πολίτη που έχει μέσο νου και είναι εργαλείο του δείγματος  της μέτρησης . Αναζητώντας  κοινό μέσα στην πολιτική ανάλυση του «αυτονοήτου».

Η παραδοχή μετά την πρώτη αντίδραση ότι «μαζί τα φάγαμε» με ψευτοπαραδείγματα του συρμού δημιουργούν ένα διαφορετικό κίνημα αδυνάτων και δαρμένων .
Το κίνημα της συνυπευθυνότητας …
Του φτωχού αγρότη της Καρδίτσας με τον κομματικό αγροτοσυναιτεριστή, του εργάτη με τον βιομήχανο που πήρε κοινοτικό και κρατικό χρήμα να μεταφέρει την μονάδα στη Βουλγαρία, του μικρομεσαίου με το λαμόγιο των επιδοτήσεων , του παπά της γειτονιάς με τον επίσκοπο του Real estate , γιατρού της εφημερίας με τον εκβιαστή με το φακελάκι, του συνταξιούχου του ΙΚΑ με τον μηχανισμό της συγκάλυψης των πλαστών συντάξεων.
Πολιτικές και πολιτικοί της  διαχείρισης  του δύσοσμου συστήματος τολμούν να τοποθετούνται για τα λάθη του παρελθόντος που αφορούν όμως τρίτους και όχι αυτούς . Με την έπαρση της ασφάλειας για τις συνέπειες που ποτέ δε θα τους συναντήσουν . Γιατί γνωρίζουν ότι υπάρχει πάντα (;) ένα εύκολα διαμορφωμένο κοινό.
Αυτό το  κοινό που το έχει κατακτήσει ο μέσος πολίτης που έχει μέσο νου …!
Μισός πολίτης …μισό μυαλό…
Στην δημοκρατία «τους «οι συμπαίκτες  συναποφασίζουν για το πιο μέλος τους θα καεί – επί του παρόντος – για να συνεχιστεί η παρτίδα ,βεβαιωμένοι ότι οι θεατές όσο πεινασμένοι ,ταλαιπωρημένοι ,φοβισμένοι ,κι αν είναι ,σ αυτούς και μόνο σ αυτούς θα εναποθέσουν τις ελπίδες για την επιβίωσή τους.  Στις ημέρες της αθλιότητας , οι εταιρίες και τα μέσα να πλασάρουν, με τέχνη που ξέρουν καλά ,το  ποιος είναι ο καταλληλότερος για την πρωθυπουργία , την εξουσία ,την διανομή.
Και οι ηττημένοι – το διαπιστώνω καθημερινά-  συνεχίζουν την γραμμή της πολιτικής επικοινωνίας  στο τραπέζι του καφέ ή του κρασιού , αναζητώντας και αυτοί ,τον δικό τους καταλληλότερο ,τον λιγότερο διεφθαρμένο, τον λιγότερο ξεπουλημένο.
Γιατί το ότι όλοι είναι κάτι από όλα αυτά , το θεωρείται  δεδομένο.
 Διεφθαρμένοι ξεπουλημένοι ή βλαμμένοι…
Εκεί πάει η κουβέντα… συνεχώς!

Σηκώνομαι βάζω κρασί , στρίβω τσιγάρο…
Η Τζίνα μου λέει ότι δεν είμαι πια καλός στη συζήτηση. Η σχέση μας λέει –γελάω- έχει πολιτικό πρόβλημα. Την κοιτώ πολλές φορές ανήσυχα με αμήχανο χαμόγελο .Ανησυχεί… Με πονάει και  με νοιάζεται… Φοβάται την κατάσταση και τις σκέψεις μου… Προχωρώ συχνά σε αυτοκριτική  συμπεριφοράς …!

 Συχνά σηκώνω φωνή… Ίσως το απόλυτό μου μερικές φορές να προσβάλλει.

Δε το θέλω . Δεν κάνω εκπομπή με τους φίλους μου. Δεν  θα κατέβω στην πολιτική σκηνή για να πείσω το popolo… Δεν μπορώ να κρατώ και εδώ όμως ισορροπίες.

 Στεναχωριέμαι ...Στεναχωριέμαι πολύ…! Τους αγαπάω …Τους αγαπάω πολύ. Είναι η οικογένειά μου .Πάντα δίπλα μου . Σε όλες τις χαρές και στις δεκάδες ήττες…!  Οι φίλοι μου, με κοιτούν με απορία όταν μιλώ για αναδιανομή του πλούτου και έλεγχο των μέσων παραγωγής προς όφελος των πολλών και των αδυνάτων. Κόβω την κουβέντα με τσιτάτα … Τελειώσαμε μ’ αυτούς  Μαργαρίτα  … Τελειώσαμε κατάλαβέ το …!
Ξανά αμήχανα όρθιος… Λίγο κρασί ακόμα .Στρίβω το τσιγαράκι μου …

Καπνίζω …όλο καπνίζω… Στην γραφικότητα της αλήθειάς  μου …ο καπνός μου …
Δεν ξέρω πια είναι τελικά η μεγαλύτερη ήττα.
‘Ίσως η αποδοχή της ρεαλιστικής λύσης …
 Δηλαδή της συνήθειας της  μυρωδιάς του βόθρου…
Στρίβω τσιγάρο …και γουστάρω την γραφικότητα της αλήθειας του καπνού μου…!

                                                                                                                            Κώστας Αρβανίτης