Μια ταινία που τα πλάνα της γυρίζονται χρόνια τώρα και δεν μπορούμε να την ολοκληρώσουμε.
Το σενάριο, οι ρόλοι, τα γυρίσματα,το θέμα που διαπραγματεύεται,οι πρωταγωνιστές και θεατές..................
Πάμε να μπούμε στο κλίμα των γυρισμάτων ας πούμε για κάποια πλάνα.
Μια μέρα, από το πρωί αξημέρωτα.
Ντρινννννν...........
Και ανοίγεις τα μάτια έχεις πάθει όβερ ντόουζ.
Που είμαι, που βρίσκομαι, από που έρχομαι και που πάω...και όταν απαντήσεις τα βαθιάς φιλοσοφικής αξίας ερωτήματα, κάνεις κλικ ανοίγεις την τηλεόραση, κάνεις άλλο ένα κλικ και κοιτάς την ώρα.
5 το πρωί και σηκώνεις το τηλέφωνο.
Δεν περιμένεις να μιλήσει κανείς ξέρεις ποιος είναι, ούτε καν καλημέρα δεν λες απλά:
"Είμαι έτοιμος σε 10΄" λες και ήδη έχεις φορέσει το παντελόνι.
Φοράς και το πουλόβερ από πάνω καθώς πηγαίνεις στην κουζίνα και κάνεις κλικ στον βραστήρα.
Τι σου είναι ο καπιταλισμός όλα μ΄ενα κλικ.
(Μ΄ένα κλικ και ο εφιάλτης που ζεις σήμερα).
Ανακατεύεις τον καφέ με μπόλικη ζάχαρη παρακαλώ, έχεις μπροστά σου άλλα 6΄!
Κάθεσαι αναπαυτικά ανάβεις τσιγάρο και, απολαμβάνεις τις πρώτες γουλιές μπας και ξυπνήσεις.
Χθες μέχρι αργά τη νύχτα με το τηλέφωνο, για να γίνουν όλες οι ειδοποιήσεις.
Παγωνιά έχει έξω. Κοιτάς γύρω σου, το μπουφάν, το κασκόλ, τα σπορτέξ μην πας και με τις παντόφλες....το πορτοφόλι, τα κλειδιά,τα τσιγάρα, όλα εντάξει.Έτοιμος!
Το τσιγάρο δεν έχει ακόμη τελειώσει, σιγοπατάς μην ξυπνήσεις και όλους τους άλλους.
Ο μικρός κοιμάται. Τον σκεπάζεις καλύτερα, ο "αφέντης" κοιμάται και αυτός ακόμη και καλά κάνει. Σήμερα δεν είναι η σειρά του.
Ξεκλειδώνεις, ανοίγεις την πόρτα.
Εεεεεεϊ ,που πας ....τις προκηρύξεις!
Γυρίζεις πίσω, στο κρεβάτι δίπλα τις άφησες χθες βράδυ.
Και τις αρπάς ακριβώς την στιγμή που σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά στην πόρτα.
Μπαίνεις. Φύγαμε λες.
5,11 ακριβώς στις 5,30 είναι η πρώτη βάρδια.
Τα παιδιά είναι μαζεμένα και ολοένα έρχονται και άλλοι.
Ο σύντροφος με την ντουντούκα και την φωνή στεντόρεια,φωνάζει τα συνθήματά μας.
Οι εργάτες και οι εργάτριες προχωρούν βιαστικά με το κεφάλι χαμηλωμένο.
Κάποιοι απλώνουν το χέρι και παίρνουν την προκήρυξη που σχεδόν την βάζεις κάτω από την μύτη τους, κάποιοι ούτε που μας κοιτούν.
Στην κεντρική είσοδο του εργοστασίου είναι ο φύλακας, δυο τρεις ακόμη και,... ο επιστάτης.
Ούτε καλημέρα δεν προλαβαίνουμε να τους πούμε, ούτε μια κουβέντα και δεν είναι μονάχα σήμερα που πήγαμε στην πρωινή βάρδια, έχουμε δοκιμάσει και στο σχόλασμα.
Μπαφιασμένοι από την 8ωρη εργασία, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι με μόνη σκέψη να γυρίσουν σπίτια τους να φάνε και να ξαπλώσουν πιάνοντας εργολαβία το τηλεκοντρόλ, έτσι απ΄την μια για να μην σκέφτονται από την άλλη για να ενημερωθούν από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη.
Τότε δεν ήταν ούτε ο Πρετεντέρης ούτε η Τρέμη, αλλά όρκο παίρνω ήταν ίδιοι.
Και τα χρόνια πέρασαν και οι εργαζόμενοι πάντα το πρωί με γρήγορα βήματα διασχίζουν την μεγάλη πύλη του εργοστασίου βιαστικοί, να χτυπήσουν την κάρτα στην ώρα τους και το απόγευμα, εξαντλημένοι από το 8ωρο τρέχοντας σχεδόν να γυρίσουν στο σπιτικό τους.
Και τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά είναι ακόμη εκεί έξω από τα εργοστάσια, ( όσα απέμειναν),έξω από τις υπηρεσίες, έξω στο λιμάνι εκεί στους καταπέλτες, έξω από τα γραφεία....όπου εργαζόμενος, όπου ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς, τόσο της διανοητικής όσο και της χειρωνακτικής.
Εκεί με την ντουντούκα τις προκηρύξεις τις σημαίες τις κόκκινες.
Να κάνουμε "ταμείο"; Οι "εισπράξεις" είναι μπρος στα μάτια μας σήμερα.
Τι να λέμε; Το ταμείο είναι μείον.
Μαζί με όλους τους άλλους πρέπει και εμείς να πάψουμε να έχουμε τις δικές μας αυταπάτες.
Είναι ίδιο το σκηνικό σήμερα;
Μπορεί να μην είναι όπως τότε έξω από την ΕΤΜΑ ή την ΕΛΣΑ
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, τίποτε δεν είναι το ίδιο και όλα, είναι απαράλλαχτα.
Βλέπεις ούτε ο καπιταλισμός αλλάζει χαρακτήρα, ούτε ο εργαζόμενος αλλάζει ουσιαστικά μοίρα και ρόλο,μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Από το ίδιο σενάριο και οι επόμενες σκηνές και τα πλάνα, που για κάποιους λόγους το συνεργείο δεν μπορεί ή μήπως δεν θέλει να ολοκληρώσει.
Αλλά αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε το έργο για να μπορέσει να βγει στις αίθουσες πρέπει να γυριστούν τα πλάνα.
Στο πλάνο το τοπίο:
Η πλατεία, οι γειτονιές, οι δρόμοι, τα σπίτια. ..
Η Συνοικία,..η πόλη.
Η πλατεία:
Η μουσική και τα τραγούδια σε ξεκουφαίνουν, αλλά ταυτόχρονα σε βάζουν στο ρυθμό τους.
Στην αρχή δεν ήξερε τα λόγια.
Αλλιώτικα τραγούδια, δεν τα τραγουδάνε τα ραδιόφωνα, πολύ περισσότερο δεν τα τραγουδάνε στην τηλεόραση.
Αλλά σιγά σιγά έμαθε τα λόγια και η μουσική δίνει ρυθμό στα βήματα κάθε που διασχίζει την πλατεία.
Και δεν είναι μόνον τα τραγούδια, είναι και τα συνθήματα.
"Κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του".
"Ο ταξικός εχθρός έχει στόχο την ζωή μας.
Το σύστημα δεν έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί την κρίση του".
"Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση και τα αδιέξοδά των πλουτοκρατών".
"Κλιμακώνουμε τους αγώνες μας,αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες,καλούμε σε συναγερμό όλους τους εργαζόμενους, όλους τους άνεργους,γυναίκες, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους, όλοι μαζί αντιστεκόμαστε στην λαίλαπά τους.
Κανείς μόνος του, όλοι μαζί μπορούμε δεν έχουμε άλλες επιλογές, δεν παραδινόμαστε.
Ή αυτοί η εμείς".
Και οι γειτονιές, αντιλαλούν κι΄αυτές από τα τραγούδια και τα συνθήματά μας από τις προτάσεις μας καλούμε σε συναγερμό όλους τους ανθρώπους του μόχθου.
Οι δρόμοι:
Στους δρόμους, στις μάντρες,τα συνθήματα μας,γραμμενα με το κόκκινο της απόφασης
Κοκκίνισε η πόλη.
Οι δρόμοι με έντονη την δική μας παρουσία.
Είμαστε παντού, είμαστε δίπλα στον κόσμο, στους εργαζόμενους, τους μιλάμε για την ανάγκη ανατροπής του βάρβαρου συστήματος,τους εξηγούμε, δεν είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου οι υπεύθυνοι, εκτελεστές είναι αυτοί.
Υπεύθυνος είναι ο καπιταλισμός ό ίδιος
Και το απόγευμα στις γειτονιές, εκεί που πια αποκαμωμένοι από τον κάματο της μέρας βρίσκονται όλοι. Εργαζόμενοι και άνεργοι, συνταξιούχοι και φοιτητές, διανοούμενοι και προλετάριοι,χαλαροί έτσι που να μπορείς να μιλήσεις να ακούσεις και να σε ακούσουν.
Στα σπίτια:
Χτυπάμε πόρτες, ακούμε την αγωνία και την ανασφάλεια, ακούμε τα προβλήματα και τον θυμό,ακούμε τις παρατηρήσεις.
Ακούμε τις ενστάσεις, την κριτική τους, δεν φοβόμαστε να δεχθούμε λάθη και αδυναμίες, προτείνουμε τις δικές μας λύσεις, μιλάμε για την μοναδική διέξοδο.
Πρόσωπο με πρόσωπο, ερώτηση την ερώτηση, απορία την απορία............
Εξηγούμε και ερμηνεύουμε την κατάσταση και έτσι γίνεται δικός μας, έτσι γινόμαστε δικοί του και εμείς.
Έτσι, καθώς εμπιστευόμαστε τον κόσμο, μας εμπιστεύεται και αυτός και, έτσι γινόμαστε ένα.
Αλλά και στα σχολεία, να ξέρουμε μαζί με τους δασκάλους και τους συλλόγους γονέων τα προβλήματα, σε συνεργασίες, με ομιλίες για να ξεδιαλύνουμε την παραπληροφόρηση την παραχάραξη της αλήθειας, τον αποπροσανατολισμό.
Να απαντήσουμε να ξεσκεπάσουμε και να δεχτούμε.
Να συνθέσουμε απόψεις χωρίς αποκλεισμούς με κοινή δράση για αντεπίθεση και αντίσταση ενάντια στην βαρβαρότητα.
Ε να μην τρελάνουμε και τον κόσμο.Μην στέλνουμε τα μυαλά του στα κάγκελα.
Γιατί μένουν νεκρές οι γειτονιές, γιατί δεν ζωντανεύουμε τους δρόμους,γιατί δεν ανοίγουμε πόρτες,γιατί τις κρατάμε κλειστές;
Θα τις γυρίσουμε αυτές τις σκηνές;
Αν δεν γίνει κατανοητό σε όλους ποια είναι τα κύρια αίτια του σημερινού αδιέξοδου,τι φταίει για τον σημερινό εφιάλτη, δεν πρόκειται να πεισθεί για την ανάγκη της οργάνωσης,για την ανάγκη της ανατροπής......
Κυρίως δεν πρόκειται να μας εμπιστευτεί, γιατί και μεις δεν τον εμπιστευόμαστε.
Γιατί εμείς δεν τον πείθουμε, γιατί εμείς δεν τον εμπνέουμε.
Γιατί ενώ αυτός και μόνον είναι ο ρόλος μας, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτόν.
Τι γίνεται στο τέλος του σεναρίου;
.......Και θα έχουμε έναν λαό παραδομένο που θα οδηγείτε στην εξαθλίωση και από εκεί στην λουμπενοποίηση και τον αφανισμό.
Από την άλλη θα γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις μεμονωμένα και χωρίς σύνδεση, χωρίς συντονισμό.
Την μια βδομάδα ένας κλάδος, την άλλη ένας άλλος και ο καθένας από το δικό του μετερίζι και μεις,θα είμαστε εκεί οι ίδιοι γνώριμοι, με τις ντουντούκες και τα συνθήματα έξω από τα ναυπηγεία έξω από τα εργοστάσια, χωρίς την μάζα των εργατών και των εργαζομένων, θα στήνουμε λαϊκές επιτροπές χωρίς το λαό, θα μιλάμε για τους αγώνες που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις από μόνες τους, θα μιλάμε για εκλογές για να πάρουμε μερικές ψήφους παραπάνω, που μάλιστα δεν θα είναι ψήφοι αποδοχής και στήριξης του προγράμματος,όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έτσι και αλλιώς οι παραπάνω ψήφοι που θα πάρουμε, θα είναι ψήφοι άρνησης της προηγούμενης πολιτικής και όχι ψήφος θέσης για την υπεράσπιση του προγράμματος για την λαϊκή εξουσία, γιατί στην ουσία δεν θα το γνωρίζουν κιόλας.
Γιατί η τηλεόραση δεν λέει τέτοια πράγματα και γιατί εμείς δεν βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο,κοντά του και δίπλα του για να μιλήσουμε, παρά μονάχα να του πούμε, μόνο να του πούμε από απόσταση ασφαλείας και μάλιστα με υψωμένο το δάχτυλο χωρίς να τον ακούμε.
Και μετά θα συνεχίσουμε την "επαναστατική "μας δράση από "καλύτερες θέσεις", για καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για δουλειά για όλους, για υγεία για όλους τους ανέργους και άπορους και ταλαιπωρημένους...Για όσους θα έχουν απομείνει.
Και όλα αυτά θα τα ζητάμε από την εξουσία των μονοπωλίων από τους εκφραστές και υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και μέσα στα δικά του τα πλαίσια,που έχουμε εκτιμήσει ότι:
"Έχει εξαντλήσει τα όριά του".
Που έχουμε εκτιμήσει ότι:
" Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".
ότι:
" Ο τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής"
και ότι:
" Το σύστημα το καπιταλιστικό, έχει φάει τα ψωμιά του και πια, αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".
Και ενώ θα διαλαλούμε ότι ο καπιταλισμός ανθρώπινο πρόσωπο δεν θα αποκτήσει ποτέ, ταυτόχρονα θα τον εκλιπαρούμε στην ουσία, να δείξει τον ανθρωπισμό και την φιλανθρωπία του.
Ένας μεταμοντέρνος Μεσαίωνας.
Θα διαθέτει και κολαστήριο και καθαρτήριο, μονάχα ο παράδεισος δεν θα φαίνεται πουθενά στο βάθος του ορίζοντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου