ΑΝΤΑΡΣΥΑ διότι...

Δ. Καλιαμπάκος

Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Δηλαδή και θαυμάζω και φοβάμαι τα μεγάλα οράματα. Πιάνω ακόμα τον εαυτό μου καμιά φορά να αμφιβάλλει ακόμη και γι  αυτά που υπερασπίζεται. Αλλά δε με προβληματίζει αυτό. Ξέρω ότι κανείς δεν είναι «εκ κατασκευής» ατρόμητος, ούτε και οι ήρωες. Γιατί μόνο οι ανόητοι  δεν φοβούνται. Και αυτό κάνει τις μεγάλες αποφάσεις των μπροστάρηδων, ακόμα πιο μεγάλες.

Ο λόγος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συχνά, με εκνευρίζει. Όχι γιατί μοιάζει να ζητάει το αδύνατο. Αυτό με έλκει. Αν είναι να είσαι αριστερός, αξίζει να είσαι διαμετρικά αντίθετος με τη λογική του συστήματος, τις αξίες του, το σύνολό του. «Ολίγη από γιουβέτσι», ξανοστένει  το πράγμα.  Άσε που η πάλη για το «αδύνατο» μπορεί να σου προσφέρει  βαθύτερες συγκινήσεις κι  ένα νόημα να ζεις απείρως  πιο ουσιαστικό  από το κυνήγι (και τη μιζέρια) της καθημερινότητας.

Που λέτε, λοιπόν, ο λόγος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συχνά, με εκνευρίζει. Γιατί θεωρεί το ζητούμενο δεδομένο. Γιατί  δεν μπαίνει καν στον κόπο να εξηγήσει. «Ισχύει, γιατί τόπαμε». Λες και αυτό δεν είναι ομολογία ήττας. «Δε με νοιάζει να βρω δρόμο να σε πείσω, έτσι κι αλλοιώς δε θα καταλάβεις, οπότε αρκεί να τα πω». Σαν τους ιεχωβάδες.

Κι άλλα με πειράζουν. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά πως τα καταφέραμε και δεν πήγαμε ούτε καν με τον Αλαβάνο, και μάλιστα πάνω στο δικό μας πρόγραμμα;  Δεν είναι το ζήτημα λίγοι ψήφοι παραπάνω αλλά το παράδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς που οικοδομούμε και η δυναμική που αυτό γεννάει. Μου φαίνεται δε βάζουμε μυαλό…

Αλλά θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γιατί είμαι και με την επανάσταση και με την ανανέωση. Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτό εκφράζει. Όχι όσο θάθελα, αλλά σίγουρα πολύ περισσότερο από τις άλλες εναλλακτικές. Το ΚΚΕ είναι με την επανάσταση αλλά δεν είναι με την ανανέωση. Το  «κόλλημά» του στο παρελθόν, σε ένα μοντέλο που απέτυχε, μου δημιουργεί αίσθηση ασφυξίας. Και η εμπάθειά  του ενάντια στα άλλα κομμάτια της αριστεράς που προκαλεί αποστροφή.   Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ενώ κάνει σημαία του και την ενότητα και το διάλογο, μέρα με τη μέρα, όλο και κάτι κόβει από την αριστερή φυσιογνωμία του. Μοιάζει σαν τη θεωρεί «βαρίδι», από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί, «κουσούρι» που πρέπει να κρύψει, κι όχι δύναμη. Μεγάλο λάθος.

Θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί  για πρώτη, ίσως, φορά έκανε ένα μεγάλο βήμα εκεί που είναι η μεγάλη της αδυναμία: στη συγκεκριμενοποίηση της πολιτικής της γραμμής. Έχει πια τακτική. Και καλή τακτική. Η γραμμή της είναι ταυτόχρονα αντικαπιταλιστική (γιατί έτσι πρέπει νάναι, αν θέλουμε να κοιτάξουμε ρεαλιστικά και κατάματα την πραγματικότητα) και ταυτόχρονα μπορεί να έχει μαζική απεύθυνση. Είναι ένα πρόγραμμα διεξόδου. Δεν είναι  περίπατος, είναι  μάχη. Αλλά είναι κάτι που μπορεί να κερδίσει τη πλειοψηφία του λαού που στενάζει. Και, μάλιστα, πληθαίνουν στις γραμμές της άνθρωποι που έχουν και την ικανότητα και τη διάθεση  να κάνουν ακόμα και τα πιο δύσκολα, φραγκοδίφραγκα. Αυτό είναι νέα πολιτική συμπεριφορά που πρέπει να ενισχυθεί.

Γιατί κάθε ψήφος που παίρνει έχει πολλαπλασιαστική σημασία στο κίνημα, στους δύσκολους αγώνες του αύριο. Ας κάνουν πως δεν υπάρχει, δημοσκοπήσεις και άρχουσα τάξη. Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και τις δυνάμεις που την συνθέτουν) την «ξέρουν» πολύ καλά  και στα πανεπιστήμια, και στις πλατείες και στα εργοστάσια. Κάθε ένας από αυτούς, είναι «ένας και ένας».

Αλλά και γιατί εκεί είναι οι φίλοι μου, άνθρωποι που μαζί αποπειραθήκαμε την «έφοδο στ’ άστρα», που παλέψαμε και παλεύουμε, που λυγίσαμε και ξανασηκωθήκαμε. Το απαιτούν τα καλύτερά μας χρόνια. (Άσε που αφήνουμε και μια μικρή καβάτζα, τα καλύτερα να μην τάχουμε ζήσει ακόμη).

Α, και θέλω να μπούμε στη Βουλή. Εντάξει, κι αν δεν μπούμε, εμείς ξέρουμε κι άλλους δρόμους και να υπάρχουμε και να το παλεύουμε. Αλλά, πρέπει και μπορούμε να μπούμε. Για να καταγραφεί ότι είμαστε μια σημαντική κοινωνική και πολιτική συνιστώσα. Για να πάρουν δύναμη αυτοί που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σ’ αυτή την προσπάθεια. Για να επιταχύνουμε κι άλλα, ακόμα μεγαλύτερα σχέδια.

    

http://aristeroblog.gr/node/705

Κάθε ψήφος που παίρνει  η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  έχει πολλαπλασιαστική σημασία στο κίνημα, στους δύσκολους αγώνες του αύριο. Ας κάνουν πως δεν υπάρχει, δημοσκοπήσεις και άρχουσα τάξη. Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και τις δυνάμεις που την συνθέτουν) την «ξέρουν» πολύ καλά  και στα πανεπιστήμια, και στις πλατείες και στα εργοστάσια. Κάθε ένας από αυτούς, είναι «ένας και ένας».Α, και θέλω να μπούμε στη Βουλή. Εντάξει, κι αν δεν μπούμε, εμείς ξέρουμε κι άλλους δρόμους και να υπάρχουμε και να το παλεύουμε. Για να πάρουν δύναμη αυτοί που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σ’ αυτή την προσπάθεια. Για να επιταχύνουμε κι άλλα, ακόμα μεγαλύτερα σχέδια.