Με αφορμή υπαρκτά προβλήματα και κοινωνικές αντιδράσεις εξαιτίας του μεταναστευτικού σε συνθήκες οικονομικής κρίσης

Με αφορμή υπαρκτά προβλήματα και κοινωνικές αντιδράσεις εξαιτίας του μεταναστευτικού σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.

Μπορεί ο κοινωνικός θυμός να κατευθυνθεί σε ακροδεξιά ψήφο; Φαίνεται ότι και αυτό είναι μία πιθανότητα. Ο κόσμος σταματά στο εύκολο, στο επιφανειακό. Δύσκολα μπαίνει στον κόπο, να εμβαθύνει στο πρόβλημα με αποτέλεσμα η κουβέντα του καφενείου να φαντάζει πιο κατανοητή, πιο αφομοιώσιμη. Εν τω μεταξύ η κυρίαρχη ιδεολογία προκειμένου να επιβιώνει (κατά το διαίρει και βασίλευε) στρέφει το ένα κοινωνικό στρώμα εναντίον του άλλου και όλους μαζί κατά των εξαθλιωμένων. Έχει διεισδύσει στην καθημερινή λογική ο ανταγωνισμός (ανταγωνιστικότητα – τελική κατάληξη πόλεμος κοινωνικός, επιχειρηματικός, εθνικός). Για όλα φταίει ο άλλος κι αν είναι ξένος ακόμα καλύτερα. Οι μάστορες της προπαγάνδας χρόνια τώρα κτίζουν επάνω στο φόβο του λαού. Ο φόβος είναι το ταπεινότερο συναίσθημα του ανθρώπου διότι παραλύει τη σκέψη. Πάνω στο φόβο πατάει ο εκβιασμός προκειμένου να αποσπάσουν ανοχή, συγκατάθεση. Φόβος για το αύριο, φόβος για τη δουλειά, φόβος για τη σύνταξη, φόβος για την αρρώστια, φόβος για τις σπουδές, φόβος για το ξένο. Πάνω στο φόβο πατάει και ο ρατσισμός. Ύστερα έρχεται η πολιτική εκμετάλλευση του φόβου που καταλήγει σήμερα (για τα ψηφαλάκια) κορυφαίοι του δικομματισμού να ανταγωνίζονται τους ναζιστές σε εθνικιστικό και ρατσιστικό παραλήρημα.     Ποιο είναι το κόλπο; Προσπαθούν να στρέψουν το μυαλό των ανθρώπων από τις επιπτώσεις της μνημονιακής τους πολιτικής σε υστερία για το μεταναστευτικό. Γιατί; Με βάση τον καθημερινό βομβαρδισμό – μπαράζ (μην αφήνοντας περιθώρια επεξεργασίας της κάθε πληροφορίας) προσπαθούν να πείσουν ότι δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, οι πεμπτοφαλαγγίτικες δράσεις της ελληνικής εργοδοσίας, η σκληρότητα των δανειστών και της Τρόικας, που οδήγησαν τη χώρα στη διάλυση αλλά οι Έλληνες (θυμηθείτε είμαστε λαός τεμπέλης και διεφθαρμένος, μας «κάρφωσε» ο ΓΑΠ στους «εταίρους» μας) και οι ξένοι που καταφθάνουν στην Ελλάδα. Οι χειριστές της γκαιμπελίστικης προπαγάνδας προσπαθούν να μετατρέψουν – ένα υπαρκτό πρόβλημα, δεν αμφισβητείται – τους μετανάστες, σε αποδιοπομπαίους τράγους της κοινωνικής κρίσης, να φορτώσουν στους «ξένους» την οργή του λαού για την εξαθλίωση που βιώνει (και που’σαι ακόμη).

Το είχαν ξανακάνει οι Ναζί με τους Εβραίους. Εδώ θα πρέπει να παραθέσουμε τραγικούς στίχους του Niemoller Martin (1892-1984): «Οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους σοσιαλδημοκράτες, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα…».

Συνακόλουθα πρέπει να θέσουμε στην προβληματισμένη κοινωνία ορισμένα ερωτήματα π.χ. για τη φτώχεια φταίνε οι φτωχότεροι ή ότι βρισκόμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου υπέρ του κεφαλαίου; Για την ανεργία φταίνε όσοι εργάζονται ή ότι η ανεργία είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του καπιταλισμού; - Τι θες, δικαιώματα; Πάρε δρόμο ρε. Άλλοι δέκα περιμένουν απ’ έξω. Για τη μείωση των κοινωνικών παροχών φταίνε οι γηραιότεροι (συνταξιούχοι) (δεν πεθαίνουν κιόλας, έφη Λομβέρδος), ή φταίει η ειλημμένη απόφαση να σταματήσει η τριμερής χρηματοδότηση (1/3 εργαζόμενοι, 1/3 εργοδοσία, 1/3 κράτος); Για την αρρώστια φταίει η «υγειονομική βόμβα» που λέγεται μετανάστης (Λομβέρδος) ή η έλλειψη πρόληψης, η χαλάρωση της ενημέρωσης λόγω έλλειψης χρημάτων – προσωπικού, η αδυναμία ελεύθερης πρόσβασης σε δωρεάν ανθρώπινη παροχή υγείας; (φτάσανε στο σημείο να ζητήσουν από τους γιατρούς στο ΕΣΥ να «δίνουν» όσους δεν έχουν «χαρτιά».

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι κλέβουν τη δουλειά των Ελλήνων τα πλάσματα των φαναριών, οι πόρνες του κέντρου και της Πατησίων, οι πλανόδιοι μικροπωλητές πάσης φύσεως ιμιτασιόν προϊόντων (αλήθεια τους εισαγωγείς καμία υπηρεσία δεν γνωρίζει; Καραβιές ολόκληρες, κοντέϊνερς αδειάζονται εν ψυχρώ μέσα στη ντάλα μέρα και νύχτα στην Αθήνα. Cosco είπατε λέγεται η επένδυση; Ποιος θυμάται τώρα!), οι σκουρόχρωμοι ρακοσυλλέκτες αχθοφόροι καροτσιών σούπερ μάρκετ, όλοι εκείνοι που δουλεύουν στη λάντζα και στο σκουπίδι στα υπόγεια επιχειρήσεων εστίασης, ξενοδοχείων, οι εργαζόμενοι π.χ. στη φράουλα σε συνθήκες «καλύβα του Μπάρμπα Θωμά».

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν ευθύνονται οι κεφαλαιούχοι και οι πολιτικοί εκφραστές τους για την ανασφάλιστη εργασία (1.150.000) Ελλήνων και μεταναστών. Ξεχνάμε ότι η είσοδος στην ΟΝΕ οφείλεται (και) στα χαμηλά ανασφάλιστα μεροκάματα. Ξεχνάμε πώς βγήκαν πέρα (κακήν κακώς) τα Ολυμπιακά έργα χάρις στην ανασφάλιστη εργασία χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια διότι κάνουν πως δεν γνωρίζουν τους επισήμως εισαγόμενους (Τσεχία, Ουγγαρία κ.λπ.) μαγείρους, γκαρσόνια, καθαρίστριες, καμαριέρες ως φοιτητές δήθεν σχολών μαθητείας τουριστικών επαγγελμάτων. Όλη η πιάτσα στους τουριστικούς προορισμούς (νησιά κ.λπ.) λειτουργεί έτσι. Ξεχνούν το βασικό αίτημα των εφοπλιστών για πλήρη απελευθέρωση από την υποχρέωση να έχουν ποσοστό Ελλήνων στα πλοία τους; Κανένας από αυτούς που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την αρπαγή του μεροκάματου του Έλληνα δεν βγήκε να καταγγείλει τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία χωρίς κατώτατο ημερομίσθιο, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, στο έλεος της σκληρότητας και της απληστίας του εργοδότη.

Οσφυοκάμπτες των αφεντικών, σφογγοκωλάριοι των Ευρωπαίων, έδεσαν χειροπόδαρα τη χώρα υπογράφοντας συνθήκες (Δουβλίνου) όπου βασικά στοιχεία είναι η αδυναμία προώθησης των μεταναστών στην επιθυμητή χώρα προορισμού (Ευρώπη) και αδυναμία επαναπροώθησης στη χώρα εισόδου (Τουρκία). Ανίκανοι και λιγούρια διασπάθισαν κοινοτικά χρήματα για προγράμματα κέντρων υποδοχής παράνομων μεταναστών, ανθρώπινων, με υποδομές και υγειονομικό έλεγχο. Τους είναι βέβαια μοναδικά εύκολο εθισμένοι γαρ στην κωλοτούμπα, στη μίζα και τον κυνισμό να μιλάνε για εβροφράχτες (χαρείτε εγκαινιάστηκαν προεκλογικά τα πρώτα 3 μέτρα) για ξερονήσια, για γκέτο σε οικισμούς σεισμοπλήκτων (με ενοίκους ακόμα μέσα στα κοντέινερ μετά από 13 χρόνια), σε στρατόπεδα (ξαναχαρείτε έρχεται η τοπική ανάπτυξη – αυτοί οι ξένοι είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο ότι έχουν και στομάχι, σαν εμάς).

Μήπως δεν γνωρίζουν αυτοί, που έφεραν σε τούτη την κατάσταση τη χώρα ότι η ανεργία, η ανασφάλεια, η αγωνία για το σκοτεινό αύριο, η αγωνία τι θα γίνω (και η οικογένειά μου) αν αρρωστήσω οδηγεί (από αλλοδαπούς και ημεδαπούς) σε αύξηση της επιθετικότητας, της παραβατικότητας, της εγκληματικότητας; Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και των υπηρεσιών (λιγότερο κράτος είπαμε και ο νοών νοείτο), η κατάρρευση μισθών – συντάξεων, η καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων νομίζετε ότι θα φέρει κάτι καλό ή μήπως ότι θα διορθωθούν όλα αυτά σε 5, ή 25 χρόνια; Πρόσφατο παράδειγμα: Η σκληρή ύφεση σε συνδυασμό με τη διάλυση των φορολογικών μηχανισμών εκτόξευσε τις φορολογικές παραβάσεις το πρώτο δίμηνο του 2012 (σε σχέση με το αντίστοιχο του 2011), ενώ σε κάποιες περιοχές της χώρας (Ιόνια) η αύξηση ξεπερνάει το 70% («Αυγή», 02/05/2012). Πιστεύει άραγε κανείς από δαύτους στα σοβαρά ότι το οργανωμένο έγκλημα (ληστείες, πορνεία, διακίνηση όπλων – ναρκωτικών, μαφιόζικες επιθέσεις σε σπίτια – καταστήματα) θα παταχθεί με εβροφράκτες, με απελάσεις ή γκέτο; Αστεία πράγματα. Η δημόσια ασφάλεια όπως η παιδεία, η υγεία κ.λπ. είναι καταστάσεις απολύτως ταξικές. Τι καλύτερο να περιμένεις λοιπόν από ένα νεοφιλελεύθερο κράτος που καθίσταται εγγυητής των αγορών και των τραπεζών αλλά σε καμμία περίπτωση εγγυητής της δημοκρατίας και της ευημερίας των πολιτών του;

Εν κατακλείδι θα ήθελα να θέσω υπόψιν (ως βασικό τρόπο σκέψης) στους υποψηφίους των κομμάτων το δόγμα της ιατρικής επιστήμης ότι δηλαδή για να θέσεις σωστή θεραπεία, πρέπει πρώτα να βάλεις διάγνωση και για να βάλεις διάγνωση πρέπει πρώτα να πάρεις λεπτομερές ιστορικό. Τελικά απευθύνω σε όλους τους συμπολίτες μου το εξής ερώτημα: Θα εμπιστευόταν κάποιος έναν γιατρό που του κατέστρεψε την υγεία; Αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα γιατί να τους εμπιστευτούμε ξανά;

Τους δε συντρόφους μου και συναγωνιστές διαβεβαιώνω ότι το όποιο «μεσαίο» στέλεχός μας είναι καλύτερο από όλα τα στελέχη πρώτης γραμμής του δικομματισμού και των παραφυάδων του.

Παύλος Αδαλάκης
Οδοντίατρος