Φόβος 4

Φόβος: το Κλουβί

«Μην τρως τα νύχια σου, γρουσουζιά. Μη στηρίζεις το κεφάλι στα χέρια σου, γρουσουζιά. Μη σταυρώνεις τα χέρια σου, γρουσουζιά.»

Κάπως έτσι περνά από την οικογένεια σε μας ο φόβος.

Ήμασταν παιδιά ακόμα και αυτές είναι φράσεις που πολλοί από εμάς ακούγαμε επί χρόνια ολόκληρα. Αρκετοί από μας ,μάλιστα, θα τις αναπαραγάγουμε και στα δικά μας παιδιά. Είναι μια σαχλή και νοσηρή μορφή Παράδοσης .

Όταν ρωτούσαμε «γιατί είναι γρουσουζιά;» ,η απάντηση που παίρναμε είναι «έτσι».

Μεγαλώνοντας, άλλαξαν πολλά: ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που φοβόμαστε, ο τρόπος που πράττουμε, αλλά ένα έμεινε ίδιο: αυτό το  «έτσι».

Αυτό το αδιόρατο, απροσδιόριστο «κακό» που παραμονεύει πίσω από κάθε τέτοια πράξη.

Κι αν αυτά τα παραδείγματα σας φαίνονται «αθώα» και «χαζά» , υπάρχουν άλλα που έχουν πολύ πιο σκοτεινό ,υποχθόνιο και σκόπιμο υπόβαθρο.

Από μικροί έχουμε γαλουχηθεί με το φόβο.

Όχι με εκείνον το φόβο που μπορεί να σου σώσει τη ζωή σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ή αυτόν που σε αποτρέπει από το να κρεμαστείς από το μπαλκόνι σου στον 5^ο .

Πρόκειται για έναν άλλο φόβο, μέσα στον οποίο έχεις μουλιάσει και μαζί με σένα έχει σαπίσει κάθε αίσθησή σου για Ελευθερία και αυτονομία.

Πρόκειται για το φόβο που έχει έτσι περαστεί στον εγκέφαλό σου, ώστε να σε κρατάει περιορισμένο στα στενά, «ανθρώπινά» σου όρια.

Αυτόν που σου υποτάσσει να κοιτάς χαμηλά, να καταπατάς την ετυμολογία του όρου «Άνθρωπος» (άνω θρώσκω = κοιτάω ψηλά).

Από τη Θρησκεία μέχρι την Πολιτεία, σε έχουν μάθει να σκέφτεσαι ενοχικά για καθετί που μπορείς να κατακτήσεις. «Απαρνήσου τις απολαύσεις και τις ηδονές για να γίνεις Θεός μετά θάνατον» , «υπάκουσε στα όρια που σου θέτω για να ζήσεις Ζωή αξιοπρεπή και νόμιμη».

«Μην αναζητάς περισσότερα απ’ όσα σου έχουν δοθεί, μα να είσαι ευγνώμων και για αυτά τα λίγα που έχεις».

Μια Χρυσή Φυλακή που έχει περίτεχνα χτιστεί γύρω σου για να μην μπορείς να ατενίσεις με όρεξη την απεραντοσύνη της ύπαρξής σου. Όρια που μπαίνουν για να σε κρατήσουν μέσα σε ένα πεπερασμένο κόσμο που βολεύει αυτούς τους οποίους τον δημιούργησαν.

Μην μπερδεύεστε: δεν έχει να κάνει με το «μέτρον άριστον» των Αρχαίων. Όχι.

Δεν πρόκειται για Μέτρο. Πρόκειται για χαλινάρι.

Αντίθετα, σε ωθούν να απελευθερώσεις τις ικανότητές σου για να πλουτίσεις. «Απόκτησε!» σου λένε. «Φτιάξε αμύθητη περιουσία, να χαρείς τις απολαύσεις τις Ζωής», σε παροτρύνουν.

Μα κανείς δε μιλάει για την πνευματική σου ένδεια. Κανείς δε σου λέει να ανοίξεις το νου σου. Κανείς δε σε προτρέπει να πας πέρα από τα κατεστημένα.

Γιατί;

Μα γιατί έτσι σε θέλουν: να πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις Βασιλιάς ,αποκτώντας όλα τα αγαθά του Κόσμου, ενώ στην ουσία θα είσαι πιο κενός κι από τρύπα πολεμίστρας.

Και, μιλώντας για πολεμίστρα, σου έμαθαν ποτέ να πολεμάς για αυτά που θεωρείς αυτονόητα;

Σε έμαθαν ποτέ να πολεμάς για την ανάγκη σου να σκέφτεσαι; Για την ανάγκη σου να υπάρχεις;

Όχι. Σου έφτιαξαν  σύνορα, σε πέταξαν μέσα και σου είπαν «εσύ θα είσαι Έλληνας/Αλβανός/Αμερικάνος/Γερμανός και θα πρέπει αυτά τα σύνορα να υπερασπιστείς μέχρι που να πεθάνεις».

Σε βάφτισαν Χριστιανό/Μουσουλμάνο/Ινδουιστή/Βουδιστή και σου είπαν «αυτή είναι η Αλήθεια, ενώ όλα τα άλλα Ψέμα».

Σε έστρεψαν ενάντια στον Αδερφό σου. Ενάντια στη μόνη βιολογική σου συγγένεια σε τούτον τον Πλανήτη: τον Άνθρωπο.

Δεν είναι πλέον συνάνθρωπός σου ο Τούρκος, μα είναι απλά ένας ακόμα που θέλει να σου αφαιρέσει την Ελευθερία σου. Μια Ελευθερία που δεν είχες ποτέ σου ουσιαστικά. Και δεν πάλεψες ποτέ για αυτή σου την φαντασματική ελευθερία, παρά μόνο έχυσες γενιές και γενιές αίματος σε χώματα που εξ’ αρχής άνηκαν και σε σένα και στον αντίπαλό σου, γιατί ήταν απλά ανθρώπινα.

Κι ο φόβος φωλιάζει ακόμα μέσα σου…

Αν δεν είσαι καλός Χριστιανός/Μουσουλμάνος/Ινδουιστής/Βουδιστής δε θα ανταμοιφθείς και θα πας σε κάποια Κόλαση. Θα χάσεις το προνόμιο της αγαλλίασης στη Ζωή Μετά.

Σε απειλούν με κυρώσεις σε μια Ζωή που ούτε αυτοί- αλλά ούτε κι εσύ- γνωρίζουν αν υπάρχει. Παίζουν με τον Φόβο σου για το άγνωστο. Με αυτόν το φόβο που σου είχε καλλιεργηθεί από την παιδική σου ηλικία μέσω της οικογένειας και με τον οποίο ξεκίνησες την ανάγνωση αυτού του άρθρου.

Κι εσύ;

Εσύ τι κάνεις;

Συνεχίζεις να φοβάσαι το Άγνωστο;

Συνεχίζεις να αμφιβάλλεις για το ακατόρθωτο;

Ή απλά συνεχίζεις να μην σκέφτεσαι τις Ελευθερίες που πραγματικά σου αξίζουν;

Την Ελευθερία σου στην Έκφραση, την Ελευθερία σου στη Γνώση, την Ελευθερία σου στα Πιστεύω, την Ελευθερία σου στην Αγάπη, την Ελευθερία σου στο Σεβασμό, την Ελευθερία σου στην Ελευθερία.

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ ακόμα πιστεύω πως κάτι είναι πολύ λάθος σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά είμαι διατεθειμένος να αντιμετωπίσω αυτόν το φόβο μου.

Εσύ;