φοβος 8

τι φοβάσαι;

το άγνωστο, τη βία, την ανασφάλεια, τον διπλανό σου, μη σε κλέψουν, μη σε βιάσουν, μήπως εισβάλλουν στον ιδιωτικό σου χώρο, μήπως παραβιάσουν την ιδιωτικότητα και το εγώ σου, τον άλλο, τους κακούς, την αναταραχή, την απώλεια των υλικών αγαθών,

τον αυθορμητισμό, τις επιθυμίες, τα όνειρα που γίνονται αλήθεια, τα όνειρα που μένουν όνειρα, τους εφιάλτες που σε ξυπνούν τη νύχτα, το μέλλον το ζοφερό, πώς θα ζήσουν τα παιδιά σου, το φάκελο στο γραμματοκιβώτιο που κουβαλά ένα εθνόσημο βαρύ με ιστορία και εισφορές,

τα παιδιά που πετούν πέτρες, την αστυνομία, το μουσικό χαλί στα ρεπορτάζ των “ειδήσεων”, τις φωνές τους στα παράθυρα, τις φωνές των από πάνω και τα βήματά τους, το κουδούνι που χτυπά, το τηλέφωνο μες τα μεσάνυχτα, τη σειρήνα του ασθενοφόρου,

τις ανακοινώσεις, τα διαγγέλματα, τα διατάγματα, τα εμβατήρια, τα όπλα, τους σιδηρολοστούς, τις δημόσιες προσευχές, τα δημόσια κατηγορώ, τα χαρτόκουτα που στεγάζουν άστεγους, τα γκράφιτι που βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στις αξίες και τα ιδανικά,

το διαγώνισμα, την αποβολή, το σκονάκι κάτω από το θρανίο, τους βαθμούς του τριμήνου, τον προϊστάμενο, το διευθυντή σου, το γλυφτράκι που τά’χει καλά με το διευθυντή σου, το λογαριασμό του σούπερ μάρκετ, τι θα πεις στη μαμά σου, πώς να εξηγήσεις αυτό που νιώθεις;

το στομάχι σου που αδειάζει και δένεται κόμπος,
τα ακροδάχτυλα που τρέμουν
και τις κόρες των ματιών που γίνονται σχισμές.

πόσο φοβάσαι αυτό που δεν σε απειλεί και πόσο εμπιστεύεσαι αυτό που -πραγματικά- σε απειλεί;
πόσο καλά γνωρίζεις αυτό που φοβάσαι;

καιρός είναι να τους γυρίσουμε όλους τους φόβους μας πίσω

ας το πιστέψουμε: μπορούμε να τους φοβίσουμε και εμείς !

οο

Μεγαλώνουμε με τους φόβους μας. 
Μαζί με τα χρόνια μας μάλλον αυξάνονται κι αυτοί-αυξάνονται και μεγεθύνονται. Μερικοί από αυτούς μας φαίνονται τόσο μόνιμοι που μας κάνουν να πιστεύουμε πως γεννηθήκαμε μαζί τους.  Πλάνη είναι, μια από τις πολλές πλάνες που πλάθουν η εξοικείωση και η συνήθεια.http://kalodia.blogspot.gr/2011/02/blog-post_07.html

Πρωτογενής είναι μόνο ο τρόμος που έχει και περιορισμένη διάρκεια, συνήθως μικρή. Οι φόβοι διδάσκονται  και έχουν διάρκεια, πολλές φορές συνοδεύουν ολόκληρη ζωή. Διδάσκονται με την πρώτη κουταλιά κυριολεκτικά, τότε που αν δεν κατέβει, θα έρθει ο δράκος, ο μπαμπούλας, ο αστυνόμος, κάποιος "κακός" θα βρεθεί πρόχειρος για να έρθει. Κι αν ακόμα η οικογένεια αρνηθεί να παίξει παιγνίδια φόβου, ακολουθεί μια ολόκληρη κοινωνία για να μας μάθει το φόβο. Οι φόβοι στην αρχή είναι απλοί. Μια σκιά δένδρου στο παιδικό δωμάτιο που κάποιος της έδωσε άλλο ρόλο, τα μαθηματικά της επόμενης, η αυστηρή δασκάλα της Μουσικής, τέτοια πράγματα. Τώρα πια όλα τούτα είναι χαμένα μέσα σε ευτράπελες διηγήσεις για τα παιδικά μας χρόνια-οι φόβοι μας είναι πολύ πιο σύνθετοι και η ζωή μας το ίδιο.

Αν βγούμε από τον προσωπικό μας μικρόκοσμο θα δούμε πως δεν είμαστε η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Οι φόβοι φωλιάζουν παντού και στήριζαν εξουσίες από την εποχή των δούλων. Στις μέρες που ζούμε η ενεργοποίηση των φοβικών μας ανακλαστικών είναι προτεραιότητα για την κυβέρνηση του ΔΝΤ. Μόλις πριν λίγες μέρες αφού μας είπαν τζαμπατζήδες (ποιοι, ποιούς ;) απείλησαν με αυστηρότερες κυρώσεις όσους δεν πληρώνουν τα χαράτσια τους. Κάθε σκέψη ή κίνηση ανυπακοής το πρώτο ανάχωμα που πρέπει να συναντήσει είναι ο φόβος. Ο φόβος της τιμωρίας, της απόλυσης, μιας ζωής χειρότερης (πόσο άραγε ;) συντηρούν και τρέφουν τους δυνάστες μας. 

Ως πότε άραγε;

Για να το μάθουμε πρέπει πρώτα να διαλύσουμε όλους τους φόβους που μας φόρτωσαν-να τους γυρίσουμε πίσω. Όσοι το έκαναν και το κάνουν δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό, καθημερινοί θνητοί σαν και εμάς είναι. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως όλοι οι φόβοι είναι σαν την σκιά στο παιδικό δωμάτιο που την έκανε το δένδρο, ο δρόμος μας θα είναι πλέον ανοιχτός. Τότε οι φόβοι μας θα γίνουν φόβοι τους, και ανάμεσα στις άλλες ομορφιές που θα ζήσουμε θα απολαύσουμε και την έξοχη εικόνα του φοβισμένου πραιτοριανού. 

Προς το παρόν τη βλέπουμε μόνο σε ντοκιμαντέρ.

Γιατί να μην την απολαύσουμε και δια ζώσης ;

"..Συμβαίνει πως κουράζομαι να ‘μαι άνθρωπος. Όμως θα ήταν νόστιμο να τρομάξω ένα συμβολαιογράφο μ’ έναν κομμένο κρίνο ή θάνατο να δώσω σ’ ένα μοναχό μ’ ένα χτύπημα του αυτιού. Θα ‘ταν ωραίο να πηγαίνω στους δρόμους μ’ ένα μαχαίρι πράσινο και βγάζοντας κραυγές ως να πεθάνω από το κρύο. Δεν θέλω άλλο να ‘μαι ρίζα μες στις καταχνιές, αβέβαιος, απλωμένος, τρέμοντας από όνειρο, προς τα κάτω, στα μουσκεμένα έντερα της γης, απορροφημένος, σκεπτικός, τρώγοντας κάθε μέρα. Δεν θέλω για μένα τόσες δυστυχίες. Δεν θέλω να συνεχίσω από ρίζα κι από τάφο, από υπόγειο μόνος, από κελάρι με νεκρούς, κοκαλωμένος, να πεθαίνω από πόνο."

απόσπασμα από το "WALKING AROUND"  (Πάμπλο Νερούδα)