Πεζοπορία από την Ελασσόνα μέχρι το Σαραντάπορο!!! Στις 6 Αυγούστου 2011, όσοι ήθελαν, Σαρανταπορίτες και μη, θα μπορούσαν να περπατήσουν 28 χιλιόμετρα με ανηφόρες και κατηφόρες. Στο σύνολο της απόστασης ανέβαινες 555 μέτρα (από τα 285 – υψόμετρο πλατείας Ελασσόνας – στα 840 υψόμετρο πλατείας Σαρανταπόρου). Από τη στιγμή που το άκουσα, σαν ιδέα, μέχρι τη στιγμή που έγινε πράξη πέρασαν από το μυαλό μου πολλές σκέψεις. Ενθουσιάστηκα με το γεγονός πως θα μπορούσα να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο μαζί με άλλους φίλους και να βιώσουμε όλοι μαζί αυτό που οι γονείς μας και οι πρόγονοί μας κάνανε από ανάγκη. Θα μπορούσα όμως να τα καταφέρω; Μήπως η ζωή που κάνω, καθισμένος όλη τη μέρα σε μια καρέκλα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή με απέκλειε από μια τέτοια συμμετοχή; Φοβόμουν μη με μαζέψουν με κανένα ασθενοφόρο. Παρόλαυτά, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρω μέρος. Τελικά, διαπίστωσα πως όχι μόνο μπόρεσα να περπατήσω 28 χιλιόμετρα αλλά πως θα μπορούσα να κάνω κι άλλα. Είδα πως δεν είμαι «ένα σακί 80 κιλών» και χάρηκα… Εκτός αυτού, μίλησα και συμπορεύτηκα με συγχωριανούς μου που είχα χρόνια να πω δυο κουβέντες παραπάνω από τις συνηθισμένες, ή ακόμα και με συγχωριανούς μου (μικρότερης ηλικίας) που ούτε καν γνώριζα. Γνώρισα ανθρώπους που δεν ήξερα καθώς στην πορεία συμμετείχαν και κάποιοι που δεν ήταν Σαρανταπορίτες.Είδα το δρόμο που τόσα χρόνια ανεβοκατεβαίνουμε με τα αυτοκίνητα μας με άλλο μάτι. Διαπίστωσα πόσο πυκνή είναι η βλάστηση στη γέφυρα του Χατζηγώγου και πόσο ψηλή είναι η «μεγάλη γέφυρα», την οποία, αν και βρίσκεται λίγα μέτρα δίπλα από τον κάμπο μας, δεν την είχα περπατήσει ποτέ. Απόλαυσα τη θέα του χωριού και του Ολύμπου από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Έφαγα άγριους καρπούς (τους οποίους δεν ξέρω πως τους λένε – έχω την εντύπωση πως λέγονται Μύρτιλα) που μάζεψα από τα δέντρα στην άκρη του δρόμου. Είδα την ανατολή του Ηλίου στο Άλσος της Ελασσόνας κοντά στον Δρυμό. Και για όλα αυτά (και πολλά άλλα) το αντίτιμο ήταν η κούραση. Σίγουρα όλοι μας κουραστήκαμε αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει κανένας που να το μετάνιωσε (άλλωστε για όσους κουραζόταν υπήρχαν αυτοκίνητα που τους μετέφεραν). Κι όταν πια βρισκόμασταν λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό, η υποδοχή των συγχωριανών μας, μας έδωσε τέτοια ικανοποίηση!!! Αλλά και οι πίτες και ο τραχανάς που μας περίμενε στην πλατεία και μάλιστα σε ώρα φαγητού, έκλεισαν την πορεία με αριστουργηματικό τρόπο.
Όταν πια, το βράδυ, ξάπλωσα στο κρεβάτι για να ξεκουραστώ, στοχάστηκα όλα αυτά που γίνανε κι επιβεβαίωσα ακόμη μια φορά τα «θέλω μου»…
Ευχαριστώ λοιπόν, προσωπικά, τη Βαΐτση Νικολέτα και την Γκαλίτσιου Γιώτα, για όλα αυτά που μας χάρισαν με την καταπληκτική τους ιδέα. Ευχαριστώ επίσης και όλους όσους συντέλεσαν στην ασφαλή αλλά και τη γενικότερη υλοποίηση της 1ης Σαρανταπορείας συμπεριλαμβανομένης της τροχαίας Ελασσόνας.
Τριαντάφυλλος Δ. Βαΐτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου