Γράφει ο Στάθης
Μάλιστα , οι άνθρωποι θα δούλευαν πολύ λιγότερο, εξασφαλίζοντας έτσι περισσότερον χρόνο για ψυχαγωγία, μόρφωση και προσωπικές σχέσεις, στο πλαίσιο της οικογένειας της κοινότητας, της κοινωνίας.
Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο.
Οι εργαζόμενοι στις αναπτυγμένες τεχνολογικώς χώρες δουλεύουν όλο και περισσότερο και αμοίβονται όλο και λιγότερο. Μάλιστα δουλεύουν με όλο και μεγαλύτερη ένταση σε ένα περιβάλλον όλο και πιο ρευστό, όλο και πιο ανασφαλές, που φθείρει τους ανθρώπους, τις σχέσεις τους και το περιβάλλον.
Ταυτοχρόνως η ανεργία θεριεύει, όλο και περισσότεροι πολίτες ωθούνται στο περιθώριο, την ανέχεια και τη φτώχεια – συχνά και στον θάνατο. Οι οικογένειες διαλύονται, ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, η ψυχαγωγία εκβαρβαρώνεται, η μόρφωση γίνεται προνόμιο για λίγους (τα παιδιά της εργατικής τάξης εγκαταλείπουν όλο και πιο πολλά, το σχολείο) και γενικώς όλα αυτά που η τεχνολογία και η επιστήμη θα μπορούσαν να προσφέρουν στους ανθρώπους μεταλλάσονται σε εργαλεία σκλαβιάς κι απελπισίας, ωθώντας την ανθρωπότητα προς τα πίσω, αντί προς τα μπρος.
Το μόνον που περισσεύει για τους πολλούς είναι η προπαγάνδα, η πλύση εγκεφάλου κυρίως μέσω των ΜΜΕ, η διαρκής τρομοκρατία για το χειρότερο που έρχεται ή για το καλύτερο που δεν μας αξίζει...!
Με έναν λόγο , παρ’ ότι η πρόοδος στις επιστήμες, τη γνώση, τις πληροφορίες, θα μπορούσε να έχει κάνει τη ζωή μας παράδεισο την έχει κάνει κόλαση.
Αντί οι άνθρωποι να δουλεύουν λιγότερο και να απολαμβάνουν περισσότερα, αντί να έχουν όλοι δουλειά και να ζουν ασφαλείς στο αστικό και το αγροτικό περιβάλλον, το μεν περιβάλλον καταστρέφεται, ο δε μισός πληθυσμός αποσαρθρώνεται μαζί του.
(Αυτήν τη στιγμή το 51% των νέων είναι άνεργο)
Γιατί όμως αντί να πηγαίνουμε μπροστά, πηγαίνουμε πίσω; (Μάλιστα προς έναν γενικευέμνο –πιθανόν- πόλεμο);
Γιατί η απλή και ορθή λογική (όπως για παράδειγμα η μείωση των ωρών εργασίας που θα απελευθέρωνε θέσεις εργασίας για όλους) δεν συζητούνται ποτέ; Ενώ αντιθέτως συζητούνται συνεχώς τα κλισέ όπως το «κόστος της εργασίας» ή η «ανταγωνιστικότης»;
Γιατί φτάσαμε να ντρεπόμαστε να σκεφτούμε ότι όλοι δικαιούμεθα εργασία και ευημερία;
Γιατί σκεφτόμαστε συνεχώς με τον τρόπο που θέλουν αυτοί που μας κατέχουν για το χρέος, τους φόρους, τους άλλους, και τόσα άλλα;
Για μιαν ακόμα φορά ο γερο Μαρξ επαληθεύεται.
Ο καπιταλισμός είναι πλέον φρένο στην ανάπτυξη. Έχει φρακάρει. Ξέρει να παράγει κέρδη, ξέρει να μην τα αναδιανέμει δίκαια, ξέρει να αλυσοδένει τους εργάτες κι όλους τους εργαζόμενους, ξέρει να κατασπαράζει το περιβάλλον, αλλά μόνον αυτά ξέρει και μόνον αυτά κάνει.
Μπορεί συνεπώς να καταστρέφει ο ίδιος την ανάπτυξη που προκαλεί, όταν τα «δικαιώματα» του επάνω της κινδυνεύσουν ή μπορεί η παραγωγή να αναζητήσει έναν άλλον, ανώτερο τρόπο ανάπτυξης χάριν των ανθρώπων κι όχι μόνον των κερδών.
Ο καπιταλισμός έχει φρακάρει , σκοτώνει φερ’ ειπείν την αυτοκινητοβιομηχανία στο Ντιτρόϊτ πριν από τέσσερα χρόνια για να την «αναστήσει» σήμερα, με περισσότερα κέρδη, λιγώτερους εργάτες, φθηνότερους μισθούς.
Έτσι, η τεχνολογία εξαερώνεται , για να συνεχίζουν να ζουν με υπερκέρδη πέντε ψωραλέοι αληταράδες, και να φυτοζωούν στο χαμηλό μεροκάματο ή την ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.
Ο καπιταλισμός έχει φρακάρει και συνεπώς η προπαγάνδα του (μας) έχει φρικάρει.
Οι φρικαλεότητες που η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία κατάφερε να πασάρει 20-30 χρόνια τώρα, η άγρια ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύθηκε το ίδιο διάστημα, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, έχουν φθάσει στα όριά τους.
Έτσι όπως πάμε , ή ο καπιταλισμός θα ντυθεί εκ νέου και μάλιστα σύντομα τους Μελανούς Χιτώνες, ή θα καταρρεύσει με πάταγο μέσα στους δρόμους των πόλεων, μέρα μεσημέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου