Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ


Δεν ξεχνιέται η Λάρισα,δε σβήνεται ο Λαρισαίος…

Δεν ξεχνιέται η Λάρισα,δε σβήνεται ο Λαρισαίος…
Κάθομαι σ” ένα παγκάκι-μπροστά μου ρέει ένας γλυπτός ποταμός. Αν δεν έχεις γεννηθεί εδώ,αν δεν σε πρόλαβαν τα δεκάξι σ” αυτά τα τσιμέντα,τίποτε δε θα’χει νόημα. Θα τη θεωρήσεις άχαρη σκύλα- δε θα σου πιάσει κουβέντα το στοιχειωμένο άλογο, δε θα δεις τον ΄Αγιο Αχίλλειο και τον Μπολιβάρ , τη Λάμια και την ΄Εμπουσα ν’ανεμίζουν τις βεντάλιες τους ντάλα μεσημέρι.
Άλογο Λάρισα
Δε θα καθήσεις πρώτο τραπέζι πίστα στο Μοκάμπο,δε θα σου κάνει χοτ αφιερώσεις ο Μίμης Γκιουλέκας,δε θα χαζέψεις τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου να ξεροσταλιάζει στην Ιφιγένεια.
Δε θα πέσεις στα δίχτυα του τερματοφύλακα Γιώργου Πλίτση.
Δε θα ομνύεις στη φέτα Ελασσόνος και στο τσίπουρο Τυρνάβου,σκέτο σπίρτο .
Δε θα σχεδιάζεις το νέο αντάρτικο πόλεων στα σκαλάκια του Δικαστικού.
Δε θα σε καταπιεί ποτέ ο κόμβος της Βιοκαρπέτ.
Σύνθημα ΑΕΛ
Τίποτε δε θα δεις στη Λάρισα,αν δεν είσαι από τη Λάρισα.
Δε θα φωνάξεις Τσίγκωφ κατούρα να γίνουμε μαστούρα, δε θα ταμπουρωθείς πίσω από καμμένα λάστιχα,δε θα ξεσηκωθείς για το άδικο-δε θα σου δoθούν δυο κύπελλα κι ένα κοτζάμ πρωτάθλημα,αν δεν το λέει η περδικούλα σου.
Ξεσηκωμός για την ΑΕΛ
Γιατί όλους τους σέρνει απ’τη μύτη η καμπόπολη,η βασίλισσα του φραπέ,η σταρ Πηνειός, η αν τυχόν και δε με θέλεις κει θα πέσω να πνιγώ.
Ο Γκουσγκούνης ανέβαζε δεκατρία μποφώρ μπας και γλυτώσει-η Καρέτσου έφτασε μέχρι το Nιού Γιόρκ/Νιού Γιόρκ για να σωθεί από τους καύσωνες.
Γκουσγκούνης
Γιατί η Λάρισα δεν είναι εύκολο κορίτσι-πρώτα σου βγάζει τον έρπη και μετά αρχίζει τα σ’αγαπώ και τα θέλεις να κάνουμε παρέα.
Η Ματίνα Γκλιάου τα πέταξε όλα στο Πλέιμπου – ήξερε από σαραντάρια η Λαρισαία κόρη.
Ο Γιώργος Λαζόγκας χρόνια παιδεύτηκε με τα παλίμψηστα και τις μέδουσες.
Λαζόγκας
Με μαμά βυσσινί θύελλα,κάπως έπρεπε να αντιδράσουν. Γιατί δεν ξεμπλέκεις εύκολα από Θεσσαλικές μαγείες και χωριάτικα ξόρκια -ξέρουν καλά στο Βόλο περί τίνος τρελλοσυστήματος πρόκειται.
Όταν επιστρέφω είμαι φρικτά προβλέψιμη: θα διασχίσω την Κεντρική,θα στρίψω δεξιά,πλατεία Εβραίων-στην αντιπαροχή. Τάχα κάποιον ψάχνω,ίσα ίσα να δω το όνομα στο κουδούνι-τα ίδια και τα ίδια δεκαετίες τώρα.
Δεν ξεχνιέται η Λάρισα,δε σβήνεται ο Λαρισαίος έτσι κι αποφασίσει ν” αφήσει τα χαρακτικά του.
Τι κι αν μεσήλιξ με τη βούλα πλέον-όταν πατάω πόδι στη γενέθλια κουτρουβαλάω τα σκαλάκια ,η ντίσκο λέγεται Στάλες,είμαι σκαστή απ’τα Αγγλικά και φτυστή η Σοφί Μαρσώ.
Τα παπούτσια μου είναι κίκερς,μυρίζω 4711, διάφορα όμορφα αγόρια με παντελόνια σωλήνα και πετσετέ κάλτσες με τραβάνε να χορέψουμε.
Δεν ξέρω με ποιόν να τα πρωτοφτιάξω.www.larissanet.gr

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Μ.Κ.Ο

Μ.Κ.Ο Τα Παράσιτα

redflecteur.wordpress.com

Σε μία περίοδο που φαίνονται οι τρομερά αρνητικές επιπτώσεις των «πολιτικών δομικής προσαρμογής» και ο νεοφιλελευθερισμός επιτίθενται σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις περιορίζουν το κράτος και τις αρμοδιότητές του, μετατρέποντας το σε επιχειρηματικό σχεδιαστή με ελαχιστοποιημένο ρόλο στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών νομιμοποιώντας την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών προς ικανοποίηση των ηγετικών οικονομικών τάξεων. Αφετηρία αυτού του τύπου φιλικής προς την αγορά παρέμβασης του κράτους είναι τα «μακροοικονομικά προγράμματα» «δημοσιονομικής πειθαρχίας» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο πολίτης ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από το αβέβαιο επίπεδο του εισοδήματος του για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε παιδεία υγειονομική περίθλαση, ασφάλιση, πρόνοια. Για έναν άνεργο ή για κάποιον υποαπασχολούμενο η κατάσταση αυτή σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει την εποχή του Καρόλου Ντίκενς. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία για να συγκαλύψει τους αποκλεισμούς μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την πρόσβαση του σε κοινωνικές υπηρεσίες, χρησιμοποιεί την ιδέα της ατομικής ευθύνης για να συσκοτίσει τις συγκεντροποιημένες αυτές πολιτικές και αποπολιτικοποιεί το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων και αποκλεισμών και μεταθέτει το βάρος της αντιμετώπισης αυτών των ταξικών ζητημάτων στο άτομο, την οικογένεια, στην εκκλησία και στην φιλανθρωπία της «κοινωνικής ευθύνης» των εταιριών και των τραπεζών και στην «κοινωνία των πολιτών» που απουσιάζει από κοινωνικές, συνδικαλιστικές, ιδεολογικές ή άλλες συλλογικές διεργασίες και αποσκοπεί μόνο στη «διόρθωση» ή την «ανακούφιση» μεμονωμένων «ατομικών» ζητημάτων.

Το επιβεβαιώνει το εικόνισμα των νεοφιλελευθέρων: «Όπως ξέρετε, δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν άντρες, γυναίκες και οι οικογένειές τους και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο μέσω των ανθρώπων και οι άνθρωποι κοιτάζουν πρώτα τον εαυτό τους» έλεγε η Thatcher.

Παλαιότερα οι άρχουσες τάξης που εκπροσωπούν μικρές μειοψηφίες του κοινωνικού συνόλου, για να διατηρήσουν τα προνόμια τους στηρίζονταν στον καταπιεστικό κρατικό μηχανισμό και σε νόμους που τους επέτρεπαν (και επιτρέπουν) να υπερασπίζονται την εξουσία τους.
Οι πρακτικές αυτές ενώ εφαρμόζονται και σήμερα, δίπλα τους δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο δίκτυο με μορφή κοινωνικού θεσμού που παίζει τον ίδιο ρόλο του ελέγχου αν και συγκαλυμμένα, με σκοπό τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό του λαού: οι αποκαλούμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις».

Μήπως όμως τα «νέα» αυτά, μη κρατικά μη κυβερνητικά «κινήματα» με την τεράστια προβολή τους από τα ΜΜΕ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην εγκατάλειψη της αριστεράς, μέρους του εργαζόμενου λαού; Και μήπως οι ΜΚΟ δεν είναι τίποτα άλλο από τα «αντιβιοτικά» του εκμεταλλευτικού συστήματος και γι’ αυτό άλλωστε απέχουν πάντα από το οργανωμένο λαϊκό και ταξικό εργατικό κίνημα; Και εξ αντικειμένου μήπως οι ΜΚΟ αποτελούν στηρίγματα του καπιταλισμού, προσπαθώντας να «στρογγυλέψουν» τη βάρβαρη φύση του και γι’ αυτό χρηματοδοτούνται πέρα από τον κρατικό κορβανά και από βιομήχανους, επιχειρηματίες και τραπεζίτες;

Οι οργανώσεις αυτές που συχνά μοιάζουν στην δομή τους με τεράστιες πολυεθνικές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό σε παγκόσμια κλίμακα. Η φιλοσοφία τους είναι το ιδεολόγημα του οικονομικού φιλελευθερισμού, της ελεύθερης επιχείρησης, την περιορισμένη επέμβαση του κράτους τη συνεργασία των τάξεων δίνοντας έμφαση στα ατομικά δικαιώματα και στη «δημοκρατία» η οποία πρέπει να εναρμονισμένη με τους θεμελιώδεις στόχους και τις ανάγκες του οικονομικού μονεταρισμού.

Στελέχη των μεγάλων ΜΚΟ συμμετέχουν σε παγκόσμιες πολιτικές συνδιασκέψεις, συνεδριάζουν με προέδρους πολυεθνικών επιχειρήσεων, συμμετέχουν σε συνέδρια οικονομικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών διαχειρίζονται προϋπολογισμούς εκατομμυρίων, οργανώνουν τηλεοπτικές διαφημιστικές εκστρατείες, «φιλανθρωπικά γκαλά» , συναυλίες και παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους.

Σε πολλές ΜΚΟ θα συναντήσουμε μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών. Ας δούμε ενδεικτικά την ΜΚΟ WWF: Πρώτος πρόεδρος (1962 – 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Ο Βερνάρδος, που χαρακτηρίζεται στον επίσημο ιστότoπο του WWF ως «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης. Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 – 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστότοπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.

Ένα άλλο ενδεικτικό της οικονομικής και πολιτικής δύναμης των ΜΚΟ είναι αφενός η ικανότητα τους να διεισδύουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα- ιδίως σε πολιτικά παθητικά πλήθη που έτσι αποενοχοποιούν τους εαυτούς τους απ’ το μερίδιο ευθύνης που φέρουν με την μη ενεργή πολιτική συμμετοχή τους- αφετέρου η πολύ περιορισμένη κριτική και πολιτική αντιμετώπιση τους που ασκεί η Αριστερά. Ο φόβος της Αριστεράς απέναντι σε τέτοια κινήματα έχει αρνητικές επιπτώσεις για τα οργανωμένα εργατικά κινήματα.

Οι ΜΚΟ έχουν ελεύθερο πεδίο να διαμορφώσουν μια απολίτικη βάση που τους επιτρέπει να εμποδίσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια αφενός να μετατραπεί σε εναντίωση στις δομές εξουσίας των κερδών αφετέρου να την ενσωματώσει σε προγράμματα ανακούφισης ανέργων, φτωχών κλπ που χρηματοδοτούνται από τράπεζες, πολυεθνικές και τον δημόσιο κορβανά. Για να μας νουθετούν με τα ανθρώπινα δικαιώματα τον σεβασμό της ατομικότητας, της ιδιωτικότητας και των ατομικών επιλογών. Παρουσιάζουν δηλαδή την κοινωνική ταξική θέση του καθενός ως αποτέλεσμα ατομικής επιλογής και όχι ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών δομών οικονομικών, πολιτικών ή πολιτισμικών. Γι αυτό και δεν αναφέρονται καθόλου στο δικαίωμα του εργαζόμενου ή του ανέργου στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην σταθερή εργασία, το οκτάωρο, τους αξιοπρεπής μισθούς συνδεδεμένους με το κόστος ζωής. Στο δικαίωμα της στέγης και της παροχής ενέργειας και ύδρευσης.

Άρα, τι κι αν έκοψαν μισθούς συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης; Τι κι αν θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα των «ελεύθερων ζωνών» χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι και αν δυσανασχετείς με την κυβερνητική πολιτική; Έμεινες άνεργος; Έχεις πρόβλημα επιβίωσης; Δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου; Σε ενοχλεί η φτώχια σου και νιώθεις τα αστικά κόμματα εχθρό;
Απευθύνσου σε μια ΜΚΟ!

Το απολίτικο εθελοντικό δίκτυο των ΜΚΟ, της «κοινωνίας των πολιτών», είναι εδώ για να σε αποσυμπιέσει ψυχολογικά μέσω του «εθελοντισμού» της ανιδιοτελούς προσφοράς και της συμμετοχής σου.

Οι ΜΚΟ στηρίζονται στους χρηματοδότες τους και στην ικανότητα τους να χειραγωγούν τα λαϊκά στρώματα. Δεν παράγουν κανένα χρήσιμο αγαθό αλλά υπάρχουν για να παρέχουν υπηρεσίες ως ο τρίτος δρόμος ανάμεσα στον «αυταρχικό κρατισμό» και στον «άγριο καπιταλισμό της αγοράς» όπως παραπειστικά λένε- εμπορευόμενοι την φτώχια.

Διότι οι ΜΚΟ δεν έχουν μειώσει την φτώχεια ούτε την δομική ανεργία. Δεν ασχολούνται με τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε συμβάλουν στα εργατικά κινήματα, αντίθετα προωθούν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας κάτω από το περιτύλιγμα της αλληλεγγύης. Στην πραγματικότητα οι εμπλεκόμενοι στις ΜΚΟ είναι μια
μάζα αντιδραστικών που συμπληρώνουν το έργο των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών όπως του ΔΝΤ, υποσκάπτοντας τα λαϊκά κινήματα.

Για την Αριστερά οι ΜΚΟ αποτελούν μια πρόκληση που χρειάζεται σκληρή αντιμετώπιση.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες