Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Αναρχικό κίνημα

Μερικές σκέψεις για το Αναρχικό κίνημα


Image
Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευ
ρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.
Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.
Ειδικά τώρα, που η καπιταλιστική κρίση, εντείνει και την φτωχοποίηση αλλά και την ωμή καταστολή της εργατικής τάξης και των αγώνων της, η αναγκαιότητα της ακόμα βαθύτερης σύνδεσης του Αναρχικού κινήματος με τους Λαϊκούς αγώνες φαίνεται πιο καθαρά.
Αλλά τι είναι η Αναρχία; Τι είναι το Αναρχικό κίνημα;
Κατ’ αρχάς, το αναρχικό κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μια στείρα ανάγνωση κλασσικών κειμένων και αναλύσεων, ούτε μια δοσμένη επαναστατική συνταγή και σίγουρα δεν μπορεί να είναι μια πρωτοπορία πεφωτισμένων.
Το αναρχικό κίνημα, είναι εκείνο το κίνημα που κεντρικό του πρόταγμα, έχει την κατάργηση σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την πραγματικά ελεύθερη αυτοδιεύθυνση των ανθρώπων.
Δεν είναι όμως τόσο σημαντικό ποια κοινωνία περιγράφεται έτσι αλλά τι είναι για έναν άνθρωπο σήμερα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Αυτό είναι που αν απαντηθεί επαρκώς, μπορεί να αποτελέσει και την σύνδεση του αναρχικού κινήματος με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό που θα καταφέρει να εμπνεύσει σε νέους αγώνες, πιο μαζικούς και πιο δυναμικούς. Μόνο η ειλικρινής και ξεκάθαρη στάση μας απέναντι στα προβλήματα του λαού μπορεί να φανερώσει την όποια δυναμική μπορεί να κατακτήσει το λαϊκό κίνημα.
Και αυτό γιατί είναι το μόνο κίνημα που δεν υπόσχεται τίποτα, που δεν κουβαλάει κανένα έτοιμο μοντέλο διαχείρισης, που δεν μεταφέρει κανένα συστημικό στερεότυπο από το σήμερα στο αύριο. Με λίγα λόγια το αναρχικό κίνημα, αποσκοπεί στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην δημιουργία εκείνων των συνθηκών, όπου η νέα κοινωνία μόνη της και ελεύθερα θα μπορέσει να δημιουργήσει όλους τους θεσμούς και τις δομές που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας της ζωής.
Θα ήταν αναντιστοιχία να θεωρήσουμε πως αυτές οι δομές είναι δυνατόν να προβλεφθούν σε ικανό βαθμό σήμερα και να περιγραφούν επακριβώς, κληροδοτώντας στην νέα κοινωνία ένα έτοιμο σχέδιο δόμησης – συγκρότησης. Ως αναρχικοί που ζούμε μέσα στον καπιταλισμό, επηρεασμένοι από τα καπιταλιστικά στερεότυπα και κουβαλώντας όλα τα ηθικοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας εξουσιαστικής κοινωνίας, δεν έχουμε την απαραίτητη καθαρότητα συνείδησης και την απαιτούμενη ελευθερία σκέψης ώστε να αποτολμήσουμε μια προεξόφληση της εικόνας μιας μελλοντικής κοινωνίας χωρίς να μεταφέρουμε στερεότυπα και εξουσιαστικές δομές.
Μόνο μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, με μέλη που βίωσαν την ελευθερία, μπορεί να αυτοθεσμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίσει την αυτοδιάθεση και την ισότητα ανάμεσα στα μέλη της.
Αυτή την αλήθεια λοιπόν πρέπει να κοινωνήσουμε, αυτή την παραδοχή των πιο αθώων προθέσεων. Καμιά γραμμή, κανένα σχέδιο, τίποτα ορισμένο από εμάς δεν θα ισχύσει αύριο. Μόνο η αγάπη για τον άνθρωπο, η φλόγα για την ελευθερία και την απαραίτητη για την απόκτηση της επανάσταση. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών του Καπιταλισμού, μέσα από την κατάργηση κάθε περιορισμού στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Το αναρχικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό, έχει μόνο έναν σκοπό. Την επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα από την δημιουργική σύνθεση των οραμάτων όλων μας.
Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε, είναι να αναλάβουμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο τις ευθύνες μας απέναντι στο κίνημα. Να καταφέρουμε να περάσουμε από την θεωρητική και κινηματική μας ενασχόληση στην βιωματική σχέση με την αναρχία. Πρέπει ασταμάτητα να παλεύουμε για την ακόμα βαθύτερη αποδοχή της ως τρόπο ζωής. Να σκεφτόμαστε πάντα, πως κάθε μας πράξη όχι μόνο κρίνεται αλλά και χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο κίνημα. Είμαστε και πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή παράδειγμα και έμπνευση για τους άλλους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο όλοι συμβάλουμε με τη στάση μας, την φλόγα που μας κατακαίει τη ψυχή και τα οράματα που μοιραζόμαστε, στο να έρθει ο εργάτης και ο άνεργος, ο απλός άνθρωπος ένα βήμα πιο κοντά στο πιο όμορφο όνειρο της ανθρωπότητας.
Πολλοί «σύντροφοι» έχουν παρεξηγήσει τρομερά την ατομικότητα και την δήθεν ελευθερία της. Βιώνουν την αναρχική ιδέα μέσα από ένα άρρωστο εγωιστικό και αποπροσανατολιστικό για το κίνημα πρίσμα. Συκοφαντούν με τη στάση τους την ίδια την αναρχική θεώρηση, και μάλιστα το κάνουν επικαλούμενοι ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Υποβιβάζουν τους κοινωνικούς αγώνες σε φάρσες και αστεϊσμούς και συχνά στο όνομα της διαφορετικότητας πέφτουν στην ίδια συστημική παγίδα της αρνητικής προπαγάνδας. Θύματα του άκρατου ατομικισμού και του life style αναρχισμού, λειτουργούν ως αναχώματα στο σύστημα, ως εκούσιοι σύμμαχοι του.
Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι όσο ζούμε στον καπιταλισμό, δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε αυτοδιάθεση έχουμε και αν θέλουμε να τα κατακτήσουμε, δεν χωράνε αντικινηματικές συμπεριφορές. Οι ατομικές μας επιλογές, δεν μπορεί στο όνομα της αυτονομίας να είναι βλαπτικές για το κίνημα. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε, πως μόνο μέσα από μια πλατιά οριζόντια οργάνωση έχουμε ελπίδες να συσπειρώσουμε δίπλα μας το εργατικό κίνημα , να εμπνεύσουμε σε κινηματική δράση και να αποδείξουμε πως πράγματι, κύριο μας μέλημα είναι η επανάσταση σε αντίθεση με τα συμβιβασμένα αριστερά κόμματα που απλά προτείνουν την ενδοκαπιταλιστική διαχείριση.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

μαλάκα μπαμπά

Δεν ντρέπομαι που είμαι Έλληνας αλλά ντρέπομαι που είμαι γιος σου μ@λάκα μπαμπά!!!!!




Για γενεές ολόκληρες γαλουχηθήκαμε με το να γινόμαστε οι πρωταγωνιστές του ανεκπλήρωτου ονείρου του κάθε πατέρα


Πάντα ο πατέρας έχει τον πρώτο λόγο για το τι θα γίνει ο κανακάρης του και αυτό γίνεται δια ροπάλου μέχρι και σήμερα. 



Και το σήμερα είναι η ταφόπλακα που έβαλε ο κάθε μαλάκας πατέρας και ψήφισε αυτά τα κοράκια που είναι σήμερα κυβέρνηση.


Έρχεται ο κάθε πικραμένος άντρας κάνει ένα παιδί και προσπαθεί να του επιβάλει να εκπληρώσει ότι όνειρο δεν μπόρεσε αυτός να εκπληρώσει, του επιβάλει να σπουδάσει εκεί όπου αυτός όχι μόνο δεν σπούδασε αλλά έμεινε και αγράμματος, του επιβάλει να δουλέψει σε μια δουλειά που δεν χρειάζεται να πληρείς προϋποθέσεις αρκεί να έχεις δικαίωμα ψήφου, του επιβάλει να μην δουλεύει 8 ώρες γιατί έτσι απλά είναι ο γιος του η η κόρη του, του επιβάλει να δεχτεί ότι όλα τα κάνει για το καλό του. 

Του κάνει κήρυγμα περί ηθικής, περί αλήθειας, περί σωστού και λάθους και η μόνη απάντηση στην οποιαδήποτε ερώτηση του γιου είναι:


μικρός είσαι δεν ξέρεις....

Φτάνει μαλάκα μπαμπά έχω γίνει σαράντα και γουστάρω να έχω τα δικά μου όνειρα και την δική μου ζωή. 

Και έρχομαι να σε ρωτήσω μαλάκα γέρο γιατί πιστεύεις ότι οι αριστεροί θα μας παίρνανε τα σπίτια και θα ερχόταν η καταστροφή όταν εσύ ο ίδιος προτού ακόμη ξεπλύνεις το αίμα του πατέρα σου από το '40 πήγες και δούλεψες στον φονιά του πατέρα σου ξεπουλώντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. 


Δεν στέκει μαλάκα γέρο η δικαιολογία σου για το ότι οι κουμουνιστές σκοτώσανε κάποιον δικό σου ενώ οι γερμανοί σκοτώσανε όλο το πιστεύω σου και θελήσανε με μανία να σε εξαφανίσουν από τον πλανήτη. 


Από πιο εγκεφαλικό σου ήρθε η ιδέα ότι εσύ ξέρεις από πολιτική και ότι είσαι πετυχημένος άντρας;

Όταν βάζεις εμένα μπροστά σε όλα σου τα θέλω, όταν θέλεις να εκπληρώσω εγώ το όνειρο που δεν τόλμησες εσύ να αγγίξεις, όταν δίνεις υποθήκη την δική μου ζωή για τα λίγα ανούσια τελευταία χρόνια σου, όταν το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να έχεις κάποιον που αντέχει στο γλείψιμο και εσύ ναι εσύ τον γλύφεις χωρίς καμία αντίσταση χωρίς καμία αντρική στάση

Αλήθεια μαλάκα γέρο έχεις πότε τολμήσει να σκεφτείς τι απέγιναν όλοι οι γιοι και κόρες όταν εσύ πήγες στην Γερμανία για δουλειά;

Θα σου πω εγώ και θα σου το πω με πολύ πόνο γιατί το έχω ζήσει μαζί με χιλιάδες άλλους γιούς και κόρες. 


Γίναμε ορφανοί άνθρωποι χωρίς πρότυπα και χωρίς εικόνα οικογένειας, νιώσαμε τον πόνο της εγκατάλειψης από μωρά, γίναμε ο πρεζάκιας της πλατείας, ο αλκοολικός του χωριού γιατί είχε ψευδαίσθηση η ουσία και απάλυνε τον πόνο άλλες γίναμε πόρνες γιατί ήμασταν εύκολα θύματα στον κάθε ανώμαλο πατέρα, γίναμε όλοι μαζί μια παρέα αποτυχημένων και σακατεμένων ψυχών και όλα αυτά γιατί εσύ μαλάκα γέρο ήξερες το καλό και το σωστό


Γίναμε ο χειρότερο σου εφιάλτης και ακόμη και σήμερα αντί να μας σώσεις έρχεσαι να μας σκοτώσεις γιατί εσύ ξέρεις. 

Αλλά η ζωή μου έμαθε μαλάκα γέρο κάτι που εσύ αγνοείς πεισματικά και δεν μπορείς να το νιώσεις. 

Ένα θα σου πω μαλάκα γέρο πλέον δεν φοβάμαι τίποτα γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα από την ψεύτικη ζωή που μου χάρισες. 

Δεν ελπίζω σε τίποτα από τα όνειρα σου γιατί έχω τα δικά μου και είναι ζωντανά, ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ μαλάκα γέρο και αντιστέκομαι σε σένα και στα αφεντικά σου . . . . . . 

Λυπάμαι πολύ που έπεσα από τα αρχίδια σου. 

Άκης (akiser) κουστουλιδης

http://upogia-taxi.blogspot.com/2012/06/blog-post_6501.html

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Ούτε δήμιοι ούτε θύματα

Ούτε δήμιοι ούτε θύματα. Του Albert Camus

http://aixmi.wordpress.com/2012/04/10/%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-albert-camus/

Ναι, πρέπει να υψώσουμε τις φωνές μας. Μέχρι αυτό το σημείο, έχω αποφύγει μια επίκληση στο συναίσθημα. Είμαστε κομματιασμένοι από μια λογική της ιστορίας που έχουμε επεξεργαστεί με κάθε λεπτομέρεια — ένα δίχτυ που απειλεί να μας πνίξει. Δεν είναι το συναίσθημα που μπορεί να κόψει το δίχτυ μιας λογικής που έχει φτάσει σε παράλογα μήκη, αλλά μονάχα ο λόγος που μπορεί να συναντήσει τη λογική στο έδαφός της. Αλλά δεν θα ήθελα να αφήσω την εντύπωση… ότι κάθε πρόγραμμα για το μέλλον μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς τις δυνάμεις μας της αγάπης και της αγανάκτησης. Γνωρίζω πολύ καλά ότι χρειάζεται μια ισχυρή κινητήρια δύναμη για να βάλει τους ανθρώπους σε κίνηση και ότι είναι δύσκολο να βάλει κανείς τον εαυτό του σε έναν αγώνα του οποίου οι στόχοι είναι τόσο μέτριοι και όπου η ελπίδα έχει μονάχα μια λογική βάση — και ούτε καν μια τέτοια. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι πώς να παρασύρεις τους ανθρώπους· είναι ουσιώδες, αντίθετα, ότι δεν πρέπει να παρασυρθούν, αλλά μάλλον ότι πρέπει να τους κάνεις να καταλάβουν καλά τι κάνουν.

Για να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί, έτσι ώστε να ανοίξει κάποιο είδος μέλλοντος — αυτή είναι η πρωταρχική κινητήρια δύναμη, το πάθος και η θυσία που απαιτείται. Απαιτεί μονάχα ότι συλλογιζόμαστε και έπειτα αποφασίζουμε, με σαφήνεια, κατά πόσον η μοίρα της ανθρωπότητας πρέπει να γίνει ακόμη πιο άθλια προκειμένου να επιτευχθούν μακρινοί και θολοί στόχοι, κατά πόσον θα πρέπει να αποδεχθούμε έναν κόσμο γεμάτο με όπλα όπου ο αδελφός σκοτώνει αδελφό· ή αν, αντίθετα, θα πρέπει να αποφύγουμε την αιματοχυσία και τη δυστυχία όσο το δυνατόν περισσότερο έτσι ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία για επιβίωση σε επόμενες γενεές καλύτερα εξοπλισμένες από ό,τι είμαστε εμείς.
Από την πλευρά μου, είμαι αρκετά σίγουρος ότι έχω κάνει την επιλογή. Και, έχοντας επιλέξει, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω, ότι πρέπει να δηλώσω ότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι ένας από εκείνους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, που συμβιβάζονται με το φονικό, και ότι θα πρέπει να υποστώ τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης. Αυτό. Κι αυτό είναι μέχρι εκεί που μπορώ να πάω προς το παρόν…. Ωστόσο, θέλω να κάνω σαφές το πνεύμα με το οποίο αυτό το άρθρο είναι γραμμένο.
Μας ζητείται να αγαπάμε ή να μισούμε την τάδε ή την δείνα χώρα και τον τάδε ή τον δείνα λαό. Αλλά μερικοί από μας αισθάνονται πάρα πολύ έντονα την κοινή ανθρώπινη φύση μας για να κάνουν μια τέτοια επιλογή. Εκείνοι που αγαπούν πραγματικά το Ρωσικό λαό, σε ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που ποτέ δεν έπαψαν να είναι — αυτή την παγκόσμια μαγιά που ο Τολστόι και ο Γκόρκι μιλήσαν — δεν τους εύχονται επιτυχία στην πολιτική εξουσία, αλλά μάλλον θέλουν να τους γλυτώσουν, ύστερα από τις δοκιμασίες του παρελθόντος, από μια νέα και ακόμα πιο τρομερή αιματοχυσία. Το ίδιο, επίσης, για τον Αμερικανικό λαό, και τους λαούς της δυστυχισμένης Ευρώπης. Αυτό είναι το είδος των στοιχειωδών αληθειών που είναι πιθανόν να ξεχάσουμε εν μέσω των λυσσασμένων παθών της εποχής μας.
Ναι, είναι ο φόβος και η σιωπή και η πνευματική απομόνωση που προκαλούν ότι πρέπει να καταπολεμηθούν σήμερα. Και είναι η κοινωνικότητα και η παγκόσμια αλληλοεπικοινωνία των ανθρώπων που πρέπει να υποστηριχθεί. Η δουλεία, η αδικία, και τα ψέμματα καταστρέφουν αυτήν την επαφή και απαγορεύουν αυτήν την κοινωνικότητα· και γι’ αυτό πρέπει να τα απορρίψουμε. Αλλά αυτά τα κακά είναι σήμερα η ίδια η ουσία της ιστορίας, έτσι ώστε πολλοί τα θεωρούν αναγκαία κακά. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να “δραπετεύσουμε απ’ την ιστορία”, αφού είμαστε χωμένοι μέσα σ’ αυτήν ίσαμε το λαιμό. Αλλά μπορεί κανείς να προτείνει να αγωνιστούμε μέσα στην ιστορία για να διατηρήσουμε από την ιστορία εκείνο το μέρος του ανθρώπου που δεν αποτελεί αρμόζων πεδίο του. Αυτό είναι το μόνο που έχω να πω εδώ. Το “σημείο” του παρόντος άρθρου μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:
Τα σύγχρονα έθνη καθοδηγούνται από ισχυρές δυνάμεις κατά μήκος των δρόμων της εξουσίας και της κυριαρχίας. Δεν θα πω ότι οι δυνάμεις αυτές θα πρέπει να συνεχιστούν ή ότι θα πρέπει να παρεμποδιστούν. Χρειάζονται τη βοήθειά μας και, προς το παρόν, γελούν με τις προσπάθειες να τις εμποδίσουν. Έτσι, θα συνεχίζουν. Αλλά θα θέσω μόνο αυτή την απλή ερώτηση: Τί θα συμβεί αν αυτές οι δυνάμεις καταλήξουν σε αδιέξοδο, τί θα γίνει αν αυτή η λογική της ιστορίας στην οποία τόσοι πολλοί βασίζονται αποδεικνύεται τώρα ότι είναι μια χίμαιρα; Τί θα συμβεί αν, παρά τους δύο ή τρεις παγκόσμιους πολέμους, παρά τη θυσία πολλών γενεών και ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, τα εγγόνια μας — υποθέτοντας πως θα επιζήσουν — δεν βρεθούν πιο κοντά σε μια παγκόσμια κοινωνία; Είναι πολύ πιθανό ότι οι επιζώντες μιας τέτοιας εμπειρίας θα είναι πολύ αδύναμοι για να κατανοήσουν τα δικά τους βάσανα. Από τη στιγμή που αυτές οι δυνάμεις εξασκούνται και από τη στιγμή που είναι αναπόφευκτο ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο κάποιοι από εμάς δεν θα πρέπει να αναλάβουν να τις διαιωνίσουν, μέσα στην αποκαλυπτική ιστορική θέα που εκτείνεται μπροστά μας, ένα μετριοπαθή σκεπτικισμό που, χωρίς να παριστάνει ότι λύνει τα πάντα, θα είναι έτοιμος συνεχώς να δίνει κάποιο ανθρώπινο νόημα στην καθημερινή ζωή. Το βασικό πράγμα είναι ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ζυγίσουν προσεκτικά το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν….
Το μόνο που ρωτάω είναι ότι, εν μέσω ενός δολοφονικού κόσμου, συμφωνούμε να συλλογιστούμε σχετικά με το φονικό και να κάνουμε μια επιλογή. Μετά από αυτό, μπορούμε να διακρίνουμε εκείνους που δέχονται τις συνέπειες του να είναι δήμιοι ή οι συνεργοί των δήμιων, και εκείνους που αρνούνται να το πράξουν με όλες τους τις δυνάμεις και όλο τους το είναι. Δεδομένου ότι αυτή η τρομερή διαχωριστική γραμμή υπάρχει πράγματι, θα είναι ένα κέρδος αν επισημανθεί καθαρά. Πάνω από την έκταση των πέντε ηπείρων κατά τα προσεχή έτη ένας ατέλειωτος αγώνας πρόκειται να επιδιωχθεί μεταξύ της βίας και της φιλικής πειθούς, ένας αγώνας στον οποίο, εγγυημένα, η πρώτη έχει χίλιες φορές πιθανότητες επιτυχίας από ότι η τελευταία. Αλλά έχω πάντα υποστηρίξει ότι, αν αυτός ο οποίος βασίζει τις ελπίδες του στην ανθρώπινη φύση είναι ανόητος, αυτός που παραδίνεται ενώπιον των περιστάσεων είναι δειλός. Και πλέον, η μόνη έντιμη πορεία θα είναι να διακυβεύσουμε τα πάντα σε ένα τρομερό ρίσκο: ότι οι λέξεις είναι πιο ισχυρές από τα πυρομαχικά.
Μετάφρ. aixmi

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

“Χάσαμε”

“Χάσαμε”(;)





Πράγματι. Μπορεί να “χάσαμε”. Για τώρα.http://anarmodios.wordpress.com/2012/06/19/1-517/
Μα δεν είναι και σίγουρο το κατά πόσον η άλλη πλευρά “κέρδισε”. Και τι ακριβώς “κέρδισε” από αυτή την ήττα μας, ως λαού. Διότι η νίκη τους φαίνεται Πύρρειος.
Τώρα έχουν να διαχειριστούν αυτή την καυτή “νίκη”. Θα μαλλιοτραβηχτούν και λίγο μεταξύ τους βέβαια, μέχρι να μοιράσουν τα οφίτσια και τους θώκους. Προς τέρψιν ημών, του πάντα φιλοθεάμονος κοινού.
Θα μαλλιοτραβηχτούν διότι έχουν να μοιράσουν και τα …
μελλοντικά κέρδη που προσδοκούν πως θα έχουν από τα οφίτσια και τους θώκους. Νόμιμα και άνομα κέρδη. Πολιτικά και οικονομικά κέρδη. Φανερά και κρυφά κέρδη. Πάντα έχουν κέρδη. Το κέρδος έχει αντικαταστήσει κάθε ηδονή μέσα στην ψυχή τους εξάλλου.
Μα είναι τόση η βουλιμία τους, και η αλαζονική σιγουριά τους, που γρήγορα θα δείξουν τις προθέσεις τους: να μας τα πάρουν όλα. Ισως και τις ζωές μας ακόμα. Αν υποθέσουμε οτι έχουμε ζωές τώρα.
Μα η σιγουριά και η αλαζονεία, στη μέση μιας μάχης, στη μέση του πολέμου καλύτερα, είναι μειονέκτημα. Βαρύ μειονέκτημα. Ετσι λειτουργεί. Παλαιόθεν.
Θα φανεί βέβαια μέχρι που έχουν διάθεση να το πάνε, από το πόσο θα εκφασίσουν το σύστημα και την πολιτική τους συμπεριφορά. Οτι είναι ανάλγητοι το ξέρουμε σίγουρα. Ομως όταν τα μέτρα τους φέρουν αντιδράσεις, μέχρι που είναι αποφασισμένοι άραγε να φτάσουν; Διότι όταν σου κάνουν κατάσχεση στο σπίτι ή δεν έχεις να ταίσεις τα παιδιά σου ή να πληρώσεις το νοίκι και σου κάνουν έξωση, θα αντιδράσεις. Θες δεν θες θα ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ.
Μέχρι που λοιπόν είναι αποφασισμένοι να φτάσουν;
Στρατιωτικό νόμο;
Μακρύτερα;
Θα ονομάσουν άραγε τους πεινασμένους, εξαθλιωμένους, οργισμένους και απελπισμένους που θα φέρει το Φθινόπωρο, κι ο τρομερός Χειμώνας που μας περιμένει, ως “τρομοκράτες” ή “ταραχοποιούς” ή “ανθέλληνες πορτοκαλλί επαναστάτες”; Θα βγάλουν ερπυστριοφόρα ή θα αρκεστούν στην πέμπτη τους φάλαγγα; Θα δούμε κι άλλους “αποσταθεροποιητικούς εμπρηστικούς μηχανισμούς”; Και πως θα απαντήσουν στους …”εμπρηστές”;
Ηδη μετράμε τρεις νεκρούς τη μέρα. Κι ανεβαίνει. Επισήμως. Χώρια οι παράπλευρες απώλειες λόγω “ελλείψεων” στα νοσοκομεία.
Είναι πόλεμος. Κανονικός. Αν και χωρίς στολές. Ο εχθρικός στρατός φοράει κουστούμια. Και βγαίνει και καμαρώνει κάθε βράδυ στα δελτία των οχτώ. Πως “σώζει την πατρίδα μας”.
Μα κι εμείς όμως, κι εμείς ΔΕΝ ήμασταν προετοιμασμένοι όπως έπρεπε.
Πρώτα πρώτα έπρεπε να το περιμένουμε πως θα ‘χουμε πολλούς “προσκυνημένους”. Από τον φόβο; Από την ανάγκη; Από την ανοησία; Από την διαφθορά;
Επειτα, δεν καταφέραμε να παρατάξουμε και καμμιά σοβαρή …φάλαγγα. Η επιτομή της διαίρεσης και του διχασμού είμαστε. Από δω ο Σύριζα, από κει το ΚΚΕ, από την άλλη οι ΑΝΕΛ. Και μη χάσει και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ψιχίο του. Αν όλα τούτα τα μαγαζιά και μαγαζάκια βρίσκαν κοινό τόπο και σκοπό, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, τώρα θα ήμασταν αλλού. Αλλά δεν είμαστε.
Ισως όμως τελικά ο λαός, στο σύνολό του, να λειτουργεί πράγματι έξυπνα και πονηρά. Είναι μια σκέψη κι αυτή.
Από τη μια έδειξε πως δεν έχει εμπιστοσύνη στους αντι-μνημονιακούς και εγώ τουλάχιστον δεν τον πολυ-κατηγορώ.
Κι από την άλλη έδωσε στους μνημονιακούς αυτό που τόσο πολύ θέλανε. Αφού βέβαια τους εξευτέλισε πρώτα, στην προηγούμενη εκλογή. Κι αυτούς και τα επιχειρήματά τους. Και τις πολιτικές τους.
Τώρα τους λέει: “Θέλετε να με κυβερνήσετε τόσο πολύ; Και με τρομοκρατείτε πως αν δεν σας δώσω την κυβέρνηση θα καταστραφώ; Οκ ρε μάγκες, πάρτε την. Και βλέπουμε ποιος και τι θα …καταστραφεί, στη συνέχεια”.
Εχασε ο λαός. Ναι. Για τώρα. Κι αυτό θα μας στοιχίσει κι άλλους νεκρούς. Αλλά ίσως να προτίμησε να ΜΗΝ δώσει ακόμα την τελική μάχη. Διότι αυτούς που είχε να παρατάξει, δεν του πολυ-γεμίζανε και το μάτι. Μεταξύ μας τώρα, κι εκείνοι δεν φαινότανε να το πολυθέλουνε να συγκρουστούνε.
Οπότε η μάχη …ανεβλήθη.
Μα θα δοθεί. Είναι σίγουρο.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

αυτονομία μέσα από αλληλέγγυες συλλογικές πρακτικές επιβίωσης

Ανανεώνοντας το πρόταγμα της αυτονομίας μέσα από αλληλέγγυες συλλογικές πρακτικές επιβίωσης


Του Σταύρου Σταυρίδη*

Δεν βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η ζωή μας κυλάει κανονικά, όπου τα ερωτήματα τίθενται από μια συνθήκη όπου έχουν εξασφαλιστεί τα βασικά δεδομένα προβλεψιμότητας του μέλλοντος μιας κανονικής ζωής, αλλά σε μια περίοδο κρίσης όπου πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι πια δεδομένα. Αυτή η νέα συνθήκη έχει θέσει με καινούργιο τρόπο ένα ερώτημα το οποίο διαμορφώνεται όχι μονάχα στα μυαλά εκείνων που είχαν μια εμπλοκή με το πρόβλημα της ανθρώπινης χειραφέτησης και προσπαθούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο να το αρθρώσουν σε μια πολιτική, αλλά και στα μυαλά εκείνων που αυτό τους φαινόταν πολύ μακρινό ή αδιάφορο. Το ερώτημα αυτό είναι: μπορούμε, με τις συνθήκες που ζούμε, εμείς οι ίδιοι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Είναι δυνατό, καθώς αδιαφορεί πλέον το κράτος, ως μηχανή αναπαραγωγής της κοινωνίας, για τη ζωή μας, να ρυθμίσουμε εμείς αυτή τη ζωή;

Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, και στη Λατινική Αμερική αυτό το έχουν ζήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, σε μια συνθήκη όπου ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας, σε εξαιρετικά μεγάλη κλίμακα (όπως στις μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στην Αθήνα πλέον), τίθενται σχεδόν εκτός κοινωνίας. Υπάρχουν δύο εξαιρετικά κομβικά ζητήματα από τα οποία εξαρτιέται η αναπαραγωγή των ανθρώπων (με όρους ένταξης και υπαγωγής σε ένα σύστημα ζωής που να μπορεί να επιδέχεται μια στοιχειώδη προβλεψιμότητα και να έχει νόημα), γύρω από τα οποία έχουν αρθρωθεί και αντίστοιχες πρακτικές και αντιδράσεις. Είναι το πρόβλημα της στέγης και το πρόβλημα της διατροφής. Γύρω από αυτά υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας πολύ έντονος προβληματισμός στα κινήματα και τις μορφές αυτοοργάνωσης που έχουν ξεπηδήσει με πολλούς τρόπους σε κοινωνίες σε κρίση.

Οι σύντροφοι στο Μεξικό, σε ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο στο οποίο βρέθηκα πρόσφατα, προβληματίζονται πάνω στο θέμα της αυτονομίας με τέτοιους όρους, δηλαδή με όρους υλικής αναπαραγωγής εκείνων που βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα επιβίωσης. Λένε κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: δεν μπορούμε να φανταστούμε καμιά μορφή αυτονομίας, δηλαδή χειραφέτησης από τους μηχανισμούς της εξουσίας και του κράτους, εάν αυτή η μορφή δεν περιλαμβάνει μορφές διατροφικής αυτονομίας. Εάν, δηλαδή, δεν μπορεί το ίδιο το υποκείμενο που επιχειρεί να χειραφετηθεί από τους μηχανισμούς που ελέγχουν τη ζωή του να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη που χρειάζεται για την επιβίωση.

Υπάρχω εάν υπάρχεις”

Στη Λατινική Αμερική ανακάλυψαν ένα δίκτυο σκέψεων και κοσμοαντιλήψεων που μπορεί και να βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο ήδη θεμελιωμένο, έναν κόσμο που ο δυτικός πολιτισμός περιφρόνησε, διέλυσε, καταπάτησε, κατέστρεψε, στον κόσμο της ιθαγενικής σοφίας κάποιων κοινοτήτων οι οποίες υπάρχουν ακόμα. Έναν τρόπο σκέψης ο οποίος επιβιώνει όλης αυτής της περιόδου της αρπακτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο οποίος συμπυκνώνεται στη φράση buen vivir. Το buen vivir σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση, ευ ζην ή το να ζεις καλά, αλλά δεν πρόκειται για τη συνέχιση μιας στωϊκής ή επικούρειας συζήτησης για τη βελτίωση του εαυτού, αλλά ίσα ίσα για θεμελίωση του ερωτήματος της αξίας που έχει η ζωή πάνω στην αξία της συλλογικής αναφοράς, της κοινότητας.

Η ουσία του buen vivir είναι η διατύπωση «υπάρχω εάν υπάρχεις». Υπάρχω όχι ως αυτοτελής αξία, αλλά υπάρχω εφόσον υπάρχεις. Δηλαδή, εξαρτάται η ύπαρξή μου, η δυνατότητά μου να υπάρχω, από το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχεις και εσύ. Το buen vivir, λοιπόν, θέτει στο πλαίσιο του καινούργιου προβληματισμού για την αυτονομία ένα ακόμη ερώτημα: εάν στοχάζομαι στον ορίζοντα του άλλου, εάν ενεργώ με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ο άλλος, με ποιες αξίες, με ποιες αρχές μπορώ να εκφράσω αυτή τη συνλειτουργία στην προοπτική της κοινής μας επιβίωσης; Ξεχώρισαν τρεις αρχές οι οποίες προέρχονται από αυτό το κοσμοθεωρητικό σύμπαν αλλά χειρονομούν προς έναν νέο ορισμό της κοινότητας. Η πρώτη αρχή είναι να μη σκοτώνεις τον άλλον. Η δεύτερη αρχή είναι να μην κλέβεις. Και η τρίτη είναι να μην σταματάς να δουλεύεις. Μπορεί να φαίνονται λίγο εχθρικές προς αυτά που μπορεί να σκεφτόμαστε, δείτε, όμως, την ερμηνεία τους. Το γιατί δεν πρέπει να φονεύεις τον άλλον είναι μάλλον προφανές, δεν μπορεί η δυνατότητα του φόνου να είναι ο ορίζοντας θεμελίωσης της κοινότητας. Το να μην κλέβεις σημαίνει ότι, επειδή ακριβώς η συλλογική αναφορά στα αγαθά επιβίωσης της κοινότητας προϋποθέτει έναν σεβασμό της συμμετοχής καθενός σε αυτά τα αγαθά, οποιαδήποτε πράξη κλοπής, δηλαδή ατομικής ιδιοποίησης, είναι στην ουσία μια ενέργεια κατά της κοινωνίας. Το τρίτο και πιο περίεργο, το μη σταματάς να δουλεύεις, σημαίνει στη δική τους λογική ότι, επειδή η δουλειά δεν είναι καταναγκαστική εργασία, δεν είναι αυτό που σου επιβάλλεται για να μπορέσεις να αναπαραχθείς ατομικά με αντίτιμο κάποιου είδους μισθό, αλλά η διαρκής σχέση μετασχηματισμού και αρμονίας με το φυσικό περιβάλλον, το να σταματάς να δουλεύεις σημαίνει ότι παραιτείσαι από αυτή τη διαρκή ανταλλαγή, ότι αποσύρεσαι από το κοινωνικό, είσαι αντικοινωνικός.

Το ερώτημα είναι, αν θέσει κανείς με αυτούς τους όρους το ζήτημα της αυτονομίας, πώς μπορεί αυτή η αυτονομία να οριστεί ή να τεθεί σε έναν ορίζοντα θεωρητικό ως πολιτικό πρόταγμα. Εκεί υπάρχει άλλη μια πτυχή αυτής της συζήτησης για το buen vivir που αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους λαμβάνονται στο εσωτερικό των κοινοτήτων οι αποφάσεις ή παράγονται μορφές διαβούλευσης με στόχο να βρεθεί ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να εξασφαλιστεί το buen vivir ως συλλογική συνθήκη.

Μπροστά, λοιπόν, στην παράδοση αυτού του τρόπου σκέψης υπάρχει ξανά το πρόβλημα της οργάνωσης, το πρόβλημα της απόφασης, και το πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα σε αυτούς που μετέχουν σε μια κοινότητα. Υπάρχει, εντέλει, το πρόβλημα της δημοκρατίας και το πρόβλημα της εξουσίας. Το πρόβλημα της δημοκρατίας, σε αυτόν τον ορίζοντα, σημαίνει αναγνώριση αυτού που ο Ρανσιέρ αποκαλεί «δημοκρατικό παράδοξο». Δηλαδή, όχι μονάχα δημοκρατία για να γίνουμε ίσοι, αλλά ασκούμε τη δημοκρατία στο όνομα του ότι είμαστε προκαταβολικά όλοι ίσοι. Ταυτόχρονα, λοιπόν, στόχος και προϋπόθεση της δημοκρατίας είναι η ισότητα. Αυτό είναι ένα στοιχείο της συνθήκης της νέας διατύπωσης της αυτονομίας.

Ένα δεύτερο στοιχείο αυτής της συνθήκης είναι, επειδή αυτό το «δημοκρατικό παράδοξο» είναι μια μηχανή που πρέπει να είναι σε διαρκή λειτουργία, με ποιο τρόπο μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτή τη μηχανή απέναντι σε αυτό που μπορεί να την καταστρέψει. Η εξασφάλιση είναι, κοντολογής, να εφεύρουμε τρόπους, μέσα από αυτές τις πρακτικές της επιβίωσης που δίνουν νόημα συλλογικά στη ζωή, να καταστρέφουμε τις δυνατότητες συσσώρευσης εξουσίας. Να καταστρέφουμε τη δυνατότητα κάποιων να οικειοποιούνται τον κοινωνικό πλούτο και την κοινωνική γνώση προς όφελός τους. Η κοινωνική αλληλεγγύη, λοιπόν, η οποία μπορεί να στηρίζεται σε ένα τέτοιο πρόταγμα αυτονομίας μέσα από τη δημοκρατία, χρειάζεται διαρκώς την εφεύρεση μηχανών που καταστρέφουν τη συσσώρευση της εξουσίας.

*Καθηγητής ΕΜΠ

Από το 8ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Το δικό μου παραμύθι της προεκλογικής εκστρατείας: Γιατί θα ψηφίσω (ΣΥΡΙΖΑ

















)

Για να είμαι τίμιος απέναντί σου πρέπει να σου ξεκαθαρίσω τις δύο αρχές που καθορίζουν την πολιτική και την κοινωνική μου στάση.
http://keipi.blogspot.gr/2012/06/blog-post_14.html
Είμαι αναρχικός.


Δεν πιστεύω στη βία.

Σαν αναρχικός επιδιώκω μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αυτονομίας και αλληλεγγύης σε αρμονία με την φύση. Σαν άνθρωπος που έχει εκτιμήσει ότι η βία παράγει στις κοινωνίες μόνο φοβικά και προσωρινά ιστορικά αποτελέσματα
(*) επιδιώκω να συνδημιουργήσω αυτήν την κοινωνία με πρόσωπα που έχουν -τουλάχιστον-
την διάθεση να επανεξετάσουν την προσωπική και την κοινωνική τους στάση και να την αλλάξουν προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Γιατί θα ψηφίσω:

Πιστεύω ακράδαντα ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό θα ήταν παράνομες. Και αναγνωρίζω ότι όπου συνέβη αυτό, το σύστημα φρόντισε να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με μια δικτατορία για να διασωθεί. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που εμφανίζονται στην Λατινική Αμερική είναι πολύ πρόσφατες για να δημιουργήσουν ιστορικό παράδειγμα.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι οι εκλογές αλλάζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί η δυναμική μιας κοινωνίας. Και είναι εντελώς διαφορετικό ένα πλαίσιο που αναγνωρίζει την ανθρώπινη ιδιότητα σε όλους τους ανθρώπους από ένα άλλο που την αποδίδει αποκλειστικά με φυλετικούς, θρησκευτικούς ή οικονομικά χρησιμοθηρικούς όρους(**). Είναι επίσης εντελώς διαφορετικό ένα, έστω και κατ' επίφαση, δημοκρατικό πλαίσιο με κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες από το πλαίσιο "έκτακτης ανάγκης" που προωθείται από τις αρχές του 21ου αιώνα(***).

Θα ψηφίσω γιατί θέλω να κατοχυρώσω ένα πλαίσιο που να μου επιτρέπει να απευθύνω τις απόψεις μου σε ολόκληρη την κοινωνία (ακόμα κι αν δεν καταφέρνω να την "ξυπνήσω") κι όχι μονάχα σε μια μικρή (και de facto εκτός νόμου) μερίδα της.

Θα ψηφίσω ακόμα γιατί δεν θεωρώ ότι η αποχή, όσο μεγάλη κι αν καταγραφεί αυτή την χρονική στιγμή, έχει την ικανότητα να απονομιμοποιήσει το σύστημα εκπροσώπησης και φυσικά την κυβέρνηση που θα προκύψει. Η δικαιολογία των νεκρών που δεν έχουν διαγραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους, αλλά και της πρόσφατης αύξησης της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό, είναι έτοιμη για να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή.

Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ:

Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε κατά την άποψη μου μια τεράστια πολιτική απρέπεια υποκλέπτοντας οπτικό και άλλο υλικό που κατέγραψε η ομάδα multimedia της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος, είναι -στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία- η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορώ να ψηφίσω. Και το γεγονός ότι φαίνεται να έχει μια πιθανότητα κυβερνητικής προοπτικής μετράει στα υπέρ του.


Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλω να ξεμπλέξω οριστικά με την "Αριστερή Κυβέρνηση". Αν δεν καταφέρουν και τώρα να την σχηματίσουν το ΚΚΕ, η ΔΗ.ΜΑΡ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να μου κάνουν την χάρη να πάνε κάπου να ψοφήσουν ήσυχα. Κανένας δεν θα τους χρειάζεται πια και σε καμία δεν θα λείψουν...

Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί με την τρομακτική διόγκωσή του, ανακάτεψε τον βυθό του βάλτου της πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα. Και με την επιλογή του να ξαναπάει σε εκλογές, έφερε στην επιφάνεια την απόλυτη σαπίλα αυτού του βάλτου. Μ' αρέσει να βλέπω το πανικόβλητο βλέμμα "επαγγελματιών της πολιτικής" που κινδυνεύουν, για πρώτη φορά στα σοβαρά, να βγουν στην ανεργία. Μ' αρέσει να ακούω ότι "έγκριτες τηλεπαρουσιάστριες" πουλάνε τις διαμερισματάρες τους στο Κολωνάκι. Θέλω να μυρίσω κι άλλη από την τσίκνα που βγάζουν τα "τσιράκια" που "καίγονται" να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους που ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Θέλω να γευθώ την γλύκα του εξοστρακισμού ή της "εθελούσιας εξορίας" όσων γάμησαν αυτόν τον τόπο και δολοφόνησαν "αυτοκτονώντας" τους συντρόφους μου.


Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί πιστεύω ότι αν είναι να γαμηθούνε όλα, είναι καλύτερα να γαμηθούνε καλοκαίρι. Η αυτοοργάνωση είναι πιο εύκολη το καλοκαίρι, όλος ο κόσμος είναι έξω, θα την βρούμε την άκρη να κρατηθούμε όλοι ζωντανοί αν μας κόψουνε την πρέζα της δόσης οι τροϊκανοί. Δεν θα ψάχνουμε να βρούμε τους πεθαμένους από το κρύο γέρους μέσα σε διπλοκλειδωμένα διαμερίσματα με πόρτες ασφαλείας.


Και για να μην το κουράζω άλλο, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί με μια ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά προσωπικά θα έχω μόνο μία από τις παρακάτω τρεις επιλογές. Να φύγω μετανάστης, να γίνω αυτόχειρας ή να καταλήξω δολοφόνος.




(*) Το σκεπτικό μου είναι ότι όταν βιάζεις ένα πρόσωπο να αλλάξει συνείδηση, το αποτέλεσμα είναι ένας ψυχικός καταναγκασμός που λειτουργεί σαν τραύμα. Αν στην συνταγή προστεθεί αίμα και νεκροί, τότε αυτοί που συνδημιουργούν την κοινωνία είναι πολωμένοι μέχρι θανάτου. Εν ολίγοις, η κάθε επανάσταση γεννά την παλινόρθωσή της. Μπορεί να είναι λάθος, τσεκάρισέ το κι εσύ.

(**)Η στάση της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες είναι, κατά την γνώμη μου, ακριβώς αυτή. Συμπαθή κατοικίδια όταν τους εκμεταλλεύεται, βλαβερά ζωύφια όταν δεν τους χρειάζεται πια. Σήμερα ισχύουν και τα δύο, ταυτόχρονα. Η μετανάστρια με την οποία έχουμε συχνή χρησιμοθηρική επαφή είναι "κακομοίρα", ο άγνωστος αφρικανός μικροπωλητής δυνάμει "εγκληματίας". Υπό αυτή την οπτική η Ελλάδα είναι ρατσιστική χώρα. Κι αυτό για τσεκάρισμα.

(***)Η ταχύτητα με την οποία ψηφίστηκε το Patriot Act (που είναι το "πατρόν" που πάνω του κόβονται και ράβονται όλα τα επόμενα περιοριστικά της ελευθερίας νομοσχέδια και δημιούργησε το ψευδοδίπολο "ασφάλεια εναντίον ελευθερίας") υποψιάζει πως ήταν ήδη έτοιμο και περίμενε την ευκαιρία να εφαρμοστεί.

"Νέα Τάξη και Εθνισμός"

Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι...

Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)

"Νέα Τάξη και Εθνισμός"
Η βασική αντινομία, που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη νέα τάξη, είναι η προσπάθεια προς ένα ενιαίο οικονομικά κόσμο, όμως πολιτικά κατακερματισμένο, ώστε τα μικρά του τμήματα να ελέγχονται ευκολότερα και που οδηγούν βέβαια από την άλλη μεριά, στο βαθμό που τα μέρη αυτά θέλουν να αντισταθούν, στην έξαρση του εθνικιστικού φαινομένου. Φαινόμενο το οποίο η νέα τάξη θεωρεί, αυτή τη στιγμή, σαν το κυριότερο εμπόδιο για την ομαλή λειτουργία της αναγκαίας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Από την άποψη αυτή, η αναβίωση των εθνικισμών δεν μπορεί να θεωρείται σαν αρνητική, απλώς, εκδήλωση, που...
 εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και σαν αναπόφευκτη εκδήλωση αντίστασης όλων εκείνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι ή να αγωνιστούν για να διατηρήσουν μια δική τους εθνική ταυτότητα ή να υποταχθούν απολύτως στη νέα τάξη πραγμάτων. Από την άποψη της αποτελεσματικότητας των αντιδράσεων στην εδραίωση τέτοιου κέντρου, θα ‘πρεπε επομένως, εκ μέρους της επαναστατικής Αριστεράς, καταρχήν να υπάρχει μια αντίδραση σε κάθε περίπτωση που η νέα τάξη προσπαθεί να κατακερματίσει ένα ήδη συγκροτημένο σύνολο και να τασσόμαστε κατά της προσπάθειας αυτής.
Και εάν αυτό συμβεί, όταν βρισκόμαστε μπροστά στην ανασυγκρότηση νέων εθνικών κρατών, που αναζητούν σαν προστασία τους απέναντι στον πολιτικό έλεγχο της νέας τάξης, μια δική τους εθνική ταυτότητα, αυτό να μην μας οδηγεί σε μια αρνητική καταδίκη των προσπαθειών αυτών.[...]Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ’ ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ’ αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.
Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να ‘χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Το μίσος δεν παράγει την αγάπη και δεν θα ανανεώσουμε τον κόσμο με μίσος.

Ερρίκο Μαλατέστα – Μια μικρή θεώρηση
http://eagainst.com/articles/33595/
Το μίσος δεν παράγει την αγάπη και δεν θα ανανεώσουμε τον κόσμο με μίσος. Και η επανάσταση του μίσους είτε θα αποτύχει εντελώς, είτε θα οδηγήσει σε μια νέα καταπίεση , η οποία θα μπορούσε να βαφτιστεί αναρχική, δεδομένου ότι κάποιος ονομάζει τις παρούσες κυβερνήσεις φιλελεύθερες, αλλά δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια καταπίεση και θα αποτύχει να παραγάγει επαναστατικά αποτελέσματα (δεν θα αποτύχει να παράγει τα αποτελέσματα της καταπίεσης).
Η επανάσταση βουίζει παντού. Εδώ είναι η έκφραση μιας ιδέας, και εκεί το αποτέλεσμα μιας ανάγκης, συχνότερα είναι το αποτέλεσμα  του συνδυασμού των αναγκών και των ιδεών που παράγονται αμοιβαία και ενισχύουν οι μεν τις δε. Στερεώνεται στις αιτίες του κακού ή χτυπάει κοντά, είναι συνειδητή ή ενστικτώδης, είναι ανθρωπιστική ή βάναυση, γενναιόδωρη ή στενά εγωιστική, αλλά αυξάνεται πάντα και επεκτείνεται.
Η ιστορία προελαύνει λέγοντας ότι: είναι άχρηστο λοιπόν να παραπονεθεί κάποιος για τις διαδρομές που αυτή επιλέγει, δεδομένου ότι αυτές οι διαδρομές έχουν δημιουργηθεί  από όλη την προηγούμενη εξέλιξη.
Αλλά η ιστορία γράφεται  από τους ανθρώπους και δεδομένου ότι δεν θέλουμε να παραμείνουμε αδιάφοροι και παθητικοί θεατές στην ιστορική τραγωδία, δεδομένου ότι θέλουμε να συμβάλουμε με όλες τις δυνάμεις μας για να καθορίσουμε τα γεγονότα που φαίνονται σε μας ευνοϊκότερα στο σκοπό μας, πρέπει να έχουμε ένα κριτήριο για την  αξιολόγηση των γεγονότων που παράγονται, και ειδικά στην επιλογή της θέσης που θα καταλάβουμε στον αγώνα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: έχουμε μιλήσει πολύ για αυτό το αξίωμα. Στην πραγματικότητα, είναι ο καθολικός οδηγός της συμπεριφοράς. Κάποιος θα μπορούσε να πει καλύτερα: κάθε σκοπός έχει τα μέσα του. Είναι απαραίτητο να επιδιωχθεί η ηθική στο σκοπό, τα μέσα καθορίζονται μοιραία.
Ο σκοπός όσο  καθορίζεται συνειδητά  ή από  ανάγκη, το μεγάλο πρόβλημα της ζωής είναι να βρεθούν τα μέσα που, σύμφωνα με τις περιστάσεις, οδηγούν στην βέβαιη και χωρίς κόστος επίλυση. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος επιλύει ότι το πρόβλημα εξαρτάται, από τον άνθρωπο, εάν ένα άτομο ή ένα συμβαλλόμενο μέρος φθάνει στο σκοπό του, εάν θα είναι χρήσιμο στο σκοπό του ή θα εξυπηρετήσει, χωρίς να το θέλει , τον εχθρό. Το μυστικό των μεγάλων ατόμων και των μεγάλων κομμάτων, τα οποία έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην ιστορία είναι η εύρεση των καλών μέσων. Το τέλος του Ιησουϊτισμού είναι, για τους μυστικιστές η δόξα του Θεού για άλλους, η δύναμη της κοινωνίας. Κατά συνέπεια πρέπει να δοκιμάσουν να καθοδηγήσουν τις μάζες, να τις τρομοκρατήσουν  για να τις καθυποβάλουν.
Ο στόχος του Ιακωβινισμού και όλων των αυταρχικών συμβαλλόμενων μερών , που πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, είναι να επιβάλουν τις ιδέες τους στη μάζα των λαϊκών ανθρώπων. Πρέπει λοιπόν  να παρθεί δια της βίας η δύναμη, να υποταχτούν οι μάζες και να δεθεί  η ανθρωπότητα στο κρεβάτι του Προκρούστη των συλλήψεών τους. Όσον αφορά  μας, πιστεύουμε άλλο πράγμα: ο στόχος μας είναι πολύ διαφορετικός, κατά συνέπεια τα μέσα μας πρέπει να είναι πολύ διαφορετικά. Δεν παλεύουμε για να πάρουμε τη θέση  των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών του  σήμερα, και δεν αγωνιζόμαστε για το θρίαμβο μιας αφαίρεσης. Δεν είμαστε όπως εκείνος ο ιταλός πατριώτης που είπε: «Δεν μας νοιάζει  εάν όλοι οι Ιταλοί λιποθυμούν από  την πείνα, υπό τον όρο ότι η Ιταλία να είναι μεγάλη και λαμπρή!»
Ούτε όπως εκείνος ο σύντροφος που αναγνώρισε ότι δεν τον ένοιαζε αν σφαγιαζόντουσαν τα  τρία τέταρτα των ανθρώπων, υπό τον όρο ότι η ανθρωπότητα θα ήταν  ελεύθερη και ευτυχής. Θέλουμε την ευδαιμονία  για τα άτομα, για το καθένα, χωρίς εξαίρεση. Επιθυμούμε  κάθε άνθρωπος να είναι σε θέση να αναπτυχθεί και να ζήσει όσο το δυνατόν πιο ευτυχής. Και πιστεύουμε ότι η ελευθερία και η ευδαιμονία δεν μπορούν να δοθούν στα άτομα από τα άτομα ή από ένα συμβαλλόμενο μέρος, αλλά ότι ο καθένας πρέπει από μόνος του να ανακαλύψει τους όρους της ελευθερίας του και να τους κατακτήσει. Πιστεύουμε ότι μόνο η πληρέστερη εφαρμογή της αρχής της αλληλεγγύης μπορεί να καταστρέψει την καταπίεση και την εκμετάλλευση και ότι η αλληλεγγύη μπορεί μόνο να είναι το αποτέλεσμα της ελεύθερης συμφωνίας, της αυθόρμητης και σκόπιμης εναρμόνισης συμφερόντων. Για μας, όλα όσα  επιδιώκουν να καταστρέψουν την οικονομική και πολιτική κατοχή, όλα αυτά που χρησιμεύουν στο  να βελτιώσουν το ηθικό και διανοητικό επίπεδο των ανθρώπινων όντων, να τους δώσουν τη συνείδηση των δικαιωμάτων τους και των δυνάμεών τους και να τους πείσουν να επιχειρήσουν έμπρακτα μόνοι τους, όλα αυτά που προκαλούν την έχθρα ενάντια στην εξουσία, και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, μας φέρνουν πιο κοντά στο στόχο μας και κατά συνέπεια είναι καλά – υποβάλλουν  μόνο έναν ποσοτικό υπολογισμό προκειμένου να ληφθεί από τις δεδομένες δυνάμεις το μέγιστο της χρήσιμης επίδρασης. Και  αντίθετα είναι κακά, όσα είναι σε αντίφαση με εκείνο τον στόχο, όλα αυτά που τείνουν να θυσιάσουν, ενάντια στη θέλησή του, ένα άτομο στο θρίαμβο μιας αρχής. Επιθυμούμε το θρίαμβο της ελευθερίας και της αγάπης. Αλλά αρνούμαστε για αυτό τη χρήση βίαιων μέσων;;; Όχι στο ελάχιστο. Τα μέσα μας είναι εκείνα που οι περιστάσεις μας επιτρέπουν και επιβάλλουν σε μας Βεβαίως δεν θέλουμε να βλάψουμε ούτε μια τρίχα από το κεφάλι καθενός, θα επιθυμούσαμε να στεγνώσουμε όλα τα δάκρυα και να μην κάνουμε άλλα να χυθούν. Αλλά πρέπει να αγωνιστούμε στον κόσμο όπως αυτός είναι, ειδάλλως παραμένουμε αποστειρωμένοι ονειροπόλοι.
Η ημέρα θα έρθει, πιστεύουμε σταθερά, στην οποία θα είναι δυνατό να παραγάγετε το καλό  για τους ανθρώπους χωρίς παραγωγή του κακού για κανένα. Σήμερα δεν είναι δυνατό. Ακόμα και ο καθαρότεροι και οι γλυκύτεροι  των μαρτύρων, εκείνοι που σέρνονται στο ικρίωμα για το θρίαμβο του καλού, χωρίς αντίσταση, ευλογώντας  τους διώκτες  τους όπως ο Χριστός, πέρα από το καλό για τους άλλους προκαλούν κακό στον εαυτό τους και κάνουν εκείνους που τους αγαπούν να χύσουν πικρά δάκρυα.
Είναι ένα ζήτημα λοιπόν, σε όλες τις πράξεις της ζωής, της επιλογής του λιγότερου κακού, της προσπάθειας να γίνει το λιγότερο κακό για το μεγαλύτερο ποσό ανθρωπιστικού καλού. Η ανθρωπότητα συντρίβεται οδυνηρά κάτω από το βάρος της πολιτικής και οικονομικής κατοχής, εκφυλίστηκε, αποκτηνώθηκε, θανατώθηκε  (και όχι πάντα αργά) από την ένδεια, τη σκλαβιά, την άγνοια και τα αποτελέσματά της.
Για την υπεράσπιση της υπάρχουσας  κατάστασης των πραγμάτων υπάρχουν ισχυρές στρατιωτικές μονάδες και οργανώσεις αστυνομίας, οι οποίες απαντούν με τη φυλακή, το ικρίωμα, και τη σφαγή σε κάθε σοβαρή προσπάθεια αλλαγής. Δεν υπάρχει κανένα ειρηνικό, νομικό μέσο, με το οποίο να ξεφύγουμε  από αυτήν την κατάσταση, και αυτό είναι φυσικό  επειδή ο νόμος γίνεται ρητώς από τον προνομιούχο για να υπερασπίσει τα προνόμια του. Ενάντια στη φυσική δύναμη που εμποδίζει το δρόμο μας, υπάρχει μόνο η βίαια επανάσταση. Προφανώς, η επανάσταση θα παραγάγει πολλές κακοτυχίες, πολλά βάσανα αλλά εάν παρήγαγε εκατό φορές περισσότερα βάσανα  ,θα ήταν ακόμα μια ευλογία σχετικά με αυτό που υπομένουμε σήμερα Ξέρουμε ότι σε μια μεγάλη μάχη περισσότεροι άνθρωποι σκοτώνονται απ’ ό,τι στον πιο αιματηρό επαναστατικό πόλεμο, ξέρουμε τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν σε μια νεαρή ηλικία κάθε έτος από την έλλειψη προσοχής ξέρουμε τα εκατομμύρια των προλεταρίων που πεθαίνουν πρόωρα από το κακό της ένδειας και της εξαθλίωσης  ξέρουμε την πενιχρή ζωή, χωρίς χαρά και χωρίς ελπίδα, την οποία ζει η  απέραντη πλειοψηφία των ανθρώπων ξέρουμε ότι ακόμα και ο πλουσιότερος και ισχυρότερος είναι πολύ λιγότερο ευτυχής από ότι θα μπορούσε να είναι σε μια κοινωνία των ίσων και ξέρουμε ότι αυτή  η κατάσταση των πραγμάτων έχει διαρκέσει αμέτρητα χρόνια Χωρίς την επανάσταση θα υποφέρουμε χωρίς τέλος  ενώ μια ενιαία επανάσταση, που θα επιτεθεί αποφασιστικά στις αιτίες του κακού, θα μπορούσε  να βάλει την ανθρωπότητα για πάντα στο δρόμο της ευτυχίας.
Κατά συνέπεια, αφήστε την επανάσταση να έρθει, κάθε ημέρα που καθυστερεί συσσωρεύει μια τεράστια μάζα βασάνων που επιβάλλονται σε μας. Εργαστείτε έτσι ώστε να έρθει γρήγορα και  όπως είναι  απαραίτητο να βάλει ένα τέλος σε όλη την καταπίεση  και όλη την εκμετάλλευση Είναι από την αγάπη για την ανθρωπότητα το ότι είμαστε επαναστάτες,  δεν είναι δικό μας λάθος που  η ιστορία έχει επιβάλλει σε μας αυτήν την στενόχωρη ανάγκη Κατά συνέπεια για μας, τους αναρχικούς, ή τουλάχιστον (δεδομένου ότι στο τέλος οι λέξεις θα είναι μόνο ταμπέλες και συμβάσεις) για εκείνους μεταξύ των αναρχικών που βλέπουν τα πράγματα όπως εμείς, κάθε πράξη της προπαγάνδας ή επιτεύγματος , από τη λέξη ή από την πράξη, μεμονωμένα ή συλλογικά, είναι καλή  όταν χρησιμεύει να πλησιάσει και να διευκολύνει την επανάσταση, όταν χρησιμεύει στο να εξασφαλίσει στην επανάσταση τη συνειδητή υποστήριξη των μαζών και να της δώσει χαρακτήρα καθολικής απελευθέρωσης, χωρίς την οποία θα μπορούσε να γίνει μια επανάσταση, αλλά όχι  η επανάσταση που επιθυμούμε. Και  ειδικά όσον αφορά την επανάσταση  πρέπει να λάβουμε υπόψη την αρχή των πιο οικονομικών μέσων, δεδομένου ότι εδώ η δαπάνη συνοψίζεται σε ανθρώπινες ζωές. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τους φοβερούς υλικούς και ηθικούς όρους στους οποίους το προλεταριάτο βρίσκεται για να μην κατανοήσουμε  τις πράξεις του μίσους, της εκδίκησης, ακόμη και της αγριότητας που μπορεί να συμβούν. Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν πολλοί  που καταπιέζονται, αντιμετωπιζόμενοι από τους αστούς με την πιο επαίσχυντη σκληρότητα, που πάντα στη ζωή τους έβλεπαν ότι στον ισχυρό επιτρέπονται όλα και που  μια φωτεινή ημέρα, όταν θα βρεθούν για μια στιγμή στη θέση του ισχυρού θα πουν: «πράξτε όπως οι αστοί.» Καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό στον πυρετό της μάχης που μερικές φύσεις – αρχικά γενναιόδωρες, αλλά μην προετοιμασμένες με μια μακροχρόνια ηθική άσκηση, πολύ δύσκολη στις  παρούσες συνθήκες  -θα  χάσουν από τα μάτια το σκοπό  που επιτυγχάνεται, και θα κάνουν τη  βία  σκοπό  οδηγούμενες  σε  άγριες πράξεις. Αλλά είναι άλλο  πράγμα να καταλαβαίνεις  και να  συγχωρείς αυτές τις πράξεις, και άλλο να τις υιοθετείς  ως δικές  μας. Αυτές δεν είναι πράξεις που μπορούμε να δεχτούμε, να ενθαρρύνουμε, και να μιμηθούμε. Πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και ενεργητικοί, αλλά δεν πρέπει να προσπαθήσουμε ποτέ να περάσουμε πέρα από το όριο που καθορίζεται  από την ανάγκη.
Πρέπει να δουλέψουμε  σαν το χειρούργο που κόβει όταν πρέπει, αλλά αποφεύγει το περιττό βάσανο: με μια λέξη, πρέπει να εμπνευστούμε από το συναίσθημα της αγάπης για τους ανθρώπους, για όλους τους ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι  το συναίσθημα της αγάπης είναι η ηθική πηγή, η ψυχή του προγράμματός μας:  πιστεύουμε  ότι μόνο αντιλαμβανόμενοι την  επανάσταση ως ένα  μεγάλο ανθρώπινο  ιωβηλαίο, όπως η απελευθέρωση και αδελφοποίηση όλων, ανεξάρτητα από τάξη  ή παράταξη που  ανήκει κάποιος, μπορεί να πραγματωθεί το ιδανικό μας. Η βάναυση επανάσταση θα παραχθεί βεβαίως, και θα μπορούσε ακόμη και να χρησιμεύσει να δώσει το μεγάλο χέρι βοήθειας που χρειάζεται για να αποτινάξει το υπάρχον σύστημα αλλά εάν δεν βρει  το αντίβαρο στους επαναστάτες που ενεργούν για ένα ιδανικό, θα καταβροχθίσει τον εαυτό της. Το μίσος δεν παράγει την αγάπη και δεν θα ανανεώσουμε τον κόσμο με  μίσος. Και η επανάσταση του μίσους είτε θα αποτύχει εντελώς, είτε  θα οδηγήσει σε μια νέα καταπίεση, η οποία θα μπορούσε να βαφτιστεί αναρχική, δεδομένου ότι κάποιος ονομάζει  τις παρούσες κυβερνήσεις φιλελεύθερες, αλλά δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια καταπίεση και θα αποτύχει να παραγάγει επαναστατικά αποτελέσματα (δεν θα αποτύχει να παράγει τα αποτελέσματα της καταπίεσης).
Δημοσιεύεται στο Βραχόκηπος

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Αυτό που είμαστε. (Του Ίρβιν Γιάλομ)



Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.
Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.
Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.
1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.
Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες