Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

εκλογικευση ηθικοποιηση

Απο το βιβλιο της Νανσυ ΜακΟυιλιαμς, ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, σε μεταφραση της Αντωνιας Καραμπετσου.


 

                       ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΗ


Η αμυνα της εκλογικευσης ειναι τοσο οικεια ωστε δε χρειαζεται ιδιαιτερη επεξηγηση. Προκειται για εναν ορο ο οποιος στον καθημερινο λογο χρησιμοποιειται με την ιδια σημασια που εχει και στα ψυχαναλυτικα συγγραμματα. Επιπλεον αποτελει κι ενα φαινομενο το οποιο οι περισσοτεροι απο εμας θεωρουν διασκεδαστικο, τουλάχιστον οταν το συνανταμε στους αλλους. "Ειναι τοσο βολικο να ειμαστε λογικα οντα", σχολιασε ο Benjamin Franklin, "απο τη στιγμη που μπορει κανεις να βρει η να κατασκευασει ενα λογο για ο,τιδηποτε εχει στο νου"

Επιστρατευουμε την εκλογικευση ειτε οταν δε καταφερνουμε να αποκτησουμε κατι που επιθυμουσαμε και αποφασιζουμε αναδρομικα οτι τελικα δεν το επιθυμουσαμε και τοσο πολυ
(μερικες  φορες η διεργασια αυτη ονομαζεται "εκλογικευση των ξυνων σταφυλιων", συμφωνα με τον μυθο του Αισωπου για την αλεπου και τα σταφυλια), ειτε οταν κατι κακο εχει ηδη συμβει και εκ των υστερων αποφασιζουμε οτι τελικα αυτο δεν ηταν και τοσο κακο ("η εκλογικευση του γλυκου λεμονιου΄¨)
Ενα παραδειγμα του πρωτου τυπου εκλογικευσης ειναι το συμπερασμα οτι μια συγκεκριμενη κατοικια. το οικονομικο κοστος της οποιας ειναι πολυ υψηλο, ουτως η αλλως ειναι πολυ μεγαλη για εμας..ενα παραδειγμα του δευτερου τυπου αποτελει η πανανθρωπινα γνωστη εκλογικευση εκεινων που δινουν εμφαση στη μαθηση απο ενα παθημα
"Τουλαχιστον μαθαμε κατι απο αυτο"

Οσο πιο ευφυες και δημιουργικο ειναι ενα ατομο, τοσο το πιθανοτερο ειναι να κανει καλες εκλογικευσεις. Η αμυνα αυτη λειτουργει εποικοδομητικα οταν επιτρεπει στο ατομο να επιτυχει με τη λιγοτερη μνησικακια το καλυτερο δυνατο αποτελεσμα σε μια δυσκολη κατασταση. Απο την αλλη πλευρα, ομως, ενα βασικο μειονεκτημα ειναι η δυνατοτητα εκλογικευσης των παντων. Οι ανθρωποι σπανιως παραδεχονται οτι προβαινουν σε μια συγκεκριμενη πραξη μονο και μονο επειδη τους κανει να αισθανονται καλα. συνηθως προτιμουν να επινοουν καλες δικαιολογιες για αυτες τις πραξεις.

Ετσι, για παραδειγμα, ο γονιος που χτυπα το παιδι εκλογικευει την επιθετικοτητα του προφασιζομενος οτι το κανει "για το καλο του". Ο θεραπευτης που αυξανει συνεχως το υψος της αμοιβης του εκλογικευει την αποφαση του λεγοντας οτι η αυξηση της πληρωμης θα κανει καλο στην αυτοεκτιμηση του πελατη του. Το ατομο που βρισκεται διαρκως σε διαιτα εκλογικευει τη ματαιοδοξια του χρησιμοποιωντας ως προφαση την υγεια του.


                                               ΗΘΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Η ηθικοποιηση συνδεεται στενα με την εκλογικευση. Στην εκλογικευση το ατομο αναζητα σε ασυνειδητο επιπεδο λογικες αιτιες για τις πραξεις του. Στην ηθικοποιηση αναζητα τροπους προκειμενου να αισθανθει οτι εχει καθηκον να ακολουθησει μια συγκεκριμενη πορεια.

Η εκλογικευση προσφερει λογικες αιτιες σε αυτο που το ατομο ηδη επιθυμει. Η ηθικοποιηση τοποθετει την επιθυμια στη σφαιρα της ηθικης υποχρεωσης. Στην εκλογικευση το ατομο θα μιλησει για τη "μαθησιακη εμπειρια" την οποια αποκομισε απο καποια απογοητευση που βιωσε, ενω στην ηθικοποιηση θα επιμεινει οτι η απογοητευση "χαλυβδωσε το χαρακτηρα του".

Το γεγονος οτι μεσω της ηθικοποιησης το ατομο φτανει στην αυτοδικαιωση  εχει συντελεσει ωστε καποιοι να τη θεωρουν διασκεδαστικη και καποιοι αλλοι ακαθοριστα δυσαρεστη. Και αυτο, παροτι σε συγκεκριμενες πολιτικες και κοινωνικες περιστασεις οι ηγετες που εκμεταλλευονται την επιθυμια των ψηφοφορων τους να αισθανονται ηθικα ανωτεροι μπορουν να επιφερουν μαζικη ηθικοποιηση, και μαλιστα τοσο ευκολα ωστε το κοινο τους ουτε καν να το αντιληφθει. Η πεποιθηση των αποικιοκρατων οτι μετεδιδαν εναν ανωτερο πολιτισμο στους ανθρωπους που λεηλατουσαν αποτελει ενα καλο παραδειγμα ηθικοποιησης. Ο Χιτλερ μπορουσε να ικανοποιει τις δολοφονικες φαντασιωσεις του πειθοντας εναν εκπληκτικο αριθμο οπαδων του οτι η εξαλειψη των Εβραιων, των ομοφυλοφιλων και των τσιγγανων ηταν απαραιτητη για την ηθικη και πνευματικη βελτιωση της ανθρωπινης φυλης.

Η Ισπανικη Ιερα Εξεταση ηταν μια αλλη κοινωνικη οργανωση που χρησιμοποιουσε την ηθικοποιηση της επιθετικοτητας, της απληστιας και της επιθυμιας για παντοδυναμια.

Σε καθημερινο επιπεδο, οι περισσοτεροι απο εμας εχουμε συναντησει καποιον που βασιζει τη σκληρη κριτικη προς εναν υφισταμενο του στην αποψη οτι ειναι καθηκον του εποπτη να ειναι ειλικρινης με τα παραπτωματα του εργαζομενου. Στην υποστηριξη διδακτορικων διατριβων υπαρχουν επιθετικοι εξεταστες που διατυπωνουν σχολια τυπου "Η ΣΚΛΗΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΙΤΗΤΗ"

Μια φιλη μου, διακοσμητρια εσωτερικων χωρων, ηθικοποιουσε τη ματαιοδοξια που κρυβοταν πισω απο την αποφαση της να κανει πλαστικη προσωπου ισχυριζομενη οτι ηταν υποχρεωμενη να εχει ενα ελκυστικο παρουσιαστικο για τους πελατες της. Η Bette Davis δηλωσε οτι στη διαρκεια του Β' Παγκοσμιου Πολεμου ειχε βιωσει μια συγκρουση για το αν θα συνεχιζε την καλλιτεχνικη της καριερα, καταφερε ομως να επιλυσει την αμφιθυμια της ως εξης:
"Στη συνεχεια ομως σκεφτηκα οτι αυτο ακριβως επιθυμουσε ο εχθρος-να καταστρεψει και να παραλυσει την Αμερικη. Ετσι λοιπον, αποφασισα να συνεχισω να εργαζομαι".

H ηθικοποιηση μπορει να γινει αντιληπτη ως μια εξελικτικα προηγμενη εκδοχη της διχοτομησης.
Αν και εγω δε τη εχω συναντησει με αυτον τον τροπο στην ψυχαναλυτικη βιβλιογραφια, μπορω να καταλαβω οτι μια ταση για ηθικοποιηση μπορει να ειναι ενα φυσιολογικο μεταγενεστερο σταδιο της πρωτογονης διακρισης καλου-κακου. Ενω η διχοτομηση συντελειται φυσιολογικα σε ενα παιδι προτου επιτευχθει η δημιουργια ενος συνθετου εαυτου που εχει την ικανοτητα να βιωνει αμφιθυμια, η ηθικοποιηση αντιμετωπιζει τα αναμικτα συναισθηματα καταφευγοντας σε καποια ηθικη αρχη.
Απο την ηθικοποιηση μπορει κανεις να συμπερανει τη λειτουργια ενος ΥπερΕγω το οποιο ειναι συνηθως αυστηρο και τιμωρητικο.

Η ηθικοποιηση συνιστα μια κεντρικης σημασιας αμυνα σε ατομα με οργανωση του χαρακτηρα που οι αναλυτρες αποκαλουν ηθικο μαζοχισμο. (Reik, 1941). Εχει επισης παρατηρηθει οτι και ορισμενοι ιδεοψυχαναγκαστικοι ασθενεις καταφευγουν σε αυτη την αμυνα. Στην ψυχοθεραπεια, αυτα τα ατομα αποτελουν προκληση για τους ψυχοθεραπευτες. Ο θεραπευτης μπορει να διαπιστωσει οτι οποτε προχωρα σε κατα προσωπο αντιμετωπιση των αυτουποτιμητικων στασεων η συμπεριφορων αυτων των ασθενων, θεωρειται ανηθικος, επειδη οι αξιες του δε συμφωνουν με τις δικες τους.
Ενας ιδεοψυχαναγκαστικος ασθενης μου, ο οποιος βρισκοταν στο νευρωτικο ακρο του μεταιχμιακου φασματος, μου ζητουσε επιμονα να καταδικασω για ηθικους λογους το συχνο ψυχαναγκαστικο αυνανισμο του, με την ελπιδα οτι θα κατορθωνε να επιλυσει τη συγκρουση του σε αυτο το θεμα.
"Πως θα αισθανοσουν εαν ελεγα οτι κατα τη γνωμη μου αυτη η συμπεριφορα εμποδιζει τη δημιουργια σχεσεων με το αλλο φυλο;" τον ρωτησα.
"Θα αισθανομουν βαθια ντροπιασμενος και οτι μου κανετε κριτικη Θα ηθελα να ανοιξει η γη και να με καταπιει" απαντησε.
"Πως θα αισθανοσασταν εαν ελεγα οτι, βασει της καταπιεσης που βιωσατε στο παρελθον, ειναι επιτευγμα το οτι βρηκατε καποιον τροπο σεξουαλικης ικανοποιησης, και υποστηριζα πως ο αυνανισμος αντιπροσωπευει μαι προοδευτικη ταση στη σεξουαλικη σας εξελιξη;" τον ρωτησα.
"Θα σκεφτομουν οτι ειστε διεφθαρμενη", ανταπαντησε.

Η ηθικοποιηση επομενως ως αμυντικη διεργασια φανερωνει οτι, ακομη και αν μια δεδομενη αμυνα μπορει να θεωρηθει ενας "ωριμος μηχανισμος" ειναι δυνατον να αποδειχτει εκνευριστικα απροσπελαστη στη θεραπευτικη επιδραση. Η εργασια με καποιον ασθενη που βρισκεται στο νευρωτικο φασμα, του οποιου ο χαρακτηρας καθοριζεται απο τη χρονια, ανελαστικη χρηση μιας συγκεκριμενης αμυντικης στρατηγικης, μπορει να ειναι τοσο κοπιωδης οσο και η εργασια με ολοφανερα ψυχωτικους ασθενεις.


Read more: http://celinathens.blogspot.com/2011/08/blog-post_15.html#ixzz1VPZ4QSc4

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ

http://e-dromos.gr/                        Περίπου 13 εκατομμύρια αιγοπρόβατα εκτρέφονται στην Ελλάδα και αυτός είναι ίσως από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς αιγοπροβάτων στην Ευρώπη. Ένα ζωικό κεφάλαιο που θα μπορούσε να προσφέρει εργασία και μέλλον σε ένα σημαντικό αριθμό κατοίκων της ελληνικής υπαίθρου. Κι όμως, τα στοιχεία που προκύπτουν από τους αρμόδιους οργανισμούς είναι απολύτως ανησυχητικά: μέσα σε μια πενταετία (2006-2010) ο αριθμός των εκμεταλλεύσεων μειώθηκε περίπου 10%. 10.000 κτηνοτρόφοι «χάθηκαν», ενώ και η επάρκεια της κατανάλωσης σε αιγοπρόβειο κρέας και γάλα απειλείται από τις φθηνές και αθρόες εισαγωγές από χώρες με οργανωμένη κτηνοτροφία.
Κι αν στην αιγοπροβατοτροφία υπάρχει ακόμα μια σχετική αυτάρκεια, στην βοοτροφία και τη χοιροτροφία τα πράγματα είναι αρκετά αποκαλυπτικά της ραγδαίας μετατροπής της Ελλάδας σε χώρα-εισαγωγέα βασικών διατροφικών αγαθών, όπως το κρέας και το γάλα. Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του Ελληνικού Οργανισμού Γάλακτος και Κρέατος (ΕΛΟΓΑΚ), το 89% του βόειου και το 55% του χοιρινού κρέατος που καταναλώνεται στη χώρα μας είναι πλέον εισαγόμενο (και μάλιστα με ανοδικές τάσεις). Αντίστοιχα απειλείται η αυτάρκεια της χώρας και στα προϊόντα πτηνοτροφίας (κρέας πουλερικών και αβγά), όπου παραδοσιακά υπήρχε μεγάλη παραγωγή.
Αν πιστέψουμε τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι η γεωργία και ο τουρισμός μπορούν να αναδειχθούν σε «πυλώνες της ανάπτυξης», τότε η μεν κτηνοτροφία ήδη καταρρέει, με τη γεωργία να ακολουθεί κατά πόδας, ενώ και ο άλλος «πυλώνας ανάπτυξης», ο τουρισμός, σε επίπεδο κατανάλωσης κτηνοτροφικών προϊόντων τουλάχιστον, ευνοεί την παραγωγή… άλλων χωρών, κυρίως της κεντρικής Ευρώπης.
Αθρόα συγκέντρωση σε λίγα χέρια
t077_ktinotrofia_pinak1t077_ktinotrofia_pinak2t077_ktinotrofia_pinak3Παρά τη μείωση των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων, οι 93.693 παραγωγοί αιγοπρόβειου γάλακτος και κρέατος που καταγράφηκαν το 2010, αποτελούν ένα σημαντικό τομέα της ελληνικής οικονομίας η οποία, συνήθως, κατηγορείται ότι «δεν παράγει τίποτα». Η μείωσή τους δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη μείωση του ζωικού κεφάλαιου, το οποίο αντίθετα αυξήθηκε ελαφρά από 12,3 σε 12,8 εκατ. ζώα.
Χαρακτηριστικό της συγκέντρωσης αυτού του ζωικού κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια (δες διαγράμματα) είναι ότι την τελευταία πενταετία οι κτηνοτρόφοι που παράγουν κάτω από 10 τόνους γάλακτος ετησίως μειώνονται, ενώ αντίστροφα αυξάνονται ραγδαία αυτοί που παράγουν άνω των 40 τόνων γάλακτος ετησίως.
Η συγκέντρωση της μεταποίησης σε ελάχιστα χέρια είναι πλέον εξόφθαλμη: οι «αγοραστές» γάλακτος είναι όλοι κι όλοι 750, από τους οποίους 550 (το 73,3%) είναι τυροκομεία, ένα ποσοστό 19% μικρές μεταποιητικές μονάδες, 43 είναι κτηνοτρόφοι-μεταποιητές (5,7%) και μόνο 15 εταιρίες ασχολούνται με την εμπορία του γάλακτος. Κι όμως, 16 συνολικά γαλακτοκομικά προϊόντα από αιγοπρόβειο γάλα είναι αναγνωρισμένα πλέον ως προϊόντα ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης) και θα περίμενε κανείς να έχουν εκτινάξει την ελληνική κτηνοτροφία στα ύψη.
Οι επιλογές, όπως το σχέδιο εκποίησης της συνεταιριστικής Δωδώνης, που προωθεί η κυβέρνηση επιτείνουν κι άλλο τα προβλήματα.
Η εικόνα της αγελαδοτροφίας σε αριθμούς
Από 12.402 παραγωγούς αγελαδινού γάλακτος το 2000-2001, σε μια δεκαετία απέμεινε το 1/3. Μόνο 4.252 παραγωγοί καταγράφηκαν τη γαλακτοκομική περίοδο 2010-2011. Παρ’ όλα αυτά, το γάλα που συγκεντρώνεται παραμένει περίπου σταθερό στους 700 χιλιάδες τόνους ετησίως (με μια αύξηση την περίοδο 2005 - 2009).
Κι εδώ η συγκέντρωση φαίνεται, ενδεικτικά, από τα στοιχεία του ΕΛΟΓΑΚ για το 2009-2010:
• 2.368 παραγωγοί, δηλαδή το 52% του συνόλου, παραδίδουν λίγο παραπάνω από 44 χιλιάδες τόνους γάλακτος, δηλαδή μόνο το 7% της συνολικής ποσότητας.
• 312 παραγωγοί, δηλαδή μόλις το 7% του συνόλου των αγελαδοτρόφων, παραδίδουν περίπου 300 χιλιάδες τόνους, δηλαδή το 44% της συνολικής ποσότητας του αγελαδινού γάλακτος που παράγεται στη χώρα μας.
Το ξεκλήρισμα της μικρής κτηνοτροφίας είναι πια γεγονός.
Εισαγωγές αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ
Τα στοιχεία των ποσοτήτων κρέατος που καταγράφει πλέον με μεγαλύτερη ακρίβεια ο ΕΛΟΓΑΚ, ο οποίος συγκεντρώνει τα ισοζύγια κρέατος από παραγωγούς και εισαγωγείς, είναι αποκαλυπτικά (δες πίνακα). Σημειώνονται αθρόες εισαγωγές φθηνότερων προϊόντων από τις χώρες της Ε.Ε. που έχουν καλύτερη οργάνωση και εμπορική πολιτική για την κτηνοτροφική τους παραγωγή (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία κ.ά.) καθιστώντας μη ανταγωνιστική την ελληνική κτηνοτροφία, ακόμη και… εντός Ελλάδας. Μέσω των επιδοτήσεων, επί πολλά χρόνια οι παραγωγοί αναγκάστηκαν να στραφούν σε συγκεκριμένες καλλιέργειες (που κατόπιν αποδείχτηκαν κι αυτές μικρής σημασίας) και να απομακρυνθούν από παραδοσιακές δραστηριότητες μέσω των οποίων αλληλοσυμπληρώνονταν η φυτική και η ζωική παραγωγή. Έτσι, η σχεδόν παντελής έλλειψη εγχώριων ζωοτροφών και η υποκατάστασή τους από πανάκριβες εισαγόμενες, έκαναν και κάνουν ακόμα πιο αδύνατη την ανάπτυξη εγχώριας κτηνοτροφίας. Η ανυπαρξία ενός σχεδίου στήριξης της υπαίθρου, έχει καταστήσει τη διατροφή μας σχεδόν πλήρως εξαρτώμενη από τις εισαγωγές.
Η συγχώνευση των οργανισμών με την ουσιαστική κατάργηση του ΕΛΟΓΑΚ, που διαθέτει τα στοιχεία και την οργάνωση για να στηρίξει την ελληνική κτηνοτροφία, αλλά και μια οικονομική αυτοτέλεια που προέρχεται από τα τέλη που εισπράττει επί κάθε κιλού γάλακτος και κρέατος που διακινείται στη χώρα (εγχώριου ή εισαγόμενου), είναι το τελευταίο χτύπημα.
Η διατροφική μας εξάρτηση φαίνεται ότι είναι ένα από τα βασικά στοιχεία οικονομικού εκβιασμού που υφίσταται αυτή τη στιγμή η χώρα και, όπως και με τις υπόλοιπες πλουτοπαραγωγικές πηγές, είναι κι ένας τομέας που παραδίδεται από τους υποτελείς εγχώριους υπαλλήλους της τρόικας ως… δώρο για εκμετάλλευση.
Με… μοντέλο εξ αλλοδαπής
Κι αν αυτή είναι η σημερινή εικόνα, το όραμα είναι ακόμη πιο εφιαλτικό για τους κτηνοτρόφους που ασχολούνται με την κρεοπαραγωγή. Αυτό που έχουν στο μυαλό τους τα εκάστοτε κυβερνητικά επιτελεία είναι οι κτηνοτρόφοι να συνδέσουν τη μοίρα τους με τις επιχειρήσεις επεξεργασίας κρέατος και τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Το μοντέλο έχει εφαρμοστεί σε όλες τις προηγμένες χώρες-«πρότυπα»: η αλυσίδα σούπερ μάρκετ ζητά από τη βιομηχανία κρέας που «θα πρέπει» να το πουλάει σε συγκεκριμένη χαμηλή τιμή, η βιομηχανία συμβολαιοποιεί την παραγωγή των συνδεδεμένων με αυτήν κτηνοτρόφων και αφού αφαιρέσει τα λειτουργικά της έξοδα, το κέρδος της κ.λπ., αφήνει μερικά ψίχουλα (ό,τι περισσεύει) για τον κτηνοτρόφο, χωρίς ποτέ να λαμβάνει υπ’ όψιν το διαρκώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής του τελευταίου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που και οι Ευρωπαίοι κτηνοτρόφοι αισθανόμενοι περισσότερο το αδιέξοδο στον καιρό της οικονομικής κρίσης, αρχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους...

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η Αθήνα αποπνέει θάνατο

http://www.edromos.gr/                                                                                                                                                   Η Αθήνα αποπνέει θάνατο. Χιλιάδες μαγαζιά κλειστά, με κιτρινισμένους απλήρωτους λογαριασμούς κάτω από τις πόρτες, σκόνη και παρατημένα ράφια, άδεια. Ζωές που πέρασαν. Δεκάδες μελαμψοί νεαροί με καροτσάκια, άχρηστα πλέον στα σουπερμάρκετ αφού κανένας δεν τα χρησιμοποιεί για τα λιγοστά του ψώνια, μαζεύουν τα παλιοσίδερα μιας κοινωνίας που σκουριάζει ραγδαία. Η μόνη ανακύκλωση που επιβιώνει στην πόλη.
Στον ηλεκτρικό, στους δρόμους και στις καφετέριες, λιγόστεψαν τα παιδάκια που πουλάνε λουλούδια και πολλαπλασιάστηκαν οι ζωντανοί νεκροί που για μια μικρή βοήθεια δηλώνουν ότι μόλις αποφυλακίστηκαν, ότι είναι στην απεξάρτηση ή ότι είναι φορείς του aids.
Στην Ακαδημίας, τη Χαριλάου Τρικούπη, την Μπουμπουλίνας, την Ιπποκράτους, τη Βασιλίσσης Σοφίας, στα πιο κεντρικά σημεία, αργόμισθοι μπάτσοι με ασπίδες αντί για γλάστρες.
Κατεβασμένα ρολά, σκουπίδια, μπουκάλια, κλούβες, ανάπηροι ζητιάνοι, ναρκομανείς, πόρνες και χιλιάδες περαστικοί με σινιέ τσάντες από πεζοδρόμια και κολόνιες από προσφορές περιοδικών που βιάζονται να απομακρυνθούν. Μια πόλη άρρωστη που δεν μπορεί πια να κρυφτεί.
Η Αθήνα μυρίζει μπαρούτι. Είναι μια πόλη που παντού υπάρχουν εκρηκτικά. Σαν της Κύπρου, εύφλεκτα. Ζωσμένα πάνω σε ανθρώπους. Καθώς η πίεση πάνω στον πολίτη αυξάνεται όλο και περισσότερο από την αφαίρεση των δικαιωμάτων του, τη μείωση των αμοιβών του, την απαξίωση των περιουσιακών του στοιχείων, την απώλεια της δουλειάς του, τον αποκλεισμό του από τις αποφάσεις και την καταρράκωση της αξιοπρέπειάς του, η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα. Οι εστίες ανάφλεξης απλώνονται οριζοντίως και καθέτως. Δεήτες, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες, συμβασιούχοι, φορτηγατζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, οικοδόμοι, μικρομαγαζάτορες, άνεργοι και πολλές άλλες πολυπληθείς ομάδες κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Και οι πιτσιρικάδες, τα νέα παιδιά χωρίς ορατό μέλλον, θύματα της πιο βίαιης ενηλικίωσης από τη δεκαετία του ’40.
Μικρές μόνο αναφλέξεις έχουν εκδηλωθεί μέχρι τώρα. Αλλά τα κοινωνικά κοντέινερ φουσκώνουν. Χωρίς κανένας να ξέρει πότε και από ποιο μπορεί να ξεκινήσει η σπίθα που θα μεταδοθεί αστραπιαία στα υπόλοιπα, θα τα ενώσει πύρινα και θα γίνει το μεγάλο μπαμ. Τρία χρόνια θερμαίνονταν τα κοντέινερ στην Κύπρο. Κι εκεί, ανησυχούσαν μόνο δυο-τρεις άνθρωποι. Οι άλλοι, οι πολλοί, δεν ανησυχούσαν, ούτε έβλεπαν, ούτε άκουγαν.
Εδώ η εξουσία φοβάται και προετοιμάζεται. Ενώ κάνει μαζικές απολύσεις, μόνο αστυνομικούς προσλαμβάνει κατά χιλιάδες! Για πυροσβέστες των αναφλέξεων. Αλλά όταν έρθει η ώρα και σκάσουν όλα τα κοντέινερ μαζί, ίσως η πόλη να αναζωογονηθεί!
Πυρωμένος,
Γκαούρ

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ανταμωμα Ακρης 2011

                                             ακρη τον χειμωνα
                                               η βρυση δωρεα του συλλογου
                                              ο παρεδρος σερνει το χωριο
                                               η νεα γενια ολο χαμογελα
ολοι στο ανταμωμα του χωριου και φετος τον δεκαπενταυγουστο

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

«παγκοσμιοποίηση» ή «δυτικοποίηση».

http://themotorcycleboy.blogspot.com/2007/06/1984.html.
Σκέφτηκα λοιπόν για το κομμάτι εκείνο που αφήσαμε σχεδόν ανέγγιχτο στην κουβέντα μας, γιατί το θεωρήσαμε προφανές, πασίγνωστο, πολυσυζητημένο. Δεν μιλήσαμε καθόλου για την «παγκοσμιοποίηση», με άλλα λόγια. Μα, θα μου πεις, δεν υπάρχει τίποτα να συζητηθεί σχετικά με την παγκοσμιοποίηση –το ξέρουμε πια, η παγκοσμιοποίηση είναι κακό, είναι ο διάβολος, ο 666. Μπορεί να έχεις δίκιο, μπορεί και να είσαι φειδωλός στην περιγραφή σου. Αλλά, ας μιλήσουμε λίγο για την παγκοσμιοποίηση.
Και, για να αρχίσουμε μαζί της –ο όρος είναι λάθος. Δεν είναι δικό μου αυτό, το διάβασα κάπου –γεγονός όμως είναι πως ο όρος «παγκοσμιοποίηση» είναι σκέτος ευφημισμός. Ξέμεινε από την εποχή της πρωτόλειας διαφήμισης του φαινομένου, από την εποχή που μιλούσαν όλοι για ένα «πλανητικό χωριό», για την «κοινωνία της πληροφορίας» και άλλα τέτοια φουτουριστικά. Όμως, στην εφαρμογή αποκαλύφθηκε η ουτοπικότητα του όρου –δεν ήταν «παγκοσμιοποίηση» αυτό, ήταν «δυτικοποίηση».
Θυμήσου το ξεκίνημα της πληροφοριακής έκρηξης –τότε που οι υπολογιστές μας δεν ήταν σε θέση να διαβάσουν άλλες γραμματοσειρές εκτός από την λατινική στο διαδίκτυο. Υπήρχε τότε το πρόβλημα -ο θείος μου στην Αμερική δεν μπορούσε να διαβάσει ειδήσεις από τις αθλητικές ιστοσελίδες γιατί ο υπολογιστής του δεν υποστήριζε άλλους χαρακτήρες πέραν των λατινικών. Στην πορεία, το πρόβλημα ξεπεράστηκε, αλλά η αιτία παρέμεινε.
Ο προηγμένος δυτικός κόσμος (βλέπε ΗΠΑ και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη), μέσω των αυξημένων τεχνολογικών δυνατοτήτων του κατάφερε να κυριαρχήσει στη διακίνηση και τη διαχείριση της πληροφορίας. Χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο (μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ) έθεσε τους δικούς του κανόνες στο παιχνίδι –εύκολο ήταν. «Αν ελέγχεις τα μέσα, ελέγχεις και την πληροφορία» -αυτό δεν είναι τίποτα καινούργιο. Μόνο που, πλέον, τα μέσα δεν είναι ο ραδιοφωνικός και ο τηλεοπτικός σταθμός της πρωτεύουσας –τα μέσα οριοθετούνται στο διαδίκτυο. Γι΄αυτό η κατοχή τους ξεκίνησε από τις βασικές πλατφόρμες –πάει να πει από τα λειτουργικά συστήματα. «Δημιουργώντας το περιβάλλον επικοινωνίας, ελέγχεις και την ίδια την επικοινωνία» –αυτή είναι, μάλλον, η εξελιγμένη μορφή του παραπάνω ορισμού. Τι χρειάζεται για την δημιουργία του επικοινωνιακού περιβάλλοντος; Κατοχή τεχνογνωσίας. Ο δυτικός κόσμος την έχει και μάλιστα, αυστηρά πατενταρισμένη. Πες μου ένα λειτουργικό σύστημα που δημιουργήθηκε στην Ασία, τη Λατινική Αμερική, ή την Αφρική. Δεν υπάρχει –αυτό ακριβώς εννοώ. Κατέχοντας τις γραμμές κώδικα, κατέχουμε τη δύναμη να κατευθύνουμε την πληροφορία, να την παρακολουθήσουμε και να την εμπλουτίσουμε τόσο πολύ ώστε να την αχρηστεύσουμε.
Ο όρος «παγκοσμιοποίηση» το έκρυβε επιμελώς –ο όρος «δυτικοποίηση» το αναδεικνύει. Ποιο; Μα το γεγονός της ισοπέδωσης των τοπικών ιδιαιτεροτήτων. «Είμαστε το πλανητικό χωριό και μπορούμε πλέον να επικοινωνούμε μεταξύ μας χωρίς να μας εμποδίζουν τα σύνορα», έλεγαν τότε. Ξεχνούσαν να προσθέσουν ότι «μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, αλλά μόνο στη δίκη μας γλώσσα». Η δυτικοποίηση ήταν τελικά η νέα μέθοδος εισβολής –μόνο που γινόταν με έξυπνο τρόπο. Δεν ήταν πλέον αναγκαία η εδαφική κατοχή, έφτανε η κυριαρχία του κώδικα επικοινωνίας.
«Παγκόσμια αγορά», είπαν ζητωκραυγάζοντας –τι ευτυχία! «Δυτική αγορά» εννοούσαν, αφού η μονάδα συναλλαγής είναι το δολάριο ή το ευρώ και όχι το ρούβλι, το πέσο ή η ρουπία. Και ξέρεις κάτι; Αν όλα πωλούνται και αγοράζονται σε συγκεκριμένο νόμισμα, αυτός που κατέχει το νόμισμα είναι σε πλεονεκτική θέση. Εσύ που ζεις στην άλλη πλευρά και πληρώνεσαι σε πέσος θα πρέπει να ανταλλάξεις πριν συναλλαγείς. Κι όπως έλεγε ένας παλιός καθηγητής μου, «αν θέλεις να εξατμίσεις τα χρήματά σου –ο μόνος σίγουρος τρόπος είναι να τα μετατρέπεις συνέχεια σε διαφορετικό νόμισμα».
Φυσικά, πέρα από το νόμισμα, υπάρχει και η τιμολογιακή πολιτική. Που συντάσσεται ο τιμοκατάλογος; Μα φυσικά στον δυτικό κόσμο. Στη βάση των οικονομικών δυνατοτήτων των υπηκόων της Δύσης –ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να δουλεύει για την παραγωγή των προϊόντων, αλλά δεν θα αποκτήσει ποτέ πρόσβαση στην διανομή τους. Έχεις αντίρρηση; Σύγκρινε τον κατώτατο μισθό του Γερμανού πολίτη με τον αντίστοιχο μισθό του Ινδού και έλα μετά να μου μιλήσεις για «ελεύθερη αγορά». Το «παγκόσμια» άστο καλύτερα –ηχεί πλέον σαν μακάβριο αστείο.
Που εντοπίζεται το σφάλμα της «δυτικοποίησης»; Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καπιταλιστικές δομές και ιμπεριαλιστικές τάσεις –αλλά θα οδηγούμασταν σε μια ακόμα γενικόλογη θεώρηση. Εντάξει, αυτές είναι οι αιτίες, αλλά ας ασχοληθούμε με το αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την επίδειξη συγκεκριμένης συμπεριφοράς που κατευθύνει τις ενέργειες δυτικοποίησης.
Ο δυτικός άνθρωπος θέλει να δίνει, αλλά δεν έχει μάθει να παίρνει. Και λοιπόν; Είναι κακό αυτό; Μάλλον ναι. Και για να το εξηγήσω θα πρέπει να πάμε λίγο πίσω, στις γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου:
Υπήρχε μια παραδοχή, κοινή στις περισσότερες κουλτούρες, που απλά εκφραζόταν με διαφορετικούς τρόπους. Και αυτή δεν ήταν άλλη από την «υποχρέωση ανταπόδοσης που δημιουργείται με το δώρο». Το δώρο δεν ήταν ποτέ δωρεάν –«το δώρο θέλει αντίδωρο», έλεγε το υπόλειμμα της συγκεκριμένης παραδοχής στο χωριό μου (το κανονικό, όχι το «πλανητικό» –μη χέσω). Δεν σε βάζανε φυλακή αν δεν ανταπέδιδες το δώρο, αλλά έχανες μέρος της κοινωνικής σου καταξίωσης –αυτό λέγεται «θεσμός» και έχει δημιουργηθεί «από κάτω», γι΄αυτό και διαφέρει από τον «νόμο» που έρχεται «από πάνω».
Με την επικράτηση του χριστιανισμού, η συγκεκριμένη παραδοχή κλονίστηκε. Βλέπεις, ο χριστιανισμός πρέσβευε το αξίωμα «δώσε χωρίς περιμένεις αντάλλαγμα». Αλλά ήταν έτσι; Όχι ακριβώς –γιατί το συγκεκριμένο αξίωμα έλεγε τη μισή ιστορία. Το κομμάτι που συμπλήρωνε την πρόταση ήταν «γιατί η ανταμοιβή σου σε περιμένει μετά θάνατον». Μην συγχέεις το συγκεκριμένο κομμάτι με ανάλογες ισλαμικές δοξασίες –γιατί, στο Ισλάμ η «μετά θάνατον ανταμοιβή» αφορά πράξεις που γίνονται για χάρη του Προφήτη (που δεν είναι εδώ τριγύρω για να μας τις ξεπληρώσει) και, άλλωστε, δεν είναι ο ισλαμισμός κυρίαρχος στις δυτικές κοινωνίες.
Ο χριστιανισμός αναπλάστηκε στις δυτικές κοινωνίες, αγκαλιά με τον, τότε, νεοφερμένο καπιταλισμό και έτσι τροποποιήθηκε το προτεσταντικό δόγμα. Όπου, η ανταμοιβή για τις καλές πράξεις των ανθρώπων έρχεται μεν στη «μετά θάνατον ζωή», αλλά κάποια σημάδια της θεϊκής εύνοιας εμφανίζονται στην «παρούσα ζωή». Ο πιστός δεν χρειάζεται να αγωνιά γιατί ο Θεός θα του δείξει άμεσα αν περιλαμβάνεται στους «εκλεκτούς» του. Πως; Μα ευλογώντας τις δουλειές του και βοηθώντας τον να πλουτίσει. Άρα, οι «εκλεκτοί» περνάνε «ζωή χαρισάμενη» ήδη –όσοι πεινάνε και δυστυχούν, απλά πληρώνουν τα κρίματά τους ΚΑΙ σε αυτή τη ζωή. Ούτε αυτό είναι δικό μου –ο Μαξ Βέμπερ το λέει στην «Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» κι ο Μαξ Βέμπερ δεν ήταν κομμουνιστής –εντάξει;
Αυτό το συνονθύλευμα «φαίνεσθαι» και «υπάρχειν», μπολιασμένο με την ανώτατη επιδίωξη του καπιταλιστικού συστήματος για την «μεγιστοποίηση του κέρδους» είναι ότι κυριαρχεί στον δυτικό τρόπο σκέψης και ότι προκαθορίζει τις σχέσεις του δυτικού κόσμου με τους υπόλοιπους λαούς.
Δες λίγο τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και τον τρόπο με τον οποίο βοηθάνε τον Τρίτο Κόσμο. Ρίξε μια ματιά στις αποστολές (θρησκευτικού ή άλλου προσανατολισμού) που επιστρέφουν από τις αφρικανικές ή ασιατικές χώρες. Τι πήραν αυτοί οι άνθρωποι από τους λαούς με τους οποίους συναναστράφηκαν; Σε τι άλλαξε η οπτική τους; Σε τίποτα! Απλώς πήγαν, έδωσαν την ελεημοσύνη τους, εισέπραξαν χαμόγελα ευγνωμοσύνης και έφυγαν όπως ακριβώς είχαν έρθει. Αφήνοντας πίσω τους κάτι χειρότερο από την αισχροκέρδεια με την οποία διαχειρίζονται οι κρατικές αρχές την ανθρωπιστική βοήθεια. Αφήνοντας πίσω τους προσβολές. Γιατί οι άνθρωποι τους οποίους επισκέφτηκαν, αντιμετωπίζουν το «χωρίς ανταπόδοση δώρο» σαν κατευθείαν πλήγμα στον τομέα της κοινωνικής τους καταξίωσης. Περίεργο ε; Όλοι αυτοί οι «βρωμιάρηδες του Τρίτου Κόσμου» δεν είναι, τελικά, ζητιάνοι! Κοίτα κάτι πράγματα!
Όταν φύγουν οι «ελεήμονες λευκοί» εμφανίζονται τα μεγαλοστελέχη, για τα οποία, έχει ήδη προετοιμαστεί το έδαφος. Και τα μεγαλοστελέχη αγοράζουν. Γη, ανθρώπους, πλουτοπαραγωγικούς πόρους –τα πάντα. «Παγκοσμιοποίηση» με λίγα λόγια. Να φοράς παπούτσια αμερικάνικης σχεδίασης, από δέρμα αφρικανικών ζώων, που φτιάχτηκαν σε ασιατική χώρα και συσκευάστηκαν στη Λατινική Αμερική –λειτουργία ενός νέου δουλοκτητικού συστήματος με άλλα λόγια και προς όφελος των δυτικών.
Τελικά λοιπόν η «δυτικοποίηση» είναι ολέθρια για τους υπόλοιπους λαούς –πέραν της Δύσης. Αλλά γιατί θα πρέπει να με νοιάζει εμένα; «Εμείς ανήκομεν εις την Δύσιν», που έλεγε και ο αείμνηστος Τριανταφυλλίδης. Εμείς καθόμαστε και καλοπερνάμε πίνοντας το αίμα των άλλων –δεν τρέχει τίποτα. Λάθος! Και δεν το εννοώ από ανθρωπιστικής πλευράς –αυτά είναι προσωπικές επιλογές ενώ εδώ το θέμα μπαίνει σε γενικό επίπεδο.
Η δυτικοποίηση πολτοποιεί κι εμάς τους Δυτικούς. Η έννοια της «δυτικότητας» (γαμώ τους νεολογισμούς μου!), στην οποία αναφέρομαι, δεν έχει καμιά σχέση με τις παραδόσεις και τις παραδοχές του Δυτικού πολιτισμού. Δεν υπάρχει τίποτα από την Αναγέννηση, τη Γαλλική επανάσταση, τη Γερμανική πολιτική παράδοση, την Αμερικάνικη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία) σε αυτή τη «δυτικότητα». Εντάξει, ας μη γινόμαστε υπερβολικοί –κάτι υπάρχει. Κι αυτό είναι το ντρεσάρισμα όλων των παραπάνω παραδόσεων, το καλούπωμα των παραδοχών τους προκειμένου να ταιριάξουν στο καινούργιο δόγμα.
Η περίφημη αρχή της υπεράσπισης της ανεξιθρησκίας, που θεμελιώθηκε στη Γαλλική επανάσταση, μετατράπηκε σε απαγόρευση της θρησκευτικής έκφρασης εφόσον αυτή σε διαφοροποιεί από τους συμπολίτες σου, σε μια Γαλλία που απαγορεύει να κυκλοφορούν γυναίκες με μαντίλα.
Οι φιλελεύθερες αρχές της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας μετατράπηκαν σε επιθετικούς πολέμους που χαρακτηρίζονται ως αμυντικοί και σε κρατική τρομοκρατία με το πρόσχημα της υπεράσπισης αυτής της ίδιας της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας.
Και η εκπληκτική σχετικοποίηση των αξιών που αποτέλεσε τη βάση ανάπτυξης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, μετατράπηκε σε νεκροφιλική ανωτερότητα από τους σύγχρονους τιμητές των αρχαίων φιλοσόφων.
Με αυτή τη λογική, αν θέλαμε να προσωποποιήσουμε τους εκφραστές της «παγκοσμιοποίησης»-«δυτικοποίησης» θα μιλούσαμε εξίσου για τον Μπους, τον Μπλερ, τον Σαρκοζί, τη Μέρκελ και τον Σόρος όσο και για τον Λεπέν, τον πάπα Βενέδικτο αλλά και τον Ζουράρι, τον Καρατζαφέρη, τον Χριστόδουλο και τον Ανδρουλάκη. Αν βολεύει σε κάτι η προσωποποίηση ενός δογματισμού.
Το ερώτημα λοιπόν τίθεται κάπως έτσι: Σε ενοχλεί να είσαι κακέκτυπο οργουελιανού μυθιστορήματος;
Σε ενοχλεί να μην έχεις ιστορία (αφού η ιστορία αλλάζει κάθε μέρα, ανάλογα με τα κυρίαρχα συμφέροντα); Σε ενοχλεί να μην έχεις τη δυνατότητα διαμόρφωσης της δικής σου πολιτιστικής ταυτότητας (αφού η κυρίαρχη προπαγάνδα διαμορφώνει τον κώδικα συμπεριφοράς μαζικά και σε παγκόσμιο επίπεδο); Σε ενοχλεί να σου επιβάλουν άλλοι ακόμα και το τι θα ονειρευτείς (αυτό που προβάλλεται στα μέσα χειραγώγησης-ενημέρωσης κι αυτό που κυριαρχεί στο διαδίκτυο); Σε ενοχλεί να είσαι αποκομμένος από τη δυνατότητα πληροφόρησης (λόγω του όγκου της πληροφορίας); Σε ενοχλεί να είναι προδιαγεγραμμένη η ζωή σου από την κούνια ως το μνήμα (μέσα από συγκεκριμένες και αυστηρά οριοθετημένες θεσμικές διαδικασίες);
Αν ναι –είσαι εναντίον της «παγκοσμιοποίησης»-«δυτικοποίησης». Αν όχι, τρέχα γρήγορα στο καινούργιο πολυκατάστημα. Έχουν προσφορά μια τηλεόραση wide screen μαζί με το τελευταίο μοντέλο του αυτοκινήτου που ήδη οδηγείς!
Και, αν είναι έτσι τα πράγματα –ποια θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν λύση; Να σπάσουμε τους υπολογιστές, να κάψουμε τα αυτοκίνητα, πετώντας πάνω τους αναμμένους δέκτες τηλεόρασης; Γιατί όχι; Και μετά να επιστρέψουμε στις σπηλιές και να πάρουμε τα πράγματα πάλι από την αρχή! Ε; Ας σοβαρευτούμε.
Η λύση, μάλλον βρίσκεται σε προσωπικό επίπεδο και δεν είναι άλλη από την συνειδητοποίηση της κατάστασης. Αλλά αυτό προβλέπει ανοιχτά αυτιά και ανοιχτά μάτια –για να βλέπουμε και όσα δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε. Γιατί βλέποντας, ακούγοντας, ρωτώντας -διαμορφωνόμαστε. Κυρίως ρωτώντας –έτσι νομίζω. Ρωτώντας και ακούγοντας την απάντηση, όχι ρωτώντας απλά για να έχουμε χρόνο προετοιμασίας του επόμενου τσιτάτου μας. «Ρωτώντας προχωράμε», όπως λένε κι εκείνοι.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Το άλλο πρόσωπο του καπιταλισμού, το αληθινό, χωρίς μάσκες και καλοπιάσματα.


ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ..



Το Λονδίνο ταράζεται από εξαγριωμένους νεαρούς, υποβαθμισμένων περιοχών που καίνε και λεηλατούν λένε τα ΜΜΕ και οι ανακοινώσεις της βρετανικής κυβέρνησης. Κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε, μα είναι τελικά εξεγερμένοι βρετανοί ή απλά συμμορίες?

Οσο και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε όμως, είναι λίγο δύσκολο στην Ελλάδα της αυτοκρατορίας των δημοσίων υπαλλήλων ή των.... υπαλλήλων γενικότερα. Γιατί στην Ελλάδα στο βασίλειο της πελατειακής δημοκρατίας οι έλληνες μόλις πριν λίγο καιρό πήραν μια ελάχιστη γεύση της λέξης "υποβαθμισμένη συνοικία" κι αυτό μόνο και μόνο λόγω της συρροής λαθρομεταναστών σε συγκεκριμένες συνοικίες στο κέντρο της μεγαλούπολης....


Τα λαϊκά μας προάστια δεν ήταν υποβαθμισμένες συνοικίες, ήταν λαϊκές, η διαφορά μεταξύ βορείων και υπόλοιπων προαστίων δεν ήταν η απόλυτη χλιδή με την απόλυτη εξαθλίωση. Η πλειοψηφία από τα ελληνόπουλα δεν είχε γνωρίσει κάτι όπως τα γκέτο της βρετανίας ή των ΗΠΑ. Εκεί που θρέφεται και επιβιώνει με κάθε τρόπο ο κάδος ανακύκλωσης του καπιταλισμού. Οι πολίτες σκουπίδια που υπάρχουν καλά κρυμμένοι πίσω από τα φώτα της καπιταλιστικής χλιδής...


Οσο πιο μεγάλη ήταν η λάμψη της χολυγουντιανής εικόνας των αυτοκρατορικών συνοικιών τόσο πιο βαθύ ήταν το σκοτάδι για εκατομύρια ξεχασμένους και αγνοημένους που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε συνθήκες που εμείς ακόμα δεν έχουμε δει ούτε στον περίφημο Αγ.Παντελεήμονα.... Μόλις τώρα ξεκινάμε . Μόλις τώρα ξεκινάμε να χτίσουμε τις φαβέλες μας. Είναι νωρίς. Εχουμε καιρό μη βιάζεστε. Τα "αλητάκια" του Μπρίξτον ή του Χάρλεμ είναι εικόνες από το μέλλον μας και μάλιστα όχι τόσο μακρινό.


Οταν το πελατειακό κομπόδεμα θα έχει τελειώσει, όταν τα αποθέματα από τα χαρτζιλίκια και τις "άκρες" θα έχουν τελειώσει κι εμείς θα χρειαστεί να επιβιώσουμε και να περάσουμε από όλα τα στάδια που επιβιώνουν τα αγρίμια. Πορνεία, ναρκωτικά, όπλα, συμμορίες, ο νόμος της νύχτας και της ζούγκλας. Το άλλο πρόσωπο του καπιταλισμού, το αληθινό, χωρίς μάσκες και καλοπιάσματα.

Τότε τα ξαναλέμε.

Φυσικά όσο καιρό κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές στο νιρβάνα μας, είχαμε κι εδώ γύρω μας τον αθέατο σκοτεινό κόσμο. Υπήρχαν κι εδώ άνθρωποι κατώτερου θεού αλλά δεν μας αφορούσαν. Τώρα θα μπλεχτούμε μαζί τους, θα ανακατευτούμε όλοι μαζί στο σκουπιδοτενεκέ και θα μοιάζουμε με ψάρακες στο στρατόπεδο των υποβαθμισμένων. Θα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στην άλλη όχθη του νομίσματος. Κι εκεί θα πρέπει να δούμε αν θα μπορέσουμε να μεταμορφωθούμε σε επαναστάτες ή συμμορίες.


Δεν μας έχουν κλεισμένη καμμιά ιδιαίτερη θέση, προνομιακή, γιατί είμαστε έλληνες. Δεν κατέχουμε κάποιο πιστοποιητικό ασυλίας από την εξαθλίωση γιατί είμαστε έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν, έλληνες και ξένοι, σαν τα αλητάκια των γκέτο μας βλέπουν. Ετοιμοι να μας πετάξουν στην άκρη για να κάνουν οικονομία στα κέρδη τους κι έτοιμοι να μας τσακίσουν στο ξύλο ή και στις σφαίρες αν κάνουμε κιχ...

 Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι είναι μια ποικιλλία χρωμάτων με΄ιδιο προορισμό. Είμαστε το ανθρώπινο γένος που έχει μπει στην εποχή της πιο μεγάλης του νύχτας. Το κακό είναι ενώ αυτοί ότι χρώμα και να έχουν αγκαλιάζονται και φιλιούνται στα πολυτελή σαλόνια, εμείς από κάτω γεμίζουμε μίσος και εκδίκηση ο ένας για τον άλλον, αρνούμενοι να δούμε την κοινή μας μοίρα, θρέφοντας ελπίδες πως ο γάλλος εργάτης, ο βρετανός ανθρακωρύχος, ο ισπανός αγρότης είναι τάχα κάτι ξεχωριστό στα μάτια τους από το αλητάκι της φαβέλας του Ρίο. Τα αλητάκια που έχουν γνωρίσει από τη καλή το όμορφο πρόσωπο του πολιτισμού μας από την ώρα που γεννιούνται ξέρουν καλά όσα εμείς δεν υποψιαζόμαστε ακόμα.

Αλήθεια σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ήσυχοι συμπολίτες μου, τι σημαίνει τέρμα το τσάμπα σε όλα. Τι θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε αν αύριο δεν υπήρχε πια δημόσιο νοσοκομείο (εκτός από κάτι άσυλα τελευταίας κατηγορίας) αν δεν υπήρχε δημόσια ασφάλιση αλλά ο καθένας έπρεπε να πληρώνει τα πάντα από τη τσέπη του κι αυτό από ένα ψωρομισθό. Αν ο Γιωργάκης όταν πάθαινε σκωληκοειδίτη ο άνεργος πατέρας έπρεπε να βρει άμεσα ένα πακέτο λεφτά για να του βγάλουν το σκουλίκι αλλιώς ο Γιωργάκης θα πέθαινε από μια μαλακία. Αν η Μαιρούλα έπρεπε για να συνεχίσει το σχολείο να έχει μια περιουσία στη τράπεζα, αν για να έχει μια ασφάλεια η οικογένεια θα έπρεπε να πληρώνει μια ιδιωτική εταιρεία συνέχεια για να ελπίσει σε μια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μια σύνταξη αν επιβιώσει μέχρι τότε. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει άπειρα περιθώρια εγκλήματικής παρέμβασης στις ζωές των ανθρώπων ακόμα. Απλά τυχαίνει τα αλητάκια των μεγάλων αυτοκρατοριών να τα βιώνουν ήδη στο πετσί τους. Εμείς έχουμε πάθει ήδη πανικό για τα 350 επιδόματα που κόπηκαν και το γεγονός πως πρέπει να ζητάμε απόδειξη ακόμα και στις πατάτες στη λαϊκή. Φανταστείτε τι έχουμε να πάθουμε στα επόμενα στάδια....


Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από τον ύπνο και θα ξυπνήσουμε άγρια. Μέχρι τότε ας βάλουμε κανένα καψουροτράγουδο να λέει τους καυμούς μας και όπου νάναι έρχονται και οι ελεύθερες φούντες να συμπληρώσουν το τοπίο της αποχαύνωσής μας....

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα .."

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα .."

Όταν πριν κάμποσα χρόνια άκουγα στο ράδιο το τραγουδάκι του Σιδηρόπουλου δεν καταλάβαινα τι θα μπορούσε να σημαίνει. Που να φανταζόμουνα το νόημα που κρύβει για τον καθένα μας ξεχωριστά.

"Υπερασπίσου το παιδί" λοιπόν, και τότε "υπάρχει ελπίδα"!!!

Τα παιδιά μάγκα μου...

τα παιδιά πρέπει να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση απέναντι στη γαμμοζωή που ζούμε. Δώσε τους τα εφόδια, ώστε να μπορούν να κρίνουν, να αντιστέκονται, να νοιάζονται, να παλεύουν για κάτι παραπάνω από την επιβίωσή τους. Δώσε τους τη δυνατότητα να προχωρούν με το κεφάλι ψηλά, κοιτάζοντας τον ήλιο και όχι καμπουριάζοντας όπως εσύ... τώρα.

Μόρφωσε τα παιδιά σου, όχι με ένα τσουβάλι γνώσεις, αλλά με εμπειρίες ζωής. Μην κοιτάς σαν χάνος, ξέρω ότι δεν υπάρχει χάπι εμπειρίας, τουλάχιστον ακόμη. Μπορείς να τους μεταλαμπαδεύσεις την αγάπη για την ίδια τη ζωή και τον άνθρωπο, αν βέβαια θυμάσαι για τι πράγμα μιλάμε. Προσπάθησέ το και θα είσαι για πάντα ο ήρωας των παραμυθιών για τα παιδιά σου. Προσπάθησέ το και θα δεις ότι το τόσο μεγαλοσήμαντο χάσμα γενεών βρίσκεται μόνο στο μυαλό σου. Προσπάθησέ το και ίσως για λίγο θυμηθείς πως είναι να είσαι κι εσύ παιδί.   http://wwwaristofanis.blogspot.com
/

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

καντε ερωτα


http://wwwaristofanis.blogspot.com
Τους καλοκαιρινούς μήνες τους έχουμε συνδέσει με διακοπές, χαλάρωση, αλλά και με ερωτικές περιπέτειες.
 Ερευνητές από το Νοσοκομείο της Βοστώνης των ΗΠΑ, διαπίστωσαν πως ο καλοκαιρινός ήλιος συμβάλει στην παραγωγή διπλάσιας ποσότητας της ορμόνης τεστοστερόνη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη λίμπιντο.
 Η επιστημονική εξήγηση είναι πως οι ακτίνες του ήλιου, προκαλούν την παραγωγή της βιταμίνης D, η οποία με τη σειρά της αυξάνει την παραγωγή της εν λόγω ορμόνη.
Αν πάλι δεν σας έπεισε η μελέτη των Αμερικανών, μια άλλη έρευνα, βρετανικής προέλευσης, κατέληξε στο συμπέρασμα πως το 87% των γυναικών, έχουν το σεξ ως την αγαπημένη τους άσκηση, μιας και είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια του σεξ, καίγονται αρκετές θερμίδες.

 Όμως το αγαπημένο αυτό «χόμπι» έχει και άλλα οφέλη, τα οποία δεν...
είναι και τόσο γνωστά. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο «άθλημα» και τα αποτελέσματά του, τα ανέλυσαν και τα δημοσίευσαν, με σκοπό οι άνθρωποι να αντιληφθούν πως το σεξ είναι καλό για την υγεία.
Ένα βασικό όφελος είναι πως το σεξ χαλαρώνει τους μυς και ανακουφίζει το λαιμό και τους ώμους, σύμφωνα με τον Δρ Arun Ghosh, που ειδικεύεται στη σεξουαλική υγεία σε νοσοκομείο του Λίβερπουλ. «Έχω ασθενείς παραπονιούνται για κακή όραση μετά το σεξ. Αυτό που συνέβη είναι ότι, όπως όλοι οι άλλοι μυς του σώματος, οι μύες των ματιών τους έχουν χαλαρώσει. Αλλά αυτό είναι κάτι απολύτως φυσικό »
Επίσης το σεξ προστατεύει την καρδιά. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Queen στο Μπέλφαστ, διαπίστωσε ότι κάνοντας έρωτα τρεις φορές την εβδομάδα, μειώνεται περίπου 50% ο κίνδυνος για καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικού επεισοδίου. Μια άλλη μελέτη στο Ισραήλ, απέδειξε πως οι γυναίκες που είχαν δύο οργασμούς την εβδομάδα, είχαν και 30% λιγότερες πιθανότητες να προσβληθούν από οποιαδήποτε καρδιακή νόσο.
Η επιστημονική εξήγηση είναι πως οι ενδορφίνες που απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια του σεξ, εξουδετερώνουν επίσης τις ορμόνες του στρες στο σώμα, οι οποίες συνδέονται με τις καρδιακές παθήσεις. Σύμφωνα με τον Δρ Graham Jackson, καρδιολόγο στο Νοσοκομείο του Λονδίνου και πρόεδρο του αγγλικού Σεξουαλικού Συλλόγου, ο κίνδυνος να προκληθεί καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια του σεξ είναι ελάχιστος έως μηδαμινός. Αν κάποιος είναι βέβαια άνω των 5, έχει υπερβολικό βάρος, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος. Επίσης ο κίνδυνος αυξάνεται και με τις εξωσυζυγικές σχέσεις.
Τέλος, σύμφωνα με μια άλλη αμερικάνικη έρευνα, αποδείχθηκε πως με το σεξ ωφελούνται και τα οστά. Ειδικά οι εμμηνοπαυσιακές γυναίκες που είχαν σεξουαλική επαφή κάθε εβδομάδα είχαν διπλάσια επίπεδα οιστρογόνων. Η ορμόνη αυτή έχει μια προστατευτική επίδραση στην υγεία των οστών και η έλλειψη της μετά την εμμηνόπαυση έχει συνδεθεί με την οστεοπόρωση.
Άρα όσοι κάνουν συχνά σεξ, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα απολύτως. Οι ειδικοί, οι γιατροί και οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα πως το σεξ κάνει καλό στην υγεία!

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους

http://antipetroula.blogspot.com                         Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους




Πέρασαν πάνω από διακόσια χρόνια αγαπητέ αναγνώστη από τότε που ο Δαρβίνος διατύπωσε την θεωρία της εξέλιξης. Μια θεωρία που μιλούσε για εξέλιξη των ειδών φυσιολογική και βασίστηκε σε ματιές του δημιουργού της σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου. Επέλεξα σήμερα να προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις πάνω στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Λόγω διατροφής ο άνθρωπος ψηλώνει συνεχώς. Επίσης γίνεται και πιο μυώδης. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι οι υψηλής διατροφικής αξίας πρωτεΐνες του κρέατος  (χωρίς να ξεχνάμε και τις αυξητικές ορμόνες που χρησιμοποιούνται για καλύτερη απόδοση στην παραγωγή) που τα τελευταία χρόνια έγινε βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο της διατροφής μας.   Χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τα δόντια του ανθρώπου μεγαλώνουν γιατί αυτό βοηθά στην μάσηση του κρέατος. Σε αυτό συνηγορεί η σύγκριση των πληθυσμών που η βάση της διατροφής τους είναι το κρέας με τους πληθυσμούς που η βάση της διατροφής τους είναι τα λαχανικά. Είναι η συνήθειες που αποκτάμε που αλλάζουν τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά μας. Η συνήθεια λέμε πολύ σωστά ότι γίνεται δεύτερη φύση μας. Σύμφωνα με αυτό δεν είναι παράλογο ή αστείο το γεγονός ότι σιγά σιγά αρχίζουμε να καμπουριάζουμε λόγω της καινούργιας συνήθειας μας να καθόμαστε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή...


Συνεχίζοντας με την ψυχολογική εξέλιξη του ανθρώπου, δεν μπορώ παρά να γίνω κυνικός: ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το ίδιο φοβισμένος απέναντι στον συνάνθρωπο του όσο ήταν και ο άνθρωπος των σπηλαίων. Ζηλεύει το ίδιο. (Δείτε αυτό εδώ το ποίημα του Μπουκόφσκι) Γεγονότα που πάντα εμπόδιζαν τον άνθρωπο να αγαπήσει αφού τον ωθούν στο μίσος. Η μόνη εξέλιξη που μπορώ να εντοπίσω - και οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι εντυπωσιακή - είναι στους τρόπους που βρήκαμε για να σκοτώνουμε τον πλησίον μας...
Τεχνολογικά λοιπόν έχουμε εξελιχθεί εντυπωσιακά. Τεχνο-λογικά όμως; Είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία προς όφελος μας. Ή μάλλον ο καθένας την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν προς όφελος του· όχι προς όφελος μας... Πράγμα που μας δείχνει ότι η σκέψη του ανθρώπου δεν εξελίχθηκε παρά τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι, στηριζόμενοι στην εξέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης.

Τι; η φιλοσοφική σκέψη δεν εξελίχθηκε; Τόσοι φιλόσοφοι, τόσα συγγράμματα και εσύ μας λες ότι δεν εξελίχθηκε; Ναι, και θα δικαιολογήσω την άποψη μου ως εξής: Η φιλοσοφία ετυμολογικά σημαίνει τον φίλο της σοφίας. Όχι τον φίλο της σκέψης. Ο φίλος της σκέψης μπορεί να εξελίξει την σκέψη του, ο φίλος της σοφίας θα εξελίξει τον τρόπο της ζωής του. Ήδη από την αρχαία Ελλάδα η φιλοσοφία πήρε λάθος στροφή και έγινε η αγάπη για τη σκέψη ούτως ώστε να φτάνουμε σε ασφαλή συμπεράσματα και κρίσεις. Δεν είναι βέβαια κάτι τέτοιο μη επιθυμητό. Τουναντίον. Αλλά αυτό πρέπει να γίνεται σε μεταγενέστερο στάδιο. Απαιτούνται άλλοι τομείς πάνω στους οποίους πρέπει κάποιος να ασκηθεί προτού φτάσει να ασχοληθεί με αυτό που επιθυμούν σχεδόν όλοι οι φιλόσοφοι και ακριβώς λόγω αυτής της μεγάλης επιθυμίας τους παραβλέπουν ή θεωρούν μη σημαντικούς τους άλλους τομείς. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα κάποιος να γνωρίσει τι πρέπει να επιθυμεί και τι πρέπει να αποστρέφεται. Γνωρίζοντας τι πρέπει να επιθυμεί θα ξέρει σε τι θα πρέπει να αποβλέπει, ενώ γνωρίζοντας τι θα πρέπει να αποστρέφεται θα αποφεύγει ότι δεν θα του κάνει καλό. Μετά θα πρέπει να γνωρίσει τα καθήκοντα του. Σαν άνθρωπος, σαν γονιός, σαν φίλος, σαν πολίτης. Και αφού φτάσει σε σημείο να κατέχει αυτά τα δύο καλά, τότε μπορεί να προχωρήσει παραπέρα, δηλ. στους συλλογισμούς.

Είναι αυτή η αγάπη για την σκέψη μας, μια αγάπη τόσο μικρή που δεν μπορεί να χωρέσει άλλους ανθρώπους, που μας οδήγησε στην δημιουργία ενός τέρατος με πολλά κεφάλια από το οποίο καλούμαστε να δραπετεύσουμε γιατί είναι αυτό που δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε. Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι μας οπισθοδρομεί. Αυτό το τέρας που δημιούργησε η σκέψη μας, έφτιαξε θεσμούς όπως ο στρατός, τα σχολεία, την πολιτική κ.α. οι οποίοι το συντηρούν και το θεριεύουν μέσω μιας γραφειοκρατικής λογικής... του παραλόγου. Είναι μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγεις, μια κατάσταση την οποία δεν μπορείς να νικήσεις. Υπάρχει η έκφραση catch 22 στα αγγλικά για να αποδώσει αυτό το λογικό παράδοξο που προκύπτει από μια κατάσταση στην οποία ένα άτομο χρειάζεται κάτι το οποίο μπορεί να αποκτήσει μόνο αν δεν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Η έκφραση χρησιμοποιείται κυρίως για κανόνες, κανονισμούς, διαδικασίες στις οποίες κάποιος έχει γνώση ότι είναι ή ότι γίνεται θύμα αλλά δεν έχει τη δύναμη να τις αποτρέψει (σας θυμίζει τίποτα;).
Το τέρας δεν είναι ανίκητο αλλά μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο αν βρεθούν πολλοί μαζί θα καταφέρουν να το νικήσουν. Το τέρας μας έκανε να επιζητούμε την εξαφάνιση της ατομικότητας μας (κατηγορώντας την με γελοία επιχειρήματα ως εγωισμό, ελιτισμό κοκ) εξαγοράζοντας την συνείδηση μας με ευτελείς ανταμοιβές. Μας έκανε να πιστεύουμε ότι η λύση θα δοθεί έξω από εμάς· από κάποιον άλλο ή από κανόνες. Μας έκανε να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας και αυτό είναι που καθυστερεί ή καλύτερα οπισθοδρομεί την εξέλιξη μας. Μας έκανε να μην πιστεύουμε στα ίδια μας τα μάτια αφού είναι ολοφάνερο ότι οποιαδήποτε εξέλιξη έγινε, έγινε από ανθρώπους και όχι από ομάδες. Όπως λέει και ο  G. Orwell (για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα) μας έκαναν να βάλουμε το "μη" μπροστά σε κάθε στίχο από τον "αφυπνιστικό" ύμνο που ακολουθεί:
Τόλμησε να γίνεις Δανιήλ,
Τόλμησε να σταθείς μόνος σου·
Τόλμησε να έχεις σταθερή πρόθεση,
Τόλμησε να την κάνεις γνωστή.
(του Philip P. Bliss, 1873)

 Ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων (P. Rubens, 1615)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες