Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Πριν ξεκινήσουμε το κείμενο αυτό καλό είναι να διευκρινίσουμε ότι η αθεΐα είναι ένα τελείως άσχετο θέμα με την θρησκεία.  μπορεί κάλλιστα να μην είναι άθεος αλλά και να μην ακολουθεί κάποια θρησκεία , δηλαδή να μην βάζει την θρησκευτική του συνείδηση σε «καλούπια» (πράγμα που συνιστούμε ανεπιφύλακτα).Το κείμενο διαπραγματεύεται αθεϊστικές απόψεις και στηρίζεται σε ορθολογικά , επιστημονικά επιχειρήματα.

Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η ανθρώπινη λογική είναι μηδαμινή για να μπορεί να επιχειρηματολογήσει ορθολογικά περί Θεού. Με το ίδιο σκεπτικό ανταπαντούμε οτί : αν η ανθρώπινη λογική είναι τόσο μικρή , τότε πώς ο άνθρωπος πίστεψε ότι κατανόησε τα πάντα γύρω από τη φύση και έφτασε στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξή της δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο ως δημιούργημα κάποιου Θεού ;

Η ανθρώπινη λογική πράγματι είναι μηδαμινή. Έτσι δεν έχουμε κατανοήσει σχεδόν τίποτα από τους μηχανισμούς της φύσης και σαν αποτέλεσμα δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η φύση είχε ανάγκη από δημιουργό.

 

Ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη τάση να αποδίδει τα δικά του χαρακτηριστικά προς την φύση. Αυτό ονομάζεται ανθρωπομορφισμός. Για παράδειγμα , επειδή εμείς σαν θνητοί έχουμε αρχή και τέλος , αποδίδουμε αυτό το χαρακτηριστικό προς το σύνολο της φύσης. Όμως δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι αυτό πρέπει να ισχύει για τα πάντα. Αδυνατούμε να συλλάβουμε την έννοια ενός πράγματος για το οποίο η έννοια της αρχής και του τέλους δεν υπάρχει. Μιας φύσης η οποία υπήρχε ανέκαθεν , χωρίς σημείο μηδέν και η οποία θα υπάρχει για πάντα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει αυτή την έννοια (ούτε και ο γραφών άλλωστε) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Απόδειξη γι'αυτό δεν είναι άλλη από την ιδιότητα της ενέργειας : Η ενέργεια , μαθαίνουμε από το γυμνάσιο, ότι δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Δεν είναι αναλώσιμη , ούτε γεννιέται ούτε εξαφανίζεται .ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ παρά μόνο ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ και αλλάζει μορφή. Επίσης ενέργεια και ύλη είναι το ένα και το αυτό. Είναι το ίδιο πράγμα με άλλη μορφή και συγκεκριμένα συνδέονται με τη σχέση Ε=mc².

Σημαίνει δηλαδή ότι μια ποσότητα ύλης με μάζα m αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ποσότητα ενέργειας .Αυτό γίνεται αντιληπτό σε μεγάλες ταχύτητες ,κοντά στην ταχύτητα του φωτός.

Μόλις υπέπεσα σε έναν ανθρωπομορφισμό! Ο χαρακτηρισμός «μεγάλος» ή «μικρός» δεν έχει νόημα. Σημαίνει απλώς μεγάλος ως προς τη δική μου ανθρώπινη αντίληψη.

Αρα η ίδια η ύλη δεν έχει αρχή και τέλος. Ο συνδυασμός της ύλης που δίνει ένα έμβιο ον έχει αρχή και τέλος ,γιατί αυτή η ύλη ανασυνδυάζεται και κάποια στιγμή το ον εξαφανίζεται.

Το Σύμπαν είναι πια αποδεκτό ότι είναι σε φάση διαστολής , η οποία ξεκίνησε από ένα σημείο μηδέν (big bang). Ομως αυτό το σημείο μηδέν είναι το σημείο έναρξης της διαστολής και όχι απαραίτητα το σημείο έναρξης του σύμπαντος. Θεωρητικά είναι πιθανό ότι το σύμπαν θα περάσει σε φάση συστολής αν πληρούνται κάποιες προυποθέσεις. Ετσι υπάρχει πιθανότητα το σύμπαν να εκτελεί μια ταλάντωση επ'άπειρον. Επίσης υπάρχει περίπτωση να είναι ένα απο δισεκατομμύρια άλλα σύμπαντα , και αυτά με τη σειρά τους να ανήκουν σε κάτι άλλο.

Ο άνθρωπος είναι ένα από τα 185 είδη Πρωτευόντων. Ανήκει στην οικογένεια των Ανθρωπιδών , στο γένος Ηomo και στο είδος sapiens (για την ακρίβεια sapiens sapiens). H χρονολόγηση της ύπαρξής του είναι ένα θέμα πολύπλοκο και σχετικό.Οι προσεγγίσεις είναι της τάξεως χιλιάδων ετών ,στην καλύτερη περίπτωση.Επίσης δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονολογία «έναρξης» ενός είδους γιατί η εξέλιξη είναι βαθμιαία.

Ετσι η έννοια του ανθρώπου είναι σχετική. Αν θέλουμε να αυτο-χαρακτηριστούμε θα έπρεπε να μιλήσουμε για «ανατομικά σύγχρονο» άνθρωπο. Μάλιστα ,θεωρητικά ο άνθρωπος μετά από κάποιες χιλιάδες χρόνια θα έχει άλλα χαρακτηριστικά διότι η διαδικασία της εξέλιξης δεν έχει λόγο να σταματήσει.

Ο ανατομικά σύγχρονος άνθρωπος υπάρχει λοιπόν εδώ και 50 - 100 Κ χρόνια (χρονολόγηση πολύ σχετική).Το μεταφυσικό αίσθημα χρονολογείται σε περίπου 100 Κ χρόνια , δηλαδή πιθανόν υπήρξε και σε άλλα είδη ανθρώπων , προγενέστερα (Homo erectus) ή που κάποτε συμβίωσαν (Homo sapiens neanderthalensis).Αλλα δείγματα νοημοσύνης εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα όπως η χρήση της φωτιάς (500 Κ χρόνια) ή η χρήση εργαλείων (1 Μ χρόνια).

Τα δείγματα του μεταφυσικού αισθήματος ήταν η ταφή των νεκρών συνοδευόμενη από στοιχεία τελετουργικά. Στην συνέχεια με τη δημιουργία του πολιτισμού , το μεταφυσικό αίσθημα συγκεκριμενοποιείται στην ύπαρξη ενός ή περισσότερων θεών , στην ύπαρξη υπερφυσικών οντοτήτων , πνευμάτων κτλ. Οι πρώτοι θεοί που λατρεύονται έχουν άμεση σχέση με το φυσικό πλαίσιο στο οποίο βρέθηκε ο άνθρωπος. Τα στοιχεία της φύσης με άμεση θετική επίδραση λατρεύονται ως Δημιουργοί (πχ ο ήλιος) και αυτά που δυσχεραίνουν τη ζωή , ως «τιμωροί» ή γενικά ως οντότητες που αντιμάχονται τους «καλούς » θεούς. Σε πολλές λατρείες κυριαρχεί ο ανθρωπομορφισμός. Οι θεοί έχουν λίγο ή πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπινες αδυναμίες.

Η πίστη του ανθρώπου προς υπερφυσικές δυνάμεις υπαγορεύθηκε από την ανάγκη του να εξηγήσει τη φύση και τα γεγονότα στα οποία βρέθηκε υποκείμενος. Ακόμα περισσότερο όμως , ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη ανάγκη να ελπίζει ότι δεν θα πάψει να υπάρχει ακόμα και μετά το θάνατο. Ο καλύτερος τρόπος να καλύψει αυτή την ελπίδα ήταν να πιστέψει στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου , είτε άυλου είτε υλικού στον οποίο καταλήγει μετά τον θάνατο. Ενας τέτοιος κόσμος δεν γίνεται να εξηγηθεί παρά με την αποδοχή υπερφυσικών δυνάμεων οι οποίες πηγάζουν από υπερφυσικές οντότητες.

Με λίγα λόγια οι λατρείες θεών πηγάζουν από φυσικές αδυναμίες του ανθρώπου. Εχοντας συνειδητοποιήσει την αδυναμία του , ο άνθρωπος αναζητά έμμεσα την ισχυροποίησή του (πχ την αιωνιότητα) στο πρόσωπο κάποιου θεού(ων).

Οι οργανωμένες θρησκείες ήταν σε πολλές περιπτώσεις φυσικό κακό επακόλουθο αφού ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον έχει την τάση να δρα ομαδικά. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι σε καμμία περίπτωση αρνητικό αφού σε αυτό οφείλεται και η δημιουργία του πολιτισμού , η διάδοση και η μετάδοση στους απογόνους των πνευματικών κεκτημένων.Εν τούτοις στην περίπτωση των θρησκειών , το μεταφυσικό αίσθημα αποτέλεσε την καλύτερη βάση για μαζική χειραγώγηση. Σε κάθε κοινωνία και θρησκεία , ο επιτήδειος θρησκευτικός άρχοντας είναι αυτός που ισχυρίζεται είτε ότι είναι απεσταλμένος του θεού , είτε ότι κατέχει τη Χάρη του και τέλος πάντων είναι αυτός που οι άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν. Στην αντίθετη περίπτωση θεωρούνται βλάσφημοι , άξιοι τιμωρίας (με βαρύτητα ανάλογα την κοινωνία).
Το χειρότερο είναι όμως η ψυχική χειραγώγηση. Ο πιστός υπακούει άκριτα τον θρησκευτικό άρχοντα διότι στην συνείδησή του τον έχει πραγματικά ταυτίσει με το θέλημα του θεού τον οποίο λατρεύει. Φοβάται οχι μόνο να μην ακολουθήσει αλλά μέχρι και απλώς να κρίνει αφού νιώθει ότι προσβάλλει τον όποιο θεό και γίνεται ο ίδιος βλάσφημος.

Ο θρησκευτικός άρχοντας ανάλογα με τον βαθμό της θεοκρατίας σε μια κοινωνία μπορεί :

- Να ταυτίζεται με τον πολιτικό άρχοντα.

- Να συγκυβερνά άμεσα με τον πολιτικό άρχοντα

- Να συγκυβερνά έμμεσα με τον πολιτικό άρχοντα.

Στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία χωράει συζήτηση στο τί από τα 2 τελευταία συμβαίνει. Μάλλον όμως ισχύει το δεύτερο αφού η Εκκλησία συγκεντρώνει πολλές πολιτικές αρμοδιότητες : ένα παράδειγμα είναι η άμεση συμμετοχή της στην εκπαίδευση , δηλαδή τον σημαντικότερο τομέα ως προς τη διαμόρφωση συνειδήσεων (Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, το οποίο είναι απαράδεκτο μπροστά στα λίγα αλλά ευτυχώς υπαρκτά λαικά κράτη).

Σαν επίλογο θα αναφέρουμε μια εξαίρεση : Στην κοινωνία των Σουμερίων , αν και υπήρχε λατρεία θεών , δεν πίστευαν σε μετα θάνατον ζωή. Αν λοιπόν ρωτούσαμε έναν σουμέριο τι θα είναι μετά τον θάνατό του, θα μας απαντούσε : « Μα και ό,τι ήμουν πριν γεννηθώ » .....

ΔΙ.ΑΝ.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

«Ο ανεπρόκοπος»στην ντοπιολαλιά

Τώρα το καλοκαίρι μι τις τρανές ζέστες κάθουμι κάτ΄ απου κάνα πλατάνι κι θυμάμι παλιές  ιστουρίες. Θα στις μολογήσω, άξτες κι γράψτεις άμα θες.
Τουν βλέπς αυτούια ια, αυτό του πιδί.
Ε, ρε, γαμώ τη μάνα μέσα, γκουτζιάμ πιδί, ντιπ δεν τουν κόβι!
Ούδι νια αράδα δεν ξέρει να διαβάσει. Δεν καταλαβαίνει τίπουτι, σκέτους γκρας είνι. Γκουτζιάμ άντρας κι κάνει χαζαμάρις ακόμα. Ποιόν όμοιασι;
Ήταν μικρός, δεν τουν αγροίξι τουν πατέρα τ’ απ΄ ήταν μιρακλής!
Άμα τουν έλεγις να κάνι κάνα δλειά…
-Δεν αδγειάζου, έλεγι, έχου να πάου στα πρόβατα. Έκανι πάντα του θκό τ’.
-Έλα να κάνουμι αυτή τη δλειά, τουν έλιγις.
-Δεν αδγειάζου σήμερα  σεαμπρουστά άμα ξεαδγειάσου, θα ’ρθού, έλιγι.
Έβγαζι του καθρεφτάκι κι την τσατσάρα, σάλιουνι του μαλλί κι έφτιαχνι τουν καρέ.
Άμα τουν έλεγις, να ντυθεί κι να πάει στην νηκκλισιά γκουρδουκλιόνταν ούλη τη νύχτα στου κριβάτι κι του προυί που σκώνουνταν μπαμπάλιζι. Ντύνουνταν κι έβαζι ανάπουδα τα παπούτσια τ’.
-Βρε πιδί μ’, τά ’βαλις τ’ανάπουτα τα παπούτσια σ’, τουν έλιγαν.
-Αλάθους έκανα, έλιγι αυτός, αλλά δεν τα άλλαζι, έβγαζι του καθρεφτάκι κι την τσατσάρα, έφτιαχνι τουν καρέ κι πήγηνι έτσι, σαν σβαρνιάρς στην νηκκλισιά.
Νια βολά θα πνίγουνταν στου πουτάμι αν δεν αγραπώνουνταν απού κάτι κλαργιά. Έσκουζι ούλ΄τη μέρα να τουν ακούσουν. Σπουλάτι τουν άξαν κατι τσουμπαναραίοι κι πήγαν τουν έβγαλαν.
Νια βολά τουν έστειλαν να κουβαλίσι τ’άχυρου μι του κάρου, απ τη Παναία κι γκιράντσι του φουρτουμένου κάρου κι έπισαν ούλα τα διμάτχια στου δρόμου.
Νια άλλη βολά τοιμάσκαν να πάν στου παγκύρι, είχαν ζέψι του κάρου, φόρτουσαν κι τα πράματα κι περίμιναν αυτόν.
Αυτός, τότι είχι πάρι τα γκιούμνια κι είχι πάει να τα γιουμίσι μι νιρό απ τ’ αρτισιανό.
Πιρίμιναν - πιρίμιναν, κάπουτι κι αλλότι, φανήσκι κι αυτός, γιμάτους απού πάν μέχρι κατ΄ λάσπις κι νιρά.
-Ά ρε, του λεν, που είσι; Ισένα θα πιριμένουμι.
-Κάηκι απού νιρό του γουμάρι κι γκάρζι ούλη τη μέρα, τσ’ λέει, ιγώ γκουσουμάντσα μέχρι να του φέρου τόσου βάρους να του πουτίσου κι σεις χουιάζτει.
Νια άλλη βολά κουβαλούσι πάλι νιρό μι τα γκιούμια κι τουν φώναζαν.
-Μην απιρνάς απού κει, έχει αγλίστρα η δρόμους.
Μπα, αυτός, ικεί. Ε, πάτσι νια γλίστρα κι ήρθι μι τουν κώλου σεαπάν’.
Τουν αλπήτχα του καημένου έτσι όπως έκανε.
Ούλη τη ζουή τ’ αγουνιώτι κι ντιπ προυκουπή δεν είδι.
Ούλου γαμπρίζει η καημένους κι καμία δε γυρίζει να τουν κοιτάξει.
Σάμπως τι να κοιτάξει... τέτοιους ανεπρόκουπους που είνι…http://tovaltino.blogspot.gr/2013/07/blog-post_24.html

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Αν οι θρησκείες ήταν έργο θεού δεν θα ήταν τόσες πολλές, δεν θα αλληλομισούνταν μεταξύ τους και δεν θα αλληλοσκοτώνονταν οι οπαδοί τους

.


ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ! ! !


Αν ο θεός χρειάζεται μετάφραση δεν είναι θεός αλλά ανθρώπινο έργο.

Αν οι θρησκείες ήταν έργο θεού δεν θα ήταν τόσες πολλές, δεν θα αλληλομισούνταν μεταξύ τους και δεν θα αλληλοσκοτώνονταν οι οπαδοί τους.

Αν οι θρησκείες ήταν έργο θεού δεν θα διέφεραν μεταξύ τους, θα έλεγε το Θέλημα του να το ξέρoυν όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, χωρίς να χρειάζονται ενδιάμεσοι μεσίτες, που ζουν πλουσιοπάροχα εισπράττοντας τη θεϊκή μεσιτεία.

Αν οι θρησκείες ήταν έργο θεού θα ήταν αλάνθαστες και δεν... θα περιείχαν τόσα λάθη και ασάφειες.

Αν οι θρησκείες ήταν έργο θεού θα απαγόρευε να τον υπηρετούν τόσοι κακοί μεσίτες, σαν αυτούς που παριστάνουν τους απεσταλμένους του.

Αν οι γραφές ήταν θεόπνευστες δεν θα περιείχαν λάθη και αντιφάσεις, ώστε να παρερμηνεύεται το περιεχόμενο τους.

Αν τις θρησκείες τις έκανε ο θεός θα έδινε τις ίδιες εντολές σε όλους και δεν θα υπήρχε λόγος να αλληλοεξοντώνονται μεταξύ τους οι οπαδοί αυτών.

Αν ο θεός ήθελε οπαδούς θα μας έκανε όποια στιγμή ήθελε οπαδούς με την παντοδυναμία που διαθέτει.

Αν ο θεός ήθελε δούλους και κοπάδια θα μας έκανε ότι ώρα ήθελε και δεν θα παρουσιαζόταν στα όνειρα κάποιων Eβραiωv αλλά ζωντανός και παντοδύναμος θα διατύπωνε το θέλημα τους και όποιος τολμούσε να το παραβεί θα αντιμετώπιζε τη δίκαιη οργή του.

Αν ο θεός χρειαζόταν αντιπροσώπους και μεταφραστές του θελήματος του, θα τους έστελνε από τους ουρανούς ώστε να μην είναι τόσο διεφθαρμένοι και να μην διεξάγουν θρησκευτικούς πολέμους.

Όλοι οι απεσταλμένοι ουράνιοι και γιοι του θεού, ήρθαν να σώσουν υποτίθεται από την αμαρτία τον κόσμο και τον έκαναν χειρότερο.

Γιατί δεν τον έσωσαν; Τι περιμένουμε δύο χιλιάδες χρόνια; Πόσες χιλιάδες χρόνια θα περιμένουμε αυτή την πολυπόθητη σωτηρία;

Πότε θα σταματήσει η δυστυχία, το αίμα, το δάκρυ, ο πόνος; Γιατί τα χριστιανικά κράτη, τα κράτη που υπηρετούν τη θρησκεία της αγάπης, έσπειραν τον όλεθρο και την καταστροφή με δύο παγκόσμιους πολέμους, με δύο ατομικές βόμβες, με κονιορτοποίηση του Αφγανιστάν, του Κοσσόβου, του Ιράκ, της Παλαιστίνης;

Η κόλαση μετακόμισε στη γη με όλο το τραγικό μεγαλείο της. Από τα μέρη που πέρασαν οι άνθρωποι της θρησκείας της αγάπης έπαψε να υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Είχαν την ατυχία να γνωρίσουν αυτή τη χριστιανική αγάπη που εκδηλώθηκε με βόμβες, με αεροπλάνα, με αέρια και ραδιενέργεια.

Που ήταν οι σωτήρες για να τους σώσουν; Τι γίνεται το περιβόητο εκείνο «Αγαπάτε αλλήλους» ή δεν περιλαμβάνονται σ' αυτό οι αλλόθρησκοι οι οποίοι δεν ανήκουν βέβαια στο χριστιανικό ποίμνιο;

Αν είμαστε άνθρωποι, πρέπει να νοιώθουμε τύψεις για την αδιαφορία μας μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Οι αλλόθρησκοι, πλάσματα ενός κατώτερου θεού, αποτελούν εμπόδιο στο σχέδιο «παγκοσμιοποίησης» των χριστιανικών λαών και πρέπει να εκλείψουν με τις ευλογίες της εκκλησίας;

Ολόκληρη η θεία οικογένεια γιατί δεν σώζει τον κόσμο; Απλούστατα οι σημερινοί δολοφόνοι των λαών αύριο θα γίνουν άγιοι της χριστιανικής εκκλησίας, που δεν δίστασε να αγιάσει πιο στυγερούς δολοφόνους από τους σημερινούς.

Η ανθρωπότητα έφθασε στο χείλος της αβύσσου και αντί να αντιδράσουμε σαν λογικά όντα, περιμένουμε σωτηρία από τα εβραϊκά είδωλα.http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_4152.html

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Η Αποτυχία του Χριστιανισμού

Έμμα Γκόλντμαν: Η Αποτυχία του Χριστιανισμού

«Ο Φρειδερίκος Νίτσε και ο Μαξ Στίρνερ έδωσαν απανωτά κτυπήματα στους πυλώνες του Χριστιανισμού, επειδή είδαν σε αυτόν μια βλαβερή δουλική ηθική, την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν δύναμη και προσωπικότητα. Όντως, ο Νίτσε, εναντιώθηκε στην δουλική ηθική που ενυπάρχει στον Χριστιανισμό, διεκδικώντας μια υψηλή ηθική των ολίγων. Εγώ παίρνω το θάρρος να αποσαφηνίσω ότι αυτή η υψηλή ηθική δεν είχε τίποτα να κάνει με τη χυδαιότητα της υψηλής κοινωνικής θέσης, της κάστας ή του πλούτου. Ο Νίτσε μάλλον εννοούσε την μεγαλειότητα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, την μεγαλειότητα του ανθρώπου που τον βοηθά να ξεπεράσει παλαιές παραδόσεις και ξεθωριασμένες αξίες, ώστε να μάθει να γίνεται ο δημιουργός καινούργιων και πανέμορφων αγαθών.

Τόσο ο Νίτσε όσο και ο Στίρνερ έβλεπαν στον Χριστιανισμό έναν οδοστρωτήρα που ισοπεδώνει το ανθρώπινο είδος, το τσάκισμα κάθε θέλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει. Έβλεπαν και σε κάθε κίνημα χτισμένο στην χριστιανική ηθική μια προσπάθεια όχι για την χειραφέτηση από την δουλεία, αλλά για την διαιώνιση της. Συνεπώς αντιτάχθηκαν με ένταση και μένος σε όλα αυτά.

Παρά το ότι δεν συμφωνώ ή τουλάχιστον δεν συμφωνώ απολύτως με τους συγκεκριμένους εικονοκλάστες, πιστεύω όμως όπως και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι όντως θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση δούλων, με άλλα λόγια στην διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας που βιώνουμε έως και σήμερα. Πράγματι, δεν θα μπορούσε η κοινωνία να εκφυλιστεί στο τωρινό αποκρουστικό της στάδιο, εάν δεν υπήρχε η επικουρία του Χριστιανισμού. Οι ηγέτες της γης έχουν συνειδητοποιήσει από καιρό την ισχύ του δηλητηρίου που ενυπάρχει στην χριστιανική θρησκεία και αυτός είναι άλλωστε ο κύριος λόγος που την υποστηρίζουν και κάνουν το κάθε τι που περνάει από το χέρι τους ώστε να ενσταλάσσεται αυτή για τα καλά στο αίμα των ανθρώπων. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πονηριά των χριστιανικών διδαγμάτων αποτελεί την καλύτερη προστασία τους από την εξέγερση και από την δυσαρέσκεια που προκαλούν τα ρόπαλα και τα όπλα.

Θα ισχυριστεί βέβαια κάποιος ότι, παρόλο που η θρησκεία είναι δηλητήριο και ιδίως ο κυρίαρχος Χριστιανισμός, που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της προόδου και της ελευθερίας, υπάρχει ωστόσο κάποιο μερικό αγαθό στον Χριστιανισμό αυτόν καθεαυτόν. Τα διδάγματα του Χριστού και ο πρώϊμος Χριστιανισμός, θα ρωτήσει, δεν αντιπροσωπεύουν άραγε το πνεύμα του ανθρωπισμού, το ορθό, και την δικαιοσύνη; Είναι αυτός ακριβώς ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός που με έπεισε να διαλέξω αυτό το θέμα, που μου επέτρεψε να δείξω ότι οι αυθαιρεσίες του Χριστιανισμού όπως και οι αυθαιρεσίες της κυβέρνησης εξαρτώνται από την ίδια τους την φύση και όχι από τους αντιπροσώπους της θρησκείας στους οποίους από κάποιους χρεώνονται. Ο ίδιος ο Χριστός και τα διδάγματα του είναι η ενσάρκωση της υποταγής, της αδράνειας, της άρνησης της ζωής και για αυτό ο άμεσα υπεύθυνος για όσα συνέβησαν στο όνομα του.
Ποσώς με ενδιαφέρει ο Χριστός των θεολόγων. Λαμπρά μυαλά όπως οι Μπάουερ, Στράους, Ρενάν,Τόμας Παίην και άλλοι διέψευσαν αυτόν τον μύθο από καιρό. Είμαι πρόθυμη ακόμη και να αποδεχτώ ότι ο Χριστός των θεολόγων δεν είναι ούτε στο μισό επικίνδυνος από όσο ο Χριστός στην ηθική και κοινωνική διάστασή του. Όταν η επιστήμη αντικαθιστά την τυφλή πίστη, η θεολογία ούτως ή άλλως χάνει την ισχύ της, όμως εκείνος ο ηθικός και ποιητικός μύθος του Χριστού έχει τόσο βαθιά διαποτίσει τις ζωές μας, ώστε ακόμα και μερικά από τα πιο προχωρημένα μυαλά δυσκολεύονται να χειραφετηθούν από το ζυγό του. Έχουν ξεφορτωθεί το γράμμα του νόμου μα έχουν κρατήσει το πνεύμα του. Όμως είναι αυτό ακριβώς το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από όλα τα εγκλήματα και τις φρικαλεότητες που έχει διαπράξει ο Χριστιανισμός. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μπορούν κάλλιστα να κηρύσσουν το ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν περιέχει τίποτε το πραγματικά επικίνδυνο για το καθεστώς της εξουσίας και του πλούτου, αλλ’ αντιθέτως την ταπείνωση, την μετάνοια και την θλίψη και είναι τελείως αδρανές απέναντι σε κάθε προσβολή και κάθε αίσχος που επιβάλλεται στην ανθρωπότητα...

...Όσο και εάν είμαι αντίθετη με κάθε θρησκεία, όσο και εάν τις θεωρώ ως επιβολές και εγκλήματα ενάντια στον ορθό λόγο και την πρόοδο, παρόλα αυτά νιώθω ότι καμία άλλη θρησκεία δεν έκανε τόση ζημιά ή δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ στην υποδούλωση του ανθρώπου όσο η θρησκεία του Χριστού. Δείτε αυτόν τον Χριστό μπροστά στους κατηγόρους του. Τι έλλειψη αξιοπρέπειας, τι έλλειψη πίστης στον εαυτό του και στις ίδιες του τις ιδέες! Τόσο αδύναμος και αβοήθητος φάνηκε ο υποτιθέμενος «Σωτήρας των ανθρώπων», ώστε απαιτήθηκε όλο το ανθρώπινο είδος να πληρώνει για λογαριασμό του και μάλιστα για μια αιωνιότητα, επειδή αυτός «πέθανε για αυτούς».

Η χριστιανική υποτιθέμενη «λύτρωση μέσω του Σταυρού» είναι χειρότερη από την χειρότερη καταδίκη, λόγω του τρομερού φορτίου με το οποίο καταπλακώνει την ανθρωπότητα, λόγω της φρικτής επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που προϋποθέτει ο θάνατος ενός θεού. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν μαρτυρήσει μα ελάχιστοι, αν υπάρχουν, αποδείχθηκαν τόσο ανήμποροι όσο ο μεγάλος χριστιανικός θεός. Αμέτρητοι απλοί θνητοί αντιμετώπισαν τον θάνατο με μεγαλύτερη γενναιότητα, με περισσότερο κουράγιο, με βαθύτερη πίστη στις ιδέες τους από ότι ο Ναζωραίος. Και κανείς τους δε προσδοκούσε την αιώνια ευγνωμοσύνη των συνάνθρωπων του, λόγω των όσων υπέστη για αυτούς.

Συγκρινόμενος με τον Σωκράτη, τον Μπρούνο, τους μεγάλους μάρτυρες της Ρωσίας, τους αναρχικούς του Σικάγο, τον Φραντσέσκο Φερρέρ και αναρίθμητους άλλους, ο Χριστός φαντάζει πράγματι μια φτωχή και ασήμαντη φιγούρα. Συγκρινόμενος με την ευαίσθητη και χλωμή Σπιριδόνοβα, που υπέστη τα πιο φρικτά βασανιστήρια και τις πιο τρομερές ταπεινώσεις δίχως να χάσει ούτε στιγμή την πίστη στον εαυτό της ή στον σκοπό της, ο Ιησούς είναι ένα πραγματικό μηδενικό. Όλοι αυτοί στάθηκαν όρθιοι και αντιμετώπισαν τους εκτελεστές τους με απτόητη αποφασιστικότητα, και παρόλο που, και αυτοί πέθαναν για τους ανθρώπους, δεν ζήτησαν τίποτα ως αντάλλαγμα για την μεγάλη τους θυσία.

Όντως χρειαζόμαστε λύτρωση από την σκλαβιά, την νεκρική αδυναμία και την εξευτελιστική χριστιανική ηθική. Τα διδάγματα του Χριστού και των οπαδών του έχουν αποτύχει, επειδή αδυνατούν να ανυψώσουν τα βάρη από τις πλάτες της ανθρωπότητας. Έχουν αποτύχει επειδή η ίδια η ουσία του δόγματός τους είναι αντίθετη στο πνεύμα της ζωής, όπως αυτή εκτίθεται στις λειτουργίες της φύσης, στην δύναμη και την ομορφιά του πάθους.
Ποτέ ο Χριστιανισμός, κάτω από οποιαδήποτε μάσκα και εάν εμφανίζεται, είτε με εκείνη του Νεοφιλελευθερισμού, είτε του Πνευματισμού, είτε της χριστιανικής επιστήμης, της Νέας Σκέψης ή χιλιάδων άλλων μορφών υστερίας και νευρασθένειας, δεν θα μας απαλλάξει από την τρομερή πίεση της φτώχειας, των φρικαλεοτήτων και του εξωφρενικά άδικου συστήματος που μας εξουσιάζει. Ο Χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στην λογική, του σκοταδιού ενάντια στο φως, της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία, της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και την δόξα της ζωής». http://freepsyche.blogspot.gr/2008/01/blog-post_25.html
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες