Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πριν ξεκινήσουμε το κείμενο αυτό καλό είναι να διευκρινίσουμε ότι η αθεΐα είναι ένα τελείως άσχετο θέμα με την θρησκεία.  μπορεί κάλλιστα να μην είναι άθεος αλλά και να μην ακολουθεί κάποια θρησκεία , δηλαδή να μην βάζει την θρησκευτική του συνείδηση σε «καλούπια» (πράγμα που συνιστούμε ανεπιφύλακτα).Το κείμενο διαπραγματεύεται αθεϊστικές απόψεις και στηρίζεται σε ορθολογικά , επιστημονικά επιχειρήματα.

Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η ανθρώπινη λογική είναι μηδαμινή για να μπορεί να επιχειρηματολογήσει ορθολογικά περί Θεού. Με το ίδιο σκεπτικό ανταπαντούμε οτί : αν η ανθρώπινη λογική είναι τόσο μικρή , τότε πώς ο άνθρωπος πίστεψε ότι κατανόησε τα πάντα γύρω από τη φύση και έφτασε στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξή της δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο ως δημιούργημα κάποιου Θεού ;

Η ανθρώπινη λογική πράγματι είναι μηδαμινή. Έτσι δεν έχουμε κατανοήσει σχεδόν τίποτα από τους μηχανισμούς της φύσης και σαν αποτέλεσμα δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η φύση είχε ανάγκη από δημιουργό.

 

Ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη τάση να αποδίδει τα δικά του χαρακτηριστικά προς την φύση. Αυτό ονομάζεται ανθρωπομορφισμός. Για παράδειγμα , επειδή εμείς σαν θνητοί έχουμε αρχή και τέλος , αποδίδουμε αυτό το χαρακτηριστικό προς το σύνολο της φύσης. Όμως δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι αυτό πρέπει να ισχύει για τα πάντα. Αδυνατούμε να συλλάβουμε την έννοια ενός πράγματος για το οποίο η έννοια της αρχής και του τέλους δεν υπάρχει. Μιας φύσης η οποία υπήρχε ανέκαθεν , χωρίς σημείο μηδέν και η οποία θα υπάρχει για πάντα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει αυτή την έννοια (ούτε και ο γραφών άλλωστε) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Απόδειξη γι'αυτό δεν είναι άλλη από την ιδιότητα της ενέργειας : Η ενέργεια , μαθαίνουμε από το γυμνάσιο, ότι δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Δεν είναι αναλώσιμη , ούτε γεννιέται ούτε εξαφανίζεται .ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ παρά μόνο ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ και αλλάζει μορφή. Επίσης ενέργεια και ύλη είναι το ένα και το αυτό. Είναι το ίδιο πράγμα με άλλη μορφή και συγκεκριμένα συνδέονται με τη σχέση Ε=mc².

Σημαίνει δηλαδή ότι μια ποσότητα ύλης με μάζα m αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ποσότητα ενέργειας .Αυτό γίνεται αντιληπτό σε μεγάλες ταχύτητες ,κοντά στην ταχύτητα του φωτός.

Μόλις υπέπεσα σε έναν ανθρωπομορφισμό! Ο χαρακτηρισμός «μεγάλος» ή «μικρός» δεν έχει νόημα. Σημαίνει απλώς μεγάλος ως προς τη δική μου ανθρώπινη αντίληψη.

Αρα η ίδια η ύλη δεν έχει αρχή και τέλος. Ο συνδυασμός της ύλης που δίνει ένα έμβιο ον έχει αρχή και τέλος ,γιατί αυτή η ύλη ανασυνδυάζεται και κάποια στιγμή το ον εξαφανίζεται.

Το Σύμπαν είναι πια αποδεκτό ότι είναι σε φάση διαστολής , η οποία ξεκίνησε από ένα σημείο μηδέν (big bang). Ομως αυτό το σημείο μηδέν είναι το σημείο έναρξης της διαστολής και όχι απαραίτητα το σημείο έναρξης του σύμπαντος. Θεωρητικά είναι πιθανό ότι το σύμπαν θα περάσει σε φάση συστολής αν πληρούνται κάποιες προυποθέσεις. Ετσι υπάρχει πιθανότητα το σύμπαν να εκτελεί μια ταλάντωση επ'άπειρον. Επίσης υπάρχει περίπτωση να είναι ένα απο δισεκατομμύρια άλλα σύμπαντα , και αυτά με τη σειρά τους να ανήκουν σε κάτι άλλο.

Ο άνθρωπος είναι ένα από τα 185 είδη Πρωτευόντων. Ανήκει στην οικογένεια των Ανθρωπιδών , στο γένος Ηomo και στο είδος sapiens (για την ακρίβεια sapiens sapiens). H χρονολόγηση της ύπαρξής του είναι ένα θέμα πολύπλοκο και σχετικό.Οι προσεγγίσεις είναι της τάξεως χιλιάδων ετών ,στην καλύτερη περίπτωση.Επίσης δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονολογία «έναρξης» ενός είδους γιατί η εξέλιξη είναι βαθμιαία.

Ετσι η έννοια του ανθρώπου είναι σχετική. Αν θέλουμε να αυτο-χαρακτηριστούμε θα έπρεπε να μιλήσουμε για «ανατομικά σύγχρονο» άνθρωπο. Μάλιστα ,θεωρητικά ο άνθρωπος μετά από κάποιες χιλιάδες χρόνια θα έχει άλλα χαρακτηριστικά διότι η διαδικασία της εξέλιξης δεν έχει λόγο να σταματήσει.

Ο ανατομικά σύγχρονος άνθρωπος υπάρχει λοιπόν εδώ και 50 - 100 Κ χρόνια (χρονολόγηση πολύ σχετική).Το μεταφυσικό αίσθημα χρονολογείται σε περίπου 100 Κ χρόνια , δηλαδή πιθανόν υπήρξε και σε άλλα είδη ανθρώπων , προγενέστερα (Homo erectus) ή που κάποτε συμβίωσαν (Homo sapiens neanderthalensis).Αλλα δείγματα νοημοσύνης εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα όπως η χρήση της φωτιάς (500 Κ χρόνια) ή η χρήση εργαλείων (1 Μ χρόνια).

Τα δείγματα του μεταφυσικού αισθήματος ήταν η ταφή των νεκρών συνοδευόμενη από στοιχεία τελετουργικά. Στην συνέχεια με τη δημιουργία του πολιτισμού , το μεταφυσικό αίσθημα συγκεκριμενοποιείται στην ύπαρξη ενός ή περισσότερων θεών , στην ύπαρξη υπερφυσικών οντοτήτων , πνευμάτων κτλ. Οι πρώτοι θεοί που λατρεύονται έχουν άμεση σχέση με το φυσικό πλαίσιο στο οποίο βρέθηκε ο άνθρωπος. Τα στοιχεία της φύσης με άμεση θετική επίδραση λατρεύονται ως Δημιουργοί (πχ ο ήλιος) και αυτά που δυσχεραίνουν τη ζωή , ως «τιμωροί» ή γενικά ως οντότητες που αντιμάχονται τους «καλούς » θεούς. Σε πολλές λατρείες κυριαρχεί ο ανθρωπομορφισμός. Οι θεοί έχουν λίγο ή πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπινες αδυναμίες.

Η πίστη του ανθρώπου προς υπερφυσικές δυνάμεις υπαγορεύθηκε από την ανάγκη του να εξηγήσει τη φύση και τα γεγονότα στα οποία βρέθηκε υποκείμενος. Ακόμα περισσότερο όμως , ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη ανάγκη να ελπίζει ότι δεν θα πάψει να υπάρχει ακόμα και μετά το θάνατο. Ο καλύτερος τρόπος να καλύψει αυτή την ελπίδα ήταν να πιστέψει στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου , είτε άυλου είτε υλικού στον οποίο καταλήγει μετά τον θάνατο. Ενας τέτοιος κόσμος δεν γίνεται να εξηγηθεί παρά με την αποδοχή υπερφυσικών δυνάμεων οι οποίες πηγάζουν από υπερφυσικές οντότητες.

Με λίγα λόγια οι λατρείες θεών πηγάζουν από φυσικές αδυναμίες του ανθρώπου. Εχοντας συνειδητοποιήσει την αδυναμία του , ο άνθρωπος αναζητά έμμεσα την ισχυροποίησή του (πχ την αιωνιότητα) στο πρόσωπο κάποιου θεού(ων).

Οι οργανωμένες θρησκείες ήταν σε πολλές περιπτώσεις φυσικό κακό επακόλουθο αφού ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον έχει την τάση να δρα ομαδικά. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι σε καμμία περίπτωση αρνητικό αφού σε αυτό οφείλεται και η δημιουργία του πολιτισμού , η διάδοση και η μετάδοση στους απογόνους των πνευματικών κεκτημένων.Εν τούτοις στην περίπτωση των θρησκειών , το μεταφυσικό αίσθημα αποτέλεσε την καλύτερη βάση για μαζική χειραγώγηση. Σε κάθε κοινωνία και θρησκεία , ο επιτήδειος θρησκευτικός άρχοντας είναι αυτός που ισχυρίζεται είτε ότι είναι απεσταλμένος του θεού , είτε ότι κατέχει τη Χάρη του και τέλος πάντων είναι αυτός που οι άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν. Στην αντίθετη περίπτωση θεωρούνται βλάσφημοι , άξιοι τιμωρίας (με βαρύτητα ανάλογα την κοινωνία).

Το χειρότερο είναι όμως η ψυχική χειραγώγηση. Ο πιστός υπακούει άκριτα τον θρησκευτικό άρχοντα διότι στην συνείδησή του τον έχει πραγματικά ταυτίσει με το θέλημα του θεού τον οποίο λατρεύει. Φοβάται οχι μόνο να μην ακολουθήσει αλλά μέχρι και απλώς να κρίνει αφού νιώθει ότι προσβάλλει τον όποιο θεό και γίνεται ο ίδιος βλάσφημος.

Ο θρησκευτικός άρχοντας ανάλογα με τον βαθμό της θεοκρατίας σε μια κοινωνία μπορεί :

- Να ταυτίζεται με τον πολιτικό άρχοντα.

- Να συγκυβερνά άμεσα με τον πολιτικό άρχοντα

- Να συγκυβερνά έμμεσα με τον πολιτικό άρχοντα.

Στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία χωράει συζήτηση στο τί από τα 2 τελευταία συμβαίνει. Μάλλον όμως ισχύει το δεύτερο αφού η Εκκλησία συγκεντρώνει πολλές πολιτικές αρμοδιότητες : ένα παράδειγμα είναι η άμεση συμμετοχή της στην εκπαίδευση , δηλαδή τον σημαντικότερο τομέα ως προς τη διαμόρφωση συνειδήσεων (Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, το οποίο είναι απαράδεκτο μπροστά στα λίγα αλλά ευτυχώς υπαρκτά λαικά κράτη).

Σαν επίλογο θα αναφέρουμε μια εξαίρεση : Στην κοινωνία των Σουμερίων , αν και υπήρχε λατρεία θεών , δεν πίστευαν σε μετα θάνατον ζωή. Αν λοιπόν ρωτούσαμε έναν σουμέριο τι θα είναι μετά τον θάνατό του, θα μας απαντούσε : « Μα και ό,τι ήμουν πριν γεννηθώ » .....

ΔΙ.ΑΝ.

http://www.politikokafeneio.com/anarxia/theos81104.htm