Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

"Κακό φεγγάρι βγήκε"




Την Τρίτη που μας πέρασε (17 Σεπτεμβρίου) γκρίνιαζα στο μέιλ που έγραφα σ΄έναν φίλο μου οτι έχω τρεχάματα και τέτοια. Μου απάντησε: «Ψυχραιμία μέχρι την Παρασκευή που θα έχει περάσει η Πανσέληνος που είναι ιδιαίτερα σκληρή. Αν δεν ξεκινήσει ο 3ος παγκόσμιος, όλα θα πάνε καλά (λέμε τώρα ...).»
Ξανακοίταζα την απάντησή του Τετάρτη πρωί, έχοντας μόλις διαβάσει για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Χρυσαυγίτη κι ανατρίχιασα –μπορεί κιόλας να ήμουν ήδη ανατριχιασμένος από την ίδια τη δολοφονία… Θα σου φανεί ηλίθιο (και μάλλον είναι) αλλά η πρώτη μου σκέψη ήταν: «ευτυχώς που δεν κέρδισε χτες ο Θρύλος –γιατί θα ένιωθα άθλια αν είχα κάποιο λόγο να είμαι χαρούμενος μια τέτοια μέρα».  Το ρεζουμέ αυτής της κατακερματισμένης διήγησης είναι οτι πρέπει να ακούω προσεκτικότερα αυτά που λένε οι φίλοι μου γιατί είναι πιθανό να βλέπουν μακρύτερα από μένα.

Λάθος –το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι οτι ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε από έναν φασίστα (άλλο άνθρωπος και άλλο φασίστας –να τα ξεχωρίζουμε αυτά) με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν οι φασίστες να κάνουν τις δουλειές τους –ύπουλα και θρασύδειλα, 20 φασίστες κάνανε πλάτες σε έναν μαχαιροβγάλτη για να σφάξει έναν άοπλο.

Γιατί έτσι είναι οι φασίστες.
Δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των πράξεών τους (όπου πράξεις διάβαζε εγκλήματα), δεν έχουν πρόβλημα να αποκηρύξουν αυτά που πιστεύουν, δεν έχουν πρόβλημα να πουλήσουν τους δικούς τους –στα πλαίσια ενός απλουστευτικά βλακώδους (αλλά απέραντα βολικού)  ιησουιτισμού  σύμφωνα με τον οποίο: «ο Αγών αγιάζει τα μέσα».

Έτσι είναι οι φασίστες.
Τους ρωτάς «τι ώρα είναι» και σου απαντάνε «σας ξέρουμε καλά όλους εσάς τους υπηρέτες των Εβραίων, τους άπλυτους αριστερούς» -γιατί το κάνουν αυτό; Επειδή έτσι τους έχουν μάθει οι Αρχηγοί τους –να απαντάνε στην ερώτηση με εκτόξευση κατηγορίας, να αποπροσανατολίζουν  την κουβέντα ώστε να μη χρειαστεί να επιχειρηματολογήσουν. Γιατί οι μαλακίες που λένε δεν στέκονται με επιχειρήματα ούτε απέναντι σε παιδί δημοτικού. Δοκίμασέ το –πες σ΄ένα παιδάκι Δημοτικού οτι το μαυράκι που παίζει δίπλα του είναι ηλίθιο λόγω ράτσας και σκοπεύει να του κάνει κακό -κι αν δεν πέσει κάτω το παιδάκι Δημοτικού να σε φασκελώνει με χέρια και πόδια, έλα να μου το πεις. Κι επειδή έτσι είναι οι φασίστες, κατανοείς πιστεύω, την αισχρότητα της θέσης: «να τους φέρουμε σε διάλογο, να τους ξεφτιλίσουμε».

Έτσι είναι οι φασίστες.
Αποσκοπούν στην εξουσία για να ικανοποιήσουν τα απωθημένα τους (άλλωστε η πίστη σε φασιστικά ιδεώδη είναι σοβαρή ένδειξη ύπαρξης ψυχολογικών προβλημάτων) και δεν τους νοιάζει τι θα χρειαστεί να κάνουν για να γευτούν ένα μερίδιό της. Δεν έχουν πρόβλημα να συμμαχήσουν με οποιονδήποτε –ότι κι αν είναι αυτός, αρκεί να τους δώσει ένα κοκαλάκι εξουσίας να γλείφουν (γιατί λίγες ήταν οι φορές που, ιστορικά, κατέκτησαν την εξουσία –συνήθως λειτουργούν σαν όργανα υποστήριξης της εξουσιαστικής κάστας). Στην Κατοχή συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, μετά συνεργάστηκαν με τους Δεξιούς και σήμερα στην ίδια ακριβώς συνεργασία αποσκοπούν (κι ας λένε το αντίθετο –είπαμε, δεν έχουν πρόβλημα να αποκηρύττουν τα πιστεύω τους). Κι αν αύριο ανέβει στην εξουσία ένα κομμουνιστικό κόμμα, ας πούμε, και πάλι δεν θα έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν μαζί τους. Το έχουν άλλωστε αποδείξει στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ κι αν δεν το πιστεύεις ψάξε στο παρελθόν των επικεφαλής των φασιστικών κομμάτων εκεί πέρα. Αν δε σου βγουν οι περισσότεροι πρώην ασφαλίτες που δούλευαν στα παραρτήματα της Κα Γκε Μπε να μου τρυπήσεις τη μύτη.

Λένε οτι η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα των Μνημονίων, δηλαδή της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και της φαυλότητας των κομμάτων που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια –λένε μαλακίες. Κι αυτοί που λένε τέτοια πράγματα κάνουν το ίδιο ακριβώς με τους φασίστες  -αποπροσανατολίζουν την κουβέντα, ανοίγουν τόσο το θέμα της ώστε στο τέλος να μην μπορεί να βγει άλλο συμπέρασμα πέρα από το «όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα ίδια κάνουν, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς –πάμε για καμιά φραπεδούμπα τώρα;» Πού έγκειται η αισχρότητα του παραπάνω επιχειρήματος; Να στο εξηγήσω –αν και νομίζω οτι το καταλαβαίνεις κι από μόνος σου:
Αν ο ελληνικός λαός ήθελε να αντισταθεί στη φτωχοποίηση που του επιβάλλουν θα πήγαινε προς τ΄αριστερά ρε γελοίοι –όχι προς το φασισμό. Αν ήθελε να αντισταθεί στα Μνημόνια θα στήριζε τα αριστερά κόμματα που ζητάνε την κατάργησή τους κι όχι τους φασίστες που αποδεδειγμένα στηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία βρίσκονται πίσω από αυτά. Ποιος είναι τόσο μαλάκας ώστε να υποστηρίζει (γιατί να το πιστεύει –αποκλείεται) οτι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση Χρυσής Αυγής θα καταργούσε το Μνημόνιο; Ποιο αντιμνημονιακό ψήφισμα στήριξε στη Βουλή η Χρυσή Αυγή τόσον καιρό που είναι μέσα; Εκτός αν η πρόταση για απαλλαγή από φόρους όσων εφοπλιστών έχουν ελληνική σημαία στα πλοία τους, ή η καταψήφιση της πρότασης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την πώληση της Αγροτικής είναι αντιμνημονιακές πράξεις!
Και μη μου πεις ρε σιχαμένε: «μήπως θα καταργήσουν το Μνημόνιο τα κόμματα της αριστεράς;» Μην γίνεις για μια ακόμα φορά φασίστας γιατί:
α) το θέμα δεν είναι τι θα κάνουν τα κόμματα της Αριστεράς που δεν ψήφισες, το θέμα είναι τι κάνει και τι θα κάνει το κόμμα που ψήφισες.
β) ακόμα κι αν δεχτούμε οτι τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς είναι «μια από τα ίδια» με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, εσένα η αντίδρασή σου είναι να ψηφίσεις τους μισθωμένους μπράβους της Δεξιάς; οργανώσου στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά ή βγες στους δρόμους μόνος σου και πάλεψε να ρίξεις αυτό που σε ενοχλεί –γιατί όταν ψηφίζεις τους μπράβους, ψηφίζεις μαζί και τ΄αφεντικά τους, τόσο απλό είναι!

Έχεις προβλήματα και περιμένεις να στα λύσει η Χρυσή Αυγή; Τι προβλήματα;
-Δε γουστάρεις μετανάστες; Ωραία, βάρεσαν κάτι ταλαίπωρους που τους πέτυχαν μόνους τους οι φασίστες και μετά; Σταμάτησε η παράνομη μετανάστευση; Μειώθηκε έστω; Μειώθηκε βεβαίως –αλλά αυτό συνέβη επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια δουλειές και δεν κυκλοφορεί χρήμα –δεν μειώθηκε επειδή οι γαμημένοι φασίστες χαράξανε αγκυλωτό σταυρό σ΄ένα μελαμψό παιδάκι! Τι μειώθηκε με τη δράση των Χρυσαυγιτών; Ο τουρισμός. Επειδή, όταν βλέπει ο άλλος, ο κίτρινος, ο μαύρος, ο μουσουλμάνος, ο ομοφυλόφιλος, ο «διαφορετικός» με μια κουβέντα (και λάβε υπόψη σου πώς οι προηγούμενες περιγραφές αφορούν μόνο πολίτες των ΗΠΑ) οτι σ΄αυτή τη χώρα μαχαιρώνουν τους «διαφορετικούς» –ηλίθιος είναι να έρθει και ν΄αφήσει τα ωραία του λεφτά;
-Δε γουστάρεις τους φαύλους πολιτικούς; Εντάξει –αλλά η Χρυσή Αυγή τους γουστάρει. Και να τα χειροφιλήματα και οι υποκλίσεις στη Μπακογιάννη, να οι ύμνοι στους γερμανοτσολιάδες που στελέχωσαν τις Δεξιές κυβερνήσεις μέχρι τον θάνατό τους, να οι ύμνοι στους χουντικούς, τα απομεινάρια των οποίων έχουν βολευτεί μια χαρά στις τελευταίες κυβερνήσεις της Ν.Δ. σε θέσεις συμβούλων… Άρα λοιπόν, το πρόβλημά σου είναι όλοι εκτός των Δεξιών!  Να τα λέμε τα πράγματα με τ΄όνομά τους.
-Δεν γουστάρεις όσους επιβουλεύονται την μεγάλη ιδέα του ελληνικού έθνους; Εντάξει –αλλά τη Χρυσή Αυγή γιατί τη γουστάρεις; Οι άνθρωποι έχουν εκφραστεί ανοιχτά υπέρ του Ναζισμού –τι σχέση έχει η ελληνική ιδέα με τον Ναζισμό; Οι άνθρωποι μάθανε για τους Σπαρτιάτες μέσα από προπαγανδιστικούς πίνακες ζωγραφικής που ανέδειξαν οι φασίστες του Μουσολίνι –τι σχέση έχουν οι Σπαρτιάτες με τον Μουσολίνι; Και τελικά –ο χριστιανισμός είναι σύμφυτος με την μεγάλη ιδέα του ελληνισμού; Αν ναι –πώς διάολο υποστηρίζεις ανθρώπους οι οποίοι καταγγέλλουν την στάση των Εβραίων ανά τους αιώνες και, μέχρι πριν λίγο καιρό, βρίζανε το Χριστό επειδή κι αυτός (όπως και να το κάνουμε!) ήταν Εβραίος; Πού γεννήθηκε ο χριστιανισμός, στο Άλφα του Κενταύρου; Και τι εθνικότητας ήταν οι Απόστολοι; Αυστριακοί;
-Δεν γουστάρεις τους αριστερούς; Εντάξει –μην τους ψηφίζεις -ένα σκασμό κόμματα υπάρχουν που δεν ανήκουν στην Αριστερά! Απ΄όλα αυτά εσύ επιλέγεις εκείνο το κόμμα που δέρνει γυναίκες σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και μαχαιρώνει κόσμο εν ψυχρώ; Τόσο κτήνος είσαι δηλαδή; Κι αν αύριο, σ΄ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας,  εμφανίζονταν (βγαλμένοι από τα παραμύθια που η ανασφάλεια και η αμάθεια σε έχουν κάνει να πιστεύεις) οι «αριστεροί με τα κονσερβοκούτια» τι θα έλεγες; Οτι καλά κάνουν και σφάζουν; Αν ναι –κακώς ψηφίζεις Χρυσή Αυγή, άντε γράψου σ΄ένα σύλλογο χουλιγκάνων ποδοσφαιρικής ομάδας και κλείσε ραντεβού με τους αντιπάλους να μαχαιρώνεστε μπας και ξεκαβλώσεις. Αν όμως λες εγκληματίες τους «κομμουνιστές με τα κονσερβοκούτια» (κι αυτό ακριβώς κάνεις κάθε χρόνο στο Μελιγαλά ρε γαμημένε) τότε τι διάολο είναι οι Χρυσαυγίτες; Αρσακειάδες;

Είναι, νομίζω, οι δικοί σου φονιάδες –αυτοί που θα σφάξουν όσους δεν είναι σαν κι εσένα κι έτσι νιώθεις πιο ήσυχος –κάνω λάθος;

Και κυκλοφορείς περήφανα με το μαύρο μπλουζάκι –κάνει και ζέστη, βρωμάς ιδρωτίλα από χιλιόμετρα αλλά κάποιους άλλους ονομάζεις «άπλυτους».

Κι απαντάς στις δημοσκοπήσεις: «Χρυσή Αυγή θα ψηφίσω» και μετά κλείνεις το μάτι στον καθρέφτη σου: «τους γάμησα πάλι!» -αγορίνα μου από πότε γαμάνε όσοι κυκλοφορούν ξεβράκωτοι στ΄αγγούρια;

 Και όταν βλέπεις τις δολοφονικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής ψάχνεις να βρεις αν το θύμα είχε βαρέσει κι αυτό κάποιον, κάποτε –ψάχνεις να συμψηφίσεις με δολοφονικές ενέργειες των «άλλων» (ή δολοφονικές ενέργειες που αποδίδονται στους άλλους –τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή κυκλοφορεί βιντεάκια με τα εγκλήματά της). Και δεν σκέφτεσαι καημένε κρυπτοφασιστάκο οτι ο συμψηφισμός είναι ο φερετζές του φασίστα! Και ήρθες τώρα να πεις: «για τη δολοφονία λέτε –για τη Μαρφίν δε λέτε!» Να το πάω κι εγώ πιο πίσω, να σου ζητήσω να πεις για τον Τεμπονέρα και για τον Πέτρουλα και για τον Λαμπράκη –να μου το τουμπάρεις εσύ που δεν διαμαρτύρομαι για την εκτέλεση του Σωκράτη και για τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή και τελικά να καταλήξουμε στον Δούρο και στον Παπουτσέλη –δε γαμιέσαι ρε λεβέντη; Οι φονιάδες είναι φονιάδες και οι ζωές των ανθρώπων έχουν την ίδια αξία κι όποιος σκότωσε είναι ένοχος –όποιο κι αν ήταν το κίνητρό του, από τη στιγμή που δεν το έκανε για να σώσει τη ζωή του ή τη ζωή των δικών του. Αυτό λέω εγώ –εσύ μπορείς να πεις το ίδιο; Φονιάδες αυτοί στο Μελιγαλά, φονιάδες και οι γερμαντσολιάδες που εκτελούσαν κόσμο, φονιάδες οι Τσέτες, φονιάδες και οι Έλληνες στρατιώτες που φτάσανε σφάζοντας ως την Άγκυρα σχεδόν –συμφωνείς; Ή μήπως ο φόνος είναι «κατά περίσταση» αποδεκτός;

Και έρχεσαι να μου το παίξεις δημοκράτης σε μια χώρα στην οποία η δημοκρατία είναι κακόγουστο ανέκδοτο  -λες παπαριές του τύπου «ας σεβαστούμε την άποψη των ψηφοφόρων που έβαλαν τη Χρυσή Αυγή στη βουλή», σώπα ρε διαλεκτικέ τύπε! Τους μουσουλμάνους στη Θράκη τους σέβεσαι; Σέβεσαι τη γνώμη τους; Τους ομοφυλόφιλους που ζητάνε πολιτικό γάμο, τους σέβεσαι; Τους τσιγγάνους τους σέβεσαι; Κανέναν δεν σέβεται –ούτε αυτούς, ούτε άλλους τόσους κι ακόμα χειρότερα δεν τους δίνεις το δικαίωμα να πουν καν τη γνώμη τους! Άσε λοιπόν τις πίπες περί δημοκρατικής ευαισθησίας –γιατί η ευαισθησία σου εξαντλείται σ΄αυτά που γουστάρεις. Τα υπόλοιπα να πάνε να γαμηθούνε. Και θα στο πω κι αλλιώτικα –αν αύριο μαζευτώ εγώ και κάποιοι άλλοι και στήσουμε ένα κόμμα όπου θα ζητάμε τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας, κι άμα βρεθούν και 500.000 κόσμος και μας βάλουν στη βουλή –τι θα λες; Ας σεβαστούμε την άποψη των ψηφοφόρων να γαμάνε παιδάκια; Όχι –γιατί αυτό είναι έγκλημα –σωστά; Κι ο ρατσισμός τι είναι; Η ομοφοβία τι είναι; Οι προτροπές της Χρυσής Αυγής για «καθάρισμα της χώρας» τι είναι ρε γελοίε; Δημοκρατία είναι;

Έβλεπα χτες αυτόν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη και ξαναθυμόμουν τι με έκανε να σιχαθώ τη «Γενιά του Πολυτεχνείου». Επαγγελματίες αποψίες –δώστους μια άποψη, θα την υπερασπιστούν με αξιοζήλευτη ζέση και μπαλαμουτιασμένα επιχειρήματα. Ένας άνθρωπος είχε σκοτωθεί από φασίστες κι ο πεπαλαιωμένος τυπάκος (μουστάκι σφουγγαρίστρα, γυαλάκι χρυσός σκελετός ) υποστήριζε οτι «με τη Χρυσή Αυγή δεν μπορώ να κάνω διάλογο, αλλά με τις άλλες δυνάμεις μπορώ και γι΄αυτό λέω οτι ο Σύριζα είναι εκτός συνταγματικού τόξου»!!!!  Εκτός συνταγματικού τόξου άρα παράνομοι! Και τότε πώς διάολο μπορεί να κάνει διάλογο μαζί τους; Και τι είναι οι Χρυσαυγίτες με τους οποίους δεν μπορεί να κάνει διάλογο; Όχι παράνομοι; Δεν κατάλαβα γρι!

Κατάλαβα όμως οτι όταν ένας άνθρωπος σκοτώνεται από τους φασίστες, οτιδήποτε μπαίνει στο τραπέζι πέραν της εξάλειψης των φασιστικών συμμοριών συνιστά προσπάθεια υπόθαλψής τους.

Τα πράγματα, τις περισσότερες φορές, δεν είναι άσπρα ή μαύρα κι αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής (της χάραξης δηλαδή στρατηγικής για την επίτευξη των στόχων μιας κοινωνικής ομάδας) –να ξεχωρίζει ποιο από τα γκρίζα είναι το δικό της άσπρο και να το υποστηρίζει. Όμως σε περιόδους έντασης το γκρίζο υποχωρεί και κυριαρχούν τα άσπρα με τα μαύρα. Δεν ξέρω αν εσύ ήθελες την ένταση –ξέρω όμως οτι εγώ δεν την ήθελα, σε αντίθεση με τη Χρυσή Αυγή που την επεδίωξε. Δεν ξέρω ποια τακτική θα υπαγορεύσει το κομματικό συμφέρον της κάθε παράταξης. Δεν ξέρω αν θ΄αποφασίσει ο Σαμαράς οτι μπορεί να κερδίσει τους φασίστες ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και να πάρει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές ή αν θα αρκεστεί σε μια μελλοντική συνεργασία με το φασιστικό κόμμα παραμένοντας σταθερός στις δικές του ακροδεξιές εμμονές. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει οτι τον συμφέρει καλύτερα ο Βενιζέλος στη μανία του να παραμείνει στην κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας θα πάει με το ρεύμα της απόγνωσης και δεν ξέρω αν είναι ικανός να εκφράσει το «φτάνει πια!» ενός κόσμου που εξαθλιώνεται ασύστολα και δολοφονείται στις λεωφόρους όταν πέσει η νύχτα. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Κουβέλης και δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει ο Καμμένος. Ξέρω τι θα κάνει το ΚΚΕ και εξοργίζομαι με την άθλια στάση του συγκεκριμένου κόμματος διαχρονικά.

Αυτό που λέω όμως είναι πώς πλέον δεν υπάρχει χώρος για πολυτέλειες, δεν υπάρχει διάθεση για παρλαπίπες –η κατάσταση έχει γίνει: «ή εμείς ή αυτοί». Διάλεξε το πόστο σου όσο ακόμα προλαβαίνεις.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Ψάχνοντας για τους μαλάκες


Bγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια, βλέπω μια πατημένη μαύρη γάτα. Πίσω της στην άσφαλτο το αποτύπωμα του αίματος, η διαδρομή που έκανε το χτυπημένο ζώο από το μέσο του οδοστρώματος μέχρι το σχεδόν πλάϊ του, εκεί που τώρα βρίσκεται με το κεφάλι ανοιγμένο κι ένα περίεργο απόστημα να εξέχει από αυτό. Σκέφτομαι πως αν δεν την μαζέψουν εγκαίρως -ποιός είναι άραγε αρμόδιος για την αποκομιδή των πατημένων γατιών; ο εντεταλμένος υπάλληλος του Δήμου; εγώ;- μπορεί να την δει ο γιος μου και να φρικάρει. Μετά αναρωτιέμαι πόσο κακό τελικά θα είναι να έχει και μια τέτοια εικόνα χαραγμένη μέσα του. Τι θα πειράξει να δει έναν εφιάλτη ή και να του μείνει πιο μόνιμα; Ως πότε θα ζει σε τεχνητούς κόσμους, ως πότε θα προφυλάσσεται από την εικόνα της βιαιότητας και της ασχήμιας και του θανάτου;

Κι ύστερα σκέφτομαι αυτό που μάλλον σκέφτονται όλοι, αν δηλαδή το μαχαιρωμένο κορμί του Φύσσα που κυκλοφορεί στα περίπτερα και τους υπολογιστές όλης της χώρας από χθες είναι το τέλος μιας κατάμαυρης περιόδου ή το έναυσμα μιας ακόμη πιο μαύρης. Εκτός από τα κορμιά νεκρών γατιών θα συνηθίσουμε -γιατί, ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, όλα συνηθίζονται- και στα κορμιά νεκρών ανθρώπων στους δρόμους; Κι αυτό δεν είναι ακριβώς το πιο ύπουλο σχέδιο, η πιο δόλια ατζέντα; Ο φόβος για τα χειρότερα; Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα πιάνουν όλα τα πόστα του μυαλού μας, ως πότε θα μας μανιπουλάρουν, ως πότε θα μας κερδίζουν από τα ψυχολογικά αποδυτήρια, ώστε να χάνουμε χωρίς αγώνα;

Τείνουμε να λέμε ότι τον αμιγώς φασίστα τον νομιμοποιεί ο νοικοκυραίος που θέλει πάνω απ' όλα την ησυχία του, που θέλει τάξη και ασφάλεια και στα αρχίδια του τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του. Συγγενής όμως -αδελφός για την ακρίβεια- αυτού του νοικοκυραίου, είναι ο νοικοκυραίος ή μη νοικοκυραίος εκείνος, που στη θεωρία τον ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πράξης είναι τσακωμένος με την έννοια του προσωπικού κόστους και της θυσίας, εκείνος που όταν έρχεται η ώρα της πράξης λογικεύεται και εκλογικεύει και σχετικοποιεί και, όχι, δεν θα αναλάβει εκείνος να πληρώσει τις ιδέες του και για τις ιδέες του, θα εξακολουθήσει να λέει και να λέει και να λέει αλλά να μην κάνει τίποτα, θα εξακολουθήσει να υποχωρεί τακτικά και συνειδησιακά, θα εξακολουθήσει να αποδέχεται το έξωθεν επιβαλλόμενο μικρότερο κόστος αντί να αναδεχθεί τον κίνδυνο του ολικού, γιατί δεν είναι μαλάκας εκείνος να προσπαθήσει να αλλάξει μόνος του έναν κόσμο που αρνείται να αλλάξει, γιατί καλές και άγιες οι αρχές και τα πιστεύω, αλλά τα πιστεύω δεν βάζουν φαγητό στο τραπέζι σου.
___________
[Πιστή αντιγραφή από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο γνώμης Old Boy (διατηρείται και ο τίτλος τής πρωτότυπης ανάρτησης). Η αναδημοσίευση αφιερώνεται σε όλους όσους "δυσκολεύονται" να πάρουν μέρος σε απλές λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως π.χ. μια απεργία ή ένα συλλαλητήριο. Δεν φτάνει να ονειρευόμαστε την επανάσταση, παιδιά! Πρέπει να δηλώσουμε και συμμετοχή!]http://fadomduck2.blogspot.gr/2013/09/blog-post_2228.html

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

κρατιστική εγκληματολογία

Στιούαρτ Κρίστι, Η κρατιστική εγκληματολογία


Η κρατιστική εγκληματολογία πραγματεύεται το παράνομο έγκλημα το οποίο, ενώ είναι το λιγότερο σοβαρό από τα προβλήματα της κοινωνίας, αντιμετωπίζεται ως το σοβαρότερο. Η ύπαρξη του παράνομου εγκλήματος παρουσιάζεται ως συνηγορία υπέρ του κρά­τους, βάσει της υπόθεσης ότι μόνο μια κυβερνητική μηχανή μπορεί να το εμποδίσει. Σπάνια γίνεται παραδεκτή η ύπαρξη του νόμιμου εγκλήματος, ενώ στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, όπως έγινε για παράδειγμα με την αναμφισβήτητη εγκληματικότητα του χιτλε­ρικού καθεστώτος, τότε οι κρατιστές εκφράζουν τις αμφιβολίες τους ως προς την νομιμότητα ενός τέτοιου καθεστώτος. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι ναζιστές ηγέτες «δικάστηκαν» σ’ ένα «δικαστήριο» για πράξεις αναμφίβολα νομιμοποιημένες από το γερμανικό κράτος, με βάση την εντελώς φανταστική υπόθεση μιας ανώτερης νομικής αρχής που σε τελική ανάλυση προκύπτει από το γεγονός ότι έχασαν τον πόλεμο στον οποίο ενεπλάκησαν. Ελάχιστες αμφιβολίες μπορεί να υπάρχουν για το ότι και οι Ρώσοι ηγέτες θα μπορούσαν να δουν τα εγκλήματά τους ενάντια στην ανθρωπότητα να ξεσκεπάζονται, στην πραγματικότητα, όμως, έγιναν αποδεκτά ως «νόμιμα» και «πέ­ραν εξωτερικών παρεμβάσεων», διότι οι ένοπλες δυνάμεις τους έτυχε να είναι οι ισχυρότερες με άλλα λόγια, επειδή διατήρησαν την κρα­τική εξουσία.

Η καταγωγή του κράτους, ή η άνοδος οποιασδήποτε άρχουσας τάξης, όσο κι αν η τελευταία αυτοχαλιναγωγείται με δημοκρατικούς ή συνταγματικούς περιορισμούς, δεν διαφέρει από την άνοδο οποιασδήποτε ολιγαρχίας του εγκλήματος· η μαφία, αν είχε διαρκέ­σει περισσότερο ή είχε απλώσει βαθύτερα τις ρίζες της, δεν θα ήταν μια κυβέρνηση του εγκλήματος αλλά μια νόμιμη κυβέρνηση, αν και σε μια τέτοια περίπτωση οι δραστηριότητές της, παρ’ ότι νομιμο­ποιημένες, και πιό εγκληματικές θα ήταν και πολύ πιό εκτεταμένες.
Για το κράτος, τα χειρότερα από τα παράνομα εγκλήματα στα οποία επιβάλλονται οι βαρύτερες ποινές, είναι η προδοσία και η υπο­νόμευση της κρατούσας τάξης. Όμως, αν αυτά είναι επιτυχημένα, δεν είναι καθόλου παράνομα· αν δε η επιτυχία τους είναι απόλυτη, δεν θεωρούνται παράνομα ούτε καν από εκείνους που προδόθηκαν ή ανατράπηκαν. Ο Μπένεντικτ Άρνολντ θεωρείται προδότης παρ’ ότι υποστήριξε την συνταγματική και νόμιμη κυβέρνηση. Ποιός όμως θα χρησιμοποιούσε ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό για τον επαναστάτη Τζωρτζ Ουάσινγκτον; Μόλις 20 χρόνια μετά τον θάνατό του και ο πιό μισαλλόδοξος Βρετανός συντηρητικός είχε πάψει να το κάνει –τόσο εδραιωμένο στον «νόμο» είναι το κάποτε επαναστατικό Αμερι­κανικό Κράτος! Κάθε χρόνο πάντως, ο Γκάϋ Φωκς γιορτάζεται χλευαστικά σαν προδότης.
Το κράτος, που εγκαθιδρύθηκε διά της βίας και συντηρείται από την καταστολή –σε όποιον βαθμό απαιτείται για την επιβίωσή του– καθορίζει τι είναι νόμιμο. Ένα δικτατορικό κράτος θα νομιμοποιήσει την γενοκτονία ακόμα και του ίδιου του τού πληθυσμού, και θα ήταν ανόητο να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι «παράνομο» ως προς αυτό. Παράνομες μεθόδους θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα κόμμα που υποστηρίζει ένα τέτοιο πρόγραμμα για την κατάκτηση της εξου­σίας, από την στιγμή όμως που θα την κατακτήσει, όλες του οι πρά­ξεις είναι «νόμιμες». Η αντίσταση γίνεται παράνομο έγκλημα –εκτός από την περίπτωση πολέμου, και τότε μόνο όταν βολεύει την άλλη πλευρά– και θεωρείται ληστεία. Αλλά πώς είναι δυνατόν μια τέτοια αντίσταση να θεωρείται εγκληματικότητα ή έγκλημα κατά της κοινωνίας; Απεναντίας, είναι η ύψιστη αρετή.
Σήμερα είναι της μόδας να μιλάμε περισσότερο για «βία» παρά για «έγκλημα», ωστόσο ισχύει η ίδια λογική. Αυτό που καταγγέλλε­ται από τα ΜΜΕ, δηλαδή η αντίσταση στο κράτος, είναι «παράνομη βία». Αυτό που εγκωμιάζεται και δικαιολογείται, είναι νόμιμη βία. Όταν διαβάζουμε στον Τύπο ότι «τρομοκράτες έκαναν σαμποτάζ σε βάση πυρηνικών πυραύλων», η υποβάθμιση της γλώσσας φθάνει στο αποκορύφωμά της.
Η ιστορία της Ισπανίας προσφέρει ένα διαφωτιστικό παράδειγμα. Όταν οι στρατηγοί στασίασαν ενάντια στο ίδιο το κρά­τος και την πατρίδα –που ενσάρκωναν την δική τους αντίληψη περί καθήκοντος– απλά και μόνο επειδή δεν τους άρεσε ο τρόπος που εξελίσσονταν τα πράγματα, αυτό στιγματίστηκε σαν έγκλημα από την ισπανική κυβέρνηση. Ωστόσο, από κανέναν άλλον δεν θεωρή­θηκε ως τέτοιο, εφ’ όσον έγινε από έναν στρατό που κατείχε την μυστηριώδη γοητεία της «νόμιμης εξουσίας», και όχι από έναν ανορ­γάνωτο όχλο μέσα στους κόλπους των ενόπλων δυνάμεων. Ο στρα­τός σύντομα έγινε κυβέρνηση και η κατάσταση στο διεθνές επίπεδο ομαλοποιήθηκε με την επικράτηση της αντίληψης ότι υπάρχουν δύο de facto κυβερνήσεις –μία συνταγματική και μία στρατιωτική– ενώ το βραβείο τού να είναι de jure κυβέρνηση θα δινόταν σε όποια κέρδιζε τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν θεωρούσαν, εν τούτοις, παράνομο, «βίαιο», ούτε και «τρομοκρατικό», το να συνταχθεί κανείς με την μία ή την άλλη πλευρά.
Μετά την νίκη του Φράνκο, πολλοί δεν δέχθηκαν αυτό το γεγονός· καθώς όμως σύντομα ακολούθησε ο [Β΄] Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν υπήρξε καθολική καταδίκη. Η Βρετανία είχε συμφέρον να ενισχύσει τις αντιστασιακές δυνάμεις στην κατε­χόμενη από τους ναζί Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ισπα­νίας. Απέφυγε να επιτεθεί εναντίον τους, ενώ, σε ορισμένες περι­πτώσεις, τις χρησιμοποίησε. Η ίδια αντίσταση, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους, συνεχίστηκε –στο μέτρο βέβαια που αφορούσε τους αναρχικούς– για μια ολόκληρη γενιά μετά. Ωστόσο, μετά το 1945, έγινε «εγκληματική», «τρομοκρατική» και –η μεγαλύτερη μεταμόρ­φωση απ’ όλες– «βίαιη», ενώ οι ψευδολογίες ότι η αντίσταση είχε κατά κάποιον τρόπο γίνει αντικοινωνική επειδή ήταν «βίαιη», ήταν τόσο διαδεδομένες, ώστε εισχώρησαν και μέσα στις γραμμές των ίδιων των ελευθεριακών.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας ο κόσμος, είναι οι τεράστιες δυνάμεις που σήμερα διαθέτει το κράτος και διαχειρίζεται το κατεστημένο. Σε σύγκριση με αυτές τις δυνάμεις του θανάτου, της καταστροφής και της καταλήστευσης, οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα επισκιάζεται. Αλλά αυτή η μορφή του νόμιμου εγκλήματος –ακόμη κι αν έχουμε δει πόσο εύκολα μπορεί να δια­πραχθεί από αυτούς που θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, νόμιμο ή παράνομο, προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κράτους και να μπορούν να εγκληματούν ενάντια στην ίδια την κοινωνία– ελάχι­στα ελκύει την προσοχή, προσοχή που αν επιδειχθεί, απορρίπτεται ως εκκεντρικότητα· η «ζώνη προστασίας» έχει αναλάβει αυτά τα ζητήματα. Με την πλήρη υποστήριξη των δημοφιλών ΜΜΕ όμως, ολόκληρος ο πληθυσμός, κάθε βαθμού ευφυΐας, μπορεί να κυριευθεί από μανία ενάντια σε μια χούφτα παιδαρέλια που βγαίνουν το σαββατόβραδο και αρπάζουν τσάντες.
Στην Αγγλία δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο όποια ώρα κι αν περπατάς στους δρόμους, και μάλιστα ο δείκτης εγκληματικότητας είναι τόσο χαμηλός ώστε τα εγκλήματα εναντίον προσώπων είναι φυσικό να ελκύουν πολύ περισσότερο την προσοχή της κοινής γνώμης απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, στις οποίες αυτά αποτελούν τον κανόνα. Είναι απολύτως σωστό τα εγκλήματα εναντίον προσώπων να αντιμετωπίζονται με αποτροπιασμό, όμως αυτός εκδηλώνεται με μια μόνιμη και εμπρη­στική εκστρατεία που φθάνει σε μεγάλο βάθος, προκειμένου να αυξηθεί η ισχύς του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους που είναι ο μεγαλύτερος και ο πιό αναξιόπιστος εγκληματίας απ’ όλους. Πιστεύεται ότι δεν υπάρχει σοβαρότερο επιχείρημα εναντίον μιας α-κρατικής κοινωνίας από την αξίωση των ανθρώπων να προστα­τεύονται τα πορτοφόλια τους από την αρπαγή τους από κακοποιά στοιχεία, από το ίδιο το κράτος που λυμαίνεται ακριβώς αυτά τα πορτοφόλια. Ακόμη και η ιδέα ότι ένα ποσοστό των νεαρών κλεφτών ίσως έχουν δέρμα διαφορετικού χρώματος, ή ότι προέρχονται από ένα πολιτιστικό περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της πλειοψη­φίας, αρκεί για να δικαιολογήσει τις αξιώσεις των πλέον εγκληματι­κών κρατιστών, στο μυαλό ενός ανησυχητικά μεγάλου αριθμού ατόμων.
Αυτό το πρόβλημα είναι όντως μικρότερης σημασίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως για όλους αυτούς τους λόγους θα πρέπει να το παραβλέψουμε. Μια ελευθεριακή εγκληματολογία θα πρέπει να είναι έτοιμη να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που δημιουργούνται από τα εγκλήματα ενάντια στην κοινωνία, διαφοροποιώντας τα σαφώς από τα εγκλήματα ενάντια στο κράτος, τα οποία συχνά δεν είναι καθόλου εγκλήματα, ή από τα εγκλήματα του κράτους ενάντια στην κοινωνία, τα οποία είναι συντριπτικά περισσότερα και συνι­στούν το αναρχικό επιχείρημα ενάντια στον κρατισμό.
Ένας αναρχικός δεν μπορεί να εγκληματεί ενάντια στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να το ισχυρισθεί κανείς με δογματική βεβαιότητα διότι ένας άνθρωπος ένοχος για βιασμό, αντικοινωνικό φόνο, εκμετάλ­λευση, πάθος να κυβερνά, ή για άσκηση εξωτερικού καταναγκασμού πάνω σε άλλους ανθρώπους, αυτομάτως δεν μπορεί πλέον να είναι αναρχικός, όπως δεν μπορεί να είναι χορτοφάγος αυτός που τρώει χοιρινές μπριζόλες, ροστ-μπιφ ή κοκκινιστό αρνί. Το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο ένα άτομο κατανοεί την τάδε ή την δείνα ιδεολογία, ή υποστηρίζει την τάδε ή την δείνα οργάνωση, αλλά κατά πόσο είναι αυτό που πρεσβεύει ότι είναι. Να προσθέσουμε ότι τα διαχωριστικά όρια μεταξύ εξουσιαστή και ελευθεριακού πουθενά δεν διακρίνονται καθαρότερα απ’ ό,τι στο έγκλημα.
Ένας αναρχικός συχνότατα στιγματίζεται σαν εγκληματίας από το κράτος, ή μπορεί να αναμειχθεί σε δραστηριότητες που αντιστρα­τεύονται τα συμφέροντα του κράτους. Η αναρχική φιλοσοφία είναι από την φύση της εχθρός του κράτους. Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανό ένας αναρχικός να αναμειχθεί σε παράνομες δραστηριότητες, ποτέ όμως σε αντικοινωνικές.
Για παράδειγμα, είναι αντικοινωνική η διάρρηξη; Οι νόμοι περί ιδιοκτησίας αντιμετωπίζουν όλες τις μορφές διάρρηξης με την ίδια αυστηρότητα. Όμως, υπάρχει αντικοινωνική διάρρηξη και παράνομη διάρρηξη (για να μην αναφέρουμε την νόμιμη διάρρηξη που είναι η χειρότερη απ’ όλες). Ο κερδοσκόπος, ή ο ανέντιμος χρηματιστής που καταληστεύει τις οικονομίες του κόσμου είτε νόμιμα είτε παράνομα –η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή στην πράξη– είναι αντι­κοινωνικός. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι ο διαρρήκτης που ληστεύει τράπεζες, εφορίες ή γραφεία στοιχημάτων, είναι αντικοινω­νικός; Όχι ότι μυθοποιούμε τέτοιους ανθρώπους (δεν είναι απαραί­τητα Ρομπέν των Δασών), αλλά δεν αποτελούν καμιά απειλή για την κοινωνία, δηλαδή για τους φιλήσυχους πολίτες.
Για να ξαναγυρίσουμε στις εφηβικές συμμορίες, οι οποίες, συνει­δητοποιώντας ότι λίγοι οργανωμένοι πάντα νικούν μια μάζα ασύνδε­των μεταξύ τους ατόμων, υιοθετούν, αναμφίβολα, έναν φτηνό κι εύκολο τρόπο για να ξεφύγουν από την άμεση φτώχεια τους, και αποτελούν μια πληγή για την κοινωνία: υπακούουν στον νόμο της αστικής κοινωνίας που λέει «πλούτισε»· υποκινούνται από τις σαγη­νευτικές διαφημίσεις που δείχνουν τις αμοιβές στις οποίες μπορούν να ελπίζουν· είναι μικροεξουσιαστές που δείχνουν την δύναμή τους (συλλογική) ενάντια στην αδυναμία (ατομική). Αν γίνονταν ελευθε­ριακοί δεν θα έκλεβαν πορτοφόλια παρά μόνο μέσα στην Εθνική Αθλητική Λέσχη, και έτσι οι κλοπές τους θα στρέφονταν ενάντια στην στρατιωτική μηχανή.
Ωστόσο, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σχετικά με το πώς θα τους αντιμετώπιζαν τα ΜΜΕ και, τελικά, η αστυνομία και τα δικαστήρια. Δεν θα ήταν πιά μια μη πολιτική πληγή ενάντια στην οποία η θερα­πεία θα ήταν μια αστυνομική δύναμη με υψηλό βαθμό πολιτικοποίη­σης. Αντίθετα, θα ήταν μια «απειλή για την κοινωνία», μια «επικίν­δυνη εγκληματική συνωμοσία» υπονόμευσης των θεμελίων της κοινωνικής συμβίωσης. Τώρα, είναι εντελώς αδιάφορο αν οι εγκλη­ματίες είναι σοσιαλιστές ή συντηρητικοί, φιλελεύθεροι ή φασίστες· πράγματι, στην πλειοψηφία τους, τείνουν προς έναν δεξιό ή κεντρώο εξτρεμισμό, και γι’ αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτοί –εκτός κι αν ανήκουν σε μια φυλετική μειονότητα οπότε συνιστούν «εθνική απειλή». Αν ήταν ελευθεριακοί, τότε όχι μόνο θα χαρακτηρίζονταν ως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, αλλά και ολόκληρο το ελευθεριακό κίνημα θα θεωρείτο υπεύθυνο, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και εις τους αιώνας των αιώνων –ακόμη κι αν θεωρούνταν αναρχικοί μόνο από τις πράξεις τους, χωρίς οι ίδιοι να αυτοχαρακτηρίζονται έτσι. Επι­πλέον, η επίδραση στο κοινό θα ήταν να υποβιβάσουν τις πράξεις τους σε μια απλή υπόθεση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και στην εξάλειψη της προσωπικής βίας ή του στοιχείου της εκμετάλ­λευσης.
Η «κοινωνία» –δηλαδή, η όλη διαδικασία της συμβίωσης– τίθεται σε κίνδυνο εξ αιτίας της προσωπικής βίας –δηλαδή, ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να καταδικάζουμε την βία συνολικά και να εξισώνουμε τις αμυντικές με τις επιθετικές μορ­φές βίας. Ήταν «φόνος» η πράξη για την οποία ενοχοποιήθηκε η Μαρία Σπριντίνοβα –όταν πυροβόλησε και σκότωσε τον στρατηγό του Τσάρου που ήταν ένοχος για αμέτρητους αντικοινωνικούς φόνους– και για την οποία με επιμονή ζητούσε να αναλάβει την ευθύνη; Πρέπει αυτή να καταδικαστεί ως «τρομοκράτισσα» και αυτός να αναγορευτεί «θύμα της τρομοκρατίας»; Αυτό δεν είναι παρά μια προέκταση της κρατιστικής ιδεολογίας που λέει ότι εμείς, όχι μόνο μπορούμε αλλά και πρέπει να σκοτώνουμε, να βιάζουμε και να αρπάζουμε χάριν του κράτους, και να μην αντιστεκόμαστε ποτέ στο κακό που, βάσει των ισχυρισμών του κράτους, είναι νόμιμο, κάτι που αποτελεί ένα εύχρηστο δόγμα για τους δικαστές.
Ποιά, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η πηγή του ηθικού μας προσανα­τολισμού; Συνήθως ήταν η Εκκλησία, αυτός ο υπηρέτης του κρά­τους. Συχνά η διαστροφή της έφθασε στο σημείο να υπερασπίζεται το κράτος ό,τι κι αν αυτό έκανε. (Ο φόνος δεν ήταν φόνος όταν ήταν νόμιμη σφαγή, ενώ οι επίσκοποι ευλογούσαν τα λάβαρα των πολε­μιστών.) Η ηθική που πολύ συχνά δίδαξαν οι επίσκοποι, ήταν ελάχιστα καλύτερη από το ηθικό χάος που υποτίθεται ότι καταπολε­μούσαν. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, κάποτε τους ανθρώπους συγκρατούσε μια ιδεατή ηθική που χαρακτήριζε κάποιες πράξεις ως κακές και άλλες ως ηθικά επιλήψιμες. Η ιδεατή ηθική είχε ως έρει­σμα μια κενή περιεχομένου πρόληψη στην οποία σήμερα δεν πιστεύει κανείς. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν ενδοιασμοί τους οποίους θα μπορούσε κανείς λογικά να υποδείξει –τι να πει μια αδύ­ναμη ή ηλικιωμένη γυναίκα για να αποτρέψει έναν κακοποιό που της επιτίθεται σ’ έναν απόμερο δρόμο; Ότι τον βλέπει ο Θεός; Στην καλύτερη περίπτωση, θα την θεωρήσει μια ακίνδυνη, εκκεντρική γριά.
Η κοινότητα είναι –και ανέκαθεν υπήρξε– η μόνη πραγματική ηθική δύναμη. Η πίστη στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την εγγυημένη ελευθερία, που είναι η μοναδική εγγύηση για μια ειρηνική κοινωνία, είναι ριζωμένη στον αναρχισμό, ενώ το κράτος όχι μόνο αποδοκιμάζει αλλά και καταπνίγει τέτοιες αντιλήψεις.
Παράλληλα με την έλλειψη ηθικών κυρώσεων για τα εγκλήματα ενάντια στην κοινωνία, προβάλλει η απαίτηση για αυξημένες νομικές κυρώσεις, που όμως δεν αποτρέπουν ούτε κατ’ ελάχιστο το έγκλημα. Αποφέρει η εμπιστοσύνη στην αστυνομία το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αν πάρετε τις εφημερίδες οποιασδήποτε σύγχρονης πρωτεύουσας, θα διαπιστώσετε πως δεν το κάνει. Η ενίσχυση της δύναμης της αστυ­νομίας μπορεί να καταστείλει την υπονόμευση, αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα διότι αυτό απλώνεται στην κυριολεξία παντού. Μπορεί να διαλύσει ένα τυπογραφείο, δεν μπορεί όμως να περιπολεί σε κάθε λεωφόρο ή απόμερο δρόμο. Και όσο ισχυρότερη και αποτελεσματικότερη μπορεί να είναι η αστυνομική δύναμη, τόσο πιό αδύναμο και λιγότερο οργανωμένο είναι το κοινό που ζητά προ­στασία.
Διότι για να είναι το κράτος τα πάντα, οι άνθρωποι πρέπει να μην είναι τίποτα· για να είναι η αστυνομία αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, οι άνθρωποι πρέπει να είναι αδρανείς. Η αστυνομία ενθαρρύνει την συνεργασία· σίγουρα θέλουν άτομα ως πληροφοριοδότες, ως βοηθητικούς. Αν όμως οι άνθρωποι είναι αρκετά δυνατοί για να αντιμετωπίσουν τις όποιες αντικοινωνικές ενέργειες, η αστυνομία δεν είναι τίποτα. Φανταστείτε μια εργατική περίπολο ικανή να αντιμετωπίσει τοπικά παραπτώματα εκμετάλλευ­σης και καταπίεσης, να καταστείλει βιαστές και να αντιμετωπίσει διαρρήξεις –και, φανταστείτε την, να γίνεται αποδεκτή μέσα σε μια κρατιστική κοινωνία!
Αφού θέσει κανείς τα προβλήματα της εγκληματικότητας με σωστό τρόπο, αυτό που μένει είναι να τα αντιμετωπίσει. Η αντιμε­τώπιση αυτή δεν κατέλαβε αρκετό χώρο στην αναρχική θεωρία και ο Πέτρος Κροπότκιν την προσπέρασε περιφρονητικά. Σε μια ελεύθερη κοινωνία δεν θα υπάρχει έγκλημα. Τα εγκλήματα κατά της ιδιοκτη­σίας θα εξαφανισθούν, όταν θα εξαφανισθεί η έννοια της ιδιοκτη­σίας. Παρ’ όλα αυτά, η όποια κριτική της παρεκκλίνουσας συμπερι­φοράς και της εγκληματολογίας από ελευθεριακή άποψη, οφείλει πολλά στον Κροπότκιν* και επίσης, πιό πρόσφατα, στις καινοτόμες μελέτες του Άλεξ Κόμφορτ.
Διότι, αν και η εγκληματολογία αποτελεί ένα από τα δευτερεύο­ντα, σε σχέση με τα εγκλήματα των κρατιστών, ενδιαφέροντα τής κοινωνίας ως σύνολο, έχει μεγάλη σημασία ως έσχατη αμυντική θέση του κρατισμού. Κατά συνέπεια, η εγκληματολογία πρέπει να διασωθεί ως επιστημονικός κλάδος από τους κρατιστές, ενώ πρέπει να ξέρουμε πώς ανακύπτουν τα προβλήματα της εγκληματικής συμπεριφοράς και πώς αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μέχρις ότου μια πειστική αναρχική εγκληματολογία μπορέσει να δείξει ότι η κοινωνία μπορεί να ζήσει ειρηνικά, χωρίς μια θεσμοποιημένη αστυ­νομική δύναμη και χωρίς την απάνθρωπη εφεύρεση του σωφρονιστι­κού συστήματος, οι άνθρωποι θα στρέφονται προς το εγκληματικό κράτος –απρόθυμα– και, αν και εξαρτημένοι από αυτό, θα ελπίζουν ότι με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις ίσως μπορέσουν να το κάνουν κάπως λιγότερο εγκληματικό.
* Δημοσιεύεται και στο http://ngnm.vrahokipos.net

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΠΙΣΤΟΛΗ .....ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Ανοιχτή επιστολή γονέα......ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ



Eιμαι μαζι σας. 
Θελω ομως να προσθεσετε ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ και μερικα αιτηματα ακομη εκτος απο αυτα που αφορουν εσας.Αυτα τα αιτηματα αφορουν το καλο των παιδιων.

1)Αλλαγη αυτων των απαραδεκτων βιβλιων.

2) Σταματημα της παπαγαλιας γιατι ετσι τα παιδια δεν μαθαινουν να σκεπτονται και να κρινουν.

3) Τα παιδια πρεπει να μαθαινουν στο σχολειο να αγαπουν την γνωση και την ερευνα και οχι να θεωρουν τα σχολεια εξεταστικα κεντρα.

4) Πρεπει να διδασκονται την αξια της Ελληνικης γλωσσας και να ...
μαθαινουν την ιστορια της χωρας μας σωστα.

5) Στις πανελληνιες τα θεματα πρεπει να βαζιζονται στη διδακτεα υλη και οχι σε γνωσεις πανεπιστημιακου επιπεδου που ενισχυουν την παραπαιδεια και εμποδιζουν πιο φτωχα παιδια να πραγματοποιησουν σπουδες της αρεσκειας τους.

6) ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ εν ενεργεια και των πρωην βουλευτων, ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟ ΝΑ ΦΟΙΤΟΥΝ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ γιατι μονο ετσι θα βοηθησουν την παιδεια αλλιως ΝΑ ΜΗΝ κατεχουν ΔΗΜΟΣΙΑ θεση και λογο....................................

7)Απαιτηστε να καταργηθουν με νομο τα φροντιστηριακα ιδρυματα γιατι φροντιστηρια δεν υπαρχουν σε καμμια χωρα του πλανητη και να απολυεται καθε δημοσιος λειτουργος- εκπαιδευτικος που ασκει επι πληρωμη το επαγγελμα-λειτουργημα του εκτος σχολικων ωρων και αιθουσων.Μονο ετσι θα υπαρχει πραγματικη αξιοκρατια και ολα τα παιδια θα ανταγωνιζονται ισοτιμα για την εισοδο τους στην ανωτερη εκπαιδευση.


Θα ηθελα ομως να δω και ολους τους εκπαιδευτικους απο μονους τους να βοηθανε τα παιδια αφιλοκερδως στη συγκεκριμενη στιγμη και να μην εκμεταλλευτουν τις αλλαγες που γινονται στα λυκεια για να τα οικονομησουν απο την παραπαιδεια σε βαρος των παιδιων και των γονιων τους που δεν ξερουν τι να πρωτοπληρωσουν. Ας κανουμε ολοι μαζι ενα πραγματικο αγωνα εναντια σε αυτα που μας συμβαινουν χωρις να κοιταμε τι μπορει να κερδισει ο καθενας για παρτη του.

Αν συμφωνουμε σε αυτα τοτε ας συνεργαστουμε. 
Να κανουμε εμεις οι γονεις καταληψη στα σχολεια για να μη χασετε τα προς το ζην εσεις οι εκπαιδευτικοι και εσεις να βγειτε στο δρομο. Με τον ορο βεβαια ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ και οχι να μας χρησιμοποιησετε για να ξεκουραστειτε ή για να κανετε τις δουλειες σας.
ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;http://wwwaristofanis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7570.html

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

καλέ μου βλάκα:

Φαντάσου αυτό:
Ένα δωμάτιο τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων. Τελείως άσπρο. Χωρίς παράθυρα. Φωτεινό όμως. Για να βλέπεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Να μην μπορείς να φανταστείς ότι στο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται κάτι καλό.
Εσύ, στο κέντρο του. Γύρω από το κεφάλι σου είναι τυλιγμένοι τέσσερις ελαστικοί ιμάντες, που ξεκινούν από τις τέσσερις γωνίες του δωματίου. Το κεφάλι σου, πέτρα στριμωγμένη σε τέσσερις σφεντόνες.
Στην αρχή νομίζεις πως δεν μπορείς να κινηθείς. Φοβάσαι πως αν το κάνεις θα  προκαλέσεις κακό στον εαυτό σου… Περνάνε οι ώρες, περνάνε τα λεπτά… Δεν μπορείς να καθίσεις, δεν σου το επιτρέπουν οι ιμάντες. Τι θα κάνεις τώρα; Δεν μπορείς να μείνεις έτσι για πάντα. Πρέπει να κάνεις κάτι. Δεν αντέχεις. Και δεν έρχεται κανένας. Ο παραμικρός ήχος. Τίποτα. Κάτι τρίζει; Μια σκιά; Όχι. Ψευδαισθήσεις. Αρχίζεις να τρελαίνεσαι; Κάνε κάτι! Κάνε κάτι! Ελευθερώσου!! Τρέχα!!!
Κάπως έτσι, καλέ μου βλάκα, βάζεις σε κίνηση τους ιμάντες. Τους έδωσες την ενέργεια να σε πετάνε από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά που στηλώνεις τα πόδια για να τρενάρεις τον ένα ιμάντα, σε παραλαμβάνει ο επόμενος. Το κεφάλι σου σκάει από τοίχο σε τοίχο, τα πόδια σου δεν πατάνε στο έδαφος πια. Πετάς. Πονάς. Αλλά δεν ματώνεις; Γιατί δεν ματώνεις; Το κεφάλι σου είναι βαρύ.
Οι τοίχοι δεν είναι πια λευκοί. Έχουν χρώματα και γραμμές. Το πρόσωπο της μάνας σου στον ένα. Του πατέρα σου στον άλλο. Μίλα τους, μπορεί να σε σώσουν. Δεν σε ακούνε; Τσακώνονται, μωρό μου. Δεν έχουν χρόνο για σένα. Στον απέναντι τοίχο, εσύ παιδάκι τους κοιτάζεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ τους μαχαιρώνεις. Στον επόμενο τοίχο εσύ γαμάς μια γυναίκα. Την πατάς κάτω και τη γαμάς. Στον επόμενο τοίχο σε γαμάει ένας άντρας, έχεις το πιο γαλήνιο πρόσωπο της ζωής σου. Στον επόμενο τοίχο είσαι επιτυχημένος. Στον επόμενο τοίχο οι γονείς σου, σου ζητάνε συγγνώμη. Τους διώχνεις. Στον επόμενο τοίχο είσαι αποτυχημένος. Τους ζητάς βοήθεια. Σε διώχνουν. Στον επόμενο τοίχο είσαι κακός. Κακός. Κακός.
Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να είσαι κακός. Είσαι με όσους μπορείς να σκεφτείς.Δεν πονάς. Το απολαμβάνεις. Το σώμα σου αντιδρά μόνο, τα μάτια σου κοιτάνε κάθε τοίχο με χαρά και λύσσα και ανυπομονησία. Ευχαριστούν κάθε τοίχο για το θέαμα. Είσαι πια ο κακός ήρωας διεστραμμένων κόμικς. Είσαι πια ο Νέρωνας. Σαρώνεις τα πάντα. Πετάς πάνω από την πόλη και αναζητάς θύματα. Λυσσάς για τον επόμενο τοίχο.
Σε αυτό το σημείο, καλέ μου βλάκα, διενεργούν οι δυνάμεις της τριβής. Οι τοίχοι έρχονται προς το μέρος σου με λιγότερη ορμή. Προλαβαίνεις να δεις περισσότερες λεπτομέρειες. Τώρα δεν σε αγγίζουν καν. Μόνο τους βλέπεις, θολοί, όλες οι εικόνες μαζεμένες. Η μία πάνω από την άλλη. Σταμάτησες. Πατάς στα πόδια σου, αλλά δεν σε κρατάνε. Πρέπει να σε κρατήσουν, αλλιώς θα σε πνίξουν οι ιμάντες. Πίεσέ τα. Βάλ’τα να σε κρατήσουν. Οι τοίχοι ένας ένας ξαναγίνονται λευκοί. Όχι! Όχι. Τρέξε πριν φύγουν όλα τα χρώματα. Τρέχα να τα προλάβεις. Τρέχα να τα φτάσεις!
Ένα δωμάτιο. Τέσσερις ιμάντες που ξεκινάνε από τις τέσσερις γωνίες και σε ένα περίεργο παιχνίδι ισορροπίας συγκρατούν στον αέρα μία ολοστρόγγυλη, ολόχρυση σφαίρα. Ακριβώς από κάτω, ένα μελανιασμένο, καταξεσκισμένο, ακέφαλο σώμα. Οι τοίχοι; Ω ,όχι. Οι τοίχοι είναι λευκοί!
Ξέρεις τι δεν είδες, καλέ μου βλάκα; Οι τοίχοι είχαν πόρτες. Αν κοίταζες καλύτερα, θα έβλεπες τις χαραμάδες. Κακός σύμβουλος ο πανικός. Κάποιος μπαίνει από τη μία και παίρνει τη χρυσή σου μπάλα. Από μια άλλη μπαίνει η μάνα σου και παίρνει κλαίγοντας αγκαλιά το σώμα σου.
Κάτι δεν σκέφτηκες, καλέ μου βλάκα: Να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να ελευθερώσεις το κεφάλι σου.
Δεν σε λυπάμαι. Κρίμα το χρυσάφι.http://www.absurdum.gr/dihgimata/kefali-gemato-xrisafi/




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες