Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Η λεπτή ισορροπία του οργασμού



Ο







Βίλχελμ Ράιχ ήταν σίγουρα ένας εκκεντρικός και αμφιλεγόμενος στοχαστής-συγγραφέας.
Κάποιοι τον θεωρούν ήρωα, ένα μεγάλο μυαλό που η κοινωνία αρνήθηκε να δεχτεί -για να μην παραδεχτεί την ανωμαλία της.
Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν τρελό, χαρακτηριστική φιγούρα παρανοϊκού επιστήμονα (παρότι δεν ήταν επιστήμονας).
Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του, όπως το “Άκου, ανθρωπάκο”, τη “Μαζική ψυχολογία του φασισμού”, την “Ανάλυση του Χαρακτήρα”, τη “Δολοφονία του Χριστού”, τη “Σεξουαλική Επανάσταση”, θα βεβαιώσει ότι ήταν (τουλάχιστον) ένας εξαιρετικός συγγραφέας.
Ο πυρήνας της θεωρίας του Ράιχ, πέρα απ’ τις μαρξιστικές του αναζητήσεις, είναι η σεξουαλικότητα και ο οργασμός (μαθητής του Φρόυντ ήταν).
Η νεανική επανάσταση της δεκαετίας του ’60 (βλέπε Χίπις, Μάης ’68 στη Γαλλία) βασίστηκε και στο βιβλίο του “Σεξουαλική Επανάσταση”, που εκδόθηκε το 1936.
~~
Ο Ράιχ υποστήριζε ότι κανένας άνθρωπος καταπιεσμένος σεξουαλικά δεν μπορεί να συμπεριφερθεί ως ελεύθερος άνθρωπος.
Μένει “θωρακισμένος” [sic]όσο δεν ικανοποιείται.
Αλλά προειδοποιεί: “Η σεξουαλική απελευθέρωση δεν είναι ασυδοσία. Ένας πεινασμένος άνθρωπος, σαν βρεθεί μπρος σ’ ένα τραπέζι γεμάτο φαγητά, θα φάει μέχρι που να κάνει εμετό. Ο Ολοκληρωμένος Άνθρωπος γνωρίζει τι και πόσο χρειάζεται να φάει.”
~~
Ο Ράιχ ήταν από τους πρώτους στοχαστές που επισήμανε ότι κάθε φασισμός, πολιτικός-οικονομικός-κρατικός-θρησκευτικός, βασίζεται στη σεξουαλική καταπίεση.
Η χριστιανική θρησκεία επιβάλλει τη μονογαμία. Για άντρες και γυναίκες, δίνοντας έμφαση στη νοσηρότητα της γυναικείας μοιχείας -και σεξουαλικότητας.
Στον Ισλαμισμό η καταπίεση των γυναικών είναι ακόμα μεγαλύτερη, αφού η γυναικεία παραβίαση της μονογαμίας μπορεί να οδηγήσει σε σωματικές τιμωρίες -σε κάποιες χώρες ακόμα και στην εκτέλεση.
Αυτό δεν είναι παράξενο. Οι “μεγάλες” θρησκείες είναι πατριαρχικές. Κι η πατριαρχία απεχθάνεται την απιστία των γυναικών, γιατί πρέπει να προφυλαχτεί η περιουσία του πατρός (να μην την κληρονομήσει κάποιο μπάσταρδο).
Και η λέξη μπάσταρδος, νόθος, είναι μία απ’ τις χειρότερες βρισιές στις πατριαρχικές κοινωνίες. Μπορεί να χάσεις ολόκληρο θρόνο εξαιτίας αυτής.
~~
Αυτή η βιαιότητα της πατριαρχίας, της ανδρικής κυριαρχίας, δεν είναι ανθρώπινο -μόνο- “προτέρημα”.
Ανάμεσα στους δύο κοντινότερους συγγενείς μας, τους κοινούς χιμπατζήδες και τους χιμπατζήδες μπονόμπο, υπάρχει μια τεράστια κοινωνική διαφορά. Οι πρώτοι έχουν πατριαρχικές ομάδες και είναι βίαιοι -όσο κι οι άνθρωποι. Οι δεύτεροι, οι μπονόμπο, δημιουργούν μητρογραμμικές ομάδες και σχεδόν ποτέ δεν αλληλοσπαράζονται.
Προτιμούν να λύνουν τα προβλήματα τους με το σεξ, κάνοντας ‘το όλη την ώρα, και σε κάθε στάση και συνδυασμό. Ναι, έχουν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αυνανίζονται συχνά, κάποιες φορές και με τη χρήση εργαλείων, και γενικά πηδιούνται ελεύθερα.
Δεν τους βγαίνει πάντα σε καλό, αφού όταν έρχονται αντιμέτωποι με τους στερημένους κοινούς χιμπατζήδες, δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στο μένος τους.
Όπως ήταν δύσκολο για την Ευρώπη να αντισταθεί στους στερημένους Ναζί.
~~
Στη “Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού” ο Ράιχ αποδίδει -ίσως με υπερβάλλοντα ζήλο- τη ρομποτική αφοσίωση των στρατιωτών και του Γερμανικού λαού στον Φύρερ στη σεξουαλική καταπίεση.
Τα σύμβολα, οι σημαίες, τα χρώματα, οι ύμνοι, οι στολές ήταν όλα σεξουαλικά υποκατάστατα.
Ένας ανοργασμικός άνθρωπος, κάποιος που γαμάει-γαμιέται, αλλά δεν κάνει έρωτα, κάποιος που δεν μπορεί να εκτονώσει το θυμικό του μέσα απ’ τη σεξουαλική πράξη, θα εκφράσει τα συναισθήματα του με άσχημο τρόπο. Πολεμώντας, σκοτώνοντας, βιάζοντας, ασελγώντας, τρομοκρατώντας, βρίζοντας, καταπιέζοντας.
Η σεξουαλική καταπίεση οδηγεί σε νέα καταπίεση, πιο γενικευμένη.
~~
Το αναγνωρίζει κι η λαϊκή σοφία: Ένας αγάμητος, ένας κακογαμημένος (ανοργασμικός) άνθρωπος έχει πάντα νεύρα, και τα ξεσπάει σε όποιον βρει διαθέσιμο -συνήθως κάποιον στον οποίο έχει εξουσία.
Ο/η δάσκαλος/α – καθηγητής/τρια θα ξεσπάσει στα παιδιά.
Ο αξιωματικός θα ξεσπάσει στους στρατιώτες.
Το αφεντικό θα ξεσπάσει στους εργαζόμενους.
Ο προϊστάμενος θα ξεσπάσει στους υφιστάμενους.
Ο μουσουλμάνος- wannabe gay θα ξεσπάσει στους θαμώνες ενός γκέι μπαρ.
~~
Ο Ράιχ υποστήριζε ότι ο οργασμός είναι το θεμέλιο μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Όμως αναφερόταν στον οργασμό που συνδυάζεται με το συναίσθημα -χωρίς να κάνει λόγο για μονογαμία.
Δεν μιλούσε για σεξ, αλλά για έρωτα, έτσι όπως μόνο στην ελληνική γλώσσα μπορεί να αποδοθεί.
Το αγγλοσαξωνικό “making love” δεν μπορεί να αποδώσει το ελληνικό “κάνω έρωτα” (τόσο διαφορετικό απ’ το “γαμάω” ή το δανεισμένο “κάνω σεξ”).
Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν σημασία, γιατί σκεφτόμαστε με αυτές ως οχήματα.
Και σίγουρα είναι διαφορετικές σκέψεις-πράξεις η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ, το γαμήσι, το πήδημα.
~~
Καμία λέξη δεν είναι χυδαία ή αισχρή. Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, μόνο χυδαίοι άνθρωποι.
Παρεμπιμπτόντως (;) η λέξη χυδαίος, που χρησιμοποιούσαν κι οι οπαδοί της καθαρεύουσας για τους δημοτικιστές, εννοώντας τους αμόρφωτους, τους λαϊκούς, προέρχεται απ’ το αρχαιοελληνικό χέω, που σημαίνει χύνω.
Σίγουρα ο Ράιχ θα είχε πολλά να πει για τη χυδαιότητα της “λαϊκής” γλώσσας και το “χύνω”, σε αντιπαράθεση με τον “στεγνό” (και στείρο) ακαδημαϊσμό των “καθαρών”.
~~
Αλλά ας προσέξουμε. Η ελευθεριότητα, όταν είναι καθοδηγούμενη, κι όταν -ακόμα περισσότερο- είναι υποχρεωτική, δεν είναι ελευθερία.
Στον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Χάξλεϊ η μονογαμία ήταν καταδικαστέα. Οι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν έναν σύντροφο.
Και η σεξουαλικότητα, όπως προβάλλεται συχνά απ’ τα media, μοιάζει να έχει έλλειψη συναισθήματος.
Το πορνό είναι σεξουαλικό, αλλά δεν είναι ερωτικό.
~~
Αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε είναι η ανάγκη του σώματος -για σεξ- σε συνδυασμό με την ανάγκη του πνεύματος -για έρωτα.
Το “γαμήσι” δίνει σωματική ηδονή, αλλά δεν προσφέρει στο θυμικό.
Οι άνθρωποι δεν είναι ερπετά ούτε απλά θηλαστικά. Ο εγκέφαλος μας έχει άλλο ένα στρώμα, τον νεοφλοιό. Η αναπαραγωγή είναι η αιτία (ερπετοειδής εγκέφαλος), η απόλαυση είναι η αφορμή (θηλαστικά), αλλά ο έρωτας είναι η μετουσίωση.
Η φύση μας εξαναγκάζει να αναπαραχτούμε. Το σώμα μας θέλει να ικανοποιηθεί. Αλλά είναι και κάτι άλλο, μπορούμε να το πούμε αόριστα ψυχή ή πνεύμα, που αποζητά τον οργασμό.
Και ο οργασμός δεν είναι ολοκληρωμένος όταν είναι μόνο σωματικός. Γιατί τότε θα αρκούσε ο αυνανισμός και η πορνεία (αντρική ή γυναικεία).
Ο άνθρωπος ζητάει κάτι περισσότερο. Ζητάει να ερωτευτεί και ν’ αγαπηθεί (αυτά τα δύο ρήματα διαφέρουν).
 ~~
Ο Βίλχελμ Ράιχ πέθανε στη φυλακή των ΗΠΑ, αφού πρώτα είχε εκδιωχτεί από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος συμβολισμός για την πουριτανική χυδαιότητα του θαυμαστού καινούριου κόσμου μας.
Ο στοχαστής που αποθέωσε τον οργασμό φυλακίστηκε, ενώ εκείνοι που προωθούν την τρομοκρατία -κρατική ή θρησκευτική- προάγονται κι εκλέγονται.
Ζούμε σε μια ανοργασμική πατριαρχική κοινωνία, όπου η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι ταμπού, ενώ τα παιδιά διδάσκονται επίσημα τα θρησκευτικά δόγματα. Την ίδια στιγμή μαθαίνουν να δοξάζουν τον σεξισμό -χωρίς συναίσθημα.
Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, αλλά πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Πουριτανισμός και ελευθεριότητα. Αγία ή πόρνη/ανέραστος ή γαμιάς. Και στις δύο περιπτώσεις απουσιάζει το συναίσθημα, ο έρωτας.
Όμως άνθρωπος χωρίς συναίσθημα δεν θεωρείται άνθρωπος. Κι αν είναι κάτι που μας κρατάει με τη θέληση μας στη ζωή είναι ο έρωτας.
Αν δεν μπορείς να ερωτευτείς, τότε έχεις χάσει την πεμπτουσία της ζωής. Κι αν ο έρωτας σου είναι πλατωνικός, τότε έχεις χάσει την ηδονή του σώματος.
~~

Η ολοκλήρωση είναι σαν τον

ακροβάτη που περπατάει πάνω σε μια τρίχα. Δεξιά κι αριστερά είναι ο θάνατος.
Κι είναι εκείνη η λεπτή ισορροπία του οργασμού (σεξ και συναίσθημα) που σε κάνει να απολαμβάνεις τη ζωή -επειδή ξέρεις ότι αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα πέσεις.
Κι ακόμα περισσότερο: Όταν ο έρωτας είναι ισχυρός, όταν ο οργασμός είναι ολοκληρωτικός, τότε δεν σε ενδιαφέρει καθόλου αν κάποτε θα πέσεις. Η ζωή γίνεται τόσο ισχυρή, τόσο ηδονική, που ακόμα κι ο θάνατος είναι ασήμαντος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γελωτοποιόςhttp://www.nostimonimar.gr/orgasm/

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Λίγο μετά το θερινό ηλιοστάσιο της νιότης



Κανένας δεν καταλαβαίνει τη λέξη νεότητα, πριν τα τριάντα του”.
Jean Dutourd
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Θερινό ηλιοστάσιο και πανσέληνος. Η προηγούμενη φορά που είχε τύχει ήταν πριν 70 χρόνια, το 1946.
Πριν 70 χρόνια. Ούτε καν ο πατέρας μου, η μητέρα μου, δεν είχαν γεννηθεί τότε. Στην Ελλάδα Εμφύλιος. Ίσως να έκανε και ζέστη, αλλά σίγουρα αυτή θα ήταν η τελευταία έγνοια των ζωντανών.
~~
Το ηλιοστάσιο συμβαίνει κάθε χρόνο. Η πανσέληνος μπορεί και περισσότερες από δώδεκα φορές το χρόνο. Η Γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό της και γύρω απ’ τον Ήλιο.
Όμως δεν κάνει κύκλους ούτε καν ελλείψεις, έτσι όπως το έχουμε στο μυαλό μας. Ο ήλιος μας κινείται κι αυτός, συμπαρασύροντας τους συνοδούς του. Κι ο γαλαξίας μας κινείται.
Η Γη, ο πλανήτης που μας φιλοξενεί, ούτε μια φορά δεν έχει περάσει απ’ το ίδιο “σημείο”. Η τροχιά της είναι σπειροειδής -και δεν θα μου φαινόταν περίεργο αν ταίριαζε με τους αριθμούς Φιμπονάτσι.
Σαν τη Γη κινείται κι η Ιστορία της Ανθρωπότητας. Νομίζουμε ότι κάνει κύκλους, ότι επαναλαμβάνεται. Όμως αυτή είναι μια απλοϊκή ερμηνεία της κίνησης, της Ιστορίας.
Τίποτα δεν μένει ίδιο, όλα αλλάζουν και δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στα ίδια νερά του ποταμού.
~~
Κάθε μέρα είναι διαφορετική από κάθε άλλη, κάθε δευτερόλεπτο. Οι αλλαγές κάποιες φορές είναι μικρές, αδιόρατες, όμως ουδέν μένει.
Ίσως εξαρτάται απ’ τον τρόπο που κοιτάμε. Η ομορφιά είναι στα μάτια του παρατηρητή. Το ίδιο κι ο φόβος, το ίδιο και ο χρόνος.
Τα 70 χρόνια είναι τόσο μεγάλο διάστημα για έναν άνθρωπο. Σε μέσο όρο είναι μια ολόκληρη -ανθρώπινη- ζωή. Αν τη συγκρίνεις με τη ζωή μιας μύγας είναι κάτι παραπάνω από σάγκα. Η μύγα θα αναλογιζόταν τους προγόνους της από το 1946, όπως εμείς τους πρώτους ανθρωπιδείς, πριν ένα εκατομμύριο χρόνια.
Ένα δέντρο μπαομπάπ ήταν έφηβο τότε, το ’46.
Το φεγγάρι, η Γη, ο ήλιος, θα μετράνε τα 70 χρόνια σαν κλάσματα του δευτερολέπτου.
Κι ίσως υπάρχει “κάπου” ένα ον -ή και πολλά- που είναι αδύνατον να τα αντιληφθούμε, και που δεν γνωρίζουν καν τι είναι ο χρόνος. Συνήθως τα λέμε “Θεό”. Κι αν ήμασταν βόδια θα τα ζωγραφίζαμε με σώμα βοδιού.
~~
Μετράμε τον κόσμο με τη ζωή. Πέρα απ’ το ρολόι, πέρα απ’ την κίνηση των άστρων και των υδάτων, μετράμε τον χρόνο με τον χτύπο της καρδιάς μας.
Όταν η καρδιά μας χτυπάει γρήγορα, ο χρόνος περνάει πιο αργά.
Είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε φοβισμένοι, είμαστε εξοργισμένοι, και νομίζουμε ότι εκείνη η στιγμή κρατάει αιώνες, σαν να βλέπουμε τον κόσμο σε αργή κίνηση.
Όταν η καρδιά μας χτυπάει αργά, ο χρόνος περνάει γρήγορα.
Κι είναι ακόμα πιο παράξενη αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου.
Όταν είσαι νέος και κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο, όταν κάνεις πράγματα για πρώτη φορά, οι μέρες και τα χρόνια μοιάζουν πιο γεμάτα, πιο πολλά. Μετά, καθώς μεγαλώνεις και είναι δύσκολο ν’ ακούσεις μια μουσική εντελώς καινούρια, είναι δύσκολο να διαβάσεις ένα βιβλίο πρωτότυπο, είναι σπάνιο να κάνεις κάτι για πρώτη φορά, καθώς συνηθίζεις κι επαναλαμβάνεις τις ώρες και τις μέρες σου και τα χρόνια σου, η ζωή αδειάζει.
Κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη και κάθε θερινό ηλιοστάσιο δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ’ αυτό που είχες ζήσεις τον προηγούμενο χρόνο.
Προσπαθείς να θυμηθείς τι έκανες πέρυσι, την ίδια μέρα, στο θερινό ηλιοστάσιο. Όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο πιο πολύ μοιάζουν οι εμπειρίες -και η ανάμνηση της εμπειρίας.
Η νιότη είναι υπέροχη και ανεπανάληπτη γιατί έχει το προνόμιο της άγνοιας. Κι επειδή έχει μπροστά της έναν μακρύ διάδρομο για να τρέξει.
~~
Μοιάζουμε, οι άνθρωποι, με δρομείς. Στην αρχή της ζωής μας τρέχουμε πολύ, καλύπτουμε πολλά χιλιόμετρα νέων εμπειριών κάθε μέρα. Καθώς τα χρόνια περνούν επιβραδύνουμε. Στα γεράματα -πέρα από σπάνιες περιπτώσεις που αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα- μοιάζει σαν να τρέχουμε σε έναν διάδρομο προπόνησης. Είμαστε ζωντανοί, όρθιοι, κινούμαστε, αλλά μένουμε στο ίδιο σημείο.
Και λίγο πριν το τέλος το μόνο που κάνουμε είναι προπόνηση για να γίνουμε πτώματα. Ακινησία στον αιώνα τον άπαντα.
~~{}~~
Νομίζω ότι είναι μάταιο, σχεδόν γελοίο, να προσπαθείς να τρέχεις σαν νέος όταν πια δεν είσαι. Δεν είναι συμβιβασμός, είναι σοφία, να ξέρεις που έχεις φτάσει.
Αρκεί να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι κύκλος, είναι σπείρα, αυτό είναι το σχήμα. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται.
Αν εστιάσεις τις προσπάθειες σου στο σώμα, θα προδοθείς. Το σώμα φθίνει, όσο κι αν παλέψεις, όσο κι αν τρέφεσαι σωστά, όσο κι αν γυμνάζεσαι. Είναι η φυσική φθορά.
Ούτε και στον νου πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη. Στα σαράντα, στα πενήντα, στα εξήντα, έχεις ακόμα διαύγεια. Μετά κι ο νους γίνεται πιο αργός, σαν τις σκέψεις μιας φάλαινας. Πηγαίνουν βαθιά, αλλά κανείς ογδοντάχρονος δεν σκέφτηκε κάτι καινούριο.
Καθώς ζυγώνει το τέλος της διαδρομής, το τέλος της ζωής, αν είσαι τόσο τυχερός ώστε να ζήσεις και τα γηρατειά, το μόνο που σου μένει είναι η επανάκτηση της ημέρας.
Μόνο τότε μπορείς να εκτιμήσεις ειλικρινά το κάθε λεπτό ζωής, τον κάθε φίλο που έχεις στο πλάι σου, τον/τη σύντροφο σου που είναι ακόμα ζωντανός.
Οι άνθρωποι, λένε, γίνονται σαν μωρά καθώς γερνάνε. Πέρα από τις αδυναμίες του σώματος και του νου, υπάρχει κάτι ακόμα που μοιάζει: Τα μωρά θα χαρούν επειδή σε βλέπουν να τους χαμογελάς, επειδή νιώθουν κάτι ωραίο, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Κι οι γέροι καταλαβαίνουν ότι ένα δευτερόλεπτο χωρίς πόνο, μια στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπάνε, ένα τραγούδι και μια γεύση, μπορούν να κρατήσουν αιώνες ολόκληρους.
~~}{~~
Είναι σαν το βουδιστικό κοάν που τόσο αγαπώ να επαναλαμβάνω, αυτό που δείχνει με εικόνες τι είναι η ανθρώπινη ζωή.
Ένας μοναχός περπατούσε στο δάσος κι άκουσε πίσω του το βρυχηθμό της τίγρης. Ξεκίνησε να τρέχει μέχρι που έφτασε σε γκρεμό. Πήδηξε και την τελευταία στιγμή πιάστηκε από ένα κλαδί. Κάτω βράχια, πάνω η τίγρης.
Κοίταξε το κλαδί όπου κρατιόταν κι είδε μια ώριμη αγριοφράουλα. Την έκοψε, την έφαγε.
“Μμμμ, τι νόστιμη!” είπε.
~~{}~~
Τίποτα δεν τελειώνει πριν χτυπήσει η καρδιά για τελευταία φορά. Αλλά καθώς οι σπείρες μικραίνουν, καθώς τα χρόνια περνάνε, καθώς βλέπεις πιο δύσκολα τα μικρά γράμματα και ανασαίνεις πιο βαριά στις σκάλες, αποκτάς -ξανά- το ανεκτίμητο προνόμιο της ηδονής, της ζωής, της ημέρας, της στιγμής.
Μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι τη τίγρη και τον γκρεμό και ν’ απολαύσεις εκείνη την αγριοφράουλα.
Δεν κρατάει πολύ. Όσο κρατάει το θερινό ηλιοστάσιο, όσο κρατάει η πανσέληνος.
Θα μπορούσαμε να το μετρήσουμε σε λεπτά ή κλάσματα δευτερολέπτου, το μέγιστο, όπως στην ολική έκλειψη -ηλίου ή σελήνης.
Και σε λόγια, ο καλύτερος τρόπος να το πεις είναι: Τώρα! …Και πέρασε.
Κάπως έτσι είναι ολόκληρη η ζωή: Τώρα! …Και πέρασε.
Ίσα που προλαβαίνεις να φας την αγριοφράουλα.
Αλλά είναι νόστιμη.

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Τραχανάς

Τραχανάς - Πως φτιάχνουμε παραδοσιακό γλυκό τραχανά…

Τραχανάς : ένα παραδοσιακό – μοντέρνο ζυμαρικόgalaktokomika.blogspot.gr

    Πόσο συχνά τον καλείτε στο τραπέζι σας; σας αρέσει ο γλυκός ή ο ξινός; με αλεύρι ή με σπασμένο στάρι; πως τον προτιμάτε;  σκέτο, με βούτυρο, με γάλα ή με τομάτα; τι τυράκι βάζετε; φέτα, ανθότυρο, μυζήθρα;
   Ο τραχανάς είναι βασικό ζυμαρικό της ελληνικής κουζίνας. Θεωρείται το αρχαιότερο φαγητό, μαγειρεύεται από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα, αναμφίβολα, διεκδικεί το τίτλο της χώρας με την μεγαλύτερη ποικιλία ειδών τραχανά και πιάτων που βασίζονται σ’αυτόν.
Γίνεται γλυκός  ή  ξινός, ανάλογα με το αν χρησιμοποιείται το γάλα φρέσκο ή μένει να ξινίσει. Γίνεται με αιγοπρόβειο γάλα το οποίο του δίνει τη γεύση και το άρωμα, γίνεται και με άλλους τύπους γάλακτος για λιγότερα λιπαρά αλλά του καταστρέφει τη γεύση. Ο ξινός κάλλιστα μπορεί να γίνει και με πρόβειο γιαούρτι.

Τραχανάς ή χόνδρος, Κους κους ή κουσκούσι και ποια η διαφορά; Γενικά, υπάρχει μια σύγχυση με τις ονομασίες, καθώς σε πολλά μέρη της Ελλάδας συναντάμε ίδια ζυμαρικά με πολλές διαφορετικές ονομασίες ή το ίδιο όνομα να αντιστοιχεί σε διαφορετικό ζυμαρικό. 
Ανά περιοχή προσθέτουν τα δικά τους ντόπια υλικά στη βασική ζύμη και κάνουν ηπειρώτικο τραχανά με μανιτάρια, θρακιώτικο τραχανά με σουσάμι και μπούκοβο, μακεδονικό τραχανά από πολτό κόκκινης πιπεριάς κλπ.

Πώς φτιάχνω γλυκό τραχανά; Καθόλου δύσκολο...αλλά με μπόλικο ιδρώτα..!!


Υλικά
  •  πλιγούρι (χοντροκομμένο σιτάρι)
  •  Λίγο αλεύρι Μαλακό
  •  γάλα πρόβειο ή ανάμικτο με κατσικίσιο.
  •  Λίγο αλάτι
  •  Μία σπάτουλα ξύλινη. Σπάτουλα και όχι κουτάλα, για να εφαρμόζει καλά στον πάτο της κατσαρόλας και να μην κολλάει το μείγμα.
  • Κόσκινο για τραχανά (Μπορείτε να το πάρετε δανεικό από ένα φίλο ή θα το βρείτε σίγουρα σε μια εμποροπανήγυρη ή σε ένα κατάστημα με είδη κουζίνας)
 Εκτέλεση:
Προτιμητέα ώρα έναρξης της διαδικασίας το απόγευμα 5 έως 8, για να έχουμε μπροστά μας όλη τη νύχτα να ηρεμήσει.
 Βράζουμε το γάλα σε μιά μεγάλη κατσαρόλα ανακατεύοντας συνεχώς. Αναμιγνύουμε τα στερεά υλικά (πλιγούρι,μαλακό αλεύρι και αλάτι). 
Μόλις το γάλα αρχίζει να αχνίζει δυνατά και δε δέχεται δάχτυλο , χαμηλώνουμε λίγο τη φωτιά μη μας φουσκώσει και ρίχνουμε σιγά σιγά το μείγμα με το χέρι (μέσα απο ένα πιάτο ή μπολ) ανακατεύοντας δυνατά και γρήγορα συνεχώς μη μας χρουμπουλιάσει.
 Εδώ θα χρειαστείτε τη βοήθεια ενός ακόμη ατόμου, αφού δεν μπορείτε να ανακατεύεται και να ρίχνετε το μείγμα ταυτόχρονα!
 Αφού ρίξετε το μείγμα και ο τραχανάς αρχίζει να είναι πηχτός σταματάμε να "πνίγουμε το πλιγούρι", οπότε κλείνουμε τη φωτιά και το σκεπάζουμε με μία πετσέτα.
 Το αφήνουμε για 2-3 ώρες να "χονέψει" και μετά το μεταφέρουμε στο "ξηραντήριο" (ένα ευάερο και ευήλιο μέρος διαμορφωμένο με την απαραίτητη επιφάνεια για να απλώσουμε τον τραχανα...δηλαδή καλά προστατευμένο με σήτα ή τούλι και σε τοποθεσία να μην έχουν πρόσβαση κατοικίδια και άγρια ζώα τοποθετώντας μέσα πάγκους).
Αρχικά το ανάποδογυρίζουμε στο σεντόνι που έχουμε απλώσει πάνω στο πάγκο.
Το κόβουμε,όλο και σε μικρότερα κομμάτια,όταν κρυώσει και σφίξει ανά κάποιες ώρες, όταν δηλαδή στεγνώνει εξωτερικά. 
Κάθε μέρα τον τρίβουμε με τα χέρια μας κάνοντάς τον όλο και μικρότερα κομμάτια.
Όταν ξεραίνονται εξωτερικά τα κομμάτια τα τρίβουμε σε ποιο μικρά μέχρι να γίνουν τρήμα.
Μετά τον τρίβουμε  ομοιόμορφα στο ειδικό κόσκινο.
Γυρίζουμε(ανακατεύουμε) κάθε 3-4 ώρες τον τραχανά ώστε να στεγνώσει εντελώς.
 Στη συνέχεια μαζεύουμε τον τραχανά σε ένα πάγκο, αφήνοντας τον για 10 μέρες.
Προσέχουμε να μην βγάζουμε τον τραχανά σε πολύ έντονο ήλιο ή κατά τη διάρκεια του μεσημεριού γιατί τότε χάνει το βούτυρο του. Όταν στεγνώσει καλά και ο τραχανάς μας είναι έτοιμος, τον τοποθετούμε  σε δοχεία φαγητού (γυάλινα, πλαστικά ή τσίγκινα) ή τον φυλάμε μέσα σε πάνινα σακούλια μακριά από υγρασία,αναλώνεται στα επόμενο χρόνο,κυρίως τον βαρύ Χειμώνα σε σούπες και σε τραχανόπιτες.
-Προσοχή στη διαδικασία ξήρανσης! Αν σας ξεφύγει και ξεραθεί δεν είναι δυνατόν να τον τρίψετε.Γενικά θέλει μεγάλη προσοχή η διαδικασία ξήρανσης παρά η παρασκευή γι αυτό και έχει επικρατήσει η φράση "έχω απλωμένο τραχανά", όταν θέλουμε να υποδηλώσουμε ότι δεν έχουμε χρόνο!


Καλή σας όρεξη!
ΥΓ1: Θα ακολουθήσουν και συνταγές με τραχανά!
ΥΓ2: Δεν βάζω χρόνους στην διαδικασία γιατί υπάρχουν παράγοντες που τους επηρεάζουν όπως οι περιβαντολογικές συνθήκες.
Απλή σούπα τραχανά
Υλικά
  • 1 φλιτζάνι τραχανά
  • 4 φλυτζάνια νερό
  • αλάτι
  • πιπέρι
  • βούτυρο ή λάδι
  • τυρί (ανάλογα με τις προτιμήσεις μας, ταιριάζουν όλα τα τυριά) Εγώ ρίχνω κομματάκια Ανθότυρο,δίνει τέλειο άρωμα..!!
Διαδικασία
  1. Ρίχνουμε το νερό στη κατσαρόλα και αμέσως, ενώ το νερό είναι κρύο, ρίχνουμε και τον τραχανά!
  2. Ανακατεύουμε καλά σε μέτρια σκάλα προσθέτουμε το αλάτι, το πιπέρι και το βούτυρο και βράζουμε για 10 με 15 λεπτά ανακατεύοντας συνεχώς!
  3. Τέλος μόλις είναι έτοιμο ρίχνουμε και το τυράκι μας και είναι έτοιμο να καταναλωθεί!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Περπάτημα: Tο απόλυτο ηρεμιστικό της ψυχής!



Αποτελεί τον πλέον φυσικό και οικονομικό τρόπο για να βελτιώσουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Δείτε γιατί.

Αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στο περπάτημα, αυτός θα ήταν "το μαγικό φάρμακο".
Γιατί μαγικό; Διότι αποτελεί τον πλέον φυσικό και οικονομικό τρόπο για να βελτιώσουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Τα οφέλη στον οργανισμό μας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, άσχετα αν επιλέγουμε ακόμα και για πολύ κοντινές αποστάσεις να μην περπατήσουμε αλλά να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο.
Το περπάτημα μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης εμφράγματος, βοηθά στην απώλεια κιλών, προλαμβάνει το εγκεφαλικό, μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2, της νόσου Αλτσχάιμερ, της άνοιας και πολλών άλλων ασθενειών.
Εκτός όμως από τα οφέλη στη σωματική υγεία του ανθρώπου, συμβάλλει τα μέγιστα και στην ψυχική υγεία. Το ανθρώπινο σώμα είναι μαγικό και ακόμα πιο μαγικές οι λειτουργίες του. Έτσι με περπάτημα 30 λεπτά ημερησίως, αυξάνεται η παραγωγή ενδορφινών στον οργανισμό και μειώνονται τα επίπεδα του στρες, του θυμού και της κόπωσης. Δημιουργεί γενικά μια αίσθηση ευεξίας και χαλάρωσης σε σημείο που μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της ήπιας κατάθλιψης. Ειδικά αν η άσκηση γίνεται σε ανοιχτό χώρο, σε πάρκο, κοντά σε θάλασσα ή γενικά στη φύση, τα οφέλη στην υγεία μας είναι ανεκτίμητα, καθώς επαναφορτίζουμε τις μπαταρίες μας με επιπλέον ενέργεια, την οποία χρειαζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στους αγχώδεις και πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας.
Δυστυχώς στις μέρες μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Το αίσθημα της μοναξιάς ενοχοποιείται για σοβαρές βλάβες στην υγεία μας. Μάλιστα συγκρίνεται με άλλους παράγοντες που την υποσκάπτουν όπως το κάπνισμα και η παχυσαρκία. Επομένως η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι υψίστης σημασίας και προτεραιότητας, τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική μας υγεία.
Κάθε φορά που περπατάμε θωρακίζουμε τον εαυτό μας από την κατάθλιψη μέσω φυσικών μηχανισμών. Επιπρόσθετα το περπάτημα μας βοηθά να βελτιώσουμε την αυτοεικόνα μας αφού μέσω της άσκησης γυμναζόμαστε και ταυτόχρονα έχουμε το αίσθημα της επίτευξης και ολοκλήρωσης ενός στόχου. Κατά τη διάρκεια του περπατήματος δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να διαλογιστεί και να επαναπροσδιορίσει πολλά πράγματα και καταστάσεις γύρω του καθώς και τη σχέση του με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Αποτελεί δηλαδή μια συναρμογή σώματος και ψυχής.
Από όποια οπτική και να το δεί κανείς, το περπάτημα διώχνει τη μοναξιά και την κατάθλιψη μακριά μας!

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Καληνύχτα κύριε Μάροου

Εξαιρετικό



http://odofragma-skas.blogspot.gr/2016/09/blog-post_85.html

Κατερίνα Γκαράνη
Γνωστός γιατί τα έβαλε κυριολεκτικά με τον διάβολο κηρύσσοντας ανοιχτό δημόσιο πόλεμο με τον κομμουνιστοφάγο Τζόσεφ Μακάρθυ θεμελιωτή της «μαύρης λίστας». Ο Έντουαρντ Μάροου, ένας από τα σημαντικότερα κεφάλαια της επικοινωνίας και γνώστης της τηλεόρασης κατάλαβε πολύ νωρίς την δύναμη που θα είχε αυτό το μέσο αλλά και πόσο θα αλλοτρίωνε τους πληθυσμούς αν χρησιμοποιούταν πάνω απ’ όλα για κέρδος και αποχαύνωση του τηλεοπτικού κοινού. 


Φυσικά το κέρδος νίκησε την ενημέρωση, η ενημέρωση κατέληξε ως ένα ακόμη προϊόν του ίδιου του συστήματος και η τηλεόραση από μέσο επικοινωνίας ένα όπλο κοινωνικοπολιτικής προπαγάνδας που στρίμωξε την ενημέρωση και τις διόδους σκέψης του τηλεοπτικού κοινού σε χαζοχαρούμενα προγράμματα, σε τηλεμάρκετινγκ, σε μασημένη τροφή και με την ισχύ που έχει χρησιμοποιείται ως όργανο προβολής αυτών που το σύστημα χρησιμοποιεί για κέρδος. 
Ο Μάροου ήξερε την δύναμη της οθόνης και ήλπιζε ότι αυτή μπορεί να διδάξει, να φωτίσει ακόμα και να εμπνεύσει για έναν καλύτερο κόσμο. Γνώριζε το μάρκετινγκ από μέσα όπως γνώριζε ότι οι εταιρείες δεν θα έχαναν αν έδιναν χρόνο σε μια τηλεόραση - παράθυρο στον κόσμο και στην γνώση. Θα έχανε όμως το σύστημα αν το κοινό άρχιζε να σκέφτεται από το να καταναλώνει γυαλιστερές εικόνες τρώγοντας πατατάκια και πίνοντας coca-cola σε μόνιμη καταστολή πάνω σε έναν καναπέ. Η τηλεόραση δίδαξε, φώτισε και ενέπνευσε (και συνεχίζει να το κάνει ) για έναν χειρότερο κόσμο. Ίσως τον χείριστο που έχει δει ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. 
Το απόσπασμα του λόγου του την ημέρα της ίδρυσης της Ένωσης Ηλεκτρονικού Ραδιοτηλεοπτικού Τύπου της Αμερικής, στις 15 Οκτωβρίου του 1958 είναι ο καθρέπτης μιας κοινωνίας που η τηλεόραση είχε μπει για τα καλά στην ζωή της. Λίγες δεκαετίες αργότερα η εικόνα εκείνης της κοινωνίας έγινε παγκόσμια και το "Καληνύχτα και καλή τύχη" του Έντουαρντ Μάροου που έκλεινε τις εκπομπές του έμεινε μόνο στο καληνύχτα. 

Η πολύπλοκη δομή των καναλιών των διαφημιστικών εταιριών και των χορηγών δεν θα κλονιστεί, ούτε θα αλλάξει. Η ιστορία που θα αφήσουμε, είναι αυτή που μας αξίζει. Και αν υπάρχουν ιστορικοί σε 50 ή 100 εκατό χρόνια από τώρα και έχουν διατηρηθεί οι ταινίες μιας εβδομάδας από τα κανάλια θα βρουν καταγεγραμμένες ασπρόμαυρες και έγχρωμες αποδείξεις της παρακμής, των τάσεων φυγής και της απομόνωσης από την πραγματικότητα του κόσμου όπου ζούμε. 
Σήμερα είμαστε πλούσιοι, χοντροί, άνετοι και αδιάφοροι. Έχουμε αναπτύξει αλλεργία στις δυσάρεστες και ενοχλητικές πληροφορίες. Τα μέσα ενημέρωσης αντικατοπτρίζουν αυτή την κατάσταση. 
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά είμαστε σε πολύ άσχημη θέση. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που δεν ξέρει τίποτε άλλο εκτός από όσα βγαίνουν απ’ αυτό το κουτί! Αυτό το κουτί κάποιοι το έχουν Ευαγγέλιο, είναι η μοναδική συντροφιά τους. Όμως αυτό το κουτί είναι η πιο απίστευτη, διαολεμένη δύναμη αυτού του κόσμου και αλίμονό μας αν 2-3 οικογένειες ελέγχουν τα κανάλια, γιατί ποιος ξέρει τι περιττώματα θα πλασάρουν ως αλήθεια! 
Η τηλεόραση δεν είναι η αλήθεια! Η τηλεόραση, έτσι όπως την έχουν τα συμφέροντα και οι χορηγοί τους είναι ένα καταραμένο λούνα παρκ! Είναι ένα τσίρκο, ένα καρναβάλι, ένας περιοδεύων θίασος ακροβατών παραμυθάδων, χορευτών, τραγουδιστών, ζογκλέρ, φρικιών θηριοδαμαστών και ποδοσφαιριστών. Οπότε αν θέλετε την αλήθεια, πάτε στο Θεό. Πάτε στους γκουρού σας. Πάτε στους εαυτούς σας. Η TV θα σας πει αυτό που θέλετε να ακούσετε, συνέχεια ψέματα, σας λέει ό,τι σκατά θέλετε να ακούσετε, όλα αυταπάτες. Τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινά! 
Όμως εμείς καθόμαστε εκεί, μέρα με τη μέρα, νύχτα με τη νύχτα. Όλων των ηλικιών, των φυλών, της καταγωγής. Κάνουμε ό,τι μας πει το κουτί! Ντυνόμαστε όπως το κουτί, τρώμε όπως το κουτί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και σκεφτόμαστε ακόμα όπως το κουτί. 
Μόνο αν αποτινάξουμε το πλεόνασμα λίπους και αναγνωρίσουμε ότι η τηλεόραση χρησιμοποιείται κυρίως για να μας αποσπάσει, να μας αποπλανήσει, να μας διασκεδάσει και να μας απομονώσει τότε η τηλεόραση και αυτοί που την χρηματοδοτούν αυτοί που την παρακολουθούν και αυτοί που εργάζονται σε αυτήν σως δουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα, πριν είναι πολύ αργά. 
Μερικές φορές πρέπει να εξυψώνουμε την αξία των ιδεών και της πληροφόρησης. 
Ας ονειρευτούμε ότι κάθε Κυριακή βράδυ ο χρόνος που κανονικά καταλαμβάνει το Χ τηλεοπτικό σόου θα δίνεται στην έρευνα της εκπαίδευσης. Και μία ή δύο εβδομάδες αργότερα, ο χρόνος που κανονικά καταλαμβάνει το Υ τηλεοπτικό σόου θα αφιερώνεται στην εις βάθος μελέτη της Σύγχρονης Ιστορίας. 
Θα ζημιωνόταν η εταιρική εικόνα των χορηγών των εκπομπών; Θα ξεσηκωνόταν οι μέτοχοι με οργή και διαμαρτυρίες; Θα συνέβαινε τίποτα εκτός από το ότι μερικά εκατομμύρια ανθρώπων θα δεχόταν λίγη φώτιση για θέματα που μπορούν κάλλιστα να διαμορφώσουν το μέλλον της χώρας και επομένως το μέλλον των εταιρειών; 
Σε αυτούς που λένε, “Οι άνθρωποι δεν θα το έβλεπαν, δεν θα ενδιαφερόταν είναι πολύ αδιάφοροι, δεν ασχολούνται και είναι απομονωμένοι“… …μπορώ να πω μόνο αυτό: 
Υπάρχουν, σύμφωνα με τη γνώμη ενός δημοσιογράφου, σημαντικές ενδείξεις εναντίον αυτής της άποψης. Αλλά ακόμα κι αν έχουν δίκιο, τι έχουν να χάσουν; Γιατί, αν έχουν δίκιο και αυτό το εργαλείο δεν κάνει για τίποτα παρά μόνο για να διασκεδάζει, να ψυχαγωγεί και να απομονώνει τότε η οθόνη αναβοσβήνει τώρα και σύντομα θα δούμε ότι χάθηκε όλος ο αγώνας. 
Και όμως αυτό το εργαλείο μπορεί να διδάξει. Μπορεί να φωτίσει και μπορεί ακόμα και να εμπνεύσει. Αλλά μπορεί να τα κάνει μόνο όσο οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να το χρησιμοποιήσουν γι’ αυτούς τους σκοπούς. 
Διαφορετικά, είναι απλά και μόνο καλώδια και λαμπάκια μέσα σε ένα κουτί και αν συνεχίσουμε όπως είμαστε τότε η ιστορία θα πάρει την εκδίκησή της, και η ανταπόδοση δεν θα είναι αργή και θα μας προφτάσει.



Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Οι φίλοι είναι βάλσαμο στην ψυχή

gk-aris.blogspot.gr

Κι αν αφαιρέσεις ρούχα, φτιασίδια, μάσκες, τι μένει; Οι άνθρωποι που επιλέγεις και σε επιλέγουν κάθε μέρα. Αυτό μένει στο τέλος.
Δυο λόγια συμπονετικά κι άλλοτε μαχαίρια να κάνουν βόλτες στο κεφάλι σου για ώρες, ίσως μέρες. Λόγια των εκλεκτών, εκείνων που συγκατοικείτε στις ζωές σας από χρόνια γιατί η δική σας διαδρομή δεν έχει πόρτα εξόδου.
Άλλους τους ξέρεις από παιδιά. Μοιραστήκατε τις ίδιες γρατζουνιές, τις ίδιες φαφούτικες φωτογραφίες, τις ίδιες γνώριμες γειτονιές. Μυρωδιές, γέλια και κλάματα έγιναν αλυσίδες που σας κρατούν κοντά όσο κι αν άλλαξαν οι ενήλικες διαδρομές. Το παρελθόν έχει δική του δύναμη πάνω σας. Αντί τα χρόνια να φθίνουν τους δεσμούς, τους κρατούν αλώβητους από παραξενιές κι εξελίξεις.
Άλλους τους γνώρισες μετέπειτα. Με τσιγάρα βαριά και ποτά μπερδεμένα στα χέρια. Κλώτσησες τους ενδοιασμούς και τις δεύτερες σκέψεις και τους άφησες να δουν κάτι δικό σου μέσα απ’ τις χαραμάδες. Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Σου άνοιξαν δρόμο να περπατήσεις πλάι τους, να δεις κι έναν άλλο κόσμο πέρα απ’ το δικό σου. Δεσμοί αλλιώτικοι, πιο συνειδητά φτιαγμένοι από το ώριμο της ηλικίας.
οι φίλοι -Konstantin Makovsky 1895
οι φίλοι -Konstantin Makovsky 1895
Κι έπειτα όσα σας βρήκαν μαζί. Χαρές και λύπες. Νίκες κι αποτυχίες έπλεκαν κάθε μέρα λίγο απ’ το κουβάρι των κοινών σας αναμνήσεων. Ένα τηλέφωνο στα άγρια μεσάνυχτα, μια κουβέντα καθησυχαστική, ένα «εγώ είμαι εδώ» κι ένα «μη φοβάσαι». Κι ύστερα μπράβο, συγχαρητήρια, το αξίζεις και μάτια χαμογελαστά να χαίρονται με τα καλά της ζωής σου. Αϋπνίες, λαχτάρες,  έγνοιες, δανεικά κι αγύριστα, συμβουλές κι εκείνο το εκνευριστικό «στα ‘λεγα εγώ». Μούτρα για τόσο όσο και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Βλέπεις, οι φίλοι έχουν πάντα δίκιο. Ακόμη κι εκείνες τις φορές που χτυπιέσαι πως έχουν άδικο, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σου τρίψει στα μούτρα τη σοφία τους. Όσο κι αν εκνευρίζεσαι, χαίρεσαι που έχεις δίπλα σου ανθρώπους που καθημερινά σου επιβεβαιώνουν πως αξίζουν να υπάρχουν και να υπάρχεις στη ζωή τους.
Όπως όλες οι σχέσεις έτσι κι αυτή θέλει δουλειά, ίσως την περισσότερη. Δεν είναι γονείς οι φίλοι να ανέχονται τα πάντα σου, ούτε σχέσεις ερωτικές να σηκώνουν νάζια, πείσματα και κέρατα. Οι φιλίες είναι αλισβερίσια που υπακούν σε λόγους τιμής και σταράτες κουβέντες. Δίχως ψέματα, υποκρισίες  και καλλωπισμούς. Ωμές κουβέντες για γερά στομάχια, γνήσιο  ενδιαφέρον, θάρρος και θράσος. Το φίλο αν τον αγαπάς πρέπει να τον πονέσεις. Τον φίλο αν τον αγαπάς πρέπει να τον χαϊδέψεις. Να ξέρεις τι θέλει χωρίς να χρειαστεί να στο ζητήσει και το ίδιο να κάνει κι εκείνος.
Καθρέφτης ο ένας στη ψυχή του άλλου. Εκείνος θα σου πει όσα δεν τολμάς να ξεστομίσεις κι εσύ θα ακούσεις όσα δε λένε τα χείλη του. Έχει κάτι από μαγεία αυτή η σχέση. Δεν ακολουθεί τη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων. Εκεί που πάει να τελειώσει, αρχίζει πάλι απ’ την αρχή. Ρουτινιάζει, βαλτώνει, κουράζει και τροφοδοτείται απ’ την ίδια την ενέργεια των ανθρώπων της. Χρησιμοποιεί τα ίδια της τα υλικά για να γίνει σαν καινούρια.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της είναι πως εδώ δε χρειάζεται να ξεγυμνώσεις το κορμί σου αλλά το χαρακτήρα σου. Δε χρειάζεται να μιλήσεις. Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Να νιώθεις άνετα, να αισθάνεσαι ασφάλεια και να μη χρειάζεται να μετρήσεις τις κουβέντες σου πριν τις ξεστομίσεις.
Βάλσαμο στη ψυχή οι φίλοι, φάρμακο σπάνιο και πολύτιμο. Μην το χαραμίζεις.
friends-sea
_________________

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες