Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

η καπιταλιστική πουτάνα μας

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ.




Αναλύσεις και ξανά αναλύσεις αυτές τις μέρες για το πως ακριβώς εμφανίστηκε όλος αυτός ο μέχρι πρότινος κοιμισμένος και αδιάφορος για τα κοινά κόσμος στις πλατείες και μάλιστα με ένα τρόπο ιδιαίτερα τσαντισμένο και μαζικό.

Ας το πούμε με απλά λόγια. Ζούμε σε ένα σύστημα που ονομάζεται κέρδος. Όλα γίνονται για το κέρδος. Μέσα σε αυτό το σύστημα είναι λογικό πως οι συνειδήσεις διαβρώνονται, ο πολίτης μαθαίνει από τη γέννησή του να παλεύει για αυτό ακριβώς το κέρδος και όλα ισοπεδώνονται κάτω από την ασταμάτητη κούρσα της καλοπέρασης.

Σκεφτείτε λοιπόν ένα κατά τα άλλα φιλήσυχο οικογενειάρχη ο οποίος όμως μέσα του έχει βίτσια που θέλει να το ικανοποιήσει. Βρίσκεται μπροστά του μια πουτάνα και του τα κάνει όλα. Όσο καιρό την έχει λέει ψέματα στην οικογένεια, βρίσκει τρόπους να κλέβει από το εισόδημα και να της κάνει δωράκια, ξενυχτάει στα σκυλάδικα μαζί της και εγκαταλείπει το σπίτι, κοιτάζει να κλέψει για να αγοράσει μια ωραία φωλίτσα για να πηδάει με την ησυχία του και άλλα φαιδρά.

Και ξαφνικά η πουτάνα δεν του κάθεται πια. Δεν του ικανοποιεί τα βίτσια και όχι μόνο αρχίζει και του λέει κάτι παλαβά, να κάνουμε οικονομίες να ανοίξουμε ένα σπιτικό να συμμαζευτούμε γενικότερα και να σφίξουμε τα ζωνάρια, και να περιορίσουμε και το αχαλίνωτο σέξ! (γιατί αρχίζει να το παίζει και καλόγρια)

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που πατάει πάνω στον άκρατο πλουτισμό όσων καταφέρουν πατώντας ακόμα και πάνω σε σωρούς από πτώματα να κερδίσουν από τους μηχανισμούς αγοράς και σε οπαδούς – πολίτες που τον ακολουθούν είτε γιατί έχουν άμεσο κέρδος είτε γιατί έχουν προοπτική κέρδους. Σε αυτό το άψυχο και χωρίς πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, η οποιουδήποτε είδους ηθική σύστημα, ο λόγος ύπαρξης είναι «η πάρτη μου που περνάει καλά» η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, το γαμάω και δέρνω τους υπόλοιπους και λογαριασμό δεν τους δίνω.

Είναι η παιδική χαρά της διαφθοράς, της μίζας, της τοκογλυφίας, των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, της άκρατης παραγωγής, του άπληστου πλουτισμού, του κράτους και των πολιτών που διακατέχονται μόνιμα από το σύνδρομο των χρυσοθήρων.

Η έννοια λοιπόν του καπιταλισμού στα απλά λαϊκά επίπεδα είναι η πουτάνα που ικανοποιεί τα βίτσια. Αν δεν σου κάθεται πλέον η καπιταλιστική πουτάνα τι ακριβώς τη χρειάζεσαι. Για να πληρώνεις τα χρέη στο νταβατζή χωρίς νάχεις κοκό?

Φυσικά και όλοι ήταν μέσα στη καλή χαρά να ζουν και να αφήνουν τους άλλους να πεθαίνουν. Φυσικά μερικά εκατομμύρια κορμιά θυσιάστηκαν και βρίσκονται κάτω από το χώμα για να τους φωνάξουν πως μια άλλη ζωή είναι αυτή που αξίζει, άλλες ιδέες είναι αυτές που πρέπει να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας, πως οι κοινωνίες πρέπει να πάψουν να είναι πλέον τόσο αδυσώπητα τυφλές στην ανθρώπινη δυστυχία, στην ανισότητα, στον εξευτελισμό του ανθρώπου από τον άνθρωπο, στη δολοφονία των ανθρώπων από ανθρώπους.

Και φυσικά πέρα έβρεχε. Αφού μαζί με το καλό κρεβάτι είχε φύγει και κάθε έννοια συνείδησης , κάθε ίχνος ηθικής. Οι πατρίδες και οι λαοί τους έχουν αρχίσει να ανταλλάσσονται με αγοραπωλησίες στις διεθνείς κερδοσκοπικές λέσχες εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Ξυπνήσαμε στο τελικό στάδιο ξεπουλήματος.

Η ουσία όμως του θέματος είναι ακριβώς αυτή. Ο καπιταλισμός μέσα στην άπληστη και τυφλή κούρσα του έφτασε στα όριά του. Σταμάτησε να κάνει καλό κρεβάτι και να απλώνει μπιχλιμπιδάκια μπροστά στα μάτια των ιθαγενών. Έχει περάσει σε ένα πρωτόγνωρο και απίστευτα στυγνό επιθετικό στάδιο όπου σαρώνει τα πάντα ακόμα και τους υπηρέτες του. Ακόμα και τα πιστά σκυλιά του τα ανεβάζει στην εξουσία και τα γκρεμίζει ανάλογα με τα κέφια  και τα βίτσια μια κάστας διεφθαρμένων κερδοσκόπων που στην οπτική τους όλη η ανθρωπότητα είναι μικρά φέουδα δικαιοδοσίας τους και οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα συνδικάτα, όλοι οι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς επιβάλλεται να είναι το υπηρετικό τους προσωπικό.

Οι πρώην αδιάφοροι και νυν αγανακτισμένοι κατεβαίνουν και γεμίζουν τις πλατείες φωνάζοντας κλέφτες γιατί γνωρίζουν πολύ καλά το σύστημα και γνωρίζουν τι ακριβώς συμφωνίες είχαν κάνει μαζί του για να το συντηρούν. Τι συμβόλαια είχαν υπογράψει μαζί του για να ανταλλάξουν τις συνειδήσεις τους. Κανένας δεν ενέδωσε στο ξεπούλημα του εαυτού του χωρίς να έχει μπροστά του καλά ανταλλάγματα (στα προσωπικά του μέτρα και σταθμά)

Ίσως μέσα στην απληστία τους και τα νούμερα που κοιτάνε στους πίνακες των χρηματιστηρίων αυτοί οι κερατάδες δεν αντιλήφθηκαν ένα πολύ σοβαρό πράγμα. Πως όπως ακριβώς εκείνοι είναι στυγνοί και αδιάφοροι για τη τύχη των λαών προκειμένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, έτσι και οι λαοί θα γίνουν στυγνοί και αδιάφοροι για τη δική τους τύχη προκειμένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους.

Το συμβόλαιο όταν σπάει, σπάει κι από τις δυο μεριές.

Στις πόλεις της Ελλάδας αυτές τις μέρες φτιάχτηκε το προζύμι. Είτε συνεχίσει ο κόσμος να κατεβαίνει είτε σταματήσει το προζύμι έχει ήδη γίνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει στο ζύμωμα. Ποια χέρια θα αγκαλιάσουν όλη αυτή την οργή, πόσο γρήγορα μπορούν να ανασυνταχθούν οι διάφορες αποχρώσεις για να κυριαρχήσει το δικό τους χρώμα στις πλατείες. Γιατί είναι αφελές να πιστεύουμε πως όλοι αυτοί οι πολίτες είναι απλά πρόβατα σερνόμενα χωρίς στόχο και κάποιες συγκεκριμένες ιδέες μέσα στο μυαλό τους.

Η κοινή ιδέα είναι πως μας πήραν τα σώβρακα. Και κανένας δεν ξεπουλήθηκε για να μείνει στο τέλος γυμνός. Κοινή αντίληψη είναι πως το ήσυχο μαντρί που είχαμε μάθει να ζούμε μέχρι τώρα δεν υπάρχει πια. Τα κάγκελα σπάσανε, οι φύλακες έχουν πάει βόλτα και τα πρόβατα πρέπει να αντιμετωπίσουν τους λύκους μόνα τους. Το νοιώθουμε το ξέρουμε. Κι η κυρία δημόσια υπάλληλος που μέχρι πριν νόμιζε πως έχει πιάσει το πάπα από τα.... το ξέρει τώρα πως είναι μηδέν στο σύστημα. Μεγάλες κατηγορίες καλοβαλμένων πολιτών ανακαλύπτουν μόλις πως είναι μηδέν στο σύστημα.

Όταν ο Λένιν φώναζε «ο καπιταλισμός θα παράγει το σκοινί που θα τον κρεμάσει» δεν έλεγε μια φρασούλα εντυπωσιασμού της στιγμής για τα πλήθη. Ήταν μια κουβέντα που όλη μου τη ζωή υπήρχε μέσα μου και σκεφτόμουν πόσο μακρινά στο μέλλον θα ξεπετιόταν αυτή η αλήθεια. Ίσως και να μην πρόφταινα να τη δω. Σήμερα είναι πιο κοντά παρά ποτέ.

Άσχετα από το τι πιστεύει κάποιος, αν είναι δεξιός, αριστερός, φασίστας, αναρχικός ή οτιδήποτε άλλο, υπάρχουν ιστορικές αλήθειες που είναι καθορισμένες γιατί βγαίνουν μέσα από ένα μεγάλο και εμπνευσμένο οραματισμό των όσων θα έρθουν.

Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Δεν ξέρουμε ίσως κανείς από εμάς που κατεβήκαμε κάτω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της ιστορίας. Αυτό θα το καθορίσουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα αφουγκραστούν καλύτερα τα νοήματα των καιρών, και θα τα κάνουν δουλειά, για να φέρουν στο μέρος τους όλο αυτό το κόσμο. Η επόμενη μέρα μπορεί να είναι μια λαϊκή επανάσταση, μια δικτατορία, ένας εμφύλιος, ένας γενικευμένος πόλεμος ή μια γενικευμένη ανατροπή. Μπορεί να υπάρξουμε ξανά σαν δημοκρατίες ή να βρεθούμε να είμαστε άνθρωποι των σπηλαίων. Μπορεί να γίνει η αποκάλυψη ή διάφορες αποκαλύψεις μαζί. Στη παγκόσμια σκακιέρα παίζονται όλα αυτή τη στιγμή και με το πιο σκληρό τρόπο.

Αυτό που ξέρουμε σήμερα είναι ένα πως η καπιταλιστική πουτάνα μας ξεπέρασε τα όρια της και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ξεπεράσουμε τα δικά μας, γιατί πλέον είναι πόλεμος. Οσον αφορά την Ελλάδα, αν δεν τους προλάβουμε σύντομα στη ξέφρενη άθλια κούρσα που έχουν ξεκινήσει, πολύ αμφιβάλλω αν θα έχουμε Ελλάδα σε λίγο καιρό ή αν θα είμαστε ένα ανώνυμο κρατίδιο της αυτοκρατορίας του κέρδους.  http://vasiliskos2.blogspot.com

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

sex απομυθοποιηση


http://ai-vres.blogspot.com     Tης Οφηλίας, protagon.gr
Πάντα η ανατροπή και η περιθωριοποίηση ήταν η χαρά της ζωής μου αλλά και η ίδια η  ζωή μου. Ηδονίζομαι  με τις συζητήσεις περί σεξ. Οι άνθρωποι που συζητούν χωρίς μάσκες για αυτό που πραγματικά τους είναι αρεστό,  με μαγεύουν. Αν και   στην ελληνική κοινωνία  τα περί  σεξ  γίνονται όλα στα μουλωχτά και είναι ανομολόγητα, αντιαισθαντικά.

Πόσες και πόσες φορές δεν βρέθηκα μπροστά στην ίδια εικόνα αντρικής προσέγγισης που τα λόγια είναι άλλα και η σκέψη αλλού!

Το έχω αναλύσει από όλες τις πλευρές με ομολογούμενη διαστροφή.  Οι άντρες είναι ''δηλωμένοι'' όπως οι πουτάνες από την πρώτη συνάντηση. Εκεί  φανερώνουν τι είδους σεξ κάνουν.


Άλλοι είναι ανιχνευτικοί, άλλοι κάνουν κατα μέτωπον επίθεση, άλλοι το παίζουν αδιάφοροι άλλοι προσφέρουν γρήγορα ανταλλάγματα ιπποτικής περιποίησης, και λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να φλερτάρουν πραγματικά για να φτάσουν στο δια ταύτα στο σωστό timing! Δεν θα μιλήσω καθόλου για την κατηγορία αντρικών συμπεριφορών Στρος Καν που είναι μεγάλη αλλά αγγίζει τα όρια της ψυχολογικής διαταραχής.


Και η γυναικεία  μετάφραση αυτών των δεδομένων στο σεξ; περιμένω να δω τι σου αρέσει, προχωρώ όπως εγώ γουστάρω, δες τι θα σου δώσω για να σου αρέσω και να σου αρέσει, και η τελευταία κατηγορία, αυτή η χαρισματική κατηγορία για  τις γυναίκες,  είναι αυτοί που ξέρουν καλά τί θα πει αισθησιακό σεξ και αγαπούν το γυναικείο κορμί το βλέπεις στο βλέμμα τους, στην κίνηση του κορμιού τους.


Μόνιμη επωδός  όλων είναι να αναφέρουν παλιές ερωτικές ιστορίες τους. Ιστορίες έτσι φτιαγμένες που να δικαιώνουν την τελειότητα τους στο σεξ. Δεν νιώθουν όμως ότι έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους στην κάθε τους ιστορία και είναι πολλές αυτές,  σαν ένα  κινούμενο δονητή απόλαυσης. Τους αφήνω να  νιώσουν καλά, περήφανα για το μόριο τους και μετά με εξαιρετικά μεθοδευμένη χάρη τους αναφέρω απλά τις γνώσεις μου στη σεξουαλική αγωγή! Το κορμί όλων ανεξαιρέτως κάνει προς τα πίσω στη συνέχεια προτάσσουν στην καρέκλα τη λεκάνη με το μόριο τους σε θέση ισχύος. Εννοούν βέβαια ''με ότι λέω δεν μπορείς να με αμφισβητήσεις, εγώ είμαι ‘’άντρας’’. Άντρας με δύναμη δονητή, βεβαίως βεβαίως...


Προσπαθούν να ανιχνεύσουν με ερωτήσεις σχετικές με τη σεξουαλική αγωγή πόσο πιστευτοί έχουν γίνει. Αυτό το κάνουν οι άντρες με κλασσικά μυαλά, οι πιο έξυπνοι που θέλουν να δείξουν αυτοπεποίθηση προσπαθούν  να μεταστρέψουν τη συζήτηση αλλού. Αναγνώσιμοι τόσο που να  μην μπορούν να σου εξάψουν τη φαντασία .


Σ' αυτό τον πειραματισμό  δυστυχώς πια τα δείγματα δεν διαφοροποιούνται  Υπάρχουν τρεις κατηγορίες που προέρχονται από τον τρόπο που έμαθαν το sex στην εφηβεία τους.  Είναι οι άντρες που ηλικιακά εκπαιδεύτηκαν στις πουτάνες και θεωρούν  άτι το sex είναι τρεις στάσεις, άντε τέσσερις το πολύ,  βρίσκουν και το σημείο που τους φτάνει στο αποκορύφωμα ...και μέχρι εκεί. Στην άλλη κατηγορία είναι αυτοί με εγωκεντρική διάσταση  του μορίου τους από την  φοβερή εκπαίδευση ταινιών τόσο που νομίζω ότι συμμετέχω σε τσόντα! Και η τρίτη κατηγορία αφήνονται να τους καθοδηγήσεις, σου κάνουν αυτή την παραχώρηση, τις περισσότερες φορές γιατί η στύση τους παραπαίει και κάποιος πρέπει  να μοιραστεί την ενοχή τους.


Όχι σε άλλη ιστορία ερωτικής παρελθοντολογίας μεταξύ κόκκινου κρασιού και ουίσκι. Μέσα σε όλα που αναδιαρθρώνονται μια αλλαγή και στο σεξ είναι ίσως το μόνο που δεν  θα μας δυσαρεστήσει. Μακάρι να δώσουν χρόνο στο παιχνίδι του μυαλού τους σ αυτό το παιχνίδι που θα τους οδηγήσει σε άλλες διαδρομές ερωτικής έκφρασης.  Γιατί όπως έχουν όλα τελματώσει στην ελληνική κοινωνία το κερασάκι στην τούρτα της ζωής μας είναι το κακό σεξ, το τεχνικό σεξ. Και πολλές φορές χωρίς επιμήκυνση ...


Και επειδή έπονται συνέχειες σας δίνω μια πρώτη   συμβουλή -  Μην κλείνετε τα μάτια στη διάρκεια των επίμαχων στιγμών. Σημαίνει κάνω σεξ εγώ, ο εαυτός μου, και το παρελθόν μου.

protagon.gr

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Αριστερα που εισαι

Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές



FREE photo hosting by Fih.grΠαναγιώτης Μαυροειδής
Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις.... χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ... χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ... Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά... Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008... Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων...με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο...με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση. Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.


Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες... Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.


Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολίτικος». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν σε πανώ και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα.


Και καλά ο μνημονιακός εσμός... Είναι λογικό να αποστρέφεται όλο αυτά... Αλλά η αριστερά; Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων, αντί να κρίνει γεροντικά;


Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Και έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης και διαχείρισης που θα λύσει τα προβλήματα; Αριστερή κυβέρνηση ονειρεύονται ορισμένοι..., της λαϊκής οικονομίας άλλοι... Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;


Από ποιο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα; Που δεν τολμάει, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ούτε καν να εγγράψει τους απασχολούμενους με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών; Ούτε να δεχτεί τους μετανάστες διαμορφώνοντας μια κοινή διαπραγματευτική δράση με τους ντόπιους; Και την ίδια στιγμή ο κόσμος αυτός, βλέπει σύμπασα την αριστερά να θεωρεί κριτήριο της σοβαρότητας της και της ενωτικής διάθεσης το πως θα συμπέσει χρονικά και χωρικά με τις ντουφεκιές και τα πανηγύρια των καρεκλοκένταυρων.
Από την άλλη, οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας... Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων... Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης αλλά και το κρυφό βουβό συσσωρευμένο μίσος....
Η αριστερά έχει δύο δρόμους:
Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να αλλάξει... Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς
Ο άλλος είναι να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά... Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα... Να ενώσει όχι τα κομμάτια της, αλλά πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της... Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκείμενου των κάτω... Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση... Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στα μακελειά και τους πολέμους. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά...
Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι;
Όχι απαραίτητα!
Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Και υποχρέωση θα μπορούσε να πει κανείς. Με αυτή την έννοια η υπάρχουσα αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με μια σαφή στόχευση ανατροπής χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.
Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή για να το πω αλλιώς, να βασανίζεται για το πως θα βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε τότε είναι βαθιά νυχτωμένος.
www.politikokafeio.com

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΚΛΕΨΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΥΝΟΗΘΗΚΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΔΑΚΤΥΛΟΔΕΙΧΝΩ ΠΛΕΟΝ.

http://vasiliskos2.blogspot.com          Δουλεύω 25  χρόνια κι έχω πληρώσει το ταμείο μου μέχρι τη τελευταία δεκάρα που όφειλα. Εχω πληρώσει από το μισθό μου ανελειπώς ότι όφειλα.
Το ίδιο κι οι γονείς μου που ζουν με μια φτωχοσύνταξη.
Δεν έκλεψα, δεν πήρα ποτέ μίζα ή φακελλάκι για τίποτα, δεν μπήκα σε καμιά δουλειά με μέσον. Δούλεψα σαν το σκυλί για να τα βγάλω πέρα.
Δεν έφαγα από καμιά πίτα και δεν ευνοήθηκα ποτέ από ένα κράτος που δεν ξέρει καν την ύπαρξή μου εκτός από όταν μου ζητάει λεφτά.
Δεν πήρα άδεια με μέσον, δεν έχτισα αυθαίρετα, δεν λάδωσα καμιά πολεοδομία, εφορία, γιατρούς, δικηγόρους και λοιπές ευγενείς κατηγορίες.
Μένω σπιτι και το πληρώνω στην ώρα μου, θυσίασα κάθε μικρή χαρά για να πληρώνω λογαριασμούς και για να είμαι μόνιμα έντιμος και με το κούτελο καθαρό.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
ΔΕΝ ΕΚΛΕΨΑ ΚΑΝΕΝΑΝ
ΔΕΝ ΕΥΝΟΗΘΗΚΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Και όσες φορές χρειάστηκα περίθαλψη, πρόνοια, βοήθεια, το κράτος ήταν απών. Τα παιδιά μου σπουδαζουν στα δήθεν δωρεάν σχολεία σας και για να περάσουν στο πανεπιστήμιο θα πλήρωσω τη παραπαιδεία σας. Οι γονείς μου πλήρωναν 40 χρόνια ασφάλιστρα και όταν αρρώστησαν δεν βρήκαν κρεβάτι τσάμπα.
Δεν ξέρω αν άλλοι ξυπνάνε τώρα, αν άλλοι χάνουν τώρα τα κεκτημένα, αν άλλοι χόρτασαν και τώρα άρχισαν να πεινάνε αλλά εγώ και κάποιες άλλες χιλιάδες απλών φτωχών ανθρώπων δεν είχαμε κεκτημένα ποτέ, δεν χορτάσαμε ποτέ, δεν ζήσαμε με άνεση ποτέ.

Δεν υπάρχει  υπομονή πλέον. Μέχρι εδώ.
Το μυαλό μας αρχίζει και στρίβει επικίνδυνα.
Δεν υπάρχει αντοχή για άλλη κοροϊδία, για άλλη κλεψιά, για άλλη μιζέρια.

Και δεν υπάρχει πλέον ΕΥΓΕΝΕΙΑ.

Δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να δεχτεί έτσι ήσυχα και υποτακτικά τη σφαγή του.
Δεν είμαστε ντροπιασμένοι, δεν είμαστε δουλικά, δεν είμαστε σκουπίδια.

Υπήρξε μια περίοδος που ήμασταν όλοι σαστισμένοι, πολλοί δεν ήξεραν που πάει το βιολί, δεν ήξεραν αν έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμα ή να ξεσπάσουν.

Από χτες αποδεικνύεται πλέον πέραν κάθε αμφιβολίας πως
ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΣ.

Η μάνα μου που παίρνει μια κωλο σύνταξη δεν πρόκειται να σας πληρώσει φόρο.

Τα παιδιά μου δεν θα τα αφήσω να δουλεύουν με 400 ευρώ 12 και 14 ώρες  και μάθουν να είναι υποτακτικά και αναξιοπρεπή. Θα τα παροτρύνω να βγουν στο δρόμο, να πεινάσουν, να μην ανεχτούν άλλο τέτοια ντροπή.


Θα πεινάσω, μπορεί να κόψω το ηλεκτρικό και να έχω ένα κερί, μπορεί να φτάσω στο τελευταίο σκαλί μιζέριας, να μείνω στο δρόμο, να ζήσω σαν αγρίμι, αλλά δεν θα πάω πλέον με το πρόγραμμά σας.

Υπάρχουμε εμείς που δεν ήμασταν του «τα φάγαμε όλοι μαζί», δεν πήραμε τίποτα από τη πίτα, δεν καταδεχτήκαμε να γλύψουμε, να ταπεινωθούμε, να ξεπουληθούμε.
Ο παππούς μου κι ο πατέρας μου κι εγώ δουλέψαμε, ιδρώσαμε, πονέσαμε, βασανιστήκαμε.

Δεν σας χρωστάμε ούτε μια δεκάρα. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να ανεχτούμε τις τιμωρίες και τις υποδείξεις εκείνων που δεν έχουν καμιά σχέση με τη ζωή μας, τα βάσανά μας, τα όνειρά μας. Μας χρωστάτε όσα μας κρατήσατε από τη δουλειά μας, όσα σας δώσαμε πληρώνοντας συνέχεια, ασταμάτητα για να τα κλέβετε και να κάνετε λογαριασμούς και βίλες.

Με όσους τα φάγατε μαζί να μοιραστείτε τα χρέη και να ξεπουλήσετε τις περιουσίες σας και τις δικές τους, για να βρείτε λεφτά αν δεν έχετε. Με τους εκβιαστές εσείς έχετε αλισβερίσια, μαζί τα κανονίζετε χρόνια τώρα να κάνετε ξεκαθάρισμα λογαριασμών όπως κάνουν οι μαφιόζοι.

Είναι μεγάλη ντροπή με τη χορτασμένη κοιλάρα σας να κλέβετε από τη σύνταξη που έχει ένα γεροντάκι των 400 ευρώ.  Να κλέβετε από τη ζωή των νέων. Να κλέβετε από τη ζωή των απλών φτωχών ανθρώπων που παλεύουν για ένα ψευτο μεροκάματο . Να κλέβετε από την υγεία, από τη παιδεία, από τη πρόνοια του λαού για να γεμίσετε τα άδεια ταμεία που εσείς αδειάσατε.

Κι όχι μόνο. Να ξεπουλάτε σε τιμή ευκαιρίας, χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς να λογοδοτήσετε σε κανέναν ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ.

Δεν μας εγγυάται κανείς πλέον πως δεν θα μας πουλήσετε όλους κοψοχρονιά σαν σκλάβους στις νέες αποικίες.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΔΕΚΑΡΑ.

Οι ζωές μας θα γίνουν ελεύθεροι σκοπευτές πάνω στην ασυδοσία σας.

Μας θίξατε. Μας προσβάλλατε πολύ άγρια. Μας πίνετε το αίμα.

Τα ψέματα τέλειωσαν.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Γονιός. και παιδια

http://www.aksioprepeiakantoxh.com/Σταμάτα τις απαγορεύσεις και δωσ’ του απλά τις σωστές πληροφορίες. Σταμάτα τις διδαχές για τις αξίες και δωσ’ του τα κίνητρα να τις ανακαλύψει και να τις αναγνωρίσει το ίδιο. Σταμάτα να ηθικολογείς και άκου γιατί και ποιόν βρίζει.
Σταμάτα να ρωτάς «πώς πέρασε» και ρώτα «πως θα ήθελε» να περνά. Σταμάτα να ασχολείσαι με αυτό «που θα έπρεπε να το απασχολεί» και μάθε τι το απασχολεί πραγματικά.
Το παιδί δεν είναι ουδέτερο. Είναι άγρια υποκειμενικό.
Το παιδί δεν αντιδρά επειδή είναι έφηβος.
Εσύ είσαι γέρος γιατί είσαι υποταγμένος.
Σταμάτα να του μιλάς για δουλειά και λεφτά.
Σταμάτα να του μιλάς για τη σκληρή κοινωνία.
Άφησέ το να παλεύει για τον δικό του κόσμο
κι όχι να μπει σ’ αυτόν που έφτιαξες εσύ.
Σταμάτα να το αντιμετωπίζεις σαν «παιδί»
όταν για πρώτη φορά ερωτευτεί και
τσακωθεί με τον καλύτερό του φίλο.
Άφησέ το να οργισθεί για να μάθει να αισθάνεται.
Άφησέ το να κλάψει για να μάθει να πονάει.
Άφησέ το να αντέχει για να μάθει να προχωράει.
Σταμάτα να είσαι κηδεμόνας.
Σταμάτα να θες να γίνεις φίλος του.
Μείνε μαζί του για να κρίνεις τα σωστά και
να το στηρίζεις στα λάθη του χωρίς να τα δικαιολογείς.
Το παιδί πρέπει να ΖΕΙ.
Εσύ πρέπει απλά να είσαι ΕΚΕΙ.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

ΑΚΡΗ περιμενοντας τον παπα για την δευτερη ανασταση Απριλης 2011

                                          ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ 5 ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΠΑΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΑΠΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΗΡΘΕ ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ ΕΠΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΠΑ ΠΑΛΙΑ


                                          ΤΡΑΒΗΓΜΑ ΣΚΟΙΝΙΟΥ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΟΝΤΡΑ



                                          Ο ΗΛΙΟΣ ΓΕΡΝΕΙ ΤΟ ΚΡΥΟ ΕΡΧΕΤΑΙ 900 ΜΕΤΡΑ ΥΨΟΜΕΤΡΟ ΓΑΡ
                                          ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΡΑΙΩΣΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΙΓΟΣ ΕΣΤΩ





                                        ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΘΥΜΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ ΤΟΥ
                                         Ε ΤΩΡΑ ΚΟΠΑΔΙ ΜΕ 50 60 ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΖΩΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
                                         ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΣΙΚΕΣ

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Επανασταση Κάποιος τελικά πρέπει να σφυρίξει τη γαμημένη την έναρξη....

http://vasiliskos2.blogspot.com                                                                                    /ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΘΛΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ....

Δεν υπάρχουμε. Ενας ολόκληρος λαός περιμένει ο ένας τον άλλον. Κοιτάμε τον διπλανό. Περιμένουμε ένα Μεσσία να μας σώσει. Ο καθένας ένα σωτήρα που να έχει κάτι από το χρώμα του. Να είναι μαύρος, κόκκινος, πράσινος, μπλε...

Κάθε κίνημα, κάθε πρωτοβουλία που γίνεται περνάει από κόσκινο. Ο ένας με τον άλλον ψαρεύουμε πληροφορίες από τους "ομοιδεάτες". Καλά τα λέει ο τάδε αλλά τι είναι? Υποπτη δεν είναι η τάδε κίνηση? Μήπως είναι δεξιά μήπως είναι αριστερά? Ρώτα το Βαγγέλη ξέρει τίποτα. Εγώ άκουσα από τη ξαδέλφη της Μαρίτσας που γνωρίζει το Μήτσο που τα ξέρει αυτά, πως μάλλον οι τάδε κρύβονται από πίσω.


Τέτοια αθλιότητα δεν έχει ξαναγίνει. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις άβουλες, σαστισμένες, υποτακτικές η κάθε μία στα πολιτικά της παιχνίδια έχουν αφήσει τους οπαδούς τους σύξυλους. Δεν τους κάνουν ούτε ένα νεύμα. Περιμένουν τα κοπάδια ένα σφύριγμα από κάποιο διαιτητή να αρχίσει τον αγώνα και βουβαμάρα παντού. Κάτι ηλίθιες, ανούσιες δηλώσεις, κάτι αντιδράσεις του κερατά, ψοφήμια που ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν τελικά.


Κι ο πολίτης, ο έλληνας σε στάση αναμονής. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά και σκέφτεται δεν μπορώ γαμώτο μου να πάω μόνος να φωνάξω. Θα με κλείσουν στο ψυχιατρείο για τρελλό. Ούτε μπορώ στα καλά καθούμενα να αρχίσω να τα σπάω. Δεν μπορώ καν να λείψω από τη δουλειά μου για μια απεργία γιατί φοβάμαι.


ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΛΥΨΗ....


Δεν μπορεί ο πολίτης να γίνει στρατιώτης χωρίς κάποιον να τον καλύπτει την ώρα που θα ξεκινήσει το χάος. Αριστεροί και δεξιοί έχουν χάσει τους "πατερούληδες". Που να πάμε ανοργάνωτοι στα αγκάθια σκέφτονται. Τρεις άνθρωποι πήγαν να καθίσουν στο Σύνταγμα ήρεμα και τους πήγαν για εξακρίβωση στο τμήμα.


Ενώ άλλοι λαοί μοιάζουν να γίνονται μια ψυχή τη κρίσιμη ώρα και βγαίνουν έξω με τα παιδιά τους στην αγκαλιά χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ραντεβού, έτσι στα τυφλά, εμείς μοιάζουμε τόσο φοβιτσιάρηδες σαν τα παιδάκια που δε ξέρουν μπάνιο και κοιτάνε τη μαμάκα με παρακάλι να τους δώσει το σωσίβιο.


Διαβάζω τόσες μέρες για μια πρωτοβουλία 300 ανθρώπων να πάνε να καθίσουν στο Σύνταγμα και να μη φύγουν. Το τι κόσκινο έχει πέσει δε λέγεται. Ποιοι είναι τι θέλουν? Στη σελίδα τους λένε θέλουμε αυτό κι όποιος θέλει ακολουθεί. Κοιτάνε τα λινκ από δίπλα, για να δούμε ποια μπλογκ τους προτείνουν είναι δεξιά, είναι αριστερά, είναι πράσινα, μπλέ?  Από που ξεφύτρωσαν? Γιατί το κόμμα μου δεν μου έχει πει τίποτα γι αυτούς? Γιατί η οργάνωση δεν συμπαρίσταται? Κάτι στραβό θα συμβαίνει?


Δεν τα ξέρω τα παιδιά τους 300 ΕΛΛΗΝΕΣ, δεν ξέρω τι είναι η ΣΠΙΘΑ, δεν ξέρώ τι είναι το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, δεν ξέρω ποιοι έφτιαξαν το ντοκυμαντέρ ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ....

ΕΛΕΟΣ!!!

Είσαι νέος ρε φίλε και σου θάβουν το μέλλον σου. Αύριο θα ξυπνήσεις και δεν θα έχεις τίποτα πια. Τα έχεις ήδη χάσει όλα. Κουνήσου από τη θέση σου κι αν είσαι δύσπιστος άρχισε να κάνεις βόλτες. Σε όλους. Πήγαινε παντού. Ψάξτο. Δες με τα μάτια σου. Διακινδύνευσέ το. Κάνε κάτι τέλος πάντων.


ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΠΕΘΑΝΑΝ!

Δεν βλέπεις πως εκείνοι που τόσα χρόνια περίμενες δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να κάνουν τίποτα? Δεν βλέπεις πόσο μόνοι μας μείναμε? Εχουμε όμως κάτι κοινό. Αγανάκτηση, οργή, τη θηλιά στο λαιμό, μαζί όλοι έτσι κι αλλιώς γκρεμιζόμαστε.

Πέσε στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο και μπορεί να παρασύρεις κι άλλους φοβισμένους που περίμεναν ο ένας τον άλλον. Κάποιος τελικά πρέπει να σφυρίξει τη γαμημένη την έναρξη.... 

ανθρώπινα δίποδα

http://nosferatos.blogspot.com                                                                                     Αγαπά την κοινότητα σου ως εαυτόν. Δυο μύθοι





Αγαπά την κοινότητα σου ως εαυτόν:



Μια συγγραφέας η Catherine Clement μας δίνει ένα γλαφυρό παράδειγμα:
«Συχνά ινδιάνικες ομάδες εξαιτίας των τυχαίων νομαδικών περιπλανήσεων ή των καταστροφών συναντιόντουσαν χωρίς να το θέλουν. Κάτι τέτοιο συνέβη στους Ινδιάνους Μαντάνος της Βόρειας Αμερικής. Μια ομάδα Ινδιάνων με γειτονικό πολιτισμό, τους συνάντησε κι έμαθε κοντά τους την καλλιέργεια του καλαμποκιού. Αλλά, σύντομα οι Μαντανος τους ζήτησαν να ξαναφύγουν, και οι γέροντες ακόμα επαναλαμβάνουν αυτό πού ειπώθηκε τα παλιά εκείνα χρόνια:Θα ήταν καλύτερα να φύγετε πέρα απ τον ποταμό, και να φτιάξετε εκεί το χωριό σας, γιατί τα δικά μας έθιμα είναι πολύ διαφορετικά από τα δικά σας. Καθώς οι νέοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, θα μπορούσαν να έρθουν σε διαφωνίες και να αρχίσουν τον πόλεμο. Μην πάτε πολύ μακριά, γιατί οι λαοί πού ζουν μακριά είναι σαν ξένοι μεταξύ τους και ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ανάμεσα τους. Ταξιδέψτε προς βορρά μέχρις ότου να μη μπορείτε πια να δείτε τον καπνό από τα σπίτια μας ,και χτίστε εκεί το χωριό σας. Ετσι θα είμαστε αρκετά κοντά για να μείνουμε φίλοι και όχι τόσο μακριά ώστε να γίνουμε εχθροί»*

Ένας άλλος μύθος ο μύθος του σκαντζόχοιρου ,είναι ένα απο τα γνωστότερα κομμάτια απ ολόκληρο το έργο του Σοπεναουερ «Μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα , μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά κοντά μεταξύ τους, για να προφυλαχτούν ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον και για να γλιτώσουν από την παγωνιά . Γρήγορα όμως ένιωσαν τα αγκάθια των άλλων σκαντζόχοιρων πάνω τους και αυτό τους έκανε να ξαναχωρίσουν. Όποτε η ανάγκη για ζεστασιά τους ξανάφερνε κοντά, το πρόβλημα με τα΄ αγκάθια τους επαναλαμβανόταν. Παράπαιαν λοιπόν ανάμεσα σε δυο κακά, ώσπου ανακάλυψαν την σωστή απόσταση απ ¨την οποία μπορούσαν να ανεχτούν ο ένας τον άλλον .» Ετσι κατά την άποψη του Σοπεναουερ η ανάγκη της συνύπαρξης που πηγάζει απ την κενότητα και την μονοτονία της ζωής των ανθρώπων τους κάνει να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά οι πολλές δυσάρεστες και απωθητικές τους ιδιότητες τους απομακρύνουν ξανά και ξανά.'' **
Φαινομενικά οι δυο μύθοι μιλούν για το ίδιο πράγμαΤο εκκρεμές της απόστασης ανάμεσα στο εμείς και στο άλλο .

Όμως η διάφορα έγκειται στο ότι στον πρώτο μύθο υπάρχει ο Σαμάνος, ο άλλος, που βρίσκει την σωστή λύση δηλαδή την σωστή απόσταση.

Ο Πρώτος μύθος ενέχει μια αισιοδοξία :την πίστη στην ανθρώπινη παρέμβαση στην αξία της μάθησης .

Ο δεύτερος μύθος αντανακλά την απαισιοδοξία του ίδιου του Σοπεναουερ , την έλλειψη εμπιστοσύνης του για τις ανθρώπινες ικανότητες μάθησης .
Ας μην ξεχνάμε ότι ονόμαζε τους ανθρωπους «ανθρώπινα δίποδα»*                                                 Catherine Clement , Ζακ Λακάν , Βιος και Πολιτεία, Ο Σαμάνος Ψυχαναλυτής

** Irvin ,Yalom, H Θεραπεία του Σοπεναουερ ,

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Οι µαύροι κύκνοι πολλαπλασιάζονται




Παράδειγµα πρώτο. Μια οµάδα ανθρώπων καλείται να απαντήσει, βάζοντας βαθµό από -4 ως +4, στο ακόλουθο ερώτηµα: πόσο πιθανό θεωρείτε να ζήσετε ένα ευχάριστο γεγονός (π.χ. να γίνετε πλούσιος) σε σχέση µε τον γείτονά σας; Από τις απαντήσεις προκύπτει ότι όλοι είναι πεισµένοι πως έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους άλλους να ζήσουν αυτό το ευτυχές γεγονός. Φυσικά κάνουν λάθος.

Παράδειγµα δεύτερο. Μια µέρα βλέπω ένα κοπάδι άσπρων κύκνων. Υστερα από µερικές ηµέρες βλέπω κιάλλο κοπάδι άσπρων κύκνων. Οταν δω ένα δείγµα που θεωρώ αρκετά υψηλό, συµπεραίνω ότι όλοι οι κύκνοι που κυκλοφορούν στον πλανήτη είναι άσπροι. Φυσικά κάνω λάθος, αφού αν έκανα τον κόπο να πάω στην Αυστραλία ή έστω να δω ένα ντοκιµαντέρ από την Αυστραλία θα διαπίστωνα ότι υπάρχουν και µαύροι κύκνοι.

Το λάθος στην πρώτη περίπτωση, γράφει ένας µπλόγκερ στη Λιμπερασιόν, οφείλεται στην «προκατάληψη της αισιοδοξίας»: σ’ έναν µηχανισµό σκέψης, δηλαδή, που µας οδηγεί να υπερτιµούµε συστηµατικά τις ευκαιρίες που µας παρουσιάζονται και να υποτιµούµε συστηµατικά τους κινδύνους που διατρέχουµε. Καπνίζω µανιωδώς, θεωρώντας ότι καρκίνο παθαίνουν µόνο οι άλλοι. Παίζω στο χρηµατιστήριο, θεωρώντας ότι το πιο πιθανό είναι ότι θα κερδίσω (αλλά χάνω). Βλέπω τον πλανήτη να υπερθερµαίνεται, αλλά δεν ανησυχώ γιατί πιστεύω ότι η τεχνολογία θα βρει τη λύση.

Το λάθος στη δεύτερη περίπτωση οφείλεται στη «λογική επαγωγή». Αντίθετα µε τις «σκληρές επιστήµες», όπως η λογική και τα µαθηµατικά, οι ερευνητές που ασχολούνται µε την οικονοµία ή την κοινωνιολογία παρατηρούν την πραγµατικότητα και εξάγουν κάποιες θεωρίες, στις οποίες επιµένουν ώσπου να εµφανιστεί ένας «µαύρος κύκνος». Μέχρι να συµβεί δηλαδή ένα απροσδόκητο γεγονός που ανατρέπει τα δεδοµένα, έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις και όλοι προσπαθούν εκ των υστέρων να το εκλογικεύσουν. Να πέσει, ας πούµε, ένα αεροπλάνο στους ∆ίδυµους Πύργους. Να σηµειωθεί ένας σεισµός 9 βαθµών και ένα τσουνάµι 14 µέτρων που οδηγούν σε µιαπυρηνική καταστροφή. Ή να συλληφθεί ο διευθυντής του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου και επίδοξος πρόεδρος της Γαλλίας για απόπειρα βιασµού µιας καµαριέρας.

Οπως επισηµαίνει ο λιβανέζος συγγραφέας και πρώην τρέιντερ Νασίµ Νίκολας Ταλέµπ, που έγινε διάσηµος χάρις στο βιβλίο του «Ο µαύρος κύκνος», το απροσδόκητο αυτό γεγονός δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Η Αραβική Ανοιξη είναι ένας µαύρος κύκνος. Η πιθανότητα να πέσουν τα καθεστώτα της Αιγύπτου και της Τυνησίας µέσα σε µερικές εβδοµάδες, να βοµβαρδιστεί η Λιβύη και να ξεσπάσει εξέγερση στη Συρία ήταν µέχρι πριν από λίγο καιρό απειροελάχιστη. Τα γεγονότα αυτά όµως συνέβησαν, οι επιπτώσεις τους είναι τεράστιες και οι ειδικοί σπεύδουν τώρανα µας εξηγήσουν γιατί ήταν αναπόφευκτα!

Συµπέρασµα: το τυχαίο και το απροσδόκητο έχουν µεγαλύτερο ρόλο στην ατοµική ή συλλογική µας µοίρα απ’ ό,τι νοµίζουµε. Οι µαύροι κύκνοι είναι δίπλα µας, ίσως και να πολλαπλασιάζονται, ας το δεχθούµε κι ας κοιτάξουµε να το αξιοποιήσουµε.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΗ ΙΔΙΩΤΙΚΕ ΤΟΜΕΑ.

http://vasiliskos2.blogspot.com                                                                     ...

Το ζητούμενο ήταν να δουλεύουμε όλοι σαν τους εκβιαζόμενους ιδιωτικούς υπαλλήλους για να αποδείξουμε ότι δουλεύουμε? Γιατί φυσικά η διαφορά μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα ήταν τεράστια. Καμία σχέση ο δημοσίος υπάλληλος από τον ιδιωτικό.

Ο ένας από τη στιγμή που χωνόταν κάπου έπιανε το μήνα που έθρεφε τους υπόλοιπους δώδεκα, κι ο άλλος ζούσε στη ζούγκλα του ανταγωνισμού και των εκβιασμών μέχρι να καταφέρε και αν να πάρει τη σύνταξή του κι αυτή μίζερη και τρισάθλια. Κι αυτό προ μνημονίου.


Η προόδος λοιπόν ήταν να κατεβάσουμε τους πάντες σε αυτό το επίπεδο ή να ισορροπήσουμε τα πράγματα συμαζεύοντας το τέρας του δημόσιου τομέα και δημιουργώντας καλύτερες, δικαιότερες, ανθρώπινες συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα.


Αλλά τι λέω τώρα. Με τη τρόικα να έχει κάτσει στο σβέρκο μας και τον ανύπαρκτο συνδικαλισμό η πρόοδος θα είναι γρήγορη και χωρίς αναισθητικό. Συνοπτικές διαδικασίες. Πενήτνα επιδόματα ο ένας και κανένα ο άλλος? Κανένα κανένας τώρα. Ωράριο ότι μου καπνίσει ο ένας, άνευ ωραρίου ο άλλος? Ανευ ωραρίου γενικώς κι όποιος δεν γουστάρει σπίτι του. Σύνταξη ο ένας στα 45 κι ο άλλος στα 65? Στα 65 στα 70 όλοι κι αν... Μισθοί ένα κουστούμι για όλους χιλιοφθαρμένο κι άχρηστο και πάμε.


Το ζητούμενο λοιπόν από ότι καταλάβαμε δεν ήταν να υπάρξει μια ισορροπία που όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν μια αξιοπρεπή δουλειά και εκείνοι που υπέρβαλαν νομίζοντας ότι είναι καφενείο η δουλειά να διορθωθούν. Το ζητούμενο ήταν να γίνει ένα γενικό ξεκαθάρισμα και να σταθεροποιηθούν τα πράγματα στο κατώτερο επίπεδο. Εκείνο του εκβιαζόμενου μισθοσυντήρητου της πλάκας που κάθε μέρα φοβάται τι θα απογίνει και κάνει κωλοτούμπες για να κρατήσει ένα άθλιο μεροκάματο υποκύπτοντας σε κάθε δυντό εκβιασμό ή εξευτελισμό, έχοντας μόνη ελπίδα το αφεντικό που θα του τύχει να μην είναι πολύ μεγάλο καθίκι αλλά να έχει και ένα κάτι ανθρωπιας...


Εννοείται αυτός που την έχει πατήσει από χέρι είναι ο ιδιωτικός γιατί ο δημόσιος που χάνει τώρα δώρα, επιδόματα, ανέσεις και θα βρεθεί και στο δρόμο (αρκετές χιλιάδες) και θα αγωνιά για σύνταξη στα 65+ και χωρίς παχυλά εφάπαξ, πέρασε τουλάχιστον και μια εποχή καλοπέρασης. Ο ιδιωτικός το πήγε μονοκόματα και τώρα η μόνη ευχαρίστηση είναι να βλέπει και τους άλλους να καταντάνε σαν κι αυτόν.. Ξεφτίλα....


Αυτό εννοούν λοιπόν τα μεγάλα κεφάλια και το παίζουν συμαζευτές των τεμπέληδων ελλήνων. Αυτό που περιμένω να δω όμως είναι αν ξεβολευτούν όλοι και συνειδητοιήσουν επί τέλους πως είναι να είσαι στο πάτο και όχι στον αφρό, θα το βιώσουν έτσι ήσυχα?  Γιατί με την ανεργία που θα φθάσει στα ουράνια και τους υπόλοιπους να δουλεύουν σε επίπεδο τριτοκοσμικών αποικίας, πολλοί θα πρέπει να μάθουν έναν εντελώς νέο τρόπο ζοής που δεν έχει καμιά γοητεία και καμιά προοπτική.


Δημιουργώνται οι ιδανικές συνθήκες για να νοιώσει επί τέλους η πλειοψηφία τι σημαίνει εκμετάλλευση και απανθρωπιά. Για να δούμε θα επιλέξουμε να είμαστε σκλάβοι τελικά ή θα γίνει η οργή μας ποτάμι? Τι πιστεύω προσωπικά? Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Παρακολουθώ όπως και πολλοί άλλοι την αγοραπωλησία να συμβαίνει χωρίς να κινείται βλέφαρο και περιμένω να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει η ανεκτικότητα ενός λαού που τα χάνει όλα.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ηθική ο διευθυντής του Νουβέλ Οµπζερβατέρ Ζαν Ντανιέλ παραδίδει στην ανθρωπότητα µια «αριστερή ηθική».




Εχει γίνει αυτό που ο Καµύ θα αποκαλούσε «ριζοσπάστης µεταρρυθµιστής». Τρέφει τη φιλοδοξία να φτάσει σε µια «ευτυχία χωρίς υπερβατικότητα», όπως θα έλεγε ο Σπινόζα. Στα 91 του, ο διευθυντής του Νουβέλ Οµπζερβατέρ Ζαν Ντανιέλ παραδίδει στην ανθρωπότητα µια «αριστερή ηθική».

1) ∆εν θέλω να αλλάξω τον κόσµο· θέλω να τον µεταρρυθµίσω.

2) Ο προηγούµενος αιώνας θα έπρεπε να µας έχει πείσει να δυσπιστούµε απέναντι σε όλες τις επαναστάσεις, να κατανοούµε όλες τις αντιστάσεις και να αγκαλιάζουµε το µεταρρυθµιστικό πνεύµα.

3) Η έκρηξη των δογµάτων και των ιδεολογιών θα έπρεπε να µας έχει καταδικάσει στη σεµνότητα και σε µια πραγµατική λατρεία των σύνθετων καταστάσεων. Σε ό,τι µε αφορά, έχω αποφασίσει να ενδιαφέροµαι πάντα για τους λόγους που έχουν όσοι διαφωνούν µαζί µου.

4) Η σοφία έγκειται στο να µην κάνεις ποτέ διάκριση ανάµεσα στις έννοιες της ελευθερίας και της ισότητας. Η πρώτη χωρίς τη δεύτερη οδηγεί στη ζούγκλα των ανταγωνισµών. Η ισότητα χωρίς την ελευθερία οδηγεί στην οµοιοµορφία και την τυραννία. ∆εν πρέπει επίσης να κάνεις διάκριση ανάµεσα στη µέριµνα για τη δηµιουργία πλούτου και τη µέριµνα για την κατανοµή του. Ο στόχος κάθε δηµιουργίας είναι ο άνθρωπος.

5) Με την έννοια αυτή, το χρήµα δεν είναι τίποτα παραπάνω από το σύµβολο ενός εµπορεύµατος και το εργαλείο που χρησιµεύει για την καλύτερη κυκλοφορία του.

6) Σύµφωνα µε τον Μαρξ, η βία είναι αποτέλεσµα της µετάβασης από τη µια εποχή στην άλλη, όπως συνέβη στη διάρκεια της µετάβασης από τον φεουδαρχισµό στον καπιταλισµό. Μόνο σε αυτή την περίπτωση η βία είναι προοδευτική, ή ακόµη και επαναστατική.

7) Παρά ταύτα, ένας «αναπόφευκτος και ταυτόχρονα αδικαιολόγητος» πόλεµος µπορεί να είναι αναγκαίος για λόγους αυτοάµυνας. Πρέπει όµως να κηρύσσεται µόνο ως έσχατο µέσο, αφού έχουν αποκλειστεί όλες οι άλλες λύσεις.

8) Στη µοίρα ενός θύµατος δεν είναι γραµµένο ότι θα είναι πάντοτε θύµα. Μετά την απελευθέρωσή του, µπορεί να µετατραπεί σε δήµιο.

9) Από την παιδική µου ηλικία έµαθα να θεωρώ τον εξευτελισµό ένα από τα χειρότερα δεινά της ανθρωπότητας.

10) Υπάρχουν πολλοί τρόποι να µην παραιτηθείς µπροστά στις δυστυχίες της ζωής και τις κατάρες των ανθρώπων. Μπορεί να θεωρείς ότι «η ζωή δεν είναι τίποτα, αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή» (Μαλρώ). Οτι «δεν πρέπει να αναζητείς τον Θεό σε κανένα άλλο µέρος από όλα τα µέρη» (Ζιντ). Οτι µόνο ο θαυµασµός που µετατρέπεται σε αγάπη µπορεί να µας εµποδίσει να θεωρούµε ότι «η ζωή είναι ένα θορυβώδες και παθιασµένο παραµύθι που το διηγείται ένας ηλίθιος και δεν σηµαίνει τίποτα» (Σαίξπηρ). Ετσι κι αλλιώς, όπως λέει µεγαλειωδώς ο Φρανσουά Τσενγκ, «όλες οι κρίσεις, όλες οι λατρείες και όλες οι τελετές µπορούν να εξαφανιστούν, εκτός από µία, την Οµορφιά»

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Η ψυχή

http://dialecticmaterialism.wordpress.com/                                                                                                     Η έννοια “ψυχή” είναι μια καθαρά ιδεαλιστική έννοια, η οποία όμως έχει ριζώσει πολύ καλά μέσα στη συνείδηση των ανθρώπων στο σήμερα. Μπορεί κάποιος να πειστεί ότι δεν υπάρχουν θεοί, αλλά πιο δύσκολα πείθεται ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε “ψυχή”. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε;
Η ψυχή κατ’ αρχήν, έτσι όπως την καταλαβαίνει ο περισσότερος απλός κόσμος που ακολουθεί κάποια θρησκεία, είναι κάτι λίγο-πολύ παρόμοιο με το πνεύμα. Όπως χωρίζουμε τον άνθρωπο σε σώμα και πνεύμα, έτσι λέμε και σώμα και ψυχή. Βλέπουμε λοιπόν μια πρώτη εξήγηση του χωρισμού του ανθρώπου στο υλικό – φθαρτό σώμα και στην άυλη και αιώνια ψυχή. Η ψυχή είναι εκείνο το μέρος του ανθρώπου που μένει ακόμα κι όταν ο άνθρωπος πεθάνει βιολογικά. Εδώ βλέπουμε έναν υποσυνείδητο φόβο που έχει ο άνθρωπος μπροστά στο θάνατο, η καλύτερα μπροστά στην ανυπαρξία. Σκεφτείτε το λίγο, η σκέψη ότι θα πεθάνουμε αλλά κατά κάποιο τρόπο η “ενέργεια” αυτή που μας κινητοποιεί θα συνεχίσει να υπάρχει, θα απεγκλωβιστεί απ’ το σώμα που ήταν “παγιδευμένη” και θα πετάξει, ενδεχομένως σε κάποιο άυλο μεταθανάτιο τόπο (παράδεισος, κόλαση), ή μπορει να περιφέρεται σ’ αυτόν τον κόσμο απλά βλέποντας, παρατηρώντας το τι γίνεται, χωρίς να μπορεί να παρέμβει στα πράγματα. Αν φανταστούμε τον εαυτό μας μόνο σαν “ψυχή”, χωρίς το σώμα, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της εικόνας είναι ότι θα μπορούμε να βλέπουμε, να ακούμε αλλά θα είμαστε απαλλαγμένοι από άλλες ιδιότητες του σώματός μας: δεν θα νιώθουμε πόνο, θα πετάμε, δεν θα κρυώνουμε ή ζεσταινόμαστε, δεν θα είμαστε όμορφοι ή άσχημοι κλπ. Αυτό είναι στην ουσία μια ιδανική κατάσταση του εαυτού μας, ο τέλειος εαυτός μας, ή αλλιώς ο εαυτός μας χωρίς προσωπικότητα.
Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ την ανυπαρξία; διότι όλα όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο έρχονται από τις δυο πιο χαρακτηριστικές αισθήσεις του “τέλειου” εαυτού μας, της όρασης και της ακοής. Βλέπουμε τον κόσμο, διαβάζουμε, ακούμε ομιλίες, ήχους, μουσική. Έτσι καταλαβαίνουμε τον κόσμο και η σκέψη ότι κάποια μέρα θα πάψουμε να αισθανόμαστε, να καταλαβαίνουμε και ότι θα είμαστε μέσα σε έναν ύπνο δίχως όνειρα, χωρίς αίσθηση του χώρου και του χρόνου μας τρομάζει. Οι αισθήσεις μας μας κρατάνε σε επαφή με την ύπαρξη τη δική μας και των άλλων πραγμάτων γύρω μας.
Η όραση περισσότερο, η ακοή λιγότερο και η όσφρηση ακόμα λιγότερο λειτουργούν από μόνες τους εφόσον τα μάτια μας στον ξύπνο είναι ανοιχτά, τα αυτιά μας και η μύτη μας είναι διαρκώς ανοιχτά και δέχονται ερεθίσματα συνεχώς, χωρίς να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια. Η αφή από την άλλη όμως, χρειάζεται μεγαλύτερη συνειδητή προσπάθεια, να πιάσουμε, να αγγίξουμε, να ψηλαφίσουμε κάτι για να το καταλάβουμε καλύτερα. Η αφή είναι η κατεξοχήν αίσθηση της εργασίας, που τα πρώτα χρόνια του ανθρώπου ήταν μόνο χειρωνακτική. Ας πούμε ότι ο βαθμός “υλικότητας” της αφής είναι πιο μεγάλος από τις άλλες. Γι αυτό όταν θέλουμε να πούμε κάτι το οποίο είναι αναμφισβήτητο, λέμε ότι είναι “χειροπιαστό”, επειδή η αφή είναι η απόλυτη απόδειξη ότι κάτι υπάρχει πραγματικά, ενώ τα μάτια και τ’ αυτιά μας μπορεί να μας ξεγελάνε.
Την ψυχή την τοποθετούμε ασυναίσθητα, κάπου μέσα στο σώμα μας και κυρίως μέσα στο στήθος. Όταν αναφερόμαστε στην ψυχή μας ακουμπάμε συνήθως το στήθος μας κάτι που μας οδηγεί στο να τη θεωρούμε κάτι κοντινό με την αφηρημένη σημασία της “καρδιάς”, όχι του οργάνου του σώματός μας που χτυπάει, αλλά ως το μέρος του σώματός μας όπου είναι αποθηκευμένα τα συναισθήματά μας: χαρά, λύπη, θυμός, γαλήνη και άλλα. Τα συναισθήματά μας έχουν επίσης πολύ ισχυρή επίδραση επάνω μας, διότι τα αισθανόμαστε χωρίς προσπάθεια, σε αντίθεση με το λογικό μυαλό, το οποίο το χρησιμοποιούμε συνειδητά για να εξετάσουμε ένα ζήτημα λογικά, με το μυαλό μας.
Στον τέλειο, τον ιδανικό εαυτό μας, την “ψυχή” που αιωρείται, όλα τα συναισθήματά μας πιστεύουμε ότι τα έχουμε ακριβώς όπως και στο σώμα μας. Γνωρίζουμε φυσικά από τη βιολογία και την ιατρική ότι τα “συναισθήματα” είναι καθαρά οργανικές καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την αντίδραση του οργανισμού μας σε εξωτερικά ερεθίσματα. Η χαρά, η αγάπη, η απόλαυση, τα θετικά συναισθήματα γενικά προκαλούνται όταν τα εξωτερικά ερεθίσματα προάγουν την υγεία, δηλαδή την καλή λειτουργία του σώματός μας. Το μίσος, η οργή, η λύπη προκαλούνται επειδή συμβαίνουν καταστάσεις που καταπονούν το σώμα μας και την υγεία μας (και εννοούμε και την ψυχολογική).
Η ψυχή με λίγα λόγια λοιπόν είναι τα συναισθήματά μας και οι “ανώτερες” αισθήσεις μας χωρίς το σώμα. Δεν μπορούν όμως να υπάρξουν από μόνες τους οι αισθήσεις και τα συναισθήματα, χρειάζονται το σώμα για να εκδηλωθούν.
Μια κάπως πιο θεολογική άποψη που υπάρχει περισσότερο στις θρησκείες της Ασίας (Ινδουισμός, Βουδισμός, Τζαϊνισμός) υποστηρίζει ότι η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι ένα κομματάκι του υπέρτατου θεού, όλοι δηλαδή είμαστε καμωμένοι από θεό κι όταν πεθάνουμε, ξαναενωνόμαστε με την αρχική μας ουσία. Μια πιο προχωρημένη ακόμα άποψη είναι ότι η ψυχή του κάθε ατόμου είναι ένα μικρό τμήμα μιας “παγκόσμιας” ψυχής, ενός παγκόσμιου πνεύματος όπως αυτό που περιέγραφε ο Χέγκελ, και μετά το θάνατό μας επιστρέφει εκεί.
Τελευταία, η εξέλιξη αυτής της άποψης είναι μια “ντροπαλή” υλιστική ερμηνεία. Ότι δηλαδή η ψυχή είναι ένα κομμάτι της ενέργειας του σύμπαντος, της ενέργειας που κρατάει τον άνθρωπο ζωντανό. Όταν αυτή η ενέργεια εξασθενίσει πολύ (μετατραπεί δηλαδή σε θερμότητα που είναι η πιο απλή μορφή ενέργειας που υπάρχει και δεν μπορεί να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο) ο άνθρωπος πεθαίνει. Η ψυχή εδώ δηλαδή εμφανίζεται σαν ένα κομμάτι της ενέργειας του σύμπαντος.
Ακόμα κι αυτή η τελευταία προσέγγιση της ψυχής, δεν μας εξηγεί γιατί στην ιστορική του πορεία ο άνθρωπος “χώρισε” τον εαυτό του σε σώμα και ψυχή; Από διαλεκτική υλιστική άποψη, τι εξήγηση μπορούμε να δώσουμε;
Μια και είδαμε ότι η ψυχή συνδέεται σαν έννοια σε όλες τις περιπτώσεις με το θεό, άρα και τη θρησκεία, αρκεί να καταλάβουμε το μηχανισμό δημιουργίας της θρησκείας.
Τα πρώτα χρόνια του ανθρώπου δεν υπήρχαν θρησκείες αλλά προ-θρησκευτικές συμπεριφορές. Ο σοφός άντρας της φυλής, που κατείχε τη γνώση που εξασφάλιζε επιβίωση στη φυλή, ήταν και ο “πνευματικός” ας πούμε αρχηγός, ο “σοφός”, ο “πρεσβύτερος”. Πράγμα πολύ λογικό αφού σαν παλιότερος, είχαν δει πολλά τα μάτια του. Αυτός κατείχε και τη γνώση π.χ των εποχών, του χρόνου καρποφορίας των δέντρων, ή την εποχή που το κυνήγι αφθονούσε κλπ. Τη γνώση αυτή την αποκτούσε πολύ λογικά, παρατηρώντας τη φύση. Η γνώση αυτή του έδινε ισχύ και εξουσία, και την περνούσε στα παιδιά του, κληροδοτώντας έτσι την ισχύ και την εξουσία κι έτσι εξηγείται η κληρονομικότητα στους μεταγενέστερους αυτοκράτορες και βασιλιάδες.
Όταν πέθαινε ο σοφός, οι υπόλοιποι της φυλής του έβρισκαν τρόπους για να “προσπεράσουν” το τραγικό γεγονός του θανάτου του, θεωρούσαν ότι οι σκέψεις του μεταφέρονταν στο ραβδί που κρατούσε, ή στο σκυλί που τον ακολουθούσε, ή στο δέντρο στη σκιά του οποίου καθόταν. Η φυλή του έτεινε να λατρεύει τα αντικείμενα αυτά κι αυτό ονομάζεται “τοτεμισμός”, “τοτέμ” είναι το “ιερό” αντικείμενο που συνδέεται με τον σοφό. Επίσης απέφευγαν π.χ να σκοτώσουν το σκυλί που ακολουθούσε το σοφό, ή να κόψουν τους καρπούς από το δέντρο στου οποίου τη ρίζα καθόταν ο σοφός (κατάλοιπο αυτής της συμπεριφοράς είναι κι ο μύθος του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, απ’ το οποίο δεν έπρεπε να φανε οι πρωτόπλαστοι) από φόβο μη χαθούν αυτές οι ιδιότητες του αρχηγού. Αυτό ονομάζεται “ταμπού”.
Με απλά λόγια, οι πρώτοι άνθρωποι λάτρευαν τον αρχηγό τους όσο ζούσε επειδή είχε τη γνώση και έλεγχε τις παραγωγικές δυνάμεις της τότε πρωτόγονης κοινωνίας, αλλά τον λάτρευαν και μετά τον θάνατό του. Κι επειδή δεν υπήρχε πια η φυσική του παρουσία, λάτρευαν τα αντικείμενα που σχετιζόταν μ’ αυτόν. Η “ψυχή” του, οι σκέψεις του και η σοφία του δηλαδή, εξακολουθούσαν να υπάρχουν και μεταφέρονταν απ’ το σώμα στα αντικείμενα. Η προ-θρησκευτική αυτή συμπεριφορά ονομάζεται ανιμισμός, η οποία σε βάθος χρόνου γινόταν και προγονολατρεία.
Ένα επιπλέον στοιχείο που κάνει πιο έντονο το φόβο του θανάτου είναι η αποκρουστική εικόνα του πεθαμένου ανθρώπου. Ο νεκρός που σαπίζει και αλλοιώνεται τελείως η εικόνα του προκαλούσαν την αηδία, την αποστροφή προς το θάνατο. Γι αυτό και τους έθαβαν τους πεθαμένους, για να αποφύγουν την εικόνα αυτή που τους έκανε να νιώσουν όχι μόνο ανασφάλεια για την απώλεια του ανθρώπου που εμπιστεύονταν και σέβονταν σαν αρχηγό, αλλά και για να μην τους θυμίζει τη δική τους μοίρα.
Η “ψυχή” λοιπόν σαν έννοια, δημιουργήθηκε από την ανάγκη του ανθρώπου διατηρήσει τη γνώση και τη σοφία, που τότε άρχισαν να γίνονται εργαλεία επιβίωσης.
Σήμερα που αναπτύχτηκε τόσο πολύ η παραγωγή και οι παραγωγικές μέθοδοι, η ανθρωπότητα συνολικά τείνει να ξεπεράσει αυτές τις αντιλήψεις. Ωστόσο, το πιο βασικό στοιχείο που γεννά και συντηρεί τέτοιες ιδεαλιστικές αντιλήψεις, έτσι όπως εξερευνήσαμε την έννοια ιστορικά, είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, ότι δηλαδή ο χωρισμός των ανθρώπων σε τάξεις με βάση το τι έχει ο καθένας στην ιδιοκτησία του, αντανακλάται αναγκαστικά και στον τρόπο σκέψης του αλλά και το πώς ερμηνεύει τον κόσμο. Εκεί οφείλεται και η ύπαρξη αυτών των εννοιών, θεός, ψυχή, πνεύμα.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες