Κάποτε, είκοσι χρόνια πριν, ξυπνούσα στις έξι το πρωί για να ετοιμαστώ προκειμένου να πάρω το μαθητικό λεωφορείο να παω στο γυμνασιο

http://www.gwstr.gr/node/464                                                     Μαθησιακές Δυσκολίες

Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να γράψω κάτι, για πρώτη φορά, που δεν σχετίζεται με το περιβάλλον.

Κάποτε, είκοσι χρόνια πριν, ξυπνούσα στις έξι το πρωί για να ετοιμαστώ προκειμένου να πάρω το μαθητικό λεωφορείο από το Σαραντάπορο (έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε άλλο λεωφορείο που να μετακινεί τους κατοίκους του χωριού στην Ελασσόνα, το οποίο θα ξεκινούσε από το χωριό κι όχι από τη στάση που βρισκόταν δυο χιλιόμετρα έξω από αυτό) και να είμαι στις 7:30 στο Λυκούδι, όπου είχα μια ώρα μέχρι να ξεκινήσει το μάθημα στο Γυμνάσιο. Στην πραγματικότητα ήταν μια ώρα κρύα, καθώς ο ήλιος στο Λυκούδι εμφανίζεται μετά τις 8:30. Πηγαίναμε τόσο νωρίς γιατί το λεωφορείο έπρεπε να συνεχίσει για την Ελασσόνα, αφού είχε μέσα και τους μαθητές του Λυκείου. Θα αναρωτιέστε κάποιοι, αν η απόσταση Λυκουδίου - Ελασσόνας είναι μία ώρα!!! Όχι... είναι περίπου 15 - 20 λεπτά με το λεωφορείο... αλλά κάποιες χρονιές έπρεπε το λεωφορείο να πάρει και τα παιδιά του Δρυμού!!! Άλλες πάλι χρονιές, όταν η μεταφορά γινόταν με λεωφορεία των ΚΤΕΛ, έπρεπε το λεωφορείο να είναι στην Ελασσόνα στις 8:00 γιατί είχε δρομολόγιο.

Όταν, λοιπόν, "μεγάλωσα κι εγώ" και πήγα στο Λύκειο, έφτανα στην Ελασσόνα στις 8:00. "Αλήτευα" μέχρι τις 8:30, παρακολουθούσα τα μαθήματά μου μέχρι τις 14:00, πήγαινα να φάω "υγιεινά" (ένας γύρος ή ένα μπιφτέκι ήταν το μεσημεριανό μας) και στη συνέχεια πήγαινα στο φροντιστήριο (2α και 3η Λυκείου). Από το φροντιστήριο σχολούσα 18:30-19:00 αλλά δεν είχε λεωφορείο κι έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 20:00 για να πάρω το λεωφορείο της γραμμής για Κοζάνη, που θα έφτανε στη στάση του χωριού περίπου στις 20:45. Αρκετές φορές, κάποιος μας περίμενε από τους γονείς μας με το αυτοκίνητο αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να ανεβούμε τα δύο ανηφορικά χιλιόμετρα, για να φτάσουμε στο σπίτι μας στις 21:00, να φάμε και να διαβάσουμε για την άλλη μέρα!!!!!

 

Είκοσι χρόνια μετά, βλέπω, πως κάποιοι, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα για το πόσο δύσκολα μορφώνονται και μεγαλώνουν κάποια παιδιά, αποφασίζουν να μεταφέρουν αυτές τις δυσκολίες σε ακόμα μικρότερες ηλικίες (μιας και τα παιδιά τους δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα), κλείνοντας τα Δημοτικά Σχολεία καθώς είναι «οικονομικά ασύμφορα». Και οι γονείς αυτών των μικρών παιδιών (Δημοτικό - έξι έως δώδεκα χρονών), οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αυτοί που πριν είκοσι χρόνια ζούσαν αυτά που μόλις σας περιέγραψα, θα πρέπει τώρα να αποφασίσουν αν θα μείνουν στο χωριό ή αν θα πάνε σε κάποιο αστικό κέντρο, καθώς μόνο αυτοί ξέρουν τι πρόκειται να τραβήξουν τα παιδιά τους, αφού το έχουν ζήσει και οι ίδιοι.

  Το ίδιο βέβαια που συμβαίνει στο Σαραντάπορο Ελασσόνας, συμβαίνει και σ’ άλλα χωριά του Δήμου Ελασσόνας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.

εμεις απο ακρη ειχαμε μαζι με ολα αυτα το βιτσιο του παλιομ.....κα οδηγου οποιον δεν συμπαθουσε να τον κατεβαζει και τρεχοντας σχεδον 3 km να πετα τις πετρες απο το δρομο [ατιμα κατσικια]που ειχε καθε μερα
ο χουντοπαλιομαλακοβλακας kai το χειμωνα οταν εκλεινε ο δρομος ποδαροδρομο εως το χωριο κανονικα ασκησεις [μαλλον ο τυπος αφου προσπαθουσε πληρωνοταν εστω και αν δεν πηγαιναμε σχολειο]γαματα αλλα τουλαχιστον γιναμε ανθρωποι και οχι ζωα οπως εμειναν καποιοι