Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ.
Αναλύσεις και ξανά αναλύσεις αυτές τις μέρες για το πως ακριβώς εμφανίστηκε όλος αυτός ο μέχρι πρότινος κοιμισμένος και αδιάφορος για τα κοινά κόσμος στις πλατείες και μάλιστα με ένα τρόπο ιδιαίτερα τσαντισμένο και μαζικό.
Ας το πούμε με απλά λόγια. Ζούμε σε ένα σύστημα που ονομάζεται κέρδος. Όλα γίνονται για το κέρδος. Μέσα σε αυτό το σύστημα είναι λογικό πως οι συνειδήσεις διαβρώνονται, ο πολίτης μαθαίνει από τη γέννησή του να παλεύει για αυτό ακριβώς το κέρδος και όλα ισοπεδώνονται κάτω από την ασταμάτητη κούρσα της καλοπέρασης.
Σκεφτείτε λοιπόν ένα κατά τα άλλα φιλήσυχο οικογενειάρχη ο οποίος όμως μέσα του έχει βίτσια που θέλει να το ικανοποιήσει. Βρίσκεται μπροστά του μια πουτάνα και του τα κάνει όλα. Όσο καιρό την έχει λέει ψέματα στην οικογένεια, βρίσκει τρόπους να κλέβει από το εισόδημα και να της κάνει δωράκια, ξενυχτάει στα σκυλάδικα μαζί της και εγκαταλείπει το σπίτι, κοιτάζει να κλέψει για να αγοράσει μια ωραία φωλίτσα για να πηδάει με την ησυχία του και άλλα φαιδρά.
Και ξαφνικά η πουτάνα δεν του κάθεται πια. Δεν του ικανοποιεί τα βίτσια και όχι μόνο αρχίζει και του λέει κάτι παλαβά, να κάνουμε οικονομίες να ανοίξουμε ένα σπιτικό να συμμαζευτούμε γενικότερα και να σφίξουμε τα ζωνάρια, και να περιορίσουμε και το αχαλίνωτο σέξ! (γιατί αρχίζει να το παίζει και καλόγρια)
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που πατάει πάνω στον άκρατο πλουτισμό όσων καταφέρουν πατώντας ακόμα και πάνω σε σωρούς από πτώματα να κερδίσουν από τους μηχανισμούς αγοράς και σε οπαδούς – πολίτες που τον ακολουθούν είτε γιατί έχουν άμεσο κέρδος είτε γιατί έχουν προοπτική κέρδους. Σε αυτό το άψυχο και χωρίς πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, η οποιουδήποτε είδους ηθική σύστημα, ο λόγος ύπαρξης είναι «η πάρτη μου που περνάει καλά» η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, το γαμάω και δέρνω τους υπόλοιπους και λογαριασμό δεν τους δίνω.
Είναι η παιδική χαρά της διαφθοράς, της μίζας, της τοκογλυφίας, των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, της άκρατης παραγωγής, του άπληστου πλουτισμού, του κράτους και των πολιτών που διακατέχονται μόνιμα από το σύνδρομο των χρυσοθήρων.
Η έννοια λοιπόν του καπιταλισμού στα απλά λαϊκά επίπεδα είναι η πουτάνα που ικανοποιεί τα βίτσια. Αν δεν σου κάθεται πλέον η καπιταλιστική πουτάνα τι ακριβώς τη χρειάζεσαι. Για να πληρώνεις τα χρέη στο νταβατζή χωρίς νάχεις κοκό?
Φυσικά και όλοι ήταν μέσα στη καλή χαρά να ζουν και να αφήνουν τους άλλους να πεθαίνουν. Φυσικά μερικά εκατομμύρια κορμιά θυσιάστηκαν και βρίσκονται κάτω από το χώμα για να τους φωνάξουν πως μια άλλη ζωή είναι αυτή που αξίζει, άλλες ιδέες είναι αυτές που πρέπει να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας, πως οι κοινωνίες πρέπει να πάψουν να είναι πλέον τόσο αδυσώπητα τυφλές στην ανθρώπινη δυστυχία, στην ανισότητα, στον εξευτελισμό του ανθρώπου από τον άνθρωπο, στη δολοφονία των ανθρώπων από ανθρώπους.
Και φυσικά πέρα έβρεχε. Αφού μαζί με το καλό κρεβάτι είχε φύγει και κάθε έννοια συνείδησης , κάθε ίχνος ηθικής. Οι πατρίδες και οι λαοί τους έχουν αρχίσει να ανταλλάσσονται με αγοραπωλησίες στις διεθνείς κερδοσκοπικές λέσχες εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε. Ξυπνήσαμε στο τελικό στάδιο ξεπουλήματος.
Η ουσία όμως του θέματος είναι ακριβώς αυτή. Ο καπιταλισμός μέσα στην άπληστη και τυφλή κούρσα του έφτασε στα όριά του. Σταμάτησε να κάνει καλό κρεβάτι και να απλώνει μπιχλιμπιδάκια μπροστά στα μάτια των ιθαγενών. Έχει περάσει σε ένα πρωτόγνωρο και απίστευτα στυγνό επιθετικό στάδιο όπου σαρώνει τα πάντα ακόμα και τους υπηρέτες του. Ακόμα και τα πιστά σκυλιά του τα ανεβάζει στην εξουσία και τα γκρεμίζει ανάλογα με τα κέφια και τα βίτσια μια κάστας διεφθαρμένων κερδοσκόπων που στην οπτική τους όλη η ανθρωπότητα είναι μικρά φέουδα δικαιοδοσίας τους και οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα συνδικάτα, όλοι οι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς επιβάλλεται να είναι το υπηρετικό τους προσωπικό.
Οι πρώην αδιάφοροι και νυν αγανακτισμένοι κατεβαίνουν και γεμίζουν τις πλατείες φωνάζοντας κλέφτες γιατί γνωρίζουν πολύ καλά το σύστημα και γνωρίζουν τι ακριβώς συμφωνίες είχαν κάνει μαζί του για να το συντηρούν. Τι συμβόλαια είχαν υπογράψει μαζί του για να ανταλλάξουν τις συνειδήσεις τους. Κανένας δεν ενέδωσε στο ξεπούλημα του εαυτού του χωρίς να έχει μπροστά του καλά ανταλλάγματα (στα προσωπικά του μέτρα και σταθμά)
Ίσως μέσα στην απληστία τους και τα νούμερα που κοιτάνε στους πίνακες των χρηματιστηρίων αυτοί οι κερατάδες δεν αντιλήφθηκαν ένα πολύ σοβαρό πράγμα. Πως όπως ακριβώς εκείνοι είναι στυγνοί και αδιάφοροι για τη τύχη των λαών προκειμένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, έτσι και οι λαοί θα γίνουν στυγνοί και αδιάφοροι για τη δική τους τύχη προκειμένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους.
Το συμβόλαιο όταν σπάει, σπάει κι από τις δυο μεριές.
Στις πόλεις της Ελλάδας αυτές τις μέρες φτιάχτηκε το προζύμι. Είτε συνεχίσει ο κόσμος να κατεβαίνει είτε σταματήσει το προζύμι έχει ήδη γίνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει στο ζύμωμα. Ποια χέρια θα αγκαλιάσουν όλη αυτή την οργή, πόσο γρήγορα μπορούν να ανασυνταχθούν οι διάφορες αποχρώσεις για να κυριαρχήσει το δικό τους χρώμα στις πλατείες. Γιατί είναι αφελές να πιστεύουμε πως όλοι αυτοί οι πολίτες είναι απλά πρόβατα σερνόμενα χωρίς στόχο και κάποιες συγκεκριμένες ιδέες μέσα στο μυαλό τους.
Η κοινή ιδέα είναι πως μας πήραν τα σώβρακα. Και κανένας δεν ξεπουλήθηκε για να μείνει στο τέλος γυμνός. Κοινή αντίληψη είναι πως το ήσυχο μαντρί που είχαμε μάθει να ζούμε μέχρι τώρα δεν υπάρχει πια. Τα κάγκελα σπάσανε, οι φύλακες έχουν πάει βόλτα και τα πρόβατα πρέπει να αντιμετωπίσουν τους λύκους μόνα τους. Το νοιώθουμε το ξέρουμε. Κι η κυρία δημόσια υπάλληλος που μέχρι πριν νόμιζε πως έχει πιάσει το πάπα από τα.... το ξέρει τώρα πως είναι μηδέν στο σύστημα. Μεγάλες κατηγορίες καλοβαλμένων πολιτών ανακαλύπτουν μόλις πως είναι μηδέν στο σύστημα.
Όταν ο Λένιν φώναζε «ο καπιταλισμός θα παράγει το σκοινί που θα τον κρεμάσει» δεν έλεγε μια φρασούλα εντυπωσιασμού της στιγμής για τα πλήθη. Ήταν μια κουβέντα που όλη μου τη ζωή υπήρχε μέσα μου και σκεφτόμουν πόσο μακρινά στο μέλλον θα ξεπετιόταν αυτή η αλήθεια. Ίσως και να μην πρόφταινα να τη δω. Σήμερα είναι πιο κοντά παρά ποτέ.
Άσχετα από το τι πιστεύει κάποιος, αν είναι δεξιός, αριστερός, φασίστας, αναρχικός ή οτιδήποτε άλλο, υπάρχουν ιστορικές αλήθειες που είναι καθορισμένες γιατί βγαίνουν μέσα από ένα μεγάλο και εμπνευσμένο οραματισμό των όσων θα έρθουν.
Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Δεν ξέρουμε ίσως κανείς από εμάς που κατεβήκαμε κάτω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της ιστορίας. Αυτό θα το καθορίσουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα αφουγκραστούν καλύτερα τα νοήματα των καιρών, και θα τα κάνουν δουλειά, για να φέρουν στο μέρος τους όλο αυτό το κόσμο. Η επόμενη μέρα μπορεί να είναι μια λαϊκή επανάσταση, μια δικτατορία, ένας εμφύλιος, ένας γενικευμένος πόλεμος ή μια γενικευμένη ανατροπή. Μπορεί να υπάρξουμε ξανά σαν δημοκρατίες ή να βρεθούμε να είμαστε άνθρωποι των σπηλαίων. Μπορεί να γίνει η αποκάλυψη ή διάφορες αποκαλύψεις μαζί. Στη παγκόσμια σκακιέρα παίζονται όλα αυτή τη στιγμή και με το πιο σκληρό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου