Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο μεταμοντέρνος Μεσαίωνας ........ Θα διαθέτει και κολαστήριο και καθαρτήριο. Μόνον ο παράδεισος δεν θα φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα.

 
 Να μιλήσουμε για μια ταινία;
Μια ταινία που τα πλάνα της γυρίζονται χρόνια τώρα και δεν μπορούμε να την ολοκληρώσουμε.


Το σενάριο, οι ρόλοι, τα γυρίσματα,το θέμα που διαπραγματεύεται,οι πρωταγωνιστές και θεατές..................

Πάμε να μπούμε στο κλίμα των γυρισμάτων ας πούμε για κάποια πλάνα.


Μια μέρα,  από το πρωί αξημέρωτα.

Ντρινννννν...........

Και ανοίγεις τα μάτια έχεις πάθει όβερ ντόουζ.

Που είμαι, που βρίσκομαι, από που έρχομαι και που πάω...και όταν απαντήσεις τα βαθιάς φιλοσοφικής αξίας ερωτήματα, κάνεις κλικ ανοίγεις την τηλεόραση, κάνεις  άλλο ένα κλικ και κοιτάς την ώρα. 

5 το πρωί και σηκώνεις το τηλέφωνο. 

Δεν περιμένεις να μιλήσει κανείς ξέρεις ποιος είναι, ούτε καν καλημέρα δεν λες απλά: 

"Είμαι έτοιμος σε 10΄" λες και ήδη έχεις φορέσει το παντελόνι.

Φοράς και το πουλόβερ από πάνω καθώς πηγαίνεις στην κουζίνα και κάνεις κλικ στον βραστήρα.

Τι σου είναι ο καπιταλισμός όλα μ΄ενα κλικ.

(Μ΄ένα κλικ και ο εφιάλτης που ζεις σήμερα).

Ανακατεύεις τον καφέ με μπόλικη ζάχαρη παρακαλώ, έχεις μπροστά σου άλλα 6΄!

Κάθεσαι αναπαυτικά ανάβεις τσιγάρο και, απολαμβάνεις τις πρώτες γουλιές μπας και ξυπνήσεις.

Χθες μέχρι αργά τη νύχτα με το τηλέφωνο, για να γίνουν όλες οι ειδοποιήσεις.

Παγωνιά έχει έξω. Κοιτάς γύρω σου, το μπουφάν, το κασκόλ, τα σπορτέξ μην πας και με τις παντόφλες....το πορτοφόλι, τα κλειδιά,τα τσιγάρα,  όλα εντάξει.Έτοιμος!

Το τσιγάρο δεν έχει ακόμη τελειώσει, σιγοπατάς μην ξυπνήσεις και όλους τους άλλους.

Ο μικρός κοιμάται. Τον σκεπάζεις καλύτερα, ο "αφέντης" κοιμάται και αυτός ακόμη και καλά κάνει. Σήμερα δεν είναι η σειρά του.

Ξεκλειδώνεις, ανοίγεις την πόρτα.

Εεεεεεϊ ,που πας ....τις προκηρύξεις!

Γυρίζεις πίσω, στο κρεβάτι δίπλα τις άφησες χθες βράδυ.

Και τις αρπάς ακριβώς την στιγμή που σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά στην πόρτα.

Μπαίνεις. Φύγαμε λες.

5,11 ακριβώς στις 5,30 είναι η πρώτη βάρδια.

Τα παιδιά είναι μαζεμένα και ολοένα έρχονται και άλλοι.

Ο σύντροφος με την ντουντούκα και την φωνή στεντόρεια,φωνάζει  τα συνθήματά μας.

Οι εργάτες και οι εργάτριες προχωρούν βιαστικά με το κεφάλι χαμηλωμένο.

Κάποιοι απλώνουν το χέρι και παίρνουν την προκήρυξη που σχεδόν την βάζεις κάτω από την μύτη τους, κάποιοι ούτε που μας κοιτούν.

Στην κεντρική είσοδο του εργοστασίου είναι ο φύλακας, δυο τρεις ακόμη και,... ο επιστάτης.

Ούτε καλημέρα δεν προλαβαίνουμε να τους πούμε, ούτε μια κουβέντα και δεν είναι μονάχα σήμερα που πήγαμε στην πρωινή βάρδια, έχουμε δοκιμάσει και στο σχόλασμα.

Μπαφιασμένοι από την 8ωρη εργασία, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι με μόνη σκέψη να γυρίσουν σπίτια τους να φάνε και να ξαπλώσουν πιάνοντας εργολαβία το τηλεκοντρόλ, έτσι απ΄την μια για να μην σκέφτονται από την άλλη για να ενημερωθούν από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη.

Τότε δεν ήταν ούτε ο Πρετεντέρης ούτε η Τρέμη, αλλά όρκο παίρνω ήταν ίδιοι.


Και τα χρόνια πέρασαν και οι εργαζόμενοι πάντα το πρωί με γρήγορα βήματα διασχίζουν την μεγάλη πύλη του εργοστασίου βιαστικοί, να χτυπήσουν την κάρτα στην ώρα τους και το απόγευμα, εξαντλημένοι από το 8ωρο τρέχοντας σχεδόν να γυρίσουν στο σπιτικό τους.


Και τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά είναι ακόμη εκεί έξω από τα εργοστάσια, ( όσα απέμειναν),έξω από τις υπηρεσίες, έξω στο λιμάνι εκεί στους καταπέλτες, έξω από τα γραφεία....όπου εργαζόμενος, όπου ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς, τόσο της διανοητικής όσο και της χειρωνακτικής.

Εκεί με την ντουντούκα τις προκηρύξεις τις σημαίες τις κόκκινες.


Να κάνουμε "ταμείο"; Οι "εισπράξεις" είναι μπρος στα μάτια μας σήμερα.  

Τι να λέμε; Το ταμείο είναι μείον.

Μαζί με όλους τους άλλους πρέπει και εμείς να πάψουμε να έχουμε τις δικές μας αυταπάτες.



Είναι ίδιο το σκηνικό σήμερα;

Μπορεί να μην είναι όπως τότε έξω από την ΕΤΜΑ ή την ΕΛΣΑ

Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, τίποτε δεν είναι το ίδιο και όλα, είναι απαράλλαχτα.

Βλέπεις ούτε ο καπιταλισμός αλλάζει χαρακτήρα, ούτε ο εργαζόμενος αλλάζει ουσιαστικά μοίρα και ρόλο,μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.


 Από το ίδιο σενάριο και οι επόμενες σκηνές και τα πλάνα, που για κάποιους λόγους το συνεργείο δεν μπορεί ή μήπως δεν θέλει να ολοκληρώσει.

Αλλά αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε το έργο για να μπορέσει να βγει στις αίθουσες πρέπει να γυριστούν τα πλάνα.


Στο πλάνο το τοπίο: 

Η πλατεία, οι γειτονιές, οι δρόμοι, τα σπίτια.
..
Η Συνοικία,..η πόλη.



Η πλατεία:

Η μουσική και τα τραγούδια σε ξεκουφαίνουν, αλλά ταυτόχρονα σε βάζουν στο ρυθμό τους.

Στην αρχή δεν ήξερε τα λόγια.

Αλλιώτικα τραγούδια, δεν τα τραγουδάνε τα ραδιόφωνα, πολύ περισσότερο δεν τα τραγουδάνε στην τηλεόραση.

Αλλά σιγά σιγά έμαθε τα λόγια και η μουσική δίνει ρυθμό στα βήματα κάθε που διασχίζει την πλατεία.

Και δεν είναι μόνον τα τραγούδια, είναι και τα συνθήματα.


"Κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του".


"Ο ταξικός εχθρός έχει στόχο την ζωή μας. 

Το σύστημα δεν έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί την κρίση του".


"Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση και τα αδιέξοδά των πλουτοκρατών".


"Κλιμακώνουμε τους αγώνες μας,αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες,καλούμε σε συναγερμό όλους τους εργαζόμενους, όλους τους άνεργους,γυναίκες, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους, όλοι μαζί αντιστεκόμαστε στην λαίλαπά τους.

Κανείς μόνος του, όλοι μαζί μπορούμε δεν έχουμε άλλες επιλογές, δεν παραδινόμαστε.

Ή αυτοί η εμείς".


Και οι  γειτονιές, αντιλαλούν κι΄αυτές  από τα τραγούδια  και τα συνθήματά μας από τις προτάσεις μας καλούμε σε συναγερμό όλους τους ανθρώπους του μόχθου.


Οι δρόμοι:

Στους δρόμους, στις μάντρες,τα συνθήματα μας,γραμμενα  με το κόκκινο της απόφασης

Κοκκίνισε η πόλη.

Οι δρόμοι με έντονη την δική μας παρουσία. 

Είμαστε παντού, είμαστε δίπλα στον κόσμο, στους εργαζόμενους, τους μιλάμε για την ανάγκη ανατροπής του βάρβαρου συστήματος,τους εξηγούμε, δεν είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου οι υπεύθυνοι, εκτελεστές είναι αυτοί.

Υπεύθυνος είναι ο καπιταλισμός ό ίδιος

Και το απόγευμα στις γειτονιές, εκεί που πια αποκαμωμένοι από τον κάματο της μέρας βρίσκονται όλοι. Εργαζόμενοι και άνεργοι, συνταξιούχοι και φοιτητές, διανοούμενοι και προλετάριοι,χαλαροί έτσι που να μπορείς να μιλήσεις να ακούσεις και να σε ακούσουν.


Στα σπίτια:

Χτυπάμε πόρτες, ακούμε την αγωνία και την ανασφάλεια, ακούμε τα προβλήματα και τον θυμό,ακούμε τις παρατηρήσεις. 

Ακούμε τις ενστάσεις, την κριτική τους, δεν φοβόμαστε να δεχθούμε λάθη και αδυναμίες, προτείνουμε τις δικές μας λύσεις, μιλάμε για την μοναδική διέξοδο.

Πρόσωπο με πρόσωπο, ερώτηση την ερώτηση, απορία την απορία............

Εξηγούμε και ερμηνεύουμε την κατάσταση και έτσι γίνεται δικός μας, έτσι γινόμαστε δικοί του και εμείς.

Έτσι, καθώς  εμπιστευόμαστε τον κόσμο, μας εμπιστεύεται  και αυτός και, έτσι γινόμαστε ένα.


Αλλά και στα σχολεία, να ξέρουμε μαζί με τους δασκάλους και τους συλλόγους γονέων τα προβλήματα, σε συνεργασίες, με ομιλίες για να ξεδιαλύνουμε την παραπληροφόρηση την παραχάραξη της αλήθειας, τον αποπροσανατολισμό.

Να απαντήσουμε να ξεσκεπάσουμε και να δεχτούμε.

Να συνθέσουμε απόψεις χωρίς αποκλεισμούς με κοινή δράση για αντεπίθεση και αντίσταση ενάντια στην βαρβαρότητα.

Ε να μην τρελάνουμε και τον κόσμο.Μην στέλνουμε τα μυαλά του στα κάγκελα. 



Γιατί μένουν  νεκρές οι γειτονιές, γιατί δεν ζωντανεύουμε τους δρόμους,γιατί δεν ανοίγουμε πόρτες,γιατί τις κρατάμε κλειστές;


Θα τις γυρίσουμε αυτές τις σκηνές;

 Αν δεν γίνει κατανοητό σε όλους ποια είναι τα  κύρια αίτια του σημερινού αδιέξοδου,τι φταίει για τον σημερινό εφιάλτη,  δεν πρόκειται να πεισθεί για την ανάγκη της οργάνωσης,για την ανάγκη της ανατροπής......
Κυρίως δεν πρόκειται να μας εμπιστευτεί, γιατί και μεις δεν τον εμπιστευόμαστε.

Γιατί εμείς δεν τον πείθουμε, γιατί εμείς δεν τον εμπνέουμε.

Γιατί ενώ αυτός και μόνον είναι ο ρόλος μας, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτόν.


Τι γίνεται στο τέλος του σεναρίου;



.......Και θα έχουμε έναν λαό παραδομένο που θα οδηγείτε στην εξαθλίωση και από εκεί στην λουμπενοποίηση και τον αφανισμό.

Από την άλλη θα γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις μεμονωμένα και χωρίς σύνδεση, χωρίς συντονισμό.

Την μια βδομάδα ένας κλάδος, την άλλη ένας άλλος και ο καθένας από το δικό του μετερίζι και μεις,θα είμαστε εκεί οι ίδιοι γνώριμοι, με τις ντουντούκες και τα συνθήματα έξω από τα ναυπηγεία έξω από τα εργοστάσια, χωρίς την μάζα των εργατών και των εργαζομένων, θα στήνουμε λαϊκές επιτροπές χωρίς το λαό, θα μιλάμε για τους αγώνες που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις από μόνες τους, θα  μιλάμε για εκλογές για να πάρουμε μερικές ψήφους παραπάνω, που μάλιστα δεν θα είναι ψήφοι αποδοχής και στήριξης του προγράμματος,όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έτσι και αλλιώς οι παραπάνω ψήφοι που θα πάρουμε, θα είναι ψήφοι άρνησης της προηγούμενης πολιτικής και όχι ψήφος θέσης για την υπεράσπιση του προγράμματος για την λαϊκή εξουσία, γιατί  στην ουσία δεν θα το γνωρίζουν κιόλας.


Γιατί η τηλεόραση δεν λέει τέτοια πράγματα και γιατί εμείς δεν βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο,κοντά του και δίπλα του για να μιλήσουμε, παρά μονάχα να του πούμε, μόνο να του πούμε από απόσταση ασφαλείας και μάλιστα με υψωμένο το δάχτυλο χωρίς να τον ακούμε.


Και μετά θα συνεχίσουμε την "επαναστατική "μας δράση από "καλύτερες θέσεις", για καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για δουλειά για όλους, για υγεία για όλους τους ανέργους και άπορους και ταλαιπωρημένους...Για όσους θα έχουν απομείνει.



Και όλα αυτά θα τα ζητάμε από την εξουσία των μονοπωλίων από τους εκφραστές και υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και μέσα στα δικά του τα πλαίσια,που έχουμε εκτιμήσει ότι:

"Έχει εξαντλήσει τα όριά του".

Που έχουμε εκτιμήσει ότι:

" Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".

ότι:
" Ο τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής" 

και ότι:

" Το σύστημα το καπιταλιστικό, έχει φάει τα ψωμιά του και πια, αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".


Και ενώ θα διαλαλούμε ότι ο καπιταλισμός ανθρώπινο πρόσωπο δεν θα αποκτήσει ποτέ, ταυτόχρονα  θα τον εκλιπαρούμε στην ουσία, να δείξει τον ανθρωπισμό και την φιλανθρωπία του.



Ένας μεταμοντέρνος Μεσαίωνας.

Θα διαθέτει και κολαστήριο και καθαρτήριο, μονάχα ο παράδεισος δεν θα φαίνεται πουθενά στο βάθος του  ορίζοντα.





Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

από την καλοκαιρινή περιήγηση στο βουνό τ΄ν άκρια απάν΄του λάκου


από την καλοκαιρινή περιήγηση στο βουνό
τ΄ν άκρια απάν΄του λάκου

της παρέας του ""φυσιολατρικού ορειβατικού ομίλου""





skydrive_live_com


Τ'ν άκρια παν' του λάκκου.




Τεταρτη 10 αυγουστου 2011.

Ωρα 6:00 το πρωί στο τηλ. ο Βαγγελης

-Έλα που είσαι .......ακόμα κοιμάσαι;

-Οχι αα.. τώρα μόλις ξύπνησα.

-Άντι σώσει περιμένω έξω.

-Ερχομαι... κλεινω......

Σηκώνωμαι γρήγορα, ντύνομαι,βαζω παπουτσια κι απ' τ' βιασυνη οχι μονο δεν πλυθκα αλλα ουτε κι τ' κλουτσα δεν πηρα.

-Καλημέρα Βαγγέλη

- Καλημέρα ,αρα σωσει μπες μεσα θα μας παρει το μησμερι.

Μπαινω μεσα,πισω ηταν ο Αραπς - ενα σκλί απ τ' βουλγαρια το πηραν-θα πηγαιναμε για εκπαιδευτικο,ουτε καν ρωτσα που θα παμε γιατι ημουν σιγουρος που θα με πηγαινε ο Βαγγελτς.

Φτανουμε στο φραγμα, κατεβαινουμε κατω,αφηνουμε κι τον Αραπη, εφερε κανα δυο φουρλες τιποτα,ολη τ'ν ωρα σηκωνε το πουδαρ' κι κατουρουσε.

-Βαγγελη γιατι κατουραει κι απο μπροστα κι απο πισω;

-Άσε τσιακατσιουκδες δεν το μουλουχσαν καλα.

Αφου γυρισαμε το φραγμα,μπηκαμε στο λακκο κι να ακρια παν',μπροστα ο Αραπς κι πισω εμεις,σε γενικες γραμμες ο λακκος μεχρι το φτηλια ηταν προσβασιμος, απο κει και πανω τα πραγματα ηταν δυσκολα,τα πουρναρια και τα δεντρα εκλειναν τα παντα, σηκωνες το κεφαλι και δεν εβλεπες τιποτα, τα χορτα μεσα στο ρεμα ισα με μας,ο Αραπς απο κι που ηταν μπροστα τωρα τον τραβουσε ο βαγγελης.

-Τι επαθε ο Αραπς γιατι τον τραβας;;;

-Άσε μας αντροπιαση ντιπ.

Λγο πιο πανω στο κλωσμα ηταν δυο ασβεσταριες,ακριβως κατω απο την πετρωτη,βρηκαμε τη μια σε σχετικα καλη κατασταση -εχω βγαλει και φωτο-την αλλη δεν μπορεσαμε να τη βρουμε.

Αφου ανεβηκαμε αρκετα περασαμε και απο κανα δυο κρεμασεις βρηκαμε και την Ιτια,φτασαμε επιτελους στη παλακουσια εκει ποτιζα τα προβατα το καλοκαιρι παντα κρατουσε μερικες μπαρες με νερο σε μια στιγμη μας μυρισε ψοφιμι αλλα επειδη το μερος ηταν τοσο κλειστο δεν μπορεσαμε να ψαξουμε να το βρουμε,ωσπου βγηκαμε στο δρομο μεσα στο λακκο ,σ' αυτον που ερχετε απο τις παδες και παει στη προγονη εκει συναντιονται και τα ρεμματα ενας λακκος ερχαιτε απο τ' κλεφτη τ' ανήλιο και ο αλλος ερχαιτε απο τη λυγαρια απο το βαλιοτικο το μερος,εκει μας ηρθε παλι εντονη μυρωδια απο ψοφιμι ,επειδη το μερος ηταν καθαρο αρχισαμε να ψαχνουμε τελικα στο λακκο που ερχετε απο τη λυγαρια μεσα σε μια μπαρα με νερο ηταν ενα ζωο ψοφιο στην αρχη το περασαμε για αγριογουρουνο λογου τριχωματος μολις το ειδαμε απο κοντα ηταν αρκουδα ενα σχετικα μεγαλοσωμο ζωο γυρο στα 120 με 150 κιλα και πανω κατω 1 βδομαδα νεκρη,στεναχωρηθηκαμε που ειδαμε ενα τετοιο ζωο νεκρο, σπανιο για τα μερη μας.

Λιγο παραπερα προς την προγονη βρηκαμε και το σταυρο τ' μπαρμπα τ' πετρου απο τη βουβαλα,στη συνεχεια πηγαμε προγονη στα γνωστα λημερια βγηκαν οι απαρετητες φωτο και πηραμε το δρομο τις επιστροφης πριν μας πιασει η ζεστη!!!!!

Κώστας Παλιούρας

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Χαφιεδορουφιανομηχάνημα

Χαφιεδορουφιανομηχάνημα



Χαφιεδορουφιανομηχάνημα
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Την πρώτη φορά που το βγάλανε στη μόστρα ήταν με τους «τρομοκράτες». Την άλλη, με τους έγκλειστους στον Κορυδαλλό. Την τρίτη, με τα στημένα στο ποδόσφαιρο. Και τώρα, με την υπόθεση τοκογλυφίας στη Θεσσαλονίκη.
Μιλάμε για το χαφιεδορουφιανομηχάνημα, το οποίο είναι ειδικό – λέει – στις υποκλοπές και στο φακέλωμα των τηλεπικοινωνιών και που τα απομαγνητοφωνημένα υλικά του από τις παρακολουθήσεις έχουν μετατραπεί σε φέιγ βολάν και σε σίριαλ στα κανάλια και σε εφημερίδες.
Ως εκ τούτου, αγαπητέ τηλεθεατή και τηλεθεάτρια, αγαπητέ αναγνώστη και αναγνώστρια,
- εσύ που δεν το ήξερες και περίμενες τάχα μου από τους χαζοεμβρόντητους τηλεπαρουσιαστές, για να πληροφορηθείς ότι σε αυτήν τη ζωή υπάρχουν «παράγκες» στο ποδόσφαιρο, μαφία στις φυλακές και σπείρες τοκογλύφων στην Ελλάδα -
εκτός από τα «πιπεράτα» περί της σπείρας,
«μάθε» και κάτι ακόμα:
«Μάθε» ότι οφείλεις να εξοικειωθείς, να ζεις και να πορεύεσαι με ένα υπερ-ρουφιανο-κατασκεύασμα, με έναν «Μεγάλο Αδελφό», που παρακολουθεί τα πάντα και τους πάντες, άρα και εσένα…
«Μάθε» να ζεις και να πορεύεσαι αποδεχόμενος ότι τα αυτάκια, τα ματάκια και η μυτούλα του «Μεγάλου Αδελφού – υπερκοριού» θα χώνονται μέχρι στα πιο απόκρυφα σημεία σου!
«Μάθε», παρεμπιπτόντως, να ζεις και με την παραμύθα ότι όλοι αυτοί οι σι-χαμένοι, που χειρίζονται τα ρουφιανομηχανήματα χώνουν τη μυτούλα τους μόνο στους… «κακούς».
Αλλά μάθε και κάτι ακόμα:
Τους «κακούς» είναι το ίδιο εκείνο σύστημα που διαθέτει χαφιεδοκοριούς που τους εκτρέφει. Και
- ακόμα κι όταν το σύστημα που τους εκτρέφει τους βγάζει στη «σέντρα» -
τελικά τους αξιοποιεί για να μπορεί να έχει την «ελευθέρας» να επιτελεί την πραγματική ρουφιανοαποστολή του.
Μόνο που αυτή ακριβώς η ρουφιανοαποστολή του – στο όνομα της «καταπολέμησης των κακών» – δε στρέφεται παρά εναντίον όλων των υπολοίπων.
Πρόταση!
Αφού το χαφιεδορουφιανομηχάνημα που διαθέτουν είναι τόσο καλό και αφού το έχουν για το «καλό» του λαού, ας το βάλουν να κάνει μια χρήσιμη δουλειά:
Να καταγράψει τι κουβεντιάζουν ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Καρατζαφέρης με την τρόικα και τον ΣΕΒ, πίσω από τις κλειστές πόρτες, όταν κάθονται και εξυφαίνουν Μνημόνια. Και μετά ας δώσουν το υπέροχο αυτό υλικό στη δημοσιότητα.
Πλάκα δε θα έχει;…
ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Δεν είμαι διαφορετική, απλά είμαι Άθεη...

 Δεν είμαι διαφορετική, απλά είμαι Άθεη... 

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήμουν διαφορετική! Μεγάλωσα σε μία τυπική (βαρετή) μικροαστική οικογένεια.

 Γονείς δημόσιοι υπάλληλοι, τρία παιδιά, σπίτι σε καλή συνοικία της πόλης. Στο σχολείο κάναμε προσευχή το πρωί αλλά στο σπίτι όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα πως ήταν περίεργο.

 Η γιαγιά μου έκανε το σταυρό της πριν το φαγητό αλλά εμείς όχι, ούτε αυτό μου φάνηκε περίεργο.

Στο σπίτι τρώγαμε κρέας όποτε θέλαμε και πηγαίναμε στην εκκλησία μόνο το Πάσχα και αυτό στις 12 παρά πέντε τα μεσάνυχτα με 12 και πέντε.

 Στα 7 μου χρόνια η δασκάλα στο σχολείο μας είπε πως, αν προσευχόμαστε καθημερινά, ο Θεός ακούει τις προσευχές μας. Την ίδια περίοδο πέθανε o παππούς μου, τον αγαπούσα πάρα πολύ και μου έλειπε. Άρχισα τότε να προσεύχομαι κάθε βράδυ με μία δικής μου έμπνευσης προσευχή που παρακαλούσε να είμαστε όλοι καλά και να ζήσουμε πολλά χρόνια.

Στο σπίτι συνεχίσαμε να μην προσευχόμαστε και να τρώμε ότι θέλαμε, όποτε θέλαμε. Εξακολουθούσαμε να μην κάνουμε το σταυρό μας, ποτέ. Πηγαίναμε σε γάμους και βαφτίσια και κάναμε το σήκω-κάτσε μηχανικά, δεν καταλάβαινα τι λέγανε στους γάμους και δεν με ένοιαζε κιόλας.

Η καλύτερή μου φίλη δεν μπορούσε να παίξει μαζί μου τις Κυριακές γιατί πήγαινε στην εκκλησία και μετά στο κατηχητικό. Δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα για κανένα από τα δύο.

Σαν παιδί ήμουν βιβλιοσκώληκας, διάβαζα ότι έπεφτε στο χέρι μου, ανάμεσά τους τα βιβλία του Ιουλίου Βερν, το «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος», βιβλία του Ντίκενς και του Λουντέμη ανακατεμένα. Ευτυχώς στο σπίτι μας είχαμε μεγάλη βιβλιοθήκη και οι γονείς μου ενθάρρυναν το πάθος μου.

Στα 9 μου χρόνια διάβασα το βιβλίο «Ένα Παιδί Μετράει τ’ Άστρα». Η φιγούρα του κακεντρεχούς και πανάσχημου παπά μου έκανε φοβερή εντύπωση, που μασάει τα γένια του όταν θυμώνει και εξαπολύει κεραυνούς πίστης, όταν στην έκθεση του πρωταγωνιστή η ετοιμοθάνατη δεν θέλει τη μετάληψη που «φέρνει θάνατο» αλλά τη λεμονάδα. Ο παπάς που έβλεπα στη γειτονιά μας ήταν σχετικά νέος και χάιδευε τα παιδάκια στο κεφάλι όταν του φιλούσαν το χέρι.

Την επόμενη χρονιά στο σχολείο, την ώρα της βιολογίας, μία συμμαθήτριά μου ρώτησε, «Αν η βιολογία λέει πως προερχόμαστε από τον... πίθηκο και τα θρησκευτικά λένε πως μας έφτιαξε ο Θεός, τι πρέπει να πιστεύουμε;» Ο δάσκαλος δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. «Τα θρησκευτικά». ΑΜΑΝ!! Μου φάνηκε τελείως παράλογο ότι μας έφτιαξε ο θεός, δηλαδή πώς, όπως ο ταχυδακτυλουργός βγάζει το κουνέλι από το καπέλο; Άσε που ήμαστε μεταξύ μας τελείως διαφορετικοί, αν μας έφτιαξε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση πόσες εικόνες είχε;

Εκείνη την εποχή είχα ξεκοκαλίσει ήδη τη σειρά «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος» και η εξήγηση που έδιναν τα βιβλία και η σειρά μου φαινόταν περισσότερο πιθανή και λογική.

Αλλά, όπως κάθε φυσιολογικό δεκάχρονο, ρώτησα την πιο καλή μου φίλη και η απάντηση με άφησε άφωνη. «Ο θεός μας έπλασε. Αν δεν πιστεύεις στο θεό, πας στην κόλαση και δεν βλέπεις ποτέ ξανά την οικογένειά σου». Δεν με τρόμαξε ιδιαίτερα αυτό που είπε, αλλά με την σοφία που μας δίνουν τα 10 χρόνια μας αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να μην ξαναθίξω το θέμα, είτε στην τάξη είτε εκτός. Σαν παιδί ήμουν λίγο αμήχανη κοινωνικά και δεν ήθελα να δώσω περισσότερες ευκαιρίες στα άλλα παιδάκια για να μην με παίζουν.

Fast forward και είμαι πλέον στο Λύκειο, o Θρησκευτικός είναι και παπάς, δογματικός μεν, συζητήσιμος δε. Παντρεμένος και με τρία παιδιά και χοντρός σαν έγκυος σε δίδυμα. Μας εκθειάζει τα καλά της νηστείας με παραδείγματα από τον εαυτό του. «Εγώ ζήτημα να τρώω 10 φορές το χρόνο κρέας, το Πάσχα μόνο λίγο ψαχνό από το αρνάκι» Τον κοιτάω και σκέφτομαι «Και την κοιλάρα που κοντεύει να σκίσει το ράσο την έκανες με μαρουλάκια;».

Στην παράδοση σφαζόμαστε, έχει σύστημα να ορίζει ομάδες που παρουσιάζουν περιλήψεις του μαθήματος της επόμενης ημέρας στη τάξη. Μου πέφτουν οι άθεοι και γίνεται χαμός. Έκανα μία παρουσίαση που ανέφερε πως τα επιχειρήματα των άθεων δεν είναι παράλογα. Το βιβλίο ανέφερε ως χαρακτηριστικούς άθεους τους Μαρξ-Νίτσε-Φρόυντ Αναφέρθηκα με ΠΟΛΥ θετικά σχόλια και στους τρεις, ειδικότερα στον Νίτσε. Ο Θεολόγος με άφησε να τελειώσω την παρουσίαση, αλλά προσπάθησε να ανασκευάσει όσα είχα πει ανέφερε την Σοβιετική Ένωση (θα υπήρχε για κανένα χρόνο ακόμη) ως αποτέλεσμα της αθεϊας του Μαρξ και το βιβλίο "Τάδε Έφη Ζαρατούστρα" ως το εγχειρίδιο του ... Ζωροαστρισμού (ακόμα γελάω).

Φυσικά έπεσε και λίγος Χίτλερ στην κουβέντα μαζί με τον Νίτσε, όταν είπα πως ο Χίτλερ ήταν θρησκευόμενος και ο Στάλιν φοιτητής σε θεολογική σχολή. Μου απάντησε πως "μετά" έχασαν την πίστη τους και έκαναν ό,τι έκαναν. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου έκαναν ερωτήσεις του τύπου, πού βρίσκονται τώρα οι Μαρξ και Νίτσε και Φρόυντ, στην κόλαση; Δεν ήταν κακοί άνθρωποι, απλώς δεν πίστευαν στο Θεό. Ο καθηγητής απάντησε, ευτυχώς: "Ο θεός κρίνει και δεν μπορούμε να ξέρουμε την κρίση του". Δεν θυμάμαι πια ολόκληρη τη συζήτηση αλλά ήταν από τις μέρες που το κουδούνι χτύπησε γρήγορα και ο καθηγητής την κοπάνησε από την τάξη σε χρόνο dt.

Αλλά ακόμα δεν έχω βρει το δρόμο μου. Τελειώνω το Λύκειο και αρχίζω να δηλώνω αγνωστικιστής. Γλιτώνω τις πολλές, δύσκολες ερωτήσεις, ψάχνομαι κιόλας ακόμα, δεν πιστεύω στη χριστιανική θρησκεία αλλά δεν έχω αποκλείσει και την ύπαρξη «θεού».

Μερικά χρόνια μετά, ψάχνοντας στο Internet για συμβουλές για προβλήματα ύπνου των μωρών, πέφτω επάνω σε ένα forum από οικογένειες με άθεους και αγνωστικιστές γονείς. Εκεί αρχίζει ο πραγματικός αποχαιρετισμός για εμένα. Συνειδητοποιώ πως μπορείς να είσαι άθεος και να ζεις μια πλήρη, ευτυχισμένη και ηθική ζωή και, το κυριότερο, δεν χρειάζεται να κρύβεσαι ούτε να δηλώνεις Χ.Ο. για να μην σε κακοχαρακτηρίσουν, μπορώ να πω με θάρρος πως είμαι άθεη, γιατί αυτό είμαι.

Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει θεός, έχω πια ωριμάσει συναισθηματικά και κοινωνικά και όλα τα παραθυράκια και τα what if… έχουν κλείσει, έχω περάσει αρκετό καιρό έξω από την προστατευτική φούσκα της οικογένειας, έχω πλέον δική μου γνώμη για την κοινωνία, τη θρησκεία, τον κόσμο και το θεό ή μάλλον την ανυπαρξία θεού.

Ο οριστικός αποχαιρετισμός έγινε το 2009, μία απλή επέμβαση ρουτίνας τελικά δεν ήταν αυτό που φαινόταν και καταλήγω για τρεις μέρες σε κώμα με διάγνωση χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα του εντέρου. Εκεί μου φεύγει και ο τελευταίος φόβος που είχε σχέση με τη θρησκεία, ο φόβος του θανάτου.

Μετά από τρεις ημέρες σε κώμα συνειδητοποίησα πως αν πεθάνω, η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει, ο κόσμος θα συνεχίσει να ζει, τα όποια προβλήματα αντιμετωπίσει η οικογένειά μου δεν θα είναι δικά μου. Δεν θα μπορώ να τα λύσω, αλλά δεν θα τα ξέρω κιόλας, η απώλεια της συνείδησης θα είναι ολοκληρωτική. ΔΕΝ σκέφτομαι άρα ΔΕΝ υπάρχω, τέλος!

Ανακαλύπτω πως αυτή είναι μία προοπτική που μπορώ να αντέξω, δεν είμαι πιο δυνατή, απλώς είδα το μετά και δεν είναι τρομακτικό, είναι ένα... τίποτα. Σήμερα μαθαίνω ακόμα να ζω με το χρόνιο νόσημα που έχω, εξακολουθώ να απολαμβάνω τα μικρά πράγματα χωρίς ενοχές, μία αγκαλιά από τα παιδιά μου, ένα ανέκδοτο με τον άντρα μου, ένα ζεστό τσάι μία κρύα νύχτα.

Δεν χρειάζομαι τον ουράνιο μπαμπάκα για να δώσει νόημα στη ζωή μου, ούτε την μετά θάνατον ανταμοιβή, ούτε το φόβο της κόλασης για να μην κάνω «κακές πράξεις». Η ζωή είναι ωραία όπως είναι και μπορώ να τη χαρώ χωρίς πνευματικά δεκανίκια.

Αναστασία Ν., 37 ετών, Ιδ. Υπάλληλος, παντρεμένη, μητέρα.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Να υπερνικήσουμε το φόβο και τη μοιρολατρία


O άνθρωπος έχει τη ζωική του πλευρά. Μπορεί να ξέφυγε από τις αρπάγες της φύσης σ’ ό,τι αφορά τον τρόπο οργάνωσης της ζωής του, την οργανωμένη κοινωνία, αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό – πρόβλεψη – πρόνοια – επιστήμη – τεχνική, και σε τούτο διαφέρει από κάθε ζώο που βασίζεται στο ένστικτο, αλλά δεν παύει να τον αμαυρώνει η ζωική του φύση.
 
   Γεννιέται, μεγαλώνει, πεθαίνει, αναπαράγει φυσικά το είδος του (είναι άλλο πράγμα η κοινωνική αναπαραγωγή), τρώγει, κοιμάται, ξεκουράζεται κ.λπ. Oι υλιστές φιλόσοφοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως ο πολιτισμός κρίνεται εκτός των άλλων από την υπερνίκηση αυτής της ζωώδους πλευράς και σ’ αντίθεση με τις ανόητες «φιλοσοφίες» που εξυμνούν κάθε φυσική μας πλευρά (δες τη λατρεία των πρωτόγονων φυλών) εξηγούν πως η εξύψωση του ανθρώπου σε «ον κοινωνικό» είναι αναγκαία και νομοτελειακή. Η φύση κρατάει για τον εαυτό της τη νομοτέλεια – χρόνος, ο άνθρωπος τη νομοτέλεια – ελευθερία.
Ωστόσο η σοβούσα κρίση εκτός των υπολοίπων δεινών αναδεικνύει με τρομακτικό τρόπο μία χθόνια – καταχθόνια θα λέγαμε – πλευρά των ανθρώπων. Αυτών που πλήττονται από τα μέτρα – χιλιόμετρα και μετράνε πάλι το καρβέλι στο τραπέζι. Και αυτή είναι ο φόβος. Τα ζώα δεν φοβούνται, τρομάζουν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν εγκεφαλικές αναγωγές, να μετατρέψουν την αστραπή, τη βροχή, το χιόνι, την πείνα, το αρπακτικό σε εκλογικευμένη κατηγορία, να γενικεύσουν. O τρόμος αφορά τις αισθήσεις, εξαρτάται από αυτές και καταλήγει πάλι σ’ αυτές. Είναι ένστικτο αυτοσυντήρησης. O φόβος δημιουργείται από την ανάλυση του μυαλού μας, από τη γενίκευση, τη σύγκριση, την αναλογία.
 
Ένα βασικό ψυχολογικό ­αυτή τη φορά­ όπλο των εχθρών του λαού μας είναι η καλλιέργεια του φόβου για να παραλύσουν την αντίδραση του λαού.. Σαν το βλέμμα της Μέδουσας που παραλύει, όπως λέει ο μύθος, όποιον την κοιτάξει, έτσι και τώρα υπάρχει κι αναπτύσσεται ο Φόβος (γιος του Άρη και της Αφροδίτης, αδελφός του Δείμου, παραστάτης του πατέρα του στους πολέμους, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία). Είναι φανερό ότι τα αστικά επιτελεία μαζί με την πρακτική του κεραυνοβόλου πολέμου σ’ όλα τα μέτωπα καλλιεργούν το αναπόφευκτο των μέτρων, το μονόδρομο της ΕΕ, αλλά και τον πολυσχιδή φόβο πως κάτι κακό θα συμβεί. Όπως περιγράφει ο Φ. Κάφκα στον «Πύργο» την εμπέδωση του δέους και του φόβου απέναντι σ’ ένα γκρίζο, ψηλό, απόκοσμο κρατικό κτίριο που βρίσκεται πάνω από την πόλη και τους ανθρώπους. Όπως οι χιτλεροφασίστες καλλιεργούσαν κι επέβαλλαν το φόβο στους κατεχόμενους λαούς πως ό,τι και να γίνει θα βρεθούν υπόλογοι, δέσμιοι και νικημένοι.
 
O σύγχρονος φόβος δεν απαντιέται με τον ψυχολόγο ούτε με ασκήσεις ατομικού θάρρους. Απαντιέται με δύο παραδοχές και προϋποθέσεις. Πρώτον οφείλουμε να πιστέψουμε ότι οι ιδέες της αριστεράς και του αγώνα είναι ισχυρότερες από αυτές των εχθρών μας. Και δεύτερον ότι η συλλογική δράση, πάλη, οργάνωση, αντίσταση δίνει στους ανθρώπους αντοχή και κουράγιο για να σαρώσουν όλα τα κακά τέρατα. Πως μία διαδήλωση μαζική και μαχητική σκορπά φως και βάλσαμο στις καρδιές των ανθρώπων! Πως ο λόγος και η πράξη μηδενίζει το κοντέρ της απελπισίας και του φόβου.
 
Ή αλλιώτικα όπως το διατύπωσε ο πρόεδρος Μάο. «Να υπολογίζουμε τον εχθρό αλλά να τον περιφρονούμε», που σημαίνει τακτικός υπολογισμός και στρατηγική ανωτερότητα. Nα υπερνικήσουμε το φόβο και τη μοιρολατρία.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Σπιτάκια, στα κατώφλια τους που η χλόη πρασινίζει, Με σκαλοπάτια ξύλινα γεμάτα βρύα, σάπια.

Τις φωτογραφίες πήρα στο χωριό , την Κυψέλη (Χώσεψη) Άρτας.

Γ. Θ. Σταυρόπουλος, Δρόμοι

Δρόμοι λοξοί, που δίπλα σας το παγωμένο ασπρίζει
Ρυάκι, κι’ όπου γέρνουνε ξεθωριασμένα κάποια

Σπιτάκια, στα κατώφλια τους που η χλόη πρασινίζει,
Με σκαλοπάτια ξύλινα γεμάτα βρύα, σάπια.

Δρόμοι, ρημάδι αγροτικό με την ξερή τη στέρνα,
Κι ένα μαγγάνι αμίλητο που σκούριασε απ’ το χρόνο,

Στο δείλι σας αντίκρυσα κι ο κρύος βοριάς που επέρνα,
Σάλευε έναν πυρόξανθο σωρό από φύλλα μόνο.

Ένα πυρόξανθο σωρό, και τ’ άχυρα που ακόμα
Έβοσκε κάποιο ζώο ισχνό, έτσι σαν άλλοτε ίδια,

Σύντριμμα η ρόδα του αμαξιού στο μουσκεμένο χώμα,
Κι ο στάβλος με τα πράσινα απ’ τα βρύα κεραμίδια.

Μα ό,τι το σπίτι εμψύχωνε στα χρόνια που περάσαν,
Το σπίτι μέσα στην αυλή που αμίλητο έτσι γέρνει,

Έσβυσε, οι ανθρώποι εζήσανε, πονέσανε, γεράσαν,
Κι έφυγαν σαν τα φύλλα πια που η χειμωνιά τα παίρνει.

Δρόμοι στη χειμωνιάτικη τη νύχτα που σιμώνει,
Με το εργαστήρι του παλιού πεταλωτή στα βάθη,

Που το αναμμένο πέταλο χτυπιέται, ηχεί στο αμόνι,
Τι να ζητώ μέσα σε σας που επέρασε κι εχάθη;

Ποια νάναι η γοητεία σας, μικρόσπιτα και τοίχοι
Υγροί,  απ’ όπου το άρωμα κάποιας γαζίας βγαίνει,

Δρόμοι, που πνίγει η μυρουδιά απ’ το καμμένο νύχι
Του αλόγου, φλόγα κόκκινη στην πυροστιά αναμμένη;

Νάναι ο θλιμμένος γυρισμός ψυχής πούχουν συντρίψει
Οι μάταιοι αγώνες για να βρη ό,τι είχε πλάσει η σκέψη,

Κι ήρθε σε σας, δρόμοι παλιοί, για να σας πη, με θλίψη,
Ότι ήταν ψέμμα τόνειρο κοντά σας πούχε θρέψει;

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ο φόβος είναι συναίσθημα πολύ ισχυρότερο της ελπίδας.

Η μεγάλη ελπίδα είναι να μετασχηματιστεί η διαμαρτυρία σε δημιουργικότητα

του Αντώνη Λιάκου *
Ο φόβος είναι συναίσθημα πολύ ισχυρότερο της ελπίδας. Οχι μόνο σήμερα. Η νευροϊστορία, που εξερευνά τη δημιουργία του ανθρώπινου είδους σε μεγάλο βάθος χρόνου, ισχυρίζεται πως ο φόβος έχει εγγραφεί στους νευρώνες μέσα από διαδοχικά, απρόβλεπτα και ανεξήγητα σοκ τρόμου. Από το κυρίαρχο αρσενικό ανθρωποειδές που τρομοκρατούσε περιοδικά την ομάδα για να εδραιώσει την κυριαρχία του ως τους μεσαιωνικούς ιππότες που έσπερναν τον τρόμο στους αγρότες αρπάζοντας, σκοτώνοντας, βιάζοντας και καίγοντας τα χωριά τους. Από τους εξαναγκασμούς σε θάνατο του πληθυσμού από λιμό ως τις οικονομικές κρίσεις που απαιτούν αίμα και θυσίες, πάνω στον φόβο βασίστηκε η δημιουργία των κοινωνικών ιεραρχιών, συμπυκνώθηκαν εξουσίες, δημιουργήθηκαν κράτη. Σοκ και δέος ονομάστηκε ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο φόβος είναι συστατικό στοιχείο της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών, κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες της Ιστορίας. Και το υπερθετικό του είναι η απελπισία. Η παντελής έλλειψη κάθε ελπίδας. Η συστροφή της οδύνης στον εαυτό της.

Η μόνη χαραμάδα εξόδου προς την ελπίδα είναι πόνος και βάσανα να αποκτήσουν νόημα. Γιατί αβάσταχτη είναι η οδύνη εκείνη που δεν καταλαβαίνουμε. Εκείνη που δεν έχει νόημα. Το μαρτύριο του Σίσυφου ήταν χειρότερο από εκείνο του Προμηθέα. Γιατί του Προμηθέα το μαρτύριο είχε νόημα: έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους, δηλαδή τη δυνατότητα δημιουργίας. Για να υπάρξει νόημα λοιπόν πρέπει να υπάρξει διανοητικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό, έχοντας ως κεντρικό του σημείο τη Λύτρωση, ήταν αυτό που πρόσφερε ο Χριστιανισμός. Η συνάντηση με το κακό, η νίκη του κακού δεν μπορούσε να είναι οριστική. Τα βάσανα των ανθρώπων, τα τωρινά και τα μελλούμενα, είναι το αντίτιμο της σωτηρίας τους. Η χριστιανική διδασκαλία προσέφερε το ισχυρότερο αντίδοτο στον φόβο: το νόημα. Δηλαδή τη νοητική και ψυχική επεξεργασία η οποία τον ακύρωνε. Δεν ακύρωνε τον πόνο, του έδινε νόημα, και έτσι δημιουργούσε αντίδοτο στον φόβο. Ο φόβος παρέμενε ισχυρός για όσους ήταν εκτός πλαισίου. Για όσους δεν είχαν «φόβο Κυρίου».

Ο Διαφωτισμός ήταν μια γιγάντια επιχείρηση αποτίναξης του φόβου από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, την ίδια εποχή βέβαια που οι λευκοί κυρίαρχοι έσπερναν τρόμο στις άλλες ηπείρους του πλανήτη. Η πρόοδος ήταν μια καινούργια έννοια σταδιακής βελτίωσης. Τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο, ένα αόρατο χέρι τα οδηγεί, και αν φαίνονται αντιφατικά πολλές φορές, τελικά το καλό πάντα νικάει το κακό. Πολλές δεκαετίες πορεύτηκαν με την αισιοδοξία αυτή οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, έως ότου συνειδητοποίησαν, και συνειδητοποιούν σιγά-σιγά, ότι ο φόβος πια δεν έδρευε έξω, μακριά από την ελπίδα, αλλά μερικές φορές ήταν συνυφασμένος μαζί της. Αυτή η τρομερή συνειδητοποίηση ότι πηγή του φόβου είναι η ίδια η νεωτερικότητα, δημιούργησε μια τεράστια αμφιθυμία. Ελπίζουμε εκείνο που φοβόμαστε, ή φοβόμαστε εκείνο που ελπίζουμε.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Η διατήρηση της υγείας και η επιμήκυνση της ζωής είναι από τις πιο παλιές, μύχιες και ισχυρές προσδοκίες, ατομικές και συλλογικές. Η επέμβαση στο ανθρώπινο γονιδίωμα, η δημιουργία κλώνων για μεταμοσχεύσεις, η σε προοπτική «βελτίωση» του ανθρώπινου είδους απελευθερωμένου από τον πόνο, η χειραφέτηση από τους περιορισμούς της βιολογίας, αποτελούν ταυτόχρονα και πηγή ελπίδας, και πηγή φόβου. Κι αν καταλήξει σε πολλά είδη ανθρώπων και υπερανθρώπων; Το όνειρο γίνεται εφιάλτης ενός μελλοντικού ανθρώπινου Jurassic Park. Αλλά δεν είναι κάτι μελλοντικό, ούτε κάτι που δεν μας ακουμπάει, καθώς εισερχόμαστε στην ιατρική τεχνοεπιστήμη σε κάποια φάση της ζωής μας, και χάνουμε το νήμα στους λαβυρίνθους μιας απίστευτης περιπέτειας, όπου κάθε ελπίδα μας βυθίζει πιο βαθιά στο υποφέρειν. Δεύτερο παράδειγμα: Αν όλοι οι άνθρωποι που κατοικούν στον πλανήτη συμμεριστούν έστω και στο ελάχιστο τον τρόπο ζωής όχι των πλουσίων, αλλά των μικρομεσαίων κατοίκων των δυτικών χωρών, ο πλανήτης θα πεθάνει, παρασύροντας μαζί του το ανθρώπινο είδος. Γιατί η ανθρωπότητα δεν «φιλοξενείται» πλέον πάνω στον πλανήτη, αλλά από τον καιρό που η μηχανή της προόδου μπήκε σε κίνηση μετατράπηκε σε μια γεωλογική δύναμη που συνδιαμορφώνει το βιοκλιματικό μέλλον της Γης. Τρίτο παράδειγμα, η σύγχρονη οικονομική κρίση: Αν αγνοήσουμε τη γνωστή στερεοτυπική σκέψη, θα αντιληφθούμε πως είμαστε παγιδευμένοι σε ένα σύστημα του οποίου η μεγέθυνση οδηγεί στη συρρίκνωση. Θα αντιληφθούμε πώς μια κοινωνία που ευαγγελιζόταν την ανάπτυξη, την αφθονία και την ευημερία δεν μπορεί να διατηρήσει ένα στοιχειώδες κράτος προνοίας. Θα καταλάβουμε πως η προσφερόμενη θεραπεία έχει τίμημα τη διεύρυνση των ανισοτήτων, που προκαλούν με τη σειρά τους νέες κρίσεις και νέες ανισότητες.

Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Αν το αντίδοτο του φόβου είναι το νόημα, τότε εκεί που βρίσκεται η ελπίδα είναι στην αναζήτηση του νοήματος.

Δηλαδή σε μια μεγάλη διανοητική κινητοποίηση για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Ελλάδα. Το global υπάρχει στο local και η ιδιαιτερότητα αντικατοπτρίζει τον τρόπο που παγκόσμιες τάσεις αποκρυσταλλώνονται σε συγκεκριμένες συνθήκες. Βρισκόμαστε σε ένα καταπληκτικό παρατηρητήριο της μεγάλης κρίσης της νεωτερικότητας, όσο και αν βιώνεται οδυνηρά. Η μεγάλη ελπίδα είναι να μετατρέψουμε την κρίση σε κριτική. Σε διανοητική και έμπρακτη κριτική. Η ελπίδα βρίσκεται στο να μετατρέψουμε τη διαμαρτυρία σε δημιουργικότητα, σε μια δημιουργικότητα που θα κυκλοφορεί στο αίμα αυτής της κοινωνίας, αντίδοτο στις ενέσεις φόβου που τις προκαλούν κρίσεις πανικού κάθε λίγο και λιγάκι.

* Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι
καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι σκέψεις αυτές αναπτύσσονται εκτενέστερα στο πρόσφατο βιβλίο του «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία» (εκδόσεις Πόλις)

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

το τέλος της δυτικής ευημερίας

Ζούμε το τέλος της δυτικής ευημερίας



Του Ηλία Mαγκλίνη, Καθημερινή, 15.1.12
  Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος βάζει στο μικροσκόπιο το σήμερα και μιλάει για τις μεγάλες προσδοκίες που κατέληξαν τραγωδίες
«Τα μεγάλα προτάγματα, πολιτικά και επιστημονικά, εκείνα που περιβάλαμε με πολλές προσδοκίες, είδαμε να καταλήγουν σε τραγωδίες. Δεν μπορούμε να τα εγκαταλείψουμε, αλλά ταυτόχρονα φοβόμαστε και τις συνέπειές τους. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε. Αυτή η στάση διαμορφώνει ιστορική συνείδηση». Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος κάθεται απέναντί μας, σε μια μονοκατοικία στα Εξάρχεια, έναν χώρο που σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο πολύβουο αθηναϊκό κέντρο. Ηρεμη δύναμη εδώ και χρόνια στον χώρο της ιστοριογραφίας, με λόγο αναλυτικό, δραστικό, ο Αντ. Λιάκος, από τους Ελληνες ιστορικούς με επιρροή, μόλις εξέδωσε ένα ακόμα βιβλίο: «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία. Οι μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης» (εκδ. Πόλις), το οποίο βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοσή του Είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με το «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;» και θα ολοκληρωθεί με ένα ακόμα, το οποίο θα αφορά «τον κανόνα της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας και τις αποκλίσεις του». «Και τα τρία (βιβλία) έχουν τον ίδιο στόχο», γράφει. «Την εξερεύνηση και την κατανόηση του τι σημαίνει σκέφτομαι ιστορικά, το πώς γράφουμε ιστορία, το ίδιο το φαινόμενο του ιστορείν».


Η ιστορία υποτίθεται ότι ασχολείται με το παρελθόν, όμως το «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία», έστω και διαθλαστικά, μιλάει για πράγματα που μας απασχολούν σήμερα. Ο ιστορικός θέτει στο μικροσκόπιό του το ζήτημα της ιστορικής συνείδησης, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται - ή χάνεται, για κάποιους. Για τον Αντ. Λιάκο, όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. «Εχουν ιστορική συνείδηση οι νέοι άνθρωποι, απλώς είναι διαφορετική από εκείνη των προ-διαδικτυακών γενεών», λέει.

Ποιος είναι
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανήκει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Ιστορείν. Το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο αφορά τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία, την κοινωνική ιστορία και την ιστορία και θεωρία της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας. Τα τελευταία του βιβλία: «Πώς στοχάστηκαν το έθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο;», «Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;», «Αποκάλυψη, Ουτοπία και Ιστορία. Οι μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης».



Η επανάκαμψη του φόβου, ως προς την κοινωνία

Κατά τον Αντ. Λιάκο, «η βάση δεδομένων, ως μοντέλο οργάνωσης της σύγχρονης γνώσης, και οι μηχανές αναζήτησης αντικατέστησαν την έννοια του “δένδρου της γνώσης”, δηλαδή την ιεραρχημένη και διαβαθμισμένη γνώση που διοχετευόταν από πάνω προς τα κάτω και χτιζόταν συστηματικά από τις ρίζες προς τα κλαδιά. Η ιστορική γνώση είναι περισσότερο χαώδης, αλλά και προσανατολισμένη προς τις ανάγκες του καθενός. Το Διαδίκτυο δεν είναι ακηδεμόνευτος χώρος, αλλά εισήγαγε αντισώματα και καταλύτες, δίνοντας στον καθένα μέσα για να κρίνει, να συγκρίνει, να εκφραστεί, να συνδυάσει, να δημιουργήσει.

Εμφανίστηκαν άπειρες και πολύ διαφορετικές κοινότητες ερμηνείας της ιστορίας και μνήμης. Η ιστορία έπαψε να συγκροτείται ως κεντρικό κείμενο, ως κανόνας, με κορυφώσεις, περιοδολογήσεις και σημαντικά γεγονότα. Μοιάζει περισσότερο, από πρώτη ματιά, με ένα αχανές πεδίο. Πεδίο όπου συμβαίνουν διαμάχες κυριαρχίας, αλλά όπου και περιπλανώνται νομαδικές φυλές χωρίς να συναντώνται. Από την άλλη μεριά, η πρόοδος είχε επιβάλει σε μια ολόκληρη εποχή, ένα σχήμα χρόνου συνεχούς και βαθμιαίας βελτίωσης, κάτι που έχει ανατραπεί, όχι μόνο από τις μεγάλες ρήξεις και καταστροφές του 20ού αιώνα, αλλά κυρίως από τον φόβο που πηγάζει μέσα από τις ίδιες αυτές τις προσδοκίες βελτίωσης. Αντικρίζουμε έμφοβοι το μέλλον, για τις συνέπειες των ίδιων μας των έργων».

Αγγίζουμε τα όρια
Ο Αντ. Λιάκος κάνει λόγο για «επανάκαμψη του φόβου». Γιατί συμβαίνει αυτό; «Η σύγχρονη ιστορική συνείδηση σχηματίζεται στη συνάντηση των συλλογικών εμπειριών με τις προσδοκίες», αποκρίνεται. «Στον βαθμό που οι προσδοκίες ξεπερνούσαν τις εμπειρίες, η μηχανή της προόδου βρισκόταν σε λειτουργία. Τώρα η σχέση αυτή έχει καταρρεύσει. Ο φόβος επίσης προέρχεται από την επικείμενη ή επαπειλούμενη διάβαση δύο ορίων. Του ορίου της “ανθρώπινης φύσης”, δηλαδή τη μεγάλη πορεία του δυνητικού μετασχηματισμού του ανθρώπινου σώματος και της νόησης, μέσω της τεχνολογίας, και του ορίου των δυνατοτήτων επιβίωσης ως προς το βιοκλιματικό περιβάλλον. Καθώς αγγίζουμε αυτά τα όρια είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε διαφορετικά ολόκληρο το παρελθόν. Στην εποχή μας ο φόβος δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός ως προς την κοινωνία. Προέρχεται από εκείνο που επιδιώκουμε, από εκείνο που ελπίζουμε».

Εως το 1989 πολλοί πίστευαν ότι η Ιστορία θα «παρέδιδε ευτυχισμένα το πνεύμα» όπως γράφει ο Αντ. Λιάκος. Ομως, τελικώς, μας χτύπησε και πάλι την πόρτα. «Η έννοια του τέλους της ιστορίας ήταν εγγενής στην ουτοπική σκέψη· δεν την επινόησε ο Φουκουγιάμα. Εκείνο που ειπώθηκε μετά το ’89 ήταν ότι τώρα έφτασε αυτό το προσδοκώμενο τέλος της Ιστορίας. Ωστόσο, δεν το πραγματώνει ο κομμουνισμός, αλλά ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Η ευημερία θα απλωθεί, δεν θα χρειαζόμαστε πολιτικό ανταγωνισμό, μόνο τεχνοκρατική διαχείριση. Αρα θα λείψει η πρώτη ύλη για την ιστορία.

Ανατροπή
Η οικονομική κρίση τα ανέτρεψε όλα αυτά. Δεν πρόκειται για μετασεισμούς του ’89, όπως ενδεχομένως θα άρεσε σε όσους θεωρούν την Ελλάδα ως την «τελευταία σοβιετική χώρα» που επιτέλους αλλάζει και γίνεται φιλελεύθερη. Πρόκειται για το τέλος της δυτικής ευημερίας, η οποία συνδύασε για πολλά χρόνια οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική φροντίδα και δημοκρατία. Τα νευραλγικά κέντρα της οικονομίας μετατοπίζονται προς την Ανατολή, όπου ακραίες ανισότητες, πολιτικός αυταρχισμός και οικονομική ανάπτυξη συγκροτούν όλα μαζί ένα σύστημα ως τον ανταγωνιστικό πόλο των δυτικών δημοκρατιών. Η παρούσα κρίση συγκροτεί ένα μεγάλο γεγονός. Αν ο Καντ έλεγε ότι η Γαλλική Επανάσταση είναι μεγάλο γεγονός γιατί μας αναγκάζει να σκεφτούμε διαφορετικά, έτσι και τώρα, δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε τον κόσμο, ούτε την ιστορία του, χωρίς το γεγονός της κρίσης. Αλλά το «τέλος της ιστορίας» σήμαινε και κάτι άλλο: το τέλος του νοήματος της ιστορίας, όπως είχε προσδιοριστεί από τους φιλελεύθερους αλλά και τους μαρξιστές διανοητές έως τότε. Σήμερα ποιο νόημα μπορεί να αποδοθεί στην ιστορία»;



Οι ουτοπίες υπήρξαν εργαστήριο ιδεών

Ο Αντ. Λιάκος θεωρεί ότι χρειάζεται να «ανασυγκροτήσουμε το αξιακό μας σύμπαν. Οι ουτοπίες υπήρξαν ένα εργαστήρι επεξεργασίας ιδεών για το μέλλον και ριζώνουν σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση. Πολλές από τις αρχές και τις ιδέες με τις οποίες λειτουργούμε σήμερα, υπήρξαν κάποτε ουτοπικές συλλήψεις. Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτές; Το βασικό ερώτημα είναι πώς θέλουμε να είναι οι κοινωνίες μας στο μέλλον; Σε μια εποχή ρευστοποίησης της πραγματικότητας, ο ρεαλισμός δεν είναι πάντοτε δείγμα σύνεσης· μπορεί να αποδειχθεί φυλακή της σκέψης. Η ουτοπία μπορεί να μας αποκαλύψει σε σημαντικό βαθμό τις κρυμμένες δυναμικές πλευρές της σημερινής πραγματικότητας».

Χίμαιρα η εξυγίανση
Κατά τον Αντ. Λιάκο, το έθνος–κράτος δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει μεταβληθεί. «Οι διεθνείς πολιτικές μέσω του έθνους–κράτους επιβάλλονται. Αλλά είναι χίμαιρα ότι κάθε χώρα μπορεί να λύσει τα δικά της προβλήματα. Πάρτε για παράδειγμα την οικονομική εξυγίανση. Βεβαίως, ανήκει στα εθνικά καθήκοντα. Αλλά ενδεχόμενη εκτίναξη των τιμών της ενέργειας, εξαιτίας λ.χ. της κρίσης με το Ιράν, θα σαρώσει τις θυσίες όπως το κύμα τα παιχνίδια στην άμμο. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα. Γι’ αυτό άλλωστε και η πρόταση αυτού του βιβλίου είναι: ας σκεφτούμε τα μεγάλα προβλήματα, ας ανοίξουμε τη σκέψη μας σ’ αυτά· συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές στον κόσμο, αν δεν τις σκεφτούμε, αδυνατούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο σπίτι μας».

Εθνική αυτομαστίγωση
Ρωτάμε τον συγγραφέα αν υπό το φως της τρέχουσας κρίσης βλέπει κάποια ιδιαιτερότητα στις παθογένειες του ελληνικού κράτους σε σύγκριση με άλλα κράτη της Ευρώπης. «Η συζήτηση στην Ελλάδα για την κρίση έχει αυτοεγκλωβιστεί στην ανάλυση της ελληνικής “εξαίρεσης”. Ο κόσμος όμως είναι σύνολο εξαιρέσεων. Θα προτιμούσα να βλέπαμε την Ελλάδα ως παραδειγματική περίπτωση, όπου το παγκόσμιο συνυφαίνεται με το τοπικό, οπότε και η ανάλυσή μας θα ήταν πιο απαιτητική και όχι φαινομενολογική ή βασισμένη σε επαναλαμβανόμενα κλισέ. Θα ήταν παραγωγικότερο για τη σκέψη μας να μην μπερδεύουμε το προς απόδειξη με το επιχείρημα. Η εθνική αυτομαστίγωση είναι η άλλη όψη του εθνικού ναρκισσισμού».

Και το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης; «Πιστεύω πως χρειάζεται μια νέα ιδέα για την Ευρώπη. Οι συνθήκες, από τότε που δημιουργήθηκε, άλλαξαν ριζικά, προς όλες τις κατευθύνσεις. Γύρω από ποιες αξίες θα συγκροτηθεί η καινούργια ευρωπαϊκή κοινωνία και η ιδέα του Eυρωπαίου πολίτη; Θα περιέχει κοινωνικά δικαιώματα, ή η Ευρώπη, για λόγους ανταγωνισμού, θα προσομοιωθεί με τις χώρες των αναδυόμενων αγορών; Η Ευρώπη δεν είναι πλέον κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Εχει όμως αναπτύξει ένα διακριτό κοινωνικό μοντέλο και ένα βαθύ αξιακό υπόβαθρο. Αυτό το παρελθόν τής δίνει δύναμη να έχει λόγο στη διαμόρφωση του κόσμου και αυτό οφείλει να ανανεώσει σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Η γραμμή άμυνας που πρότεινε, ήδη από το 1970, ο νεοφιλελευθερισμός οδήγησε σε καταστροφικές κρίσεις».








Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

νεοπτωχοι vs νεομπατσοι και η νεαντερταλοποίηση της κοινωνίας

Ξανά! Ελευθερία ή Θάνατος!

Υπάρχει μία πραγματικότητα που μας απειλεί με σύνθλιψη. Αρκετοί άνθρωποι έχουν ήδη στριμωχτεί τόσο πολύ που η σύνθλιψη γι’ αυτούς δεν αποτελεί μόνο μια μεγάλη απειλή. Είναι κιόλας γεγονός.
Και δεν εννοώ μόνο τις οφθαλμοφανείς περιπτώσεις, τους ανθρώπους που πηγαίνουν στα συσσίτια για ένα πιάτο φαί ή ακόμα χειρότερα, αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μην έχεις ούτε ένα πιάτο φαϊ, τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους και αναγκάζονται να κοιμούνται στους δρόμους, τους άστεγους. Περπατώντας από την πλατεία Βικτωρίας μέχρι του Ψυρρή, τους προσπερνάω. Στις πυλωτές των πολυκατοικιών και στις εσοχές των κτηρίων, με χαρτόκουτα γύρω-γύρω, ή χωρίς προφύλαξη, ο θεός να την κάνει προφύλαξη, άνθρωποι χωμένοι μέσα σε κουβέρτες, με μια ή δυο νάιλον σακούλες στο πλάι τους, όπου υποθέτω ότι έχουν όλα τα υπάρχοντά τους. Τόσοι πολλοί, που άθελά σου, το συνηθίζεις, δεν σου κάνει εντύπωση, ούτε σε σοκάρει πια. Μια νέα κοινωνική κατάσταση, που νιώθεις ανήμπορος να την αλλάξεις ή τουλάχιστον να ανακόψεις την επέκτασή της. Γιατί δεν φτωχαίνουν μόνο κάποιοι άνθρωποι, οι πιο ευάλωτοι κατ’ αρχήν, αλλά καταρρέει όλο το σύστημα. Άνθρωποι που μέχρι χτες είχαν ένα σπίτι, ένα διαμέρισμα, μια γκαρσονιέρα, είχαν ένα «μάτι» για να φτιάχνουν ένα καφέ, ένα ντουλάπι με ένα έστω μεταχειρισμένο σακάκι, και βασικά, μια τουαλέτα, τρεχούμενο νερό κι ένα κρεβάτι με στρώμα που δεν το πιάνει το αγιάζι και ούτε έρχεται ο αστυνομικός να το κλωτσήσει με τα άρβυλά του. Τέτοιοι άνθρωποι, όλο και περισσότεροι βγαίνουνε στους δρόμους. Όταν ακούτε να λένε ότι αυξήθηκαν οι άστεγοι, μην φανταστείτε ότι έγινε εισαγωγή τους, όπως συνέβη με τα τζιπ που πλεονάζουν στη Λάρισα! Όχι! Άνθρωποι που έχασαν το μαγαζάκι τους που πουλούσε ψιλικά, ή γυναικεία εσώρουχα, ή χρώματα, και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους… άνθρωποι που απολύθηκαν από το εργοστάσιο που δούλευαν είκοσι χρόνια, χωρίς αποζημίωση, και έληξε το επίδομα ανεργίας… άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε πίσω στο χωριό τους να πάνε, σε μια μάνα ή σε μια αδερφή, όχι μόνο γιατί αισθάνονται ότι θα τους γίνουν βάρος αφού πουθενά δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά και γιατί δεν αντέχουν τόση ταπείνωση στο δικό τους περιβάλλον. Κάποτε οι άνθρωποι έφευγαν από τα χωριά με την ελπίδα ότι θα γυρίσουν μια μέρα με πέντε φράγκα στην τσέπη, νοικοκύρηδες, κι εν τω μεταξύ έστελναν τα εμβάσματα στις οικογένειές τους, μικροί ευεργέτες, που αποσπούσαν το σεβασμό όλης της τοπικής κοινωνίας. Τώρα, ακόμα κι αν κάποιος έχει κάποιο χωριό εν ζωή, γιατί χιλιάδες χωριά πέθαναν από παρόμοιες πολιτικές πριν πεθάνουν οι κάτοικοί τους, πώς να γυρίσει με τη σφραγίδα της αποτυχίας, με άδειο πορτοφόλι; Η ντροπή είναι πιο δυσβάστακτη από το κρύο στο πεζοδρόμιο της οδού Σολωμού στα Εξάρχεια ή της οδού Ζήνωνος κάτω από την Ομόνοια. Δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που τους βλέπεις εξουθενωμένους στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια, συνηθισμένοι στις κακουχίες και σ’ αυτή τη ζωή. Ούτε είναι ξένοι. Γιατί, αν ένας ξένος αποπειραθεί να μείνει στο δρόμο, θα τον μπουζουριάσει η αστυνομία, δημοτική ή κανονική, και θα τον στείλει στο έξω από δω. Στους ξένους, τους μετανάστες, δεν αναγνωρίζεται ούτε το δικαίωμα να είναι άστεγοι. Τους «επιτρέπεται» μόνο να ζουν σε κοτέτσια όταν μαζεύουν τις φράουλες στα χωράφια. Τον ντόπιο, τον Έλληνα, με ταυτότητα, πού θα τον στείλει το κράτος; Ακόμα, δεν μπορεί να τον «εξαγάγει» με σωματική βία και συνοπτικές διαδικασίες. Τι θα τον κάνει, λοιπόν; Πώς θα τον κρύψει από τα μάτια του κόσμου; Πώς θα τον εξαφανίσει απ’ αυτούς που τον καταγράφουν στατιστικά για να μην αναφέρεται στους αριθμούς που μεγαλώνουν και εκθέτουν την πολιτική ηγεσία;

Ανθρωποκυνηγητό

Ήτανε δύο, σε μια γωνιά του πεζοδρομίου, στην Πατησίων, «εγκαταστημένοι» δίπλα στο εγκαταλειμμένο και άρτι πυρποληθέν ιστορικό ξενοδοχείο Ακροπόλ Παλάς, ακριβώς απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, μπροστά σε ένα από τα εκατοντάδες μαγαζιά που έχουν κλείσει στην Πατησίων, με κάτι κουβέρτες, κάτι σακούλες και ένα καροτσάκι, και τρώγανε κάτι ψωμιά. Το αστυνομικό τζιπ σταμάτησε σε απόσταση δύο μέτρων, ο αστυνομικός δεν βγήκε καν από το αυτοκίνητο, κατέβασε μόνο το τζάμι και με άγριο ύφος τούς διέταξε να τα μαζέψουν και να φύγουνε. Χαλάνε τη μόστρα. Ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο δήμαρχος θέλουνε την πόλη καθαρή, από ανθρώπους. Να μην βλέπουν οι περαστικοί που κατεβαίνουν στο κέντρο, τους άστεγους που αυτοί δημιουργούν με τις πολιτικές τους. Πού να πάμε; Ρωτάει ο ένας κουρασμένα. Όπου θέλετε, απαντάει ο μπάτσος, αλλά φύγετε από δω! Δηλαδή, εννοούσε, πηγαίνετε μέσα σε κανένα στενό, να μην σας βλέπει ο κόσμος και κυρίως ο δήμαρχος και οι προϊστάμενοί μας που περνάνε για έλεγχο. Στη Σατωβριάνδου χαμηλά ή στη Βίκτωρος Ουγκώ, στρώστε τα κουρέλια σας και αράξτε, αλλά όχι στην Πατησίων και μάλιστα, μπροστά στο μουσείο.
Και βλέπεις μετά, το πρωί, στο Μέγκα, τον Πάγκαλο, που ξεχειλίζει από χοληστερίνες και λιπίδια, να λέει στους άφωνους δημοσιογράφους, ότι οι αριστεροί φταίνε που κλείνουνε τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης! Η απόλυτη διαστροφή!
Ο δήμαρχος έβγαλε τον δεκάρικό του μπροστά σε ένα ακροατήριο που αποτελείτο μόνο από ξένους στην πλατεία Δημαρχείου, στην Κοτζιά, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, όπου βρέθηκε για πέντε λεπτά, για να μιλήσει στις κάμερες που τον έδειχναν πανελλαδικά! Ούτε μια λαμπίτσα δεν φώτιζε τους αποκάτω, μην και φανεί ότι είναι ξένοι, αφού από τις παραμονές των Χριστουγέννων έχουν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό στις πλατείες για να μη φαίνονται οι ξένοι, ενώπιον των οποίων, όμως, έβγαλε χωρίς αιδώ, τον πρωτοχρονιάτικο του λόγο ο δήμαρχος.
Δήμαρχος όχι μιας πόλης αληθινής με πάρα πολλά προβλήματα, αλλά μιας πόλης διπρόσωπης που στην τηλεόραση πρέπει να φαίνεται πάση θυσία ωραία. Να μη φαίνεται η πρέζα που κυκλοφορεί ελεύθερα, ούτε τα θύματά της να είναι σε κοινή θέα. Καμιά διακοσαριά άτομα που αργοπεθαίνουν στην Τοσίτσα, «προωθήθηκαν» στο πεζοδρόμιο της οδού Μάρνη. Ούτε χιλιάδες μαγαζιά κλειστά και έρημα που μαρτυρούν μια πόλη στην οποία έχει πέσει θανατικό δεν πρέπει να προβάλλονται στην τηλεόραση. Ώστε ο μικροαστός, ο χειραγωγημένος και φοβισμένος ψηφοφόρος, στο Παγκράτι, τους Αμπελόκηπους ή στο Βόλο και την Καλαμάτα που περιμένει τον δήμαρχο Αθηναίων να ανακοινώσει την έλευση της νέας χρονιάς, στις δώδεκα η ώρα νταν!, να αποκομίσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι οι δημότες κατέβηκαν μαζικά, με το κρύο νυχτιάτικα, για να τον ακούσουν λάιβ να βγάζει ένα άνευ ουσίας λογύδριο στο κέντρο της Αθήνας!
Έτσι, γιορτάσαμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα, στην Αθήνα. Με απαγόρευση κυκλοφορίας στις πλατείες και με ασφαλίτες να τρέχουν σαν λαχανιασμένοι λύκοι να αρπάξουν κάθε περαστικό που από το χρώμα και την εμφάνισή του δεν μοιάζει με απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Να τον θέσουν εκτός κυκλοφορίας, έστω για λίγες ώρες, και το κυριότερο, να διαδώσουν το μήνυμα ότι απαγορεύεται στους μετανάστες ακόμα και να περνούν από μια πλατεία! Ούτε τις μανάδες με τα μωρά τους δεν σέβονται!

Σατ απ
Σατ απ, ρε! Σε άπταιστη ελληνοαγγλική διάλεκτο, ο ασφαλίτης με το χοντρό μπουφάν επέβαλε το σκασμό στους φουκαράδες που τρέμανε από το κρύο στην οδό Ελπίδος! Μα, εγώ έχω κάρτα, προσπαθούσε να του πει ευγενικά ένας από τους κρατούμενους που είχε την ατυχία να περάσει από την πλατεία… Δεν με νοιάζει, ρε! Θα τα βρούνε στο Αλλοδαπών! Σατ απ, σου λέω! Ο μπάτσος δεν καταλάβαινε καν ότι ο άλλος του μιλούσε ελληνικά, χωρίς ξένες λέξεις, μόνο ελληνικές. Σατ απ, ρε, σου λέω! ΝεοΈλληνας, σε όλο του το μεγαλείο!
Αυτοί οι αστυνομικοί έχουνε βγάλει, λέει, σχολείο, κι έχουνε μπει στην αστυνομία με εξετάσεις, πανελλήνιες. Ξέρουνε γράμματα! Πω, πω, μανούλα μου! Σκέψου πώς είναι το ελληνικό σχολείο μετά από τόσα χρόνια με υπουργούς παιδείας τύπου Γιωργάκη Παπανδρέου. Αυτοί, οι απόφοιτοι των σχολείων και των ανωτάτων σχολών της αστυνομίας, δεν μιλάνε καν, γρυλίζουνε. Κι αυτό, στη σύγχρονη Ελλάδα, αποκαλείται μόρφωση, παιδεία.
Πολλές φορές, στέκομαι, δήθεν χαζεύοντας βιτρίνες, για να ακούσω τις συζητήσεις μεταξύ των αστυνομικών, που είναι φορτωμένοι σαν περίπτερα εταιρίας πολεμικού εξοπλισμού, στην Ακαδημίας, λες και είμαστε στο Ιράκ ή την Υεμένη, και φρικάρω. Κάτι κακόηχα ελληνικά, κάτι ασύντακτες φράσεις, φτωχό λεξιλόγιο, κουβέντες γεμάτες κλισέ, συνήθως για κάποιον ποδοσφαιριστή που θα έρθει ή δεν θα έρθει στην Ελλάδα ή για υπερωρίες και νυχτερινά. Θέματα καρμπόν που επαναλαμβάνονται καθημερινά σε δεκάδες πιάτσες, ναι, έχουν πιάτσες και οι χιλιάδες αστυφύλακες που πληρώνονται για να στέκονται σαν απότιστες γλάστρες σε κεντρικά σημεία της πόλης, αργόμισθοι δηλαδή, άεργοι που πληρώνονται με μισθούς και όχι επιδόματα από το ταμείο ανεργίας. Χρήσιμοι, όμως, και απαραίτητοι στην πολιτική εξουσία, που δεν θα μπορούσε αλλιώς να διαλύει ένα κράτος, μια χώρα, και να την παραδίδει κομμάτι-κομμάτι στους τοκογλύφους. Καταστολή ταλαιπωρίας εναντίον των μεταναστών, χωρίς καμία πολιτική επίλυσης του προβλήματός τους, προβλήματος για τους ίδιους τους μετανάστες και προβλήματος για την κοινωνία, και καταστολή βίου εναντίον των Ελλήνων, των ντόπιων, που χάνουν τις δουλειές τους, κλείνουν τα μαγαζιά τους, πληρώνουν χαράτσια και τώρα δέχονται απειλές ότι θα τους παίρνουν και τα σπίτια, κατευθείαν, χωρίς πολλά-πολλά διαδικαστικά, αν δεν έχουν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους φόρους. Για να βγαίνουν ο Ρέππας, ο Βορίδης, ο Χρυσοχοϊδης, ο Γεωργιάδης, και όλα τα μεγαθήρια της πολιτικής, να «δουλεύουν» τους πολίτες, να εξωραϊζουν με την καθοριστική συμβολή της Τρέμη, του Στραβελάκη και των Καψήδων (τι οικογένεια κι αυτή!) τα αντιλαϊκά μέτρα, και να εμφανίζουν το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και την νεαντερταλοποίηση της κοινωνίας σαν σωτηρία! The monsters!

Ρετάλια και αγιογδύτες
Δεν είναι απλήρωτοι μόνο οι ανθεκτικοί απεργοί της Χαλυβουργίας. Δυο χιλιάδες άνεργοι έμειναν μόνο από το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, του Alter, του Επενδυτή και την απόλυση συμβασιούχων της ΕΡΤ. Δυο χιλιάδες άνθρωποι, που οι γονείς τους πάλεψαν και ξόδεψαν περιουσίες για να τους σπουδάσουν, που κάνανε οικογένειες, γεννήσανε παιδιά, πήρανε δάνεια για σπίτι, πληρώνουνε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές επί δεκαετίες. Αυτοί οι μη ξένοι, οι ντόπιοι 100%, που οι φόροι και οι εισφορές τους παρακρατούνταν προκαταβολικά από τους μισθούς τους. Άφαντοι οι κρατούντες, άφαντοι και οι επιχειρηματίες που μαζί τα μαγειρεύανε. Κι όλους αυτούς τους ανθρώπους, δυο χιλιάδες, τους αφήνουνε στο δρόμο, μερικούς σε απόσταση μόλις δύο βημάτων από τους άστεγους. Συν δεκάδες χιλιάδες άλλους που τους βαφτίζουν αχρείαστους, υπεράριθμους, πλεονάζοντες, έφεδρους κι ότι άλλο σατανικό εφευρίσκουν. Πολιτικοί ρετάλια, (εισ)πράκτορες στην κυριολεξία των τοκογλύφων, μεσάζοντες και διαπλεκόμενοι που μισούν την Ελλάδα, μισούν τους εργαζόμενους και περιφρονούν τους κόπους και τις προσπάθειες δεκαετιών για μια καλύτερη ζωή.
Κατηγορεί ο Παπανδρέου τον Ψυχάρη. Λες κι εμείς δίναμε τα εξοπλιστικά προγράμματα. Λες και δεν καταλάβαμε ότι ο Παπανδρέου μεγαλοποιήθηκε από το συγκρότημα Λαμπράκη που διευθύνει ο Ψυχάρης για να πειστεί ο λαός ότι δεν είναι ένα μαλακισμένο της μαμάς του που έγινε κάτι-τις χάρη στην εύνοια του μπαμπά του! Λες και ξεχάσαμε ότι ο Πάγκαλος διόρισε τον Ψυχάρη διοικητή του Αγίου Όρους χωρίς καμία αντίρρηση από κανέναν! Σημείωση: οποιαδήποτε σχέση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του Πάγκαλου ή του Βουλγαράκη με τους αγιογδύτες είναι εντελώς αβάσιμη και συκοφαντική.
Αυτή είναι η κατάσταση. Με τους νεοφασίστες ομοτράπεζους στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτή είναι η κατάσταση με τον δήμαρχο μιας πόλης σε πλήρη αποσύνθεση. Αν πάρεις το λεωφορείο κατά μήκος της Πατησίων, από την Ομόνοια ως το τέρμα της, ή τη Δροσοπούλου που είναι παράλληλή της, η εικόνα είναι αποκαλυπτική. Η πόλη διαλύεται. Μόνο ενοικιαστήρια και πωλητήρια, χιλιάδες. Ερήμωση. Οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική. Κόβονται οι καλημέρες και σβήνουν στις γειτονιές τα φώτα! Χρόνια μας λέγανε ότι οι εχθροί θα εισβάλλουν από τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, ενώ τους είχαμε ανάμεσά μας. Και με μεγάλη ευκολία παρέδωσαν τη χώρα στους διεθνείς τοκογλύφους, για κάτι ευρώ, με αντάλλαγμα να παραμείνουν στην εξουσία. Και δεν είναι ένας και δύο, είναι εκατοντάδες, χιλιάδες μάλλον, ένας μηχανισμός ολόκληρος, ένα δίχτυ απλωμένο από τα υπουργεία ως τα ελεγχόμενα εργατικοϋπαλληλικά συνδικάτα.

Και τώρα; Τι κάνουμε;
Αναγέννηση. Ανασυγκρότηση του μυαλού μας. Ανασχηματισμό των επιλογών μας. Αναθεώρηση των δεδομένων μας. Ανασύσταση των ανθρώπινων σχέσεών μας. Αναστροφή προς τις αλήθειες μετά από μια μακριά παραπλάνηση και αποπλάνηση, που σε πολλούς άρεσε κιόλας. Ανασύνταξη και ενότητα των δυνάμεών μας. Ανάταση και επίθεση σε όλα τα μέτωπα, για ανακατάληψη της ζωής μας. Ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και δημοκρατία ή ντροπή, ταπείνωση, υποδούλωση, εξαθλίωση και θάνατος!
Γραμμένο από Στέλιος Ελληνιάδης στο http://e-dromos.gr
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες