Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

απογραφη 2011 επαρχιας ελασσονας

Ενημέρωση για τα αποτελέσματα της απογραφής

Ενημέρωση για τα αποτελέσματα της απογραφής
Ο Δήμος Ελασσόνας ενημερώνει ότι στις 20/03/2013 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ 630/20.03.2013 τεύχος Β’) η απόφαση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για τα αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που διενεργήθηκε σε ολόκληρη τη Χώρα το διάστημα από 10 έως 24 Μαΐου 2011, με ημερομηνία αναφοράς την 9η Μαΐου 2011, τα οποία αφορούν στον De Facto Πληθυσμό της Χώρας («Πραγματικό Πληθυσμό»).
Ο πραγματικός πληθυσμός μιας περιφέρειας (δήμου, κοινότητας ή οικισμού) είναι  το σύνολο των, για οποιαδήποτε αιτία, παρόντων σ’ αυτή πρόσωπων κατά την ημέρα της απογραφής, είτε αυτά διαμένουν μονίμως στην περιφέρεια αυτή είτε βρέθηκαν να διαμένουν προσωρινώς ή τυχαίως.
Ο Δήμος Ελασσόνας, σύμφωνα με τα παραπάνω επίσημα αποτελέσματα, συγκεντρώνει 32.044 κατοίκους.
Τα αποτελέσματα ανά οικισμό έχουν ως εξής:
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ    
Δ. ΚΟΙΝ. ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ    7.234
ΟΙΚ. ΑΓΙΟΝΕΡΙΟΥ    31
ΟΙΚ. ΑΕΤΟΡΑΧΗΣ    77
ΟΙΚ. ΜΙΚΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΧΩΡΙΟΥ    317
Τ. ΚΟΙΝ.  ΒΑΛΑΝΙΔΑΣ    441
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ    109
Τ. ΚΟΙΝ.  ΓΑΛΑΝΟΒΡΥΣΗΣ    426
Τ. ΚΟΙΝ.  ΔΡΥΜΟΥ    588
Τ. ΚΟΙΝ.  ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ    716
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟΥ     263
Τ. ΚΟΙΝ.  ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ    266
Τ. ΚΟΙΝ.  ΣΤΕΦΑΝΟΒΟΥΝΟΥ    485
ΟΙΚ.         ΛΕΥΚΗΣ    12

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΧΑΣΙΩΝ    
Δ. ΚΟΙΝ.  ΚΡΑΝΕΑΣ    2.730
Τ. ΚΟΙΝ.  ΑΚΡΗΣ    189
Τ. ΚΟΙΝ.  ΛΟΥΤΡΟΥ    699

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΒΕΡΔΙΚΟΥΣΑΣ    
Δ. ΚΟΙΝ.  ΒΕΡΔΙΚΟΥΣΑΣ    1.810
ΟΙΚ. ΑΜΠΕΛΙΑ    255
ΟΙΚ. ΒΑΡΚΌ’Σ    47
ΟΙΚ. ΚΟΥΤΣΟΥ’ΦΛΙΑΝΗ    20
ΟΙΚ. ΠΑΛΙΑΜΠΕΛΑ    80
ΟΙΚ. ΠΑΛΙΑ’ΣΚΙΑ    39

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΡΥΑΣ    
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΑΡΥΑΣ    538
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΡΥΟΒΡΥΣΗΣ    84
Τ. ΚΟΙΝ.  ΣΥΚΑΜΙΝΕΑΣ    94

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΛΙΒΑΔΙΟΥ    
Δ. ΚΟΙΝ.  ΛΙΒΑΔΙΟΥ    2.222
Τ. ΚΟΙΝ. ΔΟΛΙΧΗΣ    440

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΛΥΜΠΟΥ
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ    641
ΟΙΚ.  ΠΕΤΡΩΤΟΥ    47
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΟΚΚΙΝΟΓΗΣ    242
Τ. ΚΟΙΝ.  ΚΟΚΚΙΝΟΠΗΛΟΥ    121
ΟΙΚ.  ΚΑΛΥΒΙΩΝ    467
Τ. ΚΟΙΝ.  ΛΟΦΟΥ    234
ΟΙΚ.  ΑΣΠΡΟΧΩΜΑΤΟΣ    103
Τ. ΚΟΙΝ.  ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ    470
Τ. ΚΟΙΝ.  ΠΥΘΙΟΥ    437
Τ. ΚΟΙΝ.  ΦΛΑΜΠΟΥΡΟΥ    177
ΟΙΚ. ΣΚΟΠΙΑΣ    107
ΟΙΚ. ΣΠΑΡΜΟΥ    126
ΟΙΚ. ΒΡΥΣΟΠΟΥΛΕΣ    0
ΟΙΚ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΠΑΡΜΟΥ    1

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑΣ    
Τ. ΚΟΙΝ.  ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΙΟΥ    849
Τ. ΚΟΙΝ.  ΑΜΟΥΡΙΟΥ    308
Τ. ΚΟΙΝ.  ΔΟΜΕΝΙΚΟΥ    631
Τ. ΚΟΙΝ.  ΜΑΓΟΥΛΑΣ    243
Τ. ΚΟΙΝ.  ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΧΩΡΙΟΥ    522
Τ. ΚΟΙΝ.  ΜΕΣΟΧΩΡΙΟΥ    548
Τ. ΚΟΙΝ.  ΠΡΑΙΤΩΡΙΟΥ    363
Τ. ΚΟΙΝ.  ΣΥΚΕΑΣ    526
ΟΙΚ.         ΚΑΛΥΒΙΑ ΑΝΑΛΥΨΗΣ    99

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ    
Τ. ΚΟΙΝ.  ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ    570
Τ. ΚΟΙΝ.  ΑΖΩΡΟΥ    379
Τ. ΚΟΙΝ.  ΓΕΡΑΝΕΙΑΣ    269
Τ. ΚΟΙΝ.  ΓΙΑΝΝΩΤΩΝ    282
Τ. ΚΟΙΝ.  ΛΥΚΟΥΔΙΟΥ    312
ΟΙΚ. ΣΥΚΙΑΣ              0
Τ. ΚΟΙΝ.  ΜΗΛΕΑΣ    397
Τ. ΚΟΙΝ.  ΤΣΑΠΟΥΡΝΙΑΣ    190
Τ. ΚΟΙΝ.  ΦΑΡΜΑΚΗΣ    156

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗΣ    
Δ. ΚΟΙΝ. ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗΣ    2.015http://www.elassona-city.gr/

μέτρο έγινε το χρήμα

ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ, ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΧΡΗΜΑ ΠΑΝΤΟΥ, ΟΝΕΙΡΑ ΝΕΚΡΑ



to-nomimo-kai-to-ithiko
Μετά από μια σειρά από μάσκες, πως μπορείς να αναγνωρίσεις το αληθινό σου πρόσωπο; 

Κι όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς ποιος τελικά είσαι. Μπορεί εκεί που θα κοιτάξεις να υπάρχει κενό. Έχασες την δυνατότητα να συγκινείσαι, θεώρησες την ευγένεια ψυχής αδυναμία και περιττή. Ξέχασες τους άλλους ανθρώπους για να σε ξεχάσουν. 

Το μέτρο έγινε το χρήμα. Ξέχασες το παρόν, το πούλησες, για ένα μέλλον που δεν σου ανήκει πλέον ούτε κι αυτό. Προτίμησες τον άχαρο τρόπο,  τον illustration, τον αντιαισθητικό. Άφησες το μέλλον σ’ αυτούς που αναγορεύτηκαν σε διαχειριστές του, μπήκες στην γραμμή, με αντάλλαγμα την πόζα και τα ...πράγματα. Πράγματα, αλλά όχι πραγματικότητα.
Όλα τα σκέφτεσαι με χρήμα.  Τα αξιολογείς με χρήμα, αγαπάς με χρήμα, σχεδιάζεις με χρήμα, ονειρεύεσαι το χρήμα, μιλάς για το χρήμα, αναζητάς το χρήμα, γίνεσαι το χρήμα. Το πήδημα αντικατέστησε τον έρωτα, το chatting την πρόσωπο με πρόσωπο αληθινή κουβέντα, οι web εφαρμογές το άγγιγμα. Προτίμησες την κονσέρβα και το σκυλάδικο, από την αφτιασίδωτη διασκέδαση, από την τέχνη και την αναζήτηση.

Το χρήμα επέβαλε την κουλτούρα του. Προτίμησες να δουλεύεις παραπάνω ώρες, απ’ το να έχεις ελεύθερο χρόνο για ρέμβη, αγάπη και δημιουργία. Αυτούς που τα αναζητούν τους αποκάλεσες “τεμπέληδες”. Δεν ακολούθησαν τον δικό σου δρόμο. Σαν ιθαγενής θαμπώθηκες από τις χάντρες και τις υποσχέσεις για “μεγάλη ζωή”. Ξέχασες για ποιον λόγο είσαι εδώ, τι πρέπει να ψάχνεις, δεν αναζήτησες άλλο νόημα στο ”υπάρχειν”, αλλά έγινες οπαδός του “έχειν”, σύμφωνα με όσα σ’ έπεισαν οι διαφημίσεις, τα περιοδικά, οι μόδες.

Έπαψες να σκέφτεσαι κι έγινες οπαδός. Οπαδός κόμματος, ποδοσφαιρικής ομάδας, σημαίας, χρώματος, φυλής, συμβόλων και υλικών. Αν τα χάσεις όλα αυτά, αν αύριο καταρρεύσουν, ποιος θα είσαι; Τι μένει κάτω από την επιφάνεια; Υπάρχει τίποτα από σένα; Έχει σημασία πως ζούμε και πως πεθαίνουμε.

Κι αν αυτά που σου λέω τα προσπερνάς, κατανοώ ότι ακόμα είσαι χορτάτος, βολεμένος, με λυμένα τα προβλήματα. Ίσως αν μείνεις άνεργος, πεινάσεις ή μείνεις άστεγος, μπορεί να τα ξανασκεφτείς. Αλλά δεν είναι κρίμα να το κάνεις τότε που θα είναι αργά; Γι’ αυτό σου λέω, κοίτα τώρα τον καθρέφτη. Θυμήσου τι ήθελες όταν ήσουν παιδί. Ψάξε την άγκυρα με το παρελθόν. Ο καθρέφτης θα είναι πάντα εκεί, αλλά το είδωλό σου απουσιάζει.αλεπου του ολυμπου

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ. THΣ.ΣΚΛΑΒΙΑ

ΚΑΙ Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ.. http://vasiliskos2



ImageΤο τελευταίο σκαλί της ξεφτίλας είναι, όχι όταν έχεις καταντήσει κάπως και λυπάσαι τον ευατό σου, αλλά όταν έχεις πέσει τόσο χαμηλά ώστε να νιώθεις μια τρελή ηδονή όταν κάποιος ξεφτυλιστεί ακόμα περισσότερο κι από σένα. Να μην ντρέπεσαι δηλαδή για τη μιζέρια σου αλλά να ζεις, να αγωνίζεσαι "άρρωστος" αλλά όχι με τη προοπτική να γιατρευτείς αλλά με το φτηνιάρικο σαδισμό να δεις κι άλλους να αρρωσταίνουν μαζί σου. Πλέον όλα αυτά τα παπαγαλάκια-εξυπηρετητές, μόνον έτσι μπορούν να νοιώσουν ένα ελάχιστο σκοπό του γιατί ζουν. Δεν έχουν τίποτα άλλο να επιδείξουν από το να παριστάνουν τους πνευματικούς μπράβους μιας κατά συρροή δολοφονίας κάθε έννοιας δημοκρατίας και ελευθερίας στην αυγή μιας νέας καμπής της ανθρωπότητας όπου τα ΠΑΝΤΑ μετριούνται σαν κρέας. Τίποτα άλλο. ΚΡΕΑΣ.
Κάθε ένας από εμάς έχει παραδώσει το σαρκίο στους απανταχού Σάυλοκ να κόψουν, μια και δυο και τρεις λίβρες κρέας από πάνω μας από όποιο σημείο επιθυμήσουν. Το έγραφε το συμβόλαιο που υπογράψαμε σε ανύποπτο χρόνο. Όπως πάντα δεν το διαβάσαμε. Το υπογράψαμε αβλεπί με την υπόσχεση της "καλής ζωής" Δεν είναι οι υπογράφοντες τα συμβόλαια θανάτου που είναι αδιάβαστοι. Εμείς είμαστε. Εμείς δεν διαβάσαμε τα συμβόλαια που υπογράφαμε μαζί τους. Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ.
Να λαδώσουμε το αντεράκι μας, να πάρουμε ρούχα, κουζινικά, τηλεοράσεις, έπιπλα, κουρτίνες, μιξεράκια, καφετιέρες, αυτοκινητάκια, μεζεδοπωλεία - φέρε τρία κιλά παϊδάκια και κράτα τα ρέστα, να σηκώσουμε ταράτσες, να περάσουμε ρεύμα στη ζούλα, να κλέψουμε στο ζύγι, να κάνουμε τα μισά παιδιά γιατρούς και τα άλλα μισά μαρκετίστες, να πάμε εκδρομές στη Ρώμη για τα ψώνια, και σε εξωτικά νησιά για χαβαλέ, να μάθουμε και σκι και ξεσκί, να μαυρίσουμε πίνοντας φραπεδιές, να κουνήσουμε το κ@λαράκο μας πάνω στις πίστες, να ρίξουμε και τις ζειμπεκιές μας, να διορίσουμε και το κανακάρη, να φέρουμε και τον άλλο να υπηρετήσει δυο βήματα από το σπίτι, να τραγουδάμε  σκυλάδικα, να βλέπουμε πρωινάδικα, να περιφρονούμε όποιον έλεγε ξενέρωτα κουλτουριάρικα, να γελάμε με τους μαλάκες που όλα στα σοβαρά τα παίρνουν, να πάρουμε και αι ποντ και αι παντ και αι γ@μίσου!
Για όλα αυτά χρειαζόταν χρήμα, παραδάκι, όβολα, και το αντίτιμο του δανείου εικονικής ζωής ήταν μια λίβρα κρέας. Αν σου πάρουν τα πόδια θα είσαι στους ανάπηρους, αν σου πάρουν τα μάτια δεν θα βλέπεις, αν σου πάρουν τη γλώσσα θα είσαι στη μούγκα, αν σου πάρουν το πουλί δεν θα γ@μίσεις πια κι αν σου πάρουν τη καρδιά πέθανες. Όπου τους κάτσει αυτό θα πάθεις. Πρώτα από όλα όμως στα προκαρτατικά αυτού του έρωτα φρόντισαν και σου πήραν ένα και μόνο μέρος από πάνω σου για να μην έχουν παρατράγουδα.
ΤΟ ΜΥΑΛΟ!
Οπότε αν έχεις μάθει να σκέφτεσαι με τα χέρια, τα πόδια, το πουλί σου, την επιδερμίδα σου, τη κοιλιά σου και το κώλο σου, οπς.... πως θα σκεφτείς με ποιο τρόπο να ξεφύγεις? Δε γίνεται. Ας καθίσουμε κι ας το απολαύσουμε. Έχουμε πολλά να δούμε μπροστά μας. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Κι όσο για εσένα ειδικά που λες, εντάξει τη γλυτώσαμε ακόμα, δεν είμαστε και του θανατά, περίμενε η λίβρα κρέας μπορεί να μην κοπεί από σένα αλλά από τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Γιατί στο άμεσο μέλλον, αφού θα έχουν ξεμπερδέψει όπως όπως με τις ενοχλητικές κατηγορίες των γερόντων σου, οι οποίοι δεν πεθαίνουν κιόλας, θα δώσουν ρέστα στα παιδιά σου τα γεννημένα και τα αγέννητα.
Οπότε κάθισε κι απόλαυσέ το. Έχει μεγάλη φάση να βλέπεις το θήραμα να προσπαθεί να πιάσει κουβέντα και να ζητάει κατανόηση από το κυνηγό που το στοχεύει. Η τρέχεις να κρυφτείς ή παλεύεις με νύχια και δόντια. Άμα είναι να πιάσουμε και τη συζήτηση γ@μισέ το. Υπάρχει και η τρίτη βέβαια διέξοδος σ΄αυτού του είδους το κυνήγι. Η συνεργασία με τον τύραννο. Η υποταγή και όχι μόνο. Η συνεργασία και το γλύψιμο. Να τα έχεις καλά, να κάνεις και μερικά κοπλιμέντα, να κουβαλάς και κανένα καφέ στο αφεντικό να του πηγαίνεις και τα ρούχα στο καθαριστήριο. Άλλωστε μη ξεχνάμε ακόμα και στα φέουδα με τους σκλάβους το υπηρετικό προσωπικό είχε διαβαθμίσεις. Ήταν εκείνοι που δούλευαν στο χωράφι με τις αλυσίδες στο πόδι. Ήταν εκείνοι (αναβαθμισμένοι σκλάβοι) που ήταν οι ρουφιάνοι στον επιστάτη, κι ήταν κι εκείνοι που είχαν πάρει προαγωγή και σερβίριζαν μέσα στο σπίτι και του καθόντουσαν πότε πότε όταν είχε κέφια.
Αρα αδέλφια τίποτα δεν έχει χαθεί. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι υπάρχει πάντα το περιθώριο με λίγη καλή ρουφιανιά και λίγο ράπισμα στο διπλανό μας να μπορέσουμε τουλάχιστον να κουβαλάμε νερό στο boss και να του καθόμαστε κάπου κάπου! Σε είκοσι γενιές από τώρα μπορεί να εκλέξουμε και πρωθυπουργό από το σινάφι μας, τότε που θα επέλθει πάλι και επί γης ειρήνη!

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Ελεύθεροι Κατακτημένοι


Του Αλκίνοου Ιωαννίδη
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.http://red-pep.blogspot.gr

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Οι δάσκαλοι που έδωσαν αποβολή στο ρατσισμό

Οι δάσκαλοι που έδωσαν αποβολή στο ρατσισμό


DSC028hhh73b
http://altzavella.wordpress.comΕύη Σιακαβάρα Ανδριανού, νηπιαγωγός. Ηρεμεί τα παιδιά με Debussy και τους παραδίδει μαθήματα κατά του ρατσισμού στα Αλαμπουρνέζικα.
Αν ένα πρωί οι μαθητές της Στ’ Τάξης του 63ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών «Γιάννης Ρίτσος» έλεγαν καλημέρα στη μητρική τους γλώσσα, μόνο οι 2 θα ήταν στα ελληνικά. Δεκαοχτώ από τους 20 μαθητές είναι παιδιά μεταναστών από το Αφγανιστάν, τη Σρι Λάνκα, τη Ρουμανία, την Αλβανία και τη Συρία.
Ο δάσκαλος του τμήματος, Παύλος Τζελάς, εφευρίσκει καθημερινά τρόπους προκειμένου να κατάλαβουν οι μαθητές ότι «είμαστε μια μεγάλη οικογένεια με τα καλά της και τα στραβά της».
Την ίδια ώρα, η Εύη Ανδριανού-Σιακαβάρα, νηπιαγωγός στο πρόγραμμα Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (συγκεκριμένα, «Εκπαίδευση των παιδιών Ρομά») του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστρατεύει τις πανεπιστημιακές γνώσεις και την επιμόρφωσή της στο θέατρο και στη μουσική, ώστε να αντιμετωπίσει ρατσιστικές εκφράσεις: «Φύγε από δω, βρομάς», «Αυτός είναι γύφτος», «Κυρία, δεν θέλω να με πιάνει». Τις ακούει συχνά στα 6 νηπιαγωγεία της Αττικής (Ανω Λιοσίων, Αγ. Βαρβάρας, Μεγάρων, Χαλανδρίου) όπου πραγματοποιεί παρεμβάσεις.
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού, κι ενώ πολλά παιδιά στη χώρα μας αντιμετωπίζουν το ρατσισμό, δύο φωτεινά παραδείγματα νέων δασκάλων μάς υπενθυμίζουν το νόημα της ιδιότητάς τους, διαθέτοντας χρόνο, πνεύμα και ψυχή στα «ξεφτέρια» τους. Ετσι ονομάζει τους μικρούς μαθητές της η Εύη.
Το πρώτο περιστατικό ρατσιστικής συμπεριφοράς που παρατήρησε η ίδια ήταν στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο όπου δούλευε παλιότερα. «Στο διάλειμμα, ένα 6χρονο ελληνάκι χτύπησε ένα αγοράκι, Ρουμάνο, που δεν μιλούσε καλά ελληνικά, φωνάζοντάς του: “Φύγε, μας χαλάς το παιχνίδι και δεν ξέρεις ούτε να μιλάς!”. Ο Ρουμάνος έβαλε τα κλάματα κι εγώ αμέσως διέκοψα το διάλειμμα», εξιστορεί η Εύη. «Αφού μπήκαμε όλοι μέσα στην τάξη, προσπάθησα να ηρεμήσω τα πνεύματα βάζοντάς τους μουσική, κομμάτια του Debussy. Τους ζήτησα να μη μιλήσουν για λίγα λεπτά και απλώς να ακούσουν. Ηταν πολύ δύσκολο, και παρότι υπάκουσαν, τα περισσότερα “άφριζαν” θυμωμένα και για το αγοράκι που δεν μπορούσε να μιλήσει και τους χάλαγε το παιχνίδι, αλλά και μαζί μου, γιατί τους είχα χαλάσει το διάλειμμα. Οταν πέρασαν μερικά λεπτά, άρχισα να τους μιλάω αλαμπουρνέζικα, δείχνοντάς τους με νοήματα τους κανόνες ενός παιχνιδιού. Για καλή μου τύχη, έπιασε. Γέλιο, ενθουσιασμός, και τη συνέχεια μπορείτε να τη μαντέψετε», λέει η ίδια.
Στο σχολείο όπου διδάσκει ο Παύλος υπάρχει τμήμα υποδοχής των μεταναστών. Δάσκαλοι διδάσκουν τις πρώτες ώρες μετανάστες οι οποίοι έρχονται στη μέση της σχολικής χρονιάς. «Οταν κάποιος ξένος έρχεται και δεν μιλάει γρυ ελληνικά, είναι στο χέρι του δασκάλου αν θα φανεί αντάξιος του λειτουργήματος που κάνει. Είναι όμως πολύ δύσκολο. Οταν έχω ένα παιδί 13 ετών που δεν ξέρει ελληνικά, δεν μπορώ να το στείλω στην Α’ Δημοτικού, πρέπει να μπει στην Ε’ ή στη Στ’», λέει ο Παύλος.
photo classroom
Στον τοίχο της τάξης του είναι κολλημένες ζωγραφιές των παιδιών κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. «Στην αρχή πρέπει να τους δείξεις ενδιαφέρον. Συνεννοούμαστε με τη νοηματική, ή αν έχουν κάποιο μεγάλο αδερφάκι, μας κάνει τη μετάφραση και του λέμε τι ζητάμε», εξηγεί ο Παύλος, ο οποίος διανύει το δέκατο χρόνο ως δάσκαλος. «Είχα πει πως, σε περίπτωση που γίνω δάσκαλος, όση αγάπη έχω στερηθεί θα τη δώσω σε αυτά τα παιδιά», λέει ο ίδιος.
τζελας
Παύλος Τζελάς, δάσκαλος μιας έθνικ τάξης, στο 63ο δημοτικό σχολείο, στα Κάτω Πατήσια: 18/20 μαθητές του είναι αλλοδαποί. Έχει μετατρέψει το μάθημα των Θρησκευτικών σε… Φιλοσοφία δημοτικού! (φωτό Στέλιος Στεφάνου)
«Είναι πρόκληση και υποχρέωση να αντεπεξέλθεις μέσα σε αντίξοες συνθήκες με παιδιά που δεν σε καταλαβαίνουν, που έχουν έρθει από περιοχές με εμφύλιο ή που έχουν δει τον διπλανό τους να ακρωτηριάζεται ή να σκοτώνεται. Χωρίς καμία προεργασία, έρχονται και σου λένε να τα ενσωματώσεις μέσα στην τάξη». Στην τάξη, όπως λέει, είναι ο δάσκαλος και έχει από κάτω τους μαθητές, «αλλά όταν χτυπήσει το κουδούνι, είμαι ο μεγάλος αδερφός και είναι τα μικρά μου αδερφάκια που πρέπει να τα νουθετήσω και να τα καθοδηγήσω».
«Συνήθως τα παιδιά αναπαράγουν αυτά που βλέπουν και ακούνε από τους μεγάλους. Ενα κοριτσάκι στα Λιόσια μου είπε μία μέρα: “Κυρία, αυτή είναι παλιογύφτισσα!”. Κι όμως, το έλεγε με χαμόγελο, αγκαλιάζοντας σφιχτά την “παλιογύφτισσα” φίλη της», αναφέρει η Εύη. Σύμφωνα με την ίδια, «σε περιοχές όπου τα αλλοδαπά είναι πλήρως ενταγμένα και τα υπόλοιπα ελληνάκια ζουν σε αρκετά καλές συνθήκες, όπως π.χ. στο Χαλάνδρι, τα ελάχιστα Ρομά παιδιά που διαμένουν σε καταυλισμό δέχονται πολλά ρατσιστικά σχόλια και είναι δύσκολη η συνύπαρξή τους με τα υπόλοιπα».
Ο Παύλος παρατηρεί ότι «δυστυχώς υπάρχουν περιπτώσεις Ρομά μαθητών τους οποίους στέλνουν οι γονείς τους στο σχολείο μόνο και μόνο για να μη γυρίζουν έξω. Οι ίδιοι παίρνουν επιδότηση κάθε μήνα για τα παιδιά που στέλνουν στο σχολείο», ισχυρίζεται ο ίδιος και συνεχίζει λέγοντας: «Πέρσι υπήρχε μια ισορροπία μεταξύ Ελλήνων και ξένων, υπήρχαν λιγότεροι ξένοι. Οι Αλβανοί -αυτοί που ήρθαν με σκοπό να δουλέψουν, να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, να κάνουν οικογένεια- έχουν αρχίσει και φεύγουν. Πλέον έχουμε υψηλά ποσοστά από χώρες ασιατικές και από τη βόρεια Αφρική».
Στην τάξη του Παύλου συνυπάρχουν ποικίλες παραδόσεις, κουλτούρες και γλώσσες. Και θρησκείες. Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα. «Την ώρα των Θρησκευτικών τούς κρατάω όλους μέσα -υπάρχουν κάποιοι που έχουν απαλλαγή-, ακόμα και τους μουσουλμάνους. Διαβάζουμε το μάθημα και μετά ακολουθεί συζήτηση για το πού συναντιούνται όλες οι θρησκείες.
photo2
»Βρίσκω πάτημα μέσα από τα Θρησκευτικά για να τους περάσω μηνύματα για ηθικές αξίες και για ηθικούς φραγμούς. Ποτέ δεν τους έβαλα να μάθουν το μάθημα και να έρθουν την επόμενη μέρα να μου το πουν», αναφέρει ο ίδιος. «Κατά την ώρα του εκκλησιασμού, βλέπω έναν μαθητή μου, μουσουλμάνο, να κάνει το σταυρό του, μιμούμενος τους διπλανούς του. Του λέω: “Τι κάνεις, βρε, εκεί; Εσύ είσαι μουσουλμάνος”. Ενας άλλος μου είπε: “Μπορώ να κοινωνήσω κι εγώ, κύριε; Δεν έχω πιει γάλα!”.
»Υπάρχουν οικογένειες που δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα παιδιά τους. Ενας λόγος παραπάνω για να ενδιαφερθεί ο δάσκαλος», λέει ο Παύλος. Οσο για το επίπεδο μιας τάξης με τέτοια ποικιλομορφία, σχολιάζει: «Δεν μένουν πίσω τα Ελληνόπουλα. Είναι στο χέρι του δασκάλου να ενώσει μία τάξη και να ανεβάσει το επίπεδο των μαθητών. Στη δική μου τάξη υπάρχουν άριστοι, καλοί, μέτριοι, αλλά και αδιάφοροι μαθητές». Ενας από τους καλύτερους είναι Ασιάτης. Στο 63ο Δημοτικό «οι γονείς έχουν συνηθίσει τους μετανάστες στο σχολείο», λέει ο Παύλος. «Σχεδόν πάντα οι γονείς δημιουργούν θέματα εκεί που για τα παιδιά δεν υπάρχουν. Οταν είσαι μικρός, φοβάσαι το διαφορετικό γιατί το βλέπεις πρώτη φορά. Αν είναι κι οι γονείς σου ανώριμοι και “μικροί”, ο φόβος σου μεγαλώνει ακόμη περισσότερο», συμπληρώνει η Εύη.
Η ίδια κοιμάται ήσυχη το βράδυ, γνωρίζοντας ότι «τα παιδιά έχουν κατανοήσει ότι τίποτα απ’ όλα όσα χωρίζουν τους μεγάλους δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στην καθαρή τους σκέψη και στο ανέμελο παιχνίδι τους». Ο Παύλος έχει πει στον εαυτό του, «όταν πω “απογοητεύτηκα”, θα πρέπει να αφήσω το δασκαλίκι». Κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα, γυρίζοντας σπίτι, νιώθει «γεμάτος» και είναι διπλά κουρασμένος. Οχι μόνο από τα μαθήματα που παρέδωσε, αλλά και από αυτά που τον δίδαξαν (αυτή την περίοδο, δύο μικρές Ουκρανές τού μαθαίνουν ρώσικες λέξεις στα διαλείμματα).
δημοσιευτ. στην “Ε”, 21.3.13

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ


ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΧΡΕΩΘΗΚΕΣ


Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά
http://vasiliskos2
Σε ώθησαν να χρεωθείς
Δημιουργώντας σου ψεύτικες ανάγκες και αντιλήψεις για το τι σημαίνει "καλή ζωή"
Δανείστηκες από αυτούς για να μπορείς να καλύψεις αυτές τις πλαστές ανάγκες που οι ίδιοι σε ώθησαν
Με τα δανεικά αγόρασες τα προϊόντα που κάλυπταν αυτές τις ανάγκες τα οποία παρήγαγαν επίσης οι ίδιοι
Κι αφού χρεώθηκες και παρέδωσες την δική σου δύναμη και τις δικές σου ανάγκες στον δικό τους κόσμο
Φτώχυνες και δεν έχεις να πληρώσεις τα λεφτά που σου είχαν δανείσει

Οπότε σε χρηματοδοτούν για να πληρώνσεις τους τόκους από τα δάνεια ζητώντας σαν υποθήκη
Τη περιουσία του κράτους σου και το εργατικό του δυναμικό.

Πριν καν το καταλάβεις είσαι δουλοπάροικος σε μια νέα αποικία που ανήκει στην ελιτ μιας νέας ολιγαρχίας στην ΕΕ,
και η οποία σχηματίστηκε, ανδρώθηκε, έγινε παντοδύναμη και εξουσιάζει τις ζωές όλων με την ευγενική συνεισφορά
τοπικών λακέδων, οι οποίοι εδώ και χρόνια λειτούργησαν μεθοδικά προς όφελος των αφεντικών τους και προς ιδίον
όφελος φυσικά, και που τώρα απλά δεν φοράνε πλέον μάσκες αλλά ανοιχτά παραδέχονται πως είναι υπάλληλοι των
υπαλλήλων, των υπαλλήλων των πραγματικών αφεντικών. Δηλαδή τρίτοι, τέταρτη κατηγορία υπαλλήλων.

Δεν είναι ο καπιταλισμός καλέ μου άνθρωπε, η απύθμενη ματαιοδοξία σου είναι. Η απύθμενη ανοησία σου είναι. Ο
συνεχόμενος φόβος και η ανασφάλειά σου είναι. Η απληστία σου. Ο ατομισμός σου. Η συνεχής ανάγκη να έχεις κι άλλα,
κι άλλα πολλά. Η ανικανότητα να αντιληφθείς το μέγεθος της απάτης γιατί η απάτη είναι όμορφη, ελκυστική, πολλά
υποσχόμενη, καλύπτει τους φόβους, καλύπτει τις ενοχές, τα κόμπλεξ, τα βίτσια, τις ανωμαλίες και τους κακούς
δαίμονες που είναι μόνιμα πεινασμένοι.

Κοίτα στο σπίτι σου. Μέτρα όλα τα αντικείμενα που έχεις. Ας πούμε πως είναι 300. Πόσα στ΄αλήθεια χρειάζεσαι
από αυτά τα 300 αντικείμενα για να ζήσεις απλά και ήσυχα. Ούτε 20.Κοίτα στη ζωή σου τις ανάγκες που έχεις
δημιουργήσει και πρέπει να καλύπτεις. Πόσες από αυτές τις ανάγκες τις εφύηρες μόνος σου, πόσες τις ανακάλυψες
ψάχνοντας στον εαυτό σου μέσα, και πόσες είναι "βαλτές" (από γονείς,σχολείο, φίλους, συζύγους, παιδιά, κράτος κλπ)
Ούτε 2 δεν θα είναι δικές σου.

Τα 280 άχρηστα αντικείμενα του σπιτιού σου και το βουνό από πλαστές αναγκαιότητες που έχουν σκεπάσει τη
ζωή σου είναι ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ το οποίο θα σε έχει σκλάβο στους νέους αποικιοκράτες.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

καλή σαρακοστή αφού έχουμε μόνιμο καρναβάλι?

ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΩΕΙ , ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΩΖΕΙ...

Πως να ευχηθώ καλή σαρακοστή αφού έχουμε μόνιμο καρναβάλι? Ενα ζάπινγκ έκανα χτες στη τηλεόραση, στα δελτία και αναρωτιόμουν αν παρακολουθώ κάποια ταινία που δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου πως κυκλοφόρησε. Ο πρωθυπουργός ψάλτης στη συναγωγή, ένας ποδοσφαιριστής πανηγύριζε ένα γκολ και χαιρέτισε ναζιστικά και τη πάτησε, ο Σχορτισανίτης τραγούδαγε στο Κιάμο, ο Ριτζάι είχε πιάσει ομήρους κι εξελισσόταν το die hard 8, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες γιόρταζαν το καρναβάλι , μάχη της γαρίδας στη ψαραγορά, εμπόλεμη ζώνη τα σουπερ μαρκετ, χοροί και τραγούδια στις πλατείες, κορμάκια να λικνίζονται στις μπάρες και στα σκυλάδικα, τηλεαστέρες που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους έκαναν δηλώσεις,

Και σε όλα υπήρχε κι η γνωστή δικαιολογία "άντε να πάνε κάτω τα φαρμάκια!" Τεράστια η προσαρμογή μας. Διαχρονικό ταλέντο. Οπως ακριβώς οι θεατρίνοι. Κι άντε κανείς να μιλήσει σ΄αυτό το θίασο χωρίς να θεωρηθεί σπασίκλας, αυτός που χαλάει τη πιάτσα της χαράς, ο κλαψομ@υνης, ο ασε μας ρε φίλε get a life!

Get a life μ@λάκα και μην μας τη σπας! Αιντε!http://vasiliskos2.blogspot.gr/

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Απόκριες στο χωριό!






Αφηγείται η κυρα-Λένη…

«Αγαπητά μου παιδιά, να θυμάστε ότι ο άνθρωπος πάντοτε αποζητάει την ευκαιρία για ξεγνοιασιά και ξεφάντωμα! Όσα κι αν είναι τα προβλήματα και οι έγνοιες, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο ποτέ δεν λείπουν, η ίδια η χαρά της ζωής γυρεύει πάντα το δικό της μερτικό. Έτσι κι εκείνα τα χρόνια τα παλιά, παρά τη φτώχεια που επικρατούσε στα χωριουδάκια μας, όλοι περιμέναμε πως και πως αυτές τις πολύτιμες μικροχαρές που μας χάριζαν οι παραδοσιακές γιορτές, ανάμεσά τους και οι Απόκριες!

Την Κυριακή της Τυρινής μετά την εκκλησία ξεκίναγαν οι επισκέψεις στα σπίτια για τα “χρόνια πολλά” και για να “σχωρεθούν” οι χωριανοί αναμεταξύ τους μιας και θα μπαίναμε στη Σαρακοστή. Οι γυναίκες στρώνονταν από νωρίς στις ετοιμασίες για να φτιάξουν την παραδοσιακή τυρόπιττα και τα κρεατικά για το βραδινό γιορτινό τραπέζι. Να ξέρετε ότι τότε υπήρχε και αλληλεγγύη, προνοούσαν και για όσους τύχαινε να μην έχουν, τους πολύ φτωχούς…  

Την Κυριακή ξεκίναγε και το χωριάτικο καρναβάλι που είχε μεγάλο γούστο! Παρέες-παρέες οι χωριανοί, κυρίως οι άντρες, μεταμφιέζονταν σε μασκαράδες. Όχι όπως τώρα με  στολές πολυτελείας! Που τέτοια εκείνο τον καιρό. Τότε δούλευε η φαντασία μας και μ’ ότι είχε ο καθένας στο σπιτικό του σκάρωνε και το δικό του “μασκαρλίκι”! Και τι δεν έβλεπες! Κάλυπταν τα πρόσωπά τους με αυτοσχέδιες μάσκες από δέρματα ζώων και κέρατα από κατσίκια, φόραγαν περούκες από μαλλιά προβάτων, καπελαδούρες και φέσια, ντύνονταν με παλιές κάπες, ακόμη και φουστανέλες των παππούδων και ζώνονταν στη μέση με κουδούνια! Οι περισσότεροι κρατούσαν μαγκούρες και πολλοί σακούλια με στάχτη! Όλα τούτα τα συνδύαζαν με τέτοια μαεστρία που γίνονταν κυριολεκτικά αγνώριστοι! Άλλος παράσταινε το γαμπρό, άλλος τη νύφη, άλλος τον παπά, άλλοι κάνανε τα ξωτικά κι ότι μπορεί να βάλει ο νου σας! Κι έτσι ξεκίναγε αυτό το πολύχρωμο καρναβάλι του χωριού και με αστεία καμώματα, χορούς και τραγούδια περιδιάβαινε τους μαχαλάδες μπαίνοντας από σπίτι σε σπίτι, για το σχετικό καλαμπούρι και βέβαια για τα κεράσματα! Όλοι προσέχανε ώστε να μην τους αναγνωρίσει κανείς εκεί που θα πήγαιναν. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν και τα γέλια αντηχούσαν σε κάθε σοκάκι. Άσε πια το τι γίνονταν με τα σατυροτράγουδα: “πως το τρίβουν το πιπέρι του διαόλου οι καλογέροι” ή το άλλο: “τι να σου κάνω Χάιδω μου, τι να σου κάνω γιέ μου, εγώ ο μαύρος γέρασα κι εσύ θέλεις παιχνίδια”! Μαζί με το κέφι έρχονταν και τα κεράσματα: τηγανίτες, κάστανα, καρύδια και φυσικά άφθονο κρασί! Μέχρι αργά το απόγευμα της Κυριακής το ακούραστο καρναβάλι του χωριού είχε την τιμητική του. Οι μασκαράδες συνήθως κατέληγαν στο καφενείο όπου συνέχιζαν το ξεφάντωμα! Το βράδυ της Κυριακής οι οικογένειες μαζεύονταν στα συγγενικά σπίτια, τις περισσότερες φορές στου παππού. Εκεί δίπλα στ’ αναμμένο τζάκι ο γεροντότερος σταύρωνε την τυρόπιττα κι έδινε πρώτος την ευχή: “καλή Σαρακοστή”! Στη στάχτη έψηναν αυγά, καθένας το δικό του και πάντα και για τους ξενιτεμένους. Αν το αυγό “ίδρωνε”, τότε ο κάτοχός του θα είχε καλή υγεία. Αν έσκαγε στη φωτιά θα… ‘σκαγε και το κακό το μάτι! Ακολουθούσε φαγοπότι με μπόλικο κρασί και τραγούδια με το στόμα γύρω από το τραπέζι. Εκεί πάνω στο μεγάλο κέφι άρχιζε και το τουφεκίδι. Έβγαινε ο νοικοκύρης στην αυλή και ρίχνοντας κάνα δυο μπαταριές φώναζε, ας πούμε, στο γείτονα απέναντι: “Ε, Γιάννηηη, και του χρόνου ωρέ”!  Εκείνος αποκρίνονταν με τη δική του μπαταριά και νάτον κι αυτόν με την οικογένειά του σε λιγάκι στην παρέα για κρασάκι και τουφεκίδι μέχρι πρωίας!!!


Την επομένη, “Καθαρά Δευτέρα”, οι νοικοκυρές φρόντιζαν πρώτα απ’ όλα για την καθαριότητα, έτσι ώστε να φύγουν τα κακά πνεύματα. Έτσι τα σπίτια λάμπανε από πάστρα, ενώ στη συνέχεια ετοίμαζαν και τα νηστίσιμα: την παραδοσιακή “κλούρα” (κουλούρα), τα φασόλια, τα χορταρικά και το σπιτικό χαλβά. Θυμάμαι, ότι τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε το συνήθειο να πηγαίνουν την “Καθαρά Δευτέρα” με τις τσουγκράνες για “καθάρισμα” στα χωραφάκια. Αυτή η δουλειά δεν ήταν αγγαρεία, ίσα-ίσα που γίνονταν με τραγούδι, κέφι και αστεία. Κόβανε τα βάτα και τ’ αγριόχορτα και σκορπίζανε στο χώμα την κοπριά από τα ζώα. Έτσι όλα ήταν “καθαρά” και έτοιμα για τη μελλοντική σπορά: καλαμπόκια, φασόλια και γενικά τα κηπευτικά. Αυτά ήτανε παιδιά μου τα πραγματικά βιολογικά προϊόντα και ήτανε οι άνθρωποι υγιείς. Το γλέντι συνεχίζονταν κι αυτή τη μέρα και ας μην αρτένονταν ο κόσμος. Αρκούσε η φασολάδα στο τσουκάλι, οι ψητές πατάτες με τα κρεμμύδια στο τζάκι και το τραγούδι, έτσι το κέφι δεν αργούσε ν’ ανάψει και πάλι!

Το πιο σπουδαίο και πατροπαράδοτο έθιμο της Καθαράς Δευτέρας, που αξίζει να το γνωρίζετε οι νεότεροι ήταν αυτό της “αρμυροκουλούρας”! Αυτό αφορούσε ειδικά τα ανύπαντρα κορίτσια. Το μεσημέρι της Καθαράς Δευτέρας οι κοπέλες του χωριού, έπαιρναν τα τσεκούρια και τις τριχιές και πήγαιναν όλες μαζί παρέα στο δάσος για ξύλα. Το σούρουπο, γύριζαν ζαλίγκα και αφού ξεφορτώνονταν τα ξύλα, πήγαιναν χωρίς να μιλούν στη βρύση για να πάρουν το “αμίλητο νερό”! Μετά, έπαιρναν κι αλεύρι και μαζί με μπόλικο αλάτι ζύμωναν την “αρμυροκουλούρα”. Μόλις αυτή ψήνονταν στη θράκα έκοβαν ένα κομμάτι και το έτρωγαν. Στη συνέχεια δεν έπρεπε να πιουν καθόλου νερό! Την υπόλοιπη κουλούρα την έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι τους και έτσι κουρασμένες και διψασμένες από το πολύ αλάτι, έπεφταν για ύπνο. Τότε θα ονειρεύονταν το παλικάρι που θα παντρευτούν!



Αυτά είναι μερικά από τα παλιά μας έθιμα στην Ευρυτανία μας. Σας εύχομαι, παιδιά μου, χρόνια πολλά, καλή σαρακοστή σε όλους σας και να έχετε πάντα αισιοδοξία και κέφι στη ζωή».

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"        

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΜΒΟΥΝΙΩΝ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΩΝ ΟΙΚΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΜΒΟΥΝΙΩΝ

Στο κείμενο γίνεται μια συνοπτική καταγραφή της εξέλιξης των οικισμών της περιοχής Καμβουνίων από την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα. Καταγράφονται όλοι οι οικισμοί που αναφέρονται στα διάφορα οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα από το 1481 και μετά, καθώς και όσοι οικισμοί αναφέρονται στην παρρησία της Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ζάβορδας από το 1532 και μετά.
Από τους 21 οικισμούς που καταγράφονται, σήμερα υπάρχουν μόνο δέκα, ενώ οι υπόλοιποι είτε συγχωνεύτηκαν με τους γειτονικούς οικισμούς, είτε διαλύθηκαν. Βασικό χαρακτηριστικό των οικισμών είναι ότι κατοικούνταν αποκλειστικά και μόνο από Χριστιανούς.
Στο κείμενο οι οικισμοί που συγχωνεύτηκαν ή διαλύθηκαν περιγράφονται στην κοινότητα που μετακόμισαν οι κάτοικοι μετά τη διάλυσή των οικισμών τους. Να σημειώσω ότι όλοι οι οικισμοί σήμερα ανήκουν στο Δήμο Σερβίων - Βελβεντού.

Κοινότητα Τριγωνικού
Η κοινότητα Τριγωνικού (ΦΕΚ :179/1927) προήλθε από τη μετονομασία της κοινότητας Δέλινου η οποία είχε συσταθεί το 1918 (ΦΕΚ 260Α/1918). Κατά τον 16ο αιώνα κοντά στον οικισμό Δέλινο υπήρχαν ακόμη δύο μικρότεροι οικισμοί, ο οικισμός Κατερίνη και οικισμός Σερμεή. Η διάλυση του οικισμού Κατερίνη τοποθετείται μετά το έτος 1502 και πριν το έτος 1519, ενώ η διάλυση του οικισμού Σερμεή τοποθετείται μετά το έτος 1543 και πριν το έτος 1569.
Χωριό Δέλινο (Τριγωνικό)
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Delvine ή Deline (δηλαδή χωριό Δέλβινο ή Δέλινο). Ταυτίζεται με το χωριό Δέλινον της παρρησίας. Το έτος 1927 ο οικισμός Δέλινο μετονομάστηκε σε Τριγωνικό (ΦΕΚ :179/1927).
Χωριό Κατερίνη
Απαντάται στις απογραφές του 1481, του 1498-1502, ως karye-i Katarin (χωριό Κατερίνη). Στην απογραφή του 1519 σημειώνεται ως mesra'a, δηλαδή χωρίς κατοίκους αλλά οι κάτοικοι συνεχίζουν να καλλιεργούν τα κτήματα. Στην παρρησία δεν γίνεται καμιά αναφορά στον οικισμό, αφού ο οικισμός έπαψε να υπάρχει πριν από το 1519, δηλαδή πριν το 1532-1534 που είναι τα έτη σύνταξης της παρρησίας. Ο οικισμός τοποθετείται κοντά στο λάκκο της Κατερίνης.
Χωριό Σερμεή
Απαντάται στις απογραφές του 1498-1502, του 1527-1529 και του 1543 ως karye-i Sarka ήSerma (χωριό Σάρκα ή Σέρμα), ενώ στην απογραφή του 1569 καταγράφεται ως Mesra'a (έρημο από κατοίκους, αλλά οι κάτοικοι συνεχίζουν να καλλιεργούν τα κτήματα). Στην παρρησία αναφέρεται ως Σερμεή και βρίσκεται μεταξύ Ριάχωβου, Δέλινου και Μεταξά. Ο οικισμός έπαψε να υπάρχει πριν από το1569.
 
Κοινότητα Πολυρράχου
Η κοινότητα Πολυρράχου (ΦΕΚ :179/1927) προήλθε από τη μετονομασία της κοινότητας Ραχόβου. Οι οικισμοί Ραχόβου και Καλδάδων από το 1918 ανήκαν στην κοινότητα Σερβίων (ΦΕΚ 260Α /1918). Η κοινότητα Πολυρράχου αποτελούνταν από τα χωριά Πολύρραχο και Προσήλιο. Ο Οικισμός Πολυρράχου προήλθε από τη μετονομασία του οικισμού Ράχοβο (ΦΕΚ :179/1927), ενώ ο οικισμός Προσηλίου προήλθε από τη μετονομασία του οικισμού Καλδάδες (ΦΕΚ : 156/1928).
Χωριό Ράχωβο (Πολύρραχο)
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Rahova ήOrahova (χωριό Ράχοβο ή Οράχοβο). Στην παρρησία αναφέρεται ως Ριάχοβο. Το 1927 ο συνοικισμός Ράχοβον μετονομάστηκε σε Πολύρραχον (ΦΕΚ :179/1927).
Χωριό Καλδάδες (Προσήλιο)
Απαντάται στις απογραφές από το 1502 και μετά, δεν απαντάται στην πρώτη απογραφή του 1481ως karye-i Kalozat ή Kaloδat και Kaldat(χωριό Καλοδάτ ή Καλδάτ). Ταυτίζεται με τον οικισμό της παρρησίας Καλδάδες. Το 1928 ο οικισμός Καλδάδες μετονομάστηκε σε Προσήλιο (ΦΕΚ : 156/1928).

Κοινότητα Μεταξά
Το 1918 συστάθηκε η κοινότητα Μεταξά η οποία αποτελείται από το χωριό Μεταξά (ΦΕΚ 260Α/1918). Στο χωριό Μεταξά πριν το έτος 1569 είχε μετακομίσει και μερίδα των κατοίκων του οικισμού Πεκαλή.
Χωριό Μεταξά
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Metaksa (χωριό Μεταξά). Στην παρρησία αναφέρεται ως Μεταξά, όπως λέγεται και σήμερα.
Χωριό Πεκαλή
Κοντά στο Μεταξά υπήρχε και ο οικισμός Pecal ή Pical (Πεκαλή) ο οποίος δεν αναφέρεται στην παρρησία. Ο οικισμός μετά το1543 διαλύεται και τα χωράφια τους καλλιεργούνται από κατοίκους των οικισμών Μεταξά και Γκλίγγοβο (Σαραντάπορο).
Κοινότητα Λιβαδερού
Η σημερινή κοινότητα Λιβαδερού προήλθε από τη μετονομασία της κοινότητας Μόκρου (ΦΕΚ : 156/1928). Η κοινότητα Μόκρου είχε συσταθεί το 1918 (ΦΕΚ 260Α/1918). Το χωριό Μόκρο είχε προέλθει από τη συνένωση των κατοίκων των οικισμών Μόκρου, Νεοχωρίου,Κυδωνιάς και Κεραμοχωρίου.
Χωριό Μόκρου (Λιβαδερό)
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Mokri ήMokroz (χωριό Μόκρι ή Μόκρος). Στην παρρησία αναφέρεται ως Μόκορου και Μόκρου. Αποτέλεσε μαζί με το Νεοχώρι, την Κυδωνιά και το Κεραμοχώρι το χωριό Μόκρο, το οποίο το 1928 μετονομάστηκε σε Λιβαδερό (ΦΕΚ : 156/1928)..
Χωριό Νεοχώρι
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Nihor (χωριό Νιχώρι) Στην παρρησία αναφέρεται ως Νεοχόρι. Αποτέλεσε μαζί με το Μόκρου, την Κυδωνιά και το Κεραμοχώρι το σημερινό Λιβαδερό. Δεν υπάρχει ο οικισμός σήμερα.
Χωριό Κυδωνιά
Απαντάται σε όλες τις απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Kyzonya ή Kidonya (χωριό Κυδωνιά). Δεν αναφέρεται καθόλου στην παρρησία. Υπάρχει όμως στο Λιβαδερό τοποθεσία Κυδωνιά,όπου όπως λένε οι κάτοικοι ήταν παλιό χωριό. Δεν υπάρχει ο οικισμός σήμερα.
Χωριό Κεραμοχώρι
Απαντάται σε όλες τις απογραφές, εκτός της πρώτης απογραφής του 1481, ως karye-i Koraz Ahuri, Korazahori, Koramohori τα οποία διαβάζονται και ως Kradohor ή Kramohor(χωριό Κοράζ Αχούρι ή Κεραμοχώρι). Δεν απαντάται ο οικισμός στην παρρησία. Ο οικισμός βρισκόταν κοντά στην Πάδη. Δεν υπάρχει ο οικισμός σήμερα.
Κοινότητα Τρανοβάλτου
Η Κοινότητα Τρανοβάλτου συστάθηκε το 1918 (ΦΕΚ 260Α/1918) με έδραν τον οικισμό Τρανόβαλτο. Συνενώθηκαν με αυτήν και οι οικισμοί Πάδες, Νιζισκόν, Λαζαράδες και Ζίδανι.
Χωριό Ξερόβαλτος (Τρανόβαλτος)
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Ikserovaltosή Buyuk Valtos(Ξερόβαλτος ή Μεγάλος Βάλτος). Ταυτίζεται με τον οικισμό της παρρησίας Τρανόβαλτος. Είναι το σημερινό χωριό Τρανόβαλτο.
Χωριό Λαζαράδες
Απαντάται σε όλες τις απογραφές, εκτός της απογραφής του 1481, ως karye-i Lazarat (χωριό Λαζαράτ). Στην παρρησία αναφέρεται ως Λαζαράδες. Είναι το σημερινό χωριό Λαζαράδες.
Χωριό Νεζεσκός (Φρούριο)
Απαντάται στις απογραφές του 1543, 1549 και 1613 ως karye-i Izicko και Izisko (χωριό Ιζισκό). Δεν απαντάται στις προηγούμενες απογραφές. Ταυτίζεται με τον οικισμό Νεζεσκός της παρρησίας. Το χωριό μετονομάστηκε από Νιζισκόν σε Παλιάλωνα (ΦΕΚ : 156/1928), αργότερα από Παλιάλωνα μετονομάστηκε σε Φρούριο (ΦΕΚ : 99/1961).
Χωριό Πάδες (Βογκόπετρα)
Απαντάται στις απογραφές του 1481, του 1498-1502, του 1543, του 1569, του 1613 ως karye-i Pazi, Padi(χωριό Πάδη), Ενώ στις ενδιάμεσες απογραφές του 1519 και του 1527-1529σημειώνεται ως Mezra'a (έρημος από κατοίκους). Στην παρρησία αναφέρεται ως Πάδες. Αργότερα μετονομάστηκε από Πάδες σε Βογκόπετρα (ΦΕΚ: 156/1928). Σήμερα ο οικισμός είναι εγκαταλειμμένος από κατοίκους και σώζεται μόνον η εκκλησία, χαλάσματα του σχολείου και η βρύση.
Κοινότητα Μικροβάλτου
Η κοινότητα Μικροβάλτου συστάθηκε το 1918 (ΦΕΚ 260Α/1918) και αποτελείται μόνο από τον οικισμό Μικροβάλτου. Στον οικισμό εγκαταστάθηκαν άγνωστο πότε (πάντως μετά το 1613) και οι κάτοικοι του οικισμού Ζηδάνη.
Χωριό Μικρόβαλτος
Απαντά σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Valtos-i Kucuk(χωριό Μικρός Βάλτος). Ταυτίζεται με τον οικισμό της παρρησίας Μικρόβαλτος. Είναι το σημερινό χωριό Μικρόβαλτο.
Χωριό Ζηδάνη
Απαντάται σε όλες τις απογραφές σε ορισμένες ως karye-i Ijdan ή Izdan (χωριό Ισντιάν). Ταυτίζεται με τον οικισμό της παρρησίας Ζηδάνη και τοποθετείται στο σημερινό μοναστήρι Ζτάνη κοντά στο Μικρόβαλτο. Ο οικισμός καταγράφεται τουλάχιστον μέχρι το 1613. Σήμερα δεν υπάρχει ο οικισμός.
Κοινότητα Ελάτης
Η σημερινή κοινότητα Ελάτης προήλθε από τη μετονομασία της Κοινότητας Λουζιανής σε Ελάτη (ΦΕΚ : 156/1928). Η κοινότητα Λουζιανής είχε συσταθεί το 1918. Το χωριό Λουζιανή είχε προέλθει από τη συνένωση, άγνωστο πότε (πάντως μετά το 1613, γιατί μέχρι τότε αποτελούσαν σίγουρα χωριστά χωριά), των χωριών Λοζιανή, Λουζιανή ή μικρή Λουζιανή και το χωριό Άλατος ή Ελατο.
Χωριό Λοζιανή (Ελάτη)
Απαντάται σε όλες τις οθωμανικές απογραφές από το 1481 μέχρι το 1613, ως karye-i Lujani-Buzurg ή Luzani Buyuk (χωριό Μεγάλη Λουζιανή). Στην παρρησία αναφέρεται ως Λοζιανή. Είναι η σημερινή Ελάτη που προήλθε από τη συγχώνευση της Μεγάλης Λοζιανής και της Μικρής Λουζιανής.
Χωριό Λουζιανή
Απαντάται σε όλες της απογραφές μέχρι το 1613, εκτός της απογραφής του 1481, ως karye-i Lujani Kucuk (χωριό Μικρή Λουζιανή). Στην παρρησία αναφέρεται σαν Λουζιανή. Αποτέλεσε μαζί με τη Λοζιανη τη σημερινή Ελάτη. Δεν υπάρχει ο οικισμός σήμερα.
Χωριό Άλατος
Απαντά στις απογραφές του 1481, του 1498-1502, του 1527-1529, του 1543, του 1613, ενώ δεν απαντάτε στις απογραφές του 1519 και του 1569 με τις μορφές karye-i Alato καιAlatoz (χωριό Άλατος), ενώ μπορεί να διαβαστεί και ως Elato,Elatos και Elatoz. Ταυτίζεται με τον οικισμό Έλατος της Παρρησίας. Στην Παρρησία αναφέρεται μεταξύ των οικισμών Πάδες, Νεζεσκός, Μόκρου, Λουζιανή. Δεν υπάρχει ο οικισμός σήμερα.
Από τις κοινότητες, στον Καποδίστρια και στον Καλλικράτη
Μετά την απελευθέρωση του 1912 οι οικισμοί για ένα διάστημα κράτησαν το μέχρι τότε σύστημα αυτοδιοίκησης και στη συνέχεια με νομοθετικά διατάγματα (ΦΕΚ) συστάθηκαν σε κοινότητες.
Το 1918 με Βασιλικό διάταγμα οι οικισμοί οργανώθηκαν σε κοινότητες.
ΦΕΚ 260Α - 31/12/1918 "περί συστάσεως κοινοτήτων εν τω νομώ Κοζάνης
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟς ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Έχοντες υπ' όψει τα άρθρα 1-6 του νόμου 1051 της 6/10 Νοεμβρίου 1917, "περί συστάσεως και διοικήσεως δήμων και κοινοτήτων εν ταις νέαις χώραις", " προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, αποφασίσαμεν και διατάσομεν:
Ο συνοικισμός Δέλινον υπό το όνομα "Κοινότης Δέλινου" και έδραν τον ομώνυμον οικισμόν.
Ο συνοικισμός Λουζιανή υπό το όνομα "Κοινότης Λουζιανής" και έδραν τον ομώνυμον οικισμόν.
Ο συνοικισμός Μεταξάς υπό το όνομα "Κοινότης Μεταξά" και έδραν τον ομώνυμον οικισμόν.
Ο συνοικισμός Μικρόβαλτον υπό το όνομα "Κοινότης Μικροβάλτου" και έδραν τον ομώνυμον οικισμόν.
Ο συνοικισμός Μόκρον υπό το όνομα "Κοινότης Μόκρου" και έδραν τον ομώνυμον οικισμόν.
Ο συνοικισμός Σέρβια υπό το όνομα "Κοινότης Σερβίων" και έδραν τον ομώνυμο οικισμόν. Προς την Κοινότητα ταύτην ενούνται και οι συνοικισμοί Αυλές, Γουλες, Ορτα-κιόϊ, Ρύμνιον, Καλιδάδες και Ραχοβον.
Ο συνοικισμός Τρανόβαλτον υπό το όνομα "Κοινότης Τρανοβάλτου" με έδραν τον ομώνυμον οικισμόν. Προς ταύτην ενούνται και οι συνοικισμοί Πάδες, Νιζισκόν, Λαζαράδες, Ζίδανι.
Το 1927 με νομοθετικό διάταγμα έγινε η μετονομασία των οικισμών και των κοινοτήτων του Δέλινου και του Ραχόβου.
Με το ΦΕΚ 179/30-8-1927 "Περί Μετονομασίας Κοινοτήτων και συνοικισμών"
Έχοντες υπ' όψιν τα άρθρα 1 και 5 του από 17 Σεπτεμβρίου 1926 Ν.Δ. "Περί μετονομασίας συνοικισμών, πόλεων και κωμών", προτάσει του επί των Εσωτερικών Υπουργού, στηριζομένη εις γνωμοδότησιν της επιτροπείας των τοπονυμιών της Ελλάδος, εγκρίνομεν ίνα αι κάτωθι κοινότητες και συνοικισμοί αυτών, μετονωμασθώσιν ως εξης:
Η Κοινότης Δελίνου μετονομάζεται εις κοινότητα Τριγωνικού, και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Δέλινον εις "Τριγωνικόν".
Η Κοινότης Ραχόβου μετονομάζεται εις κοινότητα "Πολυρράχου", και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Ράχοβον εις "Πολύρραχον".
Το 1928 με νομοθετικό διάταγμα, ακολούθησε η μετονομασία των οικισμών και των κοινοτήτων της Λουζιανής, του Μόκρου, του Νιζισκού, της Πάδης και των Καλδάδων.
Με το ΦΕΚ 156/8-8-1928 "Περί Μετονομασίας Κοινοτήτων και συνοικισμών"
Έχοντες υπ' όψιν τα άρθρα 1 και 5 του από 17 Σεπτεμβρίου 1926 Ν.Δ. "Περί μετονομασίας συνοικισμών, πόλεων και κωμών", προτάσει του επί των Εσωτερικών Υπουργού, στηριζομένη εις γνωμοδότησιν της επιτροπείας των τοπονυμιών της Ελλάδος, εγκρίνομεν ίνα αι κάτωθι κοινότητες και συνοικισμοί αυτών, μετονωμασθώσιν ως εξης:
Η Κοινότης Λουζιανής μετονομάζεται εις κοινότητα "Ελάτης", και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Λουζιανή εις "Ελάτη".
Η Κοινότης Μόκρου μετονομάζεται εις κοινότητα "Λιβαδερού", και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Μόκρου εις "Λιβαδερόν".
Ο συνοικισμός Νιζισκόν της κοινότητας Τρανοβάλτου μετονομάζεται εις "Παλιάλωνα" (τα).
Ο συνοικισμός Πάδες της κοινότητας Τρανοβάλτου μετονομάζεται εις "Βογκόπετρα".
Ο συνοικισμός Καλντάδες της κοινότητας Πολυρράχου μετονομάζεται εις "Προσήλιον".
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Το 1997 με το πρόγραμμα ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, νόμος 2539/1997 για τη "Συγκρότηση πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης", καταργήθηκαν οι κοινότητες Πολυρράχου, Τριγωνικού και Μεταξά και αποτέλεσαν μαζί με άλλες κοινότητες το δήμο Σερβίων, με έδρα τα Σέρβια. Επίσης καταργήθηκαν οι κοινότητες Τρανοβάλτου, Μικροβάλτου και Ελάτης και αποτέλεσαν το δήμο Καμβουνίων, με έδρα τον οικισμό Τρανοβάλτου. Η κοινότητα Λιβαδερού μέχρι το 2010 παρέμεινε ως αυτόνομη κοινότητα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ
Το 2010 με το πρόγραμμα ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ, νόμος 3852/2010, ΦΕΚ 87Α΄,για τη "Νέα αρχιτεκτονική της αυτοδιοίκησης και της αποκεντρωμένης διοίκησης", καταργήθηκαν οι καποδιστριακοί δήμοι Σερβίων και Καμβουνίων και μαζί με το δήμο Βελβεντού και την κοινότητα Λιβαδερού αποτέλεσαν το δήμο Σερβίων - Βελβεντού στον οποίο ανήκουν όλες οι κοινότητες της περιοχής Καμβουνίων.
Τάκης Παπαθανασίου
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες