Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά

Λεονάρδο Παδούρα: Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά

Απολαυστικό ανάγνωσμα

Έξοχο αληθ-ιστόρημα,με ποιοτικά χαρακτηριστικά,ιδανικά προσφερόμενο  για ατελείωτες, γενικές αλλά κι εστιασμένες πολιτικές σκέψεις κι αναζητήσεις,ένα πρώτης τάξεως βραδύκαυστο φιτίλι για συζητήσεις, χρήσιμες ίσως, έντονες και πολύ επίκαιρες σίγουρα...

Αυτή ήταν η ακατέργαστη,πρώτη εντύπωσή μου από το διάβασμα του συγκεκριμένου βιβλίου,που με συνεπήρε και μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον παρά τον όγκο του κι ένα θέμα,που δεν μπαίνει σε καλούπια και το οποίο επέλεξα να διαβάσω με ρέγουλα , αφιερώνοντάς του πολλές μέρες κι ήταν αυτός ένας αργός τρόπος ανάγνωσης, που δεν τον συνηθίζω, μα έτσι βεβαιώθηκα για το ενδιαφέρον, ώστε να το ορίσω ως αμείωτο:είχα συνεχώς στο μυαλό μου ένα πράγμα,να τελειώνω τα όσα άλλα είχα να κάνω,μόνο και μόνο για να συνεχίσω το βιβλίο!
Το κυρίως διάβασμα το ενίσχυσα -το έκρινα απαραίτητο-με τις βιογραφίες ηγετικών προσώπων και πολλά διαβάσματα θεωρητικών κειμένων του μαρξισμού της εποχής και μετέπειτα,μπήκα δεκάδες φορές σε αριστερά και δεξιά μπλογκ και ηλεκτρονικές σελίδες που ασχολούνται θετικά ή αρνητικά με τον Τρότσκι,τον Λένιν,τον Στάλιν,τις αντιλήψεις και τις διαφωνίες τους περί οικοδόμησης του σοσιαλισμού,για την  κολλεκτιβοποίηση , τι έγινε το ΄17, το ΄23, το ΄30, τις περιβόητες δίκες,πότε έκαναν, ποιοί,τι και σε ποιούς, γιατί και πώς και αν κτλ κτλ και καταλήγω να πω ότι, παρόλο που γίνεται της τρελής και δεν είναι ασφαλείς όλες οι πληροφορίες,όσα διαβάζει κάποιος και τα αντικρουόμενα ακόμα , πως όλα αυτά γίνονται,το πιστεύω,σημαντικές πηγές κριτικής γνώσης και αιτίες αφύπνισης.

Αντιγράφω,κατά προσφιλή μου συνήθεια,περίληψη από  την ιστοσελίδα του Καστανιώτη, επειδή ως συνήθως βαριέμαι να κάνω μια δική μου:

Κούβα, 1977. Ο Ιβάν-ήρωας της μιας ιστορίας- παλεύει να βγάλει τα προς το ζην και όποτε βρίσκει ευκαιρία περιπλανιέται στην αγαπημένη του παραλία, έξω από την Αβάνα. Εκεί γνωρίζει έναν παράξενο άνθρωπο που του διηγείται μια-είναι η δεύτερηιστορία: την ιστορία του Ραμόν Μερκαντέρ, του δολοφόνου του Τρότσκι-η ζωή του οποίου στην εξορία και προς το τέλος  είναι η τρίτη ιστορίααπό τότε που, νεαρός κομμουνιστής, αγωνιζόταν στον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι την εποχή που βγαίνει από τις φυλακές του Μεξικού και καταφεύγει στη Μόσχα. .......................
 Με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, ο Λεονάρδο Παδούρα χτίζει μια ιστορία στην οποία συναντιούνται οι ζωές τριών ανθρώπων: του Τρότσκι, από τότε που φεύγει στην εξορία μέχρι τη στιγμή που δολοφονείται στο Κογιοακάν του Μεξικού, του Ραμόν Μερκαντέρ, που εκπαιδεύτηκε από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες για να δολοφονήσει τον Τρότσκι, και του νεαρού Κουβανού Ιβάν, που θα γίνει ο θεματοφύλακας αυτής της μυστικής και επικίνδυνης ιστορίας.

"Ο Άνθρωπος που Αγαπούσε τα Σκυλιά " του Κουβανού Λεονάρδο Παδούρα είναι βιβλίο με υγιή προβληματισμό εντός του-που οριακά δεν τον αποκαλείς προσωπικό.
Μέσα από την έρευνα αλλά και την μυθοπλασία αυτή καθαυτή,ο Παδούρα με έμπνευση δημιούργησε την δυνατότητα να επιχειρήσει  άλγεβρα λογοτεχνική με το μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας,να βγάλει δηλαδή στην επιφάνεια-απευθυνόμενος σε ευρύτερο κοινό,όχι μόνο τον κομμουνιστικής θεώρησης αλλά όλο τον ευήκοο αναγνωστικό κόσμο των καιρών μας- ελκυστικές, ιδεολογικές εξισώσεις,που απασχολούν πρωτίστως τον ίδιο,ως Κουβανό,αλλά και τους υποψιασμένους αυτού του πλανήτη γενικότερα.
Εξισώσεις,που δεν είναι διόλου καινούργιες,εξισώσεις  που δεν έχουν ούτε στις μέρες μας διακριτό ορίζοντα επίλυσης στην πράξη και επί των οποίων την γνώμη του, την όποια εκείνος ακριβώς επειδή είναι Κουβανός έχει, αυτήν και καμία άλλη και καλεί και τον αναγνώστη να την υιοθετήσει, προτάσσοντας με τον α ή β τρόπο ολόκληρο το κείμενο ως επιχειρηματολογία, επιθετικά τονίζοντάς την σε πολλά κομβικά σημεία με φράσεις-κλειδιά, που προϊδεάζουν τον αποδέκτη για το τι θα διαβάσει και τις οποίες βρήκα πραγματικά ευθύβολες κι έντιμες,επειδή του αφήνουν πόρτα ανοιχτή  να προχωρήσει σε τούτο το πολυεπίπεδο διάβασμα ή να το αποφύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι και το γιατί θα πράξει ή το ένα ή το άλλο,είναι επίσης μεγάλη κι ωραία πολιτική κουβέντα, που όμως δεν... προσφέρομαι να φιλοξενηθεί εδώ ....*

Γράφει για παράδειγμα  σε μια τέτοια πρόταση,τσεκουράτα,ο Παδούρα το παρακάτω : όμως ο ένας χρόνος της υποχρεωτικής σιωπής,στη διάρκεια του οποίου συσσώρευε πισώπλατα χτυπήματα χωρίς καμία δυνατότητα απάντησης και έβλεπε να εξαρθρώνονται τα υπολείμματα της Αντιπολίτευσης της οποίας είχε ηγηθεί,θα τον έπειθε ότι η εξόντωσή του μετατρεπόταν,κάθε μέρα και περισσότερο,σε ανάγκη για τη μακάβρια κατρακύλα προς την σατραπεία στην οποία είχε λοξοδρομήσει η Μεγάλη Προλεταριακή Επανάσταση.

Το θέμα του μυθιστορήματος λοιπόν είναι τέτοιο,υποστηριζόμενο μάλιστα από ένα πυκνότατο κείμενο-καταιγισμό λέξεων αραδιασμένων σε 700 περίπου σελίδες, που περικλείει το ρίσκο να βγει χρόνο με τον χρόνο από την προστατευτική ομπρέλα του ιστορικού μυθιστορήματος, επομένως και τα ασφαλή βιβλιοφιλικά τείχη και να χρησιμοποιηθεί  από πολλούς και ποικίλους- αδαείς ή φανατικούς- μόλις το χρειαστούν κι αυτό, για πολλά και ποικίλα και δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, που αντίπαλα ιδεολογικά μέρη όλων των αποχρώσεων,ακόμα κι αυτά που τυπικά κινούνται  στην ίδια πλευρά,θα αντλούν υλικό, κατά το δοκούν φυσικά και για τους λόγους τους, από την ίδια όμως πηγή!
Δεν σκοπεύω επομένως να σκαλίσω ιδεολογικά το βιβλίο κι έτσι το προσέγγισα σαν ό,τι νομίζω πως πρέπει να εκληφθεί :ως ένα σύγχρονο,επιβλητικό,πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα, από την Κούβα του σήμερα,το ξαναλέω, που μπορεί να αγγίξει και να προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και που είναι γραμμένο με συναισθηματισμό, που το διαπερνά πικρία αλλά όχι μίσος και κυριαρχεί σε όλο  μια τεράστια αγωνία διατυπωμένη με κάθε ευκαιρία, για το μέλλον όλων και ειδικά της αξιοθαύμαστης αυτής και τόσο ταλαιπωρημένης χώρας ,της  Κούβας.
Δουλεμένο με τσαγανό, το κείμενο διαθέτει ροή,ευπρέπεια,αξιοσημείωτες τεχνικές αρετές, είναι αρμονικότατο ως προς την ανάπτυξη και χωρισμένο ευφυώς σε τρεις ισοβαρείς ιστορίες, που μπαίνουν η μια στην άλλη ωραία,εναγκαλίζονται στοργικά και μαζί σπαρακτικά και σε καμία περίπτωση μελοδραματικά και διαβάζονται ως μία.
Οι σελίδες στις οποίες περιγράφεται η ανθρώπινη πλευρά του Τρότσκι είναι συνταρακτικές καθώς ο Παδούρα δεν του δίνει άφεση αμαρτιών, αλλά βάζει έντονα την πινελιά της αυτοκριτικής που συνεχώς φέρεται ο Τρότσκι να κάνει στις μέρες της περιπλάνησης από τόπο σε τόπο εξορίας, για το πώς έχει συμπαρασύρει την οικογένειά του σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή και σε όλο αυτό που έχει αποφασίσει μια αναίτια τιμωρός μοίρα γι αυτόν,πώς τον τσακίζουν ένας ένας οι θάνατοι των λατρεμένων του παιδιών ουσιαστικά εξαιτίας του,το αν και πρόσκαιρο και κατανοητό πάντως άρρωστο πάθος για την Φρίντα Κάλο,η απόγνωσή του,οι αμφιβολίες,οι ενοχές για τις πρακτικές που έχει ο ίδιος καθιερώσει ως πρώην πανίσχυρος ηγέτης,η Κροστάνδη που τον στοιχειώνει,το αίμα που έχει αφήσει και προτρέψει να χυθεί για την επικράτηση της Επανάστασης,η περηφάνια του που τον θόλωσε και δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων μετά τον θάνατο του Λένιν και,και,και... 

Το τρίπτυχο αυτών των αφηγήσεων,αντισταλινικό ** ως τα μύχια του, πρωτοεπίπεδα μοιάζει να στρέφεται κυρίως γύρω από το κομμάτι της πολύχρονης εξορίας και  της δολοφονίας του Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν,του Τρότσκι-μιας  ιστορικής προσωπικότητας αναντίρρητα μεγάλου βεληνεκούς, που η θεωρητική του σκέψη , νομίζω, δεν έχει  ερμηνευτεί ψύχραιμα -αλλά για μένα πιο σοκαριστική ήταν η σκιαγράφηση του δολοφόνου,του σταλινικού Ραμόν Μερκαντέρ και του περίγυρού του, όλων αυτών των σκληρόπετσων,αφοσιωμένων Ισπανών κομμουνιστών του μεσοπολέμου, που συν τοις άλλοις πρωταγωνιστούν και στον εμφύλιο της χώρας τους,συγκρούονται με τους πάντες και μεταξύ τους κι εξαρτώνται με ζωή και θάνατο από το Κρεμλίνο πολιτικά,ηθικά, ιδεολογικά και στρατιωτικά.


Μέσα από την ιστορία του Ραμόν περνούν ιστορικές περίοδοι του ισπανικού εμφυλίου , δράσεις των κατακερματισμένων πρωταγωνιστών του με τις αγεφύρωτες διαφορές, σκηνές από την Μαδρίτη,την Βαρκελώνη και την εμφυλιακή ισπανική επαρχία της εποχής και ακολουθούν εικόνες από την υπόλοιπη μεσοπολεμική Ευρώπη στην οποία ανεβαίνει αλματωδώς ο φασισμός και στήνονται μεθοδικά τα φρικαλέα σκηνικά φόντα των αλαλιασμένων λαών, που θα παραπλανηθούν από φανατικούς και θα κυλιστούν ανερυθρίαστα στο ποτάμι αίματος των συνανθρώπων τους που θα διανοίξουν οι ηγεσίες τους, με πρώτο τον γερμανικό λαό και με πρωτομάστορα,το σίχαμα των σιχαμάτων, Αδόλφο Χίτλερ.
Η ιστορία,τέλος, του τρίτου χαρακτήρα,του Ιβάν,λειτουργεί σαν το βελονάκι που μπαινοβγαίνει στο πλεκτό και ενώνει κομμάτια.Ο Ιβάν ,ως Κουβανός πολίτης στις δύσκολες για το νησί  δεκαετίες του ΄70 και ΄80 αλλά και ΄90 βιώνει παράλληλα με την προσωπική του ζωή, που δεν είναι ρόδινη,την κατάβασή του- εξαιτίας της γνωριμίας με τον γέρο πια  Ραμόν- σε ένα ελάχιστα γνωστό και οικείο παρελθόν,που αυτό έχει όμως διαμορφώσει ήδη την καθημερινότητά του κι ευθύνεται σε τρομερό βαθμό για το τέλμα της,όχι επειδή -όπως τονίζει και ξανατονίζει ο συγγραφέας, που τριγυρίζει συνεχώς  με τους ήρωές του στο βιβλίο του,ζει κι αυτός εκεί μέσα μαζί τους-οι θεωρίες (του Μαρξ και του Ένγκελς αλλά και του Λένιν) δεν ήταν καλές, αλλά επειδή οι διαστρεβλωμένες εφαρμογές τους από δόλιους και μικρούς ανθρώπους (σαν τον Στάλιν) και η ύστατη δειλία ή ανημποριά άλλων (σαν τον Μπουχάριν και τον Κάμενεφ κά) να παλέψουν ως το τέλος σθεναρότερα κατά της σταλινικής διαστρέβλωσης, κυριολεκτικά  τις τσάκισαν και τις έθαψαν για όλη την ανθρωπότητα,ίσως δια παντός.

Αυτό είναι και το δια ταύτα ενός μυθιστορήματος πλήρους, με φανερή την προσήλωση από πλευράς δημιουργού στην αιτία που τον ενέπνευσε,με  συγγραφική συνέπεια, σοβαρού,διατυπωμένου με δωρικότητα, στηριγμένου καλά σε ωραία,δυνατή πλοκή, με ένταση, ανθρωπιά, διεισδυτικότητα, συνεχή δράση και διάθεση σύνθεσης, με αρχή, μέση,τέλος και τελικά με κατάθεση ψυχής είτε συμφωνεί κανείς μαζί του, είτε όχι κι όπου κι αν τοποθετούν ιδεολογικοπολιτικά δημιουργός και αναγνώστης τους εαυτούς τους,ενός μυθιστορήματος πικρού και θλιμμένου,έκπληκτου από  την οδυνηρή διάψευση της ελπίδας στις μέρες μας,εκατομμυρίων ανθρώπων κι ολόκληρων λαών σαν τον κουβανικό , που πίστεψαν στην ουτοπία (;) και στην ωραία χίμαιρα(;) του σοσιαλισμού κι έδωσαν τις ζωές τους σε μάταιους (;) αγώνες,που ανάλγητοι (;) δικτάτορες ποδοπάτησαν..... 
Και τα ερωτηματικά στις παρενθέσεις,πιστέψτε με ,δεν τα βάζω εγώ,αλλά νοερά ο ίδιος ο Παδούρα, που παρά την θλίψη, αφήνει με το ύφος γραφής του ,μιαν ακόμα- στενότατη- χαραμάδα ελπίδας από την οποία ίσως, κάποτε,με άλλες στρατηγικές και όντας σοφοί από τα λάθη του παρελθόντος,με ηθικότερους ηγέτες, αφήσουμε να ξαναπεράσει (το) φως .


Ναι,το προτείνω ανεπιφύλακτα.






*Δεν είμαι ουδέτερη σ΄αυτό. Έχω σχηματίσει την γνώμη-έτσι γενικόλογα,πρόχειρα την παραθέτω και χωρίς να είμαι απόλυτη, ίσως να κάνω και λάθος , μακάρι να κάνω λάθος - ότι ενώ η Αριστερά, παγκοσμίως,ψάχνεται και κάνει δημόσια την όποια κριτική και αυτοκριτική της και στην εποχή μας  είναι πιο διάφανη και παραδέχεται μέσω των διανοητών της (λογοτεχνών,ιστορικών κά)  κι ο κόσμος της πληρώνει ακριβά τα λάθη, πάθη ,τις ηλίθιες και ολέθριες αποφάσεις,ενοχές και τα υπόλοιπα μαύρα σημεία της ιστορίας της, μάλιστα δείχνει συχνά και μεταμέλεια και σκεπτικισμό κτλ για τις πράξεις που έχει κάνει και επίσης δεν διακατέχεται από ασίγαστο δολοφονικό μίσος,πως δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Δεξιά και τις εκφάνσεις της.
Ίσα ίσα αυτή, μονίμως πειθήνιο όργανο του Χρήματος και των Ολίγων,δημιουργώντας συνεχώς  χειρότερους κι ακόμα πιο απροσχημάτιστους πολέμους-αν μπορεί να βάλει ζύγισμα στον πόλεμο δηλαδή νους λογικός - και με διαρκή εγκλήματα πχ την πείνα και την φτώχεια για εκατομμύρια ανθρώπους ,καταστρέφοντας αλύπητα το περιβάλλον για να ικανοποιεί τις υλικές διαστροφές των ολίγων,χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους σε όλο τον πλανήτη,με  βοηθούς-στην εποχή μας ακόμα περισσότερο-τα επί τούτου συντηρούμενα μμε,βγάζοντας οφέλη από τις εκάστοτε ενοχές και την ηθική της μεταμελημένης ή ειλικρινούς ή ηλίθιας ή ηττημένης όπως θέλετε πείτε την Αριστεράς , για να ενισχυθεί εκείνη και να συνεχίσει -μονίμως πια νικήτρια ,δυστυχώς -την άκρατη δουλοποίηση , την παγκοσμιοποιημένη πλέον και διαταξική δουλοποίηση των ανθρώπινων πληθυσμών, που η ακατάπαυστη εκμετάλλευση της γης τους και των ίδιων ,παρόλο που  στις μέρες μας ως χειραγωγημένοι ψηφοφόροι δήθεν ελεύθερης βούλησης συναινούν,φέρνει τα  αμύθητα πλούτη και τα οποία, ναι μεν δεν θα πάρουν στα κιβούρια τους άμα ψοφήσουν, οι μικροί και μεγάλοι υπηρέτες των Ολίγων κι οι Ολίγοι παρομοίως, αλλά πασχίζουν να τα κατοχυρώσουν ως εσαεί δικά τους και μόνο δικά τους για όλες τις απογονικές τους γραμμές θυσιάζοντας  όλα τα άλλα! 
Ε,εμένα αυτό μου φαίνεται ανώμαλο,αταίριαστο με την φυσική ηθική του Σύμπαντος, διαβολικό...
Και μη με πείτε αφελή κι ουτοπίστρια που ασφυκτιώ,διότι κοιτώντας γύρω, τι βλέπω από καταβολής κόσμου; Μιαν ανθρωπότητα σε έναν πανέμορφο πλανήτη που δεν της επιτρέπουν κάποιοι λίγοι να τον απολαύσει και να ζήσει συμφιλιωμένα μαζί του κι ενώ υπάρχουν αγαθά  για όλους να μαστίζεται το μεγαλύτερο κομμάτι της από απανωτές κρίσεις, φτώχεια, πείνα,αδικία, αρρώστιες, μολυσμένους ωκεανούς , ρημαγμένα δάση ,έλλειψη νερού και,και,και...να υπάρχουν από την μια αναλφάβητοι ακόμα άνθρωποι βυθισμένοι στα σκοτάδια οπισθοδρομικών θρησκειών και από την άλλη απαθείς, χορτάτοι πολίτες τακτοποιημένων και πολιτισμένων,χαχα,κρατών,που κατασπαράζουν το ένα το άλλο,με  τους μισθοφόρους γραφιάδες πανταχού παρόντες ανάμεσα σε λαούς και κυβερνήσεις-πάρτε ως εύγλωττο παράδειγμα τα δεξιά δημοσιογραφίδια της κρίσης, που δουλεύουν κατά του ελληνικού λαού από τηλεοράσεως κυρίως-να στηρίζουν την σαπίλα του χρήματος και οι οποίοι θα διαβάσουν πχ το (κάθε) βιβλίο του (κάθε) Παδούρα από μια και μόνη οπτική, εκείνη των αφεντικών τους,οπτική που θα τους δώσει ακόμα μια ευκαιρία να καταφερθούν κατά της Αριστεράς σύμπασας και των ουτοπιών της , τσουβαλιάζοντας  τα πάντα εναντίον της κι αφήνοντας επιμελώς απ΄έξω τις δικές τους πομπές (που αν πάρει ζυγαριά κανείς και  ζυγίσει τα σκατά των μεν και των δε , το δισκάκι με τα αίσχη του καπιταλισμού θα τρυπήσει από το βάρος του τον... πυρήνα της γης) κι εξοντώνοντας με μισάνθρωπη χολή, ό,τι καλό και άδολα αλληλέγγυο στον κάθε άνθρωπο επιχειρήσει να υπάρξει...

** Ο Λιέφ Τρότσκι θα γινόταν το μέτρο που θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε καταστολή,να θεμελιώσει τη διαγραφή επικριτών και ενοχλητικών,η μία πλευρά ενός νομίσματος εχθρικού για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου,ενός νομίσματος που-για να γίνει τέλειο-σύντομα θα είχε στην άλλη πλευρά την εικόνα του Αδόλφου Χίτλερ.
: Επειδή αρκετοί αναγνώστες αυτού του σημειώματος που έγραψα για το ιστορικό μυθιστόρημα του Λ. Παδούρα μου ζήτησαν περισσότερες πληροφορίες για τον Ραμόν Μερκαντέρ σε περίληψη αναφέρω σε περίληψη μερικά στοιχεία από το βιβλίο του Πάβελ Σουτοπλάτωφ:Ο Μπέρια που είχε αναλάβει τη διοίκηση της ΚΓΒ (τότε ονομαζόταν Εν Γκα Βε Ντε) και μαζί με το Σουτοπλάτωφ επισκέφθηκαν τον Στάλιν, ο οποίος τόνισε την ανάγκη εξόντωσης του Τρόσκυ για να μην απειλείται η Κομεντέρ σε συνθήκες επερχόμενου πολέμου. Τόνισε ότι δεν θα ανεχθεί άλλη αποτυχία όπως εκείνης του 1937, όταν ο σοβιετικός κατάσκοπος Σπίγκελγκλας είχε αποτύχει οικτρά (τον εκτέλεσαν αργότερα ως «εχθρό του λαού»). Η ανάληψη αυτής της αποστολής από τον Σουτοπλάτωφ τον ανέβασε στη θέση του αναπληρωτή αρχηγού της κατασκοπείας για το εξωτερικό. Με την ανάληψη των καθηκόντων του κάλεσε στο γραφείο του τον Εϊντιγκόν, συνάδελφο και φίλο του από τα παλιά, ο οποίος μόλις είχε κληθεί να επιστρέψει από το Παρίσι, βρισκόταν σε αδράνεια και υπό παρακολούθηση. Ήταν κι’ αυτός στον κατάλογο των εξοντώσεων που πραγματοποιούσε το σταλινικό καθεστώς. Ο Σουτοπλάτωφ του ανάφερε την επιχείρηση εξόντωσης του Τρόσκυ και τον κάλεσε να αναλάβει επικεφαλής αυτής την επιχείρησης. Η ανάληψη αυτής της ευθύνης το έσωσε τη ζωή.
Ο Εϊντιγκόν ονόμασε την πράξη εξόντωσης του Τρόσκυ «Πάπια». Ο Εϊντιγκόν ήταν έμπειρος πράκτορας και γνώριζε προσωπικά τους πράκτορες που εργάζονταν για την ΕΣΣΔ τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη. Είχε αναλάβει αρκετές αποστολές και τις είχε εκτελέσει χωρίς απώλειες. Για την υπόθεση όμως που αφορούσε τον Τρόσκυ είχαν ένα σοβαρό πρόβλημα. Ένας από τους πράκτορες τους ο Ορλώφ είχε λιποτακτήσει στη Δύση και αναγκάστηκαν να αποσύρουν από το στενό περιβάλλον του Τρόσκυ την πράκτορά τους Μαρία ντε Λας Έρας. Η πράκτορας αυτή είχε διεισδύσει στο περιβάλλον του Τρόσκυ την περίοδο που αυτός βρισκόταν εξόριστος στη Νορβηγία και εργαζόταν ως ιδιαιτέρα γραμματέας του. Είχαν φοβηθεί ότι ο Ορλώφ θα την αποκάλυπτε στον Τρόσκυ.
Ο Εϊντιγκόν οργάνωσε την πρώτη ομάδα κρούσης και την ονόμασε «Άτι». Επικεφαλής τέθηκε ο μεξικανός ζωγράφος Νταβίτ Αλφάρο Σικέϊρος, προσωπικός φίλος και γνωστός του Στάλιν, βετεράνος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Μετά τον εμφύλιο είχε εγκατασταθεί στο Μεξικό και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του Κομουνιστικού Κόμματος του Μεξικού. Ο Εϊντιγκόν ετοίμασε και δεύτερη ομάδα με την ονομασία «Μητέρα» με επικεφαλής την Καριδάδ Μερκαντέρ. Η Καριδάδ καταγόταν από πλούσια οικογένεια, παντρεύτηκε τον ισπανό ιδιοκτήτη τρένων. Η Καριδάδ αναμείχθηκε με αναρχικούς, άφησε τον σύζυγό της, πήρε τα τέσσερα παιδιά της και έφυγε για το Παρίσι. Επέστρεψε στην Ισπανία το 1936 με την έκρηξη του εμφυλίου και εντάχθηκε στις ταξιαρχίες των αναρχικών, τραυματίστηκε σοβαρά στο στομάχι  από αεροπορικό πολυβολισμό. Ο πρωτότοκος γιος της σκοτώθηκε στον εμφύλιο και ο δεύτερος, ο Ραμόν εντάχθηκε και αυτός στις ταξιαρχίες των παρτιζάνων. Ο μικρός γιος στάλθηκε στη Μόσχα, όπως και άλλα παιδιά των ισπανών παρτιζάνων, ενώ η κόρη της έμεινε στο Παρίσι. Επειδή ο Ραμόν ήταν άγνωστος στους τροτσκιστικούς κύκλους του Παρισιού, ο Εϊντιγκόν τον έστειλε εκεί ως ένα νεαρό εμπορευόμενο, ο οποίος συμπαθεί τάχατες τους τροτσκιστές και κατά καιρούς τους ενισχύει και οικονομικά, αλλά ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με τα πολιτικά και κομματικές οργανώσεις.
Το 1938 η Καριδάδ και ο Ραμόν αποφάσισαν οριστικά να συνεργαστούν με τις μυστικές υπηρεσίες της ΕΣΣΔ. Στο Παρίσι όπου βρίσκονταν εκείνη την περίοδο, ο Ραμόν γνωρίστηκε με την Σύλβια Άγκελοφ, στενή συνεργάτιδα του Τρόσκυ και δραστήριο μέλος των τροτσκιστικών οργανώσεων. Ήταν κοντή, παχουλή και άνοστη κοπέλα και ανταποκρίθηκε αμέσως στον έρωτα του Ραμόν, ο οποίος έμοιαζε πολύ με τον ηθοποιό Αλέν Ντελόν. Αυτή ήταν το κλειδί που ανοίχθηκαν οι πόρτες της κατοικίας του Τρόσκυ στο Μεξικό για τον Ραμόν. Η Σύλβια ήταν γραμματέας του Τρόσκυ, έγραφε τα άρθρα του στη γραφομηχανή, κι αυτή ήταν και ο σύνδεσμος για τη μεταφορά τους στην Ευρώπη.
Η πρώτη ομάδα όταν επιτέθηκε ενάντια στην κατοικία του Τρόσκυ δεν κατάφερε να τον εξοντώσει. Έτσι επιστρατεύθηκε το δεύτερο σχέδιο με τον Ραμόν Μερκαντέρ ο οποίος είχε ήδη μετακομίσει στο Μεξικό και επισκεπτόταν πολύ τακτικά την κατοικία του Τρόσκυ, για να συναντά τη Σύλβια. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις έγραψε και κάποια άρθρα και τα έδωσε στον Τρόσκυ για να του εκφράσει την άποψη του και να τα διορθώσει. Στις 20 Αυγούστου 1940 ο Ραμόν χτύπησε στο κεφάλι τον Τρόσκυ με ένα σκεπάρνι αλπινιστών, αλλά δεν κατάφερε να τον σκοτώσει. Πέθανε όμως λίγες μέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Ο Ραμόν πυροβολήθηκε από το σωματοφύλακα του Τρόσκυ στο πόδι και συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση. Στις μεξικανικές αρχές είχε δώσει το όνομα Φρανκ Τζάκσον, αλλά ποτέ δεν είχαν πιστέψει ότι ήταν το πραγματικό του. Το πραγματικό του όνομα έγινε γνωστό το 1946, όταν ένα στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας κατέφυγε στη Δύση από τη Μόσχα και αποκάλυψε το όνομα του, που του το είχε εκμυστηρευθεί η μητέρα του Ραμόν όταν μετακόμισε στην Τασκένδη στην περίοδο του πολέμου.
Ο Ραμόν πέθανε στην Αβάνα, μεταφέρθηκε μυστικά στη Μόσχα και ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο που φέρει το όνομα «Κουντσέφσκι». Στον τάφο γράφτηκε το όνομα: Ραμόν Ιβάνοβιτς Λόπεζ, ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες