Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Μέσα στο 2011 θα σπάσουμε το φράγμα των 7 δισεκατομμυρίων στο πλανήτη. Τα μεσάνυχτα της Πρωτοχρονιάς το κοντέρ της γης θα γράψει 6.934.196.000 άνθρωποι.



Μέσα στο 2011 θα σπάσουμε το φράγμα των 7 δισεκατομμυρίων στο πλανήτη.
Τα μεσάνυχτα της Πρωτοχρονιάς το κοντέρ της γης θα γράψει 6.934.196.000 άνθρωποι.



Κι ύστερα ονομάζετε ακόμα ιστορία συνομωσίας το γεγονός πως ήδη κάποιοι έχουν σχεδιάσει με τη παραμικρή λεπτομέρεια πως θα συμμαζέψουν (έως εξαφανίσουν) αυτό το χάος..

δεν είναι ιστορία συνομωσίας. Δεν υπάρχει έλεος εκτός κι αν μεταλλαχθούμε
Αν καταφέρουμε να ζήσουμε σε μυρμηγκοφωλιές, υπονόμους, στο πάτο της θάλασσας, στις σπηλιές στα άπατα βουνά, στις κατάξερες ερήμους, αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε χωρίς να φάμε φυσικά ο ένας τον άλλον – στην κυριολεξία!

Κι επειδή η επιβίωση ακολουθεί πάντα μια καταστροφή που προηγήθηκε, ας σκεφτούμε αρχικά τι θα είναι αυτή η καταστροφή. Οι συνομοσιολόγοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια χτυπάνε καμπανάκια πως ο αφανισμός ενός μεγάλου μέρους άχρηστων και ζημιογόνων πληθυσμών (κατά την άποψη των επίγειων θεών) γίνεται ήδη. Συμβαίνει τώρα. Και αυτοί οι «άχρηστοι» δεν είναι μόνο τα παιδάκια της Αφρικής της Ασίας, κάτι φυλές χαμένες στον Αμαζόνιο ή στα νησάκια των μεγάλων πελαγων, όπως χρόνια τώρα γουστάρεις να παραμυθιάζεσαι,  αυτοί οι «άχρηστοι» είναι κι εσύ κι εγώ και τα παιδιά μας. Απλά οι μέθοδοι εξόντωσης είναι διαφορετικοί. Η μέθοδοι υποταγής είναι διαφορετικοί. Ο ένας υποτάσσεται με τη καθαρή πείνα, τις αρώστειες, τους πολέμους, ο άλλος υποτάσσεται με τη πνευματική αρώστεια, τη ψεύτικη ειρήνη, τη ψεύτικη δημοκρατία. Ο ένας παραμένει αμόρφωτος, ο άλλος μορφώνεται λάθος.

Θεωρούν το γεγονός ότι τρώμε, έχουμε ένα σπίτι να κοιμηθούμε και να γεννάμε τα παιδιά μας χάρη εκ μέρους τους. Υπερβολικό? Ίσως για ένα κοινό νου να θεωρείται υπερβολικά κυνικό. Αυτά τα σενάρια μπορεί να μοιάζουν με την αγωνία ανθρώπων που πάσχουν από μανία καταδίωξης.

Όμως να διευκρινίσουμε κάτι για να μην τσακωνόμαστε άδικα. Τα σενάρια συνομωσίας μιλάνε για την υποδούλωση των λαών από τους επικυρίαρχους. Και όταν λέμε επικυρίαρχοι δεν εννοούμε το μπακάλη της γειτονιάς που από φτωχομπινές ανέβηκε μια σκάλα κι έγινε βλαχοδήμαρχος κι έχει να ρίξει και δυο καλαθιές γαρδένιες στο σκυλάδικο. Ούτε μιλάμε για τους παρακαθήμενους που αρπάζουν μια θεσούλα στη πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ζωή κάθε τόπου. Υπάρχουν οι υπηρέτες, οι υπάλληλοι, οι υποδιευθυντές, οι διευθυντές , οι γενικοί, οι πρόεδροι και οι ιδιοκτήτες.  Μιλάμε λοιπόν για τους ιδιοκτήτες.  Εκείνους που κατέχουν το μεγαλύτερο πλούτο στο πλανήτη και τον χειρίζονται για πάρτη τους. Εκείνες τις φαμίλιες  ψωνισμένων πιθήκων,  που έχουν κάτσει στο σβέρκο της ανθρωπότητας, εκείνους που γεννιούνται και στο κούτελό τους γράφει ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ και θα περάσουν όλη τη ζωή τους προσπαθώντας αυτό το δικαίωμα να το διαφυλάξουν με όποιο κόστος.

Θα υπερβάλαμε λοιπόν αν κάναμε συγκρίσεις με τον κοινό νου. Πόσο κοινό νου μπορεί να έχει όμως ένας πίθηκος που χρειάζεται μερικές εκατοντάδες  σπίτια για πάρτη του, αυτοκίνητα που δεν θυμάται πόσα είναι, κότερα, αεροπλάνα, υπηρέτες να του κάνουν μετάνοιες, υποτακτικούς να τσακίζονται να ικανοποιήσουν κάθε βίτσιο του, κάθε ανωμαλία του, φαί που να μην ξέρει που να το βάλει αφού η σκατοκοιλιά του ένα πιάτο χωράει όπως όλοι, χρήμα, χρήμα, χρήμα να αποθηκεύει, να μαζεύει, να παίζει, να επενδύει, να αγοράζει, να πουλάει, να νοιώθει συνέχεια κυρίαρχος, να νοιώθει συνέχεια άπληστος, να νοιώθει συνέχεια μια ατέλειωτη δίψα για να γίνει κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Πόσο κοινό νου μπορεί να έχει ένας που έχει χάσει τελείως το δρόμο του ανάμεσα στα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη και τελικά έχει καταντήσει τυφλός, κουφός και υποτελής σε κάθε ταπεινό και άθλιο ένστικτό του?

Ω, ναι αυτό το συγκεκριμένο είδος πιθήκου δεν έχει μυαλό στο κεφάλι έχει μια ταμπέλα με νέον που αναβοσβήνει συνέχεια και λέει «εγώ είμαι το παν κι εγώ θέλω το παν» μια ταμπέλα που του γρατζουνάει συνέχεια, ασταμάτητα το κρανίο και διατηρεί το μυαλό του μόνιμα άρρωστο. Αυτό το συγκεκριμένο είδος όταν θα έρθει η στιγμή να θεωρήσει ότι και που τρως ένα πιάτο φαί φύρα είναι στα πλάνα του,  θα σου πάρει το πιάτο . Θα σε  ξεπαστρέψει. Θα πάει για άλλα. Και πολύ περισσότερο επειδή αγνοεί πως είναι ένας πίθηκος όπως και τα υπόλοιπα 7 δις και νομίζει πως είναι ο εκλεκτός. Προσπαθεί μόνιμα να καθησυχάσει τη τεράστια αγωνία του (κάθε φορά που κοιτάζεται στο καθρέφτη) πως κι αυτός δυο μέτρα χώμα θα πάρει, με το να ψάχνει να γίνει κάτι διαφορετικό από τον κοινό πίθηκο που στ΄αλήθεια είναι. Ονειρεύεται αθανασίες, ιερά δισκοπότηρα, θεϊκές επικοινωνίες, μυστικά βασίλεια στη καλύτερη των περιπτώσεων. Τραβάει τις μούρες του, τα βυζιά του, αποστειρώνει το χώρο που κοιμάται, κάνει εξετάσεις κάθε εικοσιτετράωρο, επιστρατεύει γιατρούς, γενετιστές, χειρουργούς, όλων των ειδών τους επιστήμονες για να του εξασφαλίσουν μια πιο αργή πορεία προς το κασόνι που θα χωθεί όπως όλα τα άλλα κασόνια στη γη (εννοείται πως το έργο ζωής του είναι να μη μπει ποτέ...)

Ω ναι βγάζει και πνευματικούς ανθρώπους – στα μέτρα του
Ω ναι φιλοσοφεί, παρακολουθεί τέχνες, ακούει μουσική – στα μέτρα του
Για να μην ξεχνάμε σε όλο το οικοδόμημα έχει ο ίδιος κατατάξει σε λίστες τι είναι αξιόλογο, τι είναι πολύτιμο και τι είναι για πέταμα. Είναι πολύ δύσκολο πλέον να ανακαλύψει κάποιος που ξεκινάει η μπούρδα και που υπάρχει κάτι στ΄αλήθεια πολύτιμο. Ο απλός άνθρωπος δεν έχει καμιά ελπίδα να βρει άκρη μέσα σ΄αυτή τη χαβούζα. Γιατί? Γιατί από κάποιον πρέπει να πιαστεί, να μάθει, να του ανοίξει τα μάτια σε μια άλλη αντίληψη κι αυτός ο κάποιος για να βρεθεί και να μην είναι ξεπουλημένος και απατεώνας είναι δύσκολο γιατί είτε τον έχουν φάει λάχανο είτε τον έχουν κλείσει σε κάποιο άσυλο να κοιτάζει τα ντουβάρια.

Οι λίγοι ελεύθεροι αλεξιπτωτιστές, τα ανήσυχα και ακόμα (ευτυχώς) ζωντανά πνεύματα με το που θα τα πάρει πρέφα το σύστημα θα τα χώσει σε μια γωνιά να κολλάνε χαρτόσημα, αλλά σίγουρα δεν θα τα αφήσει να φτάσουν ποτέ σε εκείνο που έχουν σαν χάρισμα. Σαν συγγραφείς θα γίνουν βιπεράκια τριτοκλασάτου εκδοτικού οίκου. Σαν καλλιτέχνες θα αγωνίζονται να πάρουν έστω ρόλο κομπάρσου στη πίτα. Σαν επιστήμονες θα αποκλειστούν από το κατεστημένο εκτός κι αν κάνουν κάτι που οι επικυρίαρχοι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για όφελος τους έστω κι αν οι ίδιοι για άλλο πάλευαν. Σαν γιατροί θα γίνουν νοσοκόμοι που θα αλλάζουν πάπιες. Σαν φιλόσοφοι..α.. εκεί μπορούν να λένε ότι θέλουν γιατί έτσι κι αλλιώς οι μάζες δεν πρόκειται να καταλάβουν γρι. Και πάει λέγοντας η αλυσίδα της απάτης και του αίσχους. Και το σπουδαιότερο οι περισσότεροι κάποια στιγμή συνεχίζουν να πολεμούν μόνοι τους, σιωπηλά, σαν ένα προσωπικό στοίχημα ανάμεσα στους ίδιους και στο δημιουργό τους. Κάποια στιγμή κόβουν τα νήματα επικοινωνίας με όλο το συρφετό και επιβιώνουν σε περιθωριακές καταστάσεις με τους λίγους όμοιούς τους.

Οπότε τι μένει να διδαχτούμε? Αυτό που επιτρέπεται φυσικά. Αυτό που συμφέρει. Όσο για την αλήθεια. Για την ουσιαστική γνώση. Πεταμένη είναι μπροστά στη μούρη μας αλλά ποιος θα την αρπάξει? Ποιος θα τη μυρίσει? Ποιος θα σκάψει να τη βρει? Αφού τα πιθηκάκια γεννιούνται κι αναπτύσσονται κατ΄εικόνα και ομοίωση ενός εγκάθετου θεού που έχει καπαρώσει τον παράδεισο (ναι παράδεισο νομίζει αυτό το έκτρωμα) για πάρτη του κι έχει αφήσει τους υπόλοιπους να τον ονειρεύονται σε κάποια άλλη ζωή. Αφού τους πασάρουν συνέχεια μικρογραφίες από τα πλούτη τους και τους μαθαίνουν να τις έχουν ανάγκη, για να πετύχουν δυο σημαντικούς στόχους. Πρώτον να νομίζει ο ανθρωπάκος πως συμμετέχει σε όλο αυτό το παιχνίδι και δεύτερον να είναι οι επιλογές που θα κάνει στη ζωή του προκαθορισμένες.

Και το χειρότερο από όλα? Κατέχουν τα κλειδιά στο χέρι για να κάνουν μπουρλότο το πλανήτη και να βάλουν φωτιά στην αληθινή γνώση που την έχουν φυλαγμένη στα ντουλάπια τους προσπαθώντας αιώνες τώρα να  τη προσαρμόσουν έτσι ώστε να τους κάτσει το λόττο της διαφορετικότητας. (Αλλά όπως είπε στην 9η πύλη ο Κόρσο στον Μπάλκαν - σχετικά με το διάβολο – τι έγινε? Τον φώναξες και δεν σου ήρθε?) Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Τον φωνάζουν και δεν τους κάθεται. Αν τους κάτσει ίσως τότε να ησυχάσουμε από τη παράνοιά τους.

Να γίνουν αθάνατοι. Να γίνουν θεοί. Κι όσο δεν τα καταφέρνουν ξεσπάνε πάνω μας όπως ο αφέντης στο τσοπανόσκυλο που βρήκε πρόχειρο μπροστά στη μπότα του την ώρα που γούσταρε να κλωτσήσει κάπου.

Κάποτε γέλαγα με διάφορα που άκουγα. Θεωρούσα πως όλα ήταν ένα παραμυθάκι και καλό θα ήταν κάποιος να συγκεντρώνεται σε αυτά που ξέρει και βλέπει και να μην τρελαίνεται. Το κακό είναι πως κάποια στιγμή αποφάσισα όντως να συγκεντρωθώ σε αυτά που έβλεπα γύρω μου και τότε τα παραμύθια πήραν μορφή και μάλιστα καθόλου αφηρημένη. Και το νήμα άρχισε να ξετυλίγεται.

Δεν υπάρχουν πολλά μυστικά σ΄αυτή τη ζωή. Ένα και μοναδικό. Να την αποδεχτείς σαν αρχή και σαν τέλος μιας φάσης. Κανείς δεν ξέρει τι υπήρξε πριν και αν ή τι θα υπάρξει μετά και αν. Το να μην ξέρεις, το να μην είσαι σίγουρος για το δρόμο δεν στερεί σε τίποτα την ομορφιά του να υπάρχεις και αγκαλιάσεις το συμπαντικό θαύμα με σεβασμό, με δέος, με χαρά. Η αδυναμία των ανα τους αιώνας ηλιθίων πιθήκων να αποδεχτούν ταπεινά, γαλήνια αυτή τη νομοτέλεια και να βιώσουν το ταξίδι τους ήσυχα, απολαμβάνοντας την απλότητα της ομορφιάς, την αρμονία όλου του σύμπαντος, το γεμάτο γοητεία μυστήριο, όπως ξέρει να κάνει αυθόρμητα, αυτοδίδακτα με το ένστικτό του, ακόμα και το πιο μικροσκοπικό πλασματάκι , γάμησε όλο το πλανήτη.  

Ίσως να μην είναι πολύ καθησυχαστικό για το χρόνο που έρχεται αλλά σκέψου ότι ενώ εσύ προχωράς κάνοντας προσθέσεις, κάποιοι θεωρούν σωστό να κάνουν αφαίρεση. Τι μπορούμε να κάνουμε. Οτιδήποτε για να μείνουμε εκτός των εκπτώσεων.

Βάλε μια ταμπέλα επάνω σου που θα λέει

ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΩΛΗΣΗ.
ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΣΤΟ.

Και πέτα. Πέτα ότι μπορείς. Ξαλάφρωσε το αεροπλάνο από τα άχρηστα για να μη πέσει. 

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

χρόνια πολλά


του Κώστα Καναβούρη
από την Αυγή

Και χρόνια πολλά. Κάτι αλλοπαρμένα χρόνια πολλά που ξέμειναν από τις περσινές γιορτές, από τις προπέρσινες, ίσως και ακόμη πιο παλιά. Κάτι ξεθωριασμένα χρόνια πολλά που τα παρέσυρε από τα παιδικά σου χρόνια μέχρι εδώ ένας καινούργιος άνεμος της λύπης. Δυνατός άνεμος. Με πολλές αλλαγές κατεύθυνσης, έτσι που να μοιάζει ότι έρχεται από παντού. Και μήπως δεν έρχεται από παντού; Κι ούτε που έρχεται. Περισσότερο πηγάζει από παντού, πικρά έρχεται από παντού. Επειδή ακριβώς η λύπη είναι πηγαίο και ειλικρινές αίσθημα. Μόνο να εκπηγάζει μπορεί και να ξεχειλίσει κάποιες φορές για χρόνια πολλά. Κι έτσι να γίνεται δυσδιάκριτη η γραμμή της διεπιφάνειας που χωρίζει την παραδοχή από την ευχή. Δεν ξέρεις, δηλαδή, αν λέγοντας χρόνια πολλά εύχεσαι περισσότερο ή αποδέχεσαι τα χρόνια πολλά που πέρασαν, τα χρόνια πολλά (αιωνιότητες ολόκληρες) που περνούν μέσα σε κάθε στιγμή. Και χάνονται.


Δεν είναι η λύπη της νοσταλγίας, καθόλου δεν είναι, γιατί η νοσταλγία παρηγορεί με τον δικό της τρόπο. Για άλλη λύπη μιλάμε εδώ. Για τα χρόνια πολλά των ελλείψεων που δεν πρόκειται από τώρα και ύστερα (το ξέρεις καλά), δεν πρόκειται παρηγορητικά να καλυφθούν. Μήτε και οι καίριες βλάβες μέσα στον χρόνο που είναι χαμένος και κερδισμένος ταυτόχρονα. Όσο κι αν εύχεσαι "χρόνια πολλά", ο εαυτός σου, ο ίδιος σου ο οργανισμός το γνωρίζει: όσο πολλά κι αν είναι τα "χρόνια πολλά", θα είναι χρόνια με τις ίδιες ελλείψεις και τις ίδιες βλάβες.


Φυσικά αποτελεί ύβρι μπροστά στην ανείπωτη εκατόμβη των αναίτιων θανάτων όπου γης το να μην εύχεσαι με όλη σου την καρδιά, μήκος μεγάλο του χρόνου σε όλους. Αλίμονο αν δεν συμβαίνει έτσι. Τούτο θα σήμαινε ότι δεν μας απέμεινε τίποτα και ξεμείναμε ως σκέλεθρα μέσα στον χρόνο, ως κελύφη χωρίς νόημα, χωρίς εκείνο το κύριο γεγονός που δεν είναι το σχήμα τους, αλλά το διαυγές παυσίλυπο κενό που περιέχει και που περιμένει και είναι διαθέσιμο να γεμίσει από τη ζώσα ύλη του ονείρου. Ακόμα και του ματαιωμένου. 

Ή ίσως ακριβώς του ματαιωμένου, γιατί αυτός ήταν ο δρόμος που μας έφερε μέχρι εδώ. Ένας δρόμος από ματαίωση σε ματαίωση, αλλά μας έφερε. Ένας δρόμος -σ' αυτά τα χρόνια πολλά που πέρασαν- όπου φυσούσε πάντοτε ο επικερδής άνεμος της απώλειας που στις στιγμές της ανάπαυλας, ανάμεσα σε δύο μάχες που ξέραμε ότι θα χάσουμε, τον ονομάζαμε λύπη για να μπορέσουμε να συμμαζέψουμε τις σκέψεις μας, να συντάξουμε τις πράξεις μας και να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Και είμαστε εδώ. Με όλα τα χρόνια πολλά της ευχής που σκοντάφτει διαρκώς αλλά επιμένει και, με τα χρόνια πολλά που πέρασαν και είναι σκευή καθρέφτη, σκοτεινού μερικές φορές, αλλά πάντως καθρέφτη.


Τα χρόνια πολλά, λοιπόν, είναι ο καθρέφτης σου. Κυρίως αυτό είναι που δεν αντανακλά, αφού ο βαθύς καθρέφτης που σέβεται την υπόστασή του δεν αντανακλά την ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά την τυφλότητα του άγνωστου που προκύπτει από τον ήχο του εκκρεμούς καθώς μετράει τις ώρες όπου έμαθες κι εσύ να τις μετράς, όπου έμαθε και η μητέρα σου να τις μετράει , όπου έμαθε και η μητέρα της μητέρας σου να τις μετράει (που χρόνια πολλά είναι μονάχα μνήμη). 

Τον ήχο αντανακλά ο καθρέφτης. Τον ήχο του χρόνου. Κι ας έχει σταματήσει εδώ και χρόνια πολλά το εκκρεμές στο πατρικό σου σπίτι να μετράει τις ώρες. Δεν έχει σημασία. Ο μεγάλος καθρέφτης αντανακλά τον ήχο που νιώθεις. Όχι εκείνον που ακούς, αλλά εκείνον που είσαι. Ακόμη δηλαδή πιο βαθιά από το απρόσωπο "είναι" του χρόνου. Ο μεγάλος καθρέφτης αντανακλά τον ρυθμικό ήχο του ρολογιού. Με άλλα λόγια ό,τι φαίνεται μέσα σ' αυτόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συσσωμάτωση του άπειρου χρόνου μέσα στο πεπερασμένο του καιρού. Μέσα στο γενεσιουργό υλικό της λύπης που είναι ο ρυθμός. Ο ρυθμός που δεν σταματάει ποτέ είτε προλαβαίνεις να συγχρονιστείς, είτε ξεχνιέσαι, καθυστερείς, προτρέχεις ή αδιαφορείς και δεν προλαβαίνεις. 

Ο ρυθμός όμως δεν σταματάει ποτέ. Μετράει. Τι μετράει; Το μεγάλο άγνωστο που είναι εδώ. Κάθε στιγμή είναι εδώ. Μετράει αδιάλειπτα το θαυμάσιο, μάταιο, ανεξήγητο και πάνω απ' όλα απαραίτητο χάος. Μετράει το άχρονο που δεν θα το φτάσει κανείς ποτέ, γιατί σε φτάνει εκείνο διαρκώς. Πράγμα που σημαίνει ότι μετράει την αρμονία του σύμπαντος κόσμου. Αυτό το βίωμα είναι που αντανακλά ο ήχος που αντανακλά ο μεγάλος καθρέφτης που σε περιέχει επειδή τον περιέχεις ακόμα και πριν από τη γέννησή σου (εσένα που είσαι ο "Θεάνθρωπος" της ζωής σου) ακόμη και μετά τον θάνατό σου (εσένα που είσαι ένας γενναιότατος "εσταυρωμένος" αφού δεν έχει ελπίδα ανάστασης).
Συνεπώς κάθε φορά που εύχεσαι "χρόνια πολλά" σημαίνει τα διαρκή χρόνια πολλά μέσα στην κάθε ελάχιστη ικμάδα του χρόνου, μέσα στο κάθε ίχνος του ρυθμού που είναι πραγματικά συμπαγής και πραγματικά ανύπαρκτος ταυτοχρόνως. Χρόνια πολλά, λοιπόν. Που εντέλει δεν είναι ευχή, είναι ευθύνη αν θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα στον μεγάλο καθρέφτη. Είναι η ευθύνη απέναντι στην ανεξήγητη και αναίτια μυστηριακή εκκρεμότητα που αφήνει πίσω του ο ήχος του εκκρεμούς ρολογιού. Χρόνια πολλά σ' εμάς και στα παιδιά μας και χρόνια πολλά σε όλους τους νεκρούς μας.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

θρησκεια ανθρωπος και μαζες ανθρωπων απο http://chldimos.blogspot.com

Η θρησκευτικότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξ ορισμού ατομοκεντρική. Σε αντίθεση με τη λατρεία στην οποία το άτομο ως μέρος του συνόλου λάτρευε το θεό αποβλέποντας στο γενικό καλό. Στη λατρευτική σκέψη των ιθαγενών των νέων κόσμων και στην αρχαϊκή (ανάλογα με την εποχή) Ευρώπη η λατρεία είναι μία συλλογική προσπάθεια εξευμενισμού του θείου που εκφράζει τη λογική της συλλογικής αγωνίας μπροστά στο φόβο των φυσικών φαινομένων και των σωματικών περιορισμών.
Αντίθετα, το θρησκευτικό αίσθημα είναι καθαρά ατομικό· μέσα από μία συλλογική εκδήλωση στόχος είναι η προσωπική σωτηρία. Κάθε μυστήριο ή προσευχή αποβλέπει στην επιτυχία του πιστού –και μόνο- να κατακτήσει την παραδείσια αιώνια ζωή. Ενώ η λατρευτική θυσία απέβλεπε με τη φθορά στο όνομα ενός θεού να κερδίσει την εύνοιά του για το σύνολο του οικισμού, της φυλής, της πόλεως οι μυστηριακές τελετές της θρησκείας ακόμα και όταν διαμορφώνονταν σε εκκλησίασμα (εκκλησία είναι εξάλλου η συγκέντρωση των πολιτών, των πιστών) γινόταν με στόχο τη σωτηρία του μύστη.
Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι οι πολιτισμοί που δεν έφτασαν στο σημείο να αναπτύξουν θρησκείες διακρίνονται από μία συνθετότερη κοινωνική μορφή και μάλιστα είναι και πιο δημοκρατικοί. Αντίθετα, ιστορικά επιβεβαιώνεται ότι οι θρησκείες αναπτύχθηκαν σε πολιτισμούς με αυτοκρατορικό -αλλά κατά βάσει απλούστερης δομής- χαρακτήρα. Δεν πρόκειται κανένας να εντοπίσει λατρείες μέσα σε αυτοκρατορίες· αντίθετα, θα επιβεβαιώσει το λόγο μου πως οι αυτοκρατορίες επειδή στην κοινωνική πυραμίδα ήταν πιο λιτές, με μεγαλύτερη βάση και λιγότερες κοινωνικές ομάδες -παρά τη αφιοκρατία της μεσαίας μορφωμένης τάξης- είχαν ανάγκη ένα συνεκτικό κοινωνικό δεσμό. Ένα δεσμό που τον έκαναν θεσμό μέσω του δόγματος και της λατρευτικής παράδοσης. Αυτό είναι πιο φανερό στα μεσοποταμιακά βασίλεια και την Αίγυπτο ή τη Ρώμη.
Το άτομο μέσα από τη θρησκευτική πίστη ενισχύεται ψυχολογικά μπροστά στον τρόμο του θανάτου και τα φυσικά φαινόμενα, ενώ εκείνη η ίδια η θρησκεία του δίνει όλες τις «απαντήσεις» που χρειάζεται στα μεταφυσικά ερωτήματα της δημιουργίας. Μέσα από τις τελετές τρέφει το υπερεγώ του και γινόμενος ένας υπεράνθρωπος πλησιάζει τη θεότητα ως απάντηση στη δική του ανασφάλεια με κύριο μοχλό την ελπίδα της αιωνιότητας και της σωτηρίας. Είναι μία καθαρά αντισυλλογική διαδικασία, αφού ο τυπικός πιστός λειτουργεί με μοχλό κίνησης τον εαυτό του αιτιολογώντας το εγωκεντρικά. Και φυσικά αυτόν τον εγωκεντρισμό τον ενισχύει το ίδιο το δόγμα και τα μυστήρια. Συχνά μάλιστα είναι τόσο έντονο το ατομικό συναίσθημα που αγγίζει τα όρια του σαδισμού, καθώς οι νεκροί του Παραδείσου παρατηρούν και χαίρονται με την κατάντια των κολασμένων κατά τον Άγιο Αυγουστίνο ή τον Ιωάννη της Αποκαλύψεως.
Στους πιο δημοκρατικούς πολιτισμούς (φυλογεννητικού σταδίου, Ρώμη, Ελλάδα, Ζιμπάμπουε κλπ) η δημοκρατία εφηύρε δικούς της τρόπους ελέγχου των καταπιεσμένων ομάδων του πληθυσμού χωρίς να επιβάλλει τη θρησκεία ως ιδεολογικό μηχανισμό. Συχνά έμμεσα χρησιμοποιούσε τη λατρεία και όλες τις λατρευτικές αναφορές. Έτσι, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θέατρο στην Ελλάδα (που συνδέονταν με το Διόνυσο) και οι διάφορες παραστάσεις στο Κολοσσαίο και τις ρωμαϊκές αρένες. Επιπλέον, ας μη ξεχνάμε τη γενεαλογική αναζήτηση σε ήρωες του παρελθόντος ή ημίθεους και θεούς· οι Μυκηναίοι άνακτες και για καιρό ακόμα αργότερα οι βασιλείς αναζητούσαν στήριγμα στη θεϊκή καταγωγή τους. Ουσιαστικά δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από τη μεσαιωνική ελέω θεού εξουσία, αν και εδώ πια η κοινωνία μόλις βγαίνει από το φυλογεννητικό στάδιο ανάπτυξης της και είναι πολύ ελεύθερη και δημοκρατική ακόμα. Άλλος μηχανισμός του εποικοδομήματος που διατηρούσε σταθερή την κοινωνική δομή ήταν η φιλοσοφία· επειδή όλοι στις εν λόγω κοινωνίες γνώριζαν γραφή (όπου τουλάχιστον αυτή υπήρχε) μέσω της φιλοσοφίας και γενικότερα της εκπαίδευσης διατηρούνταν το κοινωνικό status quo. Στο φυλογεννητικό στάδιο, από την άλλη, η αυταπόδεικτη κοινοκτημοσύνη θεωρούσε απαράδεκτο το λατρευτικό επαγγελματισμό, με τη μοναδική εξαίρεση του μάγου που όμως περισσότερο είχε ιατρικές ιδιότητες επικαλούμενες τη θεότητα παρά θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Έτσι, η θρησκεία και η θεοκρατία βρίσκουν το αντίδοτό τους στη συλλογικότητα, στη δημοκρατία: την εξουσία του λαού, την ενυπάρχουσα κυριαρχία των πολιτών ενάντια στο υποτιθέμενο ιερατείου του θεού, στην πραγματικότητα εκείνων που τον επικαλούνται. Στο όνομα του θεού -και η Ιστορία το μαρτυρεί- οι θρησκείες έκαναν να κυλήσει επί αιώνων ποτάμια αίματος.
Η θρησκεία, λοιπόν, μέσω του επαγγελματικού ιερατείου είχε ακριβώς το ρόλο να συμπληρώνει την κοσμική εξουσία. Ειδικά για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες παρά τις ιστορικές και γεωγραφικές τους διαφοροποιήσεις, παρά το μίσος που διαπνέει τους πρωταγωνιστές τους παρατηρούμε εύκολα τη βίαιη επιβολή τους στους διάφορους λαούς. Ξεκινώντας από τις διώξεις των πρωτοχριστιανικών αιώνων εις βάρος των εθνικών, και συνεχίζοντας με τις διώξεις των αιρετικών ιστορούμε μία σειρά μίση που επιβλήθηκαν από ανθρώπους που αυτοανακηρύσσονται θεματοφύλακες και ερμηνευτές του λόγου του αμίλητου Θεού. Μόνο εκείνοι μπορούν να τον φανερώνουν υποβαθμίζοντας τον πιστό σε πιόνι ενός παιχνιδιού εξουσίας και άκριτης υποταγής. Στη δογματική αλήθεια, την άνωθεν παρουσιαζόμενη αλήθεια βλέπουμε να διαγράφεται ένα ιδιόρρυθμο μίσος ενάντια στο ανθρώπινο σώμα μέσα από πεποιθήσεις ακατάληπτες επειδή είναι πλεγμένες με μυστηριακές τελετές και συγχωνευμένες με την απουσία γνώσης περί της θρησκείας (πόσοι γνωρίζουν το Σατουρνάλια, πόσοι τα φαλλικά καρναβάλια, πόσοι το λιθοβολισμό του Ιησού κλπ) και τις χιλιαστικές ή προφητικές ή εσχατολογικές αποκαλύψεις.

Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη κάτι τέτοιο γίνεται ολοφάνερο όταν διαβάζουμε ότι ο Μωυσής μεταφέροντας το θεϊκό λόγο παραδίδει τη θρησκευτική εξουσία στον αδελφό του και έτσι δίνεται στη μία φυλή, τους Λευίτες κάνοντας την εξουσία οικογενειακή υπόθεση. Εξάλλου, ο πολιτικός ρόλος των Ολύμπιων και Δελφικών ιερέων γίνεται φανερός αν θυμηθούμε τη δύναμη που είχαν τα ιερά και πόσο εύκολα επηρέαζαν τις ελληνικές δυνάμεις -πάντα στηρίζοντας συντηρητικές δυνάμεις, όπως τους Πέρσες, τους Θηβαίους και τους Μακεδόνες ή Ρωμαίους αργότερα.
Αξίζει να θυμόμαστε την αιγυπτιακή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου όταν με αφορμή το θρησκευτικό μανδύα επαναστάτησαν οι ιερείς του Άμμωνος κατά του Αμενόφι Δ΄ -ή αλλιώς όπως μετονομάστηκε σε Ακενατών- επειδή προσπάθησε να μειώσει τη δύναμή τους και να επιβάλλει μία νέα θρησκευτική τάξη και ιερατείο υπό το νεοδημιουργημένο θεό Άτωνα. Ουσιαστικά ήθελε να επιβάλλει ένα νέο φιλοπόλεμο δόγμα που στηριζόταν λιγότερο στο αίμα και τις θυσίες· είχε μονοθεϊστικές προοπτικές ανάπτυξης και εμφάνιζε χαρακτηριστικά μυστηριακά (βάφτιση, γάμος, αναίμακτη θυσία κλπ). Έτσι βέβαια θα έλεγχε η δυναστεία του και καλύτερα την Άνω και Κάτω χώρα. Ωστόσο, δεν υπολόγισε τη δύναμη των παλιών ιερέων με αποτέλεσμα να λησμονηθεί για χιλιάδες έτη από την Ιστορία και τη θρησκειολογία.
Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν υπήρχε δογματικό τυπικό λατρείας, όπως και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές περιοχές. Το ιερατείο ήταν αιρετό και μόνο στα μυκηναϊκά χρόνια ο βασιλιάς αποτελούσε και τον αρχιερέα, χωρίς όμως δόγμα. Μόνη ξεχωριστή ομάδα αποτελούσαν οι μάντεις που ήταν επαγγελματίες και ίσως έτσι εξηγείται κοινωνικά και γιατί απέκτησαν τέτοια δύναμη. Ωστόσο, δεν έφτασαν στο σημείο εκείνο της κοινωνικής επιβολής ώστε να κάνουμε λόγο για εξουσιαστικό μηχανισμό -αν και αποτελούσαν ένα μικρό τμήμα του. Όλη η λατρεία στηρίζονταν στους προαιώνιους μύθους που βιωματικά ως ήθος μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά. Μάλιστα στην Αθήνα απαγορεύονταν να χρηματίζεται ο ενιαύσιος ιερέας -για να μην γίνει μόνιμος κάτοχος της θέσης και αποκτήσει εξουσία· του δίνονταν μόνο μία πολύ μικρή αποζημίωση. Επαγγελματικό ιερατείο υπήρχε μόνο στους Δελφούς και την Ολυμπία. Αυτά όμως ήταν και τα μόνα ιερά που συσσώρευσαν τόσο πλούτο και αίγλη σε όλη την Αρχαιότητα. Και πάλι, ωστόσο, η απουσία πραγματικού δόγματος δεν εντάσσει τα ιερά αυτά σε αντίστοιχα θρησκευτικά κέντρα της Ανατολής. Ακόμα και αν σκεφτούμε ότι οι ιερείς τους ήταν μέρος του πολιτικού μηχανισμού των πόλεων με βαρύνοντα λόγο.
Ωστόσο, σε μία αυτοκρατορική Ρώμη που αρχίζει να εξαφανίζει τα δημοκρατικά κατάλοιπα της προχριστιανικής ακμής της και να συρρικνώνει ολοένα και περισσότερα τα μεσαία στρώματα (απελεύθεροι δούλοι, έμποροι και βιοτέχνες) περιορίζοντας την κοινωνική της πυραμίδα σε τρεις μόνο τάξεις εμφανίζεται η ανάγκη του συνεκτικού δεσμού της θρησκείας. Λύσεις ήδη υπήρχαν έντονες, απλά ο Χριστιανισμός του Παύλου έτυχε να έχει το Μεγάλο Κωνσταντίνο, ενώ ο Μιθριδατισμός -με ανάλογο δόγμα και ιερατείο- δεν έτυχε της αυτοκρατορικής προσοχής, αν και δεν απορρίφθηκε.
Στο ίδιο μήκος κύματος εντάσσεται και το μεγάλο κύμα αιρέσεων στη μεσαιωνική Δύση. Ελλείψει επιστημονικών και πολιτικών ιδεολογικών σχημάτων η όποια επιδιωκόμενη κοινωνική αλλαγή μπορούσε να προβληθεί μέσα από τη δημιουργία αιρέσεων συχνά στρεφόμενη άμεσα κατά του ιερατείου και της κοσμικής εξουσίας που τη στήριζε. Η τάση να αντικαθιστά το θρησκευτικό στοιχείο και κυρίως το δόγμα του ένα πολιτικό ιδεολογικό σχήμα είναι ολοφάνερο στο σύγχρονο ισλαμικό φονταμεταλισμό και επαναστάσεις. Ανάλογης ερμηνείας είναι ο σύγχρονος χριστιανισμός φονταμεταλισμός σε μία εποχή που ολοένα και περισσότερο χαρακτηρίζεται από μία συντηρητική αντιδημοκρατική -και βεβαίως ανελεύθερη- στροφή, τόσο στη χώρα μας όσο και σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Τα κάλαντα των πολιτικων

Καλη μέρα να τα πούμε;

Τα κάλαντα 
της μπλοκογειτονιάς μας.

. Κακήν σας μέραν άρχοντες και είναι ορισμός σας,
να πάρετε δρόμο από δω,είναι το ριζικό σας.
Με την δική μας δύναμη και την απόφασή μας,
χρονιάρες μέρες δεν θα δει πλέον το "μαγαζί"σας

Τα σχέδιά σας δεν περνούν και μη μου ξεγελιέστε,
τα δύσκολα είναι για σας ,σε λίγο θα χτυπιέστε .
 Σιγά σιγά φροντίστε το, μαζέψτε τα μπαγκάζια,
γιατί με τους αγώνες μας,
θα βγούμε απ΄τα γρανάζια.

Για να την κοπανίσετε, ψάξτε να βρείτε δρόμο,
φτιάχτε ελικοδρόμια να κρύψετε τον τρόμο.
Ρωτήστε αν δεν ξέρετε, Ριζάι και Παλαιοκώστα
τον δρόμο θα σας δείξουνε, γνωρίζουνε τα πόστα.

Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά, δύσκολα θα΄ναι φέτος.
Όλοι μας θα περάσουμε δύσκολες καταστάσεις,
αλλά με τους αγώνες μας,(Απρίλης είναι και έρχεται)
θα΄χουμε κ΄ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ!

Άντε συντρόφια μου
ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ
ΚΑΙ ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
http://blackbedlam.blogspot.com/

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Καλα Χριστουγεννα

Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010

Μωρό βρέθηκε σε Στάβλο !

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, γράφοντας μια ιστοριούλα προσπαθώ και εγώ με τον τρόπο μου
όπως και πολύ άλλοι να πιάσω το πνεύμα των ημερών.
Τα συναισθήματα, ανάμικτα, βλέπετε η καθημερινότητα μόνο ρόδινη δεν είναι
για τους περισσότερους φέτος. Άνθρωποι σκυφτοί, προβληματισμένοι
και ενίοτε πικραμένοι βλέπω στους δρόμους,
τις βιτρίνας κοιτούν και η σκέψη τους αλλού ταξιδεύει.
Ευέξαπτοι, εκνευρισμένοι & συγχυσμένοι στην κοσμοσυρροή του δρόμου το μονόπατη τους περπατούν.
Έχοντας ειρωνική διάθεση για σχόλια αλλά ταυτόχρονα δίψα για θετικά συναισθήματα
που να προάγουν την χαρά και την καλοσύνη των ημερών που διανύουμε ξεκίνησα
να καταγράψω την ιστοριούλα μου.
Προσπαθώντας να συντάξω έστω και λίγες ‘’καλοπροαίρετες’’ σκέψεις στο νου μου,
δυσκολεύτηκα, δυσκολεύτηκα πολύ να μπορέσω να αγγίξω αυτές τις χορδές του νου μου.
Βλέπω τον κόσμο γύρο μου, πολλά πράγματα στο νου, η κρίση, η εξαθλίωση,
η μοναξιά της αγάπης, δεν μπορώ να συντονίσω στην συχνότητα των καλοπροαίρετων σκέψεων.
Έτσι, αποφάσισα να μαζέψω όλες τις σκέψεις που με περιτριγυρίζουν
και να τις μετατρέψω σιγά – σιγά σε μια ιστοριούλα.
Μια ιστοριούλα που έγινε στην πορεία ρεπορτάζ, αστυνομικό ρεπορτάζ
που είναι αναμιγμένο το παρόν και το παρελθόν.
Με τις παραπάνω σκέψεις και διάθεση ξεκίνησα το ρεπορτάζ των Χριστουγέννων.

Χριστουγεννιάτικο Ρεπορτάζ
Αστυνομία και η υπηρεσία ανηλίκων διερευνά:
Ξυλουργός από την Ναζαρέτ και ανήλικη μητέρα κρατούνται.

Βηθλεέμ – Ιουδαία.Στις πρώτες πρωινές ώρες ενημερώθηκαν οι αρμόδιες αρχές από ανώνυμο τηλεφώνημα,
το οποίο ανέφερε ότι νεαρή οικογένεια ζούσε σε στάβλο.
Η αντίδραση της υπηρεσίας πρόνοιας ανηλίκων και της Αστυνομίας ήταν άμεση.
Κατά την άφιξη τους βρέθηκε νεογνό το οποίο ήταν τυλιγμένο με κουρέλια και άχυρο
σε μια πάχνη από την ανήλικη μητέρα του η οποία ονομάζεται Μαρία.
Κατά την προσαγωγή της Μητέρας του νεογνού ένας ενήλικας άνδρας,
του όποιου το όνομα διαγνώστηκε αργότερα ως Ιωσήφ, έφερε αντίσταση
κατά της υπηρεσίας ανηλίκων, προσπαθώντας να πάρει στα χέρια του το νεογνό.
Η προσπάθεια του υποστηρίχτηκε από παρευρισκόμενους βοσκούς
και από τρεις αμφιβόλου προελεύσεως μετανάστες.

Τα παρόντα Αστυνομικά όργανα έδρασαν ακαριαία.
Συνελήφθησαν όλοι παραβρισκόμενοι και έγινε η προσαγωγή τους
στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της Βηθλεέμ.
Συνελήφθησαν και οι τρεις μετανάστες οι οποίοι αυτοονομάζονται ’’Λευκοί Μάγοι’’
προερχόμενη από χώρες της Ασίας τις οποίες δεν κατονόμασαν.
Ήδη η αντιτρομοκρατική μονάδα διερευνά τυχόν συμμετοχή τους σε διεθνή τρομοκρατική οργάνωση.
Το υπουργείο Εσωτερικών, τελωνιακές αρχές και η κεντρική υπηρεσία μεταναστών
της Αστυνομίας αναζητά μάρτυρες και στοιχεία για τους τρεις μετανάστες
που κατά πάσα πιθανότητα εισήλθαν παράνομα στην χώρα.
Ο εκπρόσωπος τύπου της Αστυνομίας ενημέρωσε ότι κατά την διάρκεια της προσαγωγής τους
δεν φέραν κανένα έγγραφο η σημάδι που να προσδιόριζε την χώρα καταγωγής τους.
Αντιστάθηκαν κατά την σύλληψη και ισχυρίζονται ότι ο Θεός τους απαγόρευσε
την οποιαδήποτε επαφή με επίσημες αρμόδιες αρχές ως ότου επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Επάνω τους βρέθηκε χρυσός και χημικές ουσίες, οι οποίες μάλλον υπόκεινται στον νόμο
περί παράνομης χρήσης ναρκωτικών ουσιών, το αρμόδιο τμήμα διερευνά τις ουσίες.

Επίσης συνελήφθη και ο ιδιοκτήτης του Στάβλου που είναι και ιδιοκτήτης
του ξενοδοχείου ‘’Bethlehem Inn Resort - spa’’.
Λόγο της πληρότητας του ξενοδοχείου επέτρεπε την διανυκτέρευση στον Στάβλο
αποσκοπώντας σε άμεσο χρηματικό όφελος, χωρίς να τηρούνται οι βασικοί κανόνες
υγιεινής και ασφαλείας ξενοδοχειακών μονάδων.
Προσωρινά του αφαιρέθηκε η άδεια λειτουργίας του Ξενοδοχείου.
Το ότι επέτρεψε σε στάβλο εν λειτουργία, με ζωντανά (ένα μοσχάρι και ένας γάιδαρος),
να διανυκτερεύσουν άτομα που δεν είχαν καμία άμεση η έμμεση σχέση εξαρτώμενης
εργασίας σε αυτόν, διώκετε από μόνο του αυτεπάγγελτα από την αρμόδια εισαγγελία.

Ο τόπος παραμονής του νεογνού δεν έγινε γνωστό από την αστυνομία.Μια γρήγορη διαλεύκανση της υπόθεσης δεν αναμένετε σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της Αστυνομίας.
Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων απάντησε ότι ο Πατέρας του νεογνού είναι κατά βεβαιότητα
πολύ μεγαλύτερος της Μητέρας η οποία είναι ακόμη ανήλικη.
Εξετάζεται σε συνεργασία με όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες ώστε να διερευνηθεί
η σχέση μεταξύ του ανδρός και της ανήλικης μητέρας.

Ο άνδρας, που ονομάζετε Ιωσήφ, ομολόγησε ότι ο λόγος παρουσίας τους στην Βηθλεέμ
είναι η τρέχουσα Γενική απογραφή του πληθυσμού, μεταφέρθηκαν από την οικία τους
που βρίσκεται στην Ναζαρέτ, στην Βηθλεέμ την πόλη της υποχρεωτικής τους απογραφής,
όπου σύμφωνα με τον νόμο θα έπρεπε να απογραφούν.
Κατά την μεταφορά τους από την Ναζαρέτ στην Βηθλεέμ η Μαρία εγκυμονούσε,
για αυτό εξετάζονται όλα τα ενδεχόμενα της εσπευσμένης μεταφοράς τους στην Βηθλεέμ.

Ο Ιωσήφ κρατείτε χωρίς δικαίωμα αναστολής της κράτησης του.
Για τα σημεία τα οποία κατηγορείται, είναι :
Απαγωγή ανήλικου άτομου και βρέφους, επίσης εξετάζεται το ενδεχόμενο
της μη νόμιμης συμβίωσης με την ανήλικη μητέρα, όπου σε περίπτωση
που δεν επιβεβαιωθεί η συζυγική σχέση τους θα προστεθούν και άλλες κατηγορίες.

Η Μαρία βρίσκεται στον Γενικό Νοσοκομείο όπου τις παρέχονται οι πρώτες βοήθειες
και εξετάζεται από την ψυχιατρική μονάδα του νοσοκομείου για την πνευματική της ικανότητα.
Η πνευματική της Ικανότητα θα εξεταστή λεπτομερώς, ισχυρίζεται ότι είναι παρθένα
και το νεογνό, της το έδωσε ο Θεός.
Και η Μαρία μπορεί να υπολογίζει με το κατηγορητήριο της αμέλειας ανηλίκου,
σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της Αστυνομίας.

Σε επίσημη ανακοίνωση ο διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής
του Γενικού Νοσοκομείου, είπε:Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αμφισβητώ τα πιστεύω του καθενός,
όταν όμως τα πιστεύω ανθρώπων θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο ένα νεογνό,
θα πρέπει αυτούς τους ανθρώπους να τους χαρακτηρίσουμε ως επικίνδυνους για την κοινωνία.
Επίσης το γεγονός ότι βρέθηκαν ναρκωτικές ουσίες σε παρευρισκόμενους μετανάστες
αμφιβόλου προελεύσεως, κατατάσσει το γεγονός ως δυνητική ενέργεια
δικτύου εμπορίας και διακίνησης νεογνών.
Για την ασθενή είμαι αισιόδοξος, με χρόνιά ψυχιατρική περίθαλψη και ψυχοθεραπεία
θα μπορέσει και πάλη να ενταχθεί στην κοινωνία.

Στο τέλος του ρεπορτάζ ήρθε και η παρακάτω πληροφορία.Οι παρευρισκόμενοι βοσκοί εμμένουν στην κατάθεση τους ότι ένας μεγαλόσωμος άνδρας
με λευκή νυχτικιά και κολλημένα φτερά στην πλάτη του επισκέφτηκε τον στάβλο
και φώναξε τρεις φορές ‘’Ζήτω ο Μεσσίας’’ .
Ο σχολιασμός επ’ αυτού, του υπευθύνου του τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών:
Έχω ακούσει δικαιολογίες, αλλά δικαιολογία σαν αυτήν,
για να αποποιηθεί κάποιος την χρήση ναρκωτικών ουσιών, πρώτη φορά ακούω.

Κάπως έτσι θα διαδραματιζόταν η γέννηση, εάν γινόταν εν έτη 2010.
Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε συγ-γραφέας, είμαι απλά ένας αγιάτρευτος ανορθόγραφος
μικροαστός που προσπαθεί μέσα από την μικρή του καθημερινότητα να καταγράψει
και να μοιραστεί τα δυό γράμμια σκέψης του, μαζί σας.
Αν σε αυτή την προσπάθεια μου ενόχλησα με οποιονδήποτε τρόπο τα πιστεύω κάποιον,
ας με συγχωρέσουν, μιας και δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου….. άλλωστε Χριστούγεννα έχουμε.

Δε χρειάζεται να έχεις πίστη για να προσεύχεσαι.
Πρέπει να προσεύχεσαι για ν' αποκτήσεις πίστη.

Καλές γιορτές σε όλους!
..του χρόνου με υγεία ξανά μαζί.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Για τα παιδιά με νοιάζει.

Για τα παιδιά με νοιάζει.
Που γεννιούνται μαθαίνοντας πως ο ήλιος είναι θανατηφόρος
Που γεύονται σάρκες μεταλλαγμένες
Που βουτάνε τη μπουκιά τους σε παλιόλαδα
Που μασάνε τους καρπούς της γης ποτισμένους με δηλητήρια
Που πίνουν βρώμικα νερά
Που κολυμπάνε σε μολυσμένες θάλασσες
Που ανασαίνουν αέρα δηλητήριο.
Που ζουν μέσα στο τσιμέντο και δεν ένοιωσαν ποτέ τη μυρουδιά της φύσης
Που δεν κοιμήθηκαν κάτω από δέντρο με τη δροσιά από τα φύλλα να στάζει στο πρωινό ξύπνημα.
Που δεν σκαρφάλωσαν ποτέ να ξετρυπώσουν μια φωλιά
Που δεν είδαν ποτέ ένα αγρίμι
Για τα παιδιά με νοιάζει
Γιατί ακόμα και μέχρι εμένα , μέχρι τη δική μου γενιά υπάρχουν μνήμες, γεύσεις, μυρουδιές, αγγίγματα, αισθήσεις κοιμισμένες που κάποτε υπήρξαν.
Ήπια αγνό γάλα, έφαγα βερίκοκα που μοσχοβόλαγαν, μύρισα ψωμί ζυμωτό που μοσχοβόλαγε στο ξεφούρνισμα, ζαλίστηκα με τη μυρουδιά απ΄τις πορτοκαλιές, μάζεψα θυμάρι και χόρτα, είδα τη ρίγανη να ξεραίνεται στον ήλιο και τη φρέσκια ντομάτα να γεμίζει μοσχοβολιές το κυριακάτικο τραπέζι.
Έτρεχα στο κυρ-Λεωνίδα να μου δώσει το φρέσκο αυγό κάθε πρωί και με χαιρέταγε φωνάζοντας «γειά σου μόρτη!»
Ακολουθούσα σαν υπνωτισμένη τη μυρουδιά δυόσμου απ΄τα κεφτεδάκια της γειτόνισσας , κι εκείνη με περίμενε πάντα μ΄ενα πιατάκι γεμάτο και δυο φέτες ψωμί ψημένες στη σχάρα.
Έμαθα συνταγές απ΄τη γιαγιά, προσπάθησα να πλέξω, να κεντήσω. Μου διάβασαν παραραμύθια. Μάτωσα τα γόνατα στις αυλές απ΄τα χαλίκια. Τσακώθηκα για τους βόλους. Κράτησα την ισορροπία μου στα στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα κι αγέλαστα.
Με είδα σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες ντυμένη σουλιώτισσα.
Κοιμήθηκα στην αγκαλιά της μάνας μου στο συνοικιακό ταβερνάκι χαζεύοντας το βαρέλι με το κοκκινέλι και τη θαυματουργή βρυσούλα του
Με είδα να κοκκινίζω στο πρώτο φλερτ , στο πρώτο πάρτυ.
Χόρεψα μπλουζ που διαρκούσαν δέκα λεπτά κι όλο κάποιος έβαζε το βυνίλιο ξανά από την αρχή μέχρι να καταφέρει να πάρει την υπόσχεση από τη Σούλα.
Κάπνισα κρυφά το πρώτο τσιγάρο, άφιλτρο, κι ένοιωθα ότι ήμουν όλη μια αμαρτία.
Τσουρούφλισα την άκρη των μαλλιών σε κάποια ανάσταση.
Φύλαγα σ΄ενα μικρό ημερολόγιο ένα κλαράκι βάγια
Για τα παιδιά με νοιάζει.
Με είδα στην ανθρώπινη διάστασή μου ανακατεμένη με γέλιο και δάκρυ.
Αποκοιμήθηκα στη καρέκλα ενός νοσοκομείου προσμένοντας με λαχτάρα τα καλά νέα, ξενύχτησα σε σπίτι που πενθούσε πίνοντας καφέ ελληνικό , κι έβγαλα από μέσα μου 2 παιδιά . Ένα πιθανό στρατιώτη και μια πιθανή μάνα.
Χωρίς να ξέρω αν θα πολεμήσουν , αν θα γεννήσουν.
Φοβάμαι μήπως μαζί με το άρωμα του αγνού λαδιού, τη γεύση του αγνού μελιού, και το άρωμα από θυμάρι, μήπως χάθηκαν οι πόλεμοι τους κι οι γέννες τους.
Μήπως ζήσουν σ΄ενα κόσμο που η γέννα κι ο θάνατος θα έχουν μετατραπεί σε μια ακόμα μεταλλαγμένη εμπειρία.
Για τα παιδιά με νοιάζει.
Να πολεμήσουν και να γεννήσουν ένα νέο κόσμο.
Που να μιλάει με όλες τις αισθήσεις.
Που να έχει βρει ξανά από την αρχή τα πολύτιμα.                  http://vasiliskos2.blogspot.com/

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Αζίζ Νεσίν ( Τούρκος ποιητής )

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
Αζίζ Νεσίν ( Τούρκος ποιητής )

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ


Κοιταζεις τον πατερα σου.
Και θυμασαι τι σημαινε για σενα στα παιδικα σου χρονια,
την ασφαλεια που ενιωθες κοντα του,
τη σιγουρια και τη δυναμη που απεπνεε,
τους καβγαδες με τους συνομηλικους μπομπιρες,ποιανου ο πατερας ηταν ο καλυτερος.

Επειτα,θυμασαι στην εφηβεια σου τους τσακωμους μαζι του,τοτε παρουσιαστηκαν οι πρωτες ρωγμες στις σχεσεις σας,τοτε θελησες να απεγκλωβιστεις απο την κυριαρχια του θαυμασμου σου προς αυτον.

Και να αρθρωσεις τον δικο σου λογο,να κανεις το δικο σου βημα,
μακρυα απο τις αντιληψεις και τις ιδεες του,
τις παρωχημενες και ξεπερασμενες ιδεες του,
                  και θυμωνεις μαζι του,
γιατι πολλα απο αυτα
που φυτρωσαν μεσα σου απο σπορους που εκεινος ειχε ριξει,
τα βλεπεις τωρα λαθος.
Κ πρεπει να τα ξεριζωσεις,
ΟΧΙ,εσυ δε θα γινοσουν σαν αυτον,
ΟΧΙ,εσυ δε θα επαναλαμβανες τα λαθη του,
ΟΧΙ,εσυ δε θα αναπαραγεις τα παλια προτυπα,
θα εισαι κατι ξεχωριστο,
κατι νεο,
κατι καλυτερο.

Και υστερα απο πολλα χρονια,σε καποια συγκεντρωση,

πεφτει το βλεμμα σου πανω του.

Και τον κοιταζεις με εναν τροπο που ειχες χρονια να τον κοιταξεις,

παρατηρεις τα αστεια που κανει με τους οικειους του
[και ειναι απιστευτο το ποσο σου θυμιζουν τις δικες σου σαχλαμαρες],
παρατηρεις ποσο γρηγορα εξαφανιζει το φαγητο απο το πιατο,λες και καποιος θα το παρει απο μπροστα του αν δε το φαει αμεσως
[και θυμασαι τη δικη σου λαιμαργια,αεροφαγια το ελεγε ο γιατρος,οταν ειχες παει πιτσιρικας να σε εξετασει και σου ειχε κανει εντυπωση η λεξη]
παρατηρεις τα κρυφα απο τη μανα σου βλεμματα στις ωραιες παρουσιες γυρω του,
-ολο και λιγοτερο κρυφα καθως ο χρονος αμβλυνει τα Απολυτα και αποδεικνυει πως οταν η αγαπη θελει,
βρισκει τον τροπο της να επιβιωνει,
και αν η αγαπη αλλαζει προσωπο καθως περνουν τα χρονια,
με ενα μαγικο τροπο,
αυτο που υπαρχει πισω απο το Προσωπο,παραμενει παντοτε το ιδιο-
[και θυμασαι τις δικες σου μικρες παρατυπιες],

τα παρατηρεις ολα αυτα και αντιλαμβανεσαι μεσα σου ολα τα αυτονοητα που δεν ηθελες να παραδεχτεις,

αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα προσπαθεις να γινεις σαν αυτον,
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα επαναλαμβανεις τα λαθη του,
-στο κατω κατω της γραφης,δεν ειναι δικα σου ουτε δικα του,αλλα κοινα-

αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα αναπαραγεις τα προτυπα,
και θα προσπαθεις,σκληρα(οσο κ αν το αρνιεσαι)να του αποδειξεις οτι πρεπει να νιωθει περηφανος για σενα,
γιατι ο πατερας σου,
ειναι ολα οσα ησουν,
ολα οσα εισαι,
ολα οσα θα εισαι
και κατι ακομα παραπανω,

ειναι και αυτο που θελεις να γινεις,

ειναι και αυτο που φοβασαι οτι θα γινεις,
ειναι και αυτο που φοβασαι οτι δε θα κατορθωσεις να γινεις ποτε.

Και καθως τον κοιταζεις,

συγχωρεις τον εαυτο σου που εχεις τοσα χρονια να του πεις οτι τον αγαπας,
γιατι,σε μια φαση,
το βλεμμα του πεφτει πανω στο δικο σου,
σου χαμογελαει
κ ειναι η στιγμη που και οι δυο αναγνωριζετε-εστω και αρρητα-
οτι ολα τα βλεμματα σας,
ολοι οι τσακωμοι σας,
ολα τα λογια που εχετε ανταλλαξει για τη μπαλα,τη πολιτικη,το αυριο,
ολα αυτα τα λογια μεταφραζονται
ολα αυτα τα λογια ουσιαστικα  ειναι,
ενα "σε αγαπαω",
ανειπωτο
αλλα για αυτο και τοσο δυνατο.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ωσπου καποτε η μερα αυτη θα ερθει. Η μερα που θα τους γαμησουμε.

Oχι,δε γεννηθηκα κομμουνιστης.
Γεννηθηκα μεσα στον καπιταλισμο,μικροαστος που στραβωθηκε απο τις διαφημισεις,απο τη γαλαζοπρασινη προπαγανδα,απο τη δημοσιογραφια των πουλημενων σταρ της τηλεορασης,
εμποτισμενος απο το ζησε κ ασε τους αλλους να πεθανουν,
δηλητηριασμενος απο τη Θεα Καταναλωση,αλλαζοντας καθε χρονο κινητο,μαραζωμενος που δε μπορουσα να εχω καθε φορα τη νεα μεγαλυτερη σε ιντσες τηλεοραση που διαφημιζουν τα καναλια
,
σε πτωματα πανω δε πατησα γιατι δε προλαβα,
ισως αν προλαβαινα να γινω ενας γιαπης,να γινομουνα,
αλλωστε η αλληλεγγυη ειναι μια λεξη που δε καταλαβαμε ποτε το νοημα της,
ο,τι κ να γινοταν γυρω μου,τιποτα δε μπορουσε να με αγγιξει οσο εγω ημουν καλα.

Οχι λοιπον,δε γεννηθηκα αλληλεγγυος με τον πιο αδυναμο απο εμενα.

Γεννηθηκα μολυσμενος απο το συνθημα ο καθενας παιρνει αυτο που του αξιζει
και αν καποιον τον πνιξαν τα σκατα,αυτος ηταν υπευθυνος για τη μοιρα του,υπευθυνος που δε μπορεσε να τα απομακρυνει απο το στομα του,
αλλωστε ολοι εμεις μεγαλωσαμε κοιταζοντας αυτους που ειναι πανω απο εμας,κ οχι τους κατω,
ζηλευοντας αυτους που ειναι πανω απο εμας,
αυτους με το ακριβοτερο κινητο,με το ακριβοτερο αμαξι,με το ακριβοτερο σπιτι
εκει επρεπε να αφοσιωθουμε,αυτος ηταν ο στοχος της ζωης μας,να μοιασουμε σε αυτον που ειχε τα περισσοτερα α
πο εμας
αυτος ηταν το προτυπο μας,το ειδωλο μας,Κωστοπουλος.,life style περιοδικα,αφιερωματα σε επιτυχημενους ανδρες,σε ανδρες που γαμουσανε αυτο που εμεις δε θα μπορουσαμε καν να κοιταξουμε,κοτερα,αερας κοπανιστος,Χρηματιστηρια,
λεξεις οπως η παγκοσμιοποιηση κυριαρχουσαν σιγα σιγα αλλα εμεις δε τις καταλαβαιναμε,

ζαλισμενοι απο τις αυταπατες μας,απο τη λυσσα μας για το Μηδαμινο,για το Φαινεσθαι,για τη Μοστρα,για τα μοδατα ρουχα,για τις μοδατες λεξεις,για τα calvin klein,τα hugo boss κοστουμια,παρε κ εσυ ενα διακοποδανειο,πηγαινε κ εσυ ενα πενθημερο στη Μυκονο,βουτηξε κ εσυ τη μυτη σου στη σκονη,ξοδεψε αυτα που βγαζεις στη προσπαθεια σου να φανεις πιο μαγκας απο το διπλανο σου
(κ αν δεν εχεις,παρε ενα δανειο κ ξοδεψε περισσοτερα)
η ζωη σου ανηκει,γαμησε τα ολα


οχι,δε γεννηθηκα καν αριστερος.Οι αριστεροι ηταν κατι τυποι που φωναζαν για πραγματα που εμεις,το υπολοιπο 85% του πληθυσμου,δεν τα καταλαβαιναμε.Περνουσαμε τοσο ωραια εδω στον καπιταλιστικο μας παραδεισο,ωστε οποιοσδηποτε μιλουσε για εναλλακτικους δρομους,δε φαινοταν καν επικινδυνος η γραφικος,απλα φαινοταν ως ενα junky της Ιδεολογιας,

τον οποιον τον λυπομασταν γιατι για εμας τους μοντερνους ανθρωπους φαινοταν λογικο για εναν ανθρωπο να ηταν πρεζακι σκετο,η πρεζακι της δοξας,της τηλεορασης,του χρηματος
αλλα δε φαινοταν λογικο να μιλουσε καποιος για Ιδεες.
Ιδεολογια;Τι ειναι αυτο;
Οι ιδεολογιες ηταν κατι σα το βιντεο,ωραιο το βιντεο αλλα τωρα εχει πεθανει γιατι ολοι βλεπουμε dvd.Eιναι δυνατον καποιος να βλεπει ακομα βιντεο με τη χαλια του εικονα στην εποχη του dvd;
Οι Ιδεολογιες λοιπον ηταν κατι ξεπερασμενο,κατι ασημαντο,σχεδον κακογουστο.

Αργησαμε πολυ να καταλαβουμε οτι αυτο με το οποιο το αντικαταστησαμε,ηταν κ αυτο μια Ιδεολογια.

Κ αυτο ηταν η νεοφιλελευθερη.Ο νεος φασισμος,ο οικονομικος μιλιταρισμος που προηλαυνε κ καθως προηλαυνε,εμεις αμεριμνοι τον χειροκροτουσαμε,αγνοωντας οτι δεν αργουσε η ωρα που θα μας πατουσε με τις Wehrmact του.

Δε γεννηθηκα λοιπον ουτε κομμουνιστης ουτε αλληλεγγυος με κανεναν.

Αλληλεγγυη ειναι μια λεξη που τωρα αρχιζουμε να μαθαινουμε.Τωρα που σα το σκουληκι καθε μποτα οπου μας ευρει,μας πατει,τωρα λοιπον συνειδητοποιησαμε οτι υπαρχει κ ο Αλλος διπλα μας.Ενας Αλλος με τον οποιον μας ενωνει κοινη μοιρα.Ενας Αλλος,ο οποιος μεχρι χθες για εμας ηταν αορατος,ασημαντος,απλα ενα μεσο ικανοποιησης των επιθυμιων μας,οχι συνταξιδιωτης αλλα λαθρεπιβατης.
Τωρα μαθαινουμε οτι συνταξιδευουμε,τωρα εμεις οι υποκριτες αντιληφθηκαμε τον πονο,τη πεινα,τη φτωχεια,την εξαθλιωση,
τωρα,
που ολα αυτα χτυπησαν κ τη δικια μας πορτα.

Αναγνωριζοντας ομως την υποκρισια μας,η υποκρισια γινεται ενα σφαλμα που συγχωρειται.

Αναγνωριζοντας τη μικροψυχια κ το φθονο,η μικροψυχια κ ο φθονος γινονται σκονη κ εξαφανιζονται στον ανεμο που ερχεται να μας αλλαξει,εστω κ βιαια.
Αναγνωριζοντας οτι η Αναγκη κ οχι η Επιλογη,.ειναι αυτο που μας ενωνει,η Αναγκη αλλαζει προσωπο και γινεται το μεσο που διαλυσε τους εγωισμους και τις ψευδαισθησεις μας,
ετσι ωστε η Αναγκη να μετατρεπεται σιγα σιγα σε Επιλογη.
Επιλεγουμε λοιπον να συμπορευτουμε,να μαθουμε το ονομα του διπλανου μας,να θυμηθουμε αυτο που μας ενωνει,
να θυμηθουμε αυτο που ελεγε ο Φιχτε,οτι
"καθε ανθρωπος πρεπει να μπορει να ζει,να εχει τα μεσα για τη συντηρηση του και οτι αν σε μια κοινοτητα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ οπου πασχει απο την ελλειψη των αναγκαιων για τη ζωη του μεσων,η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ.Δεν πρεπει να υπαρχει ανθρωπος που να μην εχει τη δυνατοτητα να εργασθει και να εξασφαλισει με την εργασια του τα προς το ζην αναγκαια."

Οχι λοιπον,δε γεννηθηκα κομμουνιστης.Οπως και το 90% των συμπολιτων μου αλλωστε.


Αλλα αν οι παραπανω ιδεες ειναι κομμουνιστικες,εγω διαλεγω να ειμαι κομμουνιστης.

Αν η αλληλεγγυη,αν η θεληση να παψει να μας εκμεταλλευεται το 0,5% ειναι κομμουνιστικη,
αν η Αποφαση να αλλαξουμε τα πραγματα,να ριξουμε τη τραπεζοκινητη Ολιγαρχια,
να τσακισουμε τους μπασταρδους που εχουν αμολυσει τα μαντροσκυλα για να φοβηθουμε την αντισταση,
να τσακισουμε τις δυναμεις κατοχης και τα τσιρακια τους που αποφασισαν την εξοντωση μας,
αν ολα τα παραπανω ειναι κομμουνιστικα,
κομμουνιστης μπορει να μη γεννηθηκα,
αλλα κομμουνιστης γινομαι τωρα.


Γιατι,μερα με τη μερα, συνειδητοποιουμε το απανθρωπο προσωπο της νεοφιλελευθερης λαιλαπας,

μερα με τη μερα συνειδητοποιουμε οτι,οταν λενε η Ελλαδα θα σωθει,
εννοουνε τις Τραπεζες,τον Σεβ και τα κομματοσκυλα τους,

μερα με τη μοιρα αυτο που μας ενωνει θεριευει κ δυναμωνει κ στο τελος θα μας κανει να παραμερισουμε τις διαφορες μας,

μερα με τη μερα πλησιαζουμε ο ενας τον αλλον κ ολα αυτα που μας εκνευριζαν παυουν να μοιαζουν τοσο εκνευριστικα γιατι αντιλαμβανομαστε τη κοινη μας μοιρα,
γιατι ο Αλλος γινεται ο Καθρεπτης μας

 
μερα με τη μερα συζηταμε,βριζουμε,καταριομαστε κ συνειδητοποιουμε οτι δε φτανει μονο αυτο,
μερα με τη μερα,ολα οδηγουνε σε εκεινη τη στιγμη που θα μετρηθουμε να δουμε ποσοι ειμαστε κ θα βρεθουμε πολλοι παραπανω απο οσοι νομιζαμε

μερα με τη μερα θα μετρηθουμε με το φοβο μας,τη δειλια κ τη μοιρολατρεια, κ θα ανακαλυψουμε οτι ειμαστε δυνατοτεροι,
μερα με τη μερα,ωριμαζουν οι συνθηκες ωστε το Πριν,το Τωρα,κ το Μετα να γινουν ενα,να γινουν μια στιγμη

μερα με τη μερα,πλησιαζουμε αυτη τη στιγμη,

οπου η λαβα θα ξεχυθει και θα παρασυρει ολα τα ψεμματα που ακουσαμε,ολα τα προσωπα που μας εξαπατησανε,ολα τα δακρυγονα που φαγαμε,ολη την αλητεια που τωρα επικρατει,
μερα με τη μερα,

ωσπου καποτε η μερα αυτη θα ερθει.
Η μερα που θα τους γαμησουμε.



http://celinathens.blogspot.com/2010/07/34.html

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Πραγματικά δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
fuitakos 

“ΕΛΑΣΣΟΝΙΤΕΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ” καιρος να παρουμε την επαρχια στα χερια μας

Την Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011 (ώρα δεν έχει καθοριστεί ακόμη, θα ανακοινωθεί τις επόμενες εβδομάδες με νέα ενημέρωση), οι κ. Λιάνος Αντώνης, Στέφανος Γκατζιούρας και Θανάσης Πιτένης, παίρνουν την πρωτοβουλία και καλούν πανεπαρχιακή επιτροπή, για την σύσταση και δημιουργία συλλόγου Ελασσονιτών Εθελοντών, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχείου Ελασσόνας.




“ΕΛΑΣΣΟΝΙΤΕΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ”

ΟΛΗ Η ΕΠΑΡΧΙΑ-ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΡΥΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΡΔΙΚΟΥΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ...

ΕΙΣΑΙ ΕΛΑΣΣΟΝΙΤΗΣ; ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΤΟ!




Ποιοι είμαστε:
“Είμαστε όλοι αυτοί που κατοικούμε στην Επαρχία Ελασσόνας, που δεν αρκούμαστε πλέον στην δικαιολογία ότι “για όλα φταίνε οι άλλοι”, που δεν φοβόμαστε να κάνουμε την αλλαγή, σύντομη πραγματικότητα, που δεν σταματάμε εάν δεν ολοκληρώσουμε το όνειρό μας.

Ποιο είναι το όνειρό μας;


Η ΕΠΑΡΧΙΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ-ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ:

- ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ
ΖΩΑ, ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ
- ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ (ΕΡΓΑΣΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ-ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ)
- ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ
- ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΔΙΟΡΘΩΣΗΣ, ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗΣ, ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ, ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ ΧΩΡΩΝ
- ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΜΑΣ
- ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΜΑΣ



 Είμαστε οι Ελασσονίτες! Εθελοντές κάθε ηλικίας! Δημιουργούμε, διορθώνουμε, επισκευάζουμε, προωθούμε, αναδεικνύουμε μα πάνω από όλα προσφέρουμε ΒΟΗΘΕΙΑ σε ανθρώπους, ζώα και περιβάλλον!

 Θέλουμε την βοήθειά σας! Όσο περισσότερα ενεργά μέλη όλων των ηλικιών, τόσο μεγαλύτερη η εμβέλεια της καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής, υγείας, ανάπτυξης και παραγωγικότητας του τόπου μας! Όσο μεγαλύτερη η βοηθειά σας, τόσο καλύτερη η Ελασσόνα μας, το Δημοτικό Διαμερισμά μας! Τόσο πιο όμορφη η ζωή μας και η γειτονιά μας!

Θέσεις:
- Έχουμε ένα “κόλλημα” με την καθαριότητα!
- Ενημερώνουμε τους λιγοστούς τουρίστες μας, επιδιώκουμε στην μεγαλύτερη προσέλευση αυτών!
- Αγαπάμε το ποδήλατο!
- Χρησιμοποιούμε λιγότερο το αυτοκίνητο και το μηχανάκι!
- Αναγνωρίζουμε τις θετικές πλευρές της πόλης!
- Προστατεύουμε την ίδια την πολιτιστική (αρχαιολογική-θρησκευτική) ιστορία της Ελασσόνας και προσπαθούμε ακόμη περισσότερο να την διαφημίσουμε προς τα έξω!
- Συγκεντρώνουμε χρήματα για ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ.
- Το ταμείο μας είναι ταύτοχρονα ΕΣΟΔΩΝ-ΕΞΟΔΩΝ και όταν μας είναι αυτό ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ!
- Έχουμε πίστη στο μυαλό, στις ιδέες, στα χέρια μας!
- Σεβόμαστε τις Αρχές του τόπου αλλά απαιτούμε και διεκδικούμε, επιδιώκοντας παράλληλα και την δική της συνεργασία, με τον Σύλλογό μας.
- Ζητάμε βοήθεια και κοινωνική αλληλεγγύη από όλες της Υπηρεσίες της περιοχής!
- Ζητάμε βοήθεια ΥΛΙΚΗ περισσότερο, οικονομική λιγότερο, από τους ιδιώτες μας!
- Προστατεύουμε τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ! Βοηθάμε τους συνανθρώπους μας!
- Επιδιώκουμε μια καλύτερη ΠΑΙΔΕΙΑ του κάθε πολίτη ξεχωριστά-ατομικά και έπειτα σε συλλογικό επίπεδο, ώστε να φτάσουμε στο σημείο της συνολικής καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης
- Χωρίς πολιτικές-προσωπικές-οπαδικές σκοπιμότητες, ενημερώνουμε και δραστηριοποιούμαστε!
- Επικαλούμαστε τη νομιμότητα.
- Με καθαρό μυαλό και πεντακάθαρη ψυχή! Με θράσος και χωρίς φόβο ζητάμε την βοήθεια όλων σας!
- Έχουμε πίστη. Δεν είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά ξέρουμε καλά ότι κάθε νίκη, όσο μικροσκοπική κι αν δείχνει, θα μας κάνει πιο δυνατούς. Επειδή πέσαμε πολύ χαμηλά το να ξανασταθούμε στα πόδια μας είναι ένα ταξίδι που δεν θέλουμε να χάσουμε με τίποτα!
- Συνεργαζόμαστε με όλους τους Συλλόγους.

 Σε αυτόν τον Σύλλογο μπορεί να υπάρχουν διαδικαστικές αρχαιρεσίες αλλά κανείς δεν είναι πάνω από τους ίδιους τους Εθελοντές. Η ζωή μας είναι πάνω από όλα και η ανάγκη, οι Ελασσονίτες να γίνουν για πρώτη φορά, με μια λέξη, ΟΜΑΔΑ, είναι ο μεγάλος καημός μας...!!! Ξέρουμε ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Ξέρουμε ότι θα κριθούμε σκληρά, όμως δεν έχουμε ανάγκη την προβολή. Έχουμε ανάγκη να ζήσουμε διαφορετικά. Λίγο καλύτερα, ρε παιδιά, από ότι ζούμε μέχρι σήμερα...Πήραμε τα τρία παραπάνω άτομα την πρωτοβουλία, ήδη η Βάσω σχεδίασε το λογότυπο, ήδη ο Βασίλης έριξε την πρώτη ιδέα, ήδη η Φανή μάζεψε τα πρώτα ρούχα...Μην το καθυστερείς άλλο...Έλα μαζί μας για μια ομάδα κρούσης που δεν θα μείνει αυτήν την φορά στα λόγια...

  ΥΓ. Δεν θέλουμε να “τρέχουμε” τους πάντες κάθε μέρα και στο τέλος να μείνουμε πάλι εμείς οι τρεις που ρίξαμε την ιδέα. Έχετε διάθεση να αφιερώσετε λίγο από τον προσωπικό σας χρόνο προκειμένου να απασχοληθείτε με μια ουσιαστική κοινωνική ενασχόληση; Είναι σημαντικό για σας να προσφέρετε την βοήθειά σας έστω κάποια απογεύματα την εβδομάδα, αν γνωρίζετε ότι μπορεί να σώσετε μια ζωή, όχι τόσο από την δυστυχία ή την φτώχια, αλλά από την στεναχώρια και την απομόνωση;


Τέρμα στα λόγια, ώρα για πράξεις!!!


ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 697-2113687 (Αντώνης Λιάνος), 698-7940435 (Στέφανος Γκατζιούρας), Θανάσης Πιτένης (697-4301684), (έρχονται και άλλα)...

 Για περισσότερες πληροφορίες εκτός από τους πιο κάτω συνδυασμούς, μπορείτε να έχετε και στα καταστήματα της “www.elassona-city.gr", του “Bike Park Gkatziouras” και του “Four-s shop” στην Ελασσόνα.

Email: elassonitesethelontes@yahoo.gr
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες