Κοιταζεις τον πατερα σου.
Και θυμασαι τι σημαινε για σενα στα παιδικα σου χρονια,
την ασφαλεια που ενιωθες κοντα του,
τη σιγουρια και τη δυναμη που απεπνεε,
τους καβγαδες με τους συνομηλικους μπομπιρες,ποιανου ο πατερας ηταν ο καλυτερος.
Επειτα,θυμασαι στην εφηβεια σου τους τσακωμους μαζι του,τοτε παρουσιαστηκαν οι πρωτες ρωγμες στις σχεσεις σας,τοτε θελησες να απεγκλωβιστεις απο την κυριαρχια του θαυμασμου σου προς αυτον.
Και να αρθρωσεις τον δικο σου λογο,να κανεις το δικο σου βημα,
μακρυα απο τις αντιληψεις και τις ιδεες του,
τις παρωχημενες και ξεπερασμενες ιδεες του,
και θυμωνεις μαζι του,
γιατι πολλα απο αυτα
που φυτρωσαν μεσα σου απο σπορους που εκεινος ειχε ριξει,
τα βλεπεις τωρα λαθος.
Κ πρεπει να τα ξεριζωσεις,
ΟΧΙ,εσυ δε θα γινοσουν σαν αυτον,
ΟΧΙ,εσυ δε θα επαναλαμβανες τα λαθη του,
ΟΧΙ,εσυ δε θα αναπαραγεις τα παλια προτυπα,
θα εισαι κατι ξεχωριστο,
κατι νεο,
κατι καλυτερο.
Και υστερα απο πολλα χρονια,σε καποια συγκεντρωση,
πεφτει το βλεμμα σου πανω του.
Και τον κοιταζεις με εναν τροπο που ειχες χρονια να τον κοιταξεις,
παρατηρεις τα αστεια που κανει με τους οικειους του
[και ειναι απιστευτο το ποσο σου θυμιζουν τις δικες σου σαχλαμαρες],
παρατηρεις ποσο γρηγορα εξαφανιζει το φαγητο απο το πιατο,λες και καποιος θα το παρει απο μπροστα του αν δε το φαει αμεσως
[και θυμασαι τη δικη σου λαιμαργια,αεροφαγια το ελεγε ο γιατρος,οταν ειχες παει πιτσιρικας να σε εξετασει και σου ειχε κανει εντυπωση η λεξη]
παρατηρεις τα κρυφα απο τη μανα σου βλεμματα στις ωραιες παρουσιες γυρω του,
-ολο και λιγοτερο κρυφα καθως ο χρονος αμβλυνει τα Απολυτα και αποδεικνυει πως οταν η αγαπη θελει,
βρισκει τον τροπο της να επιβιωνει,
και αν η αγαπη αλλαζει προσωπο καθως περνουν τα χρονια,
με ενα μαγικο τροπο,
αυτο που υπαρχει πισω απο το Προσωπο,παραμενει παντοτε το ιδιο-
[και θυμασαι τις δικες σου μικρες παρατυπιες],
τα παρατηρεις ολα αυτα και αντιλαμβανεσαι μεσα σου ολα τα αυτονοητα που δεν ηθελες να παραδεχτεις,
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα προσπαθεις να γινεις σαν αυτον,
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα επαναλαμβανεις τα λαθη του,
-στο κατω κατω της γραφης,δεν ειναι δικα σου ουτε δικα του,αλλα κοινα-
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα αναπαραγεις τα προτυπα,
και θα προσπαθεις,σκληρα(οσο κ αν το αρνιεσαι)να του αποδειξεις οτι πρεπει να νιωθει περηφανος για σενα,
γιατι ο πατερας σου,
ειναι ολα οσα ησουν,
ολα οσα εισαι,
ολα οσα θα εισαι
και κατι ακομα παραπανω,
ειναι και αυτο που θελεις να γινεις,
ειναι και αυτο που φοβασαι οτι θα γινεις,
ειναι και αυτο που φοβασαι οτι δε θα κατορθωσεις να γινεις ποτε.
Και καθως τον κοιταζεις,
συγχωρεις τον εαυτο σου που εχεις τοσα χρονια να του πεις οτι τον αγαπας,
γιατι,σε μια φαση,
το βλεμμα του πεφτει πανω στο δικο σου,
σου χαμογελαει
κ ειναι η στιγμη που και οι δυο αναγνωριζετε-εστω και αρρητα-
οτι ολα τα βλεμματα σας,
ολοι οι τσακωμοι σας,
ολα τα λογια που εχετε ανταλλαξει για τη μπαλα,τη πολιτικη,το αυριο,
ολα αυτα τα λογια μεταφραζονται
ολα αυτα τα λογια ουσιαστικα ειναι,
ενα "σε αγαπαω",
ανειπωτο
αλλα για αυτο και τοσο δυνατο.
Και θυμασαι τι σημαινε για σενα στα παιδικα σου χρονια,
την ασφαλεια που ενιωθες κοντα του,
τη σιγουρια και τη δυναμη που απεπνεε,
τους καβγαδες με τους συνομηλικους μπομπιρες,ποιανου ο πατερας ηταν ο καλυτερος.
Επειτα,θυμασαι στην εφηβεια σου τους τσακωμους μαζι του,τοτε παρουσιαστηκαν οι πρωτες ρωγμες στις σχεσεις σας,τοτε θελησες να απεγκλωβιστεις απο την κυριαρχια του θαυμασμου σου προς αυτον.
Και να αρθρωσεις τον δικο σου λογο,να κανεις το δικο σου βημα,
μακρυα απο τις αντιληψεις και τις ιδεες του,
τις παρωχημενες και ξεπερασμενες ιδεες του,
και θυμωνεις μαζι του,
γιατι πολλα απο αυτα
που φυτρωσαν μεσα σου απο σπορους που εκεινος ειχε ριξει,
τα βλεπεις τωρα λαθος.
Κ πρεπει να τα ξεριζωσεις,
ΟΧΙ,εσυ δε θα γινοσουν σαν αυτον,
ΟΧΙ,εσυ δε θα επαναλαμβανες τα λαθη του,
ΟΧΙ,εσυ δε θα αναπαραγεις τα παλια προτυπα,
θα εισαι κατι ξεχωριστο,
κατι νεο,
κατι καλυτερο.
Και υστερα απο πολλα χρονια,σε καποια συγκεντρωση,
πεφτει το βλεμμα σου πανω του.
Και τον κοιταζεις με εναν τροπο που ειχες χρονια να τον κοιταξεις,
παρατηρεις τα αστεια που κανει με τους οικειους του
[και ειναι απιστευτο το ποσο σου θυμιζουν τις δικες σου σαχλαμαρες],
παρατηρεις ποσο γρηγορα εξαφανιζει το φαγητο απο το πιατο,λες και καποιος θα το παρει απο μπροστα του αν δε το φαει αμεσως
[και θυμασαι τη δικη σου λαιμαργια,αεροφαγια το ελεγε ο γιατρος,οταν ειχες παει πιτσιρικας να σε εξετασει και σου ειχε κανει εντυπωση η λεξη]
παρατηρεις τα κρυφα απο τη μανα σου βλεμματα στις ωραιες παρουσιες γυρω του,
-ολο και λιγοτερο κρυφα καθως ο χρονος αμβλυνει τα Απολυτα και αποδεικνυει πως οταν η αγαπη θελει,
βρισκει τον τροπο της να επιβιωνει,
και αν η αγαπη αλλαζει προσωπο καθως περνουν τα χρονια,
με ενα μαγικο τροπο,
αυτο που υπαρχει πισω απο το Προσωπο,παραμενει παντοτε το ιδιο-
[και θυμασαι τις δικες σου μικρες παρατυπιες],
τα παρατηρεις ολα αυτα και αντιλαμβανεσαι μεσα σου ολα τα αυτονοητα που δεν ηθελες να παραδεχτεις,
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα προσπαθεις να γινεις σαν αυτον,
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα επαναλαμβανεις τα λαθη του,
-στο κατω κατω της γραφης,δεν ειναι δικα σου ουτε δικα του,αλλα κοινα-
αντιλαμβανεσαι οτι μια ζωη θα αναπαραγεις τα προτυπα,
και θα προσπαθεις,σκληρα(οσο κ αν το αρνιεσαι)να του αποδειξεις οτι πρεπει να νιωθει περηφανος για σενα,
γιατι ο πατερας σου,
ειναι ολα οσα ησουν,
ολα οσα εισαι,
ολα οσα θα εισαι
και κατι ακομα παραπανω,
ειναι και αυτο που θελεις να γινεις,
ειναι και αυτο που φοβασαι οτι θα γινεις,
ειναι και αυτο που φοβασαι οτι δε θα κατορθωσεις να γινεις ποτε.
Και καθως τον κοιταζεις,
συγχωρεις τον εαυτο σου που εχεις τοσα χρονια να του πεις οτι τον αγαπας,
γιατι,σε μια φαση,
το βλεμμα του πεφτει πανω στο δικο σου,
σου χαμογελαει
κ ειναι η στιγμη που και οι δυο αναγνωριζετε-εστω και αρρητα-
οτι ολα τα βλεμματα σας,
ολοι οι τσακωμοι σας,
ολα τα λογια που εχετε ανταλλαξει για τη μπαλα,τη πολιτικη,το αυριο,
ολα αυτα τα λογια μεταφραζονται
ολα αυτα τα λογια ουσιαστικα ειναι,
ενα "σε αγαπαω",
ανειπωτο
αλλα για αυτο και τοσο δυνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου