Γιατί χρειάζεται καθημερινά να βλέπω αστυνομικούς-κάβουρες, με ένα ολόκληρο κινητό οπλοστάσιο πάνω τους; Γιατί πρέπει να τα προβάλλουν ευκρινώς και εντελώς αδιάκριτα και γιατί καν να τα κατέχουν; Δεν είναι αποτροπή, είναι πρόκληση. Μας θεωρούν, εμένα τον τυχαία διαβάτη, εσένα τον τυχαίο συμπολίτη μου, ως δυνητική απειλή;
Προκαλούν και μόνο που τα έχουν. Για κάθε απειλή πρέπει να υπάρχει και η κατάλληλη αντίδραση, τα κατάλληλα αντίμετρα. Η πρόληψη δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη της δυνητικής απειλής. Τα μεγέθη αυτά δεν πρέπει να είναι δυσανάλογα γιατί αυτομάτως δημιουργούνται αντιδράσεις κι αυτές επιφέρουν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θα θέλαμε να είχαμε αποφύγει. Απ' ότι φαίνεται, θεωρούν ότι ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός. Μάλλον ο εχθρός δημιουργείται και εκκολάπτεται εσωτερικά με αυτές και μόνο τις νοοτροπίες.
Δεν νοιώθω να απειλούμαι από κάποιον ή κάτι, δεν νιώθω ανασφαλής, άρα δεν τους χρειάζομαι, δεν απαιτούνται τόσα όπλα και τέτοια παρουσία. Αντιθέτως, νιώθω απειλή από αυτούς τους ίδιους που φέρουν εξουσίες ανόμοιες με αυτές που κατέχω εγώ κι εσύ, που βρίσκονται παντού και που η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι ούτε ατσάλινοι στα νεύρα τους, αν όχι ευέξαπτοι, ούτε ιδανικοί χειριστές, με τις ελάχιστες βολές εκπαίδευσής τους.
Δεν ζούμε σε κοινωνία τρόμου αναγνώστη μου. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Και σε πολλές άλλες χώρες δεν ζούνε σε ένα τέτοιο τεχνικό περιβάλλον, αλλά η τρομοκρατία είναι μια νέα μέθοδος καθοδήγησης της κοινής γνώμης, της κοινωνίας στο σύνολό της. Οι μικροαστοί είναι τόσοι πολλοί που θέλουν τη ζωούλα τους. Είναι φυσικό το ένστικτο του φόβου μέσα τους, όπως σε όλους μας, αλλά δεν θέλουν να επηρεαστούν αρνητικά, οπότε μαζεύονται όταν νιώσουν μια απειλή.
Όταν το σύστημα δημιουργεί μια εικονική απειλή, τότε αυτοί, φοβούμενοι, ή μάλλον πλέον τρομοκρατούμενοι από τους δημιουργούς της απειλής αυτής, επιζητούν την αρωγή, τη σιγουριά του ίδιου του συστήματος. Το σύστημα σαφώς τους τη προσφέρει με επιπλέον αστυνόμευση, με περιορισμό των καθημερινών τους ελευθεριών, της έκφρασης τους και των κινήσεων τους. Ο ίδιος ο άνθρωπος με αυξημένο το αίσθημα του φόβου, πέφτει θύμα της τρομοκρατίας των άλλων, θύμα του ίδιου του συστήματος, ενισχύει αμέσως-αμέσως τη δύναμη του συστήματος και της ικανότητας του συστήματος αυτού να του επιβληθεί.
Παράδοξο; Η ανάγκη για υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών αποφέρει διαδικασίες που περιορίζουν τις ίδιες τις ατομικές ελευθερίες. Πότε; Όταν αυτοί που ορίζουν τις διαδικασίες, δεν τις ορίζουν με γνώμονα την εξασφάλιση των ελευθεριών, αλλά εξ' αρχής μεριμνούν για τον περιορισμό τους. Όταν αποβλέπουν στη δημιουργία ενός κράτους καθοδηγούμενων μαζών, σε έναν τρομοκρατούμενο λαό, σε ένα φοβισμένο λαό, σε έναν ευάλωτο λαό, έναν αδύναμο λαό. Τότε όλα περνάνε, όλα είναι δυνατά γι’ αυτούς που ηγούνται του συστήματος, αυτούς που προστατεύουν κι αυτούς που κρύβουν.
Δεν είναι τυχαίο! Ξυπνάτε, μας κάνουν ό,τι θέλουν! Εμείς απλά δικαιολογούμαστε. Μέγα ψέμα οι ασύμμετρες απειλές, μέγα ψέμα τα κατά καιρούς όπλα μαζικής καταστροφής, μέγα δόλος από τους ιθύνοντες, μέγα σφάλμα από εμάς να τους ακούμε. Η τεχνητή τους τρομοκρατία, είναι η τροφή για την επιβίωσή τους. Όχι άλλο κουτόχορτο!
Αρχείο, σχόλια: www.primikiris.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου