Μέσα στο 2011 θα σπάσουμε το φράγμα των 7 δισεκατομμυρίων στο πλανήτη. Τα μεσάνυχτα της Πρωτοχρονιάς το κοντέρ της γης θα γράψει 6.934.196.000 άνθρωποι.

Αναρτήθηκε από vasiliskos

Μέσα στο 2011 θα σπάσουμε το φράγμα των 7 δισεκατομμυρίων στο πλανήτη.

Τα μεσάνυχτα της Πρωτοχρονιάς το κοντέρ της γης θα γράψει 6.934.196.000 άνθρωποι.

Κι ύστερα ονομάζετε ακόμα ιστορία συνομωσίας το γεγονός πως ήδη κάποιοι έχουν σχεδιάσει με τη παραμικρή λεπτομέρεια πως θα συμμαζέψουν (έως εξαφανίσουν) αυτό το χάος..

δεν είναι ιστορία συνομωσίας. Δεν υπάρχει έλεος εκτός κι αν μεταλλαχθούμε

Αν καταφέρουμε να ζήσουμε σε μυρμηγκοφωλιές, υπονόμους, στο πάτο της θάλασσας, στις σπηλιές στα άπατα βουνά, στις κατάξερες ερήμους, αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε χωρίς να φάμε φυσικά ο ένας τον άλλον – στην κυριολεξία!

Κι επειδή η επιβίωση ακολουθεί πάντα μια καταστροφή που προηγήθηκε, ας σκεφτούμε αρχικά τι θα είναι αυτή η καταστροφή. Οι συνομοσιολόγοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια χτυπάνε καμπανάκια πως ο αφανισμός ενός μεγάλου μέρους άχρηστων και ζημιογόνων πληθυσμών (κατά την άποψη των επίγειων θεών) γίνεται ήδη. Συμβαίνει τώρα. Και αυτοί οι «άχρηστοι» δεν είναι μόνο τα παιδάκια της Αφρικής της Ασίας, κάτι φυλές χαμένες στον Αμαζόνιο ή στα νησάκια των μεγάλων πελαγων, όπως χρόνια τώρα γουστάρεις να παραμυθιάζεσαι,  αυτοί οι «άχρηστοι» είναι κι εσύ κι εγώ και τα παιδιά μας. Απλά οι μέθοδοι εξόντωσης είναι διαφορετικοί. Η μέθοδοι υποταγής είναι διαφορετικοί. Ο ένας υποτάσσεται με τη καθαρή πείνα, τις αρώστειες, τους πολέμους, ο άλλος υποτάσσεται με τη πνευματική αρώστεια, τη ψεύτικη ειρήνη, τη ψεύτικη δημοκρατία. Ο ένας παραμένει αμόρφωτος, ο άλλος μορφώνεται λάθος.

Θεωρούν το γεγονός ότι τρώμε, έχουμε ένα σπίτι να κοιμηθούμε και να γεννάμε τα παιδιά μας χάρη εκ μέρους τους. Υπερβολικό? Ίσως για ένα κοινό νου να θεωρείται υπερβολικά κυνικό. Αυτά τα σενάρια μπορεί να μοιάζουν με την αγωνία ανθρώπων που πάσχουν από μανία καταδίωξης.

Όμως να διευκρινίσουμε κάτι για να μην τσακωνόμαστε άδικα. Τα σενάρια συνομωσίας μιλάνε για την υποδούλωση των λαών από τους επικυρίαρχους. Και όταν λέμε επικυρίαρχοι δεν εννοούμε το μπακάλη της γειτονιάς που από φτωχομπινές ανέβηκε μια σκάλα κι έγινε βλαχοδήμαρχος κι έχει να ρίξει και δυο καλαθιές γαρδένιες στο σκυλάδικο. Ούτε μιλάμε για τους παρακαθήμενους που αρπάζουν μια θεσούλα στη πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ζωή κάθε τόπου. Υπάρχουν οι υπηρέτες, οι υπάλληλοι, οι υποδιευθυντές, οι διευθυντές , οι γενικοί, οι πρόεδροι και οι ιδιοκτήτες.  Μιλάμε λοιπόν για τους ιδιοκτήτες.  Εκείνους που κατέχουν το μεγαλύτερο πλούτο στο πλανήτη και τον χειρίζονται για πάρτη τους. Εκείνες τις φαμίλιες  ψωνισμένων πιθήκων,  που έχουν κάτσει στο σβέρκο της ανθρωπότητας, εκείνους που γεννιούνται και στο κούτελό τους γράφει ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ και θα περάσουν όλη τη ζωή τους προσπαθώντας αυτό το δικαίωμα να το διαφυλάξουν με όποιο κόστος.

Θα υπερβάλαμε λοιπόν αν κάναμε συγκρίσεις με τον κοινό νου. Πόσο κοινό νου μπορεί να έχει όμως ένας πίθηκος που χρειάζεται μερικές εκατοντάδες  σπίτια για πάρτη του, αυτοκίνητα που δεν θυμάται πόσα είναι, κότερα, αεροπλάνα, υπηρέτες να του κάνουν μετάνοιες, υποτακτικούς να τσακίζονται να ικανοποιήσουν κάθε βίτσιο του, κάθε ανωμαλία του, φαί που να μην ξέρει που να το βάλει αφού η σκατοκοιλιά του ένα πιάτο χωράει όπως όλοι, χρήμα, χρήμα, χρήμα να αποθηκεύει, να μαζεύει, να παίζει, να επενδύει, να αγοράζει, να πουλάει, να νοιώθει συνέχεια κυρίαρχος, να νοιώθει συνέχεια άπληστος, να νοιώθει συνέχεια μια ατέλειωτη δίψα για να γίνει κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Πόσο κοινό νου μπορεί να έχει ένας που έχει χάσει τελείως το δρόμο του ανάμεσα στα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη και τελικά έχει καταντήσει τυφλός, κουφός και υποτελής σε κάθε ταπεινό και άθλιο ένστικτό του?

Ω, ναι αυτό το συγκεκριμένο είδος πιθήκου δεν έχει μυαλό στο κεφάλι έχει μια ταμπέλα με νέον που αναβοσβήνει συνέχεια και λέει «εγώ είμαι το παν κι εγώ θέλω το παν» μια ταμπέλα που του γρατζουνάει συνέχεια, ασταμάτητα το κρανίο και διατηρεί το μυαλό του μόνιμα άρρωστο. Αυτό το συγκεκριμένο είδος όταν θα έρθει η στιγμή να θεωρήσει ότι και που τρως ένα πιάτο φαί φύρα είναι στα πλάνα του,  θα σου πάρει το πιάτο . Θα σε  ξεπαστρέψει. Θα πάει για άλλα. Και πολύ περισσότερο επειδή αγνοεί πως είναι ένας πίθηκος όπως και τα υπόλοιπα 7 δις και νομίζει πως είναι ο εκλεκτός. Προσπαθεί μόνιμα να καθησυχάσει τη τεράστια αγωνία του (κάθε φορά που κοιτάζεται στο καθρέφτη) πως κι αυτός δυο μέτρα χώμα θα πάρει, με το να ψάχνει να γίνει κάτι διαφορετικό από τον κοινό πίθηκο που στ΄αλήθεια είναι. Ονειρεύεται αθανασίες, ιερά δισκοπότηρα, θεϊκές επικοινωνίες, μυστικά βασίλεια στη καλύτερη των περιπτώσεων. Τραβάει τις μούρες του, τα βυζιά του, αποστειρώνει το χώρο που κοιμάται, κάνει εξετάσεις κάθε εικοσιτετράωρο, επιστρατεύει γιατρούς, γενετιστές, χειρουργούς, όλων των ειδών τους επιστήμονες για να του εξασφαλίσουν μια πιο αργή πορεία προς το κασόνι που θα χωθεί όπως όλα τα άλλα κασόνια στη γη (εννοείται πως το έργο ζωής του είναι να μη μπει ποτέ...)

Ω ναι βγάζει και πνευματικούς ανθρώπους – στα μέτρα του

Ω ναι φιλοσοφεί, παρακολουθεί τέχνες, ακούει μουσική – στα μέτρα του

Για να μην ξεχνάμε σε όλο το οικοδόμημα έχει ο ίδιος κατατάξει σε λίστες τι είναι αξιόλογο, τι είναι πολύτιμο και τι είναι για πέταμα. Είναι πολύ δύσκολο πλέον να ανακαλύψει κάποιος που ξεκινάει η μπούρδα και που υπάρχει κάτι στ΄αλήθεια πολύτιμο. Ο απλός άνθρωπος δεν έχει καμιά ελπίδα να βρει άκρη μέσα σ΄αυτή τη χαβούζα. Γιατί? Γιατί από κάποιον πρέπει να πιαστεί, να μάθει, να του ανοίξει τα μάτια σε μια άλλη αντίληψη κι αυτός ο κάποιος για να βρεθεί και να μην είναι ξεπουλημένος και απατεώνας είναι δύσκολο γιατί είτε τον έχουν φάει λάχανο είτε τον έχουν κλείσει σε κάποιο άσυλο να κοιτάζει τα ντουβάρια.

Οι λίγοι ελεύθεροι αλεξιπτωτιστές, τα ανήσυχα και ακόμα (ευτυχώς) ζωντανά πνεύματα με το που θα τα πάρει πρέφα το σύστημα θα τα χώσει σε μια γωνιά να κολλάνε χαρτόσημα, αλλά σίγουρα δεν θα τα αφήσει να φτάσουν ποτέ σε εκείνο που έχουν σαν χάρισμα. Σαν συγγραφείς θα γίνουν βιπεράκια τριτοκλασάτου εκδοτικού οίκου. Σαν καλλιτέχνες θα αγωνίζονται να πάρουν έστω ρόλο κομπάρσου στη πίτα. Σαν επιστήμονες θα αποκλειστούν από το κατεστημένο εκτός κι αν κάνουν κάτι που οι επικυρίαρχοι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για όφελος τους έστω κι αν οι ίδιοι για άλλο πάλευαν. Σαν γιατροί θα γίνουν νοσοκόμοι που θα αλλάζουν πάπιες. Σαν φιλόσοφοι..α.. εκεί μπορούν να λένε ότι θέλουν γιατί έτσι κι αλλιώς οι μάζες δεν πρόκειται να καταλάβουν γρι. Και πάει λέγοντας η αλυσίδα της απάτης και του αίσχους. Και το σπουδαιότερο οι περισσότεροι κάποια στιγμή συνεχίζουν να πολεμούν μόνοι τους, σιωπηλά, σαν ένα προσωπικό στοίχημα ανάμεσα στους ίδιους και στο δημιουργό τους. Κάποια στιγμή κόβουν τα νήματα επικοινωνίας με όλο το συρφετό και επιβιώνουν σε περιθωριακές καταστάσεις με τους λίγους όμοιούς τους.

Οπότε τι μένει να διδαχτούμε? Αυτό που επιτρέπεται φυσικά. Αυτό που συμφέρει. Όσο για την αλήθεια. Για την ουσιαστική γνώση. Πεταμένη είναι μπροστά στη μούρη μας αλλά ποιος θα την αρπάξει? Ποιος θα τη μυρίσει? Ποιος θα σκάψει να τη βρει? Αφού τα πιθηκάκια γεννιούνται κι αναπτύσσονται κατ΄εικόνα και ομοίωση ενός εγκάθετου θεού που έχει καπαρώσει τον παράδεισο (ναι παράδεισο νομίζει αυτό το έκτρωμα) για πάρτη του κι έχει αφήσει τους υπόλοιπους να τον ονειρεύονται σε κάποια άλλη ζωή. Αφού τους πασάρουν συνέχεια μικρογραφίες από τα πλούτη τους και τους μαθαίνουν να τις έχουν ανάγκη, για να πετύχουν δυο σημαντικούς στόχους. Πρώτον να νομίζει ο ανθρωπάκος πως συμμετέχει σε όλο αυτό το παιχνίδι και δεύτερον να είναι οι επιλογές που θα κάνει στη ζωή του προκαθορισμένες.

Και το χειρότερο από όλα? Κατέχουν τα κλειδιά στο χέρι για να κάνουν μπουρλότο το πλανήτη και να βάλουν φωτιά στην αληθινή γνώση που την έχουν φυλαγμένη στα ντουλάπια τους προσπαθώντας αιώνες τώρα να  τη προσαρμόσουν έτσι ώστε να τους κάτσει το λόττο της διαφορετικότητας. (Αλλά όπως είπε στην 9^η πύλη ο Κόρσο στον Μπάλκαν - σχετικά με το διάβολο – τι έγινε? Τον φώναξες και δεν σου ήρθε?) Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Τον φωνάζουν και δεν τους κάθεται. Αν τους κάτσει ίσως τότε να ησυχάσουμε από τη παράνοιά τους.

Να γίνουν αθάνατοι. Να γίνουν θεοί. Κι όσο δεν τα καταφέρνουν ξεσπάνε πάνω μας όπως ο αφέντης στο τσοπανόσκυλο που βρήκε πρόχειρο μπροστά στη μπότα του την ώρα που γούσταρε να κλωτσήσει κάπου.

Κάποτε γέλαγα με διάφορα που άκουγα. Θεωρούσα πως όλα ήταν ένα παραμυθάκι και καλό θα ήταν κάποιος να συγκεντρώνεται σε αυτά που ξέρει και βλέπει και να μην τρελαίνεται. Το κακό είναι πως κάποια στιγμή αποφάσισα όντως να συγκεντρωθώ σε αυτά που έβλεπα γύρω μου και τότε τα παραμύθια πήραν μορφή και μάλιστα καθόλου αφηρημένη. Και το νήμα άρχισε να ξετυλίγεται.

Δεν υπάρχουν πολλά μυστικά σ΄αυτή τη ζωή. Ένα και μοναδικό. Να την αποδεχτείς σαν αρχή και σαν τέλος μιας φάσης. Κανείς δεν ξέρει τι υπήρξε πριν και αν ή τι θα υπάρξει μετά και αν. Το να μην ξέρεις, το να μην είσαι σίγουρος για το δρόμο δεν στερεί σε τίποτα την ομορφιά του να υπάρχεις και αγκαλιάσεις το συμπαντικό θαύμα με σεβασμό, με δέος, με χαρά. Η αδυναμία των ανα τους αιώνας ηλιθίων πιθήκων να αποδεχτούν ταπεινά, γαλήνια αυτή τη νομοτέλεια και να βιώσουν το ταξίδι τους ήσυχα, απολαμβάνοντας την απλότητα της ομορφιάς, την αρμονία όλου του σύμπαντος, το γεμάτο γοητεία μυστήριο, όπως ξέρει να κάνει αυθόρμητα, αυτοδίδακτα με το ένστικτό του, ακόμα και το πιο μικροσκοπικό πλασματάκι , γάμησε όλο το πλανήτη.  

Ίσως να μην είναι πολύ καθησυχαστικό για το χρόνο που έρχεται αλλά σκέψου ότι ενώ εσύ προχωράς κάνοντας προσθέσεις, κάποιοι θεωρούν σωστό να κάνουν αφαίρεση. Τι μπορούμε να κάνουμε. Οτιδήποτε για να μείνουμε εκτός των εκπτώσεων.

Βάλε μια ταμπέλα επάνω σου που θα λέει

ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΩΛΗΣΗ.

ΟΧΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.

ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΣΤΟ.

Και πέτα. Πέτα ότι μπορείς. Ξαλάφρωσε το αεροπλάνο από τα άχρηστα για να μη πέσει.