Θα ήθελα πραγματικά να ζω αλλού
Πέμπτη βράδυ, εγώ και ο καναπές μου περνάμε στιγμές πάθους, αγκαλίες και τεντώματα.
Ήταν όλο παράπονο, τον αμέλησα για αρκετό καιρό, βλέπετε έχω σταθερό ωράριο εργασίας
ως ιδιωτικός υπάλληλος (από την ανατολή ως τη δύση του Ηλίου)
και έτσι ο χρόνος που μπορώ να μοιραστώ μαζί του είναι πολύ λίγος.
Επίσης είναι αλήθεια ότι τον απάτησα και λίγο με καρέκλες σκηνοθέτη και ξαπλώστρες,
όμως όλα αυτά ήταν καλοκαιρινές τρέλες σαν αυτές που όλοι κάνουμε όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο.
Τον αγκαλιάζω και του υπόσχομαι ότι δεν θα τον αμελήσω ποτέ… μέχρι την επόμενη φορά.
Ονειροπολούσα και ούτε που κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί να απολαύσω
συνειδητά την απραξία μου με παρέσυρε η τιβί σε έναν τρελό ρυθμό σκέψεων.
Είναι απίστευτο το πόσες είδησης μπορείς να δεις στην τηλεόραση
και καμία από αυτές να μην σε βοηθά στο να μπορείς να ενημερωθείς.
Ακούω ότι το ‘’Big Sister’’ ταράζει τα νερά
(σε καμιά πισίνα θα κολυμπάνε γυμνά πάλη τα μ@...),
ο Μπον Τζόβενο κυκλοφορεί νέα σειρά γυναικείων εσωρούχων
(καθένας θέλει να είναι κοντά στο φετίχ του, ειδικά αν δεν γεννήθηκε όπως θα ήθελε γυναίκα),
Τα άστρα αυξήθηκαν τρεις φορές περισσότερα στο σύμπαν
(και που να δεις στο δικό μου σύμπαν κατά πόσο αυξήθηκαν),
Ανακάλυψαν εξωγήινη μορφή στην γη (μόνο που δεν μπορούν να το αποδείξουν
γιατί διακτινίστηκε μόνο το αριστερό του α…φτί στη γη),
Υπογράφτηκε μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Πετρουλίτσας και πλεοιμποι
(χαρά στους ματάκηδες…. προενημέρωση για οφθαλμόλουτρο),
Μεγάλη αγωνία για την κλήρωση του παγκοσμίου κυπέλου για το 2018
(ποιος φουκαράς λαός θα την πληρώσει πάλη…),
όλες οι επιμορφωτικές ειδήσεις της ημέρας περνούσαν καρέ-καρέ μπροστά από τα μάτια μου.
Μαγεία… αχ αυτή η μαγεία της εικόνας η οποία μας συγκλονίζει
κάθε φορά που ξετρυπώνει ένα παραθύρι, ειδικά αν αυτό είναι και πιπεράτο.
Για μια στιγμή Βλέπω, Ακούω και τρέμω. Ανατριχιάζω.
Τι θέλει αυτή η χώρα?
Πώς θα σωθεί η Χώρα από το ΔΝΤ ?
Τι μας λείπει ?
Τι θέλουμε εμείς οι πολίτες?
Μια γερή δυνατή και όμορφη Βραχονησίδα!
Θέλουμε, να είναι και κοντά, ας πούμε στις ξέρες της Ραφήνας,
όχι για να πλατσουρίζει ο καθένας μας και να κουνάει τα ποδαράκια του
σαν τον όμορφο αρχαίο θεό Άδωνη (όχι δεν εννοώ τον πυροβολημένο της μπουμπούκας),
αλλά για να αντλήσουμε τα απέραντα αποθέματα του Ελληνικού πετρελαίου
που τόσα χρόνια μας έκρυβαν οι μεγάλες (και κακές) δυνάμεις
και μας έφεραν σε αυτό το χάλι.
Ελληνάρα Λιβ γιορ μιθ ιν Ραφήνα.....και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα έρθει να σε σώσει.
Η σημερινή αυτοσυνείδηση του Έλληνα είναι τελικά μύθος,
δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά βασίζεται σε μύθο.
Γι αυτό συμβαίνει να είμαστε ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι δοξολογητές και υβριστές του εαυτού μας.
Είτε αυτοευλογούμε τα γένια μας ή φτύνουμε τον εαυτό μας
(εκεί, συνήθως, αποκαλούμε τον εαυτό μας Ρωμιό).
Από μικρό παιδί απορούσα όταν έβλεπα το πόσο εύκολα μπορούσε ο έλληνας
να γίνει φανατικός, κάθε είδους.
Και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται κανείς ορκισμένος οπαδός, ή καραμπινάτος πιστός.
Έβλεπα τους μεγάλους να τσακώνονται για πολιτικά κόμματα ή ποδοσφαιρικές ομάδες,
να «κόβουνε την καλημέρα» σε φίλους διότι υποστήριζαν άλλη παράταξη - και ξαφνιαζόμουν.
Το πάθος το να ανήκω κάπου δεν το έζησα ποτέ. Ίσως μάλιστα από αντίδραση
στον φανατισμό που έβλεπα στους μεγάλους στα παιδικά μου χρόνια με έκαναν
να καλλιεργήσω το αντίθετο πάθος. Της φανατικής απόστασης.
Με αποτέλεσμα τώρα στα σαράντακατι μου να αισθάνομαι εντελώς περιθωριοποιημένος.
Περιθωριοποιημένος γιατί στην χώρα μας αν δεν στηρίζεις συγκεκριμένο κόμμα,
παράταξη, παρέα, κλίκα, τηλεοπτικό κανάλι, θρησκευτικό ή ποδοσφαιρικό σωματείο –
πολύ απλά δεν υπάρχεις. Είσαι απλά ο ΑΦΜ νούμερο τάδε.
Μερικές στιγμές θα ήθελα πραγματικά να ζω αλλού.
Όμως θα επιθυμούσα αυτό το αλλού να είναι εδώ.
Ήταν όλο παράπονο, τον αμέλησα για αρκετό καιρό, βλέπετε έχω σταθερό ωράριο εργασίας
ως ιδιωτικός υπάλληλος (από την ανατολή ως τη δύση του Ηλίου)
και έτσι ο χρόνος που μπορώ να μοιραστώ μαζί του είναι πολύ λίγος.
Επίσης είναι αλήθεια ότι τον απάτησα και λίγο με καρέκλες σκηνοθέτη και ξαπλώστρες,
όμως όλα αυτά ήταν καλοκαιρινές τρέλες σαν αυτές που όλοι κάνουμε όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο.
Τον αγκαλιάζω και του υπόσχομαι ότι δεν θα τον αμελήσω ποτέ… μέχρι την επόμενη φορά.
Ονειροπολούσα και ούτε που κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα και αντί να απολαύσω
συνειδητά την απραξία μου με παρέσυρε η τιβί σε έναν τρελό ρυθμό σκέψεων.
Είναι απίστευτο το πόσες είδησης μπορείς να δεις στην τηλεόραση
και καμία από αυτές να μην σε βοηθά στο να μπορείς να ενημερωθείς.
Ακούω ότι το ‘’Big Sister’’ ταράζει τα νερά
(σε καμιά πισίνα θα κολυμπάνε γυμνά πάλη τα μ@...),
ο Μπον Τζόβενο κυκλοφορεί νέα σειρά γυναικείων εσωρούχων
(καθένας θέλει να είναι κοντά στο φετίχ του, ειδικά αν δεν γεννήθηκε όπως θα ήθελε γυναίκα),
Τα άστρα αυξήθηκαν τρεις φορές περισσότερα στο σύμπαν
(και που να δεις στο δικό μου σύμπαν κατά πόσο αυξήθηκαν),
Ανακάλυψαν εξωγήινη μορφή στην γη (μόνο που δεν μπορούν να το αποδείξουν
γιατί διακτινίστηκε μόνο το αριστερό του α…φτί στη γη),
Υπογράφτηκε μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Πετρουλίτσας και πλεοιμποι
(χαρά στους ματάκηδες…. προενημέρωση για οφθαλμόλουτρο),
Μεγάλη αγωνία για την κλήρωση του παγκοσμίου κυπέλου για το 2018
(ποιος φουκαράς λαός θα την πληρώσει πάλη…),
όλες οι επιμορφωτικές ειδήσεις της ημέρας περνούσαν καρέ-καρέ μπροστά από τα μάτια μου.
Μαγεία… αχ αυτή η μαγεία της εικόνας η οποία μας συγκλονίζει
κάθε φορά που ξετρυπώνει ένα παραθύρι, ειδικά αν αυτό είναι και πιπεράτο.
Για μια στιγμή Βλέπω, Ακούω και τρέμω. Ανατριχιάζω.
Τι θέλει αυτή η χώρα?
Πώς θα σωθεί η Χώρα από το ΔΝΤ ?
Τι μας λείπει ?
Τι θέλουμε εμείς οι πολίτες?
Μια γερή δυνατή και όμορφη Βραχονησίδα!
Θέλουμε, να είναι και κοντά, ας πούμε στις ξέρες της Ραφήνας,
όχι για να πλατσουρίζει ο καθένας μας και να κουνάει τα ποδαράκια του
σαν τον όμορφο αρχαίο θεό Άδωνη (όχι δεν εννοώ τον πυροβολημένο της μπουμπούκας),
αλλά για να αντλήσουμε τα απέραντα αποθέματα του Ελληνικού πετρελαίου
που τόσα χρόνια μας έκρυβαν οι μεγάλες (και κακές) δυνάμεις
και μας έφεραν σε αυτό το χάλι.
Ελληνάρα Λιβ γιορ μιθ ιν Ραφήνα.....και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα έρθει να σε σώσει.
Η σημερινή αυτοσυνείδηση του Έλληνα είναι τελικά μύθος,
δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά βασίζεται σε μύθο.
Γι αυτό συμβαίνει να είμαστε ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι δοξολογητές και υβριστές του εαυτού μας.
Είτε αυτοευλογούμε τα γένια μας ή φτύνουμε τον εαυτό μας
(εκεί, συνήθως, αποκαλούμε τον εαυτό μας Ρωμιό).
Από μικρό παιδί απορούσα όταν έβλεπα το πόσο εύκολα μπορούσε ο έλληνας
να γίνει φανατικός, κάθε είδους.
Και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται κανείς ορκισμένος οπαδός, ή καραμπινάτος πιστός.
Έβλεπα τους μεγάλους να τσακώνονται για πολιτικά κόμματα ή ποδοσφαιρικές ομάδες,
να «κόβουνε την καλημέρα» σε φίλους διότι υποστήριζαν άλλη παράταξη - και ξαφνιαζόμουν.
Το πάθος το να ανήκω κάπου δεν το έζησα ποτέ. Ίσως μάλιστα από αντίδραση
στον φανατισμό που έβλεπα στους μεγάλους στα παιδικά μου χρόνια με έκαναν
να καλλιεργήσω το αντίθετο πάθος. Της φανατικής απόστασης.
Με αποτέλεσμα τώρα στα σαράντακατι μου να αισθάνομαι εντελώς περιθωριοποιημένος.
Περιθωριοποιημένος γιατί στην χώρα μας αν δεν στηρίζεις συγκεκριμένο κόμμα,
παράταξη, παρέα, κλίκα, τηλεοπτικό κανάλι, θρησκευτικό ή ποδοσφαιρικό σωματείο –
πολύ απλά δεν υπάρχεις. Είσαι απλά ο ΑΦΜ νούμερο τάδε.
Μερικές στιγμές θα ήθελα πραγματικά να ζω αλλού.
Όμως θα επιθυμούσα αυτό το αλλού να είναι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου