Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

τηλεοραση φυλαξου μπρρρρρρρρρρρρρρρρ

http://vasiliskos2.blogspot.com/         Πίσω από τη σύνταξη ενός δελτίου ειδήσεων, πίσω από την επιλογή προγραμμάτων ενημέρωσης, ψυχαγωγίας, μαγειρικής ή μεσημεριανάδικων, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από το γραβατωμένο δημοσιογράφο που ετοιμάζει τα σοβαροφανή πάνελ όπου θα μιλήσουν για τα σπουδαία προβλήματα της ανθρωπότητας μέχρι τη ξανθιά χαζογκόμενα που γίνεται υλικό για το Λάκη ή τους αρβύλα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. 

Σε όλο το φάσμα των επιχειρήσεων ενημέρωσης γιατί φυσικά επιχειρήσεις είναι, όπως σε κάθε επιχείρηση και μάλιστα μεγάλης εμβέλειας και συμφερόντων, πίσω από τα διοικητικά τραπέζια κάθονται τραπεζίτες, επιχειρηματίες, εμπειρογνώμονες, διαφημιστές, επιστήμονες που ασχολούνται με όλο το φάσμα της παραγωγής, προώθησης, πώλησης ενός προϊόντος. Στη προκειμένη περίπτωση το προϊόν είναι η πληροφόρηση των πολιτών.


Δεν υπάρχει κοινωνικό καθήκον. Δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση. Υπάρχουν επιχειρησιακά σχέδια, κέρδη, τεχνάσματα πλασαρίσματος των προϊόντων. Περιττό να διαμαρτύρονται και να φωνάζουν οι δημοσιογραφίσκοι πως τους συκοφαντούμε και τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι αλλά δυστυχώς είναι όλοι στο ίδιο καζάνι. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις ποτέ μια ενημέρωση θαρραλέα και ουσιαστική π.χ. για τη μπότα που έχουν απλώσει οι διεθνείς τραπεζίτες-τοκογλύφοι. πάνω στις ανθρώπινες ζωές και να πρωτοστατήσεις σε ένα σχέδιο γκρεμίσματός τους από τους θρόνους τους όταν εκείνος που σε πληρώνει είναι η τάδε τράπεζα. Δεν μπορείς να αγωνιστείς να έχουν καλύτερη τροφή τα παιδιά σου όταν σε πληρώνει για να τη διαφημίσεις μια επιχείρηση που κατασκευάζει σκουπίδια και τα πλασάρει για φαί στο κόσμο.  Αυτά ήταν δύο παραδείγματα που απλώνονται φυσικά σε όλο το φάσμα ενημέρωσης και διαφήμισης. Τα υποκριτικά δάκρυα και η θεατρινίστικη αγανάκτηση ορισμένων λοιπόν δεν συγκινούν πλέον κανέναν.  Οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα στάδιο όπου έχουν πάρει ότι γίνεται ένα μεγάλο δούλεμα στη πλάτη τους. Δεν έχουν περάσει όμως στο επόμενο βήμα. Του πως θα αποτινάξουν το ζυγό.


Σε αυτό το είδος της συγκεκριμένης επιχείρησης υπάρχει φυσικά κάτι  πιο σκοτεινό ακόμα. Ο τελικός σκοπός. Όταν ξεκινάει ένα δελτίο ειδήσεων, μια ενημερωτική εκπομπή γενικότερα, υπάρχουν δύο σημαντικά σημεία πάνω στα οποία πρέπει να «χτίσει». Πρώτον να πουλήσει, (ακροαματικότητα) και δεύτερον να είναι έτσι τοποθετημένο ώστε να μην ξεφύγει από τις επιταγές του συστήματος. Ακόμα κι όταν παρακολουθούμε ένα γερό καυγά, ο καυγάς αυτός είναι στημένος πάνω σε συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά. Αν κάποιος καλεσμένος ξεφύγει θα συμβεί κάτι απλό. Θα τον συμμαζέψουν. Είτε αγνοώντας μια σημαντική ερώτηση που έχει κάνει, είτε περνώντας το λόγο σε κάποιον άλλον και παραγκωνίζοντάς τον, είτε απαντώντας διαφορετικά πράγματα από εκείνα που ρωτάει ή θα καταγγέλλει. Όπως ακριβώς κάνουν οι πολιτικοί.

Ότι αξιόλογο μπορεί να ξεφύγει από το κανόνα, πιθανότατα υπάρχει σε κάποια ζώνη χαμηλής ακροαματικότητας ή πλασάρεται χωρίς πολλές διατυμπανίσεις, αν το πετύχει κάποιος το πέτυχε. Ακόμα και πράγματα τα οποία θα έπρεπε να μην φοβίζουν το σύστημα, ένα ντοκιμαντέρ για το ζωικό βασίλειο, μια αξιόλογη συζήτηση για τη τέχνη, μια αξιόλογη ταινία που απαιτεί σκέψη, η παρουσίαση ενός επιστημονικού έργου, η παρουσίαση ενός καλλιτεχνικού έργου, όλα αυτά περνάνε στα σκουπίδια της ενημέρωσης. 

Γιατί το επιχειρηματικό πλάνο της τηλεοπτικής ενημέρωσης δεν είναι βραχυπρόθεσμο. Είναι μακροπρόθεσμο. Τελικός στόχος είναι όχι μόνο η έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης, η απόκρυψη της πραγματικής διάστασης των γεγονότων, η παραποίηση της αλήθειας, αλλά και η μετατροπή των σκλαβωμένων τηλεθεατών σε ανθρώπους που δεν θα μπορούν να αναπτύξουν κριτικό πνεύμα. Ανθρώπους που θα είναι εύκολα χειριζόμενοι κουρδίζοντας το ενστικτώδες τους επίπεδο, μετατρέποντάς τους ανά περίπτωση σε υποτακτικούς ψηφοφόρους, επαναστάτες της δεκάρας ή ηδονοβλεψίες πλαστικών βυζιών.


Τι πιο γελοίο να βλέπεις την  επιτυχία εκπομπών  που δείχνουν εκλεπτυσμένες συνταγές μαγειρικής την ώρα που ο περισσότερος κόσμος είναι αναγκασμένος να περιορίσει ακόμα και τα βασικά τρόφιμα. Να βλέπεις πολυτελή ντυσίματα και καρναβάλια σε ηλίθια ριάλιτυ την ώρα που ο περισσότερος κόσμος ψωνίζει τα ρούχα του και τα απαραίτητα από τους πάγκους κάποιας συνοικιακής λαϊκής αγοράς. Να βλέπεις να πλασάρεται η ανθρώπινη δυστυχία με τρόπο που πρώτον οι φουκαριάρηδες να δείχνουν όχι αδικημένοι αλλά κακομοίρηδες και γραφικοί  και δεύτερον να εκπαιδεύονται οι τηλεθεατές να εστιάζουν μόνιμα τη προσοχή τους στο δέντρο και όχι στο δάσος. Στις λεπτομέρειες της κτηνωδίας και όχι στο δράστη. Στα αποτελέσματα της ασυδοσίας και όχι στα αίτια. 


Η τηλεόραση λειτουργεί πάνω στα ανθρώπινα μυαλά όπως ακριβώς και η κατευθυνόμενη εκπαίδευση σε όλο το φάσμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.  Υπάρχουν βιβλία  που θα μπορούσαν να ξεσκονίσουν τα μυαλά των παιδιών στα σχολεία αλλά διδάσκονται με τέτοιο τρόπο και απαιτούνται τέτοιες τακτικές ώστε να μπορέσει κάποιος να φτάσει μέχρι ένα πολυπόθητο πτυχίο, που φτάνει στο σημείο να έχει μπροστά του ένα πολύτιμο βιβλίο αλλά να μην μπορεί να αναγνωρίσει την αξία του ή και να το βλέπει σαν ξεκάθαρη αγγαρεία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συζητήσεις που έκανα με τα παιδιά μου όταν μου έλεγαν πως το πιο φριχτό, βαρετό και ανούσιο μάθημα στο σχολείο είναι τα αρχαία (εντελώς τυχαία..) Κάποτε απαγόρευαν ένα βιβλίo  Αυτή η κίνηση από μόνη της μπορούσε να δημιουργήσει ένα ολόκληρο επαναστατικό κίνημα. Τελικά δεν συνέφερε. Τώρα η τέχνη του σκοταδισμού είναι πιο έντεχνη.  Φυσικά και σου δίνει το δικαίωμα τα αγγίξεις τη γνώση, όμως σου έχει ξηλώσει τις υποδοχές στο μυαλό σου που θα μπορούσαν να συλλάβουν το νόημα. 


Η γνώση και η ενημέρωση δεν είναι πλέον για τη πλειοψηφία συμπεριλαμβανομένης της επιστημονικής κοινότητας, ένας συνδυασμός αντίληψης , ικανότητας σύνθετης σκέψης , κουραστικής εργασίας, και εμπνευσμένου οράματος. Είναι πλασάρισμα. Ένας πλασιέ βιβλίων που πρέπει να πουλήσει ένα συγκεκριμένο αριθμό εκπαιδεύεται από ειδικά καταρτισμένα στελέχη του εκδοτικού οίκου, πως να μπορέσει να πλασάρει ευκολότερα το προϊόν που λέγεται βιβλίο. Δεν  χρειάζεται καν να διαβάσει το βιβλίο που πλασάρει. Μπορεί να μιλάει γι΄αυτό, να αναλύει στο πελάτη τη χρησιμότητά του, να τον συνεπάρει για μια ύψιστη σπουδαιότητα που έχει το συγκεκριμένο βιβλίο ενώ ο ίδιος δεν έχει ενδιαφέρον ούτε τη πρώτη σελίδα να ανοίξει.


Αυτή η τακτική των ανεγκέφαλων μηχανών προώθησης προϊόντων (με πρωτοστατούντες βέβαια  τα κοπάδια των στελεχών των πολυεθνικών) είναι η βασική ιδεολογία στον απρόσωπο και απάνθρωπο καπιταλιστικό πολιτισμό μας. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς ερωτήσεις, χωρίς περιττές αναζητήσεις φιλοσοφικού χαρακτήρα, χωρίς να πολυσκαλίζουμε τα πράγματα. Δυο ερωτήματα είναι ουσιαστικά. Πόσο κάνει και πως θα το αποκτήσω. Αν ήταν δυνατόν, θα ονειρευόντουσαν ένα κόσμο όπου το παιδί μόλις γεννιέται είναι κατασκευασμένο για να φέρει εις πέρας συγκεκριμένα πράγματα τα οποία χρειάζονται για την προώθηση και ευημερία του συστήματος. Αν μπορούσαν θα μας έκοβαν τα περιττά γονίδια πριν να βγούμε από τη κοιλιά της μάνας μας. 


Από τη στιγμή λοιπόν που η γνώση είναι ιδιοκτησία συγκεκριμένων επιχειρησιακών κύκλων και οι αναμεταδότες της είναι απλά φιλόδοξοι και φιλοχρήματοι υπάλληλοι χωρίς ιδεολογίες, χωρίς κοινωνική συνείδηση, κοινώς ανεγκέφαλοι, ασυνείδητοι χοντράνθρωποί, δεν υπάρχει καμιά υπερβολή στο να κατανοήσουμε πως είμαστε ήδη μέσα σε ένα βαθύ και σκοτεινό μεσαίωνα, όπου κανείς δεν ξέρει πως και με ποιο τρόπο θα πέσει λίγο φως. 


Τώρα περισσότερο από ποτέ επιβάλλεται οι άνθρωποι να διατηρήσουν άσβεστη τη περιέργειά τους για ότι τους τριγυρίζει. Πρέπει να πληθύνουν τα γιατί, πρέπει να πληθύνουν οι άτακτοι μαθητές τα μαύρα πρόβατα του κοπαδιού. Είναι μέσα μας, στη φύση μας να ανησυχούμε συνέχεια, να είμαστε δύσπιστοι και ανικανοποίητοι. Είναι μέσα μας η οργιώδης φαντασία, η καχυποψία και η ικανότητα να δίνουμε όποια εξήγηση μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Όλα αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά η παγκόσμια μηχανή προσπαθεί να τα υποτάξει να τα βάλει σε τάξη γνωρίζοντας πολύ καλά πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που ρωτάνε ακόμα υπάρχει ελπίδα να βρουν τη σωστή απάντηση.  

Γίνεται ένας πόλεμος που έχει ξεπεράσει κάθε όριο, κάθε τέχνασμα, κάθε φαντασία, για να μείνει η παγκόσμια κοινότητα αμόρφωτη, στο σκοτάδι, σε πλήρη άγνοια των πραγματικών γεγονότων και εξελίξεων. Ακόμα και έννοιες όπως παραπληροφόρηση, σκοταδισμός, έλεγχος του νου, οι ίδιοι τις επαναλαμβάνουν συνέχεια και σε κάθε περίπτωση για να χάσουν την δύναμή τους, για να μετατραπούν σε γραφικές και να χάσουν τη αρχική γοητεία που θα μπορούσαν να ασκήσουν. Μιλούν οι φωνές που προσπαθούν να αφυπνίσουν τους ανθρώπους και προσκολλούνται δίπλα τους μια στρατιά από απατεώνες, υπηρέτες του συστήματος, υποτακτικούς που μαθαίνουν το μάθημα απ΄εξω και μπερδεύουν τη φωνή τους για να μην μπορεί να διακρίνει ο απλός άνθρωπος που ξεκινάει η αλήθεια και που το ψέμα.

Ο νέος μεσαίωνας δεν έχει ιεροεξεταστές, φωτιές, δαιμονοποιήσεις, και επισημοποίηση κάθε μορφής τυραννία. Έχει νέες μεθόδους, προσαρμοσμένες στους υποτίθεται ανεπτυγμένους πολιτισμούς πλέον. Αναβιώνουν οι θρησκευτικοί φανατισμοί με υπόγειο και ύπουλο τρόπο και μεθοδεύσεις. Η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, ο ταξικός, φυλετικός ή κοινωνικός αποκλεισμός παίρνουν μεγάλες διαστάσεις επίσης με ύπουλες μεθοδεύσεις. Δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει όλα τα δωράκια που είχε δώσει έτσι απότομα και να ξεκληρίσει το κόσμο. Τα αγαθά χάνονται ένα ένα. Το δικαίωμα στη μόρφωση επίσης. Η συμμετοχή στα κοινά επίσης. Με κρύο αίμα και κωφεύοντας στις απεγνωσμένες φωνές, οι κυβερνώντες και τα αφεντικά τους μοιράζουν το κόσμο από την αρχή και τον οδηγούν στην άγνοια και στην αδυναμία αντίδρασης. 


Η νέα εποχή είναι για πολύ λίγους.


Για τους πολλούς κανένα διεστραμμένο σχέδιο δεν είναι πλέον απίθανο. Κλείνουμε τη τηλεόραση. Είναι το σημαντικότερο βήμα. Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον και ανοιγόμαστε να ξεκινήσουμε πάλι την ανθρώπινη επαφή, την ανταλλαγή ιδεών, απόψεων, σχεδίων. Πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν μια χαμένη μονάδα στο πλήθος ενώ εκείνοι είναι ενωμένοι μια γροθιά στα παγκόσμια σχέδιά τους. Κατά βάση είναι αυτό που επιθυμούν να είναι ΟΙ ΛΙΓΟΙ και ΕΚΛΕΚΤΟΙ. Όμως εμείς είμαστε πολλοί και απρόβλεπτοι. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει ο φόβος τους. 


Όσο για το δίκτυο, εδώ θα γίνει χαμός. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στον παγκόσμιο ιστό έχει αρχίσει και ενοχλεί αφάνταστα. Ο πόλεμος έχει ξεκινήσει και φαντάζομαι πως θα συνεχίσει. Σε ένα πρώτο στάδιο, ήδη γίνεται θα γίνεται ένας διασυρμός. Σελίδες θα κλείνουν σαν κακόβουλες. Ανώνυμοι ιστολόγοι θα δέχονται ύβρεις, εκβιασμούς και απειλές. Θα κολλάνε ταμπέλες ψεύτικες. Θα δέχονται ανυπόστατες καταγγελίες. Σε δεύτερη φάση θα σύρονται όλο και πιο πολλοί ενώπιον της δικαιοσύνης με διάφορες κατηγορίες αληθινές ή κατασκευασμένες και στη Τρίτη φάση απλά θα περάσουν νόμους όπου θα υποχρεώνεσαι να συμμετέχεις επώνυμα (ίσως και με πληρωμή, το τσάμπα σελίδα τύπου μπλογκ τελειώνει σύντομα) και θα απειλείσαι με διώξεις και ποινές. 


Όσο προλαβαίνουμε λοιπόν πριν αρχίσουν οι ιεροεξεταστές να ανάβουν τις φωτιές...

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

κανε πιο εκει γιατι μου κρυβεις το φως

http://vasiliskos2.blogspot.com/                                                     Το σκοτάδι. Ο Αρχέγονος φόβος. Ο πλέον εκμεταλλεύσιμος φόβος.  Η ημέρα και η νύχτα είναι πανέμορφες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω μια από τις δύο. Είναι οι δυο μας ζωές. Οι δυό μας δυνατότητες. Οι δυό μας μεταμφιέσεις. Η μία ακολουθεί την άλλη, και θα έχανε πολύ από την ομορφιά της η καθεμιά αν η άλλη έλλειπε.

Για αυτό το σκοτάδι της νύχτας λοιπόν δεν θα πω ποτέ όχι. Γεννήθηκα μέσα σ΄αυτό. Σ΄αυτό θα καταλήξω. Και το ενδιάμεσο ένα ταξίδι που έχει όλα τα χρώματα. Ομως ανάμεσα στις μέρες μας και τις νύχτες μας υπάρχει κάτι άλλο που έχει απλωθεί πάνω στις ζωές μας. Κάτι που καμμιά ομορφιά δεν το πρόσταξε, καμια μέρα ή νύχτα δεν έχει αδελφή. Κι αυτό είναι το πνευματικό μας σκότος. Εκείνο που όσο υπάρχει θα εμποδίζει να εκτιμήσουμε ότι υπάρχει γύρω μας, όπως του αξίζει. Θα μας εμποδίζει να αγαπήσουμε το θείο δώρο της ζωής και να το σεβαστούμε όπως πρέπει. Θα μας εμποδίζει να να νοιώθουμε ένα με ότι υπήρξε, ότι υπάρχει και ότι θα υπάρξει.


Ο σκοταδισμός. Να φοβάσαι και να παρακαλάς για τη σωτηρία σου. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία τρόμου που καλά κρατάει ακόμα. Οι άνθρωποι πιστεύουν στη πλειοψηφία τους πως από εκείνη την εποχή που ήταν κρυμμένοι σ΄ενα σπήλαιο προσπαθώντας να κατανοήσουν τι είναι, που βρίσκονται και για ποιο λόγο υπάρχουν, έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο. Η πρόοδος όμως που διατυμπανίζουν μέσα της κρύβει τους ίδους φόβους και τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα μ΄εκείνη τη μακρινή εποχή που δεν είχαν μάθει ακόμα να αρθρώνουν ούτε τις πρώτες λέξεις. Κι ακόμα χειρότερα. Τότε δεν μίλαγαν αλλά ένοιωθαν, ήταν σε θέση να γίνουν εφευρέτες των πιστεύω τους.


Τότε ήταν η εποχή των θεών. Το κοπάδι μιλούσε με τους θεούς του. Τα στοιχειά της φύσης, κάθε πλάσμα που ανάσαινε πάνω σ΄αυτήν, ο ουρανός γεμάτος από χιλιάδες φώτα, όλα ήταν μικροί θεοί. Ολα ήταν σε μια επικοινωνία μεταξύ τους. Ηταν η παγκόσμια συντροφιά. Αλλοτε ειρηνική, άλλοτε τρομακτική. Στοιχεία που προκαλούσαν δέος, που μπορούσαν να καταστρέψουν ή να γιατρέψουν. Κι ο άνθρωπος ένα μ΄αυτά δοσμένος σ΄αυτή τη χωρίς αρχή και τέλος συμπαντική οικογένεια. Ο άνθρωπος ένοιωσε προικισμένος να δώσει λόγο στη δημιουργία, να την εκφράσει με έργα, να τη δοξάσει να κηρύξει το μήνυμά της και να το κατανοήσει.


Ο άνθρωπος όμως με το άγριο ένστικτο της επιβίωσης και της κυριαρχίας μέσα του θέλησε να είναι ο αρχηγός της δημιουργίας.  Και θέλησε τους θεούς να συμπράττουν μαζί του, τους κατέβασε στο κόσμο τους και τους έδωσε μορφή.  Θέλησε να τους βγάλει από την ανωνυμία τους σύμπαντος. Ονειρεύτηκε να δώσε σε κάθε αστέρι ένα όνομα, σε κάθε πράξη της φύσης ένα όνομα, σε κάθε απορία του μια απάντηση. Και μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό.  Η προσωποποίηση των δυνάμεων που δεν μπορούσε να δαμάσει, η λατρεία του σύμπαντος ήταν κι η έμπνευση της δικής του δημιουργίας. Της πνευματικής του ανάπτυξης. Το κλειδί για να ζει αρμονικά με τη φύση και να ανακαλύψει τα πιο απόκρυφα μυστικά της. Ενας μικρός μάγος μέσα στους άπειρους κόσμους.


Κι όμως το μαγεμένο όνειρο, εκείνο που ο Προμηθέας έδωσε στους αγαπημένους του ανθρώπους, εκείνη τη ψευδαίσθηση που έκρυψε από τα μάτια τους τη τρομακτική εικόνα του θανάτου, κι άναψε τη φλόγα της ελπίδας, αυτό το αρχαίο όνειρο έχασε το δρόμο του. Οι αιώνιοι θεοί που συντρόφευαν τους ανθρώπους στα πρώτα βήματά τους, εκείνοι που τους έμπνευσαν να ακονίσουν το μυαλό τους για να ξετρυπώσουν όλα τα μυστικά της δημιουργίας, διώχτηκαν βαύναυσα για να έρθει η εποχή του σκότους. Το παιχνίδι της εξουσίας, της απληστίας επιθύμησε να δημιουργήσει θεούς κατώτερων ενστίκτων. Κατανόησε πως θα εξουσιάσει τα κοπάδια όποιος ρίξει στα μάτια τους μπροστά εκ νέου την εικόνα του θανάτου. Την απόγνωση. Τη ντροπή. Την ενοχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατανόησε πως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού θα ήταν εκείνος που θα σκλάβωνε τους ανθρώπους σε ένα καβούκι χωρίς προοπτική ελευθερίας πείθοντάς τους τάχα πως κάπου υπήρχε ένα κοσμικό φταίξιμο που θα έπρεπε να ξεπληρώνουν στην αιωνιότητα. Η ανθρώπινη ερημιά ξεκίνησε μόλις το πλήθος πείσθηκε πως ανάμεσα σ΄εκείνο και το άπειρο υπήρχαν πια εμπόδια απροσπέλαστα.  Ο άνθρωπος λύγισε κάτω από τη μπότα μιας παγκόσμιας τυραννίας εκδικητικής, αποκομένης από τη φύση, χτισμένη πάνω στους μεγάλους φόβους του. Ηρθε ο καιρός μιας μόνιμης τιμωρίας, όπου χωρίς λογική, χωρίς ουσία οι άνθρωποι θα έπρεπε να υποκύψουν ταπεινά και να μετατραπούν από ταξιδιώτες του ουρανού σε δούλους της δημιουργίας.  Κάθε του σκέψη, κάθε του πράξη θα οριζόταν από ένα παιχνίδι θεόπνευστης, στυγνής εξουσίας που σιγά σιγά θα θανάτωνε κάθε μνήμη των ένδοξων ημερών της δημιουργίας. Ο επίγειος παράδεισος μόλις είχε αντικατασταθεί με τη κόλαση, και το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε να παλεύει πλέον με τους δαίμονές του με μόνη ελπίδα διαφυγής το παρακάλι και τη μετάνοια. Το δίποδο που κάποιος θυσιάστηκε για να το σηκώσει στα δυό πόδια και να το κάνει να νοιώσει περήφανο και αθάνατο, θα γύριζε πίσω στη προ του λόγου εποχή. Ερμαιο.


Η ελευθερία δεν είναι ένα αγαθό που χάθηκε τώρα πρόσφατα. Εχει χαθεί πολύ πίσω στο χρόνο. Το πρόβλημα της νέας μορφής σκοταδισμού όμως είναι πως έχει γίνει τόσο μπέρδεμα στα ανθρώπινα μυαλά, έχει γίνει τέτοιο κομφούζιο στη κατανομή αξιών και προτεραιοτήτων που ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να υποπτευθεί καν πόσο βαθύ είναι το σκοτάδι του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως από εκείνη τη σπηλιά δε κατόρθωσε να βγει ακόμα.


Και καλά μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο ποιός έμεινε ανέπαφος? Ποιος αποφάσισε να βρει τα λόγια μόνος του? Αρκετοί. Αλλά δυσάρεστοι για τους πολλούς. Γιατί οι πολλοί επέλεγαν την ασφάλεια κι όχι την αλήθεια. Γιατί τελικά η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί και να σταθεί ώριμα απέναντι στο σύμπαν που τη φιλοξενεί. Κι όσο αυτό συμβαίνει τα παραμύθια θα συνεχίζονται, το κομφούζιο θα γίνεται πιο μεγάλο, το τοπίο θα παραμένει σκοτεινό κι έξοδος από το σπήλαιο υπόθεση για λίγους.Ο Σατανάς που τόσο τρόμαξε τις ζωές των ανθρώπων υπάρχει όντως. Είναι εκείνο το θηρίο που γεννήθηκε και μεγάλωσε από το τρόμο που βγαίνει μέσα από τις τρομαγμένες ανθρώπινες ψυχές. Είναι το γέννημα εκείνων που καταχράστηκαν κάθε ιερό και όσιο από τους νόμους της δημιουργίας και μετάλλαξαν τις ανθρώπινες ζωές σε αναγκαίο κακό.


Πάντως μια καλή αρχή για όλους όσους κρατάνε ακόμα γερά κι έχουν υπομονή ακόμα να μην υποκύψουν στην ανοησία που απλώνεται ταχύτατα σε όλα τα επίπεδα, είναι να λέμε σ΄οτι μας πλησιάζει, άνευ φόβου και πάθους - κάνε πιο εκεί , γιατί μου κρύβεις το φως -  Οσο για το που βρίσκεται τελικά η αλήθεια, η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια. Δίκαιο θα ήταν οποιοδήποτε σύστημα, οποιαδήποτε θρησκεία, οποιοδήποτε όνειρο, μετέτρεπε τον άνθρωπο από κούφιο σακί που καταστρέφει και καταβροχθίζει ότι βρίσκει γύρω του χωρίς έλεος, σε ένα πλάσμα που μπορεί να ζήσει αρμονικά, δίκαια, όμορφα με το περιβάλλον του και τους υπόλοιπους συναθρώπους. Δημιουργώντας καλή ζωή για τα παιδιά του, γαλήνια γεράματα για τους γονείς του και δημιουργική ζωή για τον εαυτό του (όπου δημιουργία δεν είναι η ανάπτυξη της τσέπης αλλά η ανάπτυξη του πνεύματος) Υπάρχει κάποιος πολιτισμός, κάποια θρησκεία, κάποιο σύστημα που να εμπνέεται, να στηρίζεται και να παλεύει γι΄αυτά τα ιδανικά. Αν υπάρχει το βοηθάμε να γίνει πραγματικότητα. Αν δεν υπάρχει πρέπει να το φτιαξουμε από την αρχή.


Δύσκολο ε?

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

σκεψεις των ημερων επικαιροτητα

http://rigasili.blogspot.com
Τζένης Κ.  
από το Ποντίκι



Η πολυτέλεια της μονάδας…, του μεμονωμένου ατόμου, ή ακόμα και των μικρό-παρεών… είναι ότι μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να ανατινάξουν τη λογική τους, να κάνουν μια επιλογή εντελώς αζύγιστη και να υπακούσουν πρωτότυπα στο σύστημα της συναισθηματικής τους καθοδήγησης, με μεγαλειώδη ή θλιβερά αποτελέσματα. Η λογοτεχνία, η ιστορία ακόμα και οι αναμνήσεις του καθενός μας, (όλο και λιγότερο βέβαια όσο μαθαίνουμε να φοβόμαστε), είναι γεμάτες από πρόσωπα που η δράση τους εκτροχιάστηκε, κυλίστηκε άθλια πάνω στο μιλιμετρέ χαρτί… καθιστώντας τις συντεταγμένες της κατάστασης στην οποία ενεπλάκησαν, άχρηστες παλιογραμμές, χαλασμένους υαλοκαθαριστήρες…


Εκείνος ο καθολικός παπάς που πρόσφερε φιλοξενία στο δραπέτη Γιάννη Αγιάννη διακινδυνεύοντας τη ζωή του, παρέχοντάς του ανοιχτά τη δυνατότητα ακόμα και να τον κλέψει, καθόλου δε συμβάδιζε με το αξιακό σύστημα και τα τιμωρητικά «πρέπει» της εποχής. Ωστόσο, ο βασικός ήρωας του Βίκτορα Ουγκό βγήκε από τα χέρια εκείνου του παπά, αγνός σαν περιστέρι. Η ασυλλόγιστα αλτρουιστική στάση του ιερέα, που θα στηλιτευόταν από τη δικαστική και τη θρησκευτική εξουσία της εποχής, εάν γινόταν αντιληπτή, απογείωσε μια κατεστραμμένη προσωπικότητα. Ο Γιάννης Αγιάννης ανήλθε και κοινωνικά. Έγινε δήμαρχος μερικά χρόνια αργότερα. Ευυπόληπτος και ενάρετος…


Βαρύγδουποι, θα πείτε, οι Άθλιοι… Απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Ας τους αφήσουμε λοιπόν. Ας έρθουμε π.χ. στα τραγούδια του Θεοδωράκη. Οι πρωταγωνιστές του (συχνά πρόσωπα που συσχετίζονται με ιστορικά γεγονότα) είναι γελαστά παιδιά, Αντώνηδες, Ανδρέες, Ορέστηδες κλπ. Όλοι τους αφέθηκαν στην παρόρμηση και κυρίως, αδιαφόρησαν παντελώς για τον αντίκτυπο που θα είχε στις ομάδες που τυχόν εκπροσωπούσαν, οι πράξεις τους… Γι’ αυτό κανείς δε θυμάται το πού, το πώς, το πότε, το γιατί… Όλοι θυμούνται μόνο τον κοινό παρονομαστή. Θυμούνται ότι αυτοί πήραν πάνω τους κάποιες υποθέσεις…


Οι ανώνυμοι που έσωσαν τη ζωή κυνηγημένων, πεινασμένων (ακόμα κι από αντίπαλα στρατόπεδα) τις κρίσιμες εποχές της ελληνικής ιστορίας, ακολούθησαν απολύτως το συναίσθημά τους. Κανένας λόγος για τις πιθανές συνέπειες. Καμιά δεύτερη σκέψη. Καμιά σύσκεψη και καμιά απολογία στον αρχηγό. Μια ματιά μόνο. Μια ζεστασιά στην καρδιά και πρόσφεραν ψωμί στους Iταλούς αιχμαλώτους, κρυψώνα στους καταδιωκόμενους, συνεργασία στους αγωνιζόμενους… κι ας πρόδιδαν ενδεχομένως το κοινωνικό τους στάτους, κι ας λέρωναν τα ονόματα των οικογενειών τους κι ας έχαναν τα προνόμια και τα ερείσματα σε ομάδες ισχυρών.


Τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ από τότε. Και η λογική λέει ότι καλώς άλλαξαν. Τώρα, για να κάνει κάποιος μία οποιαδήποτε πράξη από εκείνες που απαιτούν την παλιά εκείνη θέρμη της καρδιάς πρέπει να την υποβάλει πρώτα στο Ειδικό Δικαστήριο της Πολιτικής Ορθότητας. Ο αυθορμητισμός οδηγείται σιδεροδέσμιος ενώπιον του Προέδρου και των Ενόρκων. Τι κάνετε; Γιατί το κάνετε; Πώς θα το κάνετε; Τι εξυπηρετείτε; Ποιοι θα επωφεληθούν; Ποιοι θα βλαφτούν; Ποιοι θα μείνουν ουδέτεροι; Ποιοι θα φανατιστούν; Στο μεταξύ ο αυθορμητισμός έχει αρνηθεί τον εαυτό του κι ορκίζεται ότι θα γίνει στο εξής άγαλμα αυτοσυγκράτησης.



Όλη η Ελλάδα μαλώνει από την περασμένη Δευτέρα τους επιπόλαιους, απερίσκεπτους, θερμοκέφαλους -όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους- νεαρούς του μειοψηφικού, του πάρα πολύ μειοψηφικού ρεύματος που συντέλεσαν στο να βρεθούν οι βρωμεροί, ακάθαρτοι, παράλογοι, παρείσακτο -όπως θέλετε πείτε τους- μετανάστες στη Νομική. Την αρχική τους πολιτική κουταμάρα, βλακεία, αβλεψία- κι αυτή πείτε την όπως θέλετε- που θα μπορούσε να είναι απλά γραφική, τη διόγκωσε στο μέγιστο βαθμό το Πολιτικώς Ορθό Σύστημα που ρουφάει υπέρ του εαυτού του το μεδούλι όλων των καταστάσεων. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν σοβαρές συνέπειες από τις αζύγιστες κινήσεις των μονάδων, φροντίζουν να τις εφεύρουν και να τις δημιουργήσουν…


Το πάθημα έγινε μάθημα σε όλους. Κομμένοι οι αυθορμητισμοί.


Κι ας μην αναρωτιόμαστε από δω κι εμπρός γιατί δε γίνεται εκείνο το πολυσυζητημένο μπαμ, η έκρηξη, η κορύφωση που θα φέρει ανατροπές. Απλούστατα, δεν είναι πολιτικώς ορθή. Μπορεί μάλιστα να έχει ποικίλες συνέπειες, να εκθέσει, να εξυπηρετήσει και να βλάψει κάποιους. Το Σωστό να λέγεται. Κι όταν το Σύστημα θα φτάσει στον πάτο του πάτου του, η νεολαία θα είναι τόσο σωφρωνισμένη, ώστε να μην μπορούμε καμιά θερμή προσδοκία να της εναποθέσουμε… 
 
Ηθέλαμέ τα κι επάθαμέ τα…

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά

http://thvlachavas.blogspot.com/2011/01/blog-post_25.html
του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...


Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.


Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.


Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τόσο υποτιμητικό να αγαπάς, να δίνεσαι ν’ αφοσιώνεσαι σε έναν άλλον άνθρωπο;


Να ένας ακόμη κόμπος που δεν μπορώ να λύσω...
Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τόσο υποτιμητικό να αγαπάς, να δίνεσαι ν’ αφοσιώνεσαι σε έναν άλλον άνθρωπο;
Ο καθένας δεν σκέφτεται παρά τον εαυτούλη του και τίποτα περισσότερο. Αν πεις, και επιμείνεις ότι αγαπάς κάποιον όλοι θα σε πουν ηλίθιο, κορόϊδο και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να σε πείσουν ότι αυτό το συναίσθημα που σε διακατέχει είναι κακό και σε φθείρει. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος, ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου με το να αγαπάς.
Αν μάλιστα τύχει ν' αγαπάς κάποιον που αυτός δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα για σένα, οι τρίτοι θα κάνουν ότι μπορούν για να σε κάνουν να πάψεις να τον αγαπάς, θα σου πουν ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είν’ αυτός. Θα επιμείνουν να «ξεκολλήσεις», να σταματήσεις να αισθάνεσαι, πάντα βέβαια με το πρόσχημα… «εσύ που είσαι μια χαρά άνθρωπος, όμορφος, ωραίος… κ.λπ., κ.λπ., δεν αξίζει να χαλάς τον εαυτό σου μ’ αγάπες, κ.λπ. κ.λπ…»

Και να πάλι κόμπος για λύσιμο! 
Και γιατί δεν λένε ποτέ στο αρνητικά φερόμενο άτομο, τα καλύτερα για σένα ώστε να το πείσουν να έρθει πιο κοντά σου; Αυτά τα ίδια πράγματα που είπαν και σε σένα στην προσπάθειά τους να σε πείσουν να εγκαταλείψεις, να πάψεις ν’ αγαπάς. Γιατί;
Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν δυστυχισμένους ανθρώπους γύρω τους. Αναλαμβάνοντας το ρόλο του παρηγορητή – συμβουλάτορα αυτό τους εξυψώνει. Το γεγονός ότι προσπάθησαν ή/και προσπαθούν να διαλύσουν μιαν αγάπη τους κάνει να αισθάνονται υπεροχή, θρίαμβο!

Κι άλλος κόμπος!
Γιατί ρε φίλε πρέπει να αγαπώ κάποιον μόνο όταν μ’ αγαπά κι αυτός; Εγωϊστικό δεν είναι αυτό; Μα τι ρωτάω; Αφού για τον καθένα σημασία έχει μόνο ο εαυτός του, το ΕΓΩ του.
Ε, λοιπόν όχι, όταν αγαπάς πραγματικά σημασία δεν έχει ο εαυτός σου, σημασία έχει ο άλλος!
Ο άλλος που και θα  πονέσεις γι' αυτόν, και θα τον νοιαστείς, και θα κλάψεις, και θα χαρείς, και
τον εαυτό σου θα βάλεις  στην άκρη για χάρη του. Γιατί είναι ο αγαπημένος σου άνθρωπος, όποια κι αν είναι η σχέση σου μαζί του. Είναι απλά ο άνθρωπος που αγαπάς!http://a-sinartisi.blogspot.com

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΙΑΝΑΚΑ ΓΙΩΡΓΟ


                                                      ενας ωραιος γαιδαρος





JΚBE - Jon kontos Blues Explosion

                                           ενα τριο με γουστο στην μουσικη

                                         αερα πατερα

                                                    Σακης ο βαρυμαγκας
                                 
                                          ετσι ειναι τα βαρη
                                          οικ Λυκοκωστα με την κυρα μαρια
                                                ΤΣΙΑΝΑΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                                          ΟΙΚ Τσιανακα Αχιλλεα

                                           Γκανταρας Αντωνης cool τυπος  συχωρεθηκε
                                          θεια Λαμπρινη
                                          παππους Βασιλης Τσιανακας τροχιζει το τσεκουρι

                                         Πλατανος Νικος του κοκολλη
                                      
                                          Καλυβας Αντωνης μοναδικος και αξεπεραστος
                                           Πουτας γεωργιος

                                          κυρα Ευγενια μου μαθε μαζι με ολα τα αλλα και να μαγειρευω
                                             και ο πατσας βραζει


                                         παπους Θυμιο; ο καλος ιδιοκτητης του λατρευτου γαιδαρου


                                              γιωργακης ο μαγκας
                                         Γεωργια και η Ολγα πανταχου παρων μπραβο κυριες μπραβο                              ευχαριστω γιωργο για τις φωτογραφιες

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

ΠΕΡΑΣΜΑ Μουσική: ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ Στίχοι: ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ Τραγούδι: ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ/ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

http://bosko-hippydippy.blogspot.com

ΠΕΡΑΣΜΑΜουσική: ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Στίχοι: ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ
Τραγούδι: ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ/ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Lyra
Το ολοκαίνουργιο Πέρασμα του Σωκράτη Μάλαμα δεν είναι ούτε rock, σαν τις Ασπρόμαυρες ιστορίες του, ούτε χαμηλότονο, σαν το Ένα του, ούτε βέβαια και οργισμένο, σαν το Άδειο δωμάτιο του. Σίγουρα είναι καλύτερο από τους Δρόμους του, που τραγούδησε μαζί με τη Χάρη Αλεξίου προ 3ετίας και αν θα έπρεπε να καταταγεί κάπου υφολογικά, θα το τοποθετούσα μεταξύ των κύκλων τραγουδιών Της μέρας και της νύχτας και Λαβύρινθος: δηλαδή λαϊκότροπα εσωστρεφή τραγούδια, μπαλάντες ως επί το πλείστον, στο γνώριμο ύφος του δημιουργού, με το οποίο άλλωστε έχτισε το δικό του μεγάλο κοινό. Κι έτσι, ενώ με τον στιχουργό Άλκη Αλκαίο έχουν κρατήσει σταθερή συνεργασία μέσα στα χρόνια, δεν αποτελεί έκπληξη η τωρινή ολοκληρωμένη σύμπραξη τους. Αντίθετα, το ότι ο Μάλαμας επέλεξε πάλι την αλλοτινή μούσα του, Μελίνα Κανά, ως ερμηνεύτρια των νέων τραγουδιών του, όχι απλώς αποτελεί έκπληξη, αλλά δύναται μέχρι και να συγκινήσει τους πιο μερακλήδες φαν του. Σημειωτέον ότι όλος ο δίσκος γράφτηκε με κιθάρες από τον ίδιο τον Μάλαμα και, αν μη τι άλλο, μεταφέρει αισθητική πρόταση, εφόσον ακούμε τραγούδια σε αμιγώς λαϊκούς δρόμους δίχως τον ήχο του μπουζουκιού και άλλων λαϊκών-παραδοσιακών οργανών. Επί του περιεχομένου τώρα, το Πέρασμα είναι μάλλον άνισο: διαθέτει πολύ δυνατά κομμάτια εκ μέρους και των τριών συντελεστών, σαν τις εναρκτήριες Βραδυνές περιπολίες, το Πιθάρι και το λυχνάρι, τα Φρύγανα και ο Ακροβάτης, αλλά και προβλέψιμες συνθέσεις -για να μην τις χαρακτηρίσω αναμασήματα του ένδοξου παρελθόντος- όπως το Ποτάμι, ο Ίλιγγος και η Κόλλα λευκή. Υπάρχουν ακόμη ορισμένα τραγούδια, στα οποία ο τραγουδοποιός Μάλαμας και ο στιχουργός Αλκαίος πραγματικά ξεπερνούν τους εαυτούς τους! Αναφέρομαι στη μπαλάντα Το θαύμα και στο αρχοντορεμπέτικο Ρέστα, με τους στίχους του τελευταίου να δίνουν και τον τίτλο σε όλη τη δουλειά: Ειν' ο κόσμος πέρασμα/ και η αγάπη κέρασμα/ αντάλλαγμα δεν έχει...Όνειρο είναι η ζωή/ ξοδέψου στην αγάπη/ καρδιά που όλα τά 'δωσε/ είναι καρδιά γεμάτη. Στο ένθετο της έκδοσης παρατίθενται οι στίχοι από χειρόγραφα του Άλκη Αλκαίου και ποιητικά αποφθέγματα του Αγίου Γρηγορίου του Νύσση, του Dylan Thomas και του Γιάννη Αγγελάκα που επηρέασαν τον στιχουργό του δίσκου.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Κάθε άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε θηρίο.

http://vasiliskos2.blogspot.com/
Όταν η αδικία δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν η ασυδοσία γίνεται θρασύτατη, γεννιέται η οργή και μετά το μίσος. Ένα καζάνι που σιγοβράζει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Το βλέπεις στο τρόπο που σπρώχνουν το διπλανό τους στο μετρό, σαν να τους εμποδίζει ακόμα και η ύπαρξή του. Το βλέπεις στο βλέμμα του υπαλληλίσκου καρπαζο εισπράκτορα κάθε φορά που περνάει ο κάθε «ανώτερος». Στη κυρία καθώς κοιτάζει ζηλιάρικα εκείνη με το καλοχτενισμένο κεφάλι και τα ακριβά ρούχα. Το βλέπεις στην ανυπομονησία, τα νεύρα, τη μηδέν υποχώρηση, την αφορμή για καυγά που γίνεται όλο και πιο επιτακτική ανάγκη.

Η κοινωνία του μίσους έχει προ πολλού γεννηθεί, όμως τώρα αρχίζει και μεγαλώνει. Θρέφεται ασταμάτητα 24 ώρες το 24ωρο από δεκάδες μικρές και μεγάλες αιτίες. Πάντα τα μαύρα συναισθήματα φώλιαζαν παρέα με τις αγνές προθέσεις στις ταλαίπωρες ανθρώπινες ψυχές. Όμως τώρα οι αγνές προθέσεις λιμοκτονούν. Έχουν γίνει σχεδόν αόρατες.

Η επέλαση του κακού. Όχι ένα κακό αφηρημένο, θολό, ένα παράδειγμα για την απόδειξη του καλού. Το αυθεντικό κακό. Εκείνο των σκοτεινών εποχών που γεννιέται μέσα από ένα βρώμικο μίγμα ανασφάλειας, φόβων, φτώχειας, συνεχούς απαξίωσης, έλλειψη δικαιοσύνης και αξιοκρατίας. Οι έχοντες και κατέχοντες αποθρασύνονται, οι φτωχοί πληθαίνουν, η ψαλίδα της αδικίας μεγαλώνει συνέχεια κι όταν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να παρέμβει, ετοιμάζεται η εκδίκηση.

Κι αυτήν δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει συντονισμένη, κατευθυνόμενη και με συγκεκριμένο στόχο. Μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στα κοινωνικά στρώματα σαν βρικόλακας. Να ρουφάει συνέχεια αντοχές, κατανόηση και υπομονή και να ξερνάει κατάρες. Αυτό το οδυνηρό συναίσθημα μπορεί να μεταλλάσσει μορφές, να κινεί μηχανισμούς φρίκης. Μπορεί να διαμορφώνει συνειδήσεις στις οποίες όχι μόνο όλα επιτρέπονται αλλά και επιβάλλονται σαν μέσο επιβίωσης. Συνειδήσεις όπου το τι είναι καλό και τι είναι κακό συνχέεται χωρίς κανόνες.

Ένας ολόκληρος λαός καταριέται. Κι όσο δεν μπορεί να πάρει τη τύχη στα χέρια του ντυμένος με τη μορφή παραδοσιακής μοιρολογίστρας, χτυπιέται και ουρλιάζει ανώφελα. Συσσωρεύοντας μίσος. Προσθέτοντας συνέχεια βάρος στη σκοτεινή πλευρά του. Χτυπώντας το παιδί του, τη γυναίκα τους. Παίζοντας γροθιές με το γείτονα. Ξεσπώντας πάνω στη φιλενάδα του, στην μάνα του στο πατέρα του. Σπρώχνοντας και εμποδίζοντας άλλους να επιζήσουν. Σπρώχνοντας κι εμποδίζοντας άλλους να έχουν όνειρα. Ο ανυποψίαστος νοικοκύρης προμηθεύεται μια καραμπίνα για προστασία από τους κακούς εισβολείς και τίποτα και κανείς δεν εγγυάται πως αυτή η καραμπίνα μια μέρα δε θα γυρίσει πάνω του ή πάνω στην οικογένειά του.
Ο έντιμος νέος μετράει αντοχές, πόσο ακόμα μπορεί να παραμείνει έντιμος Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πολιτική στέγη που να έχει μια ελάχιστη μπέσα για να το παλέψει όπως πρέπει και βλέποντας ότι όλα έχουν καταρρεύσει γίνεται ευάλωτος, διαθέσιμος για οτιδήποτε.

Κι υπάρχουν ανάμεσα σε όλη αυτή την οργή εκείνοι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι και συνεχίζουν αναισθήτως να περιφέρονται αγνοώντας τι κίνδυνο διατρέχουν. Περιφέρονται με το τζιπ τους, αγοράζουν ακριβά ρούχα, συχνάζουν σε ακριβά μαγαζιά, μένουν σε ακριβά σπίτια, κι όχι μόνο σχολιάζουν και την επικαιρότητα. Έχουν την ωμότητα να κρίνουν και να κάνουν κι αστειάκια, ρίχνοντας έτσι συνέχεια λάδι στη φωτιά. Όπως κι οι άλλοι, εκείνοι που δεν έχουν , κακομοίρηδες είναι στην ουσία,  αλλά βιώνουν χωρίς οργή τη μιζέρια τους, ζώντας στη πλάνη πως κάποια μέρα θα πιάσουν τη καλή. Εκείνοι που κινδυνεύουν όχι γιατί έχουν, αλλά γιατί δεν έχουν και συνεχίζουν να είναι θύματα. Το μίσος κατευθύνεται πάντα σε δυο αποδέκτες. Σ΄εκείνους που εξουσιάζουν χωρίς καμιά ενοχή ή μεταμέλεια, και σε εκείνους που αποδέχονται τη ταπείνωσή τους χωρίς να βγάλουν κιχ.

Η οργή γεννιέται πάντα για πολύ δυνατούς και τους πολύ αδύνατους. Τους πρώτους τους μισείς τους δεύτερους τους σιχαίνεσαι. Συναίσθημα ναυτίας και στις δυο περιπτώσεις.

Δεν ξέρω ειλικρινά που θα ξεσπάσει. Δεν ξέρω πως θα ξεσπάσει. Όμως το βιώνω καθημερινά. Κι εσείς το ίδιο. Το βιώνουμε στους άλλους και στον εαυτό μας που έχει αρχίσει να μας τρομάζει. Νοιώθουμε πως τα όριά μας έχουν προ πολλού σπάσει, οριστικά.

Δεν έχουμε αντοχές να βλέπουμε πλέον έτσι άπρακτοι αυτή τη αηδία να μας τυλίγει, να τυλίγει τα παιδιά μας, αλλά νοιώθουμε επίσης ανήμποροι να κάνουμε κάτι για να σταματήσει η κατρακύλα. Ζούμε συνεχώς κάνοντας μικρές επιδιορθώσεις στις μέρες μας κι αυτό πια μοιάζει πολύ λίγο. Δεν μπορούμε να συμμαζέψουμε παρά ελάχιστα από τα κομμάτια που μας σπάνε.

Η απλή εικόνα ενός οποιουδήποτε καλοζωισμένου αναίσθητου που περιφέρεται ασκόπως εκτοξεύοντας ηλιθιότητες από το στόμα του, προκαλεί αναταραχές στο περιβάλλον. Η αίσθηση, πως κάποιοι αυτοί τη στιγμή δεν έχουν για τίποτα να νοιαστούν την ώρα που οι περισσότεροι είναι χωμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό προκαλεί αναταραχές.

Κι όσο δεν υπάρχει καμιά δύναμη που να μπορέσει να συγκεντρώσει αυτά τα συναισθήματα, και να δρομολογήσει μια ουσιαστική αλλαγή αυτά συνεχίζουν να διαβάλλουν τις ζωές των ανθρώπων σε κάθε έκφραση , σε κάθε επίπεδο, σε κάθε ευκαιρία.

Και τώρα είναι ακόμα η αρχή. Στη συνέχεια θα υπάρξουν πιο χειροπιαστές εκφράσεις αυτού του μίσους. Που θα  χτυπάνε σε κάθε κατεύθυνση. Ότι θα βρίσκουν μπροστά τους. Εγκληματικά φαινόμενα, ρατσιστικά φαινόμενα, κίνδυνος και φόβος παντού που θα δημιουργούν φωλιές και θα αυγατίζουν συνεχώς. Τι θα αυγατίσει σ΄αυτές τις φωλιές? Κάθε πιθανή ανωμαλία, κάθε πιθανή διαστροφή, κάθε πιθανή κακία.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε θηρίο.

Κι αναρωτιέμαι ποιος θα ωφεληθεί από όλο αυτή την επέλαση των θηρίων. Που το πάνε? Αναρωτιέμαι γιατί όπως το βλέπουμε εμείς, το βλέπουν κι αυτοί. Κι όχι μόνο. Μοιάζουν με κάθε κίνησή τους, με κάθε απόφασή τους, με τις δηλώσεις τους, με την επιδεικτική αδιαφορία τους, σαν να το επιδιώκουν. Από πότε έχετε να ακούσετε κάτι όμορφο στο χαζοκούτι? Κάποιο επίτευγμα ενός επιστήμονα? Μια καλή πράξη? Μια συζήτηση που να μην προκαλεί? Κάποια εκπομπή που να προωθεί το πολιτισμό, τη τέχνη, την επιστήμη? Μας σπρώχνουν σε μια θάλασσα που κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μέσα της. Κι εμείς αναγκαστικά θα κολυμπήσουμε είτε σαν καρχαρίες, είτε σαν δελφίνια, είτε σαν χάνοι.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

αμαρμπεης απο γιανωτα μερια


































Νίκο, Καλημέρα!
Είμαι ο Βασίλης Λυκοστράτης, Κρανιώτης, νυν κάτοικος Αμπελώνα.
Ριχνω κάπου-κάπου ματιές στα μπλογκ των πάτριων εδαφών...
Το προηγ. Σαββατοκύριακο ήμασταν με καλή παρέα στην καλύβα του Μπασιά, Αμάρμπεης από Γιαννωτά μεριά.
Έβγαλα αρκετές φωτό και τις καλύτερες τις ανέβασα σε μια ιστοσελίδα (στο σχολικό δίκτυο). Ρίξε μια ματιά:
http://users.sch.gr/lykos/

Αν θες κάνε μια ενημέρωση απ' το μπλογκ με το λινκ μου.

τα λέμε...

Βασίλης Λυκοστράτης                                                                                                                                            τα λογια ειναι λιγα η απολαυση μεγαλη μπραβο φιλε πατριωτη και να τα πουμε  και απο κοντα
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες