Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Αναρχισμός του Βασίλη Ραφαηλίδη


http://anarchyarchives.blogspot.gr
Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν την φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στην φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει τον δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού.

Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίας. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απ' έξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω.

Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική.

Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα.

Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της "ψευδούς συνειδήσεως" να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δεν δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων αλλά μπήκε στην συνείδηση με "μετάγγιση" από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από την συλλογική "εθνική ψυχή", από τον Αρχηγό.

Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στην δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα.

Μια συγκεκριμένη "κοινωνία ζώων" δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά τις "εξωτερικές σχέσεις". Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους.

Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος.

Κανένας άνθρωπος δεν διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά τις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με την βιολογία. Όταν ζεις στην διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων αν εγκατασταθεί σήμερα στην Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.

Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. Στηρίζεται στην διαφορετικότητα των πολιτισμών, ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος. Κάθε πολιτισμός υπάρχει «καθ' εαυτόν και διά τον εαυτό του», όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη Ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους.

Γιατί οι Ινδιάνοι της Αμερικής να μη βλέπουν σαν κατώτερο του δικού τους τον εξοντωτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό που τους καθυπόταξε; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει η νοσταλγία του "πολιτισμένου" για τον "χαμένο παράδεισο", αν όχι μια αναγνώριση της αξίας πολιτισμών που δεν μοιάζουν με τον δικό του; Ο αναρχισμός πριν απ' όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού, μια συνεργασία με το «όλως άλλο», όπως θα έλεγε ο Κροπότκιν.

Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο την ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες "αναρχικών".

Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για "αναρχοαυτόνομους", που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.

Ωστόσο, έχουν και οι αναρχοαυτόνομοι τον μεγάλο θεωρητικό τους. Λέγεται Μαξ Στίρνερ (1806-1856).

Κατά τον Στίρνερ, δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη από το άτομο. Η κοινωνία, το κράτος, οι τάξεις, οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν αφαιρέσεις. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να παίρνει κανείς στα σοβαρά όλα αυτά τα σκιώδη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το άτομο και τίποτα άλλο έξω απ' αυτό. Ένας τέτοιος ριζικά αντικοινωνικός εγωισμός ονομάζεται "σολιπσισμός". Είμαι τόσο μόνος ("solus") που η μόνη γνήσια συνείδηση που μπορώ να έχω είναι η συνείδηση του εαυτού μου.

Φυσικά, οι αναρχοαυτόνομοι δεν είναι τέτοιοι γιατί μελέτησαν Μαξ Στίρνερ, που είναι ένας πολύ σοβαρός φιλόσοφος, αλλά διότι δεν έχουν κανενός είδους ιδανικά, ιδεατούς στόχους προς τους οποίους οι άνθρωποι προσανατολίζουν την συμπεριφορά και την δράση τους, άσχετα από την επιτυχή ή ανεπιτυχή έκβαση της προσπάθειας. Τα ιδανικά είναι "σημαδούρες". Δεν υπάρχουν για να πραγματώνονται αλλά για να μπορούμε να προσανατολίζουμε την συμπεριφορά μας και να μην χανόμαστε στο χάος.

Ο Μαξ Στίρνερ είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που βλέπει την χρεοκοπία των χριστιανικών ιδανικών και θλίβεται. Και ενώ στην αρχή πιάνεται από τα σοσιαλιστικά ιδανικά, τα εγκαταλείπει και αυτά ως εξ ίσου ανεπαρκή με τα χριστιανικά.

Ακριβώς τέτοιοι είναι και οι σημερινοί αναρχοαυτόνομοι. Χωρίς να είναι φιλόσοφοι για να μπορούν να μετατρέψουν την απελπισία τους σε φιλοσοφικό κείμενο, την μεταγράφουν σε καταστροφικές πράξεις για να μας πουν στην γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα πως ξέρουν ότι είμαστε απατεώνες, παντελώς αδιάφοροι για το μέλλον του κόσμου, συνεπώς και το δικό τους μέλλον, μέσα στο οποίο ανακλάται πολλαπλασιαζόμενη η απελπισία του άνεργου πατέρα και ο σπαραγμός της αγράμματης μάνας, που άδικα περιμένει την εξ ύψους βοήθεια. Γιατί, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι εχθρικοί απέναντι σ' έναν κόσμο εχθρικό; Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στην "παράλογη" συμπεριφορά εφήβων που ξέρουν σε ποιόν κόσμο βρέθηκαν πεταγμένοι. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Ο κόσμος γέμισε "σολίστες" που αρνούνται να παίξουν με ορχήστρα.

Η αναρχία είναι τόσο παλιά, όσο οι Στωικοί και κυρίως οι Κυνικοί φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς ξέρουμε τον Διογένη μόνο από το πιθάρι του ή το φανάρι του και όχι από συμπεριφορές πολύ πιο τυπικά αναρχικές, όπως για παράδειγμα η αδιάκοπη παρενόχληση των αρχόντων.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Διογένης είπε στον Μέγα Αλέξανδρο που πλησίασε να δει γιατί ο φιλόσοφος δεν εγκαταλείπει έστω για λίγο την ηλιοθεραπεία του, έστω από απλή περιέργεια να δει ποιος τέλος πάντως είναι αυτός ο σπουδαίος Αλέξανδρος από την Μακεδονία, «Τραβήξου πιο πέρα, μου κρύβεις τον ήλιο». Έστω και σε μορφή ανεκδότου, η συμπεριφορά του Διογένη είναι τυπικότατα αναρχική. Η εξουσία πράγματι καταστρέφει τις φυσικές καταστάσεις.

Ένας άλλος βασιλιάς δεν τόλμησε να τιμωρήσει τον μεγαλοφυή αναρχικό Μπετόβεν όταν δεν έβγαλε το καπέλο του την στιγμή που περνούσε από μπροστά του η βασιλική άμαξα- και αυτό δεν είναι ανέκδοτο, είναι γεγονός. Ρώτησαν τον Μπετόβεν γιατί έκανε κάτι τόσο παράτολμο κι αυτός απάντησε φυσικότατα: «Μα, ο βασιλιάς πρέπει να βγάζει το καπέλο του όταν με βλέπει!»

Οι καλλιτέχνες είναι φύσει αναρχικοί. Η όποια εξουσία ασκούν με το ταλέντο τους είναι μια φυσική εξουσία και συνεπώς αυτονοήτως σεβαστή.

Οι Κυνικοί, που τους είπαν έτσι χλευαστικά γιατί η συμπεριφορά τους ήταν τόσο φυσική όσο και του σκύλου (του κυνός) εμφανίζονται σε περίοδο παρακμής της Δημοκρατίας. Η κυνική φιλοσοφία, η πρώτη γνωστή μορφή αναρχισμού, δεν είναι παρά μια κριτική της Δημοκρατίας, που δεν τα κατάφερε να εδραιωθεί τόσο ώστε να μη χρειαστεί να παραδοθεί στην ασιατικής καταγωγής μακεδονική αυταρχία.

Σε όλη την διάρκεια του χριστιανικού Μεσαίωνα η αναρχική ιδέα θα πάρει την μορφή σατανά και θα χωθεί στις ψυχές των μαγισσών, που τολμούν και απειθαρχούν στις εντολές των επί της γης τοποτηρητών της Υπέρτατης Εξουσίας. Ας είναι καλά εκεί στην κόλαση που βρίσκονται αυτές οι υπέροχες γυναίκες που ενστικτωδώς κατάλαβαν πως αν δεν ξεσφίξεις τα πόδια σου για να αφήσεις να περάσει από την τρύπα ο σατανάς και να σε κατακυριεύσει, αναρχική, δηλαδή επαναστατική διάθεση είναι δύσκολο να αποκτήσεις. Όπως έλεγαν οι "σενσιμονιστές", τα δικαιώματα της σάρκας είναι φυσικά και άρα αναρχικά δικαιώματα. Το κρεβάτι, ένα αντικείμενο τριπλής χρήσεως, όταν δεν το έχεις μόνο για να κοιμάσαι ή να πεθαίνεις σε οριζόντια θέση, είναι πρώτης τάξεως τόπος για ασκήσεις λυτρωτικού αναρχισμού.

Τόσο πολύ θα εξευτελίσει την αναρχική ιδέα ο χριστιανισμός, που στο εξής οι Κυνικοί δεν θα είναι φιλόσοφοι, αλλά άνθρωποι που τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αρνούμενοι να χρησιμοποιήσουν τον συμβατικό, κοινόχρηστο λόγο του ποιμνίου.

Παρά ταύτα, όταν τα πράγματα καταλαγιάσουν και όλες οι μάγισσες καούν στην πυρά, ο χριστιανισμός θα είναι αυτός που θα ξαναφέρει στην μόδα τον αναρχισμό. Και δεν εννοούμε μόνο τις πάμπολλες αναρχικές χριστιανικές αιρέσεις, σαν τους "Καθαρούς" για παράδειγμα, εννοούμε πρωτίστως τον χριστιανικό φιλοσοφικό αναρχισμό του άγγλου Γουίλιαμ Γκόντουιν (1756-1836), που λέει πως μόνον η σκέψη και το πνεύμα δικαιούνται να κυβερνούν τον κόσμο και όχι οι κοσμικοί άρχοντες ή οι παπάδες με το δανεικό πνεύμα.

Το πνεύμα ή το έχεις ή δεν το έχεις, από την φύση και από την αγωγή. «Ούτε το μυστήριο της βαπτίσεως, ούτε το άλλο της χειροτονίας μπορούν να σε κάνουν πνευματικό άνθρωπο», λέει ο καλός χριστιανός Γκόντουιν. Η Θεία Χάρη δεν μεταγγίζεται με τύπου άμπρα-κατάμπρα επεμβάσεις έξωθεν, λέει ο καλός χριστιανός Γκόντουιν και βρίσκει τον μπελά του από άλλους καλούς χριστιανούς, που όλη τους την πνευματικότητα την παίρνουν με διαρκείς μεταγγίσεις πνεύματος από την αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος. Την ξέρουμε την καλοσύνη αυτών των εμβολιασμένων με καλοσύνη. Μοιάζουν μ' αυτούς που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία και κάνουν συνεχείς μεταγγίσεις επί ματαίω.

Περίπου τα ίδια θα πει και ένας άλλος σπουδαίος χριστιανός αναρχικός, ορθόδοξος αυτός, ο Λέων Τολστόι (1828-1910). Που δεν έγραψε μόνο τα δημοφιλή μυθιστορήματα "Πόλεμος και ειρήνη" και "Αννα Κερένινα", αλλά και τα φιλοσοφικά πεζογραφήματα "Το κράτος του ζόφου" και "Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς", δύο συγκλονιστικά κείμενα ορθόδοξου χριστιανικού αναρχισμού.

Σημειώστε πως η ορθοδοξία είναι αναρχική εκ κατασκευής. Στην καθαρή της μορφή δεν αποδέχεται κανενός είδους εξουσία, ούτε καν του μητροπολίτη, ούτε καν του πατριάρχη. Αν δεν αποδεχόταν και την απ' ευθείας στην συνείδηση του πιστού δρώσα θεϊκή εξουσία, θα ήταν ένας τέλειος αναρχισμός. Ο τολστοϊσμός, που παραλίγο θα γινόταν κάποτε χριστιανική αίρεση, είναι μια πιο ριζοσπαστική μετακίνηση της ορθοδοξίας προς την μεριά του αναρχισμού.

Θέλω να πω πως ο χριστιανισμός και ειδικότερα η ορθοδοξία, η πιο παλιά μορφή χριστιανισμού, διατηρεί ακόμα την προκωνσταντινική ανάμνηση των αναρχομεταφυσικών αγώνων της κατά της ρωμαϊκής εξουσίας και της εξουσίας των πλουσίων. Ο τολστοϊσμός είναι μια απόπειρα απαγκίστρωσης της ορθοδοξίας από το εξουσιαστικό φορτίο που της έβαλε στην ράχη η Ιστορία για να κάνει την δουλειά της με το παπαδαριό και την τρομοκρατία της κόλασης. Κι εσείς μου μιλάτε για τρομοκράτες εντελώς της πλάκας αν τους συγκρίνεις με τον αρχιτρομοκράτη Θεό, τον μόνο που διατηρεί το δικαίωμα όποτε θέλει να αγαπά και όποτε θέλει να μισεί τον πλησίον του, όπως λέει ο είρων Λαμπίς.

Ο αναρχισμός δεν είναι κατ' ανάγκην βίαιος. Αλλωστε, άλλο τρομοκρατία και άλλο αναρχία. Η τρομοκρατία, μία ανάμεσα σε πολλές μορφή βίαιου αναρχισμού, είναι η άσκηση εξουσίας διά του τρόμου. Αυτό σημαίνει πως η εξ ορισμού αντιεξουσιαστική κλασική προμπακουνική αναρχία είναι εχθρός τής εξ ορισμού σκληρής εξουσιαστικής τρομοκρατίας.

Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν το αναρχικό κίνημα συναντήσει στον δρόμο του το μεταγενέστερο κομμουνιστικό κίνημα, για να προκύψει από την διασταύρωση το υβρίδιο του αναρχοκομμουνισμού του Μιχαήλ Μπακούνιν και του Πιότρ Κροπότκιν. Οι αριστεροί τρομοκράτες (υπάρχουν και δεξιοί τρομοκράτες) δεν είναι ούτε αναρχικοί, ούτε κομμουνιστές. είναι αναρχοκομμουνιστές, παιδιά του Μπακούνιν και όχι του Μαρξ. Επειδή, όμως, τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, δύο θανάσιμους εχθρούς, που όσο ζούσαν τρώγονταν σαν τα σκυλιά, που λέμε, τους συνέδεε κάτι κοινό, ο κομμουνισμός, ο αναρχοκομμουνισμός θα δώσει μια τεράστια ποικιλία μειγμάτων, που άλλα έχουν μέσα τους περισσότερο μαρξισμό και άλλα περισσότερο μπακουνισμό.

O προυντονισμός δεν έχει μέσα του ίχνος κομμουνισμού. Και όμως είναι αναρχισμός, και μάλιστα η πρώτη μορφή οργανωμένου αναρχισμού. Ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν (1809-1865) είναι αυτός που θα αναγάγει τον αναρχισμό από ηθικό αίτημα που ήταν μέχρι τότε, σε πολιτικό κίνημα, και θα καθιερώσει τον όρο ως πολιτικό όρο. Στο περιλάλητο σύγγραμμά του "Τι είναι η ιδιοκτησία;" γραμμένο το 1840, θα δώσει μια απάντηση που θα γίνει κλασική: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή».

Εν τούτοις, ο Προυντόν δεν είναι κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, είναι κατά της κλεμμένης ιδιοκτησίας. Ρουσφέτια, μίζες, απάτες, αρπαγές, πουστιές διάφορες, όλα αυτά τα εξόχως καπιταλιστικά είναι αυστηρά απαγορευμένα στον ηθικοκεντρικό καπιταλιστικό αναρχισμό του Προυντόν, τον «μικροαστικό αναρχισμό», όπως έλεγε ο Μαρξ.

Επειδή τίποτα δεν μπορείς να πετύχεις με τον καταναγκασμό, λέει ο Προυντόν, πρέπει να βρεις τρόπο να διασφαλίσεις την κοινωνία από κάθε εξουσιαστική παρεκτροπή. Η προυντονική λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημα είναι ένα πάρα πολύ πυκνό δίκτυο παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, που ενώνονται ελεύθερα σε ομοσπονδίες, κι αυτές σε συνομοσπονδίες. Έτσι, προκύπτει στο τέλος ένα κράτος χωρίς κεντρική εξουσία, ένα μη-κράτος συνεταίρων.

Αυτό που σήμερα λέγεται αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση είναι προυντονισμός. Πράγματι, όσο πιο αποκεντρωμένο είναι το κράτος, τόσο λιγότερο αισθητή είναι η παρουσία του. Και αν κάθε αυτοδιοικούμενη περιοχή γίνει μια ομοσπονδία συνεταιρισμών, ο συνεταιριστικός αναρχισμός του Προυντόν μετατρέπεται σε αναρχικό διοικητικό σύστημα.

Η ιδέα είναι εντελώς συναρπαστική. Και απολύτως πραγματοποιήσιμη, λέει ο νεοπρουντονικός Νόαμ Τσόμσκι, ο μεγάλος γλωσσολόγος και διεθνής ηγέτης του σύγχρονου ειρηνικού, μη κομμουνιστικού αναρχικού κινήματος. Θα ευχόταν κανείς η συνεταιριστική ιδέα, την αξία της οποίος πρώτος επεσήμανε ο Όουεν, να αναπτύσσεται συνεχώς και περισσότερο. Ο καπιταλισμός σίγουρα θα αποκτούσε πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Όμως, η αποτυχία του παμπάλαιου χριστιανικού κοινοτισμού, που δεν είναι παρά περιορισμένου εύρους προυντονισμός (οι ενορίες ήταν κάποτε παραγωγικοί και καταναλωτικοί συνεταιρισμοί), δείχνει πως οι συνεταιρισμοί είναι η ασπιρίνη και όχι το φάρμακο στον καρκίνο του καπιταλισμού.

Μετά τον Καρλ Μαρξ όλοι πλέον ξέρουμε πως η ατομική ιδιοκτησία δεν θα ήταν δυνατό να είναι στατική έννοια. Καπιταλισμός που δεν επεκτείνεται συνεχώς, κάποτε καταρρέει. Βιομηχανίες που δεν κατακτούν διαρκώς νέες αγορές για να τοποθετήσουν την αυξανόμενη παραγωγή που θα δώσει τα αυξημένα κέρδη, δεν αναπτύσσονται και κάποτε καταρρέουν κάτω από την πίεση ομόλογων βιομηχανιών, που αναπτύσσονται.

Ο ανελέητος ανταγωνισμός είναι νόμος απαράβατος στον καπιταλισμό. Στον γεμάτο καλές προθέσεις προυντονισμό, δεν είναι. Ο προυντονισμός είναι μια κλειστή οικονομία χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης, ο καπιταλισμός είναι μια ανοιχτή οικονομία με κολοσσιαίες δυνατότητες ανάπτυξης. Ωστόσο, στα όρια και τα πλαίσια του υπάρχοντος καπιταλισμού, ο προυντονισμός είναι η πιο προωθημένη μορφή σοσιαλδημοκρατίας. Ο αναρχισμός του Προυντόν δίνει πράγματι ένα ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό. Ο προυντονισμός έχει το τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα να καταργεί το κράτος ειρηνικά και στα γρήγορα. Δεν είναι τυχαίο που ο προυντονισμός, μια εξαιρετικά γοητευτική μορφή ειρηνικού αναρχισμού, θα γίνει τόσο δημοφιλής.

Όμως, το κράτος δεν καταργείται όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία και κατά συνέπεια ανταγωνιστικές τάξεις, που καθιστούν αναγκαία την ύπαρξη του κράτους, λέει ο Μαρξ. Το κράτος μαραζώνει σιγά-σιγά μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του στην αταξική κοινωνία, λέει ο Μαρξ και αρπάζεται άγρια τόσο με τον σύγχρονό του Προυντόν όσο και με τον ομοίως σύγχρονο και φίλο του μέχρι τότε Μπακούνιν.

Στο πολιτικό του ξεκίνημα ο Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876) είναι φίλος και με τον Προυντόν και με τον Μαρξ. Όμως θα τσακωθεί πολύ άσχημα και με τους δύο. Με τον Προυντόν γιατί ο Μπακούνιν είναι κομμουνιστής, ονειρεύεται δηλαδή την αταξική και συνεπώς μη καπιταλιστική κοινωνία, και με τον Μαρξ διότι θέλει το αταξικό κράτος εδώ και τώρα, χωρίς την διαμεσολάβηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, που ιστορικός προορισμός της είναι, κατά τον Μαρξ, να οδηγεί το κράτος στον δρόμο ενός συνεχούς μαρασμού, μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του στην αταξική κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί παρά να είναι αναρχική, αφού δεν θα υπάρχει σ' αυτήν εξουσία.

Αν επαναστατήσουμε όλοι όσοι μισούμε την ατομική ιδιοκτησία, την υπεύθυνη για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, και αν όλοι μαζί, προλετάριοι και μη, χτυπήσουμε σκληρά τον καπιταλισμό, τότε φτάνουμε στα γρήγορα στον κομμουνισμό χωρίς να περιμένουμε να μαραζώσει το κράτος και κουραφέξαλα, λέει ο πολύ βιαστικός Μπακούνιν.

Το σχέδιο του Μπακούνιν φαίνεται ακόμα πιο γοητευτικό απ' αυτό του Προυντόν, όχι μόνο γιατί έχει μέσα του πολλή δράση, αλλά και διότι υπόσχεται έναν κομμουνισμό που θα τον ζήσουν αυτοί που θα τον φτιάξουν. Ενώ ο κομμουνισμός του Μαρξ είναι δυσκίνητος. Ποιος μπορεί να ξέρει τι είναι δυνατό να συμβεί μέχρι την έλευση της αταξικής κοινωνίας, με μια δικτατορία του προλεταριάτου συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου;

Σήμερα όλοι ξέρουμε τι είναι δυνατό να συμβεί αφού συνέβη. Όμως, όλοι ξέρουμε επίσης τι συνέβη και με την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Τσακίστηκε στα γρήγορα και εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες μέρες. Κράτος δεν είναι η κυβέρνηση, κράτος είναι η βία, λέει ο Μαρξ επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Προμηθέα. Κράτος χωρίς αστυνομία και στρατό δεν νοείται. Εδώ δεν νικάει ο καλύτερος, όπως στον στίβο, αλλά ο καλύτερα οπλισμένος ή αυτός που θα πιάσει στον ύπνο τον καλύτερα οπλισμένο, όπως έγινε κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Για να συνοψίσουμε: Οι προυντονικοί είναι αναρχικοί, αλλά δεν είναι κομμουνιστές. Οι μπακουνικοί είναι και αναρχικοί και κομμουνιστές, αλλά δεν είναι μαρξιστές. Οι μαρξικοί είναι κομμουνιστές διαρκώς και αναρχικοί μακροπροθέσμως. Και στα τρία ρεύματα ο αναρχισμός είναι η κοινή συνιστώσα. Όμως, αναρχισμός υπάρχει και στον χριστιανισμό, όπως είπαμε. Αρα ο αναρχισμός, στις πολλές παραλλαγές του, είναι μια απολύτως κυρίαρχη κατάσταση.

Το 1876, την χρονιά του θανάτου του Μπακούνιν, που όσο ζούσε διατηρούσε ζεστό το αίμα στις φλέβες των αναρχικών, ο Ιταλός αναρχικός Ενρίκο Μαλατέστα θα δημιουργήσει μια καινούργια παραλλαγή αναρχισμού. Αφού οι προυντονιστές, οι μπακουνιστές και οι μαρξιστές δεν μπορούν να τα βρουν και να δράσουν συντονισμένα, καλό είναι να μη σταματήσουμε να ενεργούμε ένας-ένας ή σε μικρές ομάδες.

Αυτήν την μορφή δράσης ο Ενρίκο Μαλατέστα την ονομάζει «έμπρακτη προπαγάνδα». Χρειάζεται, λέει ο Μαλατέστα, η έμπρακτη προπαγάνδα για να διατηρείται υψηλό το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή της επανάστασης - όποτε κι αν έρθει.

Η άποψη του Μαλατέστα θα βρει μια απροσδόκητα μεγάλη απήχηση. Ανταποκρίνεται θαυμάσια στον κοινωνικό ατομικισμό του αναρχισμού και ξεπερνάει την μεγάλη δυσκολία της συλλογικής οργάνωσης και δράσης. Τρεις φορές επιχείρησαν οι αναρχικοί να φτιάξουν δική τους Διεθνή, και τις τρεις απέτυχαν παταγωδώς. Μαζική δράση και αναρχισμός είναι έννοιες αντιφατικές εξ ορισμού.

Ο Μαλατέστα συνέλαβε το κοινωνικό νόημα του φιλοσοφικού Κυνισμού των αρχαίων Ελλήνων: Κάθε τόσο πρέπει παρενοχλείς τους κατέχοντες την εξουσία με διακεκομμένα χτυπήματα. Και με μια αυτόματη αλλαγή βάρδιας, μετατρέπεις τον βίαιο, τον μπακουνικό αναρχισμό σε μια κατάσταση διιστορική.

Αυτό ακριβώς είναι το μπακουνικής και όχι μαρξικής καταγωγής σημερινό αναρχικό κίνημα, που ποτέ δεν είχε την επιδοκιμασία των κομμουνιστικών κομμάτων. Αλλά πάντα εύρισκε κρυφή και ανομολόγητη αποδοχή από την λαϊκή συνείδηση. Ο ταλαιπωρημένος ανθρωπάκος, με τον χωροφύλακα, τον δικαστή και τον φορατζή συνεχώς πάνω απ' το κεφάλι του, γνωρίζει καλά τι σημαίνει εξουσία.

Μόνο σε μια ειδική περίπτωση ο αναρχισμός θα γίνει μαζικό λαϊκό κίνημα. Ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι ένα από τα πιο έξυπνα και πιο τίμια λαϊκά κινήματα που εμφανίστηκαν ποτέ.

Το 1895, μια ομάδα Γάλλων αναρχικών ιδρύουν μια νέας μορφής εργατική ομοσπονδία, όχι χωρισμένη σε κλάδους ανάλογα με το είδος της εργασίας, αλλά μαζική και συμπαγή. Όχι, ας πούμε εργάτες χάλυβος απ' τη μια, εργάτες Τύπου απ' την άλλη (που έχουν γράψει Ιστορία στο αναρχικό κίνημα), αλλά εργάτες σκέτα. Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η λογική κατά τα άλλα τάση για υπεράσπιση των κλαδικών συμφερόντων και θα τονιστεί ο μαζικός και ταξικός χαρακτήρας του συνδικαλισμού.

Κύριος σκοπός ύπαρξης αυτών των σωματείων δεν είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις, που μπαίνουν πάντα σε δεύτερο πλάνο, αλλά η οργάνωση γενικών απεργιών με απώτερο στόχο την παράλυση και την κατάρρευση του καπιταλιστικού κράτους και την ανάληψη της εξουσίας απ' ευθείας από τα συνδικάτα. Στην διάρκεια των μεγάλων απεργιών οι απεργοί και οι οικογένειές τους συντηρούνται από ένα καλά οργανωμένο ταμείο απεργιακής αρωγής.

Ο γαλλικός θεσμός του αναρχοσυνδικαλισμού θα διαδοθεί ταχύτατα στην Ιταλία και κυρίως την Ισπανία. Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ισπανικός αναρχοσυνδικαλισμός, παρ' όλο που δεν έχει την υποστήριξη των κομμουνιστών, -εντελώς το αντίθετο μάλιστα- θα γίνει ο φόβος και ο τρόμος των βιομηχάνων, που χρησιμοποιούν πάρα πολύ συχνά το νόμιμο δικαίωμά τους για ανταπεργία (λοκ-άουτ).

Το πανίσχυρο αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Όμως, ήταν πολύ ισχυρό από πολύ νωρίτερα, από το τέλος του περασμένου αιώνα. Αν στον εμφύλιο πόλεμο είχε την υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος, θα μπορούσε ίσως να καταλάβει την εξουσία πολύ άνετα όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες.

Τόσο μεγάλο και τόσο καλά οργανωμένο ήταν το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα στην Ισπανία, που στα χρόνια του εμφυλίου, σε συνθήκες πάρα πολύ αντίξοες, οι αναρχικοί μπόρεσαν να οργανώσουν υποδειγματικές κολεκτίβες, κάνοντας τον Φράνκο και τους περί αυτόν καθολικούς και φεουδάρχες να λυσσάξουν.

Με την σειρά τους θα λυσσάξουν και οι αναρχικοί και θα αρχίσουν να καίνε εκκλησίες και να σκοτώνουν παπάδες, οι οποίοι έχουν ήδη πιαστεί γερά από το ξίφος του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο. Τόσο λυσσώδη εμφύλιο πόλεμο δεν θα βρείτε άλλον στην παγκόσμια Ιστορία, όσο κι αν ψάξετε. Το πολιτειακό πρόβλημα τότε δεν παιζόταν στα ζάρια μόνο ανάμεσα στην δημοκρατία και τον φασισμό, αλλά και ανάμεσα στην αστική δημοκρατία, την οποία στήριζαν οι κομμουνιστές, και τον φασισμό από την μια μεριά, και από την άλλη τον αναρχικό, τον μπακουνικό κομμουνισμό. Τελικά, θα κερδίσει ο φασισμός.

Ωστόσο, ένα σπάνιο φαινόμενο συμπεριφοράς της μάζας θα δείξει με τον πιο καθαρό τρόπο πως ο αναρχισμός έχει βαθιές ρίζες στην λαϊκή συνείδηση.

Ο σαρωτικός Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, μία από τις πιο σπάνιες και χαρισματικές μορφές λαϊκού ηγέτη, πριν σκοτωθεί μ' έναν εντελώς μυστηριώδη τρόπο και περάσει στον χώρο των λαϊκών θρύλων, ήταν ήδη αποδεκτός από ένα τεράστιο πλήθος Ισπανών, ασχέτως πολιτικής τοποθετήσεως. Η κηδεία, στην Βαρκελόνη, αυτού του πολύ μεγάλου αναρχικού ηγέτη είναι ένα φαινόμενο που ακόμα το μελετούν οι ειδικοί στην συμπεριφορά της μάζας. Μιλιούνια λαού από ολόκληρη την δημοκρατική εμφυλιοπολεμική Ισπανία δεν παρακολουθούν απλώς μια κηδεία, θα ήταν αδύνατο άλλωστε να περπατούν πίσω από ένα φέρετρο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά κλαίνε μαζικά, κατά ομάδες, για τον θάνατο ενός πεθαμένου Θεού, του οποίου η ανάσταση δεν θ' αργήσει. (Για περισσότερα και ακριβέστερα, βλέπε το αριστούργημα του Χανς Μάγκνους Έντσεσμπέργκερ "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας").

Είναι βέβαιο πως η αναρχία έχει βαθιές και δυνατές ρίζες στην μάζα. Αυτό το ήξερε καλά και ο αναρχικός μάλλον, παρά κομμουνιστής κατ' ουσίαν, Αρης Βελουχιώτης, όταν μάζευε γύρω του ένα πλήθος "παρανόμων".

Ο Φραντς Φανόν, ο θεωρητικός της αλγερινής επανάστασης, στο βιβλίο του "Της γης οι κολασμένοι" δεν αναφέρεται στους κολασμένους του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου" αλλά στην αναρχική διάθεση που κρύβουν μέσα τους οι λούμπεν, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν επαναστατικά με έξυπνους χειρισμούς.

Όλοι οι ριψοκίνδυνοι χρειάζονται σε μια επανάσταση όταν ήδη έχει ξεσπάσει. Δεν είναι εύκολο πράγμα η εξόντωση του ταξικού εχθρού, που έχει στην διάθεσή του τις πολύ ισχυρές δυνάμεις καταστολής, τους άνδρες των οποίων χρησιμοποιεί το σύστημα βαναύσως εκμεταλλευτικά έναντι πινακίου ολοένα και περισσότερο δυσεύρετης φακής.

Με λούμπεν κάνουν εκείνοι την δουλειά τους; Με λούμπεν θα κάνουμε και εμείς την δική μας. Αν είχαμε προλετάριους, θα την κάναμε με προλετάριους. Αυτό που σίγουρα έχουμε σε υπεραφθονία είναι η αναρχική διάθεση. Όλοι οι νορμάλ άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν αναρχικό. Ακόμα και οι άνδρες των ΜΑΤ. Προς το παρόν μάς λιανίζουν, αφού γι' αυτό πληρώνονται. Αλλά νομίζετε πως δεν έχουν συνείδηση της βαρβαρότητας του συστήματος που τους χρησιμοποιεί εκμεταλλευόμενο την ανάγκη για επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων;

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα μπορούσαν να είναι αναρχικοί οι πάντες, αφού ήταν αναρχικός ένας γνήσιος Ρώσος αριστοκράτης, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, και κυρίως ένας γνησιότατος Ρώσος πρίγκιπας, ο Πιότρ Κροπότκιν (1842-1921), ο πιο μεγάλος θεωρητικός του αναρχισμού, που διετέλεσε και υπασπιστής του τσάρου Αλέξανδρου Β', αυτού ακριβώς που δολοφόνησαν οι αναρχικοί το 1881. Πάντως, δεν τον δολοφόνησε ο Κροπότκιν. Αλλά επειδή ήταν ήδη φιλοαναρχικός, απελάθηκε από την Ρωσία αμέσως μετά την δολοφονία του φίλου του, του τσάρου.

Δεν εκτελέστηκε, γιατί ήταν πρίγκιπας. Αλλά μόλις φτάσει στην Γαλλία, θα αποποιηθεί επισήμως τον τίτλο του πρίγκιπα και το 1883 οι Γάλλοι, για να τον τιμωρήσου και για λογαριασμό των Ρώσων, τον κλείνουν τρία χρόνια φυλακή.

Όταν αποφυλακίζεται το 1886, πηγαίνει στην Αγγλία, όπου ζει τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής του. Θα επιστρέψει στην πατρίδα του με την έκρηξη της Επανάστασης το 1917, αλλά δεν θα πάρει μέρος. Ως γνήσιος αναρχικός δεν είναι υπέρ της βίαιης επανάστασης, όπου πεθαίνουν πολλοί, είναι υπέρ των μεμονωμένων εκτελέσεων σε κλασικό αναρχικό στυλ, για να γίνεται οικονομία στο αίμα και για να γίνεται αβίωτος ο βίος των αστών. Η αριστερή τρομοκρατία είναι μια λεπτή και δύσκολη τέχνη, που απαιτεί υψηλό δείκτη νοημοσύνης και επιδεξιότητα νευροχειρουργού.

Ο φίλος του Πιότρ Κροπότκιν, Όσκαρ Ουάιλντ, ένας ακόμα διάσημος αναρχικός, λέει πως ο αυτοκαθαιρεθείς πρίγκιπας ήταν «ένας από τους δύο αληθινά ευτυχισμένους ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του». Και ο Ρομέν Ρολάν θα γράψει πως «ο Κροπότκιν έζησε αυτά που πρέσβευε μεν, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει ο Λέων Τολστόι».

Όσο για τους Μπολσεβίκους, αυτοί τίμησαν τον Κροπότκιν στην κηδεία του επιτρέποντας στις χιλιάδες των Ρώσων οπαδών του, που υπήρχαν ακόμα το τέταρτο έτος της Επανάστασης, το 1921, να ακολουθήσουν το φέρετρο με αναπεπταμένες μαύρες αντί για κόκκινες σημαίες. Αλλά αυτό θα συμβεί για τελευταία φορά. Στο εξής, όλοι οι Ρώσοι θα φορούν κόκκινα. Τα μαύρα, άλλου είδους μαύρα, θα τα ξαναφορέσουν πολύ αργότερα, το 1991.

Ο Πιότρ Κροπότκιν ήταν ο πιο καλός πρίγκιπας που έζησε ποτέ. Ένας γνήσιος πρίγκιπας της εντιμότητας και του ήθους, που στο αριστούργημά του "Αμοιβαία βοήθεια" λέει πως στον καιρό μας ούτε καν οι μεγαλοφυείς μπορούν να κάνουν κάτι μόνοι τους. Η ανάγκη για συλλογική δράση θα γίνεται ολοένα και περισσότερο απαραίτητη σε όλα τα επίπεδα. Μέσα απ' αυτήν την ανάγκη για συλλογική δράση και με την ανάπτυξη όλων των δεξιοτήτων του καθένα χωριστά προκειμένου η συλλογική δράση να είναι πιο αποτελεσματική, η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί κάποτε κατ' ανάγκην στον αναρχοκομμουνισμό. Είθε, άθεε Άγιε Πιότρ Κροπότκιν

Αλήτες σαν τον Νετσάγεφ, που σκοτώνουν για την χαρά του φόνου, θα τρυπώνουν πάντα ανάμεσα στους αναρχικούς. Αλλά δεν είναι αυτοί οι γνήσιοι αναρχικοί.

Οι γνήσιοι αναρχικοί έχουν κάτι από την συμπεριφορά του Διογένη και το ήθος του Κροπότκιν, ίσως του πιο έντιμου ανθρώπου που περπάτησε ποτέ στην γη.

* Από το βιβλίο "Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού", 1999.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ακόμα Μαλάκας;;


Βαρέθηκα ν'ακούω και να βλέπω...
..."ανθρώπους του πνεύματος",
καθηγητάδες,πολιτικούς,δημοσιοκάφρους,αναλυτές,ειδικούς,
παπαγάλους και ρουφιάνους 
να μιλούν για την...Πατρίδα μου

Τις νέες ευκαιρίες.Τις σίγουρες επιτυχίες.
Βαρέθηκα τους αισιόδοξους.Τους τσαρλατάνους.
Τους πατριώτες με το νυστέρι. 
Βαρέθηκα να με σέρνουν απο σωτηρία σε σωτηρία.
Από Λιτότητα σε Λιτότητα.
Από την Εξάρτηση στην Υποταγή.
Από μειώσεις σε περικοπές.
Από χαράτσια σε φόρους.
Από την εφεδρεία στην Απόλυση.
Από τη Φτώχεια στην Εξαθλίωση.
Βαρέθηκα τις φάτσες τους και τα μυαλά τους.
Τα ψέματα και την προπαγάνδα τους.
Τον πατριωτισμό και τους εκβιασμούς τους.
Να με βασανίζουν.
Να με ληστεύουν.
Να λεηλατούν την Πατρίδα μου.
Να ισοπεδώνουν τη Ζωή μου.
Να αφανίζουν το Μέλλον μου.
Βαρέθηκα τους "ηγέτες".Τους κυβερνητικούς.
Τα χαμόγελα τους.Την "πίστη" τους.
Την "αθωότητά" τους.Τις βρωμιές τους. Τις μίζες τους.
Την Ατιμωρησία τους.
Βαρέθηκα τη Βία τους.
Τους μηχανισμούς τους. Τα ΜΑΤ τους.
Τους κουκουλοφόρους τους.
Βαρέθηκα τη δημοκρατία τους.
Την πατρίδα τους.Τους εταίρους τους.Τα Αφεντικά τους.
Βαρέθηκα νάμαι..τόσο...μαλάκας.
Φοβισμένος.Κοτούλα.
Θύμα.Γελάδα.
Δειλός.Πρόβατο.
Αβουλος.Πιόνι.
Βαρέθηκα τη Σιωπή μου. Τις Ανοχές μουΤις Ψευδαισθήσεις μου.
Τον εαυτό μου...
ΕΣΕΝΑ...
ΕΚΕΙΝΟΝ...



Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ένοχη σιωπή ή σοκ...; Γιατί γιορτάζουν οι άλλοι την Θεσσαλονίκη




  Εισαγωγή:  Πετρου Αργυριου (agriazwa.blogspot.com)
http://gregordergrieche.blogspot.gr

 





  Ο Παύλος Μαυρίδης ήταν εκεί. Στις πλατείες, στους δρόμους, στις συνελεύσεις. Δεν έλειψε ούτε μια μέρα. Στην ανάγκη του να αλλάξει τα πράματα κατέβηκε υποψήφιος του ΕΠΑΜ, του κόμματος του Δημήτρη Καζάκη, μιας προσωπικότητας σπουδαίας αλλά και εξόχως συγκρουσιακής και αντιφατικής. Φυσικά και όπως συμβαίνει στην ακοινώνητη Ελλάδα οι καλές προθέσεις καταλήγουν να γίνουν μια μαλακία και μισή. Οι κακές προθέσεις καταλήγουν να γίνουν εξουσία. 

Ο Παύλος πάλεψε για το μέλλον μιας χώρας που δε τον συμπεριελάμβανε.

   Μιας χώρας που έριξε πόρτα στο μέλλον και που για αυτό θα φάει πόρτα από το μέλλον.
  Μιας χώρας που τρώει τα παιδιά της αφού τα γαρνίρει με διάφορες σαλάτες εποχής.

Νομίζουμε ότι αυτή η τεχνητή κρίση είναι η τιμωρία και κάθαρση μας.


Κάνετε λάθος.


Περιμένετε να δείτε τη νέα γενιά που φτιάξατε. Περιμένετε και θα δείτε τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε μια χώρα όπου η φιλοκαλία, η φιλαλήθεια, το φιλότιμο είχε πλέον εκλείψει. Σε μια χώρα όπου κάποιοι απαιτούσαν δικαιώματα τα οποία δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να τα κλέψουν από τους διπλανούς τους.


Τα παιδιά του αμοραλισμού και της αδιαφορίας. Τα παιδιά που φύτρωναν όταν οι γονείς τους βουτούσαν με τα μούτρα στα δολώματα του καπιταλισμού.

  Κάνατε συμφωνία με το διάβολο και πουλήσατε και τις ψυχές των παιδιών σας για μερικά υλικά αγαθά και για που δεν χρειαζόσασταν και για προνόμια που δεν σας άξιζαν.

Για δεκαετίες χρησιμοποιούσατε τα παιδιά ως ανθρώπινη ομπρέλα για να υπερασπίζεστε τη
  δικιά σας τη ζωή. Όχι το αντίθετο.
  Αυτό τα παιδιά μεγάλωσαν ανάμεσα σε μια κοινωνία βαθύτατα ακοινώνητα παρεών.
  Μεγάλωσαν σαν τους λύκους. Και λύκοι γίνονται.
  Θα γίνουν εξαιρετικά καλά στελέχη πολυεθνικών. Πρόθυμοι ακόλουθοι σκληρών καθεστώτων. Αδιάφοροι στον πόνο των άλλων. Και αυτό ήταν το μόνο που μάθαν από εσάς. Την βαθειά αδιαφορία. Την έλλειψη σεβασμού. Την ιδιωτεία.
  Που πήγαν τα παιδιά οέο; Ούτε στον ίδιο τον εαυτό σας δεν τολμάμε να το πείτε: Τα παιδιά μεγαλώσαν απότομα: γεράσαν πριν την ώρα τους.
  Ο καπιταλισμός επιταχύνει τα πράματα. Τα γερνάει. Τα εξαντλεί. Για αυτό και έχει ανάγκες από νέες κοινωνίες να εξορύξει τις ψυχές τους και να τις κάνει σκουπίδια. Ο αιώνιος βρικόλακας.  
  Για μήνες τώρα ακούω τις βλακείες για τα ρατσιστικά γονίδια του Έλληνα και τον υφέρποντα φασισμό που καραδοκούσε περίμενε την ευκαιρία του. Να σας απαντήσω. Ο φασισμός ξεκινάει με τον εγωτισμό.

Οπότε βρείτε μου εσείς έναν Έλληνα που να μην είναι εγωτιστικό καθήκι να ρίξει πρώτος αυτός το ανάθεμα προτού αρχίσετε να πετροβολείται μαζικά.

  Και οι Έλληνες με τα παιδιά τους ήταν ότι ήταν και με τους διπλανούς τους. Είτε φασίστες είτε καπιταλιστές. Βαθειά ακοινώνητοι.

Από τους βαθειά ακοινώνητους περάσαμε στους πωρωμένα αντικοινωνικούς, τους κοινωνιοπαθείς.


Στα παιδιά. Στη νέα γενιά. Στα θύματα της ακοινωνικότητας που γίναν προσήλυτοι της αντικοινωνικότητας. Σε εφήβους Ναζί.

  Δικά σας παιδιά είναι. Και δεν είναι πλέον παιδιά. Ήσασταν συναίτεροι με τα συστήματα εξουσίας όταν κλέβαν από τα παιδιά σας την αθωότητα.

Σκοτώσατε τα παιδιά μόνο και μόνο για να μη σας ξεβολεύουν. Για να μη σας σπάνε τα αρχίδια.


Εσείς φτιάξατε την παραπαιδεία με τα φροντιστήρια για να κλέψετε ευκαιρίες και κάνατε τα παιδιά συνεργούς στο έγκλημα.


Εσείς τους καταδικάζετε στη ζωή του δημοσίου υπαλλήλου στερώντας τους το δικαίωμα στην προσωπική τους και κοινωνική τους ολοκλήρωση και κάνοντας τα συνεργούς στο έγκλημα της διαπλοκής σας με το πολιτικό σύστημα.

  Δεν ήσασταν εκεί όταν η βία τρύπωσε στα σχολεία τη δεκαετία του 1990.
 Για αυτό και τώρα, την ώρα τις κρίσης, σπάνια μιλάτε για τα παιδιά. Τουλάχιστον αφού δε χάθηκε η ντροπή, δεν χάθηκαν τα πάντα.

Περιμένετε. Να σας μάθουν αυτό που τους μάθατε: Αυτό που έμαθα τόσο χρόνια ως συγγραφέας σε μια χώρα νεόπλουτων όχι μόνο του χρήματος αλλά και της γνώσης: Η σκληρότερη τιμωρία είναι η αδιαφορία.
 Επιτρέψτε μου το ξέσπασμα. Το δικαιούμαι. Και γω παιδί σας ήμουν.

Ας πάμε λοιπόν σε ένα εξαιρετικό κείμενο ενός άλλου παιδιού που σκοτώσατε και συνεχίζεται να σκοτώνεται ακόμη και αφού αυτός έγινε πατέρας θέλοντας να γίνει όχι απλά πατέρας αλλά καλός πατέρας.


«Ενοχή σιωπή ή σοκ …….;


 


Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912


….ένα μονάρχης καβάλα στ’ άλογο μπαίνει ως ελευθερωτής της πόλης.


Θεσσαλονίκη 23 Απριλίου 1941

….ένα δοσίλογος στρατηγός (αργότερα πρωθυπουργός) υπογράφει οριστικά την παράδοση της χώρας.


Θεσσαλονίκη 17 Μαΐου 1963

Το κράτος και το παρακράτος δολοφονούν τον αγωνιστή της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη.


Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 2012

…. μια συμμορία από φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού προσποιούνται ότι έχουν σχέση με την ελευθερία. Έχουν γεμίσει την πόλη με επιόρκους τσιλιαδόρους και ασελγούν , βιάζουν αυτήν με την οποία δεν έχουν σχέση και θα έπρεπε σήμερα γιορτάζει. Και ενώ η ελευθερία χάνει κάθε έννοια μπροστά στην φαρσοκωμωδία το κοινό ει ναι σοκαρισμένο και βουβό .


Γιατί αυτή η σιωπή ;

Γιατί αυτή η απάθεια ;

Που είναι η επαναστάτες που όταν την ομάδα τους την αδικούσαν έκαιγαν την μισή πόλη ;

Που είναι οι πατριώτες που γέμιζαν δρόμους για το όνομα της Μακεδονίας ;

Που είναι αυτοί που έκαιγαν βιβλία και διαδήλωναν γιατί τους έθιγαν το πιστεύω τους ;

Που είναι οι ζωντανοί άνθρωποι που γέμιζαν την νύχτα της Θεσσαλονίκης με φώτα και μουσικές;

Που είμαι εγώ;

Γιατί γιορτάζουν οι άλλοι την Θεσσαλονίκη μου….. διώξτε τους

Είμαι 1700 χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη «μου» που θα έπρεπε ίσως να γιορτάζει τα 100 χρόνια της απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και αναρωτιέμαι ………

Γιατί αυτή η σιωπή ;

Είναι φάρσα αυτό που γίνεται. Δεν μπορεί να είναι πραγματικότητα.

Η πόλη που ο Κάσσανδρος ονόμασε Θεσσαλονίκη (το όνομα της γυναίκας του) όνομα που γεννήθηκε από την νίκη των μακεδόνων έναντι των Θεσσαλών από τότε μέχρι και σήμερα γνώρισε πολλές νίκες για τους κατακτητές της μα όχι πολλές για του λαούς της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το όνομα έχει τον συμβολισμό του.

Σε αυτήν την πόλη όπως τα περισσότερα λιμάνια έζησαν άνθρωποι χωρίς πατρίδα , διωγμένοι , και σε μια δια βίοι προσπάθεια για ένταξης σε κοινωνία πολιτών. Μια πόλη όπου οι πολιτισμοί δεν άντεξαν να συνυπάρχουν και με την πρώτη σπίθα φασισμού άναψε μια φλόγα που αφάνισε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης. Πάντα πίστευα ότι η πόλη άλλαξε. Οι άνθρωποι της εξευγενιστήκαν , έδιωξαν τον φόβο …

Γιατί αυτή η σιωπή ;»

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Το πιο πολύτιμο πράγμα στο σύμπαν είναι το μυαλό

It's a mind fuck

του Πετρου Αργυριου
Το πιο πολύτιμο πράγμα στο σύμπαν είναι το μυαλό.http://gregordergrieche.blogspot.gr Το δικό μου, το δικό σου, το μυαλό όλων μας. Όσα περισσότερα μυαλά ελέγχει ένας εξουσιαστής, τόσο πιο ισχυρός γίνεται προφανώς.
Για να κάνεις κάποια αλλαγή, το πρώτο πράμα που πρέπει να ξεχαρβαλώσεις είναι το μυαλό, το κομμάτι μας που μπορεί να είναι έλλογο.
Είναι απλό στη σύλληψη του. Αλλάζεις το λογισμικό. Έχεις ένα πρόγραμμα και σου περνάν ένα άλλο.
Αυτό που φαίνεται τόσο απλό στο Μυαλό αυτών που θέλουν κάποια αλλαγή καθεστώτος ή αλλαγή μιας τάξης πραγμάτων μπορεί να είναι δραματικό για το φορέα του νου.
Το σύμπαν του καταρρέει.
Ο ίδιος μπορεί να καταρρεύσει. Είναι πλέον ένα ρομπότ χωρίς πρόγραμμα.
Τα πράγματα γίνονται πολύ περισσότερο δραματικά όταν πολλοί διαφορετικοί προγραμματιστές εμπλέκονται στην αλλαγή της νοητικής πραγματικότητας, της νοόσφαιρας, όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων και δεν υπάρχει η «απαιτούμενη» συναίνεση.
Τότε έρχεται το χάος.
Όπως συμβαίνει στη χώρα μας.
Στη χώρα μας χρησιμοποιήθηκαν πολλαπλές μέθοδοι αποπρογραμματισμού, φορμάτ. Όχι μόνο οι παραδοσιακοί μέθοδοι βίαιης καταστολής που «συνετίζει» το μυαλό μέσω του σωματικού πόνου. Χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι καταστολής μέσω της οικονομίας.
Τι σημαίνει αυτό; Πρόκειται για καταστολή ελευθερίας βέβαια. Περιορισμό της ελεύθερης βούλησης. Για μια μαζική «φυλάκιση». Σε έναν κόσμο πλούσιο σε πόρους, η στέρηση τους ισοδυναμεί με στέρηση επιλογών.
Τα λέγε και η πρωθιέρεια του νεοφιλελευθερισμού η Θάτσερ: «Η οικονομία είναι απλά η μέθοδος. Ο στόχος είναι να αλλάξεις το μυαλό και την ψυχή»
Χρησιμοποιήθηκαν και πολλαπλές μέθοδοι ψυχολογικού πολέμου ένας από τους οποίους ήταν η αλλεπάλληλη χρήση εκβιαστικών διλλημάτων; Μας λέγαν δηλαδή τι θες να κρατήσεις, το δεξί σου χέρι ή το δεξί σου πόδι;
Αν δεν αποφασίσεις θα στα κόψουμε και τα δύο. Διάλεξε.
Διαλέγεις. Και ξαναδιαλέγεις. Στο τέλος δε σου έχει μείνει τίποτε το ανθρώπινο. Έχεις γίνει η βούληση του εξουσιαστή σου ο οποίος πλέον σε ελέγχει απόλυτα. Είσαι ο υπήκοος του πλέον, το πιστό σκυλί.
Στη διαδικασία του αποπρογραμματισμού στην Ελλάδα πολλά δυσάρεστα συνέβησαν. Το καπάκι στον ανθρώπινο νου που άνοιξε φανέρωσε το περιεχόμενο μιας αηδιαστικής σούπας.
Η Ελλάδα είχε γίνει η χώρα όπου οι ιδέες επέστρεφαν για να πεθάνουν.
Και τώρα που βιώνουμε τη δολοφονία των ιδεών σε όλα τα επίπεδα, φαντάσματα ήδη νεκρών ιδεών θα μας στοιχειώνουν στην ώρα της ανάγκης μας.
Το καπάκι άνοιξε: παλαιοκομουνισμοί, φασισμοί, μεσσιανισμοί, νεοχουντικοί, τα πάντα όλα βγήκαν στη φόρα για να μας πουν οι άψυχοι «νεοφιλελεύθεροι» προγραμματιστές μας, φάτε σκατά να γίνετε καλά.
Βλέπετε η ψυχιατρική μπορεί να είναι παντελώς άχρηστη σε επίπεδο θεραπείας αλλά είναι έξοχη σε επίπεδο ελέγχου.
Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι ο Δυτικός πολιτισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό ένας πολιτισμός απαλλαγμένος από τη βλακεία των θρησκειών. Δεν είναι έτσι. Οι δυτικοί, παρά τις μεγάλες επαναστάσεις του νου, αλλάξαν απλά το αντικείμενο λατρείας σε κάτι λίγο περισσότερο υλικό, ή τουλάχιστον σε κάτι που αντιστοιχούσε στον υλικό κόσμο. Το Χρήμα.
Το χρήμα έγινε θεός. Λατρεία. Πίστη. Προσήλωση. Υποταγή. Έλεγχος.
Και όπως κάθε άλλος θεός του παρελθόντος, έτσι και το χρήμα-θεός για εμάς είναι απλά το εργαλείο του ιερατείου του το οποίο δεν πιστεύει κατά ανάγκη στον Θεό του και για αυτό μπορεί και τον ορίζει. Μπορεί και τον ελέγχει. Και μέσα από το θεό, ελέγχει τους ανθρώπους.
Δεν έχω καμιά σπουδαία πρόταση για την κρίση. Δεν είμαι ούτε θεός ούτε θεοποιός.
Είμαι άνθρωπος και κάθε φορά θα ξεπερνάω το θεό που μου ορίζουν, ίσως μετά από δεκαετίες, αιώνες ή χιλιετίες.
Δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Μπορούν να μας σκοτώσουν, να μας αλλάξουν, να μας αφανίσουν αλλά όχι να μας σταματήσουν. Είμαστε ένα πελώριο κύμα που ψάχνει για συνειδητότητα σε ένα έρημο σύμπαν που ψάχνει για ζωή.
Αυτοί τρέφονται από το φόβο μας. Αλλά μπορείτε να μυρίσετε το δικό τους; Εκεί είναι. Σε κάθε φιρμάνι. Σε κάθε μπάτσο που στέλνουν να χτυπήσει συνάνθρωπό του. Σε κάθε χαράτσι. Σε κάθε ψέμα. Βρωμάει φόβο. Και ο φόβος του εξουσιαστή βρωμάει πολύ πιο άσχημα από το φόβο του εξουσιαζόμενου.
Φέρονται σε μας σαν τα σκυλιά γιατί φοβούνται τον άνθρωπο μέσα μας.
Γαμημένα ιερατεία, μαύρη μάγοι της κακιάς ώρας. Η ώρα έρχεται. Η μέρα του Ανθρώπου είναι πιο κοντά απ’ ότι ήταν χθες. Σας ευχαριστούμε για τα δεσμά μας που σπάτε για να μας φορέσετε καινούρια. Γιατί έτσι και τότε μας δίνετε μια ευκαιρία να σπάσουμε το κεφάλι σας και να ζήσουμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ από την σκατοψυχία σας.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Έχεις παιδιά; Ψυχή έχεις;


 


 Χρήστος Επαμ. Κυργιάκηςhttp://aristeroblog.gr
Ήταν δεν ήταν 17 η κοπέλα. Το μπόι της μετά βίας ξεπερνούσε το 1.55. Στα κιλά, δεν έφτανε τα 50.
Στεκόταν, στην αρχή αμίλητη και παρακολουθούσε. Ένας μεσήλικας, αδύναμος άντρας που κρατούσε το πανό από τη μία του άκρη, έτοιμος να κλάψει από το θυμό του, ζητούσε μια απάντηση από τους «ημίθεους» της διμοιρίας των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης στο γιατί δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει τη διαμαρτυρία του πηγαίνοντας προς το ναό της δημοκρατίας, τη Βουλή.
- Θέλω να διαμαρτυρηθώ γιατί είμαι άνεργος και δεν έχω να πάρω γάλα στο παιδί μου, έλεγε ο κοινός θνητός.
- Το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία, προστατεύεται από το Σύνταγμα, συνέχιζε να λέει, μάλλον μάταια, ο αδύνατος άνδρας, αυτή τη φορά απευθυνόμενος συγκεκριμένα στον ακριανό «ημίθεο» του «τοίχους».
Η μικροκαμωμένη κοπέλα πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τον ανέκφραστο ακριανό «προστάτη της τάξης» και ακουμπώντας τον στον ώμο τον ρώτησε:
- Έχεις παιδιά;
Εκείνος δεν απάντησε, δεν κουνήθηκε, ίσως και να μην ανέπνεε. Μόνο τα μάτια του κατάφερε να κουνήσει δίνοντας αρνητική απάντηση.
Ένδειξη ότι ήταν ζωντανός ή μήπως το αντίθετο; Και οι κούκλες μπορούν να κουνούν τα μάτια τους αλλά αυτό δεν το λες ζωή. Και κάτι ρομποτάκια που δουλεύουν με μπαταρίες, επίσης. Αλλά ούτε αυτό το λες ζωή!
Η κοπέλα, συνέχισε αυτή την παράξενη ανάκριση.
- Ψυχή έχεις; Τον ρώτησε.
Καμία κίνηση, καμία απάντηση από την άλλη πλευρά. Ούτε καν κούνημα των ματιών. Άγνωστη λέξη ή μήπως δεν γνώριζε την απάντηση; Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται και δεύτερη διευκρινιστική ερώτηση.
- Γιατί δεν τους αφήνεις να περάσουν; Στο ίδιο καζάνι δεν βράζεις κι εσύ; Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Τόσα πολλά λεφτά παίρνεις;
Καταιγισμός ερωτήσεων. Ο «ημίθεος» μπλόκαρε. Αν το μπλοκάρισμα προκλήθηκε από έντονη σκέψη τότε είχαμε μια θετική εξέλιξη που συγχρόνως υποδηλώνει ύπαρξη ζωής. Εκτός αν το μπλοκάρισμα οφειλόταν στην παντελή έλλειψη σκέψης. Τότε ξαναγυρνάμε στη θεωρία του ρομπότ ή της κούκλας.
- Γονείς δεν έχεις; Ξαναρώτησε η μικρή. Κι αυτοί εδώ, σαν τους γονείς σου είναι.
Η συζήτηση διακόπηκε απότομα καθώς, ήρθε η ώρα του ψεκασμού. Πόσο γρήγορα περνάει κι αυτή η ώρα. Πήγε 1.30 μ.μ. Είχαν ξεχάσει οι δύο, τρόπος του λέγειν, συνομιλητές πως τέτοια ώρα αρχίζει ο πρώτος ψεκασμός.
Την επόμενη μέρα άρχισε η διαμάχη για το πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν στην διαδήλωση που έγινε στα πλαίσια της τελευταίας απεργίας.
Λίγος ο κόσμος, είπαν κάποιοι που μάλλον ξέχασαν να μετράνε, άρα δεν διαφωνούν με τα νέα μέτρα, είναι το ευφυές συμπέρασμα που βγάζουν.
Πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύουν αλήθεια πως όσοι, για διάφορους λόγους, δεν συμμετείχαν στην πορεία επικροτούν τα νέα μέτρα; Τότε ή δεν ξέρουν τι γίνεται στην κοινωνία ή μας περνάνε, το πιο πιθανό, για τελείως ηλίθιους.
Ζούμε στη δίνη ενός ιδιόμορφου, πολύ σκληρού πολέμου που μας τον κήρυξε η άλλη πλευρά κι εμείς δεν πήραμε πρέφα.
Ενός πολέμου που διεξάγεται με τα πιο σύγχρονα τηλεοπτικά όπλα. Χτυπάνε αθόρυβα σε μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου μας, εκείνη που όπως τελευταία ανακάλυψαν οι επιστήμονες, ελέγχει το συναίσθημα του φόβου.
Στους συμβατικούς πολέμους, ο εχθρός είναι ορατός. Στο δικό μας πόλεμο, τον εχθρό τον κρύβουν και μας παρουσιάζουν άλλους στη θέση του εχθρού.
Στο όνομα του ελληνισμού, κάποιοι, οργανώνουν και σκλαβοπάζαρα εύρεσης εργασίας, μόνο για Έλληνες. Κλείνουν συμφωνίες και με αφεντικά, για να προσλαμβάνουν, δήθεν, μόνο Έλληνες.
Με τι μισθό; Τον λεγόμενο και εθνικό;
Αν κλείνουν συμφωνίες με μισθό ίδιο με αυτόν που ίσχυε πριν από τρία χρόνια, τότε τους βγάζω το καπέλο.
Αν όμως οι συμφωνίες γίνονται με μισθό όμοιο με του αλλοδαπού τότε αυτό λέγετε συμμετοχή στο «έγκλημα».
Ας κάνουν μια βόλτα σε κανένα ξενοδοχείο, ακούγεται ότι έχουν και οι ίδιοι, να ρωτήσουν τους υπαλλήλους πόσα παίρνουν για 10 και 12 ώρες δουλειάς.
Κι αν τους ρωτήσουν το όνομά τους θα ακούσουν ονόματα ελληνικά. Ούτε Αλή, από το Αφγανιστάν ούτε Ρεφίκ από την Αφρική.
Βγήκε και μια «υπεράνθρωπη» κυρία βουλευτίνα που δηλώνει «εισοδηματίας» και χαρακτήρισε ως «υπανθρώπους που κουβαλούν αρρώστιες», τους μετανάστες στη χώρα μας.
Έχω την εντύπωση πως το κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάποιον ως «υπάνθρωπο» είναι το αν θεωρεί ή όχι τον εαυτό του, ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους. Ή το αν θεωρεί ή όχι δίκαιο και τίμιο το να τα βάζει , αυτός και άλλοι είκοσι, με έναν ή δύο ταλαίπωρους αλλοδαπούς. Ο Αϊνστάιν, για παράδειγμα δεν θεωρείται υπάνθρωπος γιατί ποτέ του δεν θεώρησε τον εαυτό του ανώτερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Θα μου πείτε τώρα, σιγά, ποιος ήταν αυτός ο Αϊνστάιν και τι έκανε για να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους; Προφανώς δεν έκανε τόσα όσα η «υπεράνθρωπη κυρία».
Μια άλλη πτυχή του πολέμου που βιώνουμε είναι η παραδοχή πως όλοι είμαστε ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Για παράδειγμα:
Οι γιατροί πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι παίρνουν φακελάκι καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι κλέβουν την εφορία καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.
Ε, τότε γιατί γ@μ% το κέρατό μου δεν φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο και οι πολιτικοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις επειδή κλέβουν τα κρατικά ταμεία; Αφού όλος ο κόσμος το ξέρει.
Θέατρο του παραλόγου, όπως κάθε πόλεμος. Όσο νωρίτερα ξεσκεπάσουμε τους πραγματικούς εχθρούς και όσο πιο γρήγορα λήξει υπέρ μας τόσο το καλύτερο για τα παιδιά μας.

ΟΙ ΑΓΕΛΕΣ – ΜΕΡΟΣ 2ον

– ΤΑ ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΛΥΚΟΙ. http://vasiliskos2.blogspot.gr



Αν παραμείνουμε στο κόσμο π.χ.  των λιονταριών η απλοϊκή εξήγηση της αγελαίας κοινωνίας θα ήταν αρκετή. Και στη βάση είναι αρκετή. Αν μεταφράσουμε τα δεδομένα με βάση το αποτέλεσμα και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Γιατί γεννιούνται δυο μεγάλα ερωτήματα. Τουλάχιστον προσωπικά αυτά τα δυο ερωτήματα ήταν ο φάρος του ταξιδιού μου κι ίσως έχω επιλέξει απαντήσεις, κρατώντας πάντα στην άκρη του μυαλού μου το γεγονός πως όποια απάντηση και να επιλέξω δεν είμαι σίγουρη πως είναι έτσι.

Το μωρό παιδί που λέγαμε, μόλις ανοίξει τα μάτια του και σε όλη τη πρώτη περίοδο προσαρμογής του, μαζί με την απαίτηση του περιβάλλοντος του να μάθει γρήγορα τους κανόνες της αγέλης, παρουσιάζει μερικά «περίεργα» πραγματάκια.  Είναι απλές ενστικτώδεις αντιδράσεις στην αρχή,  που το περιβάλλον δεν μπαίνει καν στο κόπο να του δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, και προχωρώντας ξεκινάνε όχι απλά αντιδράσεις αλλά ερωτήσεις επίμονες,  που ακόμα μια φορά το περιβάλλον καλείται να απαντήσει. Και σ΄αυτό το επόμενο στάδιο δεν παρακάμπτουν την απάντηση, απλά δίνουν την εξήγηση που καθορίζεται από τη λογική της αγέλης.

Έτσι το μικρό παιδί χωρίς εξήγηση πρέπει να νοιώσει τη σκλαβιά των παπουτσιών, όπως επίσης και την υποταγή σε συγκεκριμένους κανόνες οι οποίοι καθώς θα μεγαλώνει θα ξεφεύγουν εντελώς από τη φύση του και διάφορα άλλα πράγματα που το μυαλό του θα γεννάει και θα αναγκάζεται να απορρίπτει συνέχεια γιατί οι άλλοι έτσι ορίζουν.

Τα δυο μεγάλα ερωτήματα λοιπόν είναι  ΠΟΙΟΣ καθόρισε τα πρόσθετα των κοινωνιών  που είμαστε μέλη σήμερα.  Ποιος καθόρισε τι θα προστεθεί στο βασικό λογισμικό. Και η απάντηση θα ήταν αυθόρμητη αν αυτό που βιώναμε σήμερα συμβάδιζε με τη φύση. Αν τα πρόσθετα περιοριζόντουσαν στο τρόπο εύρεσης τροφής, στέγης, αναπαραγωγής και ύπνου. Τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πολιτισμός είναι μια εξελιγμένη κατάσταση της πρωταρχικής κοινωνίας των σπηλαίων που όμως κατά βάση εξυπηρετεί τα ίδια πράγματα. Αυτό που βλέπουμε όμως γύρω μας είναι ένα άθροισμα προσθέτων α-φύσικων , που έχουν ξεκόψει εντελώς τον άνθρωπο από το φυσικό του περιβάλλον και που συνεχώς κάθε λεπτό της ζωής του,  φροντίζουν να μην έχει ούτε δευτερόλεπτο χρόνο για να σκεφτεί κάτι έξω από αυτή τη καθορισμένη τάξη πραγμάτων.

Το δεύτερο ερώτημα είναι ΠΩΣ μέσα από όλη αυτή τη μαζικοποιημένη αφύσικη τάξη επιβιώνουν μοναχικοί λύκοι, εκτός αγέλης. Τι ακριβώς συμβαίνει κι ένα συγκεκριμένο παιδί, συνήθως μειοψηφία, θα επιμείνει να κυκλοφορεί ξυπόλυτο, και δεν θα αποδεχτεί τις ηλίθιες εξηγήσεις που του δίνουν για τα υπόλοιπα δεδομένα που έχουν επιβάλλει να είναι η ζωή του.
Το φυσικό ένστικτο του ανθρώπου να ανήκει σε μια αγέλη είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την ικανότητα κάποιου να οργανώσει τις αγέλες σε μια ομοιογενή τάξη,  εξαλείφοντας όλα τα χαρακτηριστικά που θα έδιναν τη δυνατότητα στη μονάδα να αναζητήσει την ελευθερία της εκτός, και προωθώντας συνέχεια με κάθε τρόπο όλα εκείνα τα ένστικτα που τη καθηλώνουν υπόδουλη στο κοπάδι. Στη κοινωνία των λιονταριών ισχύει ο νόμος τους ισχυρότερου. Βασιλιάδες χρίζονται όσοι είναι οι πιο δυνατοί.  Στη κοινωνία των ανθρώπων όμως ισχύει ο νόμος του καλύτερου γνώστη των αδυναμιών του. Βασιλιάδες χρίζονται όχι όσοι θα καλύψουν τις αληθινές ανάγκες των κοινωνιών, αλλά όσοι ξέρουν να χειρίζονται τις αδυναμίες τους. Οι δυνατοί σωματικά στις ανθρώπινες αγέλες είναι οι μπράβοι που φυλάνε το κοπάδι στη στάνη,  αλλά πίσω τους υπάρχουν οι Αρχιτέκτονες κι αυτοί δεν έχουν ανάγκη ούτε μυικής δύναμης ούτε κοινής αποδοχής. 

Τα ιδιοφυή διεστραμμένα τέρατα που επινόησαν αυτή το κοινωνικό status γνώριζαν στην εντέλεια τις δύο όψεις του νομίσματος. Την ανθρώπινη τραγωδία αλλά και το ανθρώπινο μεγαλείο.  Γνώριζαν πως ο άνθρωπος από ένστικτο οδηγείται σε μια αγέλη αλλά κρύβει μέσα τους όλους τους μηχανισμούς, όλα τα μυστικά ώστε να απεγκλωβιστεί από αυτή την περιορισμένη οπτική και να φτάσει να ξετινάξει από πάνω του όλα τα δεσμά που θα μπορούσε να του υποβάλλει οποιοδήποτε γελοίο πρόσθετο στο λογισμικό του.

Αν θέλουμε να λάβουμε μια σωστή απάντηση πρέπει να κάνουμε τη σωστή ερώτηση. Κι η σωστή ερώτηση μπορεί να βγει μόνο από μέσα μας. Να ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ πως το φόρεμα των στενών παπουτσιών ΜΑΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ, πως οι φανταστικοί μας φίλοι μέσα στο δωμάτιο ονομάστηκαν έτσι από τους άλλους που δεν τους έβλεπαν ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΑΜΕ.  Να θυμηθούμε πως πρώτη φορά που είδαμε το τάδε παιδάκι γουστάραμε πολύ να παίζουμε μαζί του μέχρι που κάποιος μας απαγόρευσε να το κάνουμε. Να θυμηθούμε πως τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία ήταν τα εξωσχολικά που μας επέτρεπαν να τα διαβάζουμε μόνο στις διακοπές για να μην αποσπάται το μυαλό μας σε ότι ΘΕΛΟΥΜΕ αλλά σε ότι ΠΡΕΠΕΙ.

Να πάμε πίσω στην ιστορία και να φτάσουμε στην αρχή του παραμυθιού.
Μια φορά κι ένα καιρό..
Αλήθεια πως άρχισε?
Ήταν ένα παιδί.....
Αλήθεια πως το λέγανε?
Που ήθελε να φτάσει στα άστρα....
Αλήθεια ποιος το εμπόδισε?
Ένας κακός μάγος όμως....
Αλήθεια ποιος ήταν τελικά αυτός ο μάγος?....

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Το ψέμα όλων των εποχών.

Περισσότερες εξηγήσεις δεν έχω.  Ο καθένας ας βρει μόνος του τα γιατί του. Η μόνη αλήθεια που γνωρίζω πέραν κάθε αμφιβολίας είναι πως όταν πατάω τη γη ξυπόλυτη νοιώθω καλύτερα από ότι με τα παπούτσια. Και πως μ΄εκείνο  το παιδί παραμένω φίλη άσχετα αν μου το απαγόρευσαν.  Και τέλος όταν κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αφήνω κάτω το σώμα που ζει με τους δικούς τους κανόνες και πάω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου.






Η επιβολή της τάξης των λιονταριών, με τη μερίδα που τους αναλογεί, του λέοντος, ήταν είναι και θα είναι.  Όσο ΚΑΠΟΙΟΙ θα συνεχίζουν να κρατάνε τα ηνία της «διδασκαλίας» στα χέρια τους.  Όμως οι μοναχικοί λύκοι θα πληθύνουν. Γιατί η ίδια η γη δεν μπορεί να ανεχτεί πια αυτή την ύβρη....

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα. Δεν θα αλωθεί καμιά αληθινή πατρίδα. Γιατί οι αληθινές πατρίδες είναι αθέατες και μη προσβάσιμες παρά μόνο από τον ένα και μοναδικό κάτοικο. Κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που πάση θυσία τα μέλη των παγκόσμιων αγελών δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μάθουν.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΑΓΕΛΕΣ

http://vasiliskos2.blogspot.gr


Είναι κάτι άλλο ένας ενήλικας, εκτός από ένα παιδί με το περιτύλιγμα που του καθόρισε η τύχη του να γεννηθεί εδώ ή εκεί, από αυτούς ή τους άλλους, τη τάδε ή την άλλη ώρα?

Στη κούνια εκείνο το μικρό πλασματάκι είναι γυμνό. Δεν περπατάει. Δεν γνωρίζει τι είναι φαγητό. Δεν γνωρίζει που είναι τοποθετημένη αυτή η κούνια του ούτε ποια είναι αυτά τα χέρια που το αγγίζουν. Ενστικτωδώς ψάχνει το βυζί της μάνας του που μυρίζει γάλα. Πεινάει. Τρώει. Χέζει. Κοιμάται. Βγάζει ήχους. Κι από το πρώτο λεπτό που θ΄ανοίξει τα μάτια του θα αρχίσει να ακολουθεί τους νόμους της αγέλης του.


Το ότι υπάρχουν μωρά άσπρα, μαύρα, κίτρινα, κόκκινα θα το μάθει στη πορεία. Το ότι ο χώρος που αναπτύσσεται είναι μια πατρίδα με το τάδε όνομα θα το μάθει στη πορεία. Το τι φαΐ τρώνε εδώ και τι στη παρακάτω αγέλη θα το μάθει στη πορεία. Το ίδιο και με ποιο τρόπο θα ντύνεται, τι γλώσσα θα μιλάει, ποιο θεό θα πιστεύει, τι θα πρέπει να φοβάται, τι θα πρέπει ν΄αγαπάει. 



Τα ένστικτά του τα αρχέγονα θα μάθει να τα κατευθύνει σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που του δίνει η αγέλη του. Μαζί με το λόγο θα αναπτύσσεται και ο νόμος. Μαζί με το περπάτημα θα χαράζεται και ο συγκεκριμένος δρόμος που θα πρέπει να ακολουθεί. Θα προστεθεί μαζί με το φαΐ, το χέσιμο, τον ύπνο και το ένστικτο αναπαραγωγής. Όλα τα εκατομμύρια πράγματα που θα πρέπει να απομνημονεύσει ο σκληρός του δίσκος, θα είναι τα "πρόσθετα" που καθορίζονται από το συγκεκριμένο χρόνο, τόπο, ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται γύρω του.


Ένα παιδί που γεννήθηκε σε μια μεγαλούπολη σ΄ενα διαμέρισμα ουρανοξύστη μέσα στη καρδιά του 21ου αιώνα θα μετατραπεί σ΄αυτό που επιβάλλουν οι αγέλες της μεγαλούπολης. Το ίδιο ακριβώς πλάσμα αν γεννιόταν σε μια ζούγκλα θα μετατρεπόταν σ΄αυτό που επιβάλλουν οι αγέλες τις ζούγκλας.


Τα υπόλοιπα είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Η χρήση της νοημοσύνης της. Η επέκταση των βασικών λειτουργιών της. Τα πρόσθετα που έχουν φορτωθεί στο αρχικό λογισμικό. Στην ουσία η σκλαβιά μας ξεκινάει από τη στιγμή που θα μας φορέσουν τη πρώτη πάνα. Η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας. Σε κάθε επίπεδο. Η ελευθερία είναι όπως μια ιδεατή δημοκρατία. Δεν υπάρχει. Πρέπει να δημιουργηθεί σ΄ενα στάδιο που ο άνθρωπος θα σπάσει τα δεσμά της αγέλης. Ο φασισμός είναι αυτός που υπάρχει. Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Από το πρώτο κλάμα.


Ο φασισμός είναι η επιβολή των κανόνων της αγέλης. Η ελευθερία είναι αυτό που ο άνθρωπος θα πρέπει να εφεύρει ξεπερνώντας τον ίδιο του τον ευαυτό. Έχω βαρεθεί ν ακούω ανθρώπους να ανακαλύπτουν τάχα το κίνδυνο φασιστοποίησης μιας κοινωνίας. Λες και χτες, σήμερα, αύριο υπήρξε κάτι που να ήταν αλλιώτικο. Ο  άνθρωπος φασισμό ονομάζει τελικά την γυμνή του αλήθεια. Όταν κρύβεται από αυτό που πραγματικά είναι ονομάζει τον εαυτό του δημοκράτη.


Ονομάζει φασίστα κάποιον που δέρνει έναν άλλον για το χρώμα, τη θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω, παρακάμπτοντας το γεγονός πως όλη του τη ζωή ακόμα κι όταν δεν δέρνει επιβάλλει συνέχεια στον πιο αδύναμο κρίκο που βρίσκεται δίπλα του αυτό που ο ίδιος θεωρεί αλάθητο χωρίς έλεος. Ξεκινώντας από το παιδί του, το οποίο όταν δεν συμμορφώνεται το χτυπάει χωρίς ενοχές, αναγνωρίζοντάς το εκείνες τις στιγμές "ενδοοικογενειακής" διδασκαλίας σαν κατώτερο και πιο αδύναμο.


Το ίδιος θα ισχύει και αργότερα. Ο νόμος του πιο φασαριατζή στις παρέες. Του πιο αδίστακτου στον εργασιακό τομέα, του πιο ιχυρού στην οικογένεια, του πιο ετοιμοπόλεμου στις μάχες, του λιγότερο ευαίσθητου και αδύναμου στην ανάληψη της εξουσίας. Ο νόμος του ΑΛΦΑ σε κάθε αγέλη.  Θα ήταν πολύ εύκολο αν στη ζωή μας κινδυνεύαμε να φάμε ξύλο από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Απλά θα περιορίζαμε τις δυνατότητές της. Το πρόβλημα είναι πως στη ζωή μας τρώμε ξύλο από την ώρα που γεννιόμαστε με χιλιάδες τρόπους.


Συνηθίζουμε στο φασισμό που μας επιβάλλεται σαν φυσικός των πραγμάτων τάξη. Μαθαίνουμε να ζούμε με κανόνες που μας υπέβαλλε μια αναγκαστική πλειοψηφία και γινόμαστε οι ίδιοι λειτουργοί και υπηρέτες της. Μη ψάχνεις τη δημοκρατία, δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο νόμος της αγέλης ποτέ δεν καταργήθηκε. Αλλάζει μορφές και αντιδράς απέναντί του όταν για ένα άλφα ή βήτα λόγο έρχεται σε σύγκρουση με αυτά που η δική σου αγέλη σου έχει μάθει. Τα πιστεύω της οποίας κι εσύ είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς ακόμα και με τη βία έναντι μιας άλλης αγέλης που δεν τα πιστεύει...


Και εις τους αιώνες, αμήν.


Υπάρχουν άνθρωποι που ξέφυγαν από αυτή τη τάξη? Χιλιάδες, εκατομμύρια στη διάρκεια των αιώνων. Πάντα όμως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που γεννιόντουσαν ήταν η μειοψηφία της περιοχής τους. Οι μοναχικοί λύκοι. Κι έτσι είναι και σήμερα. Αν λοιπόν αναρωτιέσαι μέχρι που μπορεί να φτάσουμε. Η απάντηση είναι απλή. Μέχρι εκεί που θα φτάσει η αγέλη.


Μιλάς για αύξηση της βίας, του ρατσισμού, του θρησκευτικού φανατισμού ή ότι άλλο.. στους καιρούς της πείνας. Οταν η αγέλη έχει μπόλικο φαί κάθεται ήσυχα. Είναι η εποχή που η ζούγκλα είναι γεμάτη από δυνατότητες. Οταν έρχεται η ώρα της ξηρασίας τα μέλη αρχίζουν και πεινάνε. Βγαίνουν όλα για κηνύγι. Εχεις δει ποτέ λιοντάρι να πιάνει συζήτηση με το λαγό (εκτός από τα ανέκδοτα)? Η λεπτή πέτσα που χωρίζει τον "πολιτισμένο" άνθρωπο από το θηριο που κρύβεται μέσα του, διατηρείται όσο αυτή του εξασφαλίζει μια ειρηνική συνείπαρξη με τους υπόλοιπους γιατί έχει φαί για όλους. Μόλις αυτή η εξασφάλιση αρχίζει και εξαφανίζεται, η πέτσα σπάει κι αρχίζει ο νόμος του πιο δυνατού θηρίου.


Και οι κοινωνίες που εξαθλιώνονται ψάχνουν πάντα να προσεγγίσουν εκείνον που θα έχει τα πιο δυνατά μπράτσα. Την άμεση επιβολή της μάζας. Η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή έχει ξεμείνει από ΑΛΦΑ και τα μέλη της τριγυρνάνε δεξιά κι αριστερά μέχρι να αποφασίσουν πιο θα είναι το πιο δυνατό κοπάδι. Σου φαίνονται πολύ απλοϊκά όλα αυτά? 


Περίμενε και θα δεις στο άμεσο μέλλον. Διάλεξες αγέλη? Οχι? Τότε ή θα πρεπει άμεσα να κάνεις μαθήματα πολέμου ή φύγε, όσο πιο μακριά μπορείς. Τρέξε σε μια κορυφή μόνος σου. Γιατί εδώ κάτω σύντομα θα επιβιώνει μόνο ο πιο δυνατός. Χωρίς να πιάνει συζήτηση.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αναγνώστες