http://vasiliskos2.blogspot.com/ Το σκοτάδι. Ο Αρχέγονος φόβος. Ο πλέον εκμεταλλεύσιμος φόβος. Η
ημέρα και η νύχτα είναι πανέμορφες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω μια
από τις δύο. Είναι οι δυο μας ζωές. Οι δυό μας δυνατότητες. Οι δυό μας
μεταμφιέσεις. Η μία ακολουθεί την άλλη, και θα έχανε πολύ από την
ομορφιά της η καθεμιά αν η άλλη έλλειπε.
Για αυτό το σκοτάδι της νύχτας λοιπόν δεν θα πω ποτέ όχι. Γεννήθηκα μέσα σ΄αυτό. Σ΄αυτό θα καταλήξω. Και το ενδιάμεσο ένα ταξίδι που έχει όλα τα χρώματα. Ομως ανάμεσα στις μέρες μας και τις νύχτες μας υπάρχει κάτι άλλο που έχει απλωθεί πάνω στις ζωές μας. Κάτι που καμμιά ομορφιά δεν το πρόσταξε, καμια μέρα ή νύχτα δεν έχει αδελφή. Κι αυτό είναι το πνευματικό μας σκότος. Εκείνο που όσο υπάρχει θα εμποδίζει να εκτιμήσουμε ότι υπάρχει γύρω μας, όπως του αξίζει. Θα μας εμποδίζει να αγαπήσουμε το θείο δώρο της ζωής και να το σεβαστούμε όπως πρέπει. Θα μας εμποδίζει να να νοιώθουμε ένα με ότι υπήρξε, ότι υπάρχει και ότι θα υπάρξει.
Ο σκοταδισμός. Να φοβάσαι και να παρακαλάς για τη σωτηρία σου. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία τρόμου που καλά κρατάει ακόμα. Οι άνθρωποι πιστεύουν στη πλειοψηφία τους πως από εκείνη την εποχή που ήταν κρυμμένοι σ΄ενα σπήλαιο προσπαθώντας να κατανοήσουν τι είναι, που βρίσκονται και για ποιο λόγο υπάρχουν, έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο. Η πρόοδος όμως που διατυμπανίζουν μέσα της κρύβει τους ίδους φόβους και τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα μ΄εκείνη τη μακρινή εποχή που δεν είχαν μάθει ακόμα να αρθρώνουν ούτε τις πρώτες λέξεις. Κι ακόμα χειρότερα. Τότε δεν μίλαγαν αλλά ένοιωθαν, ήταν σε θέση να γίνουν εφευρέτες των πιστεύω τους.
Τότε ήταν η εποχή των θεών. Το κοπάδι μιλούσε με τους θεούς του. Τα στοιχειά της φύσης, κάθε πλάσμα που ανάσαινε πάνω σ΄αυτήν, ο ουρανός γεμάτος από χιλιάδες φώτα, όλα ήταν μικροί θεοί. Ολα ήταν σε μια επικοινωνία μεταξύ τους. Ηταν η παγκόσμια συντροφιά. Αλλοτε ειρηνική, άλλοτε τρομακτική. Στοιχεία που προκαλούσαν δέος, που μπορούσαν να καταστρέψουν ή να γιατρέψουν. Κι ο άνθρωπος ένα μ΄αυτά δοσμένος σ΄αυτή τη χωρίς αρχή και τέλος συμπαντική οικογένεια. Ο άνθρωπος ένοιωσε προικισμένος να δώσει λόγο στη δημιουργία, να την εκφράσει με έργα, να τη δοξάσει να κηρύξει το μήνυμά της και να το κατανοήσει.
Ο άνθρωπος όμως με το άγριο ένστικτο της επιβίωσης και της κυριαρχίας μέσα του θέλησε να είναι ο αρχηγός της δημιουργίας. Και θέλησε τους θεούς να συμπράττουν μαζί του, τους κατέβασε στο κόσμο τους και τους έδωσε μορφή. Θέλησε να τους βγάλει από την ανωνυμία τους σύμπαντος. Ονειρεύτηκε να δώσε σε κάθε αστέρι ένα όνομα, σε κάθε πράξη της φύσης ένα όνομα, σε κάθε απορία του μια απάντηση. Και μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό. Η προσωποποίηση των δυνάμεων που δεν μπορούσε να δαμάσει, η λατρεία του σύμπαντος ήταν κι η έμπνευση της δικής του δημιουργίας. Της πνευματικής του ανάπτυξης. Το κλειδί για να ζει αρμονικά με τη φύση και να ανακαλύψει τα πιο απόκρυφα μυστικά της. Ενας μικρός μάγος μέσα στους άπειρους κόσμους.
Κι όμως το μαγεμένο όνειρο, εκείνο που ο Προμηθέας έδωσε στους αγαπημένους του ανθρώπους, εκείνη τη ψευδαίσθηση που έκρυψε από τα μάτια τους τη τρομακτική εικόνα του θανάτου, κι άναψε τη φλόγα της ελπίδας, αυτό το αρχαίο όνειρο έχασε το δρόμο του. Οι αιώνιοι θεοί που συντρόφευαν τους ανθρώπους στα πρώτα βήματά τους, εκείνοι που τους έμπνευσαν να ακονίσουν το μυαλό τους για να ξετρυπώσουν όλα τα μυστικά της δημιουργίας, διώχτηκαν βαύναυσα για να έρθει η εποχή του σκότους. Το παιχνίδι της εξουσίας, της απληστίας επιθύμησε να δημιουργήσει θεούς κατώτερων ενστίκτων. Κατανόησε πως θα εξουσιάσει τα κοπάδια όποιος ρίξει στα μάτια τους μπροστά εκ νέου την εικόνα του θανάτου. Την απόγνωση. Τη ντροπή. Την ενοχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατανόησε πως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού θα ήταν εκείνος που θα σκλάβωνε τους ανθρώπους σε ένα καβούκι χωρίς προοπτική ελευθερίας πείθοντάς τους τάχα πως κάπου υπήρχε ένα κοσμικό φταίξιμο που θα έπρεπε να ξεπληρώνουν στην αιωνιότητα. Η ανθρώπινη ερημιά ξεκίνησε μόλις το πλήθος πείσθηκε πως ανάμεσα σ΄εκείνο και το άπειρο υπήρχαν πια εμπόδια απροσπέλαστα. Ο άνθρωπος λύγισε κάτω από τη μπότα μιας παγκόσμιας τυραννίας εκδικητικής, αποκομένης από τη φύση, χτισμένη πάνω στους μεγάλους φόβους του. Ηρθε ο καιρός μιας μόνιμης τιμωρίας, όπου χωρίς λογική, χωρίς ουσία οι άνθρωποι θα έπρεπε να υποκύψουν ταπεινά και να μετατραπούν από ταξιδιώτες του ουρανού σε δούλους της δημιουργίας. Κάθε του σκέψη, κάθε του πράξη θα οριζόταν από ένα παιχνίδι θεόπνευστης, στυγνής εξουσίας που σιγά σιγά θα θανάτωνε κάθε μνήμη των ένδοξων ημερών της δημιουργίας. Ο επίγειος παράδεισος μόλις είχε αντικατασταθεί με τη κόλαση, και το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε να παλεύει πλέον με τους δαίμονές του με μόνη ελπίδα διαφυγής το παρακάλι και τη μετάνοια. Το δίποδο που κάποιος θυσιάστηκε για να το σηκώσει στα δυό πόδια και να το κάνει να νοιώσει περήφανο και αθάνατο, θα γύριζε πίσω στη προ του λόγου εποχή. Ερμαιο.
Η ελευθερία δεν είναι ένα αγαθό που χάθηκε τώρα πρόσφατα. Εχει χαθεί πολύ πίσω στο χρόνο. Το πρόβλημα της νέας μορφής σκοταδισμού όμως είναι πως έχει γίνει τόσο μπέρδεμα στα ανθρώπινα μυαλά, έχει γίνει τέτοιο κομφούζιο στη κατανομή αξιών και προτεραιοτήτων που ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να υποπτευθεί καν πόσο βαθύ είναι το σκοτάδι του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως από εκείνη τη σπηλιά δε κατόρθωσε να βγει ακόμα.
Και καλά μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο ποιός έμεινε ανέπαφος? Ποιος αποφάσισε να βρει τα λόγια μόνος του? Αρκετοί. Αλλά δυσάρεστοι για τους πολλούς. Γιατί οι πολλοί επέλεγαν την ασφάλεια κι όχι την αλήθεια. Γιατί τελικά η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί και να σταθεί ώριμα απέναντι στο σύμπαν που τη φιλοξενεί. Κι όσο αυτό συμβαίνει τα παραμύθια θα συνεχίζονται, το κομφούζιο θα γίνεται πιο μεγάλο, το τοπίο θα παραμένει σκοτεινό κι έξοδος από το σπήλαιο υπόθεση για λίγους.Ο Σατανάς που τόσο τρόμαξε τις ζωές των ανθρώπων υπάρχει όντως. Είναι εκείνο το θηρίο που γεννήθηκε και μεγάλωσε από το τρόμο που βγαίνει μέσα από τις τρομαγμένες ανθρώπινες ψυχές. Είναι το γέννημα εκείνων που καταχράστηκαν κάθε ιερό και όσιο από τους νόμους της δημιουργίας και μετάλλαξαν τις ανθρώπινες ζωές σε αναγκαίο κακό.
Πάντως μια καλή αρχή για όλους όσους κρατάνε ακόμα γερά κι έχουν υπομονή ακόμα να μην υποκύψουν στην ανοησία που απλώνεται ταχύτατα σε όλα τα επίπεδα, είναι να λέμε σ΄οτι μας πλησιάζει, άνευ φόβου και πάθους - κάνε πιο εκεί , γιατί μου κρύβεις το φως - Οσο για το που βρίσκεται τελικά η αλήθεια, η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια. Δίκαιο θα ήταν οποιοδήποτε σύστημα, οποιαδήποτε θρησκεία, οποιοδήποτε όνειρο, μετέτρεπε τον άνθρωπο από κούφιο σακί που καταστρέφει και καταβροχθίζει ότι βρίσκει γύρω του χωρίς έλεος, σε ένα πλάσμα που μπορεί να ζήσει αρμονικά, δίκαια, όμορφα με το περιβάλλον του και τους υπόλοιπους συναθρώπους. Δημιουργώντας καλή ζωή για τα παιδιά του, γαλήνια γεράματα για τους γονείς του και δημιουργική ζωή για τον εαυτό του (όπου δημιουργία δεν είναι η ανάπτυξη της τσέπης αλλά η ανάπτυξη του πνεύματος) Υπάρχει κάποιος πολιτισμός, κάποια θρησκεία, κάποιο σύστημα που να εμπνέεται, να στηρίζεται και να παλεύει γι΄αυτά τα ιδανικά. Αν υπάρχει το βοηθάμε να γίνει πραγματικότητα. Αν δεν υπάρχει πρέπει να το φτιαξουμε από την αρχή.
Δύσκολο ε?
Για αυτό το σκοτάδι της νύχτας λοιπόν δεν θα πω ποτέ όχι. Γεννήθηκα μέσα σ΄αυτό. Σ΄αυτό θα καταλήξω. Και το ενδιάμεσο ένα ταξίδι που έχει όλα τα χρώματα. Ομως ανάμεσα στις μέρες μας και τις νύχτες μας υπάρχει κάτι άλλο που έχει απλωθεί πάνω στις ζωές μας. Κάτι που καμμιά ομορφιά δεν το πρόσταξε, καμια μέρα ή νύχτα δεν έχει αδελφή. Κι αυτό είναι το πνευματικό μας σκότος. Εκείνο που όσο υπάρχει θα εμποδίζει να εκτιμήσουμε ότι υπάρχει γύρω μας, όπως του αξίζει. Θα μας εμποδίζει να αγαπήσουμε το θείο δώρο της ζωής και να το σεβαστούμε όπως πρέπει. Θα μας εμποδίζει να να νοιώθουμε ένα με ότι υπήρξε, ότι υπάρχει και ότι θα υπάρξει.
Ο σκοταδισμός. Να φοβάσαι και να παρακαλάς για τη σωτηρία σου. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία τρόμου που καλά κρατάει ακόμα. Οι άνθρωποι πιστεύουν στη πλειοψηφία τους πως από εκείνη την εποχή που ήταν κρυμμένοι σ΄ενα σπήλαιο προσπαθώντας να κατανοήσουν τι είναι, που βρίσκονται και για ποιο λόγο υπάρχουν, έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο. Η πρόοδος όμως που διατυμπανίζουν μέσα της κρύβει τους ίδους φόβους και τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα μ΄εκείνη τη μακρινή εποχή που δεν είχαν μάθει ακόμα να αρθρώνουν ούτε τις πρώτες λέξεις. Κι ακόμα χειρότερα. Τότε δεν μίλαγαν αλλά ένοιωθαν, ήταν σε θέση να γίνουν εφευρέτες των πιστεύω τους.
Τότε ήταν η εποχή των θεών. Το κοπάδι μιλούσε με τους θεούς του. Τα στοιχειά της φύσης, κάθε πλάσμα που ανάσαινε πάνω σ΄αυτήν, ο ουρανός γεμάτος από χιλιάδες φώτα, όλα ήταν μικροί θεοί. Ολα ήταν σε μια επικοινωνία μεταξύ τους. Ηταν η παγκόσμια συντροφιά. Αλλοτε ειρηνική, άλλοτε τρομακτική. Στοιχεία που προκαλούσαν δέος, που μπορούσαν να καταστρέψουν ή να γιατρέψουν. Κι ο άνθρωπος ένα μ΄αυτά δοσμένος σ΄αυτή τη χωρίς αρχή και τέλος συμπαντική οικογένεια. Ο άνθρωπος ένοιωσε προικισμένος να δώσει λόγο στη δημιουργία, να την εκφράσει με έργα, να τη δοξάσει να κηρύξει το μήνυμά της και να το κατανοήσει.
Ο άνθρωπος όμως με το άγριο ένστικτο της επιβίωσης και της κυριαρχίας μέσα του θέλησε να είναι ο αρχηγός της δημιουργίας. Και θέλησε τους θεούς να συμπράττουν μαζί του, τους κατέβασε στο κόσμο τους και τους έδωσε μορφή. Θέλησε να τους βγάλει από την ανωνυμία τους σύμπαντος. Ονειρεύτηκε να δώσε σε κάθε αστέρι ένα όνομα, σε κάθε πράξη της φύσης ένα όνομα, σε κάθε απορία του μια απάντηση. Και μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό. Η προσωποποίηση των δυνάμεων που δεν μπορούσε να δαμάσει, η λατρεία του σύμπαντος ήταν κι η έμπνευση της δικής του δημιουργίας. Της πνευματικής του ανάπτυξης. Το κλειδί για να ζει αρμονικά με τη φύση και να ανακαλύψει τα πιο απόκρυφα μυστικά της. Ενας μικρός μάγος μέσα στους άπειρους κόσμους.
Κι όμως το μαγεμένο όνειρο, εκείνο που ο Προμηθέας έδωσε στους αγαπημένους του ανθρώπους, εκείνη τη ψευδαίσθηση που έκρυψε από τα μάτια τους τη τρομακτική εικόνα του θανάτου, κι άναψε τη φλόγα της ελπίδας, αυτό το αρχαίο όνειρο έχασε το δρόμο του. Οι αιώνιοι θεοί που συντρόφευαν τους ανθρώπους στα πρώτα βήματά τους, εκείνοι που τους έμπνευσαν να ακονίσουν το μυαλό τους για να ξετρυπώσουν όλα τα μυστικά της δημιουργίας, διώχτηκαν βαύναυσα για να έρθει η εποχή του σκότους. Το παιχνίδι της εξουσίας, της απληστίας επιθύμησε να δημιουργήσει θεούς κατώτερων ενστίκτων. Κατανόησε πως θα εξουσιάσει τα κοπάδια όποιος ρίξει στα μάτια τους μπροστά εκ νέου την εικόνα του θανάτου. Την απόγνωση. Τη ντροπή. Την ενοχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατανόησε πως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού θα ήταν εκείνος που θα σκλάβωνε τους ανθρώπους σε ένα καβούκι χωρίς προοπτική ελευθερίας πείθοντάς τους τάχα πως κάπου υπήρχε ένα κοσμικό φταίξιμο που θα έπρεπε να ξεπληρώνουν στην αιωνιότητα. Η ανθρώπινη ερημιά ξεκίνησε μόλις το πλήθος πείσθηκε πως ανάμεσα σ΄εκείνο και το άπειρο υπήρχαν πια εμπόδια απροσπέλαστα. Ο άνθρωπος λύγισε κάτω από τη μπότα μιας παγκόσμιας τυραννίας εκδικητικής, αποκομένης από τη φύση, χτισμένη πάνω στους μεγάλους φόβους του. Ηρθε ο καιρός μιας μόνιμης τιμωρίας, όπου χωρίς λογική, χωρίς ουσία οι άνθρωποι θα έπρεπε να υποκύψουν ταπεινά και να μετατραπούν από ταξιδιώτες του ουρανού σε δούλους της δημιουργίας. Κάθε του σκέψη, κάθε του πράξη θα οριζόταν από ένα παιχνίδι θεόπνευστης, στυγνής εξουσίας που σιγά σιγά θα θανάτωνε κάθε μνήμη των ένδοξων ημερών της δημιουργίας. Ο επίγειος παράδεισος μόλις είχε αντικατασταθεί με τη κόλαση, και το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε να παλεύει πλέον με τους δαίμονές του με μόνη ελπίδα διαφυγής το παρακάλι και τη μετάνοια. Το δίποδο που κάποιος θυσιάστηκε για να το σηκώσει στα δυό πόδια και να το κάνει να νοιώσει περήφανο και αθάνατο, θα γύριζε πίσω στη προ του λόγου εποχή. Ερμαιο.
Η ελευθερία δεν είναι ένα αγαθό που χάθηκε τώρα πρόσφατα. Εχει χαθεί πολύ πίσω στο χρόνο. Το πρόβλημα της νέας μορφής σκοταδισμού όμως είναι πως έχει γίνει τόσο μπέρδεμα στα ανθρώπινα μυαλά, έχει γίνει τέτοιο κομφούζιο στη κατανομή αξιών και προτεραιοτήτων που ο απλός καθημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να υποπτευθεί καν πόσο βαθύ είναι το σκοτάδι του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως από εκείνη τη σπηλιά δε κατόρθωσε να βγει ακόμα.
Και καλά μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο ποιός έμεινε ανέπαφος? Ποιος αποφάσισε να βρει τα λόγια μόνος του? Αρκετοί. Αλλά δυσάρεστοι για τους πολλούς. Γιατί οι πολλοί επέλεγαν την ασφάλεια κι όχι την αλήθεια. Γιατί τελικά η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί και να σταθεί ώριμα απέναντι στο σύμπαν που τη φιλοξενεί. Κι όσο αυτό συμβαίνει τα παραμύθια θα συνεχίζονται, το κομφούζιο θα γίνεται πιο μεγάλο, το τοπίο θα παραμένει σκοτεινό κι έξοδος από το σπήλαιο υπόθεση για λίγους.Ο Σατανάς που τόσο τρόμαξε τις ζωές των ανθρώπων υπάρχει όντως. Είναι εκείνο το θηρίο που γεννήθηκε και μεγάλωσε από το τρόμο που βγαίνει μέσα από τις τρομαγμένες ανθρώπινες ψυχές. Είναι το γέννημα εκείνων που καταχράστηκαν κάθε ιερό και όσιο από τους νόμους της δημιουργίας και μετάλλαξαν τις ανθρώπινες ζωές σε αναγκαίο κακό.
Πάντως μια καλή αρχή για όλους όσους κρατάνε ακόμα γερά κι έχουν υπομονή ακόμα να μην υποκύψουν στην ανοησία που απλώνεται ταχύτατα σε όλα τα επίπεδα, είναι να λέμε σ΄οτι μας πλησιάζει, άνευ φόβου και πάθους - κάνε πιο εκεί , γιατί μου κρύβεις το φως - Οσο για το που βρίσκεται τελικά η αλήθεια, η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια. Δίκαιο θα ήταν οποιοδήποτε σύστημα, οποιαδήποτε θρησκεία, οποιοδήποτε όνειρο, μετέτρεπε τον άνθρωπο από κούφιο σακί που καταστρέφει και καταβροχθίζει ότι βρίσκει γύρω του χωρίς έλεος, σε ένα πλάσμα που μπορεί να ζήσει αρμονικά, δίκαια, όμορφα με το περιβάλλον του και τους υπόλοιπους συναθρώπους. Δημιουργώντας καλή ζωή για τα παιδιά του, γαλήνια γεράματα για τους γονείς του και δημιουργική ζωή για τον εαυτό του (όπου δημιουργία δεν είναι η ανάπτυξη της τσέπης αλλά η ανάπτυξη του πνεύματος) Υπάρχει κάποιος πολιτισμός, κάποια θρησκεία, κάποιο σύστημα που να εμπνέεται, να στηρίζεται και να παλεύει γι΄αυτά τα ιδανικά. Αν υπάρχει το βοηθάμε να γίνει πραγματικότητα. Αν δεν υπάρχει πρέπει να το φτιαξουμε από την αρχή.
Δύσκολο ε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου