Η μοιχεία κάνει τη Γη να γυρνάει!

  

Ένα από τα μεγαλύτερα κατά συνθήκη ψεύδη είναι ότι ο άνθρωπος είναι μονογαμικό ον.

Και η καταπίεση των γυναικών ξεκινάει από αυτό ακριβώς το ψέμα.

Η αντρική πολυγυνία ήταν –και είναι- πολύ περισσότερο αποδεκτή από τη γυναικεία πολυ-ανδρία. Σε κάποιες χώρες –μουσουλμανικές κυρίως- ακόμα και σήμερα η γυναικεία μοιχεία τιμωρείται με θάνατο. Στην Ελλάδα η μοιχεία έπαψε να είναι ποινικό αδίκημα το 1982! Στο Τέξας μέχρι το 1974 ο φόνος του εραστών που συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω από το σύζυγο δεν τιμωρούνταν!

Ο λόγος που η γυναικεία μοιχεία θεωρείται κακούργημα (ή πταίσμα ή -έστω- "πουτανιά") είναι ότι θέτει σε κίνδυνο τη μέγιστη κατάκτηση του αντρικού φύλου: Τη βεβαιότητα της πατρότητας.

Όσες, όμως,  απαγορεύσεις και να υπάρχουν η απιστία –γυναικών και αντρών- είναι συνώνυμη του ανθρώπινου είδους... Του ανθρώπινου είδους;

Από τα πρωτεύοντα (οι πιο εξελιγμένοι πίθηκοι) μόνο οι γίββωνες είναι μονογαμικοί και αυτό οφείλεται στη γεωγραφική απομόνωση των ζευγαριών. Οι γορίλες έχουν «χαρέμια», ενώ οι χιμπαντζήδες και οι ουραγκοτάγκοι κοινωνίες ελεύθερου σεξ.

Στους σύγχρονους ανθρώπους η μονογαμία επιβλήθηκε –και επιβάλλεται- με κοινωνικούς μηχανισμούς, όπως οι διάφορες απαγορεύσεις (θρησκευτικές, ηθικές, νομικές).

Αυτό το σύστημα όμως –η μονογαμία- δε συμφωνεί καθόλου με το βιολογικό αναπαραγωγικό σύστημα του σεξουαλικού πιθήκου –του ανθρώπου.

Ο άντρας διαθέτει το μεγαλύτερο πέος απ’ όλα τα ζώα –σε σχέση με το σώμα του- και τους δεύτερους μεγαλύτερους όρχεις –μετά τους χιμπαντζήδες.

Η γυναίκα είναι προσαρμοσμένη απολύτως σεξουαλικά: Τα στήθη της είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι χρειάζεται για να θηλάσει. Τα οπίσθια της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένα –αναλογικά με το μέγεθος της- από όλων των άλλων ζώων, ενώ η λεκάνη της είναι πολύ μικρή –πάντα σε αναλογία. Το αιδοίο της είναι πιο «φανερό» και τα χείλη της –του προσώπου- τόσο διογκωμένα που θυμίζουν αιδοίο –και ας μην αναφερθούμε στο κόκκινο κραγιόν που χρησιμοποιεί για να τονίζει τη «θηλυκότητα» της.

Αυτά δείχνουν ότι το αναπαραγωγικό σύστημα των ανθρώπων θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πολυγυνικό σύστημα του «χαρεμιού» του γορίλα (στάδιο από το οποίο πέρασε η ανθρωπότητα στους ιστορικούς χρόνους) και το ελεύθερο πολυγαμικό σύστημα των χιμπατζήδων.

Ανθρωπολογικές μελέτες συμφωνούν με αυτή την παρατήρηση: Οι πρώτοι homo (habilis και erectus) ζούσαν σε κοινωνίες ελεύθερου σεξ. Και στις πρωτόγονες φυλές που ανακαλύφτηκαν στον 20^ο αιώνα η πολυγαμία ήταν ο κανόνας.

Όπως φαίνεται όλα άλλαξαν όταν οργανώθηκαν οι πρώτες κοινωνίες ατομικής ιδιοκτησίας. Οι άντρες τότε απέσυραν τις γυναίκες από την ομάδα του ελεύθερου σεξ προκειμένου να διαφυλάξουν –με αυστηρότητα- την πατρότητα (και την περιουσία τους, αφού έτσι ήταν βέβαιοι ότι τα ζώα τους, τα εργαλεία τους και τη γη τους θα τα κληρονομούσαν οι γιοί τους.)

Επειδή ακριβώς η μονογαμία επιβλήθηκε κοινωνικά παρά προέκυψε εξελικτικά και αφού η πολυγαμία πρόσφερε και προσφέρει βιολογικό πλεονέκτημα στους μοιχούς, αντισταθμίστηκε –η έλλειψη πολλών «νόμιμων» συντρόφων- με την Καλή Πατροπαράδοτη Απιστία.

Η κύρια διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα είναι «οικονομική»: Το σπέρμα είναι «φτηνό», ενώ το ωάριο είναι «ακριβό».

Ένας άντρας μπορεί να γονιμοποιήσει εκατοντάδες γυναίκες κάθε μήνα. Η γυναίκα μπορεί να γονιμοποιηθεί μόνο από έναν... Και μετά τη γονιμοποίηση πρέπει να περιμένει τουλάχιστον εννιά μήνες για να μπορεί να μείνει έγκυος ξανά (ενώ στο ίδιο διάστημα οι άντρες αλωνίζουν).

Το γεγονός ότι οι εγκυμονούσες «λάμπουν» και έχουν αυξημένη διάθεση για σεξ εκείνη την περίοδο δεν είναι κατασκεύασμα των περιοδικών. Με αυτό τον τρόπο –το σεξ- οι γυναίκες προσπαθούν να κρατήσουν τον πατέρα του παιδιού τους κοντά τους, τουλάχιστον μέχρι να γεννήσουν.

Σαν να μην έφτανε αυτή η διαφορά «οικονομίας» η γυναίκα έχει όριο γονιμότητας –την εμμηνόπαυση- στο μέσο ουσιαστικά της ζωής της, ίσως επειδή ζει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι είχαν προβλέψει οι ανθρωποειδείς πρόγονοι της.

Αντίθετα ο άντρας μπορεί να τεκνοποιεί (θεωρητικά τουλάχιστον) μέχρι το θάνατο του από γηρατειά.

Τέλος, οι γυναίκες είναι περισσότερο υπεύθυνες για το μεγάλωμα των παιδιών από τους άντρες (και αυτό δεν είναι ανθρώπινο προσόν, συμβαίνει με όλα τα θηλαστικά, εξ’ ορισμού).

Όλα αυτά αναγκάζουν τις γυναίκες να ψάχνουν και να επενδύουν σε «μονιμότερες» σχέσεις, με άντρες οι οποίοι θα τους παρέχουν ασφάλεια -κυρίως οικονομική.

(Αν και αυτό το δεδομένο έχει αρχίσει να ανατρέπεται στις δυτικές κοινωνίες, όπου και όταν οι γυναίκες είναι πλέον ανεξάρτητες οικονομικά, οπότε επιλέγουν άντρες με βάση τα γονιδιακά πλεονεκτήματα, ήτοι: Νεότητα, ομορφιά και ευφυΐα.)

Οι γυναίκες είναι άνθρωποι (αν κάποιοι δεν το ξέρετε). Οπότε θέλουν να ζήσουν και «κάτι παραπάνω» από τη στενή συζυγική σχέση, ειδικά αν αυτή έχει γίνει με βάση τα οικονομικά κριτήρια ασφάλειας. Αφού η πολυγαμία δεν επιτρέπεται επιλέγουν πολύ συχνά τη «στρατηγική της Μποβαρί».

Αν δεν έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα του Φλομπέρ (κακώς) θα σας δώσω εν συντομία την υπόθεση του: Η Έμμα Μποβαρί είναι μια νεαρή γυναίκα που παντρεύεται έναν καλό (αλλά μεσήλικα και βαρετό) γιατρό και τον απατάει με έναν όμορφο, νεαρό τυχάρπαστο.

Αυτή η στρατηγική δε θα ακούγεται ως κάτι παράξενο στις γυναίκες-αναγνώστριες του Γελωτοποιού. Πολλές από εσάς το έχετε κάνει, οι περισσότερες το έχετε ονειρευτεί και σίγουρα όλες γνωρίζετε προσωπικά μια «Μποβαρί».

Το παράδοξο είναι ότι η μοιχαλίδα ασυνείδητα επιλέγει να μείνει έγκυος από τον εραστή της. Και δεν αναφέρομαι στην ηρωίδα του βιβλίου, αλλά στην πλειονότητα των γυναικών.

Οι ερευνητές Baker και Bellis ανακάλυψαν ότι το ποσό του σπέρματος που παραμένει στον κόλπο της γυναίκας ποικίλλει ανάλογα με αν η γυναίκα έχει ή δεν έχει οργασμό και πόσο «καθυστερημένος» είναι αυτός.

Προχωρώντας την έρευνα τους με ερωτηματολόγια έμαθαν ότι στις «μη-πιστές» γυναίκες μόνο το 30% των συζυγικών οργασμών ήταν του καθυστερημένου τύπου, ο οποίος αυξάνει την πιθανότητα γονιμοποίησης, ενώ με τον εραστή τους έφτανε το 70%...

Επιπλέον, συνειδητά ή ασυνείδητα, οι μοιχαλίδες έκαναν έρωτα με τους εραστές τους στις πιο γόνιμες μέρες του κύκλου τους.

Έτσι, ενώ μπορεί να έκαναν έρωτα πιο συχνά με το σύζυγο τους, υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να γεννήσουν το παιδί του εραστή τους.

Πως αντιμάχονται αυτή τη στρατηγική οι σύζυγοι (χωρίς να χρησιμοποιήσουν τις ζώνες αγνότητας); Παράγουν περισσότερο σπέρμα...

Οι Baker και Bellis (ξανά) ανακάλυψαν ότι όταν ένας άντρας βρίσκεται όλη μέρα με τη σύζυγο του (οπότε την ελέγχει) παράγει λιγότερο σπέρμα απ’ όταν λείπει όλη μέρα.

(Φυσικά ένας άντρας θα δώσει μια πιο απλή εξήγηση για τα πορίσματα αυτής της έρευνας: Όταν ένας άντρας είναι όλη μέρα με τη σύζυγο του τού «σπάει» τόσο πολύ τα... νεύρα, ώστε το σεξ –μαζί της- είναι το τελευταίο πράγμα που τον ενδιαφέρει.)

Ούτως ή άλλως η στρατηγική του έξτρα σπέρματος δε φαίνεται να έχει πάντα αποτέλεσμα, αφού έρευνες που έγιναν στην Αγγλία έδειξαν ότι ένα έως δύο στα πέντε παιδιά δεν είναι του υποτιθέμενου πατέρα –που τα ταΐζει... Δεν είναι μικρός αριθμός. Το 20-40% των παιδιών είναι άλλου πατέρα.

Ειδικά όσο αυξάνονται τα χρόνια γάμου –και τα τέκνα που προέκυψαν- αυξάνονται και οι πιθανότητες να γεννηθεί ένα «κάπως διαφορετικό».

(«Κληρονόμησε τα μάτια του προπάππου μου, αγάπη μου.»)

Αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνο στην Αγγλία του σήμερα. Η μοιχεία είναι παγκόσμια πολιτιστική σταθερά (κάτι σαν τον πόλεμο, αλλά χωρίς όπλα).

Η ανθρώπινη φύση είναι πολυγαμική.

Αυτό είναι ένα βιολογικό δεδομένο, το οποίο η πατριαρχική ηθική προσπαθεί να καταστείλει με απαγορεύσεις.

Έτσι η «φανερή» πολυγαμία αντικαθίσταται από την «κρυφή» μοιχεία.

«Ο νόμος επιβάλλει de jure τη μονογαμία, αλλά η κοινωνία ανέχεται de facto την πολυγαμία»... Μέσω της απιστίας και της μοιχείας.

Γιατί έτσι οι άντρες και οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να διαιωνίσουν τα γονίδια τους με κάποιον ή κάποιους συντρόφους που τους φαίνονται πιο ελκυστικοί.

Ή, απλά, γιατί η πολυγαμία είναι πιο απολαυστική...

Ας αναφέρουμε, για να τελειώσουμε, το «φαινόμενοCoolidge»:

Ο Αμερικάνος πρόεδρος John Calvin Coolidge βρέθηκε ένα πρωινό με τη σύζυγο του σε μια ορνιθοτροφική μονάδα. Η πρώτη κυρία παρακολουθώντας τον κόκορα να βατεύει μια κότα ρώτησε τον υπεύθυνο πόσες φορές την ημέρα ζευγαρώνει ένας πετεινός.

«Μέχρι και δώδεκα φορές», απάντησε εκείνος.

«Παρακαλώ, πείτε το αυτό στον κύριο πρόεδρο», σχολίασε καυστικά η κυρίαCoolidge.

Τότε ο πρόεδρος ρώτησε τον υπεύθυνο:

«Αυτό συμβαίνει κάθε φορά με την ίδια κότα;»

«Α, όχι, κύριε Πρόεδρε... Κάθε φορά και με διαφορετική», απάντησε εκείνος.

«Παρακαλώ, πείτε το αυτό στην κυρία Coolidge», είπε θριαμβευτικά ο πρόεδρος...

(Για άλλη μια φορά υλικό και έμπνευση ο Γελωτοποιός άντλησε από το βιβλίο: «Ο σεξουαλικός πίθηκος», του Ευάγγελου Καφετζόπουλου, εκδόσεις Κάτοπτρο.)

Γελωτοποιός