Υφέρποντες και εκκωφαντικά προσεκτικοί

Κλειστήκαμε σε πόλεις, σε δουλειές.

Πνιγήκαμε στην ασφάλεια και στην προετοιμασία.

Διαβάζουμε, μελετάμε, μετράμε τις αποστάσεις και υπολογίζουμε

το κέρδος και τη ζημιά.

Είμαστε μέσα σε όλα και καταπίνουμε σιγουριές.

Χλευάζουμε και λέμε

ότι γνωρίζουμε,

είμαστε γρήγοροι, αλλά διεκπεραιωτικοί,

παθητικοί και άοσμοι. 

Αγνοώντας την αλήθεια του βυθού μας,
αποφεύγοντάς την συστηματικά.
Γιατί έτσι μας είπαν, για προστασία.

Φωτίζουμε την νύχτα με τα χιλιόμετρά μας,

αγνοούμε το φως της μέρας και λουζόμαστε σε οθόνες.

Είμαστε προστατευμένοι και

προετοιμασμένοι απ’ τον καιρό,

χωρίς να έχουμε επαφή μαζί του.

Κάναμε φίλους τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα

και αυτά μας κρατάνε σφιχτά απ’ το χέρι, μέχρι να πάψει

το αίμα να κινείται.

Μας οδηγούν στον ύπνο, από κελί σε κελί,

από προαύλιο σε προαύλιο, μέρα την μέρα,

χρόνο το χρόνο, ζωή τη ζωή.

Μας κλείνουν ραντεβού με το θάνατο, καθημερινά.

Τραυλή η κάβλα,

μουγκός ο οργασμός.

Και όλο αναρωτιέμαι, τι να είναι

όλες αυτές οι φωτιές στα όνειρα μου;

                                                                 Εύξυ