Λίμνη Πλαστήρα η φραγμα του ταυρωπου

Μία γαλάζια ανθρώπινη πινελιά  σε ένα καταπράσινο καμβά που  δημιούργησε η φύση. Φαίνεται πως και οι δύο έκαναν τη δημιουργική τους υπέρβαση και προέκυψε η εντυπωσιακή Λιμνη Πλαστηρα. Με τον καιρό το ένα αφομοιώθηκε από το άλλο (λίμνη και φυσικό τοπίο) και τα δύο μαζί αποτελούν ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της χώρας μας. Ιδανικός τόπος για μία αγχολυτική εξόρμηση.
Ποιά όμως είναι η καλύτερη εποχή για την εκδρομή μας στην Λίμνη Πλαστήρα; Μα φυσικά όλες. Και αυτό γιατί το τοπίο είναι τόσο ζωντανό και με τόσο πολλές εναλλαγές που ποτέ δεν είναι ίδιο.

Aς μάθουμε όμως λίγα πράγματα γιά τη λίμνη και την ευρύτερη περιοχή. Η Λίμνη Πλαστήρα δε βρισκόταν από πάντα εδώ. Στη θέση της υπήρχε από την αρχαιότητα ο ποταμός «Ταυρωπός»,  που φιδογυρίζοντας αργοκυλούσε νότια για να συναντήσει τον Αχελώο. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν «Νεβρόπολη», προφανώς από την πληθώρα των ελαφιών που διαβιούσαν εδώ κάποτε. (Νεβρός είναι το νεογνό του ελαφιού). Περίπου το 1928 ένας επιφανής άνδρας της Καρδίτσας, αλλά και όλης της Ελλάδας, ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα γιά την κατασκευή ενός φράγματος που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, της ύδρευσης της Καρδίτσας και άλλων κοινοτήτων, αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκμετάλευση της δύναμης του νερού. Βέβαια η ιδέα του άργησε πολύ να υλοποιηθεί, καθώς τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πέρασε από πολλά δεινά (πόλεμο, Κατοχή, Εμφύλιο).

Στα σκοτεινά εκείνα χρόνια της Κατοχής, η περιοχή γνώρισε στιγμές δόξας και ηρωισμού από τους κατοίκους των γύρω χωριών, που ως γνήσιοι απόγονοι των Αγραφιωτών που δεν υποτάχθηκαν ποτέ στους Τούρκους, σήκωσαν το δικό τους μπαϊράκι στους επίδοξους κατακτητές και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους γιά να κάνουν τη ζωή των εισβολέων δύσκολη και να αφήσουν παρακαταθήκη και βαριά κληρονομιά στις επόμενες γενιές τα υψηλά ιδεώδη. Εδώ πάνω, σ’ αυτά τα βουνά χτυπούσε η καρδιά της ελεύθερης Ελλάδας. Εδώ λειτούργησε και το συμμαχικό αεροδρόμιο, κάτω από τη μύτη των Γερμανών, σε μία περιοχή που έχει κατακλύσει με τα νερά της η Λίμνη Πλαστήρα, πάντα με τη βοήθεια των χωρικών που αναλάμβαναν να καμουφλάρουν την ημέρα το διάδρομο προσγείωσης με δέντρα και τη νύχτα να τον ανοίγουν και να ανάβουν φωτιές γιά να τον δουν οι πιλότοι.



Πού είχαμε μείνει; Α ναί, στο ανεκπλήρωτο μέχρι τότε όραμα του Πλαστήρα. Η ιδέα ωρίμασε τη δεκαετία του ΄50 οπότε και άρχισε, από γαλλικές εταιρείες, η υλοποίηση του οράματός του. Η αρχική πρόταση προέβλεπε την κατασκευή χωμάτινου φράγματος σε άλλη θέση (περίπου στο ύψος του Νεοχωρίου), όμως τελικά επιλέχθηκε η θέση «Κακαβάκια»΄ και η κατασκευή τσιμεντένιου φράγματος. Η κατασκευή του φράγματος ολοκληρώθηκε το 1960, οπότε και άρχισε η πλήρωση του ταμιευτήρα με νερό από τους παραπόταμους του Ταυρωπού, από εποχικά ρέματα και από τη μητέρα Φύση (βροχή και χιόνι).
Ούτω πως, προέκυψε η Λίμνη Ταυρωπού, που αργότερα μετονομάστηκε σε Λίμνη Πλαστήρα, σε υψόμετρο 750 μέτρων, καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 25.000 στρεμμάτων, με μήκος 14 χλμ, πλάτος 4 χλμ και βάθος περίπου 65 μέτρα. Το φράγμα έχει μήκος 220 μ. και ύψος 83 μ. Η λίμνη γιά να δημιουργηθεί πήρε από τους κατοίκους των γύρω χωριών αρκετά περιουσιακά στοιχεία (χωράφια, αγροικίες κλπ). Φρόντισε όμως μακροπρόθεσμα, σαν ένας αξιόπιστος επενδυτικός οργανισμός, να τους τα επιστρέψει διπλά και τριπλά (γιά να μην πούμε στο δεκαπλάσιο).
Ετσι, με τη βοήθεια της μητέρας Φύσης, δημιούργησε ένα πανέμορφο σκηνικό που άρχισε σιγά σιγά να το ανακαλύπτει ο κόσμος, (η αλήθεια είναι πως άργησε αρκετά) και πλέον από τη λίμνη να ευεργετείται όχι μόνον ο κάμπος, αλλά και ολόκληρη η ορεινή περιοχή.      http://www.odigoslimnisplastira.gr/