http://goutzidim.blogspot.com ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΩΝ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ
του Παύλου Αθανασόπουλου από το περιοδικό ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Μέσα στο ετερόκλητο, αντιφατικό και αλλοπρόσαλλο κίνημα των «αγανακτισμένων» διακινούνται διάφορα κλισέ που τείνουν να γίνουν κυρίαρχοι μύθοι επικίνδυνοι για την δημοκρατική ομαλότητα.
Ας τους δούμε:
1) Η άμεση δημοκρατία.
Για όλα τα προβλήματά μας φταίει το κοινοβούλιο. Θα λυθούν αν το αντικαταστήσουμε με την άμεση δημοκρατία.
Όμως είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι η άμεση δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει σε ολιγάριθμες κοινότητες με σχετικά απλά προβλήματα προς επίλυση. Είναι αδύνατη στα σύγχρονα κράτη με τον μεγάλο πληθυσμό, την γεωγραφική διασπορά, τα σύνθετα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά θέματα που έχουν να αντιμετωπίσουν, την πολυπλοκότητα των δομών τους, την ένταξή τους σε ένα αλληλοεξαρτώμενο παγκόσμιο σύστημα.
Ακόμα και στην τελειότερη ιστορικά μορφή της, την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, η άμεση δημοκρατία κατέστη εφικτή επειδή υπήρχαν οι δούλοι να δουλεύουν και οι πολίτες είχαν όλο τον ελεύθερο χρόνο αν ασχολούνται με τα πολιτικά ζητήματα. Αλλά και εκεί όταν ανέκυψα σύνθετα προβλήματα που απαιτούσαν εξειδικευμένες γνώσεις, π.χ. η εκστρατεία στην Σικελία, οι δημαγωγοί παρέσυραν το πλήθος σε καταστροφικές αποφάσεις, με αποτέλεσμα την καταστροφή της άμεσης δημοκρατίας και την παρακμή του κλασσικού πολιτισμού που δημιούργησε.
Στις σύγχρονες κοινωνίες η άμεση δημοκρατία μόνο ως βιτρίνα του ολοκληρωτισμού μπορεί να λειτουργήσει. Με την διάχυση του δικαιώματος πολιτικής απόφασης σε ένα απεριόριστο πλήθος, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης σε όλες τις πληροφορίες, χωρίς οργανωμένη διαμεσολάβηση πολιτικών κομμάτων, η πραγματική εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα σκληρό εκτελεστικό μηχανισμό που την ασκεί χωρίς έλεγχο.
Ο μαρξιστής φιλόσοφος Νίκος Πουλατζάς έχει δείξει τεκμηριωμένα πως η άμεση δημοκρατία των σοβιέτ οδήγησε νομοτελειακά στην σκληρή δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος και εν συνεχεία στην απόλυτη εξουσία ενός προσώπου στην φάση του σταλινισμού.
Κι έπειτα μη ξεχνάμε ότι η αιμοσταγής τυραννία του Καντάφι τυπικά είναι άμεση δημοκρατία και υποτίθεται ότι την εξουσία την ασκούν λαϊκές συνελεύσεις.
Τέλος μη ξεχνάμε ότι η άμεση δημοκρατία παραπέμπει σε μια αντίληψη δικτατορίας της πλειοψηφίας και έλλειψης θεσμικών αντιβάρων ελέγχου της . Οδηγεί στην εξαφάνιση των μειοψηφικών πολιτικών απόψεων και έχει σαν αποτέλεσμα προγκρόμ και διώξεις κατά των ομάδων που δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της πλειοψηφίας π.χ. μεταναστών, αλλοθρήσκων, ομοφυλόφιλων, πολιτισμικών μειονοτήτων, διαφορετικών τρόπων ζωής και γενικότερα κάθε διαφορετικότητας.
Ακόμα και στην Αρχαία Αθήνα η μειοψηφούσα άποψη δεν ασκούσε ελεγκτικό ρόλο αλλά εξοστρακίζονταν.
2) Η απαξίωση της Μεταπολίτευσης.
Για όλα τα δεινά της χώρας φταίει η Μεταπολίτευση. Θα νόμιζε κανείς ότι πριν από αυτή η Ελλάδα ζούσε σε έναν επίγειο παράδεισο. Θέλουν να ξεχάσουμε την δικτατορία με την απόλυτη έλλειψη δικαιωμάτων, τα βασανιστήρια, τις φυλακές, τις εξορίες, την πολιτιστική υπανάπτυξη, τη διεθνή απομόνωση, την καταστροφή της Κύπρου.
Θέλουν να ξεχάσουμε το μετεμφυλιακό κράτος με την ανεξέλεγκτη αστυνομία, τις δολοφονικές φασιστικές παρακρατικές ομάδες, την φτώχεια, την μιζέρια και την μετανάστευση στο εξωτερικό, τον θρησκευτικό σκοταδισμό, τα οπισθοδρομικά ήθη όπου τα δικαστήρια αθώωναν όποιον σκότωσε για την τιμή της αδελφής του.
Μπορεί το πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε μετά την μεταπολίτευση να έκανε καταστροφικά λάθη, η μεταπολίτευση όμως δημιούργησε την πιο ανοικτή Δημοκρατία που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Κάποιοι θέλουν μαζί με τα απόνερα να πετάξουν και το μωρό. Γιατί απεργάζονται λύσεις εκτός δημοκρατικού πλαισίου. Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι δεν θα φτιάξουν κόμμα γιατί δεν τους αρκεί το 15% που κατ’ αυτόν θα πάρουν αλλά θέλουν την απόλυτη εξουσία μέσω επανάστασης, λυπάμαι που το λέω, αλλά μου θυμίζει Παττακό.
Τα βασικά προβλήματα της χώρας, το πελατειακό κράτος, η κομματοκρατία, η ισχνή παραγωγική βάση, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, η υπερχρέωση, ο κρατισμός δεν γεννήθηκαν ασφαλώς με την μεταπολίτευση.
Όπως έχει δείξει ο Παναγιώτης Κονδύλης γεννήθηκαν με την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους λόγω της έλλειψης μιας ισχυρικής νεωτερικής αστικής τάξης και της υποκατάστασής της από το πελατειακό κράτος.
Το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης έχει βαρειές ευθύνες γιατί όχι απλώς δε αντέστρεψε αυτές τις τάσεις αλλά αντίθετα τις διόγκωσε υπερβολικά. Και ασφαλώς μπαίνει επιτακτικά θέμα ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού σκηνικού και ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού. Μέσα στα πλαίσια όμως της Δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού, των αντιπροσωπευτικών θεσμών, του κράτους δικαίου και των κατακτημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» θα μπορούσε να πιέσει σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Αν δεν κυριαρχούσαν ο λαϊκισμός και ο ισοπεδωτισμός, και αν δεν έπεφτε θύμα χειραγώγησης από διάφορους Θεοδωράκηδες, Πελεγρίνηδες, Άνθιμους, Αμβρόσιους, Λαζόπουλους και Κραουνάκηδες.
3) Η απλοποίηση σύνθετων προβλημάτων.
Αρκεί να φύγει ο Γιώργος Παπανδρέου με ελικόπτερο ή να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και λύθηκε το πρόβλημα. Αμ δεν. Οι πραγματικότητες είναι πολύ σκληρές και δεν ξορκίζονται με κραυγές.
Η υπερχρέωση της χώρας, η αδυναμία της να ζήσει με τις δικές της δυνάμεις ακόμη και αν κάνει στάση πληρωμών, η απόλυτη φτώχεια που συνεπάγεται η έξοδος από το ευρώ, η έλλειψη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας δεν λύνονται με συνθήματα των πέντε λέξεων. Καλό το τζέρτζελο αλλά μόνο στα πανηγύρια.
Απέναντι στο άγριο κύμα του λαϊκισμού η μόνη απάντηση είναι η κατά μέτωπο επίθεση στα πραγματικά προβλήματα και η αδιάλλακτη εμμονή στις μεταρρυθμίσεις. Αν φανούν αποτελέσματα το κύμα του λαϊκισμού θα υποχωρήσει.
και να ψαξουν οι κυβερνωντες το πως θα ξαναγινουμε παραγωγικοι και να δημιουργησουν δουλειες οχι αερολογιες μονο να λενε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου