ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ
http://celinathens.blogspot.gr/2011/06/blog-post_27.html
1996, καλοκαιρι μολονοτι ημουν σε διακοπες, πολλα ηταν αυτα που με αγχωναν, και μεσα σε ολα αυτα προστεθηκε και η χυλοπιττα απο μια Σουηδεζα. Αποτυχια στις Πανελληνιες, φτυσιμο απο Ελληνιδες, φτυσιμο μεχρι κι απο ξενες στις διακοπες!
Τα προβληματα αυτα φαινονται αστεια τωρα, αλλα τοτε δεν επαυαν τοτε να φαινονται βουνο. Ενα βραδυ, πιανω μια συζητηση με εναν Αγγλο τυπο, Ληαμ η Ληο, δε θυμαμαι το ονομα του. Γαμω τα παιδια, ο κλασικος Αγγλος χαβαλες τουριστας
που οταν δεν ειναι μεθυσμενος, γουσταρεις τη παρεα του. Καθησα λοιπον να του εξιστορησω τον πονο μου και τα εμποδια που ορθωνονταν τοτε στον δρομο μου και μεταξυ αλλων, μου ειπε την εξης φραση:
FUCK 'EM ALL EVEN IF YOU DONT FUCK 'EM.
Γαμα τους ολους, ακομα κι αν δεν τους γαμησεις. Γαμα τους ολους, ακομα κι αν τελικα, δε τους γαμησεις.
Ημουν πιτσιρικας κι αυτη η φραση μου φανηκε μεγαλειωδης.
Δε τρεχει τιποτα αν δε "τους εχεις" Δε τρεχει τιποτα αν στο τελος ηττηθεις. Δε τρεχει τιποτα αν δε μπορεις.
Και παλι, γαμα τους. Γραψτους, αδιαφορησε, νικησε τους. Νικησε τους ακομα κι αν δε μπορεις να τους νικησεις. Δωσε τη ψυχη σου και δε τρεχει τιποτα. Ο,τι κ αν γινει.
Απλα...προσπαθησε.
Μια αλλη φραση που μου ειχε κανει εντυπωση: ΙΝΤΕR FAECES ET URINAM NASCIMUR.
Του Αγιου Αυγουστινου. "Μεσα στα σκατα και τα ουρα, γεννιομαστε"
Και πεθαινουμε, αυτο ειναι το λογικο συμπληρωμα της φρασης.
Μεσα στα σκατα και τα ουρα γεννιομαστε και πεθαινουμε. Ειναι τραγικη η Υπαρξη μας.
Οσο κι αν τη χρωματιζουμε, με οση αγαπη κι αν τη βαψουμε, οσoυς στοχους κι αν κοροιδεψουμε τους εαυτους μας οτι αξιζει να προσπαθησουμε, η ζωη παραμενει απολυτα ομορφη κι απολυτα ασχημη.
Παραμενει ενα μυστηριο, ενα αινιγμα, κατι που φαινομενικα δεν εχει νοημα,
αλλα το ακομα χειροτερο δεν ειναι η απουσια νοηματος..ειναι οτι κατι φωναζει μεσα μας για τη παρουσια νοηματος, κατι βροντοφωναζει μεσα μας οτι υπαρχει αυτο το κρυμμενο νοημα..
απλα εμεις ειμαστε ανικανοι να το βρουμε, οσο κι αν προσπαθουμε. Γραφει ο Τζουλιαν Μπαρνς στο βιβλιο του "ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ"
"Ο συγγραφεας και σκηνοθετης Τζοναθαν Μιλερ σπουδασε Ιατρικη. Παροτι ειχε ανατμησει ακαμπτα πτωματα κι ειχε χειριστει αλλα ευπλαστα ακομη σαν κερι, απ'τα οποια ειχε μολις σβησει η πνοη της ζωης, ηταν γυρω στα σαραντα οταν, οπως το εθεσε ο ιδιος, "αρχισα να σκεφτομαι, για στασου,-
αυτο ειναι κατι που θα συμβει και σε μενα καποτε"
Σε μια συνεντευξη που εδωσε γυρω στα 55 του, δηλωσε οτι δεν ειχε θορυβηθει ακομη απο τις μακροπροθεσμες συνεπειες:" Ο φοβος της ανυπαρξιας-οχι, δε τον νιωθω καθολου"
Αυτο που παραδεχτηκε, αντιθετα, ηταν ο φοβος του νεκροκρεβατου και ολα τα συμπαρομαρτουντα:
ψυχομαχητο, ντελιριο, βασανιστικες παραισθησεις και τους τεθλιμμενους συγγενεις να ετοιμαζονται για το τελος του. Προσωπικα μου φαινεται αρκετα σωστη αναπτυξη του θεματος, αν και οχι εναλλακτικη, αλλα ως κατι επιπροσθετο στον κανονικο, ενηλικο "φοβο της ανυπαρξιας"
Ο Μιλερ μιμειται τον Φρουντ στο οτι "δεν μπορω στην πραγματικοτητα να διανοηθω, δεν μπορω να βγαλω νοημα απ'την εννοια του πληρους αφανισμου". Κι ετσι, καταπως φαινεται, η ικανοτητα του για τρομο μετατιθεται: πρωτον, στη διαδικασια και στις ταπεινωσεις του θανατου. Και δευτερον, σε διαφορες πιθανες καταστασεις ημιυπαρξης η υπαρξης στο περιπου, που ενδεχεται να συμβουν γυρω απο τον θανατο η και κατοπιν. Φοβαται "αυτη την εναπομεινασα συναισθηση που δεν εχει σβησει τελειως" και φανταζεται μια εξωσωματικη εμπειρια, κατα την οποια παρακολουθει την ιδια του την κηδεια: "Η, για την ακριβεια, οχι να παρακολουθω, αλλα να βρισκομαι ακινητοποιημενος μεσα σε ενα φερετρο". Μπορω να φανταστω αυτη την καινουρια εκδοχη του παλιου φοβου να βρεθεις θαμμενος ζωντανος, μα δεν μπορω να πω οτι τη βρισκω ιδιαιτερα τρομερη. Αν υπηρχε οντως καποια εναπομεινασα συναισθηση παρακολουθωντας την κηδεια σου και στριφογυρνωντας μες στο φερετρο, γιατι ειναι απαραιτητο να εχει να κανει με την κλειστοφοβια;
Οι περισσοτεροι απο εμας εχουν σκεφτει, η εχουν πει για το θανατο:"Καλα, καποτε θα μαθουμε"
αναγνωριζοντας παραλληλα την σχεδον απολυτη βεβαιοτητα οτι δεν προκειται ποτε "να μαθουμε"
το αρνητικο που περιμενουμε. Η εναπομεινασα συναισθηση μπορει να ειναι εκει για να μας δωσει την απαντηση. Μπορει να ειναι ευγενικος τροπος αρνησης. Μπορει να παρακολουθει απο ψηλα την ταφη η την αποτεφρωση, να αποχαιρετησει το οχληρο σωμα μας και τη ζωη που υπηρχε μεσα του, και
(αν υποθεσουμε οτι εχει ακομη καποια συναφεια με τον εαυτο μας η οτι εξακολουθει να τον αντιπροσωπευει) να μας επιτρεψει να αισθανθουμε οτι αυτο που συμβαινει ειναι το πρεπον.
Μπορει να γεννησει μια ηρεμη αισθηση, μια γλυκεια εγκαταλειψη, μια παρηγορια, μια τρυφερη καληνυχτα, ενα οντολογικο τελευταιο ποτηρακι πριν απο τον υπνο.
Εχω μια σουηδεζα φιλη, την Κ., που καποτε, πολυ τρυφερα και συναισθηματικα, ψιθυρισε σε εναν κοινο μας φιλο που αργοπεθαινε εδω και πολυ καιρο απο καρκινο "Καιρος να αφεθεις"
Παντα την πειραζα λεγοντας της οτι θα καταλαβω πως τα πραγματα ειναι πολυ σχημα για μενα, οταν ακουσω αυτη την ελαφρως αλλοιωμενη φωνη στο αυτι μου και αυτα τα τοσο καλα προβαρισμενα συμβουλευτικα λογια. Ισως, λοιπον, η εναπομεινασα συναισθηση που φοβαται ο Μιλερ να αποδειχτει κατι χρησιμο και καλοπροαιρετο, ενα κλεισιμο λογαριασμων εκφρασμενο με μιαν απαλη σουηδικη προφορα."
Τι δουλεια εχει εδω αυτο το αποσπασμα του Μπαρνς; Και που κολλαει περαν της κοινης αναφορας σε μια Σουηδεζα; (Η δικια μου με χυλοπιτιασε, η του Μπαρνς προσφερε μια ελπιδα στη πιο μαυρη ανθρωπινη σκεψη)
Μπορει το αποσπασμα να ειναι μακαβριο, αλλα ειναι και επικαιρο. Θανατος εκει, θανατος κι εδω.
Θανατος κι εδω γιατι η συγχρονη νεοελληνικη πραγματικοτητα μυριζει θανατο.
Και πρεπει οπωσδηποτε να βρεθει καποιος να μας ψιθυρισει στο αυτι "Καιρος να αφεθεις"
Οχι καιρος να παραδοθεις...Καιρος να παψεις να φοβασαι.
Γιατι, καποιο ειδος θανατου ειναι σημερα αναποτρεπτο. Ακομα κι αν βρισκαμε ενα τροπο να αναστησουμε τον Μιλτιαδη, τον Λεωνιδα, τον Μεγα Αλεξανδρο και τον Κολοκοτρωνη
και τους βαζαμε κυβερνητες να μας σωσουν, η αληθεια ειναι οτι τα επομενα χρονια παλι το ιδιο σκοτεινα και δυσκολα θα ηταν.
Ακομα κι αυριο να εφευγαν απο το σβερκο μας οι πρακτορες της διεθνους καπιταλοτοκογλυφιας,
παλι κανεις δε θα μπορουσε να φερει τη προηγουμενη ευημερια.
Το μονο που ειναι εξασφαλισμενο ειναι η δυσκολια που θα αντιμετωπισουμε τα επομενα χρονια.
Αναποτρεπτες, αναποφευκτες, αναποδραστες.
Και παλι ομως, η προηγουμενη προτροπη ισχυει στο ακεραιο.
Μαυρο κι αραχνο το μελλον - καιρος να παψεις να φοβασαι.
Θα αντιμετωπισουμε δυσκολιες που ειδικα οι νεοτεροι ειμαστε αμαθοι- καιρος να παψεις να φοβασαι.
Τα δωσιλογικα πολιτικα καθαρματα και παχυδερμα απειλουν με τανκς αν δεν ψηφιστει το νομοσχεδιο της υποδουλωσης-καιρος να παψεις να φοβασαι.
Τιποτα δε θα ειναι το ιδιο με πριν, πολλοι θα αλλαξουν επαγγελμα, πολλοι θα καταρρευσουν ανημποροι να αντιμετωπισουν τη νεα πραγματικοτητα- καιρος να παψεις να φοβασαι.
Μεγαλωσαμε κανοντας ονειρα για ενα δικο μας greek dream, και ολα αυτα τα ονειρα αποδεικνυονται απραγματοποιητα και εμεις περιμενουμε τον απο μηχανης θεο για να μας ξυπνησει απο τον εφιαλτη
-καιρος να παψεις να φοβασαι.
Γραφω λες και απευθυνομαι σε καποιον, ενω ουσιαστικα ο δεκτης αυτης της προτροπης δεν ειμαι παρα εγω, που εχω χεστει απ'τον φοβο μου..και παλι..καιρος να παψεις να φοβασαι.
Καιρος να παψεις να φοβασαι, μολονοτι οι χειροτεροι συλλογικοι μας φοβοι παιρνουν σαρκα και οστα.
Καιρος να παψεις να φοβασαι γιατι τιποτα δε θα εξυπηρετησει ο φοβος μας παρα την αδρανεια και την υποταγη, και ,ω, τι συμπτωση, ο φοβος και η αδρανεια με τη σειρα τους, το μονο που εξυπηρετουν ειναι το σχεδιο των επικυριαρχων και των ντοπιων εντολοδοχων τους.
Ειναι ενα αυριο που λεγεται Κινεζοποιηση, δηλαδη η ονειρωξη των τοκογλυφων και των λοιπων κεφαλαιοκρατων.
Θανατος, πονος, φτωχεια, προσωπικα αδιεξοδα, συλλογικα αδιεξοδα, η ζωη ειναι απο μονη της δυσκολη. Και τα πολιτικα καθαρματα που εξουσιαζουν, το μονο που επιδιωκουν ειναι να πολλαπλασιασουν και να εντεινουν τα παραπανω. 300 με 500 ευρω μισθος για το νεο εργαζομενο, καταθλιψη και γενοκτονια, γιατι ποιος θα κανει παιδια μεσα σε αυτον τον μαυρο ορυμαγδο;
Σκλαβοι σε μια Οργουελιανη Δυστοπια.
Ανθρωποι-μπαταριες που θα θρεφουν τα υπερκερδη των τοκογλυφων-μηχανων σε ενα δις απανθρωπο Ματριξ.
Ενα μεσοπροθεσμο δανειο για εναν μακροπροθεσμο θανατο της πατριδας.
Υπαρχει αλλη απαντηση σε ολα αυτα πλην την απαντηση του φιλου μου του Βρετανου;
FUCK 'EM ALL.EVEN IF YOU DON'T FUCK 'EM.
Παμε να τους πηδηξουμε, ακομα κι αν δε τους πηδηξουμε.
Μες στα σκατα και τα ουρα γεννιομαστε, μες στα σκατα και τα ουρα πεθαινουμε αλλα...
....αλλα αυτο δε σημαινει οτι πρεπει να ζησουμε μες στα σκατα και τα ουρα και καθ'ολην τη διαρκεια της ζωης μας..
http://celinathens.blogspot.gr/2011/06/blog-post_27.html
1996, καλοκαιρι μολονοτι ημουν σε διακοπες, πολλα ηταν αυτα που με αγχωναν, και μεσα σε ολα αυτα προστεθηκε και η χυλοπιττα απο μια Σουηδεζα. Αποτυχια στις Πανελληνιες, φτυσιμο απο Ελληνιδες, φτυσιμο μεχρι κι απο ξενες στις διακοπες!
Τα προβληματα αυτα φαινονται αστεια τωρα, αλλα τοτε δεν επαυαν τοτε να φαινονται βουνο. Ενα βραδυ, πιανω μια συζητηση με εναν Αγγλο τυπο, Ληαμ η Ληο, δε θυμαμαι το ονομα του. Γαμω τα παιδια, ο κλασικος Αγγλος χαβαλες τουριστας
που οταν δεν ειναι μεθυσμενος, γουσταρεις τη παρεα του. Καθησα λοιπον να του εξιστορησω τον πονο μου και τα εμποδια που ορθωνονταν τοτε στον δρομο μου και μεταξυ αλλων, μου ειπε την εξης φραση:
FUCK 'EM ALL EVEN IF YOU DONT FUCK 'EM.
Γαμα τους ολους, ακομα κι αν δεν τους γαμησεις. Γαμα τους ολους, ακομα κι αν τελικα, δε τους γαμησεις.
Ημουν πιτσιρικας κι αυτη η φραση μου φανηκε μεγαλειωδης.
Δε τρεχει τιποτα αν δε "τους εχεις" Δε τρεχει τιποτα αν στο τελος ηττηθεις. Δε τρεχει τιποτα αν δε μπορεις.
Και παλι, γαμα τους. Γραψτους, αδιαφορησε, νικησε τους. Νικησε τους ακομα κι αν δε μπορεις να τους νικησεις. Δωσε τη ψυχη σου και δε τρεχει τιποτα. Ο,τι κ αν γινει.
Απλα...προσπαθησε.
Μια αλλη φραση που μου ειχε κανει εντυπωση: ΙΝΤΕR FAECES ET URINAM NASCIMUR.
Του Αγιου Αυγουστινου. "Μεσα στα σκατα και τα ουρα, γεννιομαστε"
Και πεθαινουμε, αυτο ειναι το λογικο συμπληρωμα της φρασης.
Μεσα στα σκατα και τα ουρα γεννιομαστε και πεθαινουμε. Ειναι τραγικη η Υπαρξη μας.
Οσο κι αν τη χρωματιζουμε, με οση αγαπη κι αν τη βαψουμε, οσoυς στοχους κι αν κοροιδεψουμε τους εαυτους μας οτι αξιζει να προσπαθησουμε, η ζωη παραμενει απολυτα ομορφη κι απολυτα ασχημη.
Παραμενει ενα μυστηριο, ενα αινιγμα, κατι που φαινομενικα δεν εχει νοημα,
αλλα το ακομα χειροτερο δεν ειναι η απουσια νοηματος..ειναι οτι κατι φωναζει μεσα μας για τη παρουσια νοηματος, κατι βροντοφωναζει μεσα μας οτι υπαρχει αυτο το κρυμμενο νοημα..
απλα εμεις ειμαστε ανικανοι να το βρουμε, οσο κι αν προσπαθουμε. Γραφει ο Τζουλιαν Μπαρνς στο βιβλιο του "ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ"
"Ο συγγραφεας και σκηνοθετης Τζοναθαν Μιλερ σπουδασε Ιατρικη. Παροτι ειχε ανατμησει ακαμπτα πτωματα κι ειχε χειριστει αλλα ευπλαστα ακομη σαν κερι, απ'τα οποια ειχε μολις σβησει η πνοη της ζωης, ηταν γυρω στα σαραντα οταν, οπως το εθεσε ο ιδιος, "αρχισα να σκεφτομαι, για στασου,-
αυτο ειναι κατι που θα συμβει και σε μενα καποτε"
Σε μια συνεντευξη που εδωσε γυρω στα 55 του, δηλωσε οτι δεν ειχε θορυβηθει ακομη απο τις μακροπροθεσμες συνεπειες:" Ο φοβος της ανυπαρξιας-οχι, δε τον νιωθω καθολου"
Αυτο που παραδεχτηκε, αντιθετα, ηταν ο φοβος του νεκροκρεβατου και ολα τα συμπαρομαρτουντα:
ψυχομαχητο, ντελιριο, βασανιστικες παραισθησεις και τους τεθλιμμενους συγγενεις να ετοιμαζονται για το τελος του. Προσωπικα μου φαινεται αρκετα σωστη αναπτυξη του θεματος, αν και οχι εναλλακτικη, αλλα ως κατι επιπροσθετο στον κανονικο, ενηλικο "φοβο της ανυπαρξιας"
Ο Μιλερ μιμειται τον Φρουντ στο οτι "δεν μπορω στην πραγματικοτητα να διανοηθω, δεν μπορω να βγαλω νοημα απ'την εννοια του πληρους αφανισμου". Κι ετσι, καταπως φαινεται, η ικανοτητα του για τρομο μετατιθεται: πρωτον, στη διαδικασια και στις ταπεινωσεις του θανατου. Και δευτερον, σε διαφορες πιθανες καταστασεις ημιυπαρξης η υπαρξης στο περιπου, που ενδεχεται να συμβουν γυρω απο τον θανατο η και κατοπιν. Φοβαται "αυτη την εναπομεινασα συναισθηση που δεν εχει σβησει τελειως" και φανταζεται μια εξωσωματικη εμπειρια, κατα την οποια παρακολουθει την ιδια του την κηδεια: "Η, για την ακριβεια, οχι να παρακολουθω, αλλα να βρισκομαι ακινητοποιημενος μεσα σε ενα φερετρο". Μπορω να φανταστω αυτη την καινουρια εκδοχη του παλιου φοβου να βρεθεις θαμμενος ζωντανος, μα δεν μπορω να πω οτι τη βρισκω ιδιαιτερα τρομερη. Αν υπηρχε οντως καποια εναπομεινασα συναισθηση παρακολουθωντας την κηδεια σου και στριφογυρνωντας μες στο φερετρο, γιατι ειναι απαραιτητο να εχει να κανει με την κλειστοφοβια;
Οι περισσοτεροι απο εμας εχουν σκεφτει, η εχουν πει για το θανατο:"Καλα, καποτε θα μαθουμε"
αναγνωριζοντας παραλληλα την σχεδον απολυτη βεβαιοτητα οτι δεν προκειται ποτε "να μαθουμε"
το αρνητικο που περιμενουμε. Η εναπομεινασα συναισθηση μπορει να ειναι εκει για να μας δωσει την απαντηση. Μπορει να ειναι ευγενικος τροπος αρνησης. Μπορει να παρακολουθει απο ψηλα την ταφη η την αποτεφρωση, να αποχαιρετησει το οχληρο σωμα μας και τη ζωη που υπηρχε μεσα του, και
(αν υποθεσουμε οτι εχει ακομη καποια συναφεια με τον εαυτο μας η οτι εξακολουθει να τον αντιπροσωπευει) να μας επιτρεψει να αισθανθουμε οτι αυτο που συμβαινει ειναι το πρεπον.
Μπορει να γεννησει μια ηρεμη αισθηση, μια γλυκεια εγκαταλειψη, μια παρηγορια, μια τρυφερη καληνυχτα, ενα οντολογικο τελευταιο ποτηρακι πριν απο τον υπνο.
Εχω μια σουηδεζα φιλη, την Κ., που καποτε, πολυ τρυφερα και συναισθηματικα, ψιθυρισε σε εναν κοινο μας φιλο που αργοπεθαινε εδω και πολυ καιρο απο καρκινο "Καιρος να αφεθεις"
Παντα την πειραζα λεγοντας της οτι θα καταλαβω πως τα πραγματα ειναι πολυ σχημα για μενα, οταν ακουσω αυτη την ελαφρως αλλοιωμενη φωνη στο αυτι μου και αυτα τα τοσο καλα προβαρισμενα συμβουλευτικα λογια. Ισως, λοιπον, η εναπομεινασα συναισθηση που φοβαται ο Μιλερ να αποδειχτει κατι χρησιμο και καλοπροαιρετο, ενα κλεισιμο λογαριασμων εκφρασμενο με μιαν απαλη σουηδικη προφορα."
Τι δουλεια εχει εδω αυτο το αποσπασμα του Μπαρνς; Και που κολλαει περαν της κοινης αναφορας σε μια Σουηδεζα; (Η δικια μου με χυλοπιτιασε, η του Μπαρνς προσφερε μια ελπιδα στη πιο μαυρη ανθρωπινη σκεψη)
Μπορει το αποσπασμα να ειναι μακαβριο, αλλα ειναι και επικαιρο. Θανατος εκει, θανατος κι εδω.
Θανατος κι εδω γιατι η συγχρονη νεοελληνικη πραγματικοτητα μυριζει θανατο.
Και πρεπει οπωσδηποτε να βρεθει καποιος να μας ψιθυρισει στο αυτι "Καιρος να αφεθεις"
Οχι καιρος να παραδοθεις...Καιρος να παψεις να φοβασαι.
Γιατι, καποιο ειδος θανατου ειναι σημερα αναποτρεπτο. Ακομα κι αν βρισκαμε ενα τροπο να αναστησουμε τον Μιλτιαδη, τον Λεωνιδα, τον Μεγα Αλεξανδρο και τον Κολοκοτρωνη
και τους βαζαμε κυβερνητες να μας σωσουν, η αληθεια ειναι οτι τα επομενα χρονια παλι το ιδιο σκοτεινα και δυσκολα θα ηταν.
Ακομα κι αυριο να εφευγαν απο το σβερκο μας οι πρακτορες της διεθνους καπιταλοτοκογλυφιας,
παλι κανεις δε θα μπορουσε να φερει τη προηγουμενη ευημερια.
Το μονο που ειναι εξασφαλισμενο ειναι η δυσκολια που θα αντιμετωπισουμε τα επομενα χρονια.
Αναποτρεπτες, αναποφευκτες, αναποδραστες.
Και παλι ομως, η προηγουμενη προτροπη ισχυει στο ακεραιο.
Μαυρο κι αραχνο το μελλον - καιρος να παψεις να φοβασαι.
Θα αντιμετωπισουμε δυσκολιες που ειδικα οι νεοτεροι ειμαστε αμαθοι- καιρος να παψεις να φοβασαι.
Τα δωσιλογικα πολιτικα καθαρματα και παχυδερμα απειλουν με τανκς αν δεν ψηφιστει το νομοσχεδιο της υποδουλωσης-καιρος να παψεις να φοβασαι.
Τιποτα δε θα ειναι το ιδιο με πριν, πολλοι θα αλλαξουν επαγγελμα, πολλοι θα καταρρευσουν ανημποροι να αντιμετωπισουν τη νεα πραγματικοτητα- καιρος να παψεις να φοβασαι.
Μεγαλωσαμε κανοντας ονειρα για ενα δικο μας greek dream, και ολα αυτα τα ονειρα αποδεικνυονται απραγματοποιητα και εμεις περιμενουμε τον απο μηχανης θεο για να μας ξυπνησει απο τον εφιαλτη
-καιρος να παψεις να φοβασαι.
Γραφω λες και απευθυνομαι σε καποιον, ενω ουσιαστικα ο δεκτης αυτης της προτροπης δεν ειμαι παρα εγω, που εχω χεστει απ'τον φοβο μου..και παλι..καιρος να παψεις να φοβασαι.
Καιρος να παψεις να φοβασαι, μολονοτι οι χειροτεροι συλλογικοι μας φοβοι παιρνουν σαρκα και οστα.
Καιρος να παψεις να φοβασαι γιατι τιποτα δε θα εξυπηρετησει ο φοβος μας παρα την αδρανεια και την υποταγη, και ,ω, τι συμπτωση, ο φοβος και η αδρανεια με τη σειρα τους, το μονο που εξυπηρετουν ειναι το σχεδιο των επικυριαρχων και των ντοπιων εντολοδοχων τους.
Ειναι ενα αυριο που λεγεται Κινεζοποιηση, δηλαδη η ονειρωξη των τοκογλυφων και των λοιπων κεφαλαιοκρατων.
Θανατος, πονος, φτωχεια, προσωπικα αδιεξοδα, συλλογικα αδιεξοδα, η ζωη ειναι απο μονη της δυσκολη. Και τα πολιτικα καθαρματα που εξουσιαζουν, το μονο που επιδιωκουν ειναι να πολλαπλασιασουν και να εντεινουν τα παραπανω. 300 με 500 ευρω μισθος για το νεο εργαζομενο, καταθλιψη και γενοκτονια, γιατι ποιος θα κανει παιδια μεσα σε αυτον τον μαυρο ορυμαγδο;
Σκλαβοι σε μια Οργουελιανη Δυστοπια.
Ανθρωποι-μπαταριες που θα θρεφουν τα υπερκερδη των τοκογλυφων-μηχανων σε ενα δις απανθρωπο Ματριξ.
Ενα μεσοπροθεσμο δανειο για εναν μακροπροθεσμο θανατο της πατριδας.
Υπαρχει αλλη απαντηση σε ολα αυτα πλην την απαντηση του φιλου μου του Βρετανου;
FUCK 'EM ALL.EVEN IF YOU DON'T FUCK 'EM.
Παμε να τους πηδηξουμε, ακομα κι αν δε τους πηδηξουμε.
Μες στα σκατα και τα ουρα γεννιομαστε, μες στα σκατα και τα ουρα πεθαινουμε αλλα...
....αλλα αυτο δε σημαινει οτι πρεπει να ζησουμε μες στα σκατα και τα ουρα και καθ'ολην τη διαρκεια της ζωης μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου