Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ο πόνος και η πείνα του σώματος
Οσοι έχουν το σθένος να παρατηρούν με ευθυμία τις κινήσεις των ανθρώπων βλέπουν με λύπη ότι τα σώματά μας έχουν πάψει να είναι ανοιχτά στον κόσμο, στο φως· αντιθέτως, τα περισσότερα είναι σαν ξυλάγγουρα, φοβισμένα, κλεισμένα στη χειραγώγηση που δέχονται από τα όρια της πολιτικής όπως ασκείται σήμερα (και πάντα;).
Τα κλεισμένα σώματα είναι φυλακισμένα· παραιτημένα από την έξαρση, τη
μεταρσίωση, τον χορό. Κινούνται μεν, αθλούνται, χορεύουν και λοιπά,
αλλά έχει χαθεί η έλλαμψη, έχουν καταντήσει ρυθμικά· ο ρυθμός, ως
γνωστόν (;), είναι η κατάπτωση των ενστίκτων, της άγριας λαχτάρας να
ξεφύγουν (τα σώματα) από τον φασισμό που επιβάλλει η άτεγκτη λογική της
πολιτικής. Πώς να αντέξουν τα κακόμοιρα τα σώματα τόση δικτατορία; Πώς
να τολμήσουν να εκφράσουν την ελευθερία τους, τον ερωτισμό τους, το
πνεύμα τους; Μας κυβερνούν ανδρείκελα, είτε μας αρέσει είτε όχι,
καθορίζουν τους κανόνες συμπεριφοράς αφαιρώντας τον πόθο και το πάθος.
Λες κι έχουν διαχωριστεί από τον κόσμο τα σώματα. Aπό εκεί που τον είχαν μέσα τους ή τα ίδια έδιναν νόημα στον κόσμο, κατάντησαν αδιάφοροι παρατηρητές του, αδρανής μάζα, απεικάσματα. Εχουν πάψει να πυρπολούνται, να κολυμπάνε, να ίπτανται, να μετεωρίζονται στο σύμπαν του νου τους, να αιωρούνται στο αυτεξούσιο της φύσης. Πόσο ψευδή τα σώματα που ψηφίζουν θεωρώντας ότι συμμετέχουν σε δημοκρατικές διαδικασίες, πόσο μονοκόμματα, πόσο άχαρα (εξαιρούνται εκείνα που εκπέμπουν τη λύπη τους, που γνωρίζουν ότι ματαιοπονούν ψηφίζοντας και ότι ουδέποτε θα είναι σε θέση να συναποφασίζουν για τις τύχες τους και των παιδιών τους). Σώματα χωρίς ενέργεια, μάλλον με χαμένη ενέργεια. Πού, αλήθεια, πήγε όλη αυτή η ενέργεια; Παρωδία ύπαρξης τέτοια σώματα, ειδικά σε μέρες δημοκρατίας, σε μέρες δήθεν συμμετοχής στην κορυφαία τάχα στιγμή της ελευθερίας τους, δηλαδή στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, σώματα απομακρυσμένα από τη μαγεία των ερωτικών κινήσεων, απογοητευμένα από τη μεγάλη αρρώστια της κατευθυνόμενης συνύπαρξης. Σώματα κωδικά, διαμελισμένα, ανόρεχτα, ξένα προς το παιχνίδι ή την πνευμάτωσή τους, σώματα συστημικά χωρίς στομάχι-καρδιά-συκώτι-νεφρά-αίμα· σώματα χωρίς συναισθήματα πια, χωρίς κουράγιο να αντιμετωπίσουν τον εκφυλισμό τους. Σώματα ορθολογικά, πρόστυχα, χωρίς συγκίνηση. Και όμως, αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, στην καθημερινότητα, δεν είναι ο ορθός λόγος, αλλά η συγκίνηση. Πάει αυτή· πάν' όλα. Τα σώματα πονάνε, οδύρονται, πεινάνε, φθείρονται· εκεί εμείς! Σφαδάζουν αλλά δεν επαναστατούν, ούτε καν εξεγείρονται. Δεν γελάνε!
Ολο το πνεύμα το σώμα μας είναι, αρνούμαστε εντούτοις οι πολλοί να αξιολογήσουμε τη θεμελιώδη σημασία του στον πολιτισμό και την πολιτική. Συνειδητά(;) το ταλαιπωρούμε, το βασανίζουμε και μαζί του και το σώμα της χώρας· το καθιστούμε εχθρό του εαυτού του, απαιτούμε όμως να είναι ερωτεύσιμο και φιλικό προς το περιβάλλον. Σώματα ασώματα, φθονερά και δολερά, ξένα προς τη συμπάθεια, αρνούμενα να παρελάσουν στο ξέφωτο της κοινωνίας, να δουν πού είναι πραγματικά η πολιτική. Αλαλάζουν, παρακαλώ, μαζί με όσους (θεωρούν ότι) νίκησαν στις εκλογές της θλιβερής και ιδιοτελούς συμφεροντοσκοπικής δημοκρατίας.
gstamatopoulos@efsyn.gr
Ο πόνος και η πείνα του σώματος
Οσοι έχουν το σθένος να παρατηρούν με ευθυμία τις κινήσεις των ανθρώπων βλέπουν με λύπη ότι τα σώματά μας έχουν πάψει να είναι ανοιχτά στον κόσμο, στο φως· αντιθέτως, τα περισσότερα είναι σαν ξυλάγγουρα, φοβισμένα, κλεισμένα στη χειραγώγηση που δέχονται από τα όρια της πολιτικής όπως ασκείται σήμερα (και πάντα;).
ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΑΤΣΙΑΡΗΣ
Λες κι έχουν διαχωριστεί από τον κόσμο τα σώματα. Aπό εκεί που τον είχαν μέσα τους ή τα ίδια έδιναν νόημα στον κόσμο, κατάντησαν αδιάφοροι παρατηρητές του, αδρανής μάζα, απεικάσματα. Εχουν πάψει να πυρπολούνται, να κολυμπάνε, να ίπτανται, να μετεωρίζονται στο σύμπαν του νου τους, να αιωρούνται στο αυτεξούσιο της φύσης. Πόσο ψευδή τα σώματα που ψηφίζουν θεωρώντας ότι συμμετέχουν σε δημοκρατικές διαδικασίες, πόσο μονοκόμματα, πόσο άχαρα (εξαιρούνται εκείνα που εκπέμπουν τη λύπη τους, που γνωρίζουν ότι ματαιοπονούν ψηφίζοντας και ότι ουδέποτε θα είναι σε θέση να συναποφασίζουν για τις τύχες τους και των παιδιών τους). Σώματα χωρίς ενέργεια, μάλλον με χαμένη ενέργεια. Πού, αλήθεια, πήγε όλη αυτή η ενέργεια; Παρωδία ύπαρξης τέτοια σώματα, ειδικά σε μέρες δημοκρατίας, σε μέρες δήθεν συμμετοχής στην κορυφαία τάχα στιγμή της ελευθερίας τους, δηλαδή στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, σώματα απομακρυσμένα από τη μαγεία των ερωτικών κινήσεων, απογοητευμένα από τη μεγάλη αρρώστια της κατευθυνόμενης συνύπαρξης. Σώματα κωδικά, διαμελισμένα, ανόρεχτα, ξένα προς το παιχνίδι ή την πνευμάτωσή τους, σώματα συστημικά χωρίς στομάχι-καρδιά-συκώτι-νεφρά-αίμα· σώματα χωρίς συναισθήματα πια, χωρίς κουράγιο να αντιμετωπίσουν τον εκφυλισμό τους. Σώματα ορθολογικά, πρόστυχα, χωρίς συγκίνηση. Και όμως, αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, στην καθημερινότητα, δεν είναι ο ορθός λόγος, αλλά η συγκίνηση. Πάει αυτή· πάν' όλα. Τα σώματα πονάνε, οδύρονται, πεινάνε, φθείρονται· εκεί εμείς! Σφαδάζουν αλλά δεν επαναστατούν, ούτε καν εξεγείρονται. Δεν γελάνε!
Ολο το πνεύμα το σώμα μας είναι, αρνούμαστε εντούτοις οι πολλοί να αξιολογήσουμε τη θεμελιώδη σημασία του στον πολιτισμό και την πολιτική. Συνειδητά(;) το ταλαιπωρούμε, το βασανίζουμε και μαζί του και το σώμα της χώρας· το καθιστούμε εχθρό του εαυτού του, απαιτούμε όμως να είναι ερωτεύσιμο και φιλικό προς το περιβάλλον. Σώματα ασώματα, φθονερά και δολερά, ξένα προς τη συμπάθεια, αρνούμενα να παρελάσουν στο ξέφωτο της κοινωνίας, να δουν πού είναι πραγματικά η πολιτική. Αλαλάζουν, παρακαλώ, μαζί με όσους (θεωρούν ότι) νίκησαν στις εκλογές της θλιβερής και ιδιοτελούς συμφεροντοσκοπικής δημοκρατίας.
gstamatopoulos@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου