Το «Πάρκο των Ψυχών» για όσους δεν το γνωρίζουν βρίσκεται στην κορυφή
της Πάρνηθας, λίγα χιλιόμετρα πριν το καζίνο. Δεν υπάρχει άνθρωπος ο
οποίος διερχόμενος από το σημείο δε θα σταματήσει το όχημα του
προκειμένου να θαυμάσει το Πάρκο.
Είναι ένα θέαμα πραγματικά μοναδικό και μαγευτικό, φορτισμένο με όλη αυτή την ιστορία που το διακατέχει.
Εκεί ψηλά στην κορυφή της Πάρνηθας, ανάμεσα σε καμένους κορμούς δέντρων και μία φύση που παλεύει να ξαναφυτρώσει, υπάρχει ένα πάρκο διαφορετικό από τα άλλα. Δεν έχει κούνιες, ούτε τραμπάλες. Δεν θα δείτε τσουλήθρες ούτε θα ακούσετε παιδικές φωνές να γεμίζουν το χώρο. Αυτό το πάρκο δεν είναι για παιχνίδι, είναι για νοσταλγία για μνήμη.
Πρόκειται για το έργο του δασικού υπαλλήλου Σπύρου Ντασιώτη και υπάρχει εκεί εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο. Στέκεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Ξενία». Ένα κτήριο που λίγοι θα θυμούνται ότι η αρχική του χρήση ήταν να λειτουργήσει ως σανατόριο από το 1912 και για τα επόμενα 30 χρόνια.
Ένα σανατόριο για ασθενείς με φυματίωση που νοσηλεύονταν εκεί, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, στην κορυφή του όρους.
Εκατοντάδες άνθρωποι άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή και αυτούς ακριβώς θέλει να τιμήσει το συγκεκριμένο πάρκο.
Η αίσθηση που αποπνέει στον επισκέπτη είναι σίγουρα βαριά, ακόμα και στον καθαρό αέρα που έχει η κορυφή της Πάρνηθας. Παρόλα αυτά όποιος και να περπατήσει ανάμεσα στα φτιαγμένα από καμένους κορμούς έργα τέχνης δεν μπορεί παρά να συλλογιστεί συνοφρυωμένος τα όσα θα έχουν διαδραματιστεί λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα στους τοίχους του εγκαταλελειμμένου σανατορίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους «επισκέπτες» του σανατόριου ήταν ο μεγάλος έλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος νοσηλεύτηκε εκεί για περίπου έξι μήνες στη διάρκεια του 1937, οπότε και εμπνεύστηκε και έγραψε την «Εαρινή Συμφωνία».
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα μέρος που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί και να σκεφτεί.
Μάιος 1912: Η Διοίκηση του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός αποφασίζει την ίδρυση Σανατορίου στην Πάρνηθα με σκοπό την νοσηλεία και θεραπεία των ανθρώπων οι οποίοι έπασχαν από τη μάστιγα της εποχής, τη φυματίωση. Χιλιάδες άνθρωποι νοσηλεύτηκαν κατά την 30ετή και πλέον λειτουργία του Σανατορίου απομακρυσμένοι από τις οικογένειες τους για μήνες ή και χρόνια. Ένας εξ αυτών, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος την περίοδο εκείνη έγραψε την «Εαρινή Συμφωνία». Το Σανατόριο Πάρνηθας έκλεισε περίπου το 1960 έπειτα από την ανακάλυψη των αντιβιοτικών.
Οκτώβριος 2012: Εμπνευσμένος από την ιστορία του Σανατορίου Πάρνηθας ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης επέλεξε τον χώρο απέναντι οπό το επιβλητικό και γεμάτο μνήμες, εγκαταλελειμμένο πλέον Σανατόριο για να δημιουργήσει, αφιλοκερδώς, «Το Πάρκο των ψυχών». Ένα σύνολο γλυπτών από κορμούς καμένων δέντρων από την γύρω περιοχή του Σανατορίου.Ο γλύπτης δεν χάραξε απλά κορμούς. Έδωσε «ζωή» σε νεκρούς κορμούς δέντρων εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους. Άραγε τα συναισθήματα αυτά αφορούν μόνο το παρελθόν; Ο γλύπτης απαντάει αρνητικά. Είναι συναισθήματα που κάθε άνθρωπος νιώθει σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Άλλωστε, αυτός είναι και ο στόχος του. Να θυμίσει το παρελθόν για να διορθωθεί το μέλλον. Πιστεύω του είναι ότι όταν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό τότε επιστρέφει σε εμάς πιο σκληρό και πιο δύσκολο.. Απέναντι από «Το Πάρκο των ψυχών», βρίσκεται το ερείπιο του παλιού ΞΕΝΙΑ. Αυτό ήταν το Σανατόριο που λειτούργησε μέχρι το 1960 για να το πάρει μετά ο ΕΟΤ να το κάνει αρχικά ξενοδοχείο και αργότερα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, που έπαψε να λειτουργεί οριστικά στα μέσα της δεκαετίας του 1980, Από τότε το κτίριο ρημάζει.
το αυτι
η εγκυος
η ικεσια
το ελεος
η προσευχη
το αλμα της ζωης
το ματι της ψυχης
η λυτρωση
η προσευχη
το ζευγαρι
η παρακληση
ο συλλογισμος
η θλιψη
αποσπασμα της εαρινης συμφωνιας του ριτσου
ο σταυρος του μαρτυριου
η εγκυος
το φτερο
το ελαφι
Είναι ένα θέαμα πραγματικά μοναδικό και μαγευτικό, φορτισμένο με όλη αυτή την ιστορία που το διακατέχει.
Εκεί ψηλά στην κορυφή της Πάρνηθας, ανάμεσα σε καμένους κορμούς δέντρων και μία φύση που παλεύει να ξαναφυτρώσει, υπάρχει ένα πάρκο διαφορετικό από τα άλλα. Δεν έχει κούνιες, ούτε τραμπάλες. Δεν θα δείτε τσουλήθρες ούτε θα ακούσετε παιδικές φωνές να γεμίζουν το χώρο. Αυτό το πάρκο δεν είναι για παιχνίδι, είναι για νοσταλγία για μνήμη.
Πρόκειται για το έργο του δασικού υπαλλήλου Σπύρου Ντασιώτη και υπάρχει εκεί εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο. Στέκεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Ξενία». Ένα κτήριο που λίγοι θα θυμούνται ότι η αρχική του χρήση ήταν να λειτουργήσει ως σανατόριο από το 1912 και για τα επόμενα 30 χρόνια.
Ένα σανατόριο για ασθενείς με φυματίωση που νοσηλεύονταν εκεί, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, στην κορυφή του όρους.
Εκατοντάδες άνθρωποι άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή και αυτούς ακριβώς θέλει να τιμήσει το συγκεκριμένο πάρκο.
Η αίσθηση που αποπνέει στον επισκέπτη είναι σίγουρα βαριά, ακόμα και στον καθαρό αέρα που έχει η κορυφή της Πάρνηθας. Παρόλα αυτά όποιος και να περπατήσει ανάμεσα στα φτιαγμένα από καμένους κορμούς έργα τέχνης δεν μπορεί παρά να συλλογιστεί συνοφρυωμένος τα όσα θα έχουν διαδραματιστεί λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα στους τοίχους του εγκαταλελειμμένου σανατορίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους «επισκέπτες» του σανατόριου ήταν ο μεγάλος έλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος νοσηλεύτηκε εκεί για περίπου έξι μήνες στη διάρκεια του 1937, οπότε και εμπνεύστηκε και έγραψε την «Εαρινή Συμφωνία».
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα μέρος που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί και να σκεφτεί.
Μάιος 1912: Η Διοίκηση του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός αποφασίζει την ίδρυση Σανατορίου στην Πάρνηθα με σκοπό την νοσηλεία και θεραπεία των ανθρώπων οι οποίοι έπασχαν από τη μάστιγα της εποχής, τη φυματίωση. Χιλιάδες άνθρωποι νοσηλεύτηκαν κατά την 30ετή και πλέον λειτουργία του Σανατορίου απομακρυσμένοι από τις οικογένειες τους για μήνες ή και χρόνια. Ένας εξ αυτών, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος την περίοδο εκείνη έγραψε την «Εαρινή Συμφωνία». Το Σανατόριο Πάρνηθας έκλεισε περίπου το 1960 έπειτα από την ανακάλυψη των αντιβιοτικών.
Οκτώβριος 2012: Εμπνευσμένος από την ιστορία του Σανατορίου Πάρνηθας ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης επέλεξε τον χώρο απέναντι οπό το επιβλητικό και γεμάτο μνήμες, εγκαταλελειμμένο πλέον Σανατόριο για να δημιουργήσει, αφιλοκερδώς, «Το Πάρκο των ψυχών». Ένα σύνολο γλυπτών από κορμούς καμένων δέντρων από την γύρω περιοχή του Σανατορίου.Ο γλύπτης δεν χάραξε απλά κορμούς. Έδωσε «ζωή» σε νεκρούς κορμούς δέντρων εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους. Άραγε τα συναισθήματα αυτά αφορούν μόνο το παρελθόν; Ο γλύπτης απαντάει αρνητικά. Είναι συναισθήματα που κάθε άνθρωπος νιώθει σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Άλλωστε, αυτός είναι και ο στόχος του. Να θυμίσει το παρελθόν για να διορθωθεί το μέλλον. Πιστεύω του είναι ότι όταν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό τότε επιστρέφει σε εμάς πιο σκληρό και πιο δύσκολο.. Απέναντι από «Το Πάρκο των ψυχών», βρίσκεται το ερείπιο του παλιού ΞΕΝΙΑ. Αυτό ήταν το Σανατόριο που λειτούργησε μέχρι το 1960 για να το πάρει μετά ο ΕΟΤ να το κάνει αρχικά ξενοδοχείο και αργότερα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, που έπαψε να λειτουργεί οριστικά στα μέσα της δεκαετίας του 1980, Από τότε το κτίριο ρημάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου