Το καρβέλι της εξουσίας

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

http://www.efsyn.gr

Ο Γιώργος Μιχαήλ, αρχιτέκτων και βιομηχανικός σχεδιαστής, μας έθεσε ένα απλό ερώτημα*: «Μπορούμε να πούμε ''χρόνια πολλά'';».
Και είναι αλήθεια. Αυτές οι μέρες είναι γιορτινές. Σχεδόν σαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και χωρίς να έχει βγει κανένα διάταγμα, είναι σαν να ήρθε ένα χαρτί, όχι για να παρουσιαστείς στον στρατό, αλλά για να σου πει να γιορτάσεις. Ολοι από συνήθεια αυτό κάνουμε. Αλλά όσοι από μας έχουμε ακόμα ως το πιο σίγουρο μεταφορικό μέσα τα πόδια μας, τότε ο δρόμος μας είναι δύσκολος.
Και τι δεν βλέπουμε. Δρόμους παλιούς, κάποτε ανθηρούς με τα ανοιχτά τους μαγαζιά, τώρα κλειστά σαν κενοτάφια, με ένα απελπισμένο «πωλείται» ή «ενοικιάζεται». Οι ιδιοκτήτες ξέρουν πως αυτό είναι μάταιο, αλλά ποιος ξέρει, ίσως και μέσα στη ματαιότητα να βρίσκεται κάπου χωμένη η ελπίδα.
Οπως όλοι αυτοί που ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων. Για τις πλατείες δεν γίνεται λόγος. Ατυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που αποσαφηνίζουν τον κόσμο όπου ζούμε. Κέρδος και άνθρωποι δεν πάνε μαζί. Αν ο καθένας από μας ήταν πρόθυμος να μιλήσει με κάποιον πρόσφυγα, θα καταλάβαινε καλύτερα τον κόσμο όπου ζούμε.
Πληροφορούμαι, όπως λένε, από έγκυρες δημοσιογραφικές πηγές, πως έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, και μάλιστα για πρώτη φορά. Και ποιος δεν χαίρεται. Αλλά σκέφτομαι πόσο αγνώμων ήμουν ή τουλάχιστον πόσο είχα εθελοτυφλήσει που δεν είχα καταλάβει πως από την εποχή του Γ. Παπανδρέου και στη συνέχεια, με Καρατζαφέρη, Κουβέλη, Βενιζέλο, Σαμαρά, και αυτοί ήταν αριστεροί που δεν τολμούσαν να πουν το όνομά τους.
Και ευτυχώς έρχεται η ομάδα Τσίπρα και βάζει τα πράγματα στη θέση τους και τους τα λέει έξω από τα δόντια: «Αυτό που δεν τολμήσατε να κάνετε εσείς οι δειλοί θα το κάνω εγώ με το τρίτο Μνημόνιο». Αλλά πριν προλάβω να συνέλθω από τη χαρά μου, με αυτά που βλέπω διά γυμνού οφθαλμού και χωρίς να έχω ανάγκη να καταφύγω σε κανέναν σοφό αναλυτή, αντιλαμβάνομαι πως η θηλιά γύρω από τον λαιμό μου σφίγγει. Και όχι μόνο για μένα.
Και άθελά μου γλιστράω σε ένα μονοπάτι που θέλω να αποφύγω και μου τίθεται ένα αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η Αριστερά ύστερα από τόσους αγώνες και θυσίες, αλλά και θριάμβους -μην ξεχνάμε πως μετά τη δεκαετία του πενήντα και του εξήντα, περίπου η μισή ανθρωπότητα ήταν κομμουνιστική- σχεδόν δεν άφησε τίποτα στο διάβα της, και οι δυνάμεις της άκρας Δεξιάς και του φασισμού βρίσκονται σχεδόν παντού σε πλήρη ακμή;
Είχαμε μια ελπίδα στη Λατινική Αμερική, αλλά δεν κράτησε πολύ. Ηττα στη Βενεζουέλα, η Δεξιά θριαμβεύει στην Αργεντινή, κρίση οικονομική και πολιτική στη Βραζιλία, αναταραχές στον Ισημερινό. Από την Καραϊβική μέχρι τη Γη του Πυρός, όλες οι προοδευτικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με τους δαίμονες του παρελθόντος. Να μη μιλήσουμε για την Ευρώπη και τη Γαλλία της Μαρίν Λεπέν, που είναι ίσως η πιο πιθανή για την προεδρία της χώρας.
Γιατί όλα αυτά; Πού πήγε όλο αυτό το αίμα που γέμισε ποτάμια και θάλασσες; Και τι να πούμε για το πρώην κομμουνιστικό μπλοκ; Και εδώ, με μια κίνηση «φορσέ», πάμε στο πρόβλημα της εξουσίας. Η εξουσία από τη φύση της είναι ίδια, όποια και να είναι η μορφή της ή το σχήμα της. Και εδώ είναι καλό να διδαχτούμε από το εξουσιαστικό φαινόμενο Τσίπρα. Αν βρεθούν τρεις βουλευτές με φιλότιμο από τη συγκυβέρνηση και παραιτηθούν, η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη.
Αλλά θα βρεθεί κάποιος λεβέντης είτε από την Ενωση Κεντρώων ή από αλλού που θα βλέπει την εξουσία σαν ζεστό καρβέλι. Και όλοι οι συνδυασμοί είναι πιθανοί. Το καρβέλι είναι αυτό που μετράει. Και όλοι αυτό ορέγονται. Και σε αυτή την περίπτωση τι κάνουμε όλοι εμείς, οι πολλοί που θέλουμε να πούμε «χρόνια πολλά» ο ένας στον άλλον και να τα εννοούμε;
Το κλειδί, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να μπούμε στη θέση του άλλου. Τα δικά μας σπίτια βομβαρδίστηκαν στην Κυψέλη, στο Παγκράτι ή στα Λαδάδικα και είμαστε πρόσφυγες στη Συρία. Και περιμένουμε στη δική τους Ειδομένη.
Καιρός να χάσουμε τους σωτήρες μας και τις αυταπάτες μας. Ας ανασκουμπωθούμε και να πιάσουμε δουλειά. Ο καθένας εκεί όπου μπορεί. Οσο μικρό και να είναι. Μπορούμε να πούμε, χαρά μου ο άλλος, ο ξένος, ο διπλανός μας; Μόνος του, ο καθένας πνίγεται. Αλλά αν οι ναυαγοί πιαστούν αγκαλιά και ο ένας ζεσταίνει τον άλλον, έχουν πολλές πιθανότητες να επιζήσουν, γιατί μπορεί να κρατήσουν παραπάνω στα παγωμένα νερά.
Καλό μας ναυάγιο λοιπόν για τη νέα χρονιά, καλή μας αγκαλιά στα βαθιά και τα κρύα νερά, αλλά στο βάθος υπάρχει ένα νησί, με μια ταβερνούλα που θα μας στεγνώσει και θα μας κεράσει ούζα. Ηδη αυτό έχει συμβεί πολλές φορές. Και πόσες ακόμα θα συμβεί στο μέλλον. Στο χέρι μας είναι. Η ζωή συνεχίζεται και στα δύσκολα.
* «Εφ.Συν.» Ελεύθερη έκφραση (28.12.2015)