Η λαγνεία της βίας

http://mhmadas.blogspot.com               1965, κοντά παντελόνια, μου έσφιγγε το χέρι, «δεν θα κοιτάς, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, μόνο μπροστά». Κινηματογράφος, εκδήλωση της νεολαίας Λαμπράκη. Στη γωνία,  μαύρα γυαλιά μέσα στο σκοτάδι, μαύρα πέτσινα, τσιγάρα «Έθνος εξαιρετικά». Αντισυγκέντρωση, «μωρή πουτάνα και συ κουμμούνι είσαι; θα σας φάμε ζωντανούς». Η βία. Τραμπούκοι, μπάτσοι με πολιτικά. Πίσω τους το κράτος της δεξιάς, βλοσυρό, δυνατό, επιθετικό, είχε το μεταλλικό του τρόπο. Την άλλη μέρα κανείς δεν ήξερε επισήμως τίποτα, αγανακτισμένοι πολίτες. Σκιές.

2011, προπηλακισμοί, γιούργια και γιαούρτια σε όποιους δε γουστάρουμε, φάπες, φωτιές, αντισυγκεντρώσεις, σ’ένα στυλ κάπως αναρχέ και χουλιγκάνικο. Η βία με αντίθετο πρόσημο. Φάτσες καρτούν, Τσε και Στάλιν, στο μέρος της καρδιάς. Πίσω τους κόμματα μειοψηφίας, κρατικοδίαιτα ή μη, σίγουρα ότι κατέχουν την αλήθεια, μόνιμα ευρισκόμενα σε άμυνα, φωνάζουν σαν πιτσιρίκια στο σκοτάδι για να νικήσουν το φόβο της ύπαρξής τους.

Την άλλη μέρα κανείς δεν ξέρει επισήμως τίποτα, αγανακτισμένοι πολίτες. Σκιές.

Όταν σηκώνεται η μπάρα των διοδίων πηγαίνει επισήμως και ο αρχηγός. Η πράξη δεν είναι ούτε πταίσμα. Το βράδυ, όταν καίγονται οι μπουλντόζες και το αυτοκίνητο του μπάτσου, όταν σκάβεται ο δρόμος, όταν ξεσπά η βία, δεν είναι κανείς. Κακουργήματα, αλλά δεν καταδικάζονται, υπάρχουν «πολιτικοί λόγοι», σιωπηρή πολιτική κάλυψη.

Η λαγνεία της βίας;

Η ελπίδα ότι στην πρώτη φάπα θάρθουν και άλλοι, πολλοί, να ρίξουν κι’ άλλες να δικαιώσουν τον αγώνα;

Η ανάγκη να κάνουμε κάτι που θα ακουστεί, που θα προκαλέσει, αλλά να μην εκτεθούμε, ποιος τις έριξε, κανείς, οι σκιές;

Ο φανατισμός του αυτάρεσκου βλάκα, του κάτοχου της μιας αλήθειας, του γλωσσοδέτη που εκφράζεται με τις γροθιές;

Αλλά η βία οριοθετείται από μόνη της, ο κόσμος έχει άλλες έγνοιες, το μεροκάματο που χάθηκε, το νοίκι, το δάνειο, τα παιδιά, η άνοιξη που τρέχει, ο έρωτας. Να δουλέψουμε, θα τα καταφέρουμε;

Οι από πίσω τα μετρούν σε γραφεία και συσκέψεις, αλλά δεν βγαίνουν. 

Το κύτταρο της βίας αντί να απλώνεται, συγκρυσταλλώνεται, η μίτωση δεν γίνεται, το κύτταρο στέκει μετεωρο, μαζεύεται ακόμα πιο πολύ, μαραζώνει, τρώει τα σωθικά του, εγκαταλείπει.

Το αστέρι της βίας καίει το πυρηνικό υλικό του, υπέρτερες εσωτερικές βαρυτικές δυνάμεις το συρρικνώνουν, το κόκκινο λαμπερό του χρώμα μπλαβιάζει,  μετατρέπεται σε μαύρη τρύπα.

Άλλοι πιο επιδέξιοι περιμένουν στη γωνία να βάψουν με το μελανό την ανάγκη.

Οι σημερινοί εκπρόσωποι των ηρώων και των θυμάτων, τώρα θέλουν να γίνουν δήθεν θύτες, στον ίδιο αδιέξοδο αγώνα να σε  πείσουν με το στανιό. Είναι οργισμένοι γιατί είναι χορτάτοι. Καθώς χαζεύεις τα γεγονότα, οι πραγματικοί θύτες, οι ποικιλώνυμες ελίτ, βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι, το πέπλο της βίας καλύπτει την ανεπάρκειά τους, ο φόβος σου τους κάνει να κυριαρχούν, να δείχνουν ότι μόνο αυτοί έχουν τη λύση. Τέτοιο χαλί δεν θα τολμούσαν να στρώσουν ούτε μόνοι τους.

Απέναντι στη βαρβαρότητα της πολιτικής καθυστέρησης, υπάρχει απάντηση;

Ναι, αλλά δεν είναι η αδιαφορία για τα τεκταινόμενα, ούτε η στείρα καταδίκη. Είναι η περήφανη ματιά του  πειστικού λόγου, η συγκέντρωση των πιο φωτισμένων και διάφανων ανθρώπων απέναντι στο ξόδεμα της χώρας, την καταστροφή της δημόσιας ύλης, τον τυχοδιωκτισμό του επαγγελματία αντάρτη.

Όσοι έλκεστε από τη μεγαλοπρέπεια του ερυθρού νάνου πριν καταρρεύσει σε μαύρη τρύπα, δεν έχετε παρά να τον πλησιάσετε, να μπείτε μέσα του, να ακουμπήσετε τη γλοιώδη πυρετική του επιφάνειά, να τον ερωτευτείτε, να νιώσετε το αδιέξοδο του προαναγγελθέντος θανάτου του. Δεν σας καλώ να φύγετε, ούτε να έρθετε μαζί μου. Εκεί να μείνετε, να γίνετε το νέο πυρηνικό υλικό του, να πάρετε την τύχη της αριστεράς σας, στα δικά σας χέρια. Να τη σώσετε από τους τυχο - διώκτες της.