Ανάμεσα στα πυργόσπιτα που αναδίδουν ακόμη το άρωμα του μπαρουτιού, στα ξωκλήσια των βυζαντινών χρόνων και τους γραφικούς οικισμούς, η Μανη αποτελεί το ερωτικό σμίξιμο του ήλιου και της πέτρας...
Στο μεσαίο «πόδι» της Πελοποννήσου, η Μανη αποτελεί μία αρχαία πολιτεία, που από την πρώτη στιγμή σού δίνει την αίσθηση ότι περπατάς πάνω στα χνάρια της ιστορίας. Οι εκδοχές σχετικά με την προέλευση του ονόματός της είναι πολλές, με επικρατέστερη αυτή που παραπέμπει στον αρχιτέκτονα Μαΐνη, το δημιουργό του ομώνυμου κάστρου. 
Απομονωμένη από την υπόλοιπη χερσόνησο και πάντοτε ελεύθερη από κατακτητές, κατάφερε να δημιουργήσει μία αδιάσπαστη ενότητα από τους παλαιολιθικούς χρόνους -όταν κατοικήθηκε για πρώτη φορά- έως και σήμερα.
Με δαντελωτές ακτές, ειδυλλιακά λιμανάκια και απότομους γκρεμούς, συνθέτει ένα τοπίο χαραγμένο στην πέτρα και το βράχο, που παραδίδεται στον άνεμο. Εδώ το σκηνικό μοιάζει να διχάζεται ανάμεσα στο χτες και το σήμερα.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΜΑΝΗΗ πρώτη μεγάλη πόλη που συναντάμε στο οδοιπορικό μας είναι τοΓυθειο Κατά μήκος της παραλίας τα μεζεδοπωλεία και τα εστιατόρια, παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καλούν να κάνω την πρώτη μου στάση. Απέναντι από την προκυμαία βρίσκεται το καταπράσινο νησάκι Κρανάη, όπου σύμφωνα με το μύθο αποτέλεσε το καταφύγιο του Πάρη και της Ωραίας Ελένης, μετά την αρπαγή της τελευταίας. Βέβαια, ο επιβλητικός Ταΰγετος
, αναμφίβολα κλέβει την παράσταση, καθηλώνοντας το βλέμμα με την επιβλητική θωριά του.
Η οροσειρά μπορεί να πήρε το όνομά της από την κόρη του Άτλαντα, Ταϋγέτη, οι Μανιάτες όμως αποκαλούν το βουνό και Μακρυνό Ηλία ή Πενταδάκτυλο, γιατί από την ανατολική πλευρά της πόλης, τμήμα της κορυφής του δίνει την εικόνα ενός κλειστού χεριού, μίας γροθιάς. Κι ενώ στο ύψος του Γυθείου, ο ορεινός του όγκος μοιάζει να κρύβεται, λίγο παραπέρα υψώνεται θεόρατος φαντάζοντας φρουρός της πεδιάδας, για να καταλήξει στο ακρωτήριο Ταίναρο.
ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ
Στο μεσαίο «πόδι» της Πελοποννήσου, η Μανη αποτελεί μία αρχαία πολιτεία, που από την πρώτη στιγμή σού δίνει την αίσθηση ότι περπατάς πάνω στα χνάρια της ιστορίας. Οι εκδοχές σχετικά με την προέλευση του ονόματός της είναι πολλές, με επικρατέστερη αυτή που παραπέμπει στον αρχιτέκτονα Μαΐνη, το δημιουργό του ομώνυμου κάστρου. 
Απομονωμένη από την υπόλοιπη χερσόνησο και πάντοτε ελεύθερη από κατακτητές, κατάφερε να δημιουργήσει μία αδιάσπαστη ενότητα από τους παλαιολιθικούς χρόνους -όταν κατοικήθηκε για πρώτη φορά- έως και σήμερα.
Με δαντελωτές ακτές, ειδυλλιακά λιμανάκια και απότομους γκρεμούς, συνθέτει ένα τοπίο χαραγμένο στην πέτρα και το βράχο, που παραδίδεται στον άνεμο. Εδώ το σκηνικό μοιάζει να διχάζεται ανάμεσα στο χτες και το σήμερα.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΜΑΝΗΗ πρώτη μεγάλη πόλη που συναντάμε στο οδοιπορικό μας είναι τοΓυθειο Κατά μήκος της παραλίας τα μεζεδοπωλεία και τα εστιατόρια, παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καλούν να κάνω την πρώτη μου στάση. Απέναντι από την προκυμαία βρίσκεται το καταπράσινο νησάκι Κρανάη, όπου σύμφωνα με το μύθο αποτέλεσε το καταφύγιο του Πάρη και της Ωραίας Ελένης, μετά την αρπαγή της τελευταίας. Βέβαια, ο επιβλητικός Ταΰγετος
, αναμφίβολα κλέβει την παράσταση, καθηλώνοντας το βλέμμα με την επιβλητική θωριά του.
Η οροσειρά μπορεί να πήρε το όνομά της από την κόρη του Άτλαντα, Ταϋγέτη, οι Μανιάτες όμως αποκαλούν το βουνό και Μακρυνό Ηλία ή Πενταδάκτυλο, γιατί από την ανατολική πλευρά της πόλης, τμήμα της κορυφής του δίνει την εικόνα ενός κλειστού χεριού, μίας γροθιάς. Κι ενώ στο ύψος του Γυθείου, ο ορεινός του όγκος μοιάζει να κρύβεται, λίγο παραπέρα υψώνεται θεόρατος φαντάζοντας φρουρός της πεδιάδας, για να καταλήξει στο ακρωτήριο Ταίναρο.ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ
Σήμερα ο Κότρωνας είναι καταπράσινο ωραίο χωριό, κυριολεκτικά ένας ελαιώνας πάνω στη θάλασσα, με άφθονο νερό δικό του, δίκτυο υδρεύσεως για όλα τα σπίτια και οικισμούς.
Είναι χωριό Στρατηγών. Ναυάρχων, Πτέραρχων, Εφοπλιστών, Επιστημόνων, Επιχειρηματιών κ. λ π.
Στον όρμο του Κότρωνα υπάρχει αξιόλογος αλιευτικός σταθμός και διαδοχικοί ορμίσκοι, όπου οι κάτοικοι του χωριού καθώς και οι επισκέπτες - Τουρίστες απολαμβάνουν την καταγάλανη θάλασσα.Οι επισκεπτόμενοι από τη θάλασσα τον Κότρωνα έχουν μπροστά τους ένα φυσικό πίνακα ζωγραφικής με τις ελιές, τα υψηλόκορμα κυπαρίσσια, τις πορτοκαλιές και τις συκιές, αγριαμυγδαλιές και αγριαχλαδιές. τους Μανιάτικους πύργους και τους πετρόχτιστους οικισμούς της Κοινότητας.
Το χωριό Κότρωνας είναι το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο χωριό της ανατολικής Μάνης. Βρίσκεται νότια της Σπάρτης και σε απόσταση 87 χλμ. από αυτήν και σε απόσταση 41 χλμ. από το Γύθειο. Είναι η έδρα του δήμου Ανατολικής Μάνης, ο οποίος αποτελεί το νοτιότερο τμήμα της Ηπειρωτικής Ελλάδας. Συνορεύει δυτικά με το δήμο Οιτύλου ενώ από τα ανατολικά βρέχεται από τον Λακωνικό κόλπο. Βόρεια συνορεύει με το δήμο Γυθείου ενώ νότια καταλήγει στο ακρωτήριο Ταίναρο. 
Ο οικισμός του Κότρωνα βρέχεται από τον όρμο της Κολοκυθιάς. Είναι κτισμένος στο μυχό του ήρεμου όρμου, προστατευμένος από τους βοριάδες. Φημίζεται για τις υπέροχες παραλίες που διαθέτει αλλά και για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του. 
Κατά την περιήγησή σας στην περιοχή θα δείτε ότι υπάρχουν πολλά λιμανάκια με αμμουδιά ή βότσαλα. Έτσι, μπορείτε να επιλέξετε ανάλογα με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις σας το κατάλληλο για να κολυμπήσετε και να περάσετε ξέγνοιαστες ώρες. 
Σύμφωνα με την παράδοση το όνομά του το οφείλει στη μορφολογία του εδάφους του. Μυτεροί βράχοι και πέτρες συνθέτουν ένα τοπίο ξερό και άνυδρο με πέτρινα σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Μια εικόνα δηλαδή χαρακτηριστική της Μάνης. Άλλα σημεία ενδιαφέροντος στην Ανατολική Μάνη είναι η Λάγια,
με την ένδοξη ιστορία, τα μοναδικά δείγματα παραδοσιακής μανιάτικης αρχιτεκτονικής, όπως τα πολυσύνθετα λίθινα πυργοτειχίσματα και τους χαρακτηριστικούς ”Κόλουρους Πύργους”, και τις βυζαντινές εκκλησίες της, και το Έξω Νύμφιο ή Νύφι, με τους επιβλητικούς πύργους και τους δύο παραλιακούς οικισμούς του, Γιαλό και Αλύπα, όπου γυρίστηκε η ταινία ”Tempest” με τον Τζον Κασσαβέτη.
Το Ταίναρον
δεν είνα
ι μόνον μία προέκτασις του Ταϋγέτου εις την Μεσόγειον, δεν είναι μόνον ένα συνηθισμένον ακρωτήριον από το οποίον μπορεί κανείς να ατενίζη την απέραντον θάλασσαν και να ξεκουράζη το μάτι του, όταν ήρεμος ο πόντος απλώνεται έως τα βάθη του ορίζοντος ή να θαυμάζη την αγρίαν μεγαλοπρέπειαν, όταν η Μεσόγειος δαρμένη από τους ανέμους αγκομαχεί και τα κύματα ορμούν με λύσσαν να ρημάξουν το στήριγμα αυτό του τιτανικού Ταϋγέτου. 
Δεν είναι μόνον ο τόπος από όπου μπορεί κανείς να θαυμάση την χρυσοπόρφυρον ανατολήν και την εναλλαγήν των χρωμάτων που δίδει η δύσις. Είναι και κάτι άλλο ακόμη. 
το οποίον, απλούμενον μεταξύ δύο κόλπων, του Λακωνικού και του Μεσσηνιακού, λογχίζει την Μεσόγειον θάλασσαν 
.Το ακρωτήριον αποτελεί μίαν χερσονησίδα μήκους 2 1/2 μιλίων, η οποία τερματίζει τον Ταυγετον με ένα μικρόν ισθμόν. Εις το ένα μέρος και εις το άλλο του ισθμού αυτού υπάρχουν δύο «αμφίπυγοι» λιμένες, το Πορτοκάγιο (Ψαμαθούς) ανατολικά και το Μαρμάρι (Αχίλλειον) δυτικά. Ανατολικά της χερσονήσου αυτής υπάρχουν δύο ακόμη όρμοι καλοί, το Βαθύ προς Β. και ο Ασώματος ή Γιστέρνες προς Ν 
.ΟΝΟΜΑΑπό την αρχαιότητα μέχρι σήμερον το ακρωτήριον είναι γνωστόν με διάφορα ονόματα, ως:
ο Ταίναρος, η Ταίναρος, το Ταίναρον, η Ταιναρία άκρα, η Ταιναρία ακτή, ο κάβο-Ταίναρος, ο κάβο-Μεταπάς, ο κάβο-Ματαπάς, ο Κάβος της Μάνης, ο Βραχίων της Μάνης (Brazzo di Maina), το Κριτήοι, ο Λίθος, το Φανάρι.
' 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου