Η Ιαπωνία είναι μακριά... εμείς εδώ είμαστε καλά στο κονάκι μας, στη φωλίτσα μας. Τόσο ήσυχοι που νομίζουμε πως η αποκάλυψη πρόκειται να συμβεί στο μέλλον με κάποιο τρόπο φαντασμαγορικό, κι εκείνη έχει ήδη συμβεί κι εμείς είμαστε ήδη στη κόλαση.

http://vasiliskos2.blogspot.com

Παρακολουθώ τις εξελίξεις με το θέμα της καταστροφής στην Ιαπωνία όπως όλοι μας. Μόνο που είναι ιδιαίτερα οδυνηρό. Οδυνηρό για τα ίδια τα γεγονότα που διαδέχονται το ένα το άλλο γοργά με αποκορύφωμα αυτό των πυρηνικών εργοστασίων, αλλά κυρίως οδυνηρό στο να ακούω άλλη μια φορά τους ανθρώπους να παλεύουν να δικαιολογηθούν και να ανακουφιστούν από το κατήφορο που είναι δεδομένος αλλά τον ανεχόμαστε μονο σαν κάποιο σενάριο ταινίας ποτέ σαν πραγματικότητα.

Οι μνήμες μου από την εποχή Τσερνομπίλ δεν έσβησαν ποτέ κι ούτε πρόκειται. Το κακό είναι πως μέσα στη συνολική μας αποβλάκωση συνηθίσαμε να προσπερνάμε ακόμα και τον όλεθρο. Το 1986 Τα είχα χαμένα. Γύρω γινόταν ένας χαμός, ένας πανικός που κανεις δεν ήξερε τι είναι αλήθεια και τι ψέμμα.  Ξέραμε ότι κάτι μας πνίγει. Φοβόμασταν. Θυμάμαι πως οι άνθρωποι νομίζαμε πως ολα θα πάνε καλά αν δεν αγγίζαμε τα μαρούλια ή τα μπρόκολα.... Θυμάμαι τους καθησυχαστικούς ηλίθιους γύρω μας που προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όλα είναι μια χαρά και τους άλλους που σπέρναν τον πανικό τονίζοντας φυσικά πως αυτό συνέβη στη σοβ.ένωση και η δύση δεν είχε καμμιά ανάγκη από τέτοια προβλήματα. Σε εκείνους εκεί συνέβη εμείς μια χαρά είμαστε.

Δυο δεκαετιες και.. αργότερα, προσπαθώ να καταλάβω απλά πως γίνεται το παιδια και άλλα πέντε παιδιά μέσα σε μια παρέα δέκα παιδιών που είναι οι "κολλητοί" δηλαδή ένα ποσοστό 50% κάθε πρωί που ξυπνάνε παίρνουν (από την εφηβεία, πολύ νωρίς...) τα χάπια τους για διάφορα προβλήματα του θυρεοειδούς, ασθένειες που δεν ξέραμε οι γονείς γιατί κανείς δεν υπέφερε στην οικογένεια. Προσπαθώ επίσης να μην ξεχάσω τα παιδιά δυο αγαπημενων μου φίλων γεννημενα πάλι τότε, πως εφυγαν τόσο νωρίς και τόσο γρήγορα από κάποιο σπάνιο είδος λευχαιμίας....

Τίποτα δεν θυμόμαστε και τίποτα δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί είναι πολύ οδυνηρό. Είναι πολύ ισχυρός ο μηχανισμός καταστροφής που έχουμε δημιουργήσει πάνω στις ζωές μας. Δεν μπορούμε να αντέξουμε πόσο βαθειά η μόλυνση της απληστείας και του βιασμού του πλανήτη έχει φτάσει. Αγνοούμε τις φωνές που μιλάνε για τους συνεχής αυξανόμενους θανάτους απο καρκίνους στα παιδιά, δεν θέλουμε να ξερουμε τι τρώμε, τι πίνουμε, τι αναπνέουμε. Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει γυρισμός. Πως όλα θα γινονται όλο και χειρότερα. Γεγονότα όπως η καταστροφή στην Ιαπωνία μας υπενθυμίζουν που καθόμαστε, πάνω σε τι βόμβα κοιμόμαστε και αναπνέουμε, αλλά και πάλι πιπιλάμε το παραμύθι μας, η Ιαπωνία είναι μακριά....

Δεκαετίες ολόκληρες πυρηνικών δοκιμών. Ανεξέλεκτων. Στις θάλασσες, στη ξηρά, σε ανυποψίαστες περιοχές που ούτε οι δύστυχοι κάτοικοι δεν ηξεραν τι τους κάνουν. Μισο αιώνα και έχουν μολύνει τα πάντα κι εμείς απλώς εισπράττουμε τα αποτελέσματα πάνω στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας, αλλά μην ανησυχείτε κοιμηθείτε ήσυχοι

Η Ιαπωνία είναι μακριά... εμείς εδώ είμαστε καλά στο κονάκι μας, στη φωλίτσα μας.  Τόσο ήσυχοι που νομίζουμε πως η αποκάλυψη πρόκειται να συμβεί στο μέλλον με κάποιο τρόπο φαντασμαγορικό, κι εκείνη έχει ήδη συμβεί κι εμείς είμαστε ήδη στη κόλαση.